Recently there has been a lot of de

Recently there has been a lot of debate about whether or not we should ban size-zero models in the fashion industry. Size-zero is the UK equivalent of a size 4, and constitutes a bust-waist-hips ratio of 32″–22″–33″ which are the measurements equivalent to those of a 12-year-old girl. The secret to the appeal of size-zero is in its name – zero. Today, we are regularly being inundated with the appeal of this figure. We have 0% fat, 0% interest, and now even a clothing size. And while some of the younger models around the ages of 14 and 15 who are used on the catwalk are naturally of this size, other older models are not. It is nonetheless the size represented, expected, and conformed to, as the ideal in the world of high fashion.

This is dangerous because the world of fashion has the power to negatively influence the way we perceive our bodies. It can also seriously damage the health of the models themselves. Following the deaths of catwalk models Ana Carolina, and Luisel and Eliana Ramos, size-zero and the social pressure which arises from such a concept, has become an important and controversial topic. There are those that consider models as having a right to treat their bodies as they will, while others believe that their position in the media spotlight confers upon them a certain amount of responsibility with regard to the promotion of an unhealthy physical ideal.

There are many reasons as to why size-zero models are sought after in the fashion industry. Mainly because there exist designers who believe that their clothes will appear to their best advantage on smaller frames. In 2007, Madrid Fashion Week banned models with a BMI below 18. A healthy BMI is between 18 and 25. Other cities, including New York, London, and Paris, decided not to follow in Madrid’s footsteps, fearing a negative backlash from fashion houses. Indeed, the response of designers is one of the difficulties facing a ban on size-zero models.

The banning of size-zero would involve a health check for models, and the question has been raised as to whether or not this would constitute an invasion of privacy. The British Fashion Council (BFC) rejected compulsory health checks for models as it feared not only the reaction of designers, but also that of top models themselves, anticipating that they would then seek jobs in other countries which do not enforce this rule. However, what the BFC has done is to commission an inquiry into the health of models on London’s catwalks. This includes ensuring the wide-spread dissemination of information about eating disorders and ensuring that those who suffer from them know how to get help if they need it.

Leading the proposition for the upcoming DUS debate is Katie Green, who has modelled for major lingerie bands Wonderbra and Ultimo, and is a strong advocate against size-zero. She has previously argued that “real” women should be represented in fashion campaigns. The 23 year old is passionate about her campaign, as she understands the pressure to be thin from first-hand experience. Green, at 5′10″, and a healthy size 12, was told to lose two stone in order to slim down to a size 8–10. Extreme measures such as banning carbohydrates after 4 pm were imposed. Green admits to starving herself, dropping 8 lbs in a single week in a bid to comply with the stringent requirements set forward by her modelling agency. She is currently making a case for a BMI check for fashion models in order to cut down on the number of underweight and unhealthy girls on the catwalk, who, in the words of former MP Lembit Öpik who is assisting her in the fight against size-zero, risk “permanent health damage”.

Joining Katie is Elini Renton, Director of Leni’s Model Management, which aims to promote a healthy image for women. Renton opposes size-zero because she believes that it can create eating disorders in girls as young as 15, which when continued for a number of years, lead to serious long-term health effects. Instead, she claims that modelling agencies should focus on the importance of correct nutrition and exercise, and provide the resources, such as fitness advice and nutritionists, for its models. This allows the models to maintain their physique through healthy means rather than resorting to starvation in order to gain the size-zero which is considered by some to be the ideal. Renton maintains that there needs to be a body image which is more “attainable and aspirational”.

On the opposition is Ian Marber, also known as the “Food Doctor”, a well-known nutritionist. He is concerned with promoting the health of our bodies as opposed to achieving an aesthetic ideal through unhealthy means. He argues that “we’re a nation obsessed with size”, and that he is often approached by people who aspire to be thin rather than healthy. “If you’re fat you’re seen as unhealthy, and if you’re thin you’re seen as healthy – even though it could be because you have cancer, or you’re malnourished, depressed, stressed or anorexic.” He supports the achievement of a body that does not just appear to be healthy on the outside but is also healthy on the inside.

