DiscussionThe current study set out

Discussion
The current study set out to gain insight into home nurses' attitudes and confidence in professional competences concerning depression and to evaluate the effects of a minimal intervention on their capability to detect and refer patients with depressive symptoms to their GPs. The descriptive data show that home nurses do not feel strongly positive or negative towards depression, but that they have nuanced attitudes towards the treatment of depression. They are somewhat positive on the course of treatment (although less pronounced for elderly patients) and they do not fully reject, nor accept the role they can play in helping patients with depression. Finally, as far as the patients themselves are concerned, home nurses do have several frustrations, but these appear to be particularly related to the adherence to medicinal treatment, as home nurses do not really consider depressive patients an additional burden for themselves. Finally, compared with pharmacists, home nurses have similar attitudes, although they are somewhat less accepting of the role they can play in helping depressed patients, but are nevertheless more positive towards depressed patients.

As for the confidence in professional competences, home nurses appear strongly convinced to have sufficient capacities to be understanding of patients who suffer from depression and to be able to motivate them for seeking help. However, recognition of depressive symptoms appears to be a more challenging task. Although this question was phrased ambitiously ‘After seeing a person once, I would be confident that I could recognize a person with depression’, the average score might allow room for improvement.

The minimal intervention had little effect on the intervention group as a whole, both on attitudes and confidence in professional competences aside from the fact that home nurses were afterwards less positive towards the role they can play in helping patients with depression. These results are somewhat similar to those reported by Crone et al. (2012), who attributed the lack of change in attitudes after their own intervention to the fact that baseline attitudes were already sufficiently positive prior to participation. Contrary to the previous study by Payne et al. (2002) is the finding of a decreasing attitude of home nurses related to their own role in dealing with depression. This change cannot be attributed to a difference in the baseline level of role-related attitudes as home nurses in their study had similar opinions related to their role prior to training. A hypothesis that requires further investigation is that the changes in the current study are related to issues at an organizational or policy level. Home nurses who are willing to play a role in dealing with depression might not have sufficient time or room to adequately fulfil this role, which leads to a more dismissive position.

The study does provide some preliminary evidence for the effectiveness of a minimal intervention: (1) significantly more home nurses in the intervention group detected patients who were depressed; (2) those who actually detected patients and referred them to a GP had shown a significant increase in perceived competence to do so immediately after the intervention. Altogether, this appears to demonstrate the benefit of home nurses for detecting and referring patients and might be a promising tool to assist home nurses to become more attentive to psychological problems like depression in their patient population.

Limitations
