The Success of SweeSmellsWe tend to

The Success of Swee
Smells
We tend to think of the early modern city as one beset by foul, dangerous air and dank odours. Yet it also inspired a golden age of perfumery, explains William Tullett
WHAT DID AN EARLY modern perfumer’s shop smell like? Despite valiant attempts by those in charge of certain historical attractions, such as the scratch and sni¬ cards of Jorvik Viking Centre and Hampton Court Palace, we can never truly smell the scents of the past. However, Nicolas Bonnart’s engraving of the Habit de Parfumeur gives us a visual representation of the mingled concoction of odours that emanated from early modern perfumers’ shops. Bottles of essences and oils, perfumed lozenges for the breath, pomatums for the hair, fragrant fans and scented handkerchiefs comprise the perfumer’s costume. A perfume-burner rests upon his head and disperses fragrant smoke with its religious, luxurious and medicinal e¬ects around him. The powerful scents of the perfumer’s trade meant that in early modern England overly odorous men and women were regularly accused of smelling ‘like a perfumer’s shop’. Abel Boyer’s 1702 English Theophrastus described the start of the fashionable fop’s day thus: When his Eyes are set to a languishing Air, his Motions all prepar’d according to Art, his Wig and his Coat abundantly Powder’d, his Handkerchief Perfum’d, and all the rest of his Beauetry rightly adjusted … ‘tis time to launch, and down he comes, scented like a Perfumer’s Shop, and looks like a Vessel with all her Rigging without Balast. Perfumers and their shops represented important physical and imaginative spaces in early modern England. Yet they have often been ignored by historians in favour of the stinking streets on which they lay. And so a picture is summoned of a pre-modern world of dirt and disgust, supplying the foul foil to modernity’s clean and pleasant land.

In early modern England overly odorous men and women were regularly accused of smelling like a ‘perfumer’s shop’

Western modernity, the French historian Alain Corbin has argued, is ‘founded on a vast deterioration project’, which had its roots in the 18th century. The Victorian sanitarian Edwin Chadwick’s dictum – ‘all smell … is disease’ – has come to represent, for many historians, a distinctly modern fear of odors, both good and bad. This distinction between a stench-ridden past and a clean modernity is often further encouraged by programmed such as the BBC Television’s Filthy Cities. What histories often do is to take the upturned nose of the bourgeois sanitarian as indicative of society’s collective attitude to smell. THE STREETS OF EARLY modern England may perhaps have been dirtier, smellier and noisier than today. The sources used to demonstrate these facts, so often authored by medical writers and government o™cials who were charged with seeking out stench, naturally foster the conclusion that early modern towns would have stunk to modern noses. However the noses of Londoners in the period from the 16th to the 18th century were rather di¬erently attuned. Modern neuroscience and neurobiology suggest that frequent exposure to the same smell renders the nose less able to perceive it: constant stench will eventually fall into the olfactory background. In diaries, correspondence and print culture, early modern individuals frequently foreground a whole range of other smells, particularly those associated with the proliferating world of luxury and exotic goods. Perfume therefore points to a di¬erent, more pleasant, way of examining odour in the past. We – that is to say the 21st-century western world – have inherited a view, born from the rise of synthetics and the atomiser in the late 19th century, that perfumery is evanescent and immaterial. By contrast, medical understandings and processes of production gave early modern perfumery di¬erent material resonances. In early modern medical literature scents themselves were believed to be invisible but not immaterial. Odours were thought to be tiny parts of the object from which they came. These ‘corpuscles’, ‘atoms’ or ‘eŸuvia’ floated through the air and touched the organ of smelling. It was not until the 1690s that the nose was widely accepted as the olfactory organ. Instead it was understood to be the brain, the nose merely being ‘the pathe or walke of odoriferous things’. This medical interpretation of olfactory objects and organs lent smells great power: the act of smelling involved material substances, which quite literally ‘touched’ the brain. The category of early modern perfumery also encompassed a materially diverse range of compositions including powders, pomanders, pastilles and pomatums alongside perfumed gloves, scented waters and wash balls. The mortars, pestles and stills and the accompanying practices of grinding, mixing and distilling used in perfumery, were shared with the making of medicine and simple enough for many to practice at home. While, by the end of the 18th century, the market in ready-made perfumery had expanded significantly, printed recipe books still recommended themselves as guides for the weary consumer. T HE MAKING OF PERFUMERY also involved an engagement with raw natural materials, a fact that has been obscured in the modern perfume industry, with its chemical compounds and synthetic sprays. Hundreds of di¬erent ingredients were used in perfumery across the early modern period, ranging from the obvious ones, such as roses, to the downright dangerous, such as white lead. A multitude of herbs, flower petals, fruit rinds, animal excretions, aromatic gums, fragrant roots, exotic barks, oils and essences were all used in the manufacturing of odoriferous goods and determined the final scent, texture and colour of the product. Civet, for example, was an eminently popular ingredient in 16th- and 17th-century England. Some 17th-century English texts described raw civet, collected from the secretions of the civet cat’s perineal glands, as ‘sweet’. Although synthetic civet continues to be used in modern perfumery, many now identify its fecal qualities on first sni¬. While some early modern writers reflected on civet’s sweet odours, others made great play of its brownish colour and pasty texture. In his 1698 London Spy, the Grub Street satirist Ned Ward told the story of a bathhouse owner who, while washing a gentleman, found a stool left by the previous visitor (a high class prostitute) among the water and herbs. Theowner successfully convinced his patron that this was in fact ‘nothing but an italian paste’ and, ‘incapable of distinguishing a fair lady’s sirreverence, from the excrement of a civet cat’, the gentleman rose ‘out of his Bath extremely pleas’d, and gave him that attended him Half a Crown for his extraordinary Care and Trouble, so march’d away with great Satisfaction’. The look and feel of civet was just as important as smell in appreciating the material qualities of perfumery. One of the most important uses of civet was in the perfuming of gloves, a process which appears in many 17th-century household recipe books. Perfumed gloves, in the ‘Spanish style’, became popular in 16th-century England due to the taste exhibited for them by Elizabeth I. They subsequently became desirable commodities, dispersing from the court outwards. A later recipe book, compiled by one ‘Madam Carrs’ between 1681-2, contains a simple recipe ‘To perfume gloves’: Take benjamin Civet Musk Ambergrease