Joining Marber on the side of the opposition is Susan Ringwood, the director of Beat, a charity which helps people who suffer from eating disorders and their families. She argues against the effect that images of such extreme body types including catwalk models, produces on those with eating disorders. She reasons that, while size-zero models are not a primary cause, the ubiquitous availability of their images lengthens the recovery process of those with eating disorders. Ringwood maintains that eating disorders are not directly caused by fashion models and the size-zero ideal. While she does consider them to be contributing factors, she also argues that there are a number of other causes to consider. These include highly stressful situations such as the loss of a family member, problems at work, at school, or with friends, as well as low self-esteem. Although Susan Ringwood does not stand for the banning of size-zero from the fashion industry altogether, she does make a case for greater diversity in terms of the body types used in the beauty and fashion industry. Ringwood argues that such an increase in the diversity of figures that appear on the catwalk would ensure that regular women are not alienated by seeing images of an unrealistic body type.

The diffusion of images of size-zero models can have a negative impact on a large sector of our society, by persuading women and men that this is the type of body they should, respectively, aim for and desire. On the other hand, it can be argued that models should not be discriminated against due to their figures, and also that a ban on size-zero would be difficult to implement due to the number of designers who prefer their clothes to be seen on this body type. This is an important issue that will be further discussed at the debate on Friday 5th November at 8.30 pm in the Debating Chamber on Palace Green.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ล่าสุด มีแล้วอภิปรายเกี่ยวกับหรือไม่เราควรบ้านขนาดศูนย์รูปแบบในอุตสาหกรรมแฟชั่นมาก ขนาดศูนย์จะเหมือนกับ UK ขนาด 4 และถือเป็นอัตราส่วนหน้าอกเอวสะโพก 32 ″ – 22″ – 33″ ซึ่งมีขนาดเท่ากับของผู้หญิงอายุ 12 ปี เคล็ดลับในการดึงดูดใจของศูนย์ขนาดเป็นชื่อ – ศูนย์การ วันนี้ เราจะเป็นประจำถูกครอบ ด้วยอุทธรณ์ของรูปนี้ เรามี 0% ดอกเบี้ย 0% ไขมัน และตอนนี้ แม้ขนาดเสื้อผ้า และในขณะที่วัยรุ่นรอบอายุ 14 และ 15 ที่ใช้บนแคทวอล์มีธรรมชาติขนาดนี้ รุ่นอื่น ๆ รุ่นเก่าไม่ กระนั้นมีขนาดแสดง คาดว่า และตาม เป็นอุดมคติในโลกของแฟชั่นสูงนี้เป็นอันตรายเนื่องจากโลกของแฟชั่นมีอิทธิพลในเชิงลบตามที่เราสังเกตร่างกายของเรา มันยังอย่างจริงจังเสียหายสุขภาพรุ่นตัวเอง ต่อตายรุ่นแคทวอล์ Ana แคโรไลนา และ Luisel และ Eliana Ramos ศูนย์ขนาด และแรงกดดันทางสังคมที่เกิดจากการดังกล่าวเป็นแนวคิด