AbstractSection:Next sectionOBJECTI

AbstractSection:Next section
OBJECTIVE: Major depression is a major risk factor for suicide. However, not all individuals with major depression commit suicide. Impulsive and aggressive behaviors have been proposed as risk factors for suicide, but it remains unclear whether their effect on the risk of suicide is at least partly explained by axis I disorders commonly associated with suicide, such as major depression. With a case-control design, a comparison of the level of impulsive and aggressive behaviors and the prevalence of associated psychopathology was carried out with control for the presence of primary psychopathology. METHOD: One hundred and four male suicide completers who died during an episode of major depression and 74 living depressed male comparison subjects were investigated with proxy-based interviews by using structured diagnostic instruments and personality trait assessments. RESULTS: The authors found that current (6-month prevalence) alcohol abuse/dependence, current drug abuse/dependence, and cluster B personality disorders increased the risk of suicide in individuals with major depression. Also, higher levels of impulsivity and aggression were associated with suicide. An analysis by age showed that these risk factors were more specific to younger suicide victims (ages 18–40). A multivariate analysis indicated that current alcohol abuse/dependence and cluster B personality disorder were two independent predictors of suicide. CONCLUSIONS: Impulsive-aggressive personality disorders and alcohol abuse/dependence were two independent predictors of suicide in major depression, and impulsive and aggressive behaviors seem to underlie these risk factors. A developmental hypothesis of suicidal behavior, with impulsive and aggressive behaviors as the starting point, is discussed.

Several lines of evidence confirm the strong association between major depressive disorder and completed suicide (1–4). More specifically, estimates indicate that approximately 60% of suicide victims suffered from major depressive disorder and other mood disorders (3, 5–7). On the other hand, most subjects affected with major depressive disorder do not die by suicide. The lifetime mortality risk by suicide of subjects with major depressive disorder who have been inpatients has usually been reported at around 15% (8). This was revised to 3.4%, with a higher risk in men (7%) than in women (1%) (9). Regardless of the exact suicide mortality risk faced by subjects affected with major depressive disorder, it is clear that this figure is substantial. Why some patients with major depressive disorder die by suicide while others with seemingly the same disorder do not, is a question of enormous clinical relevance.

Among sociodemographic risk factors, gender, marital status, and migration are those more strongly associated with suicide in patients with major depressive disorder (10, 11). Issues related to social and/or medical support, such as discharge from psychiatric care (12) and certain clinical symptoms, have also been identified as predictors of suicide. In addition, a positive history of suicide attempts seems to be a powerful predictor identified by some studies (13–15). Furthermore, investigators have reported that various clinical symptoms of depression, such as insomnia, memory problems, self-neglect, anhedonia, hopelessness, and comorbidity with alcohol dependence/abuse, increase the risk of suicide (11, 16–19).

There has been growing evidence to support the role of impulsive and aggressive behaviors in the risk of suicide. Studies assessing living patients with major depressive disorder have indicated that suicide attempters have higher levels of impulsive and aggressive behaviors (20–24). Similarly, studies looking at the prevalence of these traits in other diagnostic categories have also suggested that attempters are more likely to be impulsive and aggressive (25–29). However, data on impulsive and aggressive behaviors in suicide completers are limited and based primarily on indirect evidence, such as the prevalence of diagnostic categories associated with aggressive and impulsive traits. These studies showed that substance use disorders (1) and borderline personality disorders (30) are associated with an increased risk of suicide when they are comorbid with major depressive disorder. The few studies that carried out direct personality trait assessments remain controversial. Two studies found an association between aggression and suicide (31, 32), but one recent study in adults ages 50 and over showed that the association between aggression and suicide was no longer significant when the authors controlled for psychopathology (33). Therefore, it remains unclear whether the association between impulsive and aggressive behaviors and the risk of suicide is at least partly explained by axis I disorders that are commonly associated with suicide, such as major depressive disorder. This issue has not been properly addressed because almost all previous studies of suicide have exclusively investigated unselected suicide victims in relation to normal comparison subjects and lacked a psychiatric comparison group. Thus, the purpose of our study was to investigate impulsive and aggressive behaviors and associated psychopathology while we directly controlled for major depressive disorder. More specifically, we investigated subjects who committed suicide in the context of a major depressive episode and compared them to a group of age- and gender-matched living subjects with a current major depressive episode of sufficient severity to warrant treatment in a specialized psychiatric outpatient clinic but without a history of medically serious suicide attempts. A key methodological innovation in this study was the use of a proxy informant for both the suicide group, when it was necessary, and also for the living depressed comparison subjects to prevent a reporting artifact because of the method of data collection.

MethodSection:Previous sectionNext section
Subjects
Patients used for this study were 104 men ages 18 years and over who committed suicide, as determined by the Quebec Coroner’s Office, and who met DSM-IV diagnostic criteria for major depressive disorder or depression not otherwise specified in the 6 months before their death. Individuals with depression not otherwise specified (operationally defined as depressed mood or lack of interest most of the time for at least 2 weeks and four symptoms of depression) were selected for this study because these patients most likely had major depressive disorder. They were not recognized as having such because of the reduced sensitivity of the psychological autopsy procedure, particularly for conditions present immediately before death (34). The subjects who met criteria for bipolar or any psychotic disorder were excluded to increase comparability between groups. Our subjects were consecutive male suicide victims (representative of male suicide cases in the general population) who were recruited primarily from 2000 to 2004. The acceptance rate of participation by the families of the suicide victims was 75%. Suicide cases from families who did not agree to participate were not different from those included in the study with regard to age, race, or method of suicide.

