There were once five and twenty tin

There were once five and twenty tin soldiers. They were brothers, for they had all been made out of the same old tin spoon. They all shouldered their bayonets, held themselves upright, and looked straight before them. Their uniforms were very smart-looking—red and blue—and very splendid. The first thing they heard in the world, when the lid was taken off the box in which they lay, was the words "Tin soldiers!" These words were spoken by a little boy, who clapped his hands for joy. The soldiers had been given him because it was his birthday, and now he was putting them out upon the table.

Each was exactly like the rest to a hair, except one who had but one leg. He had been cast last of all, and there had not been quite enough tin to finish him; but he stood as firmly upon his one leg as the others upon their two, and it was he whose fortunes became so remarkable.

On the table where the tin soldiers had been set up were several other toys, but the one that attracted most attention was a pretty little paper castle. Through its tiny windows one could see straight into the hall. In front of the castle stood little trees, clustering round a small mirror which was meant to represent a transparent lake. Swans of wax swam upon its surface, and it reflected back their images.

All this was very pretty, but prettiest of all was a little lady who stood at the castle's open door. She too was cut out of paper, but she wore a frock of the clearest gauze and a narrow blue ribbon over her shoulders, like a scarf, and in the middle of the ribbon was placed a shining tinsel rose. The little lady stretched out both her arms, for she was a dancer, and then she lifted one leg so high that the Soldier quite lost sight of it. He thought that, like himself, she had but one leg.

"That would be just the wife for me," thought he, "if she were not too grand. But she lives in a castle, while I have only a box, and there are five and twenty of us in that. It would be no place for a lady. Still, I must try to make her acquaintance." A snuffbox happened to be upon the table and he lay down at full length behind it, and here he could easily watch the dainty little lady, who still remained standing on one leg without losing her balance.

When the evening came all the other tin soldiers were put away in their box, and the people in the house went to bed. Now the playthings began to play in their turn. They visited, fought battles, and gave balls. The tin soldiers rattled in the box, for they wished to join the rest, but they could not lift the lid. The nutcrackers turned somersaults, and the pencil jumped about in a most amusing way. There was such a din that the canary woke and began to speak—and in verse, too. The only ones who did not move from their places were the Tin Soldier and the Lady Dancer. She stood on tiptoe with outstretched arms, and he was just as persevering on his one leg; he never once turned away his eyes from her.

Twelve o'clock struck—crash! up sprang the lid of the snuffbox. There was no snuff in it, but a little black goblin. You see it was not a real snuffbox, but a jack-in-the-box.

"Tin Soldier," said the Goblin, "keep thine eyes to thyself. Gaze not at what does not concern thee!"

But the Tin Soldier pretended not to hear.

"Only wait, then, till to-morrow," remarked the Goblin.

Next morning, when the children got up, the Tin Soldier was placed on the window sill, and, whether it was the Goblin or the wind that did it, all at once the window flew open and the Tin Soldier fell head foremost from the third story to the street below. It was a tremendous fall! Over and over he turned in the air, till at last he rested, his cap and bayonet sticking fast between the paving stones, while his one leg stood upright in the air.

The maidservant and the little boy came down at once to look for him, but, though they nearly trod upon him, they could not manage to find him. If the Soldier had but once called "Here am I!" they might easily enough have heard him, but he did not think it becoming to cry out for help, being in uniform.

It now began to rain; faster and faster fell the drops, until there was a heavy shower; and when it was over, two street boys came by.

"Look you," said one, "there lies a tin soldier. He must come out and sail in a boat."

So they made a boat out of an old newspaper and put the Tin Soldier in the middle of it, and away he sailed down the gutter, while the boys ran along by his side, clapping their hands.

Goodness! how the waves rocked that paper boat, and how fast the stream ran! The Tin Soldier became quite giddy, the boat veered round so quickly; still he moved not a muscle, but looked straight before him and held his bayonet tightly.

All at once the boat passed into a drain, and it became as dark as his own old home in the box. "Where am I going now?" thought he. "Yes, to be sure, it is all that Goblin's doing. Ah! if the little lady were but sailing with me in the boat, I would not care if it were twice as dark."