grind all these exceeding well on a painters stone with the oyle of sweet balsam and a little water, wash your gloves with sponges, putt them on litle sticks to dry … Printed recipe books give similar insights into the types of perfumery available and how they were composed. As in manuscript recipe books, these might be included alongside other medicinal, cosmetic or culinary receipts. One hugely popular book, which included guidance on producing perfume, was Delights for Ladies (1602), by the inventoragriculturalist Sir Hugh Plat. A recipe for pomander asks the reader to: Take two ounces of Labdanum, of Benjamin and Storax one ounce, muske sixe graines, civet sixe graines, Amber greece sixe graines, of Calamus Aromaticus and Lignum Aloes, of each the waight of a groat, beat all these in a hote mortar, and with an hote pestell till they come to paste, then wet your hand with rose water, & roll vp the paste soddenly. Pomanders were scented balls of paste that were to be worn, once dry, in spherical metal pomanders or, once pricked with a needle, on necklaces and bracelets. Elaborate 16th-century pomanders, made from gold and pearl, were hollow spheres in which such balls of perfume might be secured. By the 17th century, smaller pomanders developed, Some times in the shapes of skulls or female heads. These had between four and six compartments into which strongly scented materials, such as ambergris, cloves, lavender, roses, musk, mace and marjoram, might be inserted. Pomanders were not just luxury items, they were also used as odorous amulets to defend urbanites against the plague when out in the city. Leaky pomanders created an aromatic atmosphere around the individual, defending against foul air and disease.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความสำเร็จของผลงานกลิ่นเรามักจะคิดว่า การเมืองสมัยแรก ๆ เป็นหนึ่งรุมเร้า โดยอากาศเหม็น อันตรายและ dank odours ยัง มันยังแรงบันดาลใจจากยุคทองของ perfumery อธิบาย William Tullettต้องการกลิ่นอะไรได้อันแรกสมัย perfumer ของร้าน แม้ มีความพยายามที่กล้าหาญโดยผู้รับผิดชอบบางประวัติศาสตร์ท่อง บัตรรอยขีดข่วนและ sni¬ ของศูนย์ยอร์วิไวกิ้งและแฮมป์ตันคอร์ทพาเลซ เราไม่เคยอย่างแท้จริงสามารถกลิ่นกลิ่นอดีต อย่างไรก็ตาม แกะสลัก Nicolas Bonnart ของ Parfumeur เดอนิสัยช่วยให้เราให้ภาพของ concoction mingled ของ odours ที่ emanated จากร้านค้าทันสมัยของ perfumers ต้น ขวด essences และน้ำมัน lozenges ระเหยในลมหายใจ pomatums สำหรับผม แฟนหอม และผ้าเช็ดหน้าหอมประกอบด้วยเครื่องแต่งกายของ perfumer น้ำหอมเครื่องเขียนอยู่ตามศีรษะ และ disperses ควันหอมกับ e¬ects ของศาสนา หรูหรา และยารอบเขา กลิ่นมีประสิทธิภาพของ perfumer ค้าหมายความ ว่า ในอังกฤษสมัยก่อน มากเกินไป odorous ชายและหญิงถูกประจำถูกกล่าวร้าย 'เช่น perfumer ที่ร้าน' Theophrastus อังกฤษค.ศ. 1702 Abel Boyer อธิบายจุดเริ่มต้นของวันของ fop แฟชั่นดัง: เมื่อตาตั้งอากาศ languishing จะดังของ prepar ทั้งหมดจะตามศิลปะ วิกผมของเขา และตราของเขาอุดมสมบูรณ์ผง Perfum ผ้าเช็ดหน้าของเขามี และเหลือของเขา Beauetry เรื่องการปรับปรุง... ' มอก.เวลาเปิด และลงเขา มา หอมเหมือนเป็น Perfumer ของร้าน และมีลักษณะเหมือนเรือมีทั้งหมดของเธอ rigging บริษัทโดย Balast Perfumers และร้านค้าตัวแทนพื้นที่สำคัญทางกายภาพ และจินตนาการในอังกฤษสมัยก่อน ยัง จะมีมักจะถูกละเว้น โดยนักประวัติศาสตร์ลงถนน stinking ที่พวกเขาวาง และเพื่อให้ เรียกภาพของสิ่งสกปรกและความขยะแขยง ขายฟอยล์เหม็นเพื่อแผ่นดิน และความทันสมัยของโลกสมัยก่อน In early modern England overly odorous men and women were regularly accused of smelling like a ‘perfumer’s shop’Western modernity, the French historian Alain Corbin has argued, is ‘founded on a vast deterioration project’, which had its roots in the 18th century. The Victorian sanitarian Edwin Chadwick’s dictum – ‘all smell … is disease’ – has come to represent, for many historians, a distinctly modern fear of odors, both good and bad. This distinction between a stench-ridden past and a clean modernity is often further encouraged by programmed such as the BBC Television’s Filthy Cities. What histories often do is to take the upturned nose of the bourgeois sanitarian as indicative of society’s collective attitude to smell. THE STREETS OF EARLY modern England may perhaps have been dirtier, smellier and noisier than today. The sources used to demonstrate these facts, so often authored by medical writers and government o™cials who were charged with seeking out stench, naturally foster the conclusion that early modern towns would have stunk to modern noses. However the noses of Londoners in the period from the 16th to the 18th century were rather di¬erently attuned. Modern neuroscience and neurobiology suggest that frequent exposure to the same smell renders the nose less able to perceive it: constant stench will eventually fall into the olfactory background. In diaries, correspondence and print culture, early modern individuals frequently foreground a whole range of other smells, particularly those associated with the proliferating world of luxury and exotic goods. Perfume therefore points to a di¬erent, more pleasant, way of examining odour in the past. We – that is to say the 21st-century western world – have inherited a view, born from the rise of synthetics and the atomiser in the late 19th century, that perfumery is evanescent and immaterial. By contrast, medical understandings and processes of production gave early modern perfumery di¬erent material resonances. In early modern medical literature scents themselves were believed to be invisible but not immaterial. Odours were thought to be tiny parts of the object from which they came. These ‘corpuscles’, ‘atoms’ or ‘eŸuvia’ floated through the air and touched the organ of smelling. It was not until the 1690s that the nose was widely accepted as the olfactory organ. Instead it was understood to be the brain, the nose merely being ‘the pathe or walke of odoriferous things’. This medical interpretation of olfactory objects and organs lent smells great power: the act of smelling involved material substances, which quite literally ‘touched’ the brain. The category of early modern perfumery also encompassed a materially diverse range of compositions including powders, pomanders, pastilles and pomatums alongside perfumed gloves, scented waters and wash balls. The mortars, pestles and stills and the accompanying practices of grinding, mixing and distilling used in perfumery, were shared with the making of medicine and simple enough for many to practice at home. While, by the end of the 18th century, the market in ready-made perfumery had expanded significantly, printed recipe books still recommended themselves as guides for the weary consumer. T HE MAKING OF PERFUMERY also involved an engagement with raw natural materials, a fact that has been obscured in the modern perfume industry, with its chemical compounds and synthetic sprays. Hundreds of di¬erent ingredients were used in perfumery across the early modern period, ranging from the obvious ones, such as roses, to the downright dangerous, such as white lead. A multitude of herbs, flower petals, fruit rinds, animal excretions, aromatic gums, fragrant roots, exotic barks, oils and essences were all used in the manufacturing of odoriferous goods and determined the final scent, texture and colour of the product. Civet, for example, was an eminently popular ingredient in 16th- and 17th-century England. Some 17th-century English texts described raw civet, collected from the secretions of the civet cat’s perineal glands, as ‘sweet’. Although synthetic civet continues to be used in modern perfumery, many now identify its fecal qualities on first sni¬. While some early modern writers reflected on civet’s sweet odours, others made great play of its brownish colour and pasty texture. In his 1698 London Spy, the Grub Street satirist Ned Ward told the story of a bathhouse owner who, while washing a gentleman, found a stool left by the previous visitor (a high class prostitute) among the water and herbs. Theowner successfully convinced his patron that this was in fact ‘nothing but an italian paste’ and, ‘incapable of distinguishing a fair lady’s sirreverence, from the excrement of a civet cat’, the gentleman rose ‘out of his Bath extremely pleas’d, and gave him that attended him Half a Crown for his extraordinary Care and Trouble, so march’d away with great Satisfaction’. The look and feel of civet was just as important as smell in appreciating the material qualities of perfumery. One of the most important uses of civet was in the perfuming of gloves, a process which appears in many 17th-century household recipe books. Perfumed gloves, in the ‘Spanish style’, became popular in 16th-century England due to the taste exhibited for them by Elizabeth I. They subsequently became desirable commodities, dispersing from the court outwards. A later recipe book, compiled by one ‘Madam Carrs’ between 1681-2, contains a simple recipe ‘To perfume gloves’: Take benjamin Civet Musk Ambergrease grind all these exceeding well on a painters stone with the oyle of sweet balsam and a little water, wash your gloves with sponges, putt them on litle sticks to dry … Printed recipe books give similar insights into the types of perfumery available and how they were composed. As in manuscript recipe books, these might be included alongside other medicinal, cosmetic or culinary receipts. One hugely popular book, which included guidance on producing perfume, was Delights for Ladies (1602), by the inventoragriculturalist Sir Hugh Plat. A recipe for pomander asks the reader to: Take two ounces of Labdanum, of Benjamin and Storax one ounce, muske sixe graines, civet sixe graines, Amber greece sixe graines, of Calamus Aromaticus and Lignum Aloes, of each the waight of a groat, beat all these in a hote mortar, and with an hote pestell till they come to paste, then wet your hand with rose water, & roll vp the paste soddenly. Pomanders were scented balls of paste that were to be worn, once dry, in spherical metal pomanders or, once pricked with a needle, on necklaces and bracelets. Elaborate 16th-century pomanders, made from gold and pearl, were hollow spheres in which such balls of perfume might be secured. By the 17th century, smaller pomanders developed, Some times in the shapes of skulls or female heads. These had between four and six compartments into which strongly scented materials, such as ambergris, cloves, lavender, roses, musk, mace and marjoram, might be inserted. Pomanders were not just luxury items, they were also used as odorous amulets to defend urbanites against the plague when out in the city. Leaky pomanders created an aromatic atmosphere around the individual, defending against foul air and disease.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความสำเร็จของการ Swee
กลิ่นเรามักจะคิดว่าเมืองที่ทันสมัยในช่วงต้นเป็นหนึ่งรุมเร้าด้วยเหม็นอากาศที่เป็นอันตรายและกลิ่นไม่พึงประสงค์หมาด ๆ
แต่มันยังเป็นแรงบันดาลใจยุคทองของน้ำหอมอธิบายวิลเลียม Tullett
อะไรกลิ่นร้าน perfumer ที่ทันสมัย ​​EARLY เหมือน? แม้จะมีความพยายามที่กล้าหาญโดยผู้ที่อยู่ในความดูแลของสถานที่ท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์บางอย่างเช่นรอยขีดข่วนและบัตรsni¬ของ Jorvik Viking Centre และพระราชวังแฮมป์ตันคอร์ตเราไม่สามารถอย่างแท้จริงกลิ่นกลิ่นของอดีตที่ผ่านมา อย่างไรก็ตามการแกะสลักนิโคลัส Bonnart ของนิสัยเด Parfumeur ทำให้เราแสดงภาพของการผสมผสมของกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่เล็ดลอดออกมาจากร้านค้าที่ทันสมัยน้ำหอมต้น ขวดสาระสำคัญและน้ำมันหอมคอร์เซ็ตสำหรับลมหายใจ pomatums สำหรับผมแฟน ๆ กลิ่นหอมและผ้าเช็ดหน้าหอมประกอบด้วยน้ำหอมเครื่องแต่งกายของ น้ำหอมเตาวางอยู่บนศีรษะของเขาและกระจายควันกลิ่นหอมกับศาสนาหรูหราและยาe¬ectsรอบ ๆ ตัวเขา กลิ่นที่มีประสิทธิภาพของการค้าของ perfumer นั่นหมายความว่าในประเทศอังกฤษสมัยก่อนผู้ชายกลิ่นหอมมากเกินไปและผู้หญิงที่ถูกกล่าวหาอย่างสม่ำเสมอจากกลิ่นเหมือนร้านน้ำหอมของ ' อาเบลบอยเยอร์ของอังกฤษ 1702 ธีโอฟาธัอธิบายเริ่มต้นของวันที่ทันสมัยของ FOP ดังนี้: เมื่อดวงตาของเขาจะถูกตั้งค่าเป็นอิดโรยอากาศ, การเคลื่อนไหวของเขา prepar'd ทั้งหมดตามศิลปะ, วิกผมและเสื้อคลุมของเขาอย่างล้นเหลือ Powder'd เขาผ้าเช็ดหน้า Perfum'd และส่วนที่เหลือทั้งหมดของเขา Beauetry ปรับที่ถูกต้อง ... 'มอกเวลาที่จะเปิดตัวและลงเขามาหอมเช่นร้าน Perfumer และมีลักษณะเหมือนเรือกับเสื้อผ้าของเธอโดยไม่ต้อง Balast น้ำหอมและร้านค้าของพวกเขาเป็นตัวแทนของพื้นที่ทางกายภาพและความคิดสร้างสรรค์ที่สำคัญในช่วงต้นที่ทันสมัยอังกฤษ พวกเขาก็ยังได้รับมักจะละเลยโดยนักประวัติศาสตร์ในความโปรดปรานของถนนเหม็นที่พวกเขาวาง และเพื่อให้ภาพถูกเรียกของโลกก่อนที่ทันสมัยของสิ่งสกปรกและน่ารังเกียจจัดหาฟอยล์เหม็นเพื่อความทันสมัยของที่ดินที่สะอาดและน่ารื่นรมย์. ในอังกฤษสมัยก่อนผู้ชายกลิ่นหอมมากเกินไปและผู้หญิงที่ถูกกล่าวหาอย่างสม่ำเสมอจากกลิ่นเหมือน 'ร้านน้ำหอมของ' ความทันสมัยตะวันตก นักประวัติศาสตร์ชาวฝรั่งเศสอแลงคอร์ยังเป็นที่ถกเถียงกันเป็น 'ก่อตั้งขึ้นในโครงการการเสื่อมสภาพที่กว้างใหญ่ซึ่งมีรากในศตวรรษที่ 18 sanitarian วิคตอเรียเอ็ดวิน Chadwick ของภาษิต - 'กลิ่นทั้งหมด ... เป็นโรค' - ได้มาเป็นตัวแทนสำหรับนักประวัติศาสตร์หลายคนกลัวที่ทันสมัยอย่างเห็นได้ชัดของกลิ่นไม่พึงประสงค์ทั้งดีและไม่ดี ความแตกต่างระหว่างอดีตสลัดกลิ่นเหม็นและความทันสมัยสะอาดนี้มักจะได้รับการสนับสนุนต่อไปโดยโปรแกรมเช่นโทรทัศน์บีบีซี Filthy เมือง สิ่งที่ประวัติศาสตร์มักจะทำคือการใช้จมูกหงายของ sanitarian ชนชั้นกลางเป็นตัวบ่งชี้ของทัศนคติโดยรวมของสังคมในการดมกลิ่น ถนนของ EARLY ทันสมัยอังกฤษอาจได้รับสกปรก, smellier และน่าดูกว่าวันนี้ แหล่งที่ใช้ในการแสดงให้เห็นถึงข้อเท็จจริงเหล่านี้จึงมักจะประพันธ์โดยนักเขียนทางการแพทย์และรัฐบาล o cials ?? ที่ถูกเรียกเก็บเงินกับการแสวงหากลิ่นเหม็นธรรมชาติส่งเสริมให้เกิดข้อสรุปที่ว่าเมืองสมัยก่อนจะได้ห่วยแตกจมูกที่ทันสมัย แต่จมูกของลอนดอนในช่วงเวลาตั้งแต่วันที่ 16 ถึงศตวรรษที่ 18 ที่ค่อนข้างสนิทสนมระหว่างdi¬erently ประสาทชีววิทยาที่ทันสมัยและชี้ให้เห็นว่าการสัมผัสบ่อยกลิ่นเดียวกันวาทกรรมจมูกไม่สามารถที่จะรับรู้ว่า: กลิ่นเหม็นคงที่ในที่สุดก็จะตกอยู่ในพื้นหลังจมูก ในไดอารี่จดหมายและวัฒนธรรมพิมพ์บุคคลสมัยก่อนมักจะเบื้องหน้าทั้งช่วงของกลิ่นอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่เกี่ยวข้องกับโลก proliferating ของสินค้าหรูหราและแปลกใหม่ น้ำหอมจึงชี้ไปที่di¬erentที่สะดวกสบายมากขึ้นวิธีการตรวจสอบกลิ่นในอดีตที่ผ่านมา เรา - นั่นคือการบอกว่าในศตวรรษที่ 21 โลกตะวันตก - ได้รับการถ่ายทอดมุมมองที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นของการสังเคราะห์และ atomiser ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 ที่เป็นน้ำหอมเลือนหายไปและไม่มีสาระสำคัญ ในทางตรงกันข้ามความเข้าใจด้านการแพทย์และกระบวนการผลิตให้ทันสมัยน้ำหอมต้นdi¬erent resonances วัสดุ ในกลิ่นวรรณกรรมทางการแพทย์ที่ทันสมัยในช่วงต้นของตัวเองเชื่อกันว่าน่าจะมองไม่เห็น แต่ไม่สำคัญ กลิ่นมีความคิดที่จะเป็นส่วนเล็ก ๆ ของวัตถุจากที่พวกเขามา เหล่านี้ corpuscles ',' อะตอม 'หรือ' e ?? uvia 'ลอยผ่านอากาศและการสัมผัสอวัยวะของกลิ่น มันไม่ได้จนกว่ายุค 1690 ที่จมูกได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นอวัยวะรับกลิ่น แต่มันก็เป็นที่เข้าใจว่าจะเป็นสมองจมูกเพียงเป็นส Pathe หรือ Walke สิ่งกลิ่น ' นี้แปลความหมายทางการแพทย์ของวัตถุและอวัยวะรับกลิ่นกลิ่นยืมพลังอันยิ่งใหญ่: การกระทำของกลิ่นสารที่เกี่ยวข้องกับวัสดุที่ค่อนข้างอักษร 'สัมผัส' สมอง ประเภทของน้ำหอมสมัยก่อนยังห้อมล้อมหลากหลายสาระสำคัญขององค์ประกอบรวมทั้งผง pomanders, pastilles และ pomatums ข้างถุงมือหอมน้ำหอมและล้างลูก ครก, pestles และภาพนิ่งและการปฏิบัติที่ประกอบการบดผสมและการกลั่นใช้ในน้ำหอมถูกใช้ร่วมกันกับการทำยาและง่ายพอสำหรับหลาย ๆ คนที่จะปฏิบัติที่บ้าน ในขณะที่ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 18 ในตลาดน้ำหอมสำเร็จรูปได้ขยายอย่างมีนัยสำคัญหนังสือสูตรพิมพ์ยังคงแนะนำตัวเองว่าเป็นคำแนะนำสำหรับผู้บริโภคที่เหนื่อยล้า t เขาทำน้ำหอมยังมีส่วนเกี่ยวข้องมีส่วนร่วมด้วยวัสดุธรรมชาติดิบ, ความเป็นจริงที่ได้รับการบดบังในอุตสาหกรรมน้ำหอมสมัยใหม่ที่มีสารประกอบทางเคมีและสเปรย์สังเคราะห์ ร้อยของส่วนผสมdi¬erentถูกนำมาใช้ในน้ำหอมทั่วต้นยุคใหม่สมัยตั้งแต่คนที่เห็นได้ชัดเช่นดอกกุหลาบเพื่อที่อันตรายอย่างจริงจังเช่นตะกั่วสีขาว ความหลากหลายของสมุนไพร, กลีบดอกไม้, เปลือกผลไม้ขับถ่ายสัตว์เหงือกหอมรากมีกลิ่นหอมที่แปลกใหม่เปลือกน้ำมันและสาระสําคัญถูกใช้ในการผลิตสินค้าและความมุ่งมั่นกลิ่นกลิ่นสุดท้ายที่พื้นผิวและสีของผลิตภัณฑ์ ชะมดยกตัวอย่างเช่นเป็นส่วนผสมที่นิยมอย่างเด่นชัดใน 16th- และศตวรรษที่ 17 อังกฤษ บางตำราภาษาอังกฤษในศตวรรษที่ 17 อธิบายชะมดดิบที่เก็บได้จากสารคัดหลั่งของแมวชะมดของต่อมฝีเย็บที่เป็น 'หวาน' แม้ว่าชะมดสังเคราะห์ยังคงที่จะใช้ในน้ำหอมที่ทันสมัยจำนวนมากในขณะนี้ระบุคุณภาพอุจจาระที่มีต่อsni¬แรก ในขณะที่บางคนเขียนสมัยก่อนสะท้อนให้เห็นชะมดหอมหวานของคนอื่น ๆ ทำให้การเล่นที่ดีของสีน้ำตาลซีดขาวและพื้นผิวของมัน ในลอนดอน 1698 สายลับของเขาค้นหาถนนเย้ยหยันเน็ดวอร์ดบอกเล่าเรื่องราวของเจ้าของที่อาบน้ำในขณะที่ล้างสุภาพบุรุษพบอุจจาระซ้ายโดยผู้เข้าชมก่อนหน้า (โสเภณีชั้นสูง) หมู่น้ำและสมุนไพร Theowner ประสบความสำเร็จเชื่อว่าผู้มีพระคุณของเขาว่านี่คือในความเป็นจริงไม่มีอะไร แต่วางอิตาเลียน 'และ' ความสามารถในการแยกความแตกต่าง sirreverence ผู้หญิงยุติธรรมจากอุจจาระของแมวอีเห็นว่า 'สุภาพบุรุษเพิ่มขึ้น "ออกจากการอาบน้ำของเขามาก pleas'd, และให้เขาเข้าร่วมเขาครึ่งมงกุฎสำหรับการดูแลพิเศษของเขาและปัญหาดังนั้น march'd ไปด้วยความพึงพอใจที่ดี ' รูปลักษณ์และความรู้สึกของอีเห็นเป็นเพียงที่สำคัญเป็นกลิ่นในการเห็นคุณค่าในคุณภาพของวัสดุของน้ำหอม หนึ่งของการใช้ที่สำคัญที่สุดของชะมดอยู่ในพาสน์ถุงมือกระบวนการซึ่งจะปรากฏในหลายศตวรรษที่ 17 หนังสือสูตรที่ใช้ในครัวเรือน ถุงมือหอมในสไตล์สเปนกลายเป็นที่นิยมในศตวรรษที่ 16 อังกฤษเนื่องจากการลิ้มรสการจัดแสดงสำหรับพวกเขาโดยลิซาเบ ธ ที่หนึ่งพวกเขาก็กลายเป็นสินค้าโภคภัณฑ์ที่ต้องการกระจายออกจากศาล หนังสือสูตรต่อมารวบรวมโดยหนึ่ง 'มาดาม Carrs ระหว่าง 1681-2 มีสูตรง่ายๆ' เพื่อถุงมือน้ำหอม ': Take เบนจามินอีเห็นชะมด Ambergrease บดทั้งหมดเหล่านี้ได้ดีเกินบนหินจิตรกรที่มี oyle ของยาหม่องหวานและเล็ก ๆ น้อย ๆ น้ำล้างถุงมือของคุณด้วยฟองน้ำพัตพวกเขาบนแท่ง litle ให้แห้ง ... หนังสือสูตรพิมพ์ให้ข้อมูลเชิงลึกที่คล้ายกันเป็นประเภทของน้ำหอมที่มีอยู่และวิธีที่พวกเขาแต่ง ในขณะที่หนังสือสูตรต้นฉบับเหล่านี้อาจจะรวมอื่น ๆ ควบคู่ไปกับยาเครื่องสำอางหรือใบเสร็จรับเงินการทำอาหาร หนังสือเล่มหนึ่งที่นิยมอย่างมหาศาลซึ่งรวมถึงคำแนะนำในการผลิตน้ำหอมเป็น Delights สำหรับสุภาพสตรี (1602) โดย inventoragriculturalist เซอร์ฮิวจ์ Plat สูตรสำหรับเครื่องหอมทำเป็นลูกกลมไปทำนองยาถามผู้อ่าน: ใช้เวลาสองออนซ์ labdanum ของเบนจามินและ Storax หนึ่งออนซ์ muske sixe Graines อีเห็น sixe Graines กรีซอำพัน sixe Graines ของว่านน้ำ Aromaticus และ Lignum กฤษณาของแต่ละ Waight ของเหรียญเงินที่ ชนะทั้งหมดเหล่านี้ในครก Hote และด้วย Pestell Hote จนกว่าพวกเขาจะมาวางแล้วเปียกมือของคุณด้วยน้ำกุหลาบและม้วน VP วาง soddenly Pomanders ถูกลูกหอมวางที่มีมาให้สวมใส่แห้งครั้งเดียวใน pomanders โลหะทรงกลมหรือ pricked ครั้งเดียวกับเข็มบนสร้อยคอและสร้อยข้อมือ ซับซ้อน pomanders ศตวรรษที่ 16 ทำจากทองและมุกเป็นทรงกลมกลวงที่ลูกดังกล่าวของน้ำหอมอาจจะมีความปลอดภัย โดยศตวรรษที่ 17, pomanders พัฒนาขนาดเล็กบางครั้งในรูปทรงของหัวกะโหลกหรือหญิง เหล่านี้ได้ระหว่างสี่และหกช่องเป็นที่วัสดุที่มีกลิ่นหอมอย่างเช่นแอมเบอร์ก, กานพลู, ลาเวนเดอร์, กุหลาบ, มัสค์, คทาและมินท์อาจจะแทรก Pomanders ไม่ใช่แค่รายการหรูหราพวกเขาถูกใช้เป็นเครื่องรางกลิ่นหอมที่จะปกป้องคนเมืองกับภัยพิบัติเมื่อออกจากในเมือง pomanders รั่วสร้างบรรยากาศหอมรอบแต่ละป้องกันอากาศเหม็นและโรค

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความสำเร็จของการผสมผสานกลิ่น

เรามักจะนึกถึงเมืองสมัยใหม่เป็นหนึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นอากาศอันตราย และขอบคุณ odours แต่มันยังเป็นแรงบันดาลใจ เป็นยุคทองของดอม อธิบายวิลเลียม TULLETT
เมื่อกี้ก่อนสมัยใหม่ของร้านน้ำหอมกลิ่น ? แม้จะมีความพยายามที่กล้าหาญโดยผู้ที่รับผิดชอบในแหล่งท่องเที่ยวทางประวัติศาสตร์บางเช่นรอยขีดข่วนและบัตรที่¬ศูนย์ไวกิ้ง จอร์วิค และ พระราชวังแฮมป์ตันคอร์ต เราไม่เคยได้กลิ่นหอมของอดีต อย่างไรก็ตาม นิโคลัส bonnart แกะสลักของนิสัย เดอ parfumeur ให้การแสดงภาพของปนผสมของกลิ่นที่ emanated จากร้านน้ำหอม ' สมัยใหม่ ขวดของแก่นและน้ำมันเม็ดหอมสำหรับลมหายใจpomatums สำหรับผม , แฟนหอมและผ้าเช็ดหน้าหอมประกอบด้วย perfumer เครื่องแต่งกาย น้ำหอมเตาวางอยู่บนหัวของเขาและกระจายควันหอมกับศาสนา หรูหราและยาอี¬ผลรอบเขา กลิ่นที่มีประสิทธิภาพของการค้าของน้ำหอมหมายถึงในอังกฤษสมัยใหม่สุดเหวี่ยงกลิ่นผู้ชายและผู้หญิงได้รับเป็นประจำ กล่าวหาว่า กลิ่นเหมือนน้ำหอมที่ร้าน ' 'ของเบลบอยเยอร์ 1463 ภาษาอังกฤษทีโอฟราสตุสอธิบายจุดเริ่มต้นของแฟชั่นผู้ชายเจ้าสำอางวันดังนี้ เมื่อสายตาของเขาถูกตั้งเป็นอิดโรยอากาศ การเคลื่อนไหวของเขา prepar จะตามศิลปะของเขา , วิกผมและเสื้อโค้ตพรืดผงก็ของเขา ผ้าเช็ดหน้า น้ำหอมจะและทั้งหมดของพวกเขา beauetry อย่างถูกต้องปรับ . . . . . . . ถึงเวลาแล้วที่จะเปิดใช้งาน และลงเขามา หอมเหมือนน้ำหอมร้านและดูเหมือนกับเสื้อผ้าของเธอทั้งหมด โดยเรือ balast . น้ำหอม และร้านค้าของพวกเขาเป็นตัวแทนที่สำคัญทางกายภาพและเป็นจินตนาการในอังกฤษสมัยใหม่ แต่พวกเขามักจะถูกละเลยโดยนักประวัติศาสตร์ในความโปรดปรานของไอ้ถนนที่พวกเขาวาง และรูปแบบของโลกก่อนสมัยใหม่ของสิ่งสกปรกและรังเกียจ ,ขายฟอยล์ สกปรก ทำความสะอาดความทันสมัยและสบายที่ดิน

ในสมัยก่อนที่อังกฤษสุดเหวี่ยงที่มีกลิ่นหอมผู้ชายและผู้หญิงได้รับเป็นประจำ กล่าวหาว่า กลิ่นน้ำหอมของร้าน ' '

ตะวันตกสมัยใหม่ นักประวัติศาสตร์ฝรั่งเศส Alain คอร์บิน ได้แย้งว่า คือ ' ' ก่อตั้งขึ้นในโครงการ ' การเสื่อมสภาพอันกว้างใหญ่ ซึ่งมีรากในศตวรรษที่ 18ที่ถูกสุขลักษณะของ Edwin Chadwick ' วิคตอเรียคำแถลง–กลิ่น . . . . . . . โรค ' ) มาแทน สำหรับนักประวัติศาสตร์หลายคน กลัวว่าทันสมัย กลิ่นไม่พึงประสงค์ ทั้งดี และไม่ดี นี้ความแตกต่างระหว่างกลิ่นและความสะอาดขึ้น ที่ผ่านมามักจะเพิ่มเติมสนับสนุนโดยโปรแกรม เช่น เมืองสกปรก บีบีซี โทรทัศน์ของสิ่งที่ประวัติศาสตร์มักจะทำคือการใช้จมูกด้านบนของชนชั้นกลางถูกสุขลักษณะเป็นบ่งบอกถึงทัศนคติโดยรวมของสังคม กลิ่น ถนนในอังกฤษสมัยก่อนบางทีอาจได้รับสกปรก , และ smellier noisier กว่าวันนี้ แหล่งข้อมูลที่ใช้เพื่อแสดงให้เห็นข้อเท็จจริงเหล่านี้จึงมักจะเขียนโดยแพทย์นักเขียนและรัฐบาลโอจุดเด่น cials ที่ถูกเรียกเก็บเงินกับหากลิ่นคาว ,ธรรมชาติสร้างข้อสรุปว่าเมืองสมัยใหม่จะเหม็นจมูกที่ทันสมัย แต่จมูกของลอนดอน ในช่วงตั้งแต่วันที่ 16 ถึงศตวรรษที่ 18 ค่อนข้างดี¬ erently attuned . ประสาทวิทยาศาสตร์สมัยใหม่และประสาทชีววิทยาแนะนำบ่อยแสงกลิ่นเดียวกันให้จมูกได้น้อยกว่าที่จะรับรู้มันคงเหม็นในที่สุดจะตกอยู่ในพื้นหลัง คือ .ในไดอารี่ วัฒนธรรม และจดหมายโต้ตอบพิมพ์ บุคคลสมัยใหม่มักเบื้องหน้าทั้งช่วงของกลิ่นหอมอื่น ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เกี่ยวข้องกับ proliferating โลกของความหรูหราและสินค้าแปลกใหม่ น้ำหอมจึงชี้ไปยังได¬ erent น่ารื่นรมย์มากขึ้น วิธีการตรวจสอบกลิ่นในอดีต เรากล่าวว่า ศตวรรษที่ 21 โลกตะวันตก และได้รับการถ่ายทอดมุมมองที่เกิดจากการเพิ่มขึ้นของสังเคราะห์และ atomiser ในปลายศตวรรษที่ 19 ที่ดอมจะหายไปอย่างรวดเร็ว และไม่สำคัญ โดยคมชัด , ความเข้าใจทางการแพทย์ และกระบวนการผลิตให้ทันสมัย ดอม ดิ ¬ก่อน erent วัสดุเฮิรตซ์ . ในกลิ่นวรรณกรรมทางการแพทย์สมัยใหม่ที่ตัวเองถูกเชื่อว่าจะมองไม่เห็น แต่ไม่ ไม่สำคัญเครื่องหอมถูกคิดว่า เป็นส่วนเล็ก ๆของวัตถุจากที่พวกเขามา อนุภาคเหล่านี้ ' ' , ' ' อะตอม ' หรือ ' E Ÿ uvia ' ลอยผ่านอากาศและจับอวัยวะของกลิ่น มันไม่ได้จนกว่า 1670 ที่จมูกได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางว่าเป็นอวัยวะเกี่ยวกับการดมกลิ่น . แทนมันเข้าใจเป็น สมอง จมูกเพียงการ ' ปาเธ่หรือเดินของฉุยๆ '