I've always written primarily about

I've always written primarily about architecture, about buildings, and writing about architecture is based on certain assumptions. An architect designs a building, and it becomes a place,or many architects design many buildings, and it becomes a city, and regardless of this complicated mix of forces of politics and culture and economics that shapes these places, at the end of the day, you can go and you can visit them. You can walk around them. You can smell them. You can get a feel for them. You can experience their sense of place.

But what was striking to me over the last several years
was that less and less was I going out into the world,
and more and more, I was sitting in front of my computer screen.
And especially since about 2007, when I got an iPhone,
I was not only sitting in front of my screen all day,
but I was also getting up at the end of the day
and looking at this little screen that I carried in my pocket.
And what was surprising to me was how quickly
my relationship to the physical world had changed.
In this very short period of time, you know, whether you
call it the last 15 years or so of being online, or the last,
you know, four or five years of being online all the time,
our relationship to our surroundings had changed in that
our attention is constantly divided. You know,
we're both looking inside the screens and we're looking
out in the world around us.


And what was even more striking to me, and what I really
got hung up on, was that the world inside the screen
seemed to have no physical reality of its own.
If you went and looked for images of the Internet,
this was all that you found, this famous image by Opte
of the Internet as the kind of Milky Way, this infinite expanse
where we don't seem to be anywhere on it.
We can never seem to grasp it in its totality.
It's always reminded me of the Apollo image of the Earth,
the blue marble picture, and it's similarly meant to suggest,
I think, that we can't really understand it as a whole.
We're always sort of small in the face of its expanse.
So if there was this world and this screen, and if there was
the physical world around me, I couldn't ever get them
together in the same place.
And then this happened.


My Internet broke one day, as it occasionally does,
and the cable guy came to fix it, and he started with
the dusty clump of cables behind the couch,
and he followed it to the front of my building and into the basement and out to the back yard,and there was this big jumble of cables against the wall.
And then he saw a squirrel running along the wire,
and he said, "There's your problem.
A squirrel is chewing on your Internet." (Laughter)
And this seemed astounding. The Internet is
a transcendent idea. It's a set of protocols that has changed
everything from shopping to dating to revolutions.
It was unequivocally not something
a squirrel could chew on. (Laughter)
But that in fact seemed to be the case.
A squirrel had in fact chewed on my Internet. (Laughter)
And then I got this image in my head of what would happen
if you yanked the wire from the wall and if you started
to follow it. Where would it go?
Was the Internet actually a place that you could visit?
Could I go there? Who would I meet?
You know, was there something actually out there?
And the answer, by all accounts, was no.
This was the Internet, this black box with a red light on it,
as represented in the sitcom "The IT Crowd."
Normally it lives on the top of Big Ben,
because that's where you get the best reception,
but they had negotiated that their colleague could borrow it
for the afternoon to use in an office presentation.
The elders of the Internet were willing to part with it
for a short while, and she looks at it and she says,
"This is the Internet? The whole Internet? Is it heavy?"
They say, "Of course not, the Internet doesn't weigh anything."
And I was embarrassed. I was looking for this thing
that only fools seem to look for.


The Internet was that amorphous blob, or it was a silly
black box with a blinking red light on it.
It wasn't a real world out there.
But, in fact, it is. There is a real world of the Internet out there,
and that's what I spent about two years visiting,
these places of the Internet. I was in large data centers
that use as much power as the cities in which they sit,
and I visited places like this, 60 Hudson Street in New York,
which is one of the buildings in the world,
one of a very short list of buildings, about a dozen buildings,
where more networks of the Internet connect to each other
than anywhere else.
And that connection is an unequivocally physical process.
It's about the router of one network, a Facebook or
a Google or a B.T. or a Comcast or a Time Warner, whatever it is,
connecting with usually a yellow fiber optic cable up into
the ceiling and down into the router of another network,
and that's unequivocally physical, and it's surprisingly intimate.
A building like 60 Hudson, and a dozen or so others,
has 10 times more networks connecting within it
than the next tier of buildings.
There's a very short list of these places.
And 60 Hudson in particular is interesting because it's home
to about a half a dozen very important networks,
which are the networks which serve the undersea cables
that travel underneath the ocean
that connect Europe and America and connect all of us.
And it's those cables in particular that I want to focus on.
If the Internet is a global phenomenon, if we live
in a global village, it's because there are cables underneath
the ocean, cables like this.
And in this dimension, they are incredibly small.
You can you hold them in your hand. They're like a garden hose.
But in the other dimension they are incredibly expansive,
as expansive as you can imagine.
They stretch across the ocean. They're three or five
or eight thousand miles in length, and
if the material science and the computational technology
is incredibly complicated, the basic physical process
is shockingly simple. Light goes in on one end of the ocean
and comes out on the other, and it usually comes
from a building called a landing station that's often
tucked away inconspicuously in a little seaside neighborhood,
and there are amplifiers that sit on the ocean floor
that look kind of like bluefin tuna, and every 50 miles
they amplify the signal, and since the rate of transmission
is incredibly fast, the basic unit is a 10-gigabit-per-second
wavelength of light, maybe a thousand times your own
connection, or capable of carrying 10,000 video streams,
but not only that, but you'll put not just one wavelength of light
through one of the fibers, but you'll put maybe
50 or 60 or 70 different wavelengths or colors of light
through a single fiber, and then you'll have maybe
eight fibers in a cable, four going in each direction.
