Ossipon was alone. He waited for a

Ossipon was alone. He waited for a short time, then got up and walked to the door. The word of the newspaper repeated themselves in his head. 'Mysterious Death..' 'I am very ill,' he thought. He walked out of the bar and along the street as he had walked on that night more than a week ago, without seeing or hearing anything.

In another part of the city, the professor walked too, trying not to look at the crowds of men and women that he hated so much. He had no future either, but he did not care. He was strong. He believed that he could change the world using madness and despair! Small and unimportant, he went on his way through the streets full of people.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Ossipon คนเดียวได้ เขารอเวลาสั้น ๆ แล้วมีขึ้น และเดินไปประตู คำว่าหนังสือพิมพ์ซ้ำตัวเองในหัวของเขา 'ตายลึกลับ...' 'ฉันป่วยมาก เขาคิดว่า เขาเดินออก จากบาร์ และไป ตามถนนเขาได้เดินบนคืนเกินกว่าหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา โดยไม่ต้องเห็น หรือได้ยินอะไรในส่วนอื่นของเมือง อาจารย์เดินมากเกินไป พยายามไม่มองไปที่ฝูงชนของผู้ชายและผู้หญิงที่เขาเกลียดชังมากขึ้น เขามีอนาคตไม่อย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ไม่ได้ดูแล เขาแข็งแรง เขาเชื่อว่า เขาสามารถเปลี่ยนแปลงโลกโดยใช้ความบ้าและความสิ้นหวัง ขนาดเล็ก และไม่สำคัญ เขาไปในทางของเขาผ่านถนนที่เต็มไปด้วยคน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Ossipon อยู่คนเดียว เขารอเป็นเวลาสั้น ๆ แล้วก็ลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู คำพูดของหนังสือพิมพ์ซ้ำตัวเองอยู่ในหัวของเขา 'ความตายลึกลับ .. ' 'ผมป่วยมาก "เขาคิดว่า เขาเดินออกจากบาร์และเดินไปตามถนนในขณะที่เขาเดินไปในคืนนั้นกว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาไม่เห็นหรือได้ยินอะไร. ในส่วนหนึ่งของเมืองอื่นศาสตราจารย์เดินเกินไปพยายามที่จะไม่มองไปที่ฝูงชนของผู้ชาย และผู้หญิงที่เขาเกลียดมาก เขาไม่มีอนาคตอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่เขาไม่ได้ดูแล เขาเป็นคนที่แข็งแกร่ง เขาเชื่อว่าเขาจะเปลี่ยนแปลงโลกโดยใช้ความบ้าและความสิ้นหวัง! ขนาดเล็กและไม่สำคัญเขาไปในทางของเขาผ่านถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ossipon อยู่คนเดียว เขารอเวลาสั้น จึงลุกขึ้นและเดินไปที่ประตู คำพูดของพิมพ์ซ้ำตัวเองในหัวเค้า ตายอย่างลึกลับ . . . . . . . ' ' ฉันป่วยมาก ' เขาคิด เขาเดินออกมาจากบาร์ และตามถนนที่เขาเดินในคืนนั้นมากกว่าสัปดาห์ที่แล้ว โดยไม่ต้องเห็นหรือได้ยินอะไรเลย

ในส่วนอื่นของเมือง อาจารย์เดินมาด้วยพยายามที่จะมองไปที่ฝูงชนของผู้ชายและผู้หญิงที่เขาเกลียดมาก เขาไม่มีอนาคตเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้ใส่ใจ เขาแข็งแกร่ง เขาเชื่อว่า เขาสามารถเปลี่ยนโลกที่ใช้ความบ้าคลั่งและสิ้นหวัง เล็กและไม่สำคัญ เขาก็ไปตามทางของเขาผ่านถนนที่เต็มไปด้วยผู้คน