There are several limitations to the current study. A first is the small study sample with a significant amount of dropout on the self-report questionnaires. This was partially addressed by using linear mixed model analyses, which allow using as much of the data as possible. Furthermore, as the minimal intervention consisted of a group training where the interaction between participants was important, a second limitation is that whole regions were assigned to either intervention or control condition. Although there was no random assignment of individual participants to both conditions, we tried to eliminate confounding factors as much as possible by including group differences as fixed factors in our analyses. As a third limitation, it is also important to note that only confidence in professional competences were measured, which implies that we were unable to determine the effect of the minimal intervention on actual competences of the home nurses. The fact that home nurses in the intervention group did manage to detect and refer significantly more patients compared with the control group is an indication that the actual competences did change in the weeks following the intervention. A fourth and final limitation of the current study resides in the fact that the difference in number of detections between both groups might not be attributable to the fact that home nurses who received the training were better at detecting patients with symptoms of depression, but that they were merely confronted with more depressive patients. Despite the fact that all three regions were in close vicinity to one another and home nurses in both groups saw a similar number of patients on a daily basis, caution should therefore be exerted when interpreting the finding that more detections occurred in the intervention group.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สนทนาการศึกษาปัจจุบันที่ตั้งออก เพื่อเข้าใจในทัศนคติและความเชื่อมั่นในมืออาชีพ competences เกี่ยวกับภาวะซึมเศร้าบ้านพยาบาล และประเมินผลของการแทรกแซงน้อยที่สุดในพวกเขาสามารถตรวจพบ และหมายถึงผู้ป่วยที่ มีอาการ depressive GPs ของพวกเขา ข้อมูลอธิบายแสดงว่า พยาบาลบ้านไม่รู้สึกอย่างยิ่งบวก หรือลบต่อภาวะซึมเศร้า แต่ว่า พวกเขามีฉับทัศนคติการรักษาโรคซึมเศร้า พวกเขาจะค่อนข้างเป็นบวกในหลักสูตรการรักษา (แต่น้อยออกเสียงสำหรับผู้ป่วยสูงอายุ) และจะไม่ครบทั้งหมดปฏิเสธ ไม่ยอมรับบทบาทที่พวกเขาสามารถเล่นในการช่วยให้ผู้ป่วยมีภาวะซึมเศร้า สุดท้าย เท่าที่ผู้ป่วยเองมีความกังวล บ้านพยาบาลได้อธิบายหลาย แต่เหล่านี้จะเกี่ยวข้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับติดยารักษา เป็นพยาบาลบ้านจริง ๆ พิจารณาผู้ป่วย depressive มีภาระเพิ่มเติมเอง ในที่สุด เปรียบเทียบกับเภสัชกร พยาบาลบ้านได้ทัศนคติคล้ายกัน แม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างน้อยยอมรับบทบาทพวกเขาสามารถเล่นในการช่วยให้ผู้ป่วยซึมเศร้า แต่อย่างไรก็ตามจะเป็นบวกมากขึ้นต่อผู้ป่วยซึมเศร้าสำหรับความเชื่อมั่นในมืออาชีพ competences พยาบาลบ้านปรากฏ convinced ขอให้มีกำลังเพียงพอที่จะทำความเข้าใจกับผู้ป่วยที่ทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้า และสามารถจูงใจพวกเขาในการช่วยเหลือ อย่างไรก็ตาม การรับรู้อาการ depressive ปรากฏเป็น งานท้าทายมาก แม้ว่าคำถามนี้เป็น phrased ambitiously 'หลังจากที่เห็นคนครั้ง ฉันจะมั่นใจว่า ฉันสามารถรู้จักบุคคลที่ มีภาวะซึมเศร้า' คะแนนเฉลี่ยอาจทำให้ห้องปรับปรุงได้The minimal intervention had little effect on the intervention group as a whole, both on attitudes and confidence in professional competences aside from the fact that home nurses were afterwards less positive towards the role they can play in helping patients with depression. These results are somewhat similar to those reported by Crone et al. (2012), who attributed the lack of change in attitudes after their own intervention to the fact that baseline attitudes were already sufficiently positive prior to participation. Contrary to the previous study by Payne et al. (2002) is the finding of a decreasing attitude of home nurses related to their own role in dealing with depression. This change cannot be attributed to a difference in the baseline level of role-related attitudes as home nurses in their study had similar opinions related to their role prior to training. A hypothesis that requires further