ได้กลายเป็น หัวข้อสำคัญ และแย้ง มีผู้ที่พิจารณารูปว่ามีสิทธิที่จะรักษาร่างกายของพวกเขาเช่นพวกเขา ในขณะที่ผู้อื่นเชื่อว่า ตำแหน่งของพวกเขาในสปอตไลท์สื่อ confers เข้าจำนวนความรับผิดชอบเกี่ยวกับการส่งเสริมการไม่แข็งแรงทางกายภาพเหมาะมีสาเหตุหลายประการเป็นเหตุจะขอหลังจากศูนย์ขนาดรูปแบบในอุตสาหกรรมแฟชั่น เพราะมีนักออกแบบที่เชื่อว่า เสื้อผ้าของพวกเขาจะปรากฏให้เป็นประโยชน์ที่สุดในกรอบขนาดเล็ก ในปี 2007 มาดริดแฟชั่นสัปดาห์ห้ามรุ่นที่ มี BMI ต่ำกว่า 18 BMI สุขภาพอยู่ระหว่าง 18 และ 25 เมืองอื่น ๆ รวม ทั้งนิวยอร์ค ลอนดอน ปารีส ตัดสินใจไม่ไปทำตามในรอยเท้าของมาดริด กลัวแบคแลชลบจากบ้านแฟชั่น แน่นอน การตอบสนองของนักออกแบบเป็นหนึ่งในปัญหาที่หันหน้าบ้านในรูปแบบขนาดเป็นศูนย์ห้ามขนาดศูนย์จะเกี่ยวข้องกับการตรวจสุขภาพสำหรับรุ่น และคำถามที่ได้รับการเลี้ยงเป็นหรือไม่ซึ่งจะเป็นการบุกรุกความเป็นส่วนตัว คณะแฟชั่นอังกฤษ (BFC) ปฏิเสธเช็คสุขภาพบังคับสำหรับรุ่นมันกลัวไม่เพียงแต่ปฏิกิริยาของนักออกแบบ แต่ที่รูปด้านบนตัวเอง สนองว่า พวกเขาจะค้นหางานในประเทศที่บังคับใช้กฎนี้แล้ว อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ BFC ได้ทำคือไปสอบถามในสุขภาพรุ่นบน catwalks ลอนดอน ซึ่งรวมถึงบริการการเผยแพร่ทั้งกระจายข้อมูลเกี่ยวกับโรค eating และมั่นใจว่า ผู้ที่ทุกข์ทรมานจากพวกเขารู้วิธีการขอความช่วยเหลือถ้าต้องนำเสนอสำหรับการอภิปรายทุสโซด์เป็นเคทีกรีน ผู้ที่ได้คือ แบบจำลองสำหรับวงชั้นสำคัญ Wonderbra และ Ultimo และเป็นทนายที่แข็งแกร่งกับศูนย์ขนาด ก่อนหน้านี้เธอได้โต้เถียงว่า ควรแสดงหญิง "จริง" ในการส่งเสริมแฟชั่น 23 ปีเก่าเป็นหลงใหลเกี่ยวกับแคมเปญของเธอ เธอเข้าใจความดันจะบางจากประสบการณ์ กรีน 5′10″ และขนาดสุขภาพ 12 ถูกบอกเสียหินสองการบางลงเป็นขนาด 8 – 10 รุนแรงเช่นห้ามคาร์โบไฮเดรตหลังจาก 16.00 น.ถูกบังคับ กรีนยอมรับให้อดอยากตัวเอง ปล่อย 8 ปอนด์ในสัปดาห์เดียวในการเสนอราคาเพื่อให้สอดคล้องกับความต้องการที่เข้มงวดตั้งไปข้างหน้า โดยตัวแทนของเธอสร้างแบบจำลอง เธอกำลังทำกรณีเช็ค BMI รุ่นแฟชั่นเพื่อตัดทอนจำนวนหญิง underweight และไม่แข็งแรงบนแคทวอล์ ที่ คำพูดของ Lembit Öpik MP เดิมที่จะให้ความช่วยเหลือเธอในการต่อสู้กับศูนย์ขนาด ความเสี่ยง "สุขภาพที่ถาวรเสียหาย"รวมเคธี่เป็นเรน Elini กรรมการของ Leni ของการจัดการแบบจำลอง ซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อส่งเสริมรูปเพื่อสุขภาพสำหรับผู้หญิง เรน opposes ขนาดศูนย์ เพราะเธอเชื่อว่า มันสามารถสร้างโรค eating ในหญิงเด็ก 15 ซึ่งเมื่อต่อจำนวนปี นำไปสู่ผลกระทบสุขภาพระยะยาวที่ร้ายแรง แทน เธออ้างว่า แบบจำลองหน่วยงานควรเน้นความสำคัญของโภชนาการที่ถูกต้องและออกกำลังกาย และให้ทรัพยากร คำแนะนำการออกกำลังกายและ nutritionists รุ่น นี้ช่วยให้รูปแบบการรักษาร่างกายของพวกเขาผ่านหมายถึงมีสุขภาพดีแทนที่พยายามมากความอดอยากเพื่อให้ได้ขนาดศูนย์ซึ่งเป็นอาการทาง กับ เรนรักษาว่า จำเป็นต้อง รูปร่างกายซึ่ง "ผลิต และ aspirational " มีฝ่ายค้านมีเอียน Marber หรือที่เรียกว่า "อาหารหมอ", นักโภชนาการรู้จัก เขาเป็นกังวลกับการส่งเสริมสุขภาพของร่างกายของเราจำกัดบรรลุเหมาะงามผ่านหมายถึงไม่แข็งแรง