The Origins of the CrisisThe essenc

The Origins of the Crisis
The essence of the crisis was a huge, sudden reversal of capital flows. Economies that had
been attracting large amounts of foreign capital suddenly became subject to withdrawals of shortterm
lines of credit, an exodus of portfolio capital, and offshore flight by domestic investors.
Table 1 shows that net private capital flows into the five most affected Asian economies (South
Korea, Indonesia, Thailand, Malaysia, and the Philippines) jumped from $37.9 billion in 1994 to
$97.1 billion in 1996. The bulk of these new inflows came as loans from private creditors
(commercial banks plus non-bank creditors, such as bond-holders), which tripled in just two years
from $25.8 billion to $78.4 billion. But in the last half of 1997, these inflows suddenly reversed
themselves, with net private capital flows turning to an outflow of $11.9 billion. This turnaround
of $109 billion in one year (actually just six months), from an inflow of $97 billion to an outflow
of $12 billion, is equivalent to about 10% of the pre-crisis GDP of these five countries.
One reason that such a large amount of capital was able to leave so quickly was that a
substantial portion was structured with very short-term maturities. In each of the severely-hit
economies, short-term foreign exchange liabilities of the economy grew in excess of short-term
foreign exchange assets of the economy, leaving the economy vulnerable to liquidity problems in
the event of a sudden withdrawal of foreign capital. Presumably, foreign lenders (mainly banks)
had made short-term loans under the assumption that they would routinely roll over such loans in
the future. In the event, they pulled these loans abruptly in the second half of 1997.
Table 2 shows data on one type of foreign liability, short-term debts (with maturity of one
year or less) owed to foreign commercial banks, and one major type of foreign asset, the official
foreign exchange reserves of the central bank. In Thailand, Indonesia, and Korea, short-term debt
exceeded available foreign exchange reserves just before the crisis hit. The ratio was slightly
lower (but still high) for Malaysia and the Philippines, two other Asian economies that were hit
badly, but not so severely, by the crisis. Short-term debt far exceeded reserves in Mexico and
Argentina just before those two countries were hit by financial crisis. The ratio of short term
foreign debt to reserves hit 1.7 in Mexico and 1.3 in Argentina in June 1994. The pattern also
held for Russia in mid-1998, when it faced intense balance of payments pressures. In the case of