And they're tiny. They're the thickness of a hair.
And then they connect to the continent somewhere.
They connect in a manhole like this. Literally,
this is where the 5,000-mile cable plugs in.
This is in Halifax, a cable that stretches from Halifax to Ireland.
And the landscape is changing. Three years ago,
when I started thinking about this, there was one cable
down the Western coast of Africa, represented
in this map by Steve Song as that thin black line.
Now there are six cables and more coming, three down each coast.
Because once a country gets plugged in by one cable,
they realize that it's not enough. If they're going to build
an industry around it, they need to know that their connection
isn't tenuous but permanent, because if a cable breaks,
you have to send a ship out into the water, throw
a grappling hook over the side, pick it up, find the other end,
and then fuse the two ends back together and then dump it over.
It's an intensely, intensely physical process.
So this is my friend Simon Cooper, who until very recently
worked for Tata Communications, the communications wing
of Tata, the big Indian industrial conglomerate.
And I've never met him. We've only communicated
via this telepresence system, which always makes me
think of him as the man inside the Internet. (Laughter)
And he is English. The undersea cable industry
is dominated by Englishmen, and they all seem to be 42.
(Laughter) Because they all started at the same time
with the boom about 20 years ago.
And Tata had gotten its start as a communications business
when they bought two cables, one across the Atlantic
and one across the Pacific, and proceeded to add pieces
onto them, until they had built a belt around the world,
which means they will send your bits to the East or the West.
They have -- this is literally a beam of light around the world,
and if a cable breaks in the Pacific, it'll send it around
the other direction. And then having done that,
they started to look for places to wire next.
They looked for the unwired places, and that's meant
North and South, primarily these cables to Africa.
But what amazes me is Simon's incredible geographic imagination.
He thinks about the world with this incredible expansiveness.
And I was particularly interested because I wanted to see
one of these cables being built. See, you know, all the time
online we experience these fleeting moments of connection,
these sort of brief adjacencies, a tweet or a Facebook post
or an email, and it seemed like there was a physical corollary to that.
It seemed like there was a moment when the continent
was being plugged in, and I wanted to see that.
And Simon was working on a new cable,
WACS, the West Africa Cable System, that stretched
from Lisbon down the west coast of Africa,
to Cote d'Ivoire, to Ghana, to Nigeria, to Cameroon.
And he said there was coming soon, depending