เขาจนว่า "เราอยู่ประเทศหลัง มีขนาด" และว่า เขามักจะเป็นเวลาที่โดยคนที่คาดหวังที่จะได้บาง มากกว่าสุขภาพ "ถ้าคุณคุณจะเห็นเป็นไม่แข็งแรงไขมัน และคุณบางคุณจะเห็นเป็นสุขภาพ – แม้ว่ามันอาจจะเนื่อง จากคุณมีโรคมะเร็ง คุณ malnourished หดหู่ เครียด หรือ anorexic" เขาสนับสนุนความสำเร็จของร่างกายที่ไม่เพียงจะ มีสุขภาพที่ดีด้านนอก แต่ยังมีสุขภาพดีภายในJoining Marber on the side of the opposition is Susan Ringwood, the director of Beat, a charity which helps people who suffer from eating disorders and their families. She argues against the effect that images of such extreme body types including catwalk models, produces on those with eating disorders. She reasons that, while size-zero models are not a primary cause, the ubiquitous availability of their images lengthens the recovery process of those with eating disorders. Ringwood maintains that eating disorders are not directly caused by fashion models and the size-zero ideal. While she does consider them to be contributing factors, she also argues that there are a number of other causes to consider. These include highly stressful situations such as the loss of a family member, problems at work, at school, or with friends, as well as low self-esteem. Although Susan Ringwood does not stand for the banning of size-zero from the fashion industry altogether, she does make a case for greater diversity in terms of the body types used in the beauty and fashion industry. Ringwood argues that such an increase in the diversity of figures that appear on the catwalk would ensure that regular women are not alienated by seeing images of an unrealistic body type.แพร่ภาพรุ่นขนาดศูนย์สามารถมีผลกระทบเชิงลบในภาคใหญ่ของสังคม จูงใจผู้หญิง และคนที่เป็นร่างกายที่จะ ตามลำดับ จุดมุ่งหมาย และความปรารถนา ในทางกลับกัน มันสามารถถูกโต้เถียงว่า ควร discriminated รุ่นไม่กับตัวเลข และยังที่ บ้านในศูนย์ขนาดจะยากที่จะดำเนินการเนื่องจากจำนวนของนักออกแบบที่เสื้อผ้าของพวกเขาได้ในร่างกายชนิดนี้ ได้ นี่เป็นประเด็นสำคัญที่จะสามารถเพิ่มเติมกล่าวในการอภิปรายวันศุกร์ 5 พฤศจิกายนที่ 8 น.ในหอโต้วาทีในกรีนพาเลซ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเร็วๆนี้ได้มีการถกเถียงกันอย่างมากเกี่ยวกับหรือไม่เราควรจะงดขนาดศูนย์แบบในอุตสาหกรรมแฟชั่น ขนาดศูนย์ คือ อังกฤษ เทียบเท่าไซส์ 4 และถือเป็นหน้าอกเอวสะโพกอัตราส่วน 32 22 ″–″– 33 เพลง ซึ่งเป็นวัดที่เทียบเท่ากับที่ของเด็กหญิงวัย 12 ปี . ความลับในการอุทธรณ์ของขนาดศูนย์อยู่ในชื่อของมัน–ศูนย์ วันนี้เราจะถูกน้ำท่วมด้วยการอุทธรณ์ของรูปนี้ ขณะนี้มีไขมัน 0% , ดอกเบี้ย 0% , และตอนนี้ แม้แต่เสื้อผ้าขนาด และในขณะที่บางส่วนของรุ่นใหม่ๆ วัย 14 และ 15 ที่ใช้บนแคทวอล์เป็นธรรมชาติขนาดนี้ รุ่นอื่น ๆที่มีอายุมากกว่าไม่ได้ มันเป็นกระนั้นขนาดตัวแทน ที่คาดไว้ และสอดคล้องกับที่เหมาะในโลกของแฟชั่นสูง .