Brazil, the data show that in June 1998, its reserves slightly exceeded its short-term debt.
However, by late September, Brazil=s reserves had dwindled to $45 billion, below the level of its
short-term debt, and the real was under intense attack.
It is important to keep in mind that short-term debts owed to foreign banks are but just
one type of short-term foreign liability. Portfolio capital, bank deposits held by foreign nonbanks,
long-term loans with conversion covenants, and hedging instruments can all be withdrawn
very quickly, putting further pressure on foreign exchange reserves and the exchange rate. At the
same time, there may be other forms of foreign exchange assets in addition to official reserves that
can be drawn upon in the event of a foreign creditor panic. A priority for future research should
be to measure in a more comprehensive manner the short-term cross-border assets and liabilities

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

จุดเริ่มต้นของวิกฤตสาระสำคัญของวิกฤติถูกมาก อย่างฉับพลันย้อนกลับของเงินทุนไหล เศรษฐกิจที่มีการดึงดูดเงินทุนต่างชาติจำนวนมากก็กลายเป็นต้องถอน shorttermบัญชีธนาคาร การอพยพของทุนผลงาน และเที่ยวบินต่างประเทศ โดยนักลงทุนภายในประเทศตารางที่ 1 แสดงว่า ส่วนตัวเงินทุนสุทธิเป็นห้าประเทศเอเชีย (ใต้รับผลกระทบเกาหลี อินโดนีเซีย ไทย มาเลเซีย ฟิลิปปินส์ และ) เพิ่มขึ้นจาก $37.9 พันล้านในปี 1994 เพื่อ97.1 พันล้านเหรียญในปี 1996 จำนวนมากของกระแสเข้าใหม่เหล่านี้มาเป็นเงินกู้ยืมจากเจ้าหนี้ส่วนตัว(พาณิชย์ธนาคารเจ้าหนี้-ธนาคาร เช่นผู้ถือตราสารหนี้พลัส), ซึ่งสามเท่าในเวลาเพียงสองปีจาก 25.8 พันล้านเหรียญเพื่อ 78.4 พันล้านเหรียญ แต่ในครึ่งหลังของปี 1997 กระแสเข้าเหล่านี้ก็กลับตัวเอง ด้วยส่วนตัวทุนสุทธิเปลี่ยนไปเป็นกระแสของ $11.9 พันล้าน ระยะนี้ของ $109 พันล้านในหนึ่งปี (จริง ๆ 6 เดือน), จากการไหลเข้าของ 97 พันล้านเหรียญเพื่อเป็นกระแสของ $12 พันล้าน จะเท่ากับประมาณ 10% ของ GDP ก่อนเกิดภาวะวิกฤติของประเทศเหล่านี้ห้าเป็นเหตุผลหนึ่งที่ต้องปล่อยอย่างรวดเร็วเช่นจำนวนเงินทุน ที่มีส่วนที่พบเป็นโครงสร้างกับครบกำหนดระยะสั้นมาก ในแต่ละอย่างตีเศรษฐกิจ หนี้สินแลกเงินต่างประเทศระยะสั้นของเศรษฐกิจเติบโตเกินกว่าระยะสั้นแลกเปลี่ยนสินทรัพย์เศรษฐกิจ ออกจากเศรษฐกิจเสี่ยงปัญหาสภาพคล่องในthe event of a sudden withdrawal of foreign capital. Presumably, foreign lenders (mainly banks)had made short-term loans under the assumption that they would routinely roll over such loans inthe future. In the event, they pulled these loans abruptly in the second half of 1997.Table 2 shows data on one type of foreign liability, short-term debts (with maturity of oneyear or less) owed to foreign commercial banks, and one major type of foreign asset, the officialforeign exchange reserves of the central bank. In Thailand, Indonesia, and