investigation is that the changes in the current study are related to issues at an organizational or policy level. Home nurses who are willing to play a role in dealing with depression might not have sufficient time or room to adequately fulfil this role, which leads to a more dismissive position.The study does provide some preliminary evidence for the effectiveness of a minimal intervention: (1) significantly more home nurses in the intervention group detected patients who were depressed; (2) those who actually detected patients and referred them to a GP had shown a significant increase in perceived competence to do so immediately after the intervention. Altogether, this appears to demonstrate the benefit of home nurses for detecting and referring patients and might be a promising tool to assist home nurses to become more attentive to psychological problems like depression in their patient population.LimitationsThere are several limitations to the current study. A first is the small study sample with a significant amount of dropout on the self-report questionnaires. This was partially addressed by using linear mixed model analyses, which allow using as much of the data as possible. Furthermore, as the minimal intervention consisted of a group training where the interaction between participants was important, a second limitation is that whole regions were assigned to either intervention or control condition. Although there was no random assignment of individual participants to both conditions, we tried to eliminate confounding factors as much as possible by including group differences as fixed factors in our analyses. As a third limitation, it is also important to note that only confidence in professional competences were measured, which implies that we were unable to determine the effect of the minimal intervention on actual competences of the home nurses. The fact that home nurses in the intervention group did manage to detect and refer significantly more patients compared with the control group is an indication that the actual competences did change in the weeks following the intervention. A fourth and final limitation of the current study resides in the fact that the difference in number of detections between both groups might not be attributable to the fact that home nurses who received the training were better at detecting patients with symptoms of depression, but that they were merely confronted with more depressive patients. Despite the fact that all three regions were in close vicinity to one another and home nurses in both groups saw a similar number of patients on a daily basis, caution should therefore be exerted when interpreting the finding that more detections occurred in the intervention group.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พูดคุยเรื่องการศึกษาในปัจจุบันที่กำหนดไว้ที่จะได้รับความเข้าใจในทัศนคติพยาบาลบ้านและความเชื่อมั่นในความสามารถระดับมืออาชีพที่เกี่ยวข้องกับภาวะซึมเศร้าและการประเมินผลกระทบของการแทรกแซงน้อยที่สุดในความสามารถของพวกเขาในการตรวจสอบและดูผู้ป่วยที่มีอาการซึมเศร้าของพวกเขาที่จะจีพีเอส บรรยายข้อมูลแสดงให้เห็นว่าพยาบาลที่บ้านไม่ได้รู้สึกอย่างมากบวกหรือเชิงลบต่อภาวะซึมเศร้า แต่พวกเขามีทัศนคติที่เหมาะสมต่อการรักษาภาวะซึมเศร้า พวกเขาจะค่อนข้างเชิงบวกเกี่ยวกับหลักสูตรของการรักษา (แม้ว่าเด่นชัดน้อยลงสำหรับผู้ป่วยสูงอายุ) และพวกเขาจะไม่ปฏิเสธหรือยอมรับบทบาทของพวกเขาสามารถเล่นในการช่วยให้ผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า ที่สุดเท่าที่ผู้ป่วยที่ตัวเองมีความกังวลพยาบาลที่บ้านจะมีความผิดหวังหลาย แต่เหล่านี้ดูเหมือนจะเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับการยึดมั่นในการรักษายาที่เป็นพยาบาลที่บ้านไม่ได้จริงๆพิจารณาผู้ป่วยซึมเศร้าเป็นภาระเพิ่มเติมสำหรับตัวเอง ในที่สุดเมื่อเทียบกับเภสัชกร, พยาบาลบ้านมีทัศนคติที่คล้ายกันแม้ว่าพวกเขาจะค่อนข้างน้อยการยอมรับบทบาทของพวกเขาสามารถเล่นในการช่วยให้ผู้ป่วยซึมเศร้า