We have said that literature reflec

We have said that literature reflects life. How then is a novel about a twenty-four hour
period (such as James Joyce's Ulysses) different from a book that merely records everything that
happened in twenty four hours? Or how is a movie different from someone with a movie camera
who simply walks around at random for two or three hours and shoots whatever he sees? Don't
both "reflect" life? But literature doesn't simply record life—it interprets it. It doesn't simply
reflect life—it focuses it. It's a mirror, but a special kind of mirror. It's a mirror in which we can
see ourselves even more clearly, more vividly than in an ordinary mirror. Through a process
sometimes called "artistic selection” the writer or poet or movie maker simplifies experience, yet
at the same time he clarifies and deepens it. He selects that which is most important, most basic.
In other words, he tries to make sense out of life. He reflects on the meaning of life. So there is
implicit in every poem or play or story a "worldview," a set of values. Literature (as well as
philosophy) asks and answers the "big questions": 1) Where have we come from? 2) Where are
we going? 3) What is the meaning of our existence? Literature not only asks these questions in
a searching and eloquent way, but also provides us with a wide variety of possible answers

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เราได้กล่าวว่า วรรณกรรมสะท้อนชีวิต ไร เป็นนวนิยายเกี่ยวกับชั่วโมงยี่สิบสี่หรือไม่ระยะเวลา (เช่นยูไลซ์เซส James Joyce) แตกต่างจากเพียงบันทึกทุกอย่างที่เกิดขึ้นในยี่สิบสี่ชั่วโมงหรือไม่ หรือว่าภาพยนตร์ที่แตกต่างจากผู้ที่มีกล้องถ่ายหนังที่เพียงเดินรอบสุ่มสอง หรือสามชั่วโมง และสิ่งที่เขาเห็นหน่อ ไม่ทั้ง "สะท้อน" ชีวิต แต่วรรณคดีไม่เพียงบันทึกชีวิต — มันแปล ไม่เพียงแค่สะท้อนชีวิตซึ่งจะเน้นการ มันเป็นกระจก แต่กระจกชนิดพิเศษ มันเป็นกระจกซึ่งเราสามารถดูตนเองได้ชัดเจนมากขึ้น ภายนอกอย่างชัดเจนมากขึ้นกว่าในเป็นกระจกธรรมดา ตลอดกระบวนการบางครั้งเรียกว่า "ศิลปะเลือก" นักเขียนหรือกวีหรือภาพยนตร์เครื่องช่วยให้ง่ายประสบการณ์ ยังขณะเดียวกัน เขาชี้แจง และ deepens มัน เขาเลือกสิ่งที่เป็นพื้นฐานมากที่สุด สำคัญในคำอื่น ๆ เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกออกจากชีวิต เขาสะท้อนในความหมายของชีวิต ดังนั้นจึงนัยในทุกบทกวี หรือเล่น หรือเรื่องราว "โลกทัศน์ของ ชุดของค่า วรรณกรรม (รวมทั้งปรัชญา) ถาม และคำตอบ "คำถามใหญ่": 1) ที่เราได้มาจาก มีตำแหน่ง 2)เราไปไหน 3) อะไรคือความหมายของการดำรงอยู่ของเราหรือไม่ วรรณคดีไม่เพียงแต่ถามคำถามเหล่านี้ในวิธีค้นหา และ eloquent แต่ยัง ช่วยให้เรา มีความหลากหลายของคำตอบที่เป็นไปได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เราว่า วรรณกรรมที่สะท้อนให้เห็นถึงชีวิต แล้วเป็นนวนิยายเกี่ยวกับยี่สิบสี่ชั่วโมง
ระยะเวลา ( เช่น เจมส์ จอยซ์ ยูลิสซิส ) แตกต่างจากหนังสือเล่มนั้นเพียงบันทึกทุกอย่างที่
เกิดขึ้นในยี่สิบสี่ชั่วโมง หรือ ว่า เป็นหนังที่แตกต่างจากคนที่มีกล้องถ่ายหนัง
ใครเพียงแค่เดินไปรอบ ๆสุ่ม สอง หรือ สามชั่วโมง และยิงอะไรก็ได้ที่เขาเห็น อย่า
ทั้ง " สะท้อน " ชีวิตแต่มันไม่ได้เพียงแค่บันทึกชีวิตวรรณกรรมแปลมัน . มันไม่เพียงสะท้อนให้เห็นถึงชีวิต
จะเน้นมัน มันเป็นกระจก แต่เป็นชนิดพิเศษของกระจก เป็นกระจกที่เราสามารถ
เห็นตัวเรามากขึ้นอย่างชัดเจนมากขึ้นเด่นชัดกว่ากระจกธรรมดา ผ่านกระบวนการ
บางครั้งเรียกว่า " การเลือก " ศิลปะนักเขียนหรือกวีหรือผู้สร้างภาพยนตร์ง่ายประสบการณ์ยัง
ในเวลาเดียวกันเขาก็ชี้แจง และมัน เขาเลือกที่สำคัญที่สุด พื้นฐานที่สุด
ในคำอื่น ๆที่เขาพยายามที่จะทำให้ความรู้สึกของชีวิต เขาสะท้อนให้เห็นถึงความหมายของชีวิต ดังนั้นมี
โดยปริยาย ทุกบทกลอนหรือเล่นหรือเรื่องราว " โลกทัศน์ " ชุดของค่า วรรณกรรม ( รวมทั้ง
ปรัชญา ) ถามและตอบ " คำถาม " ใหญ่ : 1 ) ที่เราเคยจากมา ? 2 ) อยู่ที่ไหน
เราจะ ?3 ) อะไรคือความหมายของการดำรงอยู่ของเรา วรรณกรรมไม่ใช่แค่ถามคำถามเหล่านี้ในการค้นหา และฝีปาก แต่ยังให้เรามีความหลากหลายของคำตอบที่เป็นไปได้