Korea, short-term debtexceeded available foreign exchange reserves just before the crisis hit. The ratio was slightlylower (but still high) for Malaysia and the Philippines, two other Asian economies that were hitbadly, but not so severely, by the crisis. Short-term debt far exceeded reserves in Mexico andArgentina just before those two countries were hit by financial crisis. The ratio of short termforeign debt to reserves hit 1.7 in Mexico and 1.3 in Argentina in June 1994. The pattern alsoheld for Russia in mid-1998, when it faced intense balance of payments pressures. In the case ofBrazil, the data show that in June 1998, its reserves slightly exceeded its short-term debt.However, by late September, Brazil=s reserves had dwindled to $45 billion, below the level of itsshort-term debt, and the real was under intense attack.It is important to keep in mind that short-term debts owed to foreign banks are but justone type of short-term foreign liability. Portfolio capital, bank deposits held by foreign nonbanks,long-term loans with conversion covenants, and hedging instruments can all be withdrawnvery quickly, putting further pressure on foreign exchange reserves and the exchange rate. At thesame time, there may be other forms of foreign exchange assets in addition to official reserves thatcan be drawn upon in the event of a foreign creditor panic. A priority for future research shouldbe to measure in a more comprehensive manner the short-term cross-border assets and liabilities

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ต้นกำเนิดของวิกฤติสาระสำคัญของวิกฤตเป็นอย่างมากการพลิกกลับอย่างฉับพลันของเงินทุนเคลื่อนย้าย เศรษฐกิจที่ได้รับการดึงดูดจำนวนมากของเงินทุนต่างประเทศก็กลายเป็นเรื่องที่ถอนของระยะสั้นเส้นของเครดิต, การอพยพของทุนผลงานและเที่ยวบินในต่างประเทศโดยนักลงทุนในประเทศ. ตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่าเงินทุนภาคเอกชนสุทธิไหลลงสู่ห้าได้รับผลกระทบมากที่สุดในประเทศในเอเชีย ( ทางใต้ของประเทศเกาหลีอินโดนีเซีย, ไทย, มาเลเซียและฟิลิปปินส์) เพิ่มขึ้นจาก $ 37900000000 ในปี 1994 เพื่อ97100000000 $ ในปี 1996 เป็นกลุ่มของเงินทุนไหลเข้าใหม่เหล่านี้มาเป็นเงินกู้ยืมจากเจ้าหนี้ภาคเอกชน(ธนาคารพาณิชย์บวกเจ้าหนี้ที่ไม่ใช่ธนาคารเช่น bond- ผู้ถือ) ซึ่งสามเท่าในเวลาเพียงสองปีจาก25800000000 $ ไป $ 78400000000 แต่ในครึ่งหลังของปี 1997 เงินทุนไหลเข้าเหล่านี้อย่างกระทันหันกลับตัวเองมีเงินทุนภาคเอกชนสุทธิกระแสเปลี่ยนไปการไหลออกของ11900000000 $ ตอบสนองนี้ของ $ 109,000,000,000 ในหนึ่งปี (ที่จริงแค่หกเดือน) จากการไหลเข้าของ 97000000000 $ ที่จะไหลออกเป็นนักการ 12 $ พันล้านเทียบเท่ากับประมาณ 10% ของจีดีพีก่อนวิกฤตเหล่านี้ห้าประเทศ. เหตุผลหนึ่งที่ดังกล่าว