. Adjusted and unadjusted multivari

. Adjusted and unadjusted multivariate analyses showed increasing quartiles of ambulatory and home systolic blood pressure to be associated with all-cause mortality (adjusted hazard ratios for increasing quartiles of ambulatory: 2.51, 3.43, 2.62; and for home blood pressure: 2.15, 1.7, 1.44). Mortality was lowest when home systolic blood pressure was between 120 to 130 mm Hg and ambulatory systolic blood pressure was between 110 to 120 mm Hg. Blood pressure recorded before and after dialysis was not statistically significant (P_0.17 for predialysis, and P_0.997 for postdialysis) in predicting mortality. Out-of-dialysis unit blood pressure measurement provided superior prognostic information compared to blood pressure within the dialysis unit (likelihood ratio test, P_0.05). Out-of-dialysis unit blood pressure among hemodialysis patients is prognostically more informative than that recorded just before and after dialysis. Therefore, the management of hypertension among these patients should focus on blood pressure recordings outside the dialysis unit.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

. ปรับปรุง และไม่ได้ปรับวิเคราะห์ตัวแปรพหุพบ quartiles เพิ่มจรมุข และบ้าน systolic ความดันโลหิตที่สัมพันธ์กับการตายทุกสาเหตุของ (ปรับอัตราส่วนอันตรายสำหรับการเพิ่ม quartiles ของจรมุข: 2.51, 3.43, 2.62 และความดันโลหิตที่บ้าน: 2.15, 1.7, 1.44) การตายต่ำที่สุด เมื่อมีความดันโลหิต systolic บ้านระหว่าง 120-130 mm Hg และความดันโลหิต systolic จรมุขถูกระหว่าง 110-120 มม.ความดันโลหิต Hg บันทึกก่อน และหลัง จากที่หน่วยไม่อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (P_0.17 สำหรับ predialysis), และ P_0.997 สำหรับ postdialysis ในการทำนายการตาย ออกหน่วยหน่วยวัดความดันโลหิตให้ข้อมูล prognostic เหนือกว่าเมื่อเทียบกับความดันโลหิตภายในหน่วยหน่วย (โอกาสอัตราการทดสอบ P_0.05) ออกหน่วยหน่วยความดันโลหิตในผู้ป่วยไต prognostically มีข้อมูล มากกว่าที่บันทึกไว้เพียงก่อน และหลัง จากหน่วยได้ ดังนั้น การจัดการของความดันโลหิตสูงในผู้ป่วยเหล่านี้ควรมุ่งเน้นในการบันทึกความดันโลหิตภายนอกหน่วยหน่วย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

. ปรับและการวิเคราะห์หลายตัวแปรเท็มเพลตที่แสดงให้เห็นการเพิ่มควอไทล์ของผู้ป่วยนอกบ้านและความดันโลหิตจะเกี่ยวข้องกับการเสียชีวิตจากทุกสาเหตุ (อัตราส่วนอันตรายปรับสำหรับการเพิ่มควอไทล์ของผู้ป่วยนอก: 2.51, 3.43, 2.62 และสำหรับบ้านความดันโลหิต: 2.15, 1.7, 1.44 ) อัตราการตายต่ำสุดเมื่อบ้านของความดันโลหิตระหว่าง 120-130 มิลลิเมตรปรอทและความดันโลหิตป่วยอยู่ระหว่าง 110-120 มิลลิเมตรปรอท ความดันโลหิตที่บันทึกไว้ก่อนและหลังการฟอกไตไม่ได้เป็นนัยสำคัญทางสถิติ (P_0.17 สำหรับ predialysis และ P_0.997 สำหรับ postdialysis) ในการทำนายการตาย หน่วยออกจากการฟอกไตความดันโลหิตวัดให้ข้อมูลพยากรณ์โรคที่ดีกว่าเมื่อเทียบกับความดันโลหิตภายในหน่วยฟอกไต (ทดสอบความน่าจะเป็นอัตราส่วน P_0.05) ออกจากการฟอกไตความดันโลหิตหน่วยผู้ป่วยฟอกเลือดเป็น prognostically ข้อมูลมากขึ้นกว่าที่บันทึกไว้ก่อนและหลังการฟอกเลือด ดังนั้นการจัดการความดันโลหิตสูงในผู้ป่วยเหล่านี้ควรมุ่งเน้นไปที่การบันทึกความดันโลหิตนอกหน่วยฟอกไตที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

. และการวิเคราะห์หลายตัวแปรพบว่ายังคงปรับเพิ่มขึ้นของผู้ป่วยนอกคว ไทลบ้านและความดันโลหิตจะเกี่ยวข้องกับการลดอัตราการตายจากทุกสาเหตุ ( ปรับอัตราส่วนของวัสดุอันตราย เพิ่มคว ไทล : 2.51 , 3.43 , 2.62 และเลือดที่บ้านความดัน : 2.15 , 1.7 , 1.44 )อัตราการตายต่ำที่สุดเมื่อบ้านความดันโลหิตอยู่ระหว่าง 120 ถึง 130 มม. ปรอท และผู้ป่วยความดันโลหิตอยู่ระหว่าง 110 ถึง 120 มม. ปรอท . บันทึกความดันโลหิตก่อนและหลังฟอกไตอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ ( p_0.17 สำหรับที่มี และ p_0.997 สำหรับ postdialysis ) ในการทำนายอัตราการตายจากการวัดความดันโลหิต หน่วยไตเทียม ให้ข้อมูลผู้ป่วยที่เหนือกว่าเมื่อเทียบกับความดันในหน่วยไตเทียม ( ทดสอบอัตราส่วนความน่าจะเป็น p_0.05 ) ออกของความดันโลหิตของผู้ป่วยไตเทียม คือ หน่วยไตเทียม prognostically ข้อมูลเพิ่มเติมกว่าที่บันทึกก่อนและหลังฟอกไต ดังนั้นการจัดการโรคความดันโลหิตสูงของผู้ป่วยเหล่านี้ควรเน้นการบันทึกความดันโลหิต นอกหน่วยไต