แต่ยังคงเป็นบวกมากขึ้นต่อผู้ป่วยที่มีความสุข. สำหรับความเชื่อมั่นในความสามารถระดับมืออาชีพพยาบาลที่บ้านปรากฏอย่างยิ่ง เชื่อว่าจะมีความจุเพียงพอที่จะเข้าใจของผู้ป่วยที่ต้องทนทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าและเพื่อให้สามารถที่จะกระตุ้นพวกเขาสำหรับการขอความช่วยเหลือ แต่การรับรู้ของอาการซึมเศร้าที่ดูเหมือนจะเป็นงานที่ท้าทายมากขึ้น แม้ว่าคำถามนี้ถูกเรียบเรียง ambitiously 'หลังจากที่ได้เห็นคนที่ครั้งหนึ่งผมจะมั่นใจว่าผมสามารถรับรู้คนที่มีภาวะซึมเศร้า' คะแนนเฉลี่ยอาจให้ห้องพักสำหรับการปรับปรุง. การแทรกแซงน้อยที่สุดมีผลเพียงเล็กน้อยต่อกลุ่มแทรกแซงโดยรวม ทั้งในทัศนคติและความเชื่อมั่นในความสามารถระดับมืออาชีพนอกเหนือจากความจริงที่ว่าพยาบาลที่บ้านหลังจากนั้นเป็นบวกน้อยที่มีต่อบทบาทของพวกเขาสามารถเล่นในการช่วยให้ผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า ผลลัพธ์เหล่านี้จะค่อนข้างคล้ายกับที่รายงานโดยยายเฒ่า et al, (2012) ผู้ประกอบการขาดจากการเปลี่ยนแปลงทัศนคติหลังจากการแทรกแซงของตัวเองกับความจริงที่ว่าทัศนคติพื้นฐานอยู่แล้วบวกพอสมควรก่อนที่จะมีส่วนร่วม ตรงกันข้ามกับการศึกษาก่อนหน้าโดยเพนและอัล (2002) คือการค้นพบของทัศนคติที่ลดลงของพยาบาลบ้านที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของตัวเองในการจัดการกับภาวะซึมเศร้า การเปลี่ยนแปลงนี้ไม่สามารถนำมาประกอบกับความแตกต่างในระดับพื้นฐานของทัศนคติที่เกี่ยวข้องกับบทบาทในฐานะพยาบาลบ้านในการศึกษามีความเห็นคล้ายกันที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของพวกเขาก่อนที่จะมีการฝึกอบรม สมมติฐานที่ต้องตรวจสอบต่อไปก็คือการเปลี่ยนแปลงในการศึกษาในปัจจุบันที่เกี่ยวข้องกับปัญหาในระดับองค์กรหรือนโยบาย พยาบาลบ้านที่ยินดีที่จะมีบทบาทสำคัญในการจัดการกับภาวะซึมเศร้าอาจจะไม่ได้มีเวลาเพียงพอหรือห้องเพียงพอที่จะตอบสนองบทบาทนี้ซึ่งนำไปสู่ตำแหน่งที่ไม่ไยดีมากขึ้น. การศึกษาไม่ให้หลักฐานเบื้องต้นบางอย่างเพื่อให้เกิดประสิทธิภาพของการแทรกแซงน้อยที่สุด ( 1) อย่างมีนัยสำคัญมากขึ้นพยาบาลบ้านในกลุ่มแทรกแซงตรวจพบผู้ป่วยที่มีภาวะซึมเศร้า; (2) ผู้ที่ตรวจพบผู้ป่วยจริงและเรียกพวกเขาไปยัง GP ได้แสดงให้เห็นการเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในการรับรู้ความสามารถที่จะทำทันทีหลังจากที่การแทรกแซง พรึบนี้ดูเหมือนจะแสดงให้เห็นถึงประโยชน์ของการพยาบาลที่บ้านสำหรับการตรวจสอบและหมายถึงผู้ป่วยและอาจจะเป็นเครื่องมือที่มีแนวโน้มที่จะช่วยให้พยาบาลที่บ้านจะกลายเป็นใส่ใจมากขึ้นในการแก้ไขปัญหาทางด้านจิตใจเช่นภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยของพวกเขา. ข้อ จำกัดมีข้อ จำกัด หลายอย่างเพื่อการศึกษาในปัจจุบันเป็น ครั้งแรกเป็นกลุ่มตัวอย่างขนาดเล็กที่มีจำนวนมากของการออกกลางคันในแบบสอบถามรายงานตนเอง นี้ได้รับการแก้ไขบางส่วนโดยใช้การวิเคราะห์รูปแบบการผสมเชิงเส้นซึ่งจะช่วยให้การใช้มากของข้อมูลที่เป็นไปได้ นอกจากนี้ในขณะที่การแทรกแซงน้อยที่สุดประกอบไปด้วยการฝึกอบรมกลุ่มที่ทำงานร่วมกันระหว่างผู้เข้าร่วมเป็นสิ่งสำคัญที่เป็นข้อ จำกัด ที่สองคือภูมิภาคทั้งได้รับมอบหมายให้มีการแทรกแซงหรือการควบคุมสภาพ แม้ว่าจะไม่มีการพิจารณาแต่งตั้งของผู้เข้าร่วมแต่ละเงื่อนไขทั้งสองเราพยายามที่จะกำจัดปัจจัยมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้โดยรวมถึงความแตกต่างของกลุ่มเป็นปัจจัยคงที่ในการวิเคราะห์ของเรา ในฐานะที่เป็นข้อ จำกัด ที่สามก็ยังเป็นสิ่งสำคัญที่จะทราบว่าความเชื่อมั่นความสามารถเฉพาะในการวัดระดับมืออาชีพซึ่งแสดงให้เห็นว่าเราไม่สามารถที่จะตรวจสอบผลกระทบของการแทรกแซงน้อยที่สุดในความสามารถที่แท้จริงของพยาบาลที่บ้าน ความจริงที่ว่าพยาบาลบ้านในกลุ่มแทรกแซงได้จัดการการตรวจสอบและดูผู้ป่วยมากขึ้นอย่างมีนัยสำคัญเมื่อเทียบกับกลุ่มควบคุมเป็นข้อบ่งชี้ว่าความสามารถที่เกิดขึ้นจริงไม่เปลี่ยนไปในสัปดาห์ต่อไปนี้การแทรกแซง ข้อ จำกัด ที่สี่และสุดท้ายของการศึกษาในปัจจุบันอยู่ในความจริงที่ว่าความแตกต่างในจำนวนของการตรวจจับระหว่างทั้งสองกลุ่มไม่อาจจะเนื่องมาจากความจริงที่ว่าพยาบาลบ้านที่ได้รับการฝึกอบรมได้ดีในการตรวจสอบผู้ป่วยที่มีอาการของภาวะซึมเศร้า แต่ที่พวกเขา กำลังเผชิญหน้ากับผู้ป่วยเพียงซึมเศร้ามากขึ้น แม้จะมีความจริงที่ว่าทั้งสามภูมิภาคที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงกับอีกคนหนึ่งและพยาบาลบ้านในทั้งสองกลุ่มเห็นจำนวนของผู้ป่วยที่คล้ายกันในชีวิตประจำวันที่ระมัดระวังดังนั้นจึงควรกระทำเมื่อการตีความการค้นพบว่าการตรวจจับมากขึ้นที่เกิดขึ้นในกลุ่มแทรกแซง