It sounded cruel to me. Only a yak!

It sounded cruel to me. Only a yak!
I clambered out of the ditch and ran into the field. There
were huge craters where the shells had landed, as if
a giant hand had clawed out the earth. The yak lay on the
edge of one crater. It was still. Beneath it was a growing
pool of blood. I had never felt so sad as I did then, looking
at that poor, gentle creature, now dead. I looked up at the
mountains that had always seemed friendly. Hiding in their
folds were men who had so casually destroyed my whole
world. What harm had we ever done to them?
I heard footsteps. It was a soldier, tall and strong. With
a beard and a black turban. His rifle was slung across his
shoulder. He looked fierce, but when he spoke, his voice
was not unkind. "Your mother is waiting. It is not safe for
you to be here. We will give you a ride to town." Then he
saw the dead yak. "Your friend?"
I nodded glumly.
Bending down, he took the little brass bell off the neck.
"Keep this," he said gently, "to remind you of your friend."
He lifted me across his shoulder and walked back.
We reached the camp without any mishap. The first
person I spotted was Sadiq Ali.
"So you have made it," he said in his cool, precise voice.
"School starts tomorrow."
"But we don't have a schoolhouse!" I protested.
"We do," he grinned, pointing at a big, shady tree. "Class
begins at 9 a.m."
Since then, we have been living in a tent. It is crowded
but cosy. Abba and Usman have joined us. So have old
Suleiman and Amina. The winter has come and gone.
Abba went to see our house recently. "We will have to
build a new one," he said. "But the apricot tree is fine, it is
in bloom.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันฟังดูโหดร้ายกับผม เพียงแยกผม clambered จากการคู และวิ่งเข้าไปในฟิลด์นี้ มีมีหลุมอุกกาบาตขนาดใหญ่ที่เปลือกหอยมีที่ดิน ว่ามือยักษ์มีข่วนออกโลก แยกวางบนขอบของปล่องภูเขาไฟหนึ่ง มันก็ยัง ภายใต้มีการเจริญเติบโตสระว่ายน้ำของเลือด มีไม่เคยเลยผมทำแล้ว กำลังที่ยากจนที่ อ่อนโยนสิ่งมีชีวิต ตายตอนนี้ ผมมองค่าที่การภูเขาที่เสมอได้ประจักษ์เป็นมิตร ซ่อนตัวอยู่ในของพวกเขาพับได้คนที่ตั้งใจดังนั้นได้ทำลายทั้งหมดของฉันโลก อันตรายอะไรเราเคยทำกับพวกเขาผมได้ยินรอยเท้า ทหาร สูง และแข็งแรงได้ ด้วยหนวดเคราและการโพกผ้าสีดำ ปืนไรเฟิลของเขาถูกสะพายข้ามเขาสะพาย เขาดูรุนแรง แต่เมื่อเขา พูด เสียงของเขาไม่ได้โต้เถียง "คุณแม่ของคุณกำลังรออยู่ มันไม่ปลอดภัยสำหรับคุณอยู่ที่นี่ เราจะให้นั่งเมือง" จากนั้นเขาเห็นแยกตาย "เพื่อนของคุณ"ผมเลยต้อง glumlyดัดลง เขาเอาระฆังทองเหลืองเล็กน้อยปิดคอ"เก็บนี้ เขากล่าวเบา ๆ, "จะเตือนคุณของเพื่อนคุณ"เขายกฉันข้ามไหล่ของเขา และเดินกลับเรามาถึงค่าย โดยไม่มีอุบัติเหตุใด ๆ ครั้งแรกคนที่ผมเห็นคือ ดิกอาลีเขากล่าว "ดังนั้นคุณได้ทำมัน ในเสียงของเขาเย็น แม่นยำ"โรงเรียนเริ่มพรุ่งนี้""แต่เราไม่มีในโรงเรียน ปฏิเสธ"เราทำ เขา grinned ชี้ไปที่ต้นไม้ใหญ่ ร่มรื่น "คลาเริ่มต้นที่ 9 นาฬิกา"ตั้งแต่นั้น เรามีการอาศัยอยู่ในเต็นท์ เป็นแออัดแต่สะดวกสบาย Abba และอุษมานได้เข้าร่วมกับเรา เพื่อให้ มีอายุสุลัยมานและผู้เขียน ฤดูหนาวได้มา และหายไปAbba ไปดูบ้านเราเร็ว ๆ นี้ "เราจะต้องสร้างใหม่ เขากล่าวว่า "แต่ต้นบ๊วยดี มันเป็นบาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันฟังดูโหดร้ายกับฉัน เพียงจามรี!