Just then a great water rat, that lived under the drain, darted suddenly out.

"Have you a passport?" asked the rat. "Where is your passport?"

But the Tin Soldier kept silence and only held his bayonet with a firmer grasp.

The boat sailed on, but the rat followed. Whew! how he gnashed his teeth and cried to the sticks and straws: "Stop him! stop him! He hasn't paid toll! He hasn't shown his passport!"

But the stream grew stronger and stronger. Already the Tin Soldier could see daylight at the point where the tunnel ended; but at the same time he heard a rushing, roaring noise, at which a bolder man might have trembled. Think! just where the tunnel ended, the drain widened into a great sheet that fell into the mouth of a sewer. It was as perilous a situation for the Soldier as sailing down a mighty waterfall would be for us.

He was now so near it that he could not stop. The boat dashed on, and the Tin Soldier held himself so well that no one might say of him that he so much as winked an eye. Three or four times the boat whirled round and round; it was full of water to the brim and must certainly sink.

The Tin Soldier stood up to his neck in water; deeper and deeper sank the boat, softer and softer grew the paper; and now the water closed over the Soldier's head. He thought of the pretty little dancer whom he should never see again, and in his ears rang the words of the song:

Wild adventure, mortal danger,
Be thy portion, valiant stranger.


The paper boat parted in the middle, and the Soldier was about to sink, when he was swallowed by a great fish.

Oh, how dark it was! darker even than in the drain, and so narrow; but the Tin Soldier retained his courage; there he lay at full length, shouldering his bayonet as before.

To and fro swam the fish, turning and twisting and making the strangest movements, till at last he became perfectly still.

Something like a flash of daylight passed through him, and a voice said, "Tin Soldier!" The fish had been caught, taken to market, sold and bought, and taken to the kitchen, where the cook had cut him with a large knife. She seized the Tin Soldier between her finger and thumb and took him to the room where the family sat, and where all were eager to see the celebrated man who had traveled in the maw of a fish; but the Tin Soldier remained unmoved. He was not at all proud.

They set him upon the table there. But how could so curious a thing happen? The Soldier was in the very same room in which he had been before. He saw the same children, the same toys stood upon the table, and among them the pretty dancing maiden, who still stood upon one leg. She too was steadfast. That touched the Tin Soldier's heart. He could have wept tin tears, but that would not have been proper. He looked at her and she looked at him, but neither spoke a word.

And now one of the little boys took the Tin Soldier and threw him into the stove. He gave no reason for doing so, but no doubt the Goblin in the snuffbox had something to do with it.

The Tin Soldier stood now in a blaze of red light. The heat he felt was terrible, but whether it proceeded from the fire or from the love in his heart, he did not know. He saw that the colors were quite gone from his uniform, but whether that had happened on the journey or had been caused by grief, no one could say. He looked at the little lady, she looked at him, and he felt himself melting; still he stood firm as ever, with his bayonet on his shoulder. Then suddenly the door flew open; the wind caught the Dancer, and she flew straight into the stove to the Tin Soldier, flashed up in a flame, and was gone! The Tin Soldier melted into a lump; and in the ashes the maid found him next day, in the shape of a little tin heart, while of the Dancer nothing remained save the tinsel rose, and that was burned as black as a coal.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มีอีกยี่สิบห้าทหารดีบุกเป็น พวกเขาเป็นพี่น้องกันเพราะพวกเขาได้รับการทั้งหมดที่ทำจากช้อนดีบุกเดิม พวกเขาทั้งหมดไหล่ดาบปลายปืนของพวกเขาจัดขึ้นตรงกับตัวเองและมองตรงไปก่อนหน้าพวกเขา เครื่องแบบของพวกเขาสมาร์ทมองสีแดงและสีฟ้าและสวยงามมาก สิ่งแรกที่พวกเขาได้ยินเสียงในโลกเมื่อฝาถูกนำตัวออกจากกล่องที่พวกเขาวางเป็นคำว่า "ทหารดีบุก!" คำพูดเหล่านี้ถูกพูดโดยเด็กน้อยที่ปรบมือของเขาด้วยความดีใจ ทหารