There are many scholars having been

There are many scholars having been explaining listening processes.
Wipf (1984) states that listening is an invisible mental process so it is difficult
to describe. Listeners must discriminate between sounds, understand vocabulary and
grammatical structures, interpret stress and intention, retain and interpret this within
the immediate as well as the larger socio-cultural context of the utterance. Rost (2002)
defines listening, as a process of receiving what the speaker actually says (receptive
orientation); constructing and representing meaning (constructive orientation);
negotiating meaning with the speaker and responding (collaborative orientation); and,
13
creating meaning through involvement, imagination and empathy (transformative
orientation). Listening is a complex, active process of interpretation in which listeners
match what they hear with what they already know.
To determine whether someone has heard a sentence, they can be asked to
repeat it or write it down. The fact that they can write down the sentence they hear to
show that sentences are fairly abstract, being invariant across both users and sense
modalities. However, the utterance and inscription are normally much more concrete
than the sentence itself, and between these and the sentence there are intermediate
levels of abstraction belonging to phonology and orthography. But sentences should
be focused because it is to them that meaning primarily attaches.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มีนักวิชาการหลายคนที่มีการอธิบายกระบวนการรับฟังWipf (1984) อเมริกาฟังว่ากระบวนการทางจิตที่มองไม่เห็นดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากอธิบาย ผู้ฟังต้องแยกแยะระหว่างเสียง เข้าใจคำศัพท์ และโครงสร้างไวยากรณ์ ตีความเครียดและความตั้งใจ รักษา และตีความนี้ภายในทันทีเป็นบริบทสังคมและวัฒนธรรมใหญ่ของวาทะที่ Rost (2002)กำหนดฟัง เป็นกระบวนการได้รับลำโพงอะไรจริงกล่าวว่า (เปิดกว้างปฐมนิเทศ); ก่อสร้างและเป็นตัวแทนความหมาย (ทิศทางสร้างสรรค์);เจรจาต่อรองความหมายกับลำโพง และการตอบสนอง (ร่วมปฐมนิเทศ); และ13การสร้างความหมาย โดยการมีส่วนร่วม การจินตนาการ และการเอาใจใส่ (การเปลี่ยนแปลงการวางแนว) ฟังเป็นกระบวนการซับซ้อน การใช้งานของการตีความในการฟังซึ่งตรงกับสิ่งที่พวกเขาได้ยินกับสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วเพื่อตรวจสอบว่า มีคนได้ยินประโยค พวกเขาสามารถขอให้ทำซ้ำได้ หรือเขียนลง ความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถเขียนประโยคได้ยินการแสดงให้เห็นว่า ประโยคค่อนข้างนามธรรม การบล็อกผู้ใช้และความรู้สึกรังสี อย่างไรก็ตาม วาทะและจารึกเป็นปกติคอนกรีตมากขึ้นประโยคตัวเอง และ ระหว่างเหล่านี้และประโยคมีระดับกลางระดับของนามธรรมกับภาษาและอักขรวิธี แต่ประโยคควรจะเน้น เพราะว่าไปที่ความหมาย หลักยึดติดกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีนักวิชาการหลายคนที่ได้รับการอธิบายกระบวนการฟังมี.
Wipf (1984) กล่าวว่าการฟังเป็นกระบวนการทางจิตที่มองไม่เห็นจึงเป็นเรื่องยาก
ที่จะอธิบาย ผู้ฟังจะต้องแยกแยะระหว่างเสียงเข้าใจคำศัพท์และ
โครงสร้างไวยากรณ์ตีความความเครียดและความตั้งใจที่จะรักษาและแปลความหมายนี้ภายใน
ทันทีเช่นเดียวกับบริบททางสังคมวัฒนธรรมขนาดใหญ่ของคำพูด Rost (2002)
กำหนดฟังเป็นกระบวนการของการได้รับสิ่งที่ผู้พูดจริงพูดว่า (เปิดกว้าง
ปฐมนิเทศ); ก่อสร้างและเป็นตัวแทนความหมาย (การวางแนวทางที่สร้างสรรค์);
เจรจาความหมายกับลำโพงและการตอบสนอง (การวางแนวทางการทำงานร่วมกัน); และ
13
สร้างความหมายผ่านการมีส่วนร่วมของจินตนาการและความเห็นอกเห็นใจ (กระแส
ปฐมนิเทศ) การฟังเป็นที่ซับซ้อนกระบวนการทำงานของการตีความที่ฟัง
ตรงกับสิ่งที่พวกเขาได้ยินสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วว่า.
การตรวจสอบว่ามีคนได้ยินประโยคที่พวกเขาสามารถขอให้
ทำซ้ำหรือเขียนมันลง ความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถเขียนลงประโยคที่พวกเขาได้ยินเพื่อ
แสดงให้เห็นว่าประโยคที่ค่อนข้างเป็นนามธรรมเป็นค่าคงที่ทั้งผู้ใช้และความรู้สึก
รังสี อย่างไรก็ตามคำพูดและคำจารึกเป็นปกติมากเป็นรูปธรรมมากขึ้น
กว่าประโยคของตัวเองและระหว่างประโยคเหล่านี้และมีระดับกลาง
ระดับของนามธรรมที่อยู่ในระบบเสียงและการสะกดการันต์ แต่ประโยคที่ควร
จะเน้นเพราะมันคือการที่พวกเขามีความหมายเป็นหลักยึดติด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีนักวิชาการหลายคนได้ฟังอธิบายกระบวนการwipf ( 1984 ) ระบุว่า การฟังเป็นกระบวนการทางจิตที่มองไม่เห็นดังนั้นมันเป็นเรื่องยากที่จะอธิบาย ผู้ฟังต้องแยกแยะระหว่างเสียง และเข้าใจคำศัพท์โครงสร้างไวยากรณ์ตีความความเครียดและรักษา และตีความในเจตนาได้ทันที รวมทั้งมีบริบททางสังคมวัฒนธรรมของข้อกำหนด rost ( 2545 )กำหนดฟัง เป็นขั้นตอนของการรับสิ่งที่ผู้พูดกล่าวว่าจริงๆ ( อ่อนไหวปฐมนิเทศ ) ; สร้างและแสดงความหมาย ( การปฐมนิเทศ )การต่อรองความหมายกับลำโพงและการตอบสนอง ( ปฐมนิเทศร่วมกัน ) ; และ13 .การสร้างความหมายผ่านการ จินตนาการ และความรู้สึก ( transformativeการปฐมนิเทศ ) การฟังเป็นซับซ้อน ใช้กระบวนการตีความที่ผู้ฟังตรงกับสิ่งที่พวกเขาได้ยินสิ่งที่พวกเขารู้อยู่แล้วเพื่อตรวจสอบว่ามีใครได้ยินประโยคที่พวกเขาสามารถถามพูดหรือเขียน ความจริงที่ว่าพวกเขาสามารถเขียนประโยคที่เขาได้ยินแสดงให้เห็นว่าประโยคค่อนข้างเป็นนามธรรม เป็นค่าคงที่ทั่วทั้งผู้ใช้และความรู้สึกmodalities . อย่างไรก็ตาม ที่เขียนเป็นปกติมากคอนกรีตกว่าประโยคเอง และระหว่างนี้และประโยคมีกลางระดับของนามธรรมและอักขรวิธีของภาษา . แต่ประโยคที่ควรถูกจับตามอง เพราะเป็นผู้ที่ให้ความหมายเป็นหลัก .