Normally Harry would have laughed a

Normally Harry would have laughed at such things along with the Professor. But his throat felt tight and dry for some reason. 'Er... I suppose so, professor,' he answered nervously.
Professor Teo turned to look out of the window, a habit of his. Harry knew that this was his moment to try out the whistle. While the professor wasn't looking, he took out the whistle and blew it. Then all became still. All became silent. Harry clapped his hands in front of the professor, shouted at him and waved his hands in front of his face. Professor Teo did nothing. He was like a figure made of stone. Exactly as expected. Harry then waited for exactly five minutes — he counted the seconds himself - before blowing the whistle again. The world of sound and movement returned and the professor turned towards him. 'Is everything all right, professor?' asked Harry. 'Of course, Harry. You know I don't believe any of that kind of rubbish. I'm fine,' the professor told him. 'No,' said Harry. 'I mean, you didn't hear anything just then, did you?' 'Only the birds and the traffic, Harry,' said Professor Teo. 'Was I meant to?' 'No, of course not,' said Harry. 'It must have been my ears making funny sounds. I have a bit of a cold and it gets to my ears as well. Sorry.' 'Well, if you are unwell you must rest, Harry. Take care,' said the professor as he left the room. Harry quickly went to the telephone to call the speaking clock. When he put the telephone down he knew. No time had passed while the professor had been still. No time - anywhere. The five minutes he had counted had never happened to anybody but himself. When he blew the whistle he must have been outside time in some way. So the whistle didn't actually stop movement or sound. It stopped Time itself

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยปกติแล้วแฮร์รี่จะได้หัวเราะในสิ่งต่าง ๆ กับอาจารย์ แต่จมูกของเขารู้สึกแน่น และแห้งดังนั้น ถัง... สมมติว่า ได้ ศาสตราจารย์ เขาตอบคนศาสตราจารย์ Teo หันไปมองออกจากหน้าต่าง นิสัยของเขา แฮร์รี่รู้ว่า นี้คือขณะที่เขาลองนกหวีด ในขณะที่อาจารย์ไม่ได้มอง เขาเอาออกนกหวีด และได้พัดนั้น แล้วทั้งหมดก็ยังคง ทั้งหมดกลายเป็นเงียบ แฮร์รี่ ปรบมือเพื่อเรียกมือหน้าอาจารย์ตะโกนที่เขา และ waved มือของเขาต่อหน้าพระพักตร์ ศาสตราจารย์ Teo ได้อะไร เขาเป็นเหมือนรูปที่ทำด้วยหิน ถูกต้องตามที่คาดไว้ แฮร์รี่แล้วรอว่าห้านาทีซึ่งเขานับวินาทีเอง - ก่อนเป่านกหวีดอีก ส่งกลับโลกของเสียงและการเคลื่อนไหว และอาจารย์เปิดต่อเขา 'ได้ทุกอย่างทั้งหมดถูกต้อง ศาสตราจารย์ "แฮร์รี่ถาม ' แน่นอน Harry คุณรู้ว่า ผมไม่เชื่อว่าของที่ชนิดของขยะ ฉันดี อาจารย์บอก 'ไม่ กล่าวว่า แฮร์รี่ "ผมหมายถึง คุณไม่ได้ยินอะไรเพียง นั้น ไม่คุณ" 'นกเท่านั้นและการจราจร แฮร์รี่ กล่าวว่า ศาสตราจารย์ Teo "คือผมหมายถึง' ' ไม่มี ไม่แน่นอน กล่าวว่า แฮร์รี่ ' มันต้องถูกหูของฉันทำเสียงตลก มีบิตของหวัด และจะได้รับการหูของฉันด้วย ขออภัย ' ' ดี ถ้าคุณไม่สบาย คุณต้องเหลือ แฮร์รี่ ดูแล อาจารย์กล่าวว่า ตามที่เขาออกจากห้อง แฮร์รี่ได้อย่างรวดเร็วไปโทรศัพท์เรียกนาฬิกาพูด เมื่อเขาวางโทรศัพท์ลง เขารู้ เวลาไม่ได้ผ่านในขณะที่อาจารย์ได้รับยัง ไม่มีเวลา - ทุก 5 นาทีเขาก็นับได้ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครแต่ตัวเอง เมื่อเขาได้พัดนกหวีดเขาต้องได้เวลาอยู่นอกในบางวิธี เพื่อนกหวีดจริงไม่ได้หยุดเคลื่อนไหวหรือเสียง มันหยุดเวลาตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ปกติแฮร์รี่จะได้หัวเราะเยาะสิ่งดังกล่าวพร้อมด้วยศาสตราจารย์ แต่ลำคอของเขารู้สึกว่าแน่นและแห้งด้วยเหตุผลบางอย่าง 'เอ่อ ... ฉันคิดว่าเป็นเช่นนั้นอาจารย์ "เขาตอบอย่างหงุดหงิด.