on the weather, but he'd let me know when,
and so with about four days notice, he said to go
to this beach south of Lisbon, and a little after 9,
this guy will walk out of the water. (Laughter)
And he'll be carrying a green nylon line, a lightweight line,
called a messenger line, and that was the first link
between sea a

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมได้เขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรม อาคาร เกี่ยวกับหลักเสมอ และเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมขึ้นอยู่กับสมมติฐานบางอย่าง สถาปนิกออกแบบอาคาร เป็น หรือหลายสถาปนิกออกแบบอาคารหลายแห่ง และจะกลายเป็นเมือง และไม่ซับซ้อนการผสมผสานกันของกองกำลังทางการเมืองวัฒนธรรม และเศรษฐกิจที่รูปร่างน่า สิ้นวัน คุณสามารถไป และคุณสามารถเข้าเยี่ยมชม คุณสามารถเดินไปรอบ ๆ พวกเขา คุณสามารถกลิ่นเหล่านั้น คุณสามารถรับความรู้สึกนั้น คุณสามารถสัมผัสความรู้สึกของสถานที่แต่สิ่งโดดเด่นกับผมหลายปีมีที่น้อยคือฉันออกไปสู่โลกและมากขึ้น ฉันนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉันและโดยเฉพาะ ตั้งแต่ประมาณปี 2007 เมื่อผม iPhoneฉันไม่เพียงนั่งอยู่หน้าจอของฉันทุกวันแต่ก็ยังคือการขึ้นที่ส่วนท้ายของวันและหน้าจอนี้เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันทำในกระเป๋าของฉันและสิ่งน่าแปลกใจผมได้อย่างรวดเร็วมีการเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์ของฉันกับโลกทางกายภาพในระยะนี้สั้นมากเวลา คุณรู้หรือไม่ คุณเรียกว่า 15 ปีหรือมากกว่านั้นของเป็นออนไลน์ ล่าสุดคุณทราบ ปีสี่ หรือห้าเป็นออนไลน์ตลอดเวลาความสัมพันธ์ของเรากับสภาพแวดล้อมของเรามีการเปลี่ยนแปลงที่ตลอดเวลามีแบ่งความสนใจของเรา เธอรู้นี่เราทั้งสองพักอยู่ภายในหน้าจอ และเรากำลังมองหาในโลกรอบตัวเราและสิ่งโดดเด่นมากยิ่งขึ้นให้ฉัน และฉันใดจริง ๆมีแขวนไว้บน คือการที่ โลกภายในหน้าจอดูเหมือนจะจริงไม่จริงของตัวเองถ้าคุณไปดูภาพของอินเทอร์เน็ตนี่คือทั้งหมดที่คุณพบ ภาพนี้มีชื่อเสียง โดย Opteอินเทอร์เน็ตเป็นชนิดของมิลค์ บริการนี้อนันต์ที่เราไม่ดูเหมือนจะมันเราไม่สามารถดูเหมือนจะเข้าใจในผลของมันมีเสมอนึกถึงฉันรูปอพอลโลของโลกรูปภาพหินอ่อนสีฟ้า และมีทำนองเดียวกันหมายถึง การแนะนำผมคิดว่า ว่า เราไม่สามารถจริง ๆ เข้าใจมันทั้งหมดเราเสมอขนาดเล็กจัดเรียงของหน้าบริการของดังนั้น ถ้ามีโลกนี้และโลกหน้าจอนี้ และมีโลกรอบตัว ฉันไม่เคยได้รับพวกเขากันในเดียวกันและเกิดขึ้นแล้วอินเทอร์เน็ตของฉันยากจนวันหนึ่ง เป็นครั้งคราวผู้ชายสายมาแก้ไข และเขาเริ่มต้นด้วยหมู่ฝุ่นสายหลังโซฟาและเขาตามด้านหน้า ของอาคารของฉัน และ ในห้องใต้ดิน และออกไปหลังบ้าน jumble นี้ใหญ่สายกำแพงก็และจากนั้น เขาเห็นกระรอกทำงานริมลวดและเขากล่าวว่า "มีปัญหาของคุณกระรอกจะเคี้ยวบนอินเทอร์เน็ตของคุณ" (หัวเราะ)และนี่ดูเหมือนน่าตกใจ อินเทอร์เน็ตเป็นความคิดดาร เป็นชุดของโปรโตคอลที่มีการเปลี่ยนแปลงทุกการช้อปปิ้งไปเดทไปปฏิวัติไม่ unequivocally อะไรกระรอกสามารถวเจตบน (หัวเราะ)แต่ที่จริงดูเหมือนจะเป็นกรณีกระรอกมีจริง chewed บนอินเทอร์เน็ตของฉัน (หัวเราะ)แล้ว ผมมีรูปนี้ในหัวของฉันของอะไรจะเกิดขึ้นถ้าคุณ yanked ลวดจากผนัง และ ถ้าคุณเริ่มต้นจะตามมันไป มันจะไปไหนมีอินเทอร์เน็ตจริงที่คุณสามารถเยี่ยมชมสามารถฉันไป ฉันจะพบที่คุณรู้ว่า มีสิ่งจริงไม่ออกโดย accounts ทั้งหมด มีคำตอบ ไม่นี้มีอินเทอร์เน็ต กล่องดำนี้ มีไฟแดงบนตามที่แสดงในละคร "มันฝูงชน"โดยปกติจะอยู่บนบิ๊กเบนเนื่องจากที่ที่คุณได้รับการต้อนรับดีที่สุดแต่พวกเขาได้เจรจาให้เพื่อนร่วมงานของพวกเขาสามารถยืมในช่วงบ่ายเพื่อใช้ในการนำเสนอสำนักงานผู้ใหญ่ของอินเทอร์เน็ตได้เต็มส่วนด้วยสำหรับพัก และเธอมองไปที่มัน และเธอ กล่าว"นี่คืออินเทอร์เน็ตหรือไม่ อินเทอร์เน็ตทั้งหมด คือมันหนาพวกเขากล่าวว่า "แน่นอนไม่ อินเทอร์เน็ตไม่มีน้ำหนักอะไร"และผมอาย ฉันถูกมองหาสิ่งนี้ว่า คนโง่เท่านั้นดูเหมือนจะ หาคำแนะนำที่หยดไป หรือมันเป็นความโง่กล่องดำ มีไฟกะพริบสีแดงบนมันไม่ได้เป็นโลกจริงค่ะแต่ ในความเป็นจริง มันเป็น มีอินเทอร์เน็ตออกมี โลกจริงและที่ผมใช้เวลาประมาณสองปีเยี่ยมชมสถานเหล่านี้ของอินเทอร์เน็ต ผมอยู่ในศูนย์ข้อมูลขนาดใหญ่ที่ใช้พลังงานมากเป็นเมืองที่พวกเขานั่งและไปเยี่ยมสถานที่เช่นนี้ 60 ฮัดสันถนนในนิวยอร์กซึ่งเป็นหนึ่งในโลก อาคารรายการสั้นมากของอาคาร เกี่ยวกับอาคารโหล หนึ่งที่การเชื่อมต่อกับเครือข่ายอินเทอร์เน็ตเพิ่มเติมกันกว่าทุกที่อื่นและเชื่อมต่อเป็นกระบวนการทางกายภาพ unequivocallyมันไม่เกี่ยวกับเราเตอร์เครือข่ายหนึ่ง Facebook หรือGoogle หรือ B.T. เป็น หรือ Comcast หรือ วอร์เนอร์เวลา เป็นสิ่งเป็นเชื่อมต่อ ด้วยมักจะเป็นสีเหลืองสายไฟเบอร์ขึ้นเป็นเพดาน และลงไปยังเราเตอร์ของเครือข่ายอื่นและที่จริง unequivocally และก็น่าแปลกใจที่ใกล้ชิดอาคารเช่น 60 ฮัดสัน และโหล หรือเพื่อให้ผู้อื่นมีเครือข่ายมากกว่า 10 ครั้งที่เชื่อมต่ออยู่ภายในกว่าระดับถัดไปของอาคารรายการสั้นมากสถานที่เหล่านี้ได้และฮัดสัน 60 โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่น่าสนใจเนื่องจากเป็นบ้านการเกี่ยวกับข่ายอย่างยิ่งหกครึ่งเครือข่ายสายเคเบิลใต้ทะเลซึ่งอยู่ที่การเดินทางใต้ทะเลที่เชื่อมต่อยุโรปและอเมริกา และทั้งหมดของเราและเป็นสายเหล่านั้นโดยเฉพาะที่ต้องการเน้นถ้าอินเทอร์เน็ตเป็นปรากฏการณ์สากล ถ้าเราอาศัยอยู่ในหมู่บ้านโลก มันเป็น เพราะมีสายใต้ทะเล สายเช่นนี้และในมิตินี้ พวกเขามีขนาดเล็กอย่างเหลือเชื่อคุณกดค้างไว้ในมือของคุณได้ พวกเขากำลังเช่นสายยางฉีดน้ำแต่ในมิติกว้างอย่างเหลือเชื่อเป็นกว้างแค่นั้นพวกเขาท้าทายข้ามมหาสมุทร พวกเขากำลังสาม หรือห้าหรือแปดพันไมล์ยาว และถ้าวัสดุศาสตร์และเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์มีความซับซ้อนอย่างเหลือเชื่อ กระบวนการทางกายภาพพื้นฐานเป็น shockingly ง่าย แสงไปในปลายด้านหนึ่งของมหาสมุทรและออกมา และมันมักจะมาจากอาคารสถานีจอดที่มักจะเรียกว่าห้อง inconspicuously ในย่านทะเลตัวน้อยมีเครื่องขยายเสียงที่นั่งบนพื้นมหาสมุทรที่มีลักษณะประเภท เช่นปลาทูน่าครีบน้ำเงินเหนือ และทุก 50 ไมล์พวกเขาขยายสัญญาณ และเนื่อง จากอัตราการส่งข้อมูลเร็วอย่างเหลือเชื่อ หน่วยพื้นฐานเป็นแบบ 10 gigabit-ต่อวินาทีความยาวคลื่นของแสง อาจจะเป็นพันครั้งของคุณเองเชื่อมต่อ หรือความสามารถในการดำเนินการกระแสข้อมูลวิดีโอ 10000แต่ไม่เท่านั้น แต่คุณจะใส่ไม่ได้เป็นเพียงหนึ่งความยาวคลื่นของแสงผ่านตัวของเส้นใย แต่คุณจะใส่ที50 หรือ 60 หรือ 70 ความยาวคลื่นที่แตกต่างกันหรือสีของแสงผ่านใยเดียว และจากนั้น คุณจะมีบางทีเส้นใยที่แปดใน 4 ไปในแต่ละทิศทางและพวกเขากำลังเล็ก ๆ พวกเขากำลังความหนาของผมแล้ว พวกเขาเชื่อมต่อกับทวีปบางแห่งพวกเขาเชื่อมต่อในท่อระบายน้ำเช่นนี้ อักษรที่ 5000 ไมล์สายเคเบิลเสียบอยู่อยู่ในฮาลิแฟกซ์ การยืดจากแฮลิแฟกซ์ไปไอร์แลนด์และมีการเปลี่ยนแปลงภูมิทัศน์ สามปีที่ผ่านมาเมื่อผมเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มีสายไฟเส้นหนึ่งลงฝั่งตะวันตกของแอฟริกา แสดงในแผนผังนี้โดยเพลง Steve เป็นเส้นสีดำที่บางตอนนี้ มี 6 สายและอื่น ๆ มา สามลงชายฝั่งแต่ละเนื่องจากเมื่อประเทศได้รับการต่อ ด้วยสายเคเบิลหนึ่งพวกเขาตระหนักดีว่า ไม่พอ ถ้าพวกเขากำลังจะสร้างอุตสาหกรรมรอบ ๆ พวกเขาต้องรู้ว่าการเชื่อมต่อไม่ tenuous แต่ ถาวร เนื่องจากถ้าสายเคเบิลแบ่งคุณต้องส่งเรือออกในน้ำ โยนการต่อสู้เบ็ดผ่านด้านข้าง รับ ค้นหาสิ้นสุดอื่น ๆแล้ว ฟิวส์ปลายสองหลังเข้าด้วยกัน และถ่ายโอนผ่านเป็นกระบวนการมีอยู่จริงเจี๊ยบ เจี๊ยบดังนั้นนี้เป็นคูเปอร์ Simon เพื่อนของฉันที่จนมากล่าสุดทำงานสำหรับการสื่อสารทาทา ฝ่ายสื่อสารของทาทา ในหินกรวดมนอุตสาหกรรมอินเดียใหญ่และฉันไม่เคยพบเขา เราได้สื่อสารเท่านั้นผ่านทางระบบนี้เสมือน เสมอทำให้ผมคิดว่า เขาเป็นคนภายในอินเทอร์เน็ต (หัวเราะ)และเขาเป็นภาษาอังกฤษ อุตสาหกรรมสายเคเบิลใต้ทะเลครอบงำ โดย Englishmen และพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะ 42 (หัวเราะ) เนื่องจากพวกเขาทั้งหมดเริ่มต้นในเวลาเดียวกันมีบูมประมาณ 20 ปีที่ผ่านมาและทาทาได้รับการเริ่มต้นเป็นธุรกิจสื่อสารเมื่อพวกเขาซื้อสายสอง หนึ่งข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกและข้ามแปซิฟิก และครอบครัวเพิ่มชิ้นไป จนกว่าพวกเขาได้สร้างดาวทั่วโลกซึ่งหมายความว่า พวกเขาจะส่งบิตของตะวันออกหรือตะวันตกพวกเขามี - เป็นแสงไฟทั่วโลก อย่างแท้จริงและถ้าแบ่งสายในแปซิฟิก มันจะส่งสถานทิศทางอื่น แล้ว ทำที่พวกเขาเริ่มมองหาสถานสายต่อไปดูสถานที่ unwired และที่ตั้งใจเหนือและใต้ หลักเหล่านี้สายแอฟริกาแต่สิ่งที่ amazes ฉันมีจินตนาการทางภูมิศาสตร์ที่น่าทึ่งของ Simonเขาคิดเกี่ยวกับโลกกับ expansiveness นี้มากและผมสนใจอย่างยิ่งเนื่องจากอยากจะเห็นหนึ่งของสายเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น ดู คุณทราบ ตลอดเวลาออนไลน์เราพบช่วงเวลาเหล่านี้ลี้เชื่อมต่อเหล่านี้จัดเรียงของย่อ adjacencies, tweet หรือโพสต์ Facebookหรืออีเมล์ และดูเหมือนมี corollary ทางกายภาพที่เหมือนว่ามีช่วงเมื่อทวีปการเสียบ และอยากจะเห็นว่าการและทำงานบนสายเคเบิลใหม่ SimonWACS แอฟริกาตะวันตกสายระบบ ที่ยืดจากลิสบอนลงฝั่งตะวันตกของแอฟริกาการโกตดิวัวร์ กานา ไนจีเรีย แคเมอรูนเพื่อไปเขาว่ามีมาเร็ว ๆ ขึ้นอยู่กับในอากาศ แต่เขาจะให้เราทราบเมื่อดังนั้น มีประมาณสี่วันประกาศ เขาว่าไปหาดนี้จากลิสบอน และ 9 หลังเล็ก ๆผู้ชายคนนี้จะเดินออกจากน้ำ (หัวเราะ)และเขาจะถือครองผ้าไนล่อนสีเขียวบรรทัด บรรทัดที่น้ำหนักเบาเรียกว่า messenger บรรทัด และที่ถูกเชื่อมโยงแรกระหว่างทะเลกับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเคยเขียนเสมอหลักเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมเกี่ยวกับอาคารสถานที่และการเขียนเกี่ยวกับสถาปัตยกรรมอยู่บนพื้นฐานของสมมติฐานบางอย่าง สถาปนิกออกแบบอาคารและมันจะกลายเป็นสถานที่หรือสถาปนิกหลายออกแบบอาคารจำนวนมากและมันจะกลายเป็นเมืองและโดยไม่คำนึงถึงนี้ผสมที่ซับซ้อนของกองกำลังของการเมืองและวัฒนธรรมและเศรษฐกิจที่รูปร่างสถานที่เหล่านี้ในตอนท้ายของวัน คุณสามารถไปและคุณสามารถเยี่ยมชมได้ คุณสามารถเดินไปรอบ ๆ พวกเขา คุณสามารถได้กลิ่นพวกเขา คุณจะได้รับความรู้สึกสำหรับพวกเขา คุณสามารถสัมผัสความรู้สึกของสถานที่. แต่สิ่งที่โดดเด่นกับผมในช่วงหลายปีที่ผ่านมาคือการที่น้อยลงและน้อยผมจะออกไปทั่วโลก, และอื่น ๆ และอื่น ๆ ผมก็นั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของฉัน. และโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ เกี่ยวกับปี 2007 เมื่อผมได้รับ iPhone, ฉันไม่ได้เพียง แต่นั่งอยู่หน้าจอของฉันทุกวันแต่ผมก็ยังได้รับการขึ้นในตอนท้ายของวันที่และมองไปที่หน้าจอเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมดำเนินการในกระเป๋าของฉัน. และสิ่งที่เป็น น่าแปลกใจที่ฉันเป็นวิธีการอย่างรวดเร็วความสัมพันธ์ของฉันกับโลกทางกายภาพที่มีการเปลี่ยนแปลง. ในช่วงเวลาที่สั้นมากของเวลานี้คุณรู้ว่าไม่ว่าคุณจะเรียกมันว่าช่วง 15 ปีหรือมากกว่านั้นของการเป็นออนไลน์หรือสุดท้ายคุณรู้ว่าสี่หรือห้าปีของการออนไลน์ตลอดเวลาที่ความสัมพันธ์ของเรากับสภาพแวดล้อมของเรามีการเปลี่ยนแปลงในความสนใจของเราแบ่งออกอย่างต่อเนื่อง คุณจะรู้ว่าเรากำลังมองหาทั้งภายในหน้าจอและเรากำลังมองออกไปในโลกรอบตัวเรา. และสิ่งที่เป็นที่โดดเด่นมากขึ้นแม้จะให้ฉันและสิ่งที่ผมได้แขวนบนถูกว่าโลกภายในหน้าจอดูเหมือนจะไม่มีความเป็นจริงทางกายภาพของตัวเอง. ถ้าคุณไปมองหาภาพของอินเทอร์เน็ตนี้คือทั้งหมดที่คุณพบภาพที่มีชื่อเสียงนี้โดย opte อินเทอร์เน็ตเป็นชนิดของทางช้างเผือกนี้ขยายไม่มีที่สิ้นสุดที่เราดูเหมือนจะไม่จะเป็นที่ใดก็ได้บน. เราไม่เคยสามารถดูเหมือนจะเข้าใจมันในจำนวนทั้งสิ้นของ. ก็เตือนเสมอฉันของภาพที่อพอลโลของโลก, ภาพหินอ่อนสีฟ้าและมันหมายคล้าย ๆ กับแนะนำผมคิดว่าเราไม่สามารถจริงๆเข้าใจว่ามันเป็นทั้ง. เรามักจะเรียงลำดับของเล็ก ๆ ในหน้าของการขยายของมัน. ดังนั้นถ้ามีโลกนี้และโลกหน้าจอนี้และถ้ามีโลกทางกายภาพรอบ ๆ ตัวผมผมไม่เคยได้รับพวกเขาร่วมกันในสถานที่เดียวกัน. และแล้วเรื่องนี้เกิดขึ้น. อินเทอร์เน็ตของฉันยากจนวันหนึ่งขณะที่มันเป็นครั้งคราวไม่และผู้ชายสายมาที่จะแก้ไขได้และเขาก็เริ่มต้นด้วยการกอเต็มไปด้วยฝุ่นของสายเคเบิลที่อยู่เบื้องหลังโซฟาและเขาตามไปที่ด้านหน้าของฉันอาคารและเข้าไปในห้องใต้ดินและออกไปยังสนามหลังบ้านและมีนี้สับสนใหญ่ของสายกับผนัง. และแล้วเขาก็เห็นกระรอกวิ่งไปตามเส้นลวดที่และเขากล่าวว่า "มีปัญหาของคุณ. กระรอกจะเคี้ยวบน อินเทอร์เน็ต. " (หัวเราะ) และนี่ดูเหมือนน่าประหลาดใจ อินเทอร์เน็ตเป็นความคิดที่ดีเยี่ยม มันเป็นชุดของโปรโตคอลที่มีการเปลี่ยนแปลงทุกอย่างจากการช้อปปิ้งที่จะออกเดทกับการปฏิวัติ. มันเป็นอย่างแจ่มแจ้งไม่ได้เป็นสิ่งกระรอกสามารถเคี้ยว (หัวเราะ) แต่ที่ในความเป็นจริงดูเหมือนจะเป็นกรณี. กระรอกได้ในความเป็นจริงเคี้ยวบนอินเทอร์เน็ตของฉัน (หัวเราะ) แล้วผมมีภาพในหัวของฉันของสิ่งที่จะเกิดขึ้นถ้าคุณดึงลวดจากผนังและถ้าคุณเริ่มต้นที่จะทำตามมัน ที่มันจะไป? เป็นอินเทอร์เน็ตจริงสถานที่ที่คุณสามารถเยี่ยมชม? ฉันจะไปที่นั่น? ใครจะได้พบกับ? คุณจะรู้ว่าเป็นสิ่งที่มีจริงออกมี? และคำตอบโดยบัญชีทั้งหมดก็ไม่ได้. นี่คืออินเทอร์เน็ตกล่องสีดำที่มีแสงสีแดงที่มันเป็นตัวแทนในละครซิทคอม "ฝูงชนไอที . "ปกติจะอาศัยอยู่ด้านบนของบิ๊กเบนที่เพราะที่ที่คุณจะได้รับการต้อนรับที่ดีที่สุด, แต่พวกเขาได้เจรจาว่าเพื่อนร่วมงานของพวกเขาอาจยืมสำหรับช่วงบ่ายที่จะใช้ในการนำเสนอสำนักงาน. ผู้เฒ่าผู้แก่ของอินเทอร์เน็ตมีความเต็มใจที่จะเป็นส่วนหนึ่ง กับมันในระยะสั้นและเธอมีลักษณะที่มันและเธอกล่าวว่า"นี่เป็นอินเทอร์เน็ตหรือไม่อินเทอร์เน็ตทั้งหมด? มันเป็นหนัก?" พวกเขาพูดว่า "ไม่แน่นอนทางอินเทอร์เน็ตไม่ได้มีน้ำหนักอะไร." และฉัน ก็อาย ผมกำลังมองหาสิ่งนี้ว่ามีเพียงคนโง่ดูเหมือนจะมองหา. อินเทอร์เน็ตคือการที่หยดสัณฐานหรือมันเป็นความโง่กล่องสีดำที่มีไฟสีแดงกะพริบบน. มันไม่ได้เป็นโลกแห่งความจริงออกมี. แต่ในความเป็นจริง , มันคือ. มีโลกแห่งความจริงของอินเทอร์เน็ตออกมีและนั่นคือสิ่งที่ผมใช้เวลาประมาณสองปีการเยี่ยมชมสถานที่เหล่านี้ของอินเทอร์เน็ต ผมอยู่ในศูนย์ข้อมูลขนาดใหญ่ที่ใช้พลังงานมากที่สุดเท่าที่เมืองที่พวกเขานั่งและผมเข้าเยี่ยมชมสถานที่เช่นนี้60 ถนนฮัดสันในนิวยอร์กซึ่งเป็นหนึ่งในอาคารในโลกเป็นหนึ่งในรายชื่อที่สั้นมากอาคารเกี่ยวกับอาคารโหลที่มีเครือข่ายมากขึ้นของอินเทอร์เน็ตเชื่อมต่อกันมากกว่าที่ใด. และการเชื่อมต่อที่เป็นกระบวนการทางกายภาพอย่างแจ่มแจ้ง. มันเป็นเรื่องของเราเตอร์ของหนึ่งในเครือข่ายที่ Facebook หรือของGoogle หรือ BT หรือคาสท์หรือ เวลาที่วอร์เนอร์สิ่งที่มันคือการเชื่อมต่อกับมักจะเป็นสายเคเบิลใยสีเหลืองแก้วนำแสงขึ้นสู่เพดานและลงไปเราเตอร์เครือข่ายอื่นและที่ทางกายภาพอย่างแจ่มแจ้งและก็ใกล้ชิดที่น่าแปลกใจ. อาคารเช่น 60 ฮัดสันและโหลหรือดังนั้น คนอื่น ๆมี 10 ครั้งที่เครือข่ายอื่น ๆ ที่เชื่อมต่ออยู่ภายในกว่าชั้นถัดไปของอาคาร. มีรายการสั้น ๆ ของสถานที่เหล่านี้. เป็นและ60 ฮัดสันโดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่น่าสนใจเพราะมันเป็นบ้านไปประมาณครึ่งโหลเครือข่ายที่สำคัญมากซึ่งเป็นเครือข่ายที่ให้บริการสายใต้ที่เดินทางใต้ทะเลที่เชื่อมต่อยุโรปและอเมริกาและเชื่อมต่อพวกเราทุกคน. และมันก็เป็นสายเหล่านั้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่ฉันต้องการที่จะมุ่งเน้น. หากอินเทอร์เน็ตเป็นปรากฏการณ์ระดับโลกถ้าเรามีชีวิตอยู่ในหมู่บ้านทั่วโลกมันเป็นเพราะมีสายเคเบิลใต้ทะเล, สายเช่นนี้. และในมิตินี้พวกเขามีขนาดเล็กอย่างไม่น่าเชื่อ. คุณคุณสามารถถือไว้ในมือของคุณ พวกเขากำลังเช่นสายสวน. แต่ในมิติอื่น ๆ ที่พวกเขาจะขยายตัวอย่างไม่น่าเชื่อเป็นขยายตัวในขณะที่คุณสามารถจินตนาการ. พวกเขายืดข้ามมหาสมุทร พวกเขากำลังสามหรือห้าหรือแปดพันไมล์ในความยาวและถ้าวัสดุศาสตร์และเทคโนโลยีการคำนวณมีความซับซ้อนอย่างไม่น่าเชื่อกระบวนการพื้นฐานทางกายภาพเป็นเรื่องง่ายอย่างน่างงงวย แสงไปในปลายด้านหนึ่งของมหาสมุทรและออกมาจากที่อื่น ๆ และมันมักจะมาจากอาคารที่เรียกว่าเป็นสถานีเชื่อมโยงไปถึงที่มักจะซุกอยู่กะในย่านที่ริมทะเลเล็กๆ น้อย ๆและมีเครื่องขยายเสียงที่จะนั่งบนพื้นมหาสมุทรที่มีลักษณะชนิดเช่นปลาทูน่าครีบน้ำเงินและทุก ๆ 50 ไมล์พวกเขาขยายสัญญาณและตั้งแต่อัตราของการส่งเป็นไปอย่างรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อหน่วยพื้นฐานเป็น10 กิกะบิตต่อวินาทีความยาวคลื่นของแสงอาจจะเป็นพันๆ ครั้งของคุณเองการเชื่อมต่อหรือความสามารถในการดำเนินการ 10,000 วิดีโอสตรีมแต่ไม่เพียงแค่นั้น แต่คุณจะใส่ไม่ได้เป็นเพียงหนึ่งความยาวคลื่นของแสงผ่านทางหนึ่งของเส้นใยแต่คุณจะใส่อาจจะ50 หรือ 60 หรือ 70 ความยาวคลื่นที่แตกต่างหรือสีของแสงผ่านไฟเบอร์เดียวแล้วคุณจะมีบางทีแปดเส้นใยสายสี่ไปในทิศทางที่แต่ละ. และพวกเขากำลังเล็ก ๆ พวกเขากำลังมีความหนาของเส้นผมที่. และแล้วพวกเขาเชื่อมต่อไปยังทวีปที่ไหนสักแห่ง. พวกเขาเชื่อมต่อในท่อระบายน้ำเช่นนี้ แท้จริงนี่คือที่สาย 5,000 ไมล์ในปลั๊ก. นี้อยู่ในแฮลิแฟกซ์สายเคเบิลที่ทอดยาวจากแฮลิแฟกซ์ไปยังไอร์แลนด์. และภูมิทัศน์ที่มีการเปลี่ยนแปลง สามปีที่ผ่านมาเมื่อผมเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มีหนึ่งสายลงชายฝั่งตะวันตกของทวีปแอฟริกาเป็นตัวแทนในแผนที่นี้โดยสตีฟเพลงเป็นที่เส้นสีดำบางๆ . ตอนนี้มีหกสายเคเบิลและอื่น ๆ อีกมากมายที่จะมาถึงสามลงชายฝั่งแต่ละ. เพราะ ที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นประเทศที่ได้รับการเสียบโดยหนึ่งในสายพวกเขาตระหนักดีว่ามันไม่พอ หากพวกเขากำลังจะสร้างอุตสาหกรรมรอบที่พวกเขาต้องการที่จะรู้ว่าการเชื่อมต่อของพวกเขาไม่ได้ผอมบางแต่ถาวรเพราะถ้าแบ่งเคเบิลคุณต้องส่งเรือออกไปในน้ำโยนตะขอมากกว่าด้านข้าง, หยิบมันขึ้นมาหาปลายอีกด้านหนึ่งแล้วหลอมปลายทั้งสองข้างกลับมารวมกันแล้วทิ้งมันไป. มันเป็นอย่างเข้มข้นกระบวนการทางกายภาพอย่างเข้มข้น. ดังนั้นนี่คือเพื่อนของฉันไซมอนคูเปอร์ที่จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ มากทำงานให้กับบริษัท ทาทาการสื่อสารที่ การสื่อสารปีกของTata ใหญ่กลุ่มอุตสาหกรรมอินเดีย. และฉันไม่เคยได้พบกับเขา เราได้สื่อสารเพียงผ่านระบบทางไกลเสมือนจริงนี้ซึ่งมักจะทำให้ผมคิดว่าเขาเป็นคนที่อยู่ข้างในอินเทอร์เน็ต (หัวเราะ) และเขาเป็นภาษาอังกฤษ อุตสาหกรรมสายเคเบิลใต้ถูกครอบงำโดยอังกฤษและพวกเขาทั้งหมดดูเหมือนจะเป็น 42 (หัวเราะ) เพราะพวกเขาทั้งหมดที่ตั้งขึ้นในเวลาเดียวกันกับบูมประมาณ20 ปีที่ผ่านมา. และทาทามีอากาศเริ่มต้นเป็นธุรกิจการสื่อสารเมื่อพวกเขาซื้อสองสายหนึ่งข้ามมหาสมุทรแอตแลนติกและข้ามมหาสมุทรแปซิฟิกและดำเนินการต่อไปเพิ่มชิ้นลงบนพวกเขาจนกว่าพวกเขาจะได้สร้างเข็มขัดทั่วโลกเป็นซึ่งหมายความว่าพวกเขาจะส่งบิตของคุณไปทางทิศตะวันออกหรือทิศตะวันตก. พวกเขามี - นี้เป็น แท้จริงลำแสงทั่วโลก, และถ้าแบ่งสายในมหาสมุทรแปซิฟิกก็จะส่งไปรอบทิศทางอื่น ๆ และจากนั้นก็มีการกระทำที่พวกเขาเริ่มที่จะมองหาสถานที่ที่จะสายต่อไป. พวกเขามองหาสถานที่ Unwired และที่หมายเหนือและภาคใต้ส่วนใหญ่สายเหล่านี้ไปแอฟริกา. แต่สิ่งที่ amazes ฉันเป็นจินตนาการทางภูมิศาสตร์ของไซมอนอย่างไม่น่าเชื่อ. เขาคิดเกี่ยวกับ โลกนี้ expansiveness อย่างไม่น่าเชื่อ. และผมก็ให้ความสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะผมอยากจะเห็นหนึ่งในสายเหล่านี้ถูกสร้างขึ้น ดูคุณรู้ว่าตลอดเวลาออนไลน์เรามีประสบการณ์เหล่านี้ช่วงเวลาประเดี๋ยวเดียวของการเชื่อมต่อ, การจัดเรียงนี้ของ adjacencies สั้น ๆ ทวีตหรือโพสต์ที่ Facebook หรืออีเมลและมันดูเหมือนจะมีข้อพิสูจน์ทางกายภาพที่. มันดูเหมือนว่ามี ช่วงเวลาที่ทวีปถูกเสียบและฉันต้องการที่จะเห็นว่า. และไซมอนกำลังทำงานอยู่บนสายเคเบิลใหม่WACS, แอฟริกาตะวันตกระบบเคเบิ้ลที่ทอดยาวจากLisbon ลงชายฝั่งตะวันตกของทวีปแอฟริกาไปโกตดิวัว, กานา, ไนจีเรีย, แคเมอรูน. และเขากล่าวว่ามีมาในเร็ว ๆ นี้ทั้งนี้ขึ้นอยู่กับสภาพอากาศแต่เขาต้องการให้เราทราบเมื่อและเพื่อให้มีการแจ้งให้ทราบเกี่ยวสี่วันเขากล่าวว่าจะไปชายหาดนี้ทางตอนใต้ของลิสบอนและเล็กน้อยหลังจากที่ 9 ผู้ชายคนนี้จะเดินออกมาจากน้ำ (หัวเราะ) และเขาจะถือสายไนลอนสีเขียวสายน้ำหนักเบาที่เรียกว่าสายผู้ส่งสารและนั่นก็คือลิงค์แรกระหว่างทะเล