นี้จะเป็นอันตราย เพราะโลกของแฟชั่น มีอำนาจที่จะส่งอิทธิพลทางเราเห็นว่าร่างกายของเรา นอกจากนี้ยังสามารถสร้างความเสียหายต่อสุขภาพของตัวเอง ต่อไปนี้การตายของแคทวอล์รูปแบบ Ana Carolina และ luisel ลียน่า และ รามอส ขนาดศูนย์และแรงกดดันทางสังคมซึ่งเกิดขึ้นจากแนวคิด ได้กลายเป็น ที่สำคัญ และขัดแย้งเรื่องมีผู้ที่พิจารณารูปแบบเป็นมีขวาเพื่อรักษาร่างกายของพวกเขาเป็นพวกเขาจะ ในขณะที่คนอื่นเชื่อว่าตำแหน่งของพวกเขาในสื่อสปอตไลต์ที่เกี่ยวข้องเมื่อพวกเขาจํานวนหนึ่งของความรับผิดชอบเกี่ยวกับการส่งเสริมอุดมคติทางกายภาพที่ไม่แข็งแรง

มีหลายเหตุผลว่าทำไมขนาดศูนย์รุ่นขอหลังจากใน อุตสาหกรรมแฟชั่นส่วนใหญ่เป็นเพราะมีนักออกแบบที่เชื่อว่า เสื้อผ้าของพวกเขาจะปรากฏขึ้นเพื่อประโยชน์ที่ดีที่สุดของพวกเขาในกรอบเล็ก ใน 2007 , สัปดาห์แฟชั่นมาดริดห้ามรุ่นที่มี BMI ต่ำกว่า 18 เป็นค่าดัชนีมวลกายสุขภาพอยู่ระหว่าง 18 และ 25 เมืองอื่น ๆ ได้แก่ นิวยอร์ก ลอนดอน และปารีส ตัดสินใจที่จะไม่ปฏิบัติตามในมาดริดไปกลัวฟันเฟืองเชิงลบจากบ้านแฟชั่น แน่นอนการตอบสนองของนักออกแบบเป็นหนึ่งในปัญหากับบ้านขนาดศูนย์รุ่น

ห้ามขนาดศูนย์ตรวจสุขภาพจะเกี่ยวข้องกับรูปแบบและคำถามที่ได้รับการยกเป็นหรือไม่นี้จะถือเป็นการบุกรุกความเป็นส่วนตัว คณะแฟชั่นอังกฤษกรุ ) ปฏิเสธการตรวจสอบสุขภาพภาคบังคับสำหรับรุ่นที่เป็น มันก็ไม่กลัว แต่ปฏิกิริยาของนักออกแบบแต่ยังว่าสุดยอดนางแบบเอง คาดหวังว่าพวกเขาจะแสวงหางานในประเทศอื่น ๆซึ่งไม่ได้บังคับใช้กฎนี้ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่บีเ ซี ได้เป็นคณะกรรมการการสอบสวนสุขภาพของรุ่นในลอนดอนบนแคทวอล์ค .