ศาสตราจารย์ Teo หันมามองออกไปนอกหน้าต่าง, นิสัยของเขา แฮร์รี่รู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาของเขาที่จะลองเป่านกหวีด ในขณะที่อาจารย์ไม่ได้มองเขาเอาออกนกหวีดและพัดมัน แล้วสิ่งที่ยังคงกลายเป็น ทั้งหมดกลายเป็นเงียบ แฮร์รี่ตบมือของเขาในด้านหน้าของอาจารย์ตะโกนที่เขาและโบกมือของเขาในด้านหน้าของใบหน้าของเขา ศาสตราจารย์ Teo ไม่ได้ทำอะไร เขาเป็นเหมือนรูปที่ทำจากหิน ตรงตามที่คาดไว้ แฮร์รี่แล้วรอว่าห้านาที - เขานับวินาทีตัวเอง - ก่อนที่จะเป่านกหวีดอีกครั้ง โลกของเสียงและการเคลื่อนไหวกลับมาและอาจารย์หันไปทางเขา 'เป็นทุกอย่างที่เหมาะสมศาสตราจารย์? ถามแฮร์รี่ 'แน่นอนแฮร์รี่ คุณจะรู้ว่าผมไม่เชื่อว่าใด ๆ ของชนิดของขยะที่ ผมสบายดี "อาจารย์บอกเขาว่า 'ไม่' แฮร์รี่กล่าวว่า 'ฉันหมายความว่าคุณไม่ได้ยินเสียงอะไรเลยเพียงแค่นั้นคุณ? 'เฉพาะนกและการจราจร, แฮร์รี่' ศาสตราจารย์ Teo กล่าวว่า 'คือผมหมายถึง? 'ไม่มีแน่นอนไม่ได้' แฮร์รี่กล่าวว่า 'มันต้องได้รับหูของฉันทำเสียงตลก ฉันมีบิตของเย็นและจะได้รับที่หูของฉันเช่นกัน ขออภัย. ' 'ดีถ้าคุณไม่สบายคุณต้องเหลือแฮร์รี่ ดูแล "ศาสตราจารย์ในขณะที่เขาเดินออกจากห้อง แฮร์รี่ได้อย่างรวดเร็วไปโทรศัพท์เพื่อโทรนาฬิกาพูด เมื่อเขาวางโทรศัพท์ลงเขารู้ว่า ไม่มีเวลาที่ผ่านมาในขณะที่อาจารย์ที่ได้รับยังคง ไม่มีเวลา - ที่ใดก็ได้ ห้านาทีเขาได้นับไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร แต่ตัวเอง เมื่อเขาเป่านกหวีดเขาจะต้องได้รับการนอกเวลาในบางวิธี ดังนั้นนกหวีดไม่ได้จริงหยุดการเคลื่อนไหวหรือเสียง มันหยุดเวลาตัวเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปกติแล้วแฮร์รี่ก็หัวเราะในเรื่องดังกล่าวพร้อมกับศาสตราจารย์ แต่คอเขารู้สึกแน่น และแห้ง ด้วยเหตุผลบางอย่าง . . . เอ้อ . . . . . . . ผมก็ว่างั้นครับ ' เขาตอบอย่างหงุดหงิด
ศาสตราจารย์เตียวหันไปมองนอกหน้าต่าง นิสัยของเขา แฮร์รี่รู้ว่า นี่คือช่วงเวลาที่เขาลองเสียงนกหวีด ในขณะที่อาจารย์ไม่ได้มอง เขาหยิบนกหวีดแล้วเป่ามันแล้วทั้งหมดก็ยังคง ทุกคนเริ่มเงียบ แฮรี่ตบมือของเขาในด้านหน้าของอาจารย์ ตะโกนใส่เขา และแกว่งมือของเขาในด้านหน้าของใบหน้าของเขา ศาสตราจารย์ เตียว ไม่ได้ทำอะไรเลย เขาเป็นเหมือนรูปที่ทำจากศิลา อย่างที่คาดไว้ แฮร์รี่ แล้วรออีก 5 นาที เขานับวินาทีตัวเองก่อนที่จะเป่านกหวีดอีกครั้งโลกแห่งเสียงและการเคลื่อนไหว กลับมา และอาจารย์หันมาทางเขา ทุกอย่างโอเค , ศาสตราจารย์ ? ' ถามแฮร์รี่ แน่นอน แฮร์รี่ คุณก็รู้ ผมไม่เชื่อเรื่องที่ชนิดของขยะ ผมสบายดี , ' ศาสตราจารย์บอกเขา . . . ไม่ ' แฮร์รี่ ' ผมหมายถึง คุณไม่ได้ยินอะไรแล้วใช่ไหม ? ' ' เพียงนกและการจราจร แฮร์รี่ ' ' ศาสตราจารย์ Teo คือผมหมายถึง ? ' ' ไม่ไม่ใช่แน่นอน ' ' แฮร์รี่ . มันต้องมีหู ทำเสียงตลก ฉันมีบิตของเย็นและมันจะทำให้หูของฉันเช่นกัน ขอโทษ ' ' อืม ถ้าคุณไม่สบาย คุณต้องพักผ่อนนะ แฮร์รี่ ดูแล ' อาจารย์ก็ออกจากห้องไป แฮร์รี่รีบเดินไปโทรศัพท์เรียกนาฬิกา . เมื่อเขาวางโทรศัพท์ลง เขารู้ ไม่มีเวลาได้ในขณะที่อาจารย์ยังผ่านไม่มีเวลาไปไหน 5 นาที เขาก็ถือว่าไม่เคยเกิดขึ้นกับใคร นอกจากตัวเอง เมื่อเป่านกหวีดเขาออกไปข้างนอกเวลาในบางวิธี แล้วเสียงนกหวีดไม่ได้จริง ๆ แล้วหยุดการเคลื่อนไหว หรือเสียง มันหยุด เวลา ตัวเอง