ผมปีนออกมาจากคูน้ำและวิ่งเข้าไปในสนาม มี
เป็นหลุมขนาดใหญ่ที่เปลือกมีที่ดินเช่นถ้า
มือยักษ์ได้เล็บแผ่นดิน จามรีวางอยู่บน
ขอบของหนึ่งในปล่องภูเขาไฟ มันก็ยังคง ภายใต้มันเป็นการเจริญเติบโตของ
สระว่ายน้ำของเลือด ผมไม่เคยรู้สึกเศร้ามากเป็นผมแล้วมอง
ที่น่าสงสารสัตว์ที่อ่อนโยนว่าตอนนี้ตาย ผมมองขึ้นไปที่
ภูเขาที่ดูเหมือนมิตรเสมอ ซ่อนตัวอยู่ในพวกเขา
เท่าที่ถูกคนที่ได้ทำลายทั้งหมดของฉันเพื่อให้ลวก
โลก สิ่งที่เป็นอันตรายได้ที่เราเคยทำไปได้อย่างไร
ผมได้ยินเสียงฝีเท้า มันเป็นทหารสูงและแข็งแรง ด้วย
หนวดเคราและผ้าโพกศีรษะสีดำ ปืนไรเฟิลของเขาถูกพาดข้ามของเขา
ไหล่ เขามองที่รุนแรง แต่เมื่อเขาพูดเสียงของเขา
ก็ไม่ได้ไร้ความปรานี "แม่ของคุณกำลังรอ. มันไม่ปลอดภัยสำหรับ
คุณจะอยู่ที่นี่. เราจะให้คุณนั่งไปเมือง." จากนั้นเขาก็
เห็นจามรีตาย "เพื่อนของคุณ?"
ผมพยักหน้า glumly.
ดัดลงเขาเอากระดิ่งทองเหลืองเล็กน้อยปิดคอ.
"เก็บนี้" เขากล่าวเบา ๆ "เพื่อเตือนให้คุณของเพื่อนของคุณ."
เขายกข้าพเจ้าข้ามไหล่ของเขาและเดินกลับ
เรามาถึงค่ายโดยไม่มีเหตุร้ายใด ๆ ครั้งแรกที่
คนที่ผมเห็นเป็น Sadiq อาลี.
"ดังนั้นที่คุณได้ทำมัน" เขากล่าวว่าในที่เย็นเสียงที่แม่นยำของเขา.
"โรงเรียนเริ่มวันพรุ่งนี้."
" แต่เราไม่ได้มีโรงเรียนเป็นคนแรก!" ฉันประท้วง.
"เราทำ" เขายิ้มชี้ไปที่ขนาดใหญ่ต้นไม้ร่มรื่น "ชั้น
เริ่มต้นที่ 09:00"
ตั้งแต่นั้นมาเราได้รับอยู่ในเต็นท์ มันเป็นที่แออัด
แต่บรรยากาศสบาย ๆ Abba และ Usman ได้เข้าร่วมกับเรา เพื่อให้มีความเก่า
สุไลมานและมินา ในช่วงฤดูหนาวได้มาและหายไป.
Abba ไปดูบ้านของเราเมื่อเร็ว ๆ นี้ "เราจะต้อง
สร้างใหม่" เขากล่าว " แต่ต้นไม้ apricot จะปรับมันเป็น
ในบาน