The comparison subjects were 74 living men, age-matched (within 2 years) to the cases, who met criteria for major depressive disorder with a condition severe enough to require follow-up in a specialized psychiatric outpatient clinic. The acceptance rate of participation was 90%, and those who did not agree to participate had similar demographic characteristics to those who accepted. To ensure comparability of the two groups, all comparison subjects were diagnosed by proxy-based interviews carried out on average 5 months after recruitment. This project was approved by our local institutional review board and the families of the suicide victims; comparison subjects and informants signed written informed consents.

Diagnoses
Psychiatric diagnoses in suicide victims were made by means of the psychological autopsy method. This technique, which has been validated for axis I and II diagnoses (32, 35, 36), consists in part of selecting a family member who was best acquainted with the deceased to serve as an informant for the interview process. In our study, the informants included a mother, father, sibling, significant other, friend, or other relative. We have previously shown that the type of informant makes no significant difference in the rate of specific disorders identified (3). The families were recruited at the Montreal Morgue and were interviewed, on average, 4 months after the suicide.

Psychiatric diagnoses were obtained by using the Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID) (37), in addition to the Structured Clinical Interview for DSM-IV Personality Disorders (SCID-II) (38). The SCID was used to investigate 71 suicide victims and all comparison subjects. Before the SCID, we used the Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia for School-Age Children (K-SADS) (39), an interview modified to include questions adapted from the Interview Schedule for Children (40), to assess personality disorders. As reported elsewhere (7), the diagnoses obtained using these two different methods had excellent concordance rates. Information collected through the SCID or the K-SADS interviews and from the coroner’s notes and medical records was used by the interviewers to write a case history for each subject. These case histories were reviewed by a clinical panel to reach a consensus regarding DSM-IV diagnoses for each subject.

