The New Yorker, October 21, 1996Why

The New Yorker, October 21, 1996
Why I Wrote The Crucible: An Artist's Answer to Politics
By Arthur Miller

As I watched The Crucible taking shape as a movie over much of the past year, the sheer depth of time that it represents for me kept returning to mind. As those powerful actors blossomed on the screen, and the children and the horses, the crowds and the wagons, I thought again about how I came to cook all this up nearly fifty years ago, in an America almost nobody I know seems to remember clearly. In a way, there is a biting irony in this film's having been made by a Hollywood studio, something unimaginable in the fifties. But there they are -- Daniel Day-Lewis (John Proctor) scything his sea-bordered field, Joan Allen (Elizabeth) lying pregnant in the frigid jail, Winona Ryder (Abigail) stealing her minister-uncle's money, majestic Paul Scofield (Judge Danforth) and his righteous empathy with the Devil-possessed children, and all of them looking as inevitable as rain.

I remember those years -- they formed The Crucible's skeleton -- but I have lost the dead weight of the fear I had then. Fear doesn't travel well; just as it can warp judgment, its absence can diminish memory's truth. What terrifies one generation is likely to bring only a puzzled smile to the next. I remember how in 1964, only twenty years after the war, Harold Clurman, the director of Incident at Vichy, showed the cast a film of a Hitler speech, hoping to give them a sense of the Nazi period in which my play took place. They watched as Hitler, facing a vast stadium full of adoring people, went up on his toes in ecstasy, hands clasped under his chin, a sublimely self-gratified grin on his face, his body swivelling rather cutely, and they giggled at his overacting.

Likewise, films of Senator Joseph McCarthy are rather unsettling -- if you remember the fear he once spread. Buzzing his truculent sidewalk brawler's snarl through the hairs in his nose, squinting through his cat's eyes and sneering like a villain, he comes across now as nearly comical, a self-aware performer keeping a straight face as he does his juicy threat-shtick.

McCarthy's power to stir fears of creeping Communism was not entirely based on illusion, of course; the paranoid, real or pretended, always secretes its pearl around a grain of fact. From being our wartime ally, the Soviet Union rapidly became a expanding empire. In 1949, Mao Zedong took power in China. Western Europe also seemed ready to become Red -- especially Italy, where the Communist Party was the largest outside Russia, and was growing. Capitalism, in the opinion of many, myself included, had nothing more to say, its final poisoned bloom having been Italian and German Fascism. McCarthy -- brash and ill-mannered but to many authentic and true -- boiled it all down to what anyone could understand: we had "lost China" and would soon lose Europe as well, because the State Department -- staffed, of course, under Democratic Presidents -- was full of treasonous pro-Soviet intellectuals. It was as simple as that.

If our losing China seemed the equivalent of a flea's losing an elephant, it was still a phrase -- and a conviction -- that one did not dare to question; to do so was to risk drawing suspicion on oneself. Indeed, the State Department proceeded to hound and fire the officers who knew China, its language, and its opaque culture -- a move that suggested the practitioners of sympathetic magic who wring the neck of a doll in order to make a distant enemy's head drop off. There was magic all around; the politics of alien conspiracy soon dominated political discourse and bid fair to wipe out any other issue. How could one deal with such enormities in a play?

The Crucible was an act of desperation. Much of my desperation branched out, I suppose, from a typical Depression -- era trauma -- the blow struck on the mind by the rise of European Fascism and the brutal anti-Semitism it had brought to power. But by 1950, when I began to think of writing about the hunt for Reds in America, I was motivated in some great part by the paralysis that had set in among many liberals who, despite their discomfort with the inquisitors' violations of civil rights, were fearful, and with good reason, of being identified as covert Communists if they should protest too strongly.

In any play, however trivial, there has to be a still point of moral reference against which to gauge the action. In our lives, in the late nineteen-forties and early nineteen-fifties, no such point existed anymore. The left could not look straight at the Soviet Union's abrogations of human rights. The anti-Communist liberals could not acknowledge the violations of those rights by congressional committees. The far right, meanwhile, was licking up all the cream. The days of "J'accuse" were gone, for anyone needs to feel right to declare someone else wrong. Gradually, all the old political and moral reality had melted like a Dali watch. Nobody but a fanatic, it seemed, could really say all that he believed.

President Truman was among the first to have to deal with the dilemma, and his way of resolving itself having to trim his sails before the howling gale on the right-turned out to be momentous. At first, he was outraged at the allegation of widespread Communist infiltration of the government and called the charge of "coddling Communists" a red herring dragged in by the Republicans to bring down the Democrats. But such was the gathering power of raw belief in the great Soviet plot that Truman soon felt it necessary to institute loyalty boards of his own.

The Red hunt, led by the House Committee on Un-American Activities and by McCarthy, was becoming the dominating fixation of the American psyche. It reached Hollywood when the studios, after first resisting, agreed to submit artists' names to the House Committee for "clearing" before employing them. This unleashed a veritable holy terror among actors, directors, and others, from Party members to those who had had the merest brush with a front organization.

The Soviet plot was the hub of a great wheel of causation; the plot justified the crushing of all nuance, all the shadings that a realistic judgment of reality requires. Even worse was the feeling that our sensitivity to this onslaught on our liberties was passing from us -- indeed, from me. In Timebends, my autobiography, I recalled the time I'd written a screenplay (The Hook) about union corruption on the Brooklyn waterfront. Harry Cohn, the head of Columbia Pictures, did something that would once have been considered unthinkable: he showed my script to the F.B.I. Cohn then asked me to take the gangsters in my script, who were threatening and murdering their opponents, and simply change them to Communists. When I declined to commit this idiocy (Joe Ryan, the head of the longshoremen's union, was soon to go to Sing Sing for racketeering), I got a wire from Cohn saying, "The minute we try to make the script pro-American you pull out." By then -- it was 1951 -- I had come to accept this terribly serious insanity as routine, but there was an element of the marvelous in it which I longed to put on the stage.

In those years, our thought processes were becoming so magical, so paranoid, that to imagine writing a play about this environment was like trying to pick one's teeth with a ball of wool: I lacked the tools to illuminate miasma. Yet I kept being drawn back to it.

I had read about the witchcraft trials in college, but it was not until I read a book published in 1867 -- a two-volume, thousand-page study by Charles W. Upham, who was then the mayor of Salem -- that I knew I had to write about the period. Upham had not only written a broad and thorough investigation of what was even then an almost lost chapter of Salem's past but opened up to me the details of personal relationships among many participants in the tragedy.

I visited Salem for the first time on a dismal spring day in 1952; it was a sidetracked town then, with abandoned factories and vacant stores. In the gloomy courthouse there I read the transcripts of the witchcraft trials of 1692, as taken down in a primitive shorthand by ministers who were spelling each other. But there was one entry in Upham in which the thousands of pieces I had come across were jogged into place. It was from a report written by the Reverend Samuel Parris, who was one of the chief instigators of the witch-hunt. "During the examination of Elizabeth Procter, Abigail Williams and Ann Putnam" -- the two were "afflicted" teen-age accusers, and Abigail was Parris's niece -- "both made offer to strike at said Procter; but when Abigail's hand came near, it opened, whereas it was made up, into a fist before, and came down exceeding lightly as it drew near to said Procter, and at length, with open and extended fingers, touched Procter's hood very lightly. Immediately Abigail cried out her fingers, her fingers, her fingers burned... "

In this remarkably observed gesture of a troubled young girl, I believed, a play became possible. Elizabeth Proctor had been the orphaned Abigail's mistress, and they had lived together in the same small house until Elizabeth fired the girl. By this time, I was sure, John Proctor had bedded Abigail, who had to be dismissed most likely to appease Elizabeth. There was bad blood between the two women now. That Abigail started, in effect, to condemn Elizabeth to death with her touch, then stopped her hand, then went through with it, was quite suddenly the human center of all this turmoil.

All this I understood. I had not approached the witchcraft out of nowhere or from purely social and political considerations. My own marriage of twelve years was teetering and I knew more than I wished to know about where the blame lay. That John Proctor the sinner might overturn his paralyzing personal guilt and become the most forthright voice against the madness around him was a reassurance to me, and, I suppos

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

New Yorker, 21 ตุลาคม 1996เหตุผลที่ผมเขียนในครูซิเบิล: คำตอบของศิลปินเมืองโดย Arthur มิลเลอร์ผมเห็นครูซิเบิลมีรูปร่างเป็นภาพยนตร์มากกว่าปีผ่านมามาก ลึกแท้จริงของเวลาที่จะแสดงให้ฉันเก็บความถึงใจ เป็นนักแสดงที่มีประสิทธิภาพดอกบนหน้า จอ และเด็ก ๆ และม้า ฝูงชน และเกวียน ฉันคิดว่า อีกเกี่ยวกับวิธีฉันมาทำอาหารทั้งหมดนี้ขึ้นเกือบห้าสิบปีที่ผ่านมา ในอเมริกาเกือบไม่มีใครทราบแต่ดูเหมือนว่าจะจำได้อย่างชัดเจน วิธี มีประชดกระหน่ำในภาพยนตร์นี้มีทำโดยสตูดิโอฮอลลีวูด บางสิ่งบางอย่างใน fifties คับขัน แต่พวกเขา มี - Daniel วันลูอิส (จอห์น Proctor) scything ฟิลด์ทะเลล้อม โจนอัลเลน (เอลิซาเบธ) การตั้งครรภ์อยู่ในคุก frigid วิโนนาไรเดอร์ (อาบิกายิล) ขโมยเงินของเธอรัฐมนตรีลุงของ สก อฟิลด์ Paul มาเจสติก (Danforth ผู้พิพากษา) และเอาใจใส่เขาชอบธรรมกับเด็กต้องมาร และทั้งหมดของพวกเขาที่ต้องหลีกเลี่ยงที่ฝนผมจำได้ว่า ปี — พวกเขารูปแบบของครูซิเบิลโครงกระดูก - แต่ฉันได้สูญเสียน้ำหนักที่แน่นอนของความกลัวที่มีแล้ว กลัวเดินทางไม่ดี เหมือนมันสามารถเส้นยืนคำพิพากษา ขาดความสามารถหรอของหน่วยความจำจริง อะไร terrifies รุ่นหนึ่งมีแนวโน้มจะนำเฉพาะพิศวงยิ้มไป จำได้ว่า ในปี 1964 เพียงยี่สิบปีหลังจากสงคราม ฮาโรลด์ Clurman ผู้อำนวยการของเหตุการณ์ที่กาด แสดงให้เห็นว่าการหล่อฟิล์มของคำพูดที่ฮิต หวังที่จะให้ความรู้สึกของนาซีของฉันเล่นเอาวาง พวกเขาดูเหมือนฮิตเลอร์ หันหน้าไปทางสนามกีฬากว้างใหญ่เต็มไปด้วยคน adoring ขึ้นไปบนเท้าของเขาใน ecstasy มือใต้คางของเขา รอบ ๆ ไร้ sublimely ตนเองละเล่นพื้นบ้านที่ใบหน้า ร่างกายของเขา swivelling แต่ cutely, clasped และพวกเขากระดี๊กระด๊าไปที่เขา overactingทำนองเดียวกัน ภาพยนตร์ของสวีโจเซฟแมคคาร์ธีได้แต่ก่อกวน - ถ้าคุณกลัวกันกระจาย อื้อเป็นปากเสียงของเขาสารพัด truculent snarl ผ่านเส้นขนในจมูกของเขา squinting ผ่านตาของเขา และ sneering เช่นเป็นวายร้าย เขามาข้ามตอนนี้เกือบเป็นตลก แสดง self-aware รักษาใบหน้าตรงกับเขาคุกคาม-shtick ของเขาฉ่ำพลังงานของแมคคาร์ธีกวนความกลัวคอมมิวนิสต์เชื่อถูกไม่ทั้งหมดขึ้นอยู่กับภาพลวงตา แน่นอน พารานอยด์ จริง หรือ pretended, secretes ของเพิร์ลรอบเม็ดความจริงเสมอ จาก พันธมิตรของเราความโหดร้าย สหภาพโซเวียตกลายเป็น จักรวรรดิที่ขยายตัวอย่างรวดเร็ว ใน 1949 เหมาเจ๋อตงได้ในจีน ยุโรปตะวันตกยังดูเหมือนพร้อมที่จะกลายเป็น สีแดง — โดยเฉพาะอย่างยิ่งอิตาลี ที่พรรคคอมมิวนิสต์ใหญ่ที่สุดนอกรัสเซีย และมีการเจริญเติบโต ทุนนิยม ในความเห็นของมากมาย รวม ด้วยตัวเองได้อะไรมากกว่าการพูด บลูม poisoned ตัวสุดท้ายมีอิตาลีและเยอรมันฟาสซิสต์ แมคคาร์ธี - brash และ ill-mannered แต่หลายแท้ และ จริง - ต้มมันทั้งหมดลงไปว่าใครไม่เข้าใจ: เรามี "แพ้จีน" และจะเร็วเสียยุโรปด้วย เนื่องจากภาครัฐ - ครู แน่นอน ภายใต้ประธานาธิบดีประชาธิปไตย - เต็ม treasonous โซเวียตสนับสนุนนักวิชาการ มันเป็นง่าย ๆ เป็นว่าถ้าจีนแพ้ของเราดูเหมือน เทียบเท่ากับของหมัดสูญเสียช้าง ก็ยังวลี - และมีความเชื่อมั่น - ที่หนึ่งไม่กล้าสอบถาม ดังนั้นการ วาดความสงสัยในตัวเองความเสี่ยง แน่นอน กระทรวงครอบครัวหมา และเจ้าหน้าที่ที่รู้จีน ภาษา และ วัฒนธรรมอันทึบ - แนะนำผู้วิเศษเห็นอกเห็นใจที่ wring คอของตุ๊กตาเพื่อให้เป็นศัตรูไกลใหญ่ปิด ไฟ มีทั้งหมดวิเศษสถาน การเมืองเรื่องการสมคบคนต่างด้าวครอบงำวาทกรรมทางการเมือง และเสนอราคายุติธรรมเล่นปัญหาอื่น ๆ เร็ว ๆ นี้ หนึ่งจัดการกับเช่น enormities ในการเล่นวิธีสามารถในครูซิเบิลของภาวะที่สิ้นหวังได้ ฉันสิ้นหวังมาก branched ดีฉัน จากที่ปกติภาวะซึมเศร้า -บาดเจ็บยุค - เป่าหลงในจิตใจ โดยการเพิ่มขึ้นของฟาสซิสต์ในยุโรปและ Semitism ป้องกันโหดร้ายนั้นได้นำอำนาจ แต่ โดยปี 1950 เมื่อเริ่มคิดถึงการเขียนเกี่ยวกับการล่าสัตว์สำหรับสีแดงในอเมริกา ผมแรงจูงใจในบางส่วนมากจากอัมพาตที่ได้กำหนดไว้ในหลายแห่งที่ แม้ มีความสบายกับความ inquisitors ละเมิดสิทธิพลเมือง น่ากลัว และ ด้วย เหตุผลที่ดี ของถูกระบุเป็นคอมมิวนิสต์แอบแฝงก็ควรปฏิเสธไปขอในการเล่น เล็กน้อยอย่างไรก็ตาม จะต้องมี จุดอ้างอิงคุณธรรมกับซึ่งจะวัดการดำเนินการยัง ในชีวิต ในสายทส่วน-forties ทส่วนต้น-fifties จุดดังกล่าวไม่มีอยู่อีกต่อไป ด้านซ้ายไม่สามารถมองตรงที่ abrogations ของสหภาพโซเวียตของสิทธิมนุษยชน แห่งการต่อต้านคอมมิวนิสต์สามารถยอมรับการละเมิดสิทธิดังกล่าวโดยตั้งคณะกรรมการ ด้านขวาไกล ในขณะเดียวกัน ถูกเลียค่าครีมทั้งหมด วันของ "J'accuse" ได้หายไป สำหรับคนต้องใจเพื่อประกาศให้คนอื่นผิด ค่อย ๆ หมดอายุทางการเมือง และคุณธรรมจริงมีหลอมเช่นนาฬิกาต้าหลี่ ใครคนที่คลั่งไคล้ เหมือน จริง ๆ พูดทุกสิ่งที่เขาเชื่อประธานาธิบดีทรูแมนได้ในครั้งแรกจะมีการจัดการกับความลำบากใจ และวิธีของเขาแก้ไขตัวเองที่มีการตัดแต่งเขาเซลส์ก่อน howling gale บนตัวขวาเปิดออกจะ momentous ครั้งแรก เขาถูก outraged ในกรณีของการแทรกซึมคอมมิวนิสต์แพร่หลายของรัฐบาล และเรียกค่าของ "coddling คอมมิวนิสต์" ลากในปลาแดง โดย Republicans นำลงประชาธิปัตย์ ได้เช่นมีอำนาจรวบรวมความเชื่อดิบในโซเวียตพล็อตดีว่า ทรูแมนเร็ว ๆ นี้รู้สึกมันต้องสถาบันสมาชิกบอร์ดของตนเองล่าแดง นำ โดยคณะกรรมการบ้าน กิจกรรม Un-American และแมคคาร์ ธี ได้กลายเป็น เบีพลังอำนาจเหนือของ psyche อเมริกัน มาถึงฮอลลีวูดเมื่อสตูดิโอ หลังจากการต่อต้านแรก ตกลงส่งชื่อศิลปินคณะกรรมการบ้านสำหรับ "หัก" ก่อนที่จะใช้พวกเขา นี้ unleashed ร้ายศักดิ์สิทธิ์เห็นนักแสดง กรรมการ และคน อื่น ๆ จากสมาชิกพรรคที่เคยมีแปรง merest ด้วยองค์กรด้านหน้าพล็อตโซเวียตถูกฮับล้อดีของ causation พล็อตชิดบดของ nuance, shadings ทั้งหมดที่ต้องใช้วิจารณญาณจริงของจริง แย่ลงแม้มีความรู้สึกว่าความไวของการโจมตีนี้เกี่ยวกับเสรีภาพของเราถูกช่วย จากเรา - จริง จาก ใน Timebends อัตชีวประวัติของฉัน ฉันเรียกคืนเวลาที่ฉันได้เขียน screenplay (The Hook) เกี่ยวกับการทุจริตสหภาพในบรู๊คลิน แฮร์รีคอห์น หัวของโคลัมเบียพิกเจอส์ ไม่ได้ที่จะเคยได้รับการพิจารณา unthinkable: เขาพบคอห์น F.B.I. สคริปต์ของฉันแล้วถามฉันอันธพาลในสคริปต์ของฉัน ผู้ถูกคุกคาม และสังหารฝ่ายตรงข้าม และก็เปลี่ยนเป็นคอมมิวนิสต์ เมื่อฉันปฏิเสธการกระทำนี้ idiocy (โจ Ryan หัวของสหภาพของ longshoremen ถูกเร็ว ๆ นี้จะ ไปร้องเพลงร้องเพลง racketeering), ผมลวดจากคอห์นพูดว่า "นาทีเราพยายามทำให้อเมริกันสนับสนุนคุณ ดึงออกมา" แล้ว - ก็ 1951 - ผมได้มาจะยอมรับบ้านี้ร้ายชะมัดเป็นประจำ ได้มีองค์ประกอบของมันที่ฉันปรารถนาที่จะใส่บนเวทีนี่ในปี กระบวนการคิดของเราได้กลายเป็นดังนั้นเวทมนตร์ ระแวงดังนั้น ที่คิดเขียน เล่นเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมนี้ได้เช่นพยายามเลือกฟันกับลูกของขนสัตว์: ฉันขาดเครื่องมือให้แสงสว่าง miasma ยัง ฉันเก็บถูกออกกลับไปได้อ่านเกี่ยวกับการทดลองของนักวิชาการในวิทยาลัย แต่ก็ไม่จนกว่าฉันอ่านหนังสือเผยแพร่ใน 1867 - การศึกษา ปริมาณ 2 พันหน้า โดยชาร์ลส์ W. Upham เจ้าแล้วนายก Salem - ที่ผมรู้ว่า ผมจะเขียนเกี่ยวกับรอบระยะเวลา Upham ได้ไม่เท่าเขียนตรวจสอบอย่างละเอียด และกว้างของอะไรถูกแล้วแม้บทเกือบสูญหายของอดีตของ Salem แต่เปิดถึงฉันรายละเอียดความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างผู้เข้าร่วมมากมายในโศกนาฎกรรมเยี่ยม Salem เป็นครั้งแรกในวันแค่สปริงใน 1952 เมือง sidetracked แล้ว กับโรงงานละทิ้ง และว่างจัดเก็บได้ ในมืดมนแล้วมี ผมอ่านใบแสดงผลของการทดลองนักวิชาการของ 1692 เป็นนำมาลงในย่อดั้งเดิม โดยรัฐมนตรีที่ถูกสะกดกัน แต่ยังมีรายการหนึ่งใน Upham ซึ่งพันชิ้นมาข้ามที่ jogged เข้าที่ ได้จากรายงานการเขียน โดยการ Reverend Samuel Parris เจ้า instigators ประธานของ witch-hunt อย่างใดอย่างหนึ่ง "ในระหว่างการตรวจสอบของเอลิซาเบธ Procter วิลเลียมส์ยิลและแอน Putnam" - ทั้งสองได้กล่าวหา "ทรมาน" teen-age และอาบิกายิลเป็นหลานสาวของ Parris - "ทั้งสองทำให้การนัดหยุดงานที่ Procter ว่า แต่ เมื่อมือของอาบิกายิลมาบริเวณใกล้ เปิด ใน ขณะที่มันถูกจัดทำขึ้น เป็นกำปั้นก่อน ลงมาเกินเบา ๆ วาดใกล้ Procter กล่าวว่า และ ยาว ด้วยมือเปิด และขยาย สัมผัสฮูดของ Procter เบามาก ทันทีที่อาบิกายิลทูลนิ้วมือของเธอ เธอนิ้ว นิ้วมือของเธอเขียน... "นี้สังเกตท่าทางของสาวปัญหาทแบบ เด็ด ๆ การเล่นเป็นไปได้ Proctor เอลิซาเบธได้ยิลกำพร้าเล็ก และพวกเขามีอยู่กันในบ้านเล็กเหมือนกันจนกระทั่งเอลิซาเบธยิงสาว โดยเวลานี้ ฉันได้แน่ จอห์น Proctor มี(ผู้ใหญ่คน)ยิล ซึ่งต้องไล่จะวักเอลิซาเบธ มีการเสียเลือดระหว่างหญิงสองตอนนี้ ว่า อาบิกายิลเริ่ม ต้น ผล ประณามเอลิซาเบธตายกับเธอ แล้วหยุดมือของเธอ แล้วไปผ่านกับ ได้ค่อนข้างกะทันหันแห่งความวุ่นวายทั้งหมดนี้มนุษย์ทั้งหมดนี้ผมเข้าใจ ฉันไม่ได้ประดับนักวิชาการออกของไม่มีที่ไหน หรือ จากข้อพิจารณาทางการเมือง และทางสังคมเพียงอย่างเดียว ข้าพเจ้าแต่งงานสิบปีถูก teetering และผมรู้ว่ากว่าที่ฉันปรารถนาจะทราบเกี่ยวกับที่วางป้ายความผิด ว่า Proctor จอห์นคนบาปอาจคว่ำความผิดส่วนบุคคลของเขา paralyzing และกลายเป็น เสียงตรงไปตรงมามากที่สุดกับบ้าสถานเขาถูก reassurance กับฉัน และ ฉัน suppos

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เดอะนิวยอร์กเกอร์ 21 ตุลาคม 1996
ทำไมผมเขียนเบ้าหลอม:
คำตอบของศิลปินเพื่อการเมืองโดยอาร์เธอร์มิลเลอร์ขณะที่ผมดูเบ้าหลอมเป็นรูปเป็นร่างเป็นหนังกว่ามากของปีที่ผ่านมาที่ระดับความลึกที่แท้จริงในช่วงเวลานั้นมันหมายสำหรับฉันเก็บไว้กลับใจ ในฐานะที่เป็นนักแสดงที่มีประสิทธิภาพเหล่านั้นเบ่งบานบนหน้าจอและเด็กและม้าฝูงชนและเกวียนที่ฉันคิดอีกครั้งเกี่ยวกับวิธีการที่ฉันมาในการปรุงอาหารทั้งหมดนี้เพิ่มขึ้นเกือบห้าสิบปีที่ผ่านมาในอเมริกาเกือบไม่มีใครฉันรู้ว่าน่าจะจำได้อย่างชัดเจน . ในวิธีที่มีการประชดกัดในหนังเรื่องนี้ที่ได้รับการทำโดยสตูดิโอฮอลลีวู้ดสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ในยุค แต่มีพวกเขาเป็น - แดเนียลวัน Lewis (จอห์นพรอคเตอร์) scything สนามทะเลล้อมรอบเขาโจนอัลเลน (เอลิซาเบ) นอนตั้งครรภ์ในคุกหนาว, วิโนน่าไรเดอร์ (อ) ขโมยเงินรัฐมนตรีว่าการกระทรวงลุงของเธอตระหง่านพอล Scofield (ผู้พิพากษา . Danforth) และความเห็นอกเห็นใจความชอบธรรมของเขากับเด็กปีศาจสิงและทั้งหมดของพวกเขาเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงมองเป็นฝนผมจำได้ว่าปีที่ผ่านมา- พวกเขาเกิดขึ้นโครงกระดูกของเบ้าหลอม - แต่ฉันได้สูญเสียน้ำหนักตายของความกลัวผมมีแล้ว กลัวไม่ได้เดินทางดี; เช่นเดียวกับที่สามารถวิปริตตัดสินไม่มีตัวตนจริงสามารถลดความทรงจำของ สิ่งที่หลอนคนรุ่นหนึ่งมีแนวโน้มที่จะนำรอยยิ้มเพียงงงต่อไป ผมจำได้ว่าในปี 1964 มีเพียงยี่สิบปีหลังจากสงครามแฮโรลด์ Clurman ผู้อำนวยการของเหตุการณ์ที่วิชีแสดงให้เห็นว่านักแสดงภาพยนตร์ที่พูดภาษาฮิตเลอร์หวังที่จะให้พวกเขามีความรู้สึกของยุคนาซีซึ่งในการเล่นของฉันเกิดขึ้น พวกเขาดูเป็นฮิตเลอร์หันหน้าไปทางสนามกีฬาที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยคนที่รักก็ขึ้นไปบนเท้าของเขาในความปีติยินดี, มือประสานใต้คางของเขายิ้มตนเองพอใจอย่างสง่าผ่าเผยบนใบหน้าของเขาร่างของเขาหมุนค่อนข้างน่ารักและพวกเขาก็หัวเราะคิกคักที่โอ้อวดของเขา . ในทำนองเดียวกันภาพยนตร์ของแมคคาร์วุฒิสมาชิกโจเซฟค่อนข้างมั่นคง - ถ้าคุณจำความกลัวเขาเคยแพร่กระจาย หึ่งคำรามวิวาททางเท้าของเขาดุร้ายผ่านขนในจมูกของเขา squinting ผ่านสายตาแมวของเขาและเยาะเย้ยเหมือนคนร้ายที่เขามาในขณะนี้เป็นเกือบตลกนักแสดงที่ตัวเองตระหนักถึงการรักษาหน้าตรงขณะที่เขาไม่คุกคาม shtick ฉ่ำของเขาอำนาจของแมคคาร์ที่จะกระตุ้นความกลัวของคอมมิวนิสต์คืบคลานไม่ได้ทั้งหมดขึ้นอยู่กับภาพลวงตาของหลักสูตร; หวาดระแวงจริงหรือแกล้งเสมอหลั่งมุกรอบเมล็ดของความเป็นจริง จากการเป็นพันธมิตรของเราในช่วงสงครามสหภาพโซเวียตอย่างรวดเร็วกลายเป็นอาณาจักรขยาย ในปี 1949 เหมาเจ๋อตงเข้ามากุมอำนาจในประเทศจีน ยุโรปตะวันตกก็ดูเหมือนพร้อมที่จะเป็นสีแดง - โดยเฉพาะอย่างยิ่งอิตาลีที่พรรคคอมมิวนิสต์ที่ใหญ่ที่สุดนอกประเทศรัสเซียและกำลังเติบโต ทุนนิยมในความคิดของหลาย ๆ รวมตัวเองไม่ได้มีอะไรมากกว่าที่จะพูดบานพิษสุดท้ายได้รับอิตาลีและเยอรมันลัทธิฟาสซิสต์ แมคคาร์ - หน้าด้านและไม่สุภาพ แต่หลายแท้และความจริง - ต้มมันทั้งหมดลงกับสิ่งที่ทุกคนสามารถเข้าใจเราได้ "หายไปจีน" และเร็ว ๆ นี้จะสูญเสียยุโรปเป็นอย่างดีเพราะกระทรวงการต่างประเทศ - พนักงานของหลักสูตร ภายใต้ประธานาธิบดีประชาธิปไตย - เต็มไปด้วยปัญญาชนโปรโซเวียตขายชาติ . มันเป็นง่ายเหมือนที่หากการสูญเสียประเทศจีนของเราดูเหมือนเทียบเท่าของการสูญเสียหมัดของช้างก็ยังคงเป็นวลี- และความเชื่อมั่น - ที่หนึ่งไม่กล้าที่จะถาม; จะทำอย่างไรจึงจะมีความเสี่ยงในการวาดภาพตัวเองสงสัย อันที่จริงกระทรวงการต่างประเทศดำเนินการต่อไปไล่ตามและยิงเจ้าหน้าที่ที่รู้ว่าจีนภาษาและวัฒนธรรมทึบแสงของ - ย้ายที่บ่งบอกว่าผู้ปฏิบัติงานของเวทมนตร์ความเห็นอกเห็นใจที่บีบคอของตุ๊กตาในการที่จะทำให้หัวศัตรูที่ห่างไกลของลดลง ปิด มีเวทมนตร์ทั่ว; สมรู้ร่วมคิดทางการเมืองของคนต่างด้าวครอบงำเร็ว ๆ นี้วาทกรรมทางการเมืองและการเสนอราคายุติธรรมที่จะเช็ดออกปัญหาอื่น ๆ วิธีการหนึ่งที่สามารถจัดการกับ enormities ดังกล่าวในการเล่นหรือไม่? เบ้าหลอมเป็นการกระทำของความสิ้นคิด มากของความสิ้นหวังของฉันแยกออกผมคิดว่าจากภาวะเศรษฐกิจตกต่ำทั่วไป - บาดเจ็บยุค - พัดหลงในใจโดยการเพิ่มขึ้นของยุโรปฟาสซิสต์และต่อต้านชาวยิวที่โหดร้ายนั้นได้นำสู่อำนาจ แต่ปี 1950 เมื่อผมเริ่มที่จะคิดว่าการเขียนเกี่ยวกับการล่าสัตว์สำหรับสีแดงในอเมริกาผมได้รับแรงบันดาลใจในบางส่วนที่ดีโดยการเป็นอัมพาตที่ได้ตั้งอยู่ในหมู่เสรีนิยมหลายคนที่แม้จะมีความรู้สึกไม่สบายของพวกเขาด้วยการละเมิดสอบสวนของสิทธิมนุษยชน เป็นที่น่ากลัวและมีเหตุผลที่ดีที่จะถูกระบุว่าเป็นคอมมิวนิสต์แอบแฝงถ้าพวกเขาควรจะประท้วงรุนแรงเกินไป. ในการเล่นใด ๆ แต่ที่น่ารำคาญจะต้องมีจุดที่ยังคงอ้างอิงทางศีลธรรมกับที่จะวัดการดำเนินการ ในชีวิตของเราในช่วงปลายวัยสี่สิบเก้าและต้นเก้าห้าสิบจุดดังกล่าวไม่มีอยู่อีกต่อไป ซ้ายไม่สามารถมองตรงไปที่ abrogations สหภาพโซเวียตของสิทธิมนุษยชน Liberals ที่ต่อต้านคอมมิวนิสต์ไม่สามารถรับทราบการละเมิดสิทธิเหล่านั้นโดยคณะกรรมการรัฐสภา ขวาสุดขณะที่ได้รับการเลียขึ้นทั้งหมดครีม วันของ "J'accuse" ก็หายไปสำหรับทุกคนที่ต้องการที่จะรู้สึกขวาที่จะประกาศให้คนอื่นที่ไม่ถูกต้อง ค่อยๆทุกความเป็นจริงทางการเมืองและศีลธรรมเก่าละลายเหมือนนาฬิกาต้าหลี่ แต่ไม่มีใครบ้าก็ลำบากจริงๆอาจจะบอกว่าสิ่งที่เขาเชื่อว่า. ประธานาธิบดีทรูแมนเป็นคนแรกที่จะมีการจัดการกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกและวิธีการของเขาแก้ปัญหาตัวเองไม่ต้องตัดใบเรือของเขาก่อนที่จะมีพายุยิ่งใหญ่บนขวาหัน ออกมาเป็นสำคัญ ตอนแรกเขาก็โกรธที่ข้อกล่าวหาในการแทรกซึมคอมมิวนิสต์อย่างแพร่หลายของรัฐบาลและเรียกร้องค่าใช้จ่ายของ "คอมมิวนิสต์ coddling" เป็นปลาชนิดหนึ่งสีแดงลากโดยรีพับลิกันที่จะนำมาลงพรรคประชาธิปัตย์ แต่เช่นเป็นอำนาจการชุมนุมของความเชื่อดิบในพล็อตของสหภาพโซเวียตที่ดีที่ทรูแมนเร็ว ๆ นี้รู้สึกว่ามันจำเป็นที่จะจัดตั้งคณะกรรมการความจงรักภักดีของเขาเอง. ล่าสีแดงนำโดยคณะกรรมาธิการสภาอูอเมริกันและแมคคาร์ได้กลายเป็นที่มีอำนาจเหนือ ตรึงจิตใจของชาวอเมริกัน ถึงฮอลลีวู้ดเมื่อสตูดิโอเป็นครั้งแรกหลังจากการต่อต้านการตกลงที่จะส่งชื่อศิลปินที่คณะกรรมการบ้านสำหรับ "ล้าง" ก่อนที่จะจ้างพวกเขา นี้ปลดปล่อยความหวาดกลัวที่ศักดิ์สิทธิ์จริงในหมู่นักแสดงผู้บริหารและคนอื่น ๆ จากสมาชิกพรรคให้กับผู้ที่ได้มีแปรง merest กับองค์กรหน้า. พล็อตโซเวียตศูนย์กลางของล้อที่ดีของสาเหตุนั้น พล็อตธรรมบดแตกต่างกันนิดหน่อยทุกทุกความกลมกลืนที่การตัดสินที่เป็นจริงของความเป็นจริงต้อง แม้เลวเป็นความรู้สึกที่ไวต่อความรู้สึกของเราที่จะโจมตีเสรีภาพของเราได้ผ่านจากเรา - แน่นอนจากฉัน ใน Timebends อัตชีวประวัติของฉันฉันจำได้ว่าทุกครั้งที่ผมเคยเขียนบทภาพยนตร์ (The Hook) เกี่ยวกับการทุจริตสหภาพที่ริมน้ำบรูคลิ แฮร์รี่ Cohn หัวของโคลัมเบียพิคเจอร์ที่ทำอะไรบางอย่างที่ครั้งหนึ่งจะได้รับการพิจารณาคิดไม่ถึง: เขาแสดงให้เห็นสคริปต์ของฉันไปที่เอฟบีไอ Cohn แล้วถามผมว่าจะใช้พวกอันธพาลในสคริปต์ของฉันที่ถูกคุกคามและฆ่าฝ่ายตรงข้ามของพวกเขาและเพียงแค่เปลี่ยนพวกเขา คอมมิวนิสต์ เมื่อผมปฏิเสธที่จะกระทำความโง่เขลานี้ (โจไรอันหัวหน้าของสหภาพสตาฟฟ์ของได้เร็ว ๆ นี้จะไปร้องเพลงสิงห์ฉ้อโกง) ผมได้รับสายจาก Cohn ว่า "นาทีที่เราพยายามที่จะทำให้สคริปต์โปรชาวอเมริกันที่คุณเป็น ดึงออก." จากนั้น - มันเป็น 1,951 - ฉันได้มายอมรับเรื่องนี้อย่างจริงจังบ้าชะมัดเป็นประจำ แต่มีองค์ประกอบของความมหัศจรรย์ในนั้นที่ผมอยากจะนำบนเวที. ในปีที่ผ่านมากระบวนการคิดของเราได้กลายเป็นดังนั้น วิเศษหวาดระแวงเพื่อที่จะจินตนาการเขียนเกี่ยวกับสภาพแวดล้อมการเล่นนี้เป็นเหมือนการพยายามที่จะรับฟันของคนกับลูกของขนสัตว์: ฉันขาดเครื่องมือในการส่องสว่างพิษ แต่ผมเก็บไว้ถูกดึงกลับไป. ฉันได้อ่านเกี่ยวกับการทดลองคาถาในวิทยาลัย แต่มันไม่ได้จนกว่าฉันอ่านหนังสือที่ตีพิมพ์ใน 1867 - เป็นสองปริมาณการศึกษาพันหน้าโดยวชิร Upham ซึ่งเป็น จากนั้นนายกเทศมนตรีของซาเลม - ที่ผมรู้ว่าผมจะเขียนเกี่ยวกับช่วงเวลา Upham ไม่ได้เขียนเพียงการตรวจสอบในวงกว้างและทั่วถึงของสิ่งที่ได้แล้วบทที่หายไปเกือบที่ผ่านมาของซาเลม แต่เปิดให้ฉันดูรายละเอียดของความสัมพันธ์ส่วนตัวระหว่างผู้เข้าร่วมจำนวนมากในโศกนาฏกรรม. ผมเข้าเยี่ยมชมซาเลมเป็นครั้งแรกในฤดูใบไม้ผลิที่อึมครึม วันในปี 1952; มันเป็นเมืองที่ sidetracked แล้วกับโรงงานและร้านค้าที่ถูกทิ้งร้างว่าง ในศาลมืดมนมีฉันอ่านใบรับรองผลของการทดลองคาถาของ 1692 ในขณะที่นำมาลงในชวเลขแบบดั้งเดิมโดยรัฐมนตรีที่ถูกสะกดแต่ละอื่น ๆ แต่มีหนึ่งรายการใน Upham ซึ่งในหลายพันชิ้นที่ฉันได้เจอถูกวิ่งเข้าไปในสถานที่ มันมาจากรายงานที่เขียนโดยนายซามูเอลริสซึ่งเป็นหนึ่งใน instigators หัวหน้าล่าแม่มด "ในระหว่างการตรวจสอบของเอลิซาเบพร็อกเตอร์ที่อวิลเลียมส์และแอนพัท" - ทั้งสองเป็น "ทุกข์" กล่าวหาวัยรุ่นอายุและอเป็นหลานสาวของริ - "ทั้งข้อเสนอที่ทำให้การนัดหยุดงานที่พร็อกเตอร์กล่าวว่า แต่เมื่อมืออมาใกล้ มันเปิดในขณะที่มันถูกสร้างขึ้นลงในกำปั้นก่อนและลงมาเกินเบา ๆ ในขณะที่มันเข้ามาใกล้จะ Procter กล่าวและที่มีความยาวด้วยมือเปิดและขยายสัมผัสเครื่องดูดควันพร็อกเตอร์เบามาก. ทันทีอร้องออกมานิ้วมือของเธอ นิ้วมือของเธอนิ้วมือของเธอเผา ... "ในเรื่องนี้ท่าทางสังเกตอย่างน่าทึ่งของเด็กสาวคนหนึ่งที่มีปัญหาผมเชื่อว่าการเล่นเป็นไปได้ ลิซาเบ ธ พรอคเตอร์ได้รับเด็กกำพร้าผู้เป็นที่รักของอและพวกเขายังมีชีวิตอยู่ร่วมกันในบ้านหลังเล็ก ๆ เดียวกันจนกระทั่งลิซาเบ ธ ยิงสาว มาถึงตอนนี้ผมแน่ใจว่าจอห์นพรอคเตอร์ได้เตียงอที่จะต้องมีการออกส่วนใหญ่มีแนวโน้มที่จะเอาใจลิซาเบ ธ มีเลือดที่ไม่ดีระหว่างผู้หญิงสองคนในขณะนี้ ที่อเริ่มต้นในผลที่จะกล่าวโทษลิซาเบ ธ ที่จะตายด้วยการสัมผัสของเธอแล้วก็หยุดมือของเธอแล้วเดินผ่านกับมันค่อนข้างกระทันหันศูนย์มนุษยชนของความวุ่นวายทั้งหมดนี้. ทั้งหมดนี้ผมเข้าใจ ผมไม่ได้เดินเข้ามาใกล้คาถาออกมาจากที่ไหนหรือจากการพิจารณาอย่างหมดจดทางสังคมและการเมือง การแต่งงานของตัวเองของสิบสองปีที่ได้รับการโอนเอนและฉันรู้มากกว่าที่ฉันอยากจะรู้เกี่ยวกับโทษที่วาง ว่าจอห์นพรอคเตอร์คนบาปอาจคว่ำความผิดส่วนตัวของเขาเป็นอัมพาตและกลายเป็นเสียงที่ตรงไปตรงมามากที่สุดกับความบ้ารอบ ๆ ตัวเขาก็คือความมั่นใจให้กับผมและผม suppos

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

นิวยอร์ก 21 ตุลาคม 2539
ทำไมฉันเขียนเบ้า : ศิลปินตอบโดยอาร์เธอร์มิลเลอร์การเมือง


ผมเฝ้าดูเบ้าหลอมโลหะมีรูปร่างที่เป็นหนังมากกว่ามากของปีที่ผ่านมา อิด ความลึกของเวลาที่แสดงให้ฉันเก็บไว้กลับมาที่จิตใจ เป็นพลังนักแสดงเบ่งบานบนหน้าจอและเด็กและม้า ฝูงชนและรถบรรทุก ,ฉันคิดว่าอีกว่าผมมาทำทั้งหมดนี้ได้เกือบห้าสิบปีที่ผ่านมาในสหรัฐอเมริกาเกือบไม่มีใครรู้ดูจะจำได้ชัดเจนเลย ในทาง มีเสียดสีประชดฟิล์มนี้ กำลังถูกสร้างโดยสตูดิโอฮอลลีวูด ก็มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดในห้าสิบ แต่พวกเขา . . . แดเนียลวัน Lewis ( จอห์น Proctor ) scything ทะเลของเขา รอบสนามโจน อัลเลน ( Elizabeth ) นอนท้องในคุกดูจืดชืด วิโนนา ไรเดอร์ ( เกล ) ขโมยเงินของเธอ รัฐมนตรีของลุง มาเจสติก พอลสโก ( ผู้พิพากษาแดน ) และการเอาใจใส่ที่ชอบธรรมของเขากับปีศาจสิงเด็กและทั้งหมดของพวกเขากำลังมองหาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เป็นฝน

จำได้ว่า ปีนั้น พวกเขาสร้างโครงกระดูกของเบ้าหลอมโลหะ . . . แต่ฉันได้สูญเสียน้ำหนักของความกลัวตายก็ได้นะคะกลัวไม่ได้เดินทางดี เพียงแค่มันสามารถบิดการตัดสินของการสามารถลดหน่วยความจำจริง สิ่งที่ terrifies รุ่นหนึ่งมีแนวโน้มที่จะนำเพียงงง ยิ้มต่อไป ผมจำได้ว่าในปี 1964 เพียงยี่สิบปีหลังสงคราม ฮาโรลด์ clurman , ผู้อำนวยการของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน วิชี พบนักแสดงภาพยนตร์ของฮิตเลอร์กล่าวสุนทรพจน์หวังจะให้พวกเขาความรู้สึกของนาซีที่ของฉันเล่นเอาสถานที่ พวกเขามองดูเหมือนฮิตเลอร์ ซึ่งเป็นสนามกว้างใหญ่เต็มไปด้วยที่รักคนได้ขึ้นไปบนเท้าของเขาในความปีติยินดี มือไว้ใต้คาง , ด้วยตนเองยิ่งยวดเป็นปลื้มยิ้มบนใบหน้าของเขา ร่างกายของเขา swivelling ค่อนข้างน่ารัก และก็หัวเราะคิกคักที่เขาโอเวอร์แอ็คติ้ง

อนึ่ง