จำนวนมากของเงินทุนก็สามารถที่จะออกไปอย่างรวดเร็วได้ว่าส่วนใหญ่เป็นโครงสร้างที่มีระยะเวลาครบกำหนดระยะสั้นมาก ในแต่ละรุนแรงตีเศรษฐกิจระยะสั้นหนี้สินแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศของเศรษฐกิจขยายตัวเกินกว่าระยะสั้นสินทรัพย์แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศของเศรษฐกิจออกจากเศรษฐกิจความเสี่ยงที่จะเกิดปัญหาสภาพคล่องในกรณีที่มีการถอนตัวออกอย่างฉับพลันของเงินทุนต่างประเทศ สันนิษฐานว่าผู้ให้กู้ต่างประเทศ (ส่วนใหญ่ธนาคาร) ได้ทำเงินกู้ยืมระยะสั้นภายใต้สมมติฐานที่ว่าพวกเขาเป็นประจำจะเกลือกกลิ้งเงินให้กู้ยืมดังกล่าวในอนาคต ในกรณีที่พวกเขาดึงเงินกู้เหล่านี้ทันทีในช่วงครึ่งหลังของปี 1997 ตารางที่ 2 แสดงข้อมูลเกี่ยวกับประเภทหนึ่งของหนี้สินต่างประเทศหนี้ระยะสั้น (อายุหนึ่งปีหรือน้อยกว่า) ที่ค้างชำระกับธนาคารการค้าต่างประเทศและที่สำคัญชนิดหนึ่ง สินทรัพย์ต่างประเทศอย่างเป็นทางการของทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของธนาคารกลาง ในประเทศไทยอินโดนีเซียและเกาหลีหนี้ระยะสั้นเกินที่มีอยู่ทุนสำรองเงินตราต่างประเทศก่อนที่จะเกิดวิกฤตตี อัตราส่วนเล็กน้อยที่ต่ำกว่า (แต่ยังคงสูง) มาเลเซียและฟิลิปปินส์สองประเทศอื่น ๆ ในเอเชียที่ได้รับผลกระทบไม่ดีแต่ไม่ได้อย่างรุนแรงจากวิกฤต หนี้ระยะสั้นไกลเกินเงินสำรองในประเทศเม็กซิโกและอาร์เจนตินาก่อนที่ทั้งสองประเทศได้รับผลกระทบจากวิกฤตทางการเงิน อัตราส่วนของระยะสั้นหนี้ต่างประเทศสำรองตี 1.7 ในประเทศเม็กซิโกและ 1.3 ในอาร์เจนตินาในเดือนมิถุนายนปี 1994 รูปแบบนอกจากนี้ยังจัดขึ้นสำหรับรัสเซียในช่วงกลางปี​​1998 เมื่อต้องเผชิญกับความสมดุลของแรงกดดันที่รุนแรงการชำระเงิน ในกรณีของบราซิลข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่าในเดือนมิถุนายนปี 1998 สำรองเล็กน้อยเกินหนี้ระยะสั้น. อย่างไรก็ตามในช่วงปลายเดือนกันยายนบราซิล = สำรอง s ได้ลดลงเหลือ $ 45000000000 ต่ำกว่าระดับของหนี้ระยะสั้นและเป็นจริงภายใต้การโจมตีที่รุนแรง. มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเก็บไว้ในใจว่าหนี้ระยะสั้นเป็นหนี้กับธนาคารต่างประเทศ แต่เพียงชนิดเดียวในระยะสั้นความรับผิดต่างประเทศ ทุนการลงทุนเงินฝากธนาคารที่จัดขึ้นโดย nonbanks ต่างประเทศเงินกู้ยืมระยะยาวที่มีพันธสัญญาแปลงและเครื่องมือป้องกันความเสี่ยงทั้งหมดจะสามารถถอนออกได้อย่างรวดเร็วซึ่งสร้างแรงกดดันเพิ่มเติมเกี่ยวกับทุนสำรองเงินตราต่างประเทศและอัตราแลกเปลี่ยน ในขณะเดียวกันอาจจะมีรูปแบบอื่น ๆ ของสินทรัพย์เงินตราต่างประเทศนอกเหนือจากการสำรองอย่างเป็นทางการที่สามารถดึงออกมาเมื่อในกรณีที่เกิดความหวาดกลัวเจ้าหนี้ต่างประเทศ ความสำคัญสำหรับการวิจัยในอนาคตควรจะมีการวัดในลักษณะที่ครอบคลุมมากขึ้นในระยะสั้นสินทรัพย์ข้ามพรมแดนและหนี้สิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ต้นกำเนิดของวิกฤต
สาระสําคัญของวิกฤตเป็นขนาดใหญ่ พลิกผันกะทันหันของเงินทุน . เศรษฐกิจที่
จรุงจำนวนมากของเงินทุนต่างประเทศก็ต้องถอนุ
สายของเครดิต , อพยพของทุนผลงานและเที่ยวบินต่างประเทศ โดยนักลงทุนภายในประเทศ
ตารางที่ 1 แสดงให้เห็นว่า ทุนส่วนบุคคลสุทธิไหลเข้าห้าเศรษฐกิจเอเชียได้รับผลกระทบมากที่สุด ( ใต้
เกาหลี อินโดนีเซีย ไทย มาเลเซีย และฟิลิปปินส์ ) เพิ่มขึ้นจาก $ 37.9 พันล้านในปี 1994 เพื่อ
$ 97.1 พันล้านในปี 1996 ของเข้าใหม่มาเป็นเงินกู้จากเจ้าหนี้เอกชน
( ธนาคารพาณิชย์และธนาคารเจ้าหนี้ ไม่เช่นผู้ถือพันธบัตร ) ซึ่งเพิ่มขึ้นสามเท่า ในเวลาเพียงสองปี
จาก $ 258 พันล้านเพื่อ $ 78.4 พันล้าน แต่ในครึ่งหลังของปี 1997 , กระแสเหล่านี้ก็กลับ
ตัวเองกับสุทธิของเงินทุนเคลื่อนย้ายสุทธิภาคเอกชนหันมาการรั่วไหลของ $ 11.9 ล้านบาท นี้ /
$ 109 , 000 ล้านในหนึ่งปี ( จริงๆ แล้วแค่ 6 เดือน จากการไหลเข้าของ $ 97 พันล้านเพื่อการรั่วไหล
$ 12 ล้าน ก็เท่ากับประมาณ 10 % ของ GDP ของเหล่านี้ก่อนวิกฤต
5 ประเทศเหตุผลหนึ่งที่เป็นจำนวนมากของเงินทุนก็สามารถที่จะไปอย่างรวดเร็วนั่น
ส่วนมากมีต่อระยะสั้นมาก ในแต่ละช่วงตีอย่างรุนแรง
เศรษฐกิจระยะสั้นแลกเปลี่ยนหนี้สินของเศรษฐกิจขยายตัวเกินระยะสั้น
แลกเปลี่ยนสินทรัพย์ของเศรษฐกิจออกจากเศรษฐกิจความเสี่ยงสภาพคล่องปัญหา
เหตุการณ์การถอนอย่างฉับพลันของเงินทุนต่างประเทศ มีผู้ให้กู้ต่างประเทศ ( ส่วนใหญ่ธนาคาร )
ทำให้เงินกู้ระยะสั้นภายใต้สมมติฐานที่พวกเขาจะตรวจม้วนมากกว่าเงินกู้ดังกล่าวใน
ในอนาคต ในเหตุการณ์ที่พวกเขาดึงเงินกู้เหล่านี้ชะงักในช่วงครึ่งหลังของปี 1997
ตารางที่ 2 แสดงข้อมูลเกี่ยวกับประเภทของหนี้สินต่างประเทศ หนี้สินระยะสั้น ( อายุหนึ่ง
ปี หรือน้อยกว่า ) ที่เป็นหนี้กับธนาคารพาณิชย์ต่างประเทศ และอีกหนึ่งสาขาประเภทสินทรัพย์ต่างประเทศอย่างเป็นทางการ
ขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศของธนาคารกลาง ในไทย , อินโดนีเซียและเกาหลี
ตราสารหนี้ระยะสั้นเกินของขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศแค่ช่วงก่อนตี อัตราส่วนเล็กน้อย
ลด ( แต่ก็ยังสูง ) สำหรับประเทศมาเลเซียและฟิลิปปินส์ สองอื่น ๆ ในเอเชียประเทศที่ถูกตี
มากๆแต่ไม่ดังอย่างรุนแรง โดยวิกฤต ตราสารหนี้ระยะสั้นไกลเกินสำรองในเม็กซิโกและอาร์เจนตินาก่อน
สองประเทศถูกกระทบจากวิกฤตการเงิน อัตราส่วนของหนี้ต่างประเทศระยะสั้น
สำรองตี 1.7 ในเม็กซิโกและ 1.3 ในอาร์เจนตินาในมิถุนายน 1994 ลวดลาย
จัดขึ้นสำหรับรัสเซียใน mid-1998 เมื่อมันต้องเผชิญกับความสมดุลของเงินเข้มขึ้น เป็นต้น ในกรณีของ
บราซิลข้อมูลแสดงให้เห็นว่าในมิถุนายน 1998 สงวนเล็กน้อยเกินหนี้ ระยะสั้น .
แต่ปลายเดือนกันยายน บราซิล = s สำรองก็ลดลงไป $ 45 พันล้านบาท ต่ำกว่าระดับของหนี้สินระยะสั้นของ
และจริงเป็นภายใต้การโจมตีที่รุนแรง .
มันเป็นสิ่งสำคัญที่จะเก็บไว้ในใจว่าหนี้ที่เป็นหนี้ระยะสั้น ธนาคารต่างประเทศเป็นแต่เพียงหนึ่งชนิดของหนี้สินต่างประเทศระยะสั้น
. ทุนผลงานเงินฝากธนาคารที่จัดขึ้นโดย nonbanks ต่างประเทศ
เงินกู้ระยะยาวกับพันธสัญญาการแปลง , เครื่องมือป้องกันความเสี่ยงสามารถถอน
อย่างรวดเร็วทำให้ความดันเพิ่มเติมเกี่ยวกับขอสงวนแลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศและอัตราแลกเปลี่ยน ที่
เวลาเดียวกัน อาจจะมีรูปแบบอื่น ๆของสินทรัพย์เงินตราต่างประเทศนอกจากสำรองอย่างเป็นทางการ
สามารถวาดเมื่อในกรณีที่เจ้าหนี้ต่างชาติแตกตื่น