Interrater Reliability
Two or more interviewers were asked to separately rate the same subject, and kappa coefficients for key diagnoses were excellent: major depression, 0.96; alcohol abuse/dependence, 0.98; drug abuse/dependence, 1.00; bipolar disorder, 1.00; schizophrenia, 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ส่วน AbstractSection:Nextวัตถุประสงค์: ภาวะซึมเศร้าที่สำคัญคือ ปัจจัยเสี่ยงสำคัญสำหรับการฆ่าตัวตาย อย่างไรก็ตาม บุคคลที่ไม่ มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญฆ่าตัวตาย พฤติกรรมก้าวร้าว และ impulsive ได้รับการเสนอชื่อเป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย แต่ยังคงไม่ชัดเจนว่าผลที่เกิดขึ้นบนความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายเป็นบางส่วนที่อธิบาย โดยแกนผมโรคมักเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย เช่นภาวะซึมเศร้าที่สำคัญ มีการออกแบบการควบคุมกรณี การเปรียบเทียบระดับของพฤติกรรมที่ก้าวร้าว และ impulsive และส่วนเกี่ยวข้อง psychopathology ถูกดำเนินการกับควบคุมของ psychopathology หลัก วิธีการ: completers ชายฆ่าตัวตายหนึ่งร้อย และสี่ที่เสียชีวิตในช่วงตอนเป็นของสำคัญและ 74 ชีวิตหดหู่เปรียบเทียบชายวิชาได้ตรวจสอบกับการสัมภาษณ์ที่อยู่พร็อกซี โดยใช้เครื่องมือวิเคราะห์โครงสร้างและการประเมินบุคลิกภาพติด ผลลัพธ์: ผู้เขียนพบว่า ปัจจุบัน (6 เดือนชุก) เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ละเมิด/พึ่งพา ปัจจุบันยาละเมิด/พึ่งพา และคลัสเตอร์ B บุคลิกภาพผิดปกติเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายในบุคคลที่มีภาวะซึมเศร้าที่สำคัญ ยัง impulsivity และรุกรานระดับสูงเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย การวิเคราะห์ตามอายุพบว่า ปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้ก็จะอายุน้อยกว่าเหยื่อฆ่าตัวตาย (อายุ 18 – 40) การวิเคราะห์ตัวแปรพหุบ่งชี้ว่า ปัจจุบันเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ละเมิด/พึ่งพาและคลัสเตอร์ B โรคบุคลิกภาพถูก predictors อิสระสองฆ่าตัวตาย บทสรุป: โรคบุคลิกภาพ Impulsive ก้าวร้าวและละเมิดแอลกอฮอล์/พึ่งพาได้ predictors อิสระสองฆ่าตัวตายในโรคซึมเศร้าที่สำคัญ และพฤติกรรมก้าวร้าว และ impulsive ดูเหมือนจะ อยู่ภายใต้ปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้ มีการกล่าวถึงสมมติฐานการพัฒนาพฤติกรรมอยากฆ่าตัวตาย มีพฤติกรรมก้าวร้าว และ impulsive เป็นจุดเริ่มต้นของหลักฐานยืนยันความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างซึมเศร้าและฆ่าตัวตายแล้ว (1-4) มากขึ้นโดยเฉพาะ ประเมินว่า ประมาณ 60% ของเหยื่อฆ่าตัวตายรับความเดือดร้อนจากซึมเศร้าและโรคอารมณ์อื่น ๆ (3, 5-7) บนมืออื่น ๆ วิชาส่วนใหญ่ได้รับผลกระทบ ด้วยเศร้าไม่ตาย ด้วยการฆ่าตัวตาย มักจะมีการรายงานความเสี่ยงตายอายุการใช้งาน โดยการฆ่าตัวตายของเรื่องกับซึมเศร้าผู้มี inpatients ประมาณ 15% (8) นี้ได้แก้ไขไป 3.4% มีความเสี่ยงสูงในคน (7%) มากกว่าในผู้หญิง (1%) (9) การไม่ฆ่าตัวตายแน่นอนตายความเสี่ยงกับเรื่องที่ได้รับผลกระทบ ด้วยเศร้า เป็นที่ชัดเจนว่า ตัวเลขนี้จะพบ ทำไมบางผู้ป่วยซึมเศร้าตายด้วยการฆ่าตัวตายในขณะที่คนอื่น ๆ ด้วยดูเหมือนว่าโรคเดียวกันไม่ได้ เป็นคำถามของความเกี่ยวข้องทางคลินิกขนาดใหญ่Among sociodemographic risk factors, gender, marital status, and migration are those more strongly associated with suicide in patients with major depressive disorder (10, 11). Issues related to social and/or medical support, such as discharge from psychiatric care (12) and certain clinical symptoms, have also been identified as predictors of suicide. In addition, a positive history of suicide attempts seems to be a powerful predictor identified by some studies (13–15). Furthermore, investigators have reported that various clinical symptoms of depression, such as insomnia, memory problems, self-neglect, anhedonia, hopelessness, and comorbidity with alcohol dependence/abuse, increase the risk of suicide (11, 16–19).There has been growing evidence to support the role of impulsive and aggressive behaviors in the risk of suicide. Studies assessing living patients with major depressive disorder have indicated that suicide attempters have higher levels of impulsive and aggressive behaviors (20–24). Similarly, studies looking at the prevalence of these traits in other diagnostic categories have also suggested that attempters are more likely to be impulsive and aggressive (25–29). However, data on impulsive and aggressive behaviors in suicide completers are limited and based primarily on indirect evidence, such as the prevalence of diagnostic categories associated with aggressive and impulsive traits. These studies showed that substance use disorders (1) and borderline personality disorders (30) are associated with an increased risk of suicide when they are comorbid with major depressive disorder. The few studies that carried out direct personality trait assessments remain controversial. Two studies found an association between aggression and suicide (31, 32), but one recent study in adults ages 50 and over showed that the association between aggression and suicide was no longer significant when the authors controlled for psychopathology (33). Therefore, it remains unclear whether the association between impulsive and aggressive behaviors and the risk of suicide is at least partly explained by axis I disorders that are commonly associated with suicide, such as major depressive disorder. This issue has not been properly addressed because almost all previous studies of suicide have exclusively investigated unselected suicide victims in relation to normal comparison subjects and lacked a psychiatric comparison group. Thus, the purpose of our study was to investigate impulsive and aggressive behaviors and associated psychopathology while we directly controlled for major depressive disorder. More specifically, we investigated subjects who committed suicide in the context of a major depressive episode and compared them to a group of age- and gender-matched living subjects with a current major depressive episode of sufficient severity to warrant treatment in a specialized psychiatric outpatient clinic but without a history of medically serious suicide attempts. A key methodological innovation in this study was the use of a proxy informant for both the suicide group, when it was necessary, and also for the living depressed comparison subjects to prevent a reporting artifact because of the method of data collection.MethodSection:Previous sectionNext sectionSubjectsPatients used for this study were 104 men ages 18 years and over who committed suicide, as determined by the Quebec Coroner’s Office, and who met DSM-IV diagnostic criteria for major depressive disorder or depression not otherwise specified in the 6 months before their death. Individuals with depression not otherwise specified (operationally defined as depressed mood or lack of interest most of the time for at least 2 weeks and four symptoms of depression) were selected for this study because these patients most likely had major depressive disorder. They were not recognized as having such because of the reduced sensitivity of the psychological autopsy procedure, particularly for conditions present immediately before death (34). The subjects who met criteria for bipolar or any psychotic disorder were excluded to increase comparability between groups. Our subjects were consecutive male suicide victims (representative of male suicide cases in the general population) who were recruited primarily from 2000 to 2004. The acceptance rate of participation by the families of the suicide victims was 75%. Suicide cases from families who did not agree to participate were not different from those included in the study with regard to age, race, or method of suicide.The comparison subjects were 74 living men, age-matched (within 2 years) to the cases, who met criteria for major depressive disorder with a condition severe enough to require follow-up in a specialized psychiatric outpatient clinic. The acceptance rate of participation was 90%, and those who did not agree to participate had similar demographic characteristics to those who accepted. To ensure comparability of the two groups, all comparison subjects were diagnosed by proxy-based interviews carried out on average 5 months after recruitment. This project was approved by our local institutional review board and the families of the suicide victims; comparison subjects and informants signed written informed consents.DiagnosesPsychiatric diagnoses in suicide victims were made by means of the psychological autopsy method. This technique, which has been validated for axis I and II diagnoses (32, 35, 36), consists in part of selecting a family member who was best acquainted with the deceased to serve as an informant for the interview process. In our study, the informants included a mother, father, sibling, significant other, friend, or other relative. We have previously shown that the type of informant makes no significant difference in the rate of specific disorders identified (3). The families were recruited at the Montreal Morgue and were interviewed, on average, 4 months after the suicide.Psychiatric diagnoses were obtained by using the Structured Clinical Interview for DSM-IV Axis I Disorders (SCID) (37), in addition to the Structured Clinical Interview for DSM-IV Personality Disorders (SCID-II) (38). The SCID was used to investigate 71 suicide victims and all comparison subjects. Before the SCID, we used the Schedule for Affective Disorders and Schizophrenia for School-Age Children (K-SADS) (39), an interview modified to include questions adapted from the Interview Schedule for Children (40), to assess personality disorders. As reported elsewhere (7), the diagnoses obtained using these two different methods had excellent concordance rates. Information collected through the SCID or the K-SADS interviews and from the coroner’s notes and medical records was used by the interviewers to write a case history for each subject. These case histories were reviewed by a clinical panel to reach a consensus regarding DSM-IV diagnoses for each subject.Interrater ReliabilityTwo or more interviewers were asked to separately rate the same subject, and kappa coefficients for key diagnoses were excellent: major depression, 0.96; alcohol abuse/dependence, 0.98; drug abuse/dependence, 1.00; bipolar disorder, 1.00; schizophrenia, 1.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

