Pooled data from this study reveale

Pooled data from this study revealed that the meat portion, breed, and cooking process significantly influenced the betaine content of chicken meat, in order of significance (p < 0.05; Table 3). In addition, the interaction between the meat portion and cooking had a significant effect on the betaine content. As shown in Table 3, the betaine content of chicken meat was significantly greater (p < 0.05) in its raw state (average value of 13.6 mg/100 g) than in its cooked state (average value of 10.3 mg/100 g). However, individual comparisons revealed that the cooking effect on the betaine content was only significant in the leg meat of both breeds (p < 0.05), but not for breast meat (p > 0.05; data not shown). Therefore, it might be suggested that the effect of cooking on the abundance of betaine is dependent on the meat portion. The betaine content of raw leg meat was reduced significantly during cooking due to its high water solubility (de Zwart et al., 2003). Similar to our data, lower content of betaine in cooked broiler meat and cooked livers and hearts of turkeys compared with their raw states was previously reported (Patterson et al., 2008). Moreover, processing or cooking methods can affect the amount of betaine (de Zwart et al., 2003). For instance, boiling results in higher depletion, whereas baking, microwaving, or frying cause no significant loss.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Pooled ข้อมูลจากการศึกษานี้เปิดเผยว่า ส่วนเนื้อ สายพันธุ์ และกระบวนการปรุงอาหารมากอิทธิพลเบทาอีนเนื้อหาของเนื้อไก่ ลำดับความสำคัญ (p < 0.05 ตาราง 3) นอกจากนี้ การโต้ตอบระหว่างเนื้อและส่วนปรุงอาหารมีผลกระทบเนื้อหาเบทาอีน ดังแสดงในตารางที่ 3 เบทาอีนเนื้อหาของเนื้อไก่ได้มากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (p < 0.05) ในรัฐดิบของ (ค่าเฉลี่ยของ 13.6 mg/100 g) กว่าในสถานะสุก (ค่าเฉลี่ยของ 10.3 มิลลิกรัม/100 กรัม) อย่างไรก็ตาม เปรียบเทียบแต่ละเปิดเผยเนื้อหาเบทาอีนผลทำอาหารได้เฉพาะสำคัญในเนื้อขา ของทั้งสองสายพันธุ์ (p < 0.05), แต่ไม่ใช่ สำหรับเนื้อเต้านม (p > 0.05 ไม่แสดงข้อมูล) ดังนั้น มันอาจจะแนะนำว่า ขึ้นอยู่กับส่วนของเนื้อผลของการทำอาหารจากความอุดมสมบูรณ์ของเบทาอีน เบทาอีนเนื้อหาเนื้อดิบขาลดลงอย่างมีนัยสำคัญระหว่างทำอาหารเนื่องจากการละลายน้ำสูง (de Zwart et al. 2003) คล้ายกับเราข้อมูล ต่ำกว่าเนื้อหาของเบทาอีนในเนื้อไก่เนื้อปรุงสุกและปรุงสุกตับ และหัวใจของไก่งวงเมื่อเทียบกับสถานะดิบ ได้รายงานไปก่อนหน้านี้ (แพตเตอร์สัน et al. 2008) นอกจากนี้ การประมวลผล หรือวิธีการปรุงอาหารมีผลต่อจำนวนของเบทาอีน (de Zwart et al. 2003) เดือดผลสูญเสียที่สูงขึ้น เช่น ในขณะอบ microwaving หรือทอดทำให้เกิดการสูญเสียที่ไม่สำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อมูลที่รวบรวมจากการศึกษาพบว่าส่วนเนื้อสายพันธุ์และกระบวนการปรุงอาหารมีอิทธิพลต่อเนื้อหาที่เบทาอีนของเนื้อไก่ในการสั่งซื้ออย่างมีนัยสำคัญ (p <0.05; ตารางที่ 3) นอกจากนี้การมีปฏิสัมพันธ์ระหว่างส่วนเนื้อสัตว์และการปรุงอาหารมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในเนื้อหา betaine ดังแสดงในตารางที่ 3 เนื้อหา betaine เนื้อไก่อย่างมีนัยสำคัญ (p <0.05) ในรัฐดิบ (ค่าเฉลี่ยของ 13.6 มิลลิกรัม / 100 กรัม) มากกว่าในรัฐสุกมัน (ค่าเฉลี่ยของ 10.3 มิลลิกรัม / 100 กรัม) อย่างไรก็ตามการเปรียบเทียบแต่ละเปิดเผยว่าผลการปรุงอาหารในเนื้อหาของเบทาอีนเป็นเพียงที่สำคัญในเนื้อขาของทั้งสองสายพันธุ์ (p <0.05) แต่ไม่สำหรับเนื้อเต้านม (P> 0.05; ไม่ได้แสดงข้อมูล) ดังนั้นจึงอาจจะมีการชี้ให้เห็นว่าผลกระทบของการปรุงอาหารในความอุดมสมบูรณ์ของเบทาอีนจะขึ้นอยู่กับส่วนเนื้อ เนื้อหาที่เบทาอีนของเนื้อขาดิบลดลงอย่างมีนัยสำคัญระหว่างการปรุงอาหารอันเนื่องมาจากการละลายน้ำสูง (เดซวอร์ท et al., 2003) คล้ายกับข้อมูลของเราเนื้อหาล่างของเบทาอีนในเนื้อไก่สุกและปรุงสุกตับและหัวใจของไก่งวงเมื่อเทียบกับรัฐดิบของพวกเขาได้รับการรายงานก่อนหน้านี้ (แพตเตอร์สัน et al., 2008) นอกจากนี้ยังมีการประมวลผลหรือการปรุงอาหารวิธีการสามารถส่งผลกระทบต่อปริมาณของเบทาอีน (ที่เดซวอร์ท et al., 2003) ยกตัวอย่างเช่นการต้มผลในการสูญเสียที่สูงขึ้นในขณะที่อบไมโครเวฟหรือทอดไม่ก่อให้เกิดการสูญเสียอย่างมีนัยสำคัญ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

รวมข้อมูลจากการศึกษานี้พบว่าเนื้อส่วนพันธุ์และกระบวนการปรุงอาหาร มีอิทธิพลต่อ บีเทน เนื้อหาของเนื้อไก่เรียง ตามลำดับ ( P < 0.05 ; ตารางที่ 3 ) นอกจากนี้ ระหว่างเนื้อส่วนและอาหารมีผลต่อการ บี ) ดังแสดงในตารางที่ 3 , เบทาอีนปริมาณไก่เนื้ออย่างมีนัยสำคัญยิ่งทางสถิติ ( P < 0.05 ) ในรัฐดิบของมัน ( ค่าเฉลี่ย 13.6 mg / 100 g ) มากกว่ามันสุกรัฐ ( มีค่าเฉลี่ย 10.3 มิลลิกรัม / 100 กรัม ) อย่างไรก็ตาม การเปรียบเทียบบุคคลพบว่าอาหารมีผลต่อปริมาณ บีเป็นเพียงสำคัญในเนื้อขาทั้งสองสายพันธุ์ ( P < 0.05 ) แต่ไม่มีเนื้อหน้าอก ( p > 0.05 ; ข้อมูลไม่แสดง ) ดังนั้นมันอาจจะชี้ให้เห็นว่าผลของการปรุงอาหารในความอุดมสมบูรณ์ของบีจะขึ้นอยู่กับเนื้อส่วน โดยเนื้อหาของขา บีเนื้อดิบลดลงอย่างมากในระหว่างการปรุงอาหาร เนื่องจากการดูดซึมน้ำสูง ( เดอ ซวาร์ต et al . , 2003 ) คล้ายคลึงกับข้อมูล เนื้อหา ราคาไก่เนื้อและปรุงสุก บี ในตับและหัวใจของไก่งวงเมื่อเทียบกับรัฐดิบของพวกเขาได้รายงานว่า ก่อนหน้านี้ ( Patterson et al . , 2008 ) นอกจากนี้ กระบวนการหรือวิธีการปรุงอาหารที่สามารถส่งผลกระทบต่อปริมาณของเบทาอีน ( เดอ ซวาร์ต et al . , 2003 ) เช่น ต้มผลสูงกว่าการ ในขณะที่ อบไมโครเวฟ หรือทอด เพราะผลขาดทุนไม่มี