AbstractSection:
ส่วนถัดไปวัตถุประสงค์: ภาวะซึมเศร้าที่สำคัญเป็นปัจจัยเสี่ยงที่สำคัญสำหรับการฆ่าตัวตาย แต่บุคคลที่ไม่ได้ทั้งหมดที่มีโรคซึมเศร้าฆ่าตัวตาย พฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวได้รับการเสนอให้เป็นปัจจัยเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตาย แต่ก็ยังไม่ชัดเจนว่าผลของพวกเขาเกี่ยวกับความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายอย่างน้อยอธิบายบางส่วนจากความผิดปกติของแกนผมทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายเช่นโรคซึมเศร้า ด้วยการออกแบบที่กรณีการควบคุมการเปรียบเทียบระดับพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวและความชุกของพยาธิวิทยาที่เกี่ยวข้องได้ดำเนินการที่มีการควบคุมการปรากฏตัวของพยาธิวิทยาหลัก วิธีการ: หนึ่งร้อยสี่ completers ฆ่าตัวตายชายที่เสียชีวิตระหว่างตอนของภาวะซึมเศร้าที่สำคัญและมีชีวิตอยู่ 74 เรื่องการเปรียบเทียบหดหู่ชายถูกตรวจสอบด้วยการสัมภาษณ์พร็อกซี่โดยใช้เครื่องมือที่ใช้ในการตรวจวินิจฉัยและการประเมินผลที่มีโครงสร้างลักษณะบุคลิกภาพ ผลการศึกษา: ผู้เขียนพบว่าปัจจุบัน (6 เดือนชุก) เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ / การพึ่งพายาเสพติดปัจจุบัน / พึ่งพาอาศัยกันและกลุ่ม B บุคลิกภาพผิดปกติเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายในบุคคลที่มีโรคซึมเศร้า นอกจากนี้ยังมีระดับที่สูงขึ้นของ impulsivity และการรุกรานที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย การวิเคราะห์ตามอายุพบว่าปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้เป็นเฉพาะเจาะจงมากขึ้นที่จะตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายที่อายุน้อยกว่า (อายุ 18-40) การวิเคราะห์หลายตัวแปรชี้ให้เห็นว่าเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ในปัจจุบันการพึ่งพาอาศัย / และกลุ่ม B บุคลิกสองพยากรณ์ที่เป็นอิสระจากการฆ่าตัวตาย สรุปความผิดปกติของบุคลิกภาพห่ามก้าวร้าวและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ / การพึ่งพาอาศัยกันอยู่สองพยากรณ์อิสระในการฆ่าตัวตายโรคซึมเศร้าและพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวดูเหมือนจะรองรับความเสี่ยงเหล่านี้ปัจจัย สมมติฐานพัฒนาการของพฤติกรรมการฆ่าตัวตายมีพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวเป็นจุดเริ่มต้นที่จะกล่าวถึง. หลายบรรทัดหลักฐานยืนยันความสัมพันธ์ที่แข็งแกร่งระหว่างโรคซึมเศร้าและการฆ่าตัวตายแล้วเสร็จ (1-4) โดยเฉพาะอย่างยิ่งการประมาณการระบุว่าประมาณ 60% ของผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายความทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้าและความผิดปกติทางอารมณ์อื่น ๆ (3, 5-7) บนมืออื่น ๆ ที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดเรื่องโรคซึมเศร้าไม่ได้ตายด้วยการฆ่าตัวตาย ความเสี่ยงการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายโดยอายุการใช้งานของอาสาสมัครที่มีโรคซึมเศร้าที่ได้รับผู้ป่วยได้รับการรายงานมักจะอยู่ที่ประมาณ 15% (8) นี้ได้รับการแก้ไขเป็น 3.4% โดยมีความเสี่ยงสูงในผู้ชาย (7%) มากกว่าในผู้หญิง (1%) (9) โดยไม่คำนึงถึงความเสี่ยงการเสียชีวิตจากการฆ่าตัวตายที่แน่นอนต้องเผชิญกับเรื่องผลกระทบกับโรคซึมเศร้าก็เป็นที่ชัดเจนว่าตัวเลขนี้เป็นอย่างมาก ทำไมผู้ป่วยบางรายที่มีโรคซึมเศร้าตายด้วยการฆ่าตัวตายในขณะที่คนอื่น ๆ ด้วยที่ดูเหมือนโรคเดียวกันไม่ได้เป็นคำถามของความเกี่ยวข้องทางคลินิกอย่างมาก. ท่ามกลางปัจจัยเสี่ยงที่ยาวนานเพศสถานภาพสมรสและการย้ายถิ่นเป็นผู้ที่เกี่ยวข้องอย่างมากกับการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยที่มี ที่สำคัญโรคซึมเศร้า (10, 11) ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสังคมและ / หรือการสนับสนุนทางการแพทย์เช่นการปล่อยจากการดูแลผู้ป่วยจิตเวชที่ (12) และอาการทางคลินิกบางยังได้รับการระบุว่าเป็นตัวทำนายการฆ่าตัวตาย นอกจากนี้ยังมีประวัติที่ดีของการพยายามฆ่าตัวตายน่าจะเป็นตัวทำนายที่มีประสิทธิภาพระบุการศึกษาบางส่วน (13-15) นอกจากนี้นักวิจัยได้รายงานว่าอาการต่างๆของโรคซึมเศร้าเช่นนอนไม่หลับปัญหาหน่วยความจำตัวเองละเลย anhedonia สิ้นหวังและ comorbidity ติดสุรา / การละเมิดเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย (11, 16-19). มีมี รับหลักฐานการเจริญเติบโตในการสนับสนุนบทบาทของพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวความเสี่ยงในการฆ่าตัวตาย การศึกษาการประเมินผู้ป่วยมีชีวิตอยู่กับโรคซึมเศร้าได้ชี้ให้เห็นว่าการฆ่าตัวตาย attempters มีระดับที่สูงขึ้นของพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าว (20-24) ในทำนองเดียวกันการศึกษามองไปที่ความชุกของลักษณะเหล่านี้ในประเภทการวินิจฉัยอื่น ๆ ได้ชี้ให้เห็นว่า attempters มีแนวโน้มที่จะเป็นห่ามและก้าวร้าว (25-29) อย่างไรก็ตามข้อมูลเกี่ยวกับพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวใน completers ฆ่าตัวตายจะถูก จำกัด และบนพื้นฐานของหลักฐานทางอ้อมเช่นความชุกของการวินิจฉัยประเภทที่เกี่ยวข้องกับลักษณะก้าวร้าวและห่าม การศึกษาเหล่านี้แสดงให้เห็นว่าความผิดปกติของการใช้สารเสพ (1) และความผิดปกติชายแดนบุคลิก (30) มีความเกี่ยวข้องกับความเสี่ยงเพิ่มขึ้นของการฆ่าตัวตายเมื่อพวกเขาจะ comorbid โรคซึมเศร้า การศึกษาไม่กี่แห่งที่ดำเนินการประเมินผลลักษณะบุคลิกภาพโดยตรงยังคงอยู่ในความขัดแย้ง สองการศึกษาพบความสัมพันธ์ระหว่างการรุกรานและการฆ่าตัวตาย (31, 32) แต่การศึกษาที่ผ่านมาในวัยผู้ใหญ่ 50 ปีขึ้นไปพบว่าความสัมพันธ์ระหว่างการรุกรานและการฆ่าตัวตายก็ไม่ได้อย่างมีนัยสำคัญเมื่อผู้เขียนควบคุมพยาธิวิทยา (33) ดังนั้นจึงยังไม่ชัดเจนว่าความสัมพันธ์ระหว่างพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวและความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายอย่างน้อยอธิบายบางส่วนจากความผิดปกติของแกนผมที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายเช่นโรคซึมเศร้า ปัญหานี้ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างถูกต้องเพราะเกือบทุกการศึกษาก่อนหน้าการฆ่าตัวตายมีการสอบสวนโดยเฉพาะผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายที่ไม่ได้เลือกที่เกี่ยวข้องกับเรื่องการเปรียบเทียบปกติและขาดกลุ่มเปรียบเทียบจิตเวช ดังนั้นวัตถุประสงค์ของการศึกษาของเราคือการตรวจสอบพฤติกรรมห่ามและก้าวร้าวและพยาธิวิทยาที่เกี่ยวข้องในขณะที่เราควบคุมโดยตรงสำหรับโรคซึมเศร้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เราตรวจสอบวิชาที่ฆ่าตัวตายในบริบทของเหตุการณ์เศร้าสลดที่สำคัญและเมื่อเทียบกับพวกเขาไปยังกลุ่มอายุและเพศที่จับคู่วิชาชีวิตอยู่กับปัจจุบันเหตุการณ์เศร้าสลดที่สำคัญของความรุนแรงเพียงพอที่จะรับประกันการรักษาในคลินิกเฉพาะผู้ป่วยนอกจิตเวช แต่ไม่มีประวัติของการพยายามฆ่าตัวตายที่ร้ายแรงทางการแพทย์ นวัตกรรมวิธีการสำคัญในการศึกษาครั้งนี้มีการใช้งานของผู้แจ้งพร็อกซี่สำหรับทั้งกลุ่มการฆ่าตัวตายเมื่อมันเป็นสิ่งที่จำเป็นและสำหรับเรื่องการเปรียบเทียบความสุขที่อาศัยอยู่เพื่อป้องกันไม่ให้สิ่งประดิษฐ์รายงานเพราะวิธีการในการเก็บรวบรวมข้อมูล. MethodSection: ก่อนหน้านี้มาตรา ส่วนวิชาที่ผู้ป่วยที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้มี104 คนทุกเพศทุกวัย 18 ปีขึ้นไปที่ฆ่าตัวตายตามที่กำหนดโดยสำนักงานชันสูตรศพควิเบกและผู้ที่ได้พบกับ DSM-IV เกณฑ์การวินิจฉัยโรคซึมเศร้าหรือภาวะซึมเศร้าไม่ได้ระบุไว้เป็นอย่างอื่นใน 6 เดือนก่อนของพวกเขา ความตาย บุคคลที่มีภาวะซึมเศร้าไม่ได้ระบุเป็นอย่างอื่น (ตามที่กำหนดในการดำเนินงานเป็นอารมณ์ซึมเศร้าหรือขาดความสนใจมากที่สุดของเวลาอย่างน้อย 2 สัปดาห์และสี่อาการของภาวะซึมเศร้า) ได้รับการคัดเลือกในการศึกษาเพราะผู้ป่วยเหล่านี้ส่วนใหญ่จะมีโรคซึมเศร้านี้ พวกเขาไม่ได้รับการยอมรับว่ามีเช่นเพราะความไวแสงที่ลดลงของขั้นตอนการชันสูตรศพทางด้านจิตใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับเงื่อนไขในปัจจุบันทันทีก่อนที่จะเสียชีวิต (34) กลุ่มตัวอย่างที่พบเกณฑ์สำหรับการมีสองขั้วหรือความผิดปกติทางจิตได้รับการยกเว้นที่จะเพิ่มการเปรียบเทียบระหว่างกลุ่ม อาสาสมัครของเราตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายชายติดต่อกัน (ตัวแทนของกรณีการฆ่าตัวตายชายในประชากรทั่วไป) ซึ่งได้รับคัดเลือกส่วนใหญ่มาจากปี 2000 ถึงปี 2004 อัตราการยอมรับการมีส่วนร่วมโดยครอบครัวของเหยื่อการฆ่าตัวตายเป็น 75% กรณีการฆ่าตัวตายมาจากครอบครัวที่ไม่เห็นด้วยกับการมีส่วนร่วมที่ไม่ได้แตกต่างจากที่รวมในการศึกษาเกี่ยวกับอายุเชื้อชาติหรือวิธีการฆ่าตัวตาย. วิชาเปรียบเทียบเป็น 74 คนที่อาศัยอยู่อายุที่จับคู่ (ภายใน 2 ปี) เพื่อกรณี ที่เกณฑ์สำหรับโรคซึมเศร้าที่มีอาการรุนแรงพอที่จะต้องติดตามในคลินิกผู้ป่วยนอกเฉพาะทางจิตเวช อัตราการยอมรับการมีส่วนร่วมเป็น 90% และผู้ที่ไม่เห็นด้วยที่จะเข้าร่วมมีลักษณะทางประชากรที่คล้ายกับผู้ที่ได้รับการยอมรับ เพื่อให้แน่ใจว่าการเปรียบเทียบของทั้งสองกลุ่มเปรียบเทียบทุกวิชาได้รับการวินิจฉัยโดยการสัมภาษณ์พร็อกซี่ที่ใช้ดำเนินการโดยเฉลี่ย 5 เดือนหลังจากการรับสมัคร โครงการนี้ได้รับการอนุมัติจากคณะกรรมการตรวจสอบสถาบันในท้องถิ่นของเราและครอบครัวของเหยื่อการฆ่าตัวตายนั้น เรื่องการเปรียบเทียบข้อมูลและลงนามยินยอมเป็นลายลักษณ์อักษร. วินิจฉัยการวินิจฉัยทางจิตเวชในผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตายที่ถูกสร้างขึ้นโดยวิธีการของวิธีการทางจิตวิทยาการชันสูตรศพ เทคนิคนี้ซึ่งได้รับการตรวจสอบสำหรับ I และ II แกนวินิจฉัย (32, 35, 36) ประกอบด้วยในการเป็นส่วนหนึ่งของการเลือกสมาชิกในครอบครัวที่คุ้นเคยดีกับผู้ตายเพื่อทำหน้าที่เป็นผู้แจ้งสำหรับการสัมภาษณ์ ในการศึกษาของเราให้ข้อมูลรวมถึงพ่อแม่พี่น้องที่สำคัญอื่น ๆ เพื่อนหรือญาติอื่น ๆ เราได้แสดงให้เห็นก่อนหน้านี้ว่าประเภทของการให้ข้อมูลทำให้ไม่แตกต่างกันอย่างมีนัยสำคัญในอัตราของความผิดปกติเฉพาะที่ระบุ (3) ครอบครัวได้รับคัดเลือกในมอนทรีออศพและได้รับการสัมภาษณ์โดยเฉลี่ย 4 เดือนหลังจากที่ฆ่าตัวตาย. วินิจฉัยทางจิตเวชที่ได้รับโดยใช้การสัมภาษณ์ทางคลินิกที่มีโครงสร้างสำหรับแกน DSM-IV ฉันผิดปกติ (SCID) (37) นอกเหนือไปจากโครงสร้าง คลินิกสัมภาษณ์สำหรับความผิดปกติของบุคลิกภาพ DSM-IV (SCID-II) (38) SCID ถูกใช้ในการตรวจสอบผู้ที่ตกเป็นเหยื่อการฆ่าตัวตาย 71 และวิชาเปรียบเทียบทั้งหมด ก่อน SCID เราใช้ตารางเวลาสำหรับความผิดปกติที่ส่งผลต่อโรคจิตเภทและเด็กวัยเรียน (K-SADS) (39) การให้สัมภาษณ์ปรับเปลี่ยนเพื่อรวมคำถามที่ดัดแปลงมาจากตารางการสัมภาษณ์สำหรับเด็ก (40) เพื่อประเมินความผิดปกติของบุคลิกภาพ ตามที่ได้รายงานอื่น ๆ (7) ที่ได้รับการวินิจฉัยโดยใช้ทั้งสองวิธีที่แตกต่างกันมีอัตราความสอดคล้องที่ดีเยี่ยม ข้อมูลที่รวบรวมได้จาก SCID หรือการสัมภาษณ์ K-SADS และจากบันทึกของเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพและเวชระเบียนถูกใช้โดยผู้สัมภาษณ์ที่จะเขียนประวัติศาสตร์กรณีสำหรับแต่ละเรื่อง ประวัติศาสตร์กรณีเหล่านี้ได้รับการตรวจสอบโดยคณะคลินิกถึงมติเกี่ยวกับการวินิจฉัย DSM-IV สำหรับแต่ละเรื่อง. interrater ความน่าเชื่อถือมากกว่าสองสัมภาษณ์ถูกถามในการแยกประเมินในเรื่องเดียวกันและค่าสัมประสิทธิ์คัปปาสำหรับการวินิจฉัยที่สำคัญยอดเยี่ยม: ภาวะซึมเศร้าที่สำคัญ 0.96 ; เครื่องดื่มแอลกอฮอล์ / พึ่งพาอาศัย, 0.98; ยาเสพติด / พึ่งพาอาศัย, 1.00; โรคสองขั้ว 1.00; จิตเภท 1

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

abstractsection : ต่อไป
วัตถุประสงค์ : ภาวะซึมเศร้าเป็นปัจจัยเสี่ยงหลักสำหรับฆ่าตัวตาย อย่างไรก็ตาม บุคคลที่ไม่ใช่ทั้งหมดกับโรคซึมเศร้าฆ่าตัวตาย หุนหันพลันแล่น และพฤติกรรมก้าวร้าวได้ถูกเสนอเป็นปัจจัยเสี่ยงฆ่าตัวตาย แต่มันยังคงไม่ชัดเจนว่าผลกระทบที่มีต่อความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายอย่างน้อยบางส่วนของแกนผมอธิบายโดยทั่วไปที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายเช่น โรคซึมเศร้า . ด้วยการออกแบบควบคุม การเปรียบเทียบระดับ หุนหันพลันแล่น และพฤติกรรมก้าวร้าวและความชุกของความผิดปกติทางจิตที่เกี่ยวข้องดำเนินการกับการควบคุมสำหรับการแสดงตนของจิตหลัก วิธีการ :หนึ่งร้อยสี่ completers ฆ่าตัวตายชายที่เสียชีวิตระหว่างตอนของภาวะซึมเศร้าและ 74 ชีวิตรันทดชายเปรียบเทียบจำนวนสอบสวนกับพร็อกซี่จากการสัมภาษณ์ โดยใช้โครงสร้างเครื่องมือวินิจฉัยและบุคลิกลักษณะการประเมิน ผลลัพธ์ : ผู้เขียนพบว่าปัจจุบัน ( 10 เดือน ความชุก ) การละเมิดแอลกอฮอล์ / การพึ่งพาอาศัยกัน , การพึ่งพาสารเสพติด / ปัจจุบันและกลุ่ม B บุคลิกภาพผิดปกติเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายในบุคคลที่มีภาวะซึมเศร้า . นอกจากนี้ ระดับที่สูงขึ้นของหุนหันพลันแล่นและรุกรานสัมพันธ์กับการฆ่าตัวตาย การวิเคราะห์ตามอายุ พบว่า ปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้มีเฉพาะเด็กเหยื่อฆ่าตัวตาย ( อายุ 18 - 40 )การวิเคราะห์ตัวแปรพหุ พบว่า ปัจจุบันการละเมิด / ติดสุราและกลุ่ม B บุคลิกสองตัวแปรอิสระของการฆ่าตัวตาย สรุป : ความผิดปกติของบุคลิกภาพแบบก้าวร้าวและการละเมิดแอลกอฮอล์ / การพึ่งพาสองตัวแปรอิสระของการฆ่าตัวตายในโรคซึมเศร้า และฮึกเหิม และพฤติกรรมก้าวร้าวเหมือนจะรองรับปัจจัยเสี่ยงเหล่านี้สมมติฐานของพัฒนาการพฤติกรรมฆ่าตัวตาย ด้วยความฮึกเหิม และพฤติกรรมก้าวร้าวเป็นจุดเริ่มต้น คือคุยกัน

หลายสายของหลักฐานยืนยันที่แข็งแกร่งความสัมพันธ์ระหว่างโรคซึมเศร้า และการฆ่าตัวตายสำเร็จ ( 1 – 4 ) มากขึ้นโดยเฉพาะการประมาณการพบว่าประมาณร้อยละ 60 ของเหยื่อฆ่าตัวตายทุกข์ทรมานจากโรคซึมเศร้าและโรคทางอารมณ์อื่น ๆ ( 35 ( 7 ) บนมืออื่น ๆที่คนส่วนใหญ่ที่ได้รับผลกระทบกับโรคซึมเศร้าไม่ได้ตายโดยการฆ่าตัวตาย ชีวิตตายโดยการฆ่าตัวตายของคนเสี่ยงโรคซึมเศร้าที่ได้รับมักจะมีรายงานผู้ป่วยในประมาณ 15 % ( 8 ) นี้ถูกแก้ไข 3.4 % มีความเสี่ยงสูงกว่าในผู้ชาย ( ร้อยละ 7 ) มากกว่าในผู้หญิง ( 1 ) % ( 9 )ไม่ว่าที่ฆ่าตัวตายจากความเสี่ยงที่เผชิญ โดยกลุ่มที่ได้รับผลกระทบกับโรคซึมเศร้า ชัดเจนแล้วว่า รูปนี้มาก ทำไมผู้ป่วยโรคซึมเศร้าตายโดยการฆ่าตัวตายในขณะที่คนอื่นดูเหมือนโรคเดียวกันไม่ได้เป็นคำถามของความเกี่ยวข้องทางคลินิกมหาศาล

ระหว่างปัจจัยความเสี่ยงอุตสาหกรรมเพศ สถานภาพสมรสและการย้ายถิ่นที่อยู่มากขึ้นอย่างมากที่เกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตายในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า ( 10 , 11 ) ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับสังคมและ / หรือสนับสนุนทางการแพทย์ เช่น การปลดจากการดูแลทางจิตเวช ( 12 ) และอาการทางคลินิกบางอย่าง ยังถูกระบุว่าเป็นระดับของการฆ่าตัวตาย นอกจากนี้เป็นมีประวัติพยายามฆ่าตัวตาย น่าจะเป็นตัวที่มีประสิทธิภาพระบุบางการศึกษา ( 13 - 15 ) นอกจากนี้ นักวิจัยได้รายงานว่าอาการต่าง ๆเช่น ซึมเศร้า นอนไม่หลับ ปัญหา , ละเลย , ซึมเศร้า ความสิ้นหวังตนเองหน่วยความจำ และกฤษณาติดสุรา / การเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย ( 11 , 16 – 19 ) .

มีหลักฐานสนับสนุนบทบาทของการฮึกเหิม และพฤติกรรมก้าวร้าวในความเสี่ยงของการฆ่าตัวตาย การศึกษาการประเมินชีวิตผู้ป่วยโรคซึมเศร้าได้ระบุว่า ผู้ที่พยายามฆ่าตัวตายมีระดับที่สูงขึ้นของฮึกเหิม และพฤติกรรมก้าวร้าว ( 20 – 24 ) ในทํานองเดียวกันศึกษาดูความชุกของลักษณะเหล่านี้ในประเภทอื่น ๆ การวินิจฉัยยังชี้ให้เห็นว่าผู้ที่พยายามจะหุนหันพลันแล่นก้าวร้าว ( 25 – 29 ) อย่างไรก็ตาม ข้อมูลใน ฮึกเหิม และพฤติกรรมก้าวร้าวใน completers ฆ่าตัวตายจะ จำกัด และตามหลักหลักฐานทางอ้อม เช่น ความชุกของการวินิจฉัยที่เกี่ยวข้องกับประเภทลักษณะก้าวร้าวและฮึกเหิมการศึกษานี้พบว่า การใช้สารเสพติดความผิดปกติ ( 1 ) และโรคบุคลิกภาพผิดปกติ ( 30 ) เกี่ยวข้องกับการเพิ่มความเสี่ยงของการฆ่าตัวตายเมื่อพวกเขา comorbid โรคซึมเศร้า ไม่กี่การศึกษาที่ดำเนินการโดยการประเมินลักษณะบุคลิกภาพยังคงแย้ง สองการศึกษาพบความสัมพันธ์ระหว่างความก้าวร้าวกับการฆ่าตัวตาย ( 31 , 32 )แต่การศึกษาล่าสุดในผู้ใหญ่อายุ 50 ขึ้นไป พบว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง ความก้าวร้าวและฆ่าตัวตายไม่สําคัญ เมื่อผู้เขียนควบคุมจิต ( 33 ) ดังนั้นยังไม่มีความชัดเจนว่า ความสัมพันธ์ระหว่าง หุนหันพลันแล่น และพฤติกรรมก้าวร้าวและเสี่ยงต่อการฆ่าตัวตายเป็นอย่างน้อยส่วนหนึ่งอธิบายได้ด้วยแกนผมผิดปกติที่มักเกี่ยวข้องกับการฆ่าตัวตาย เช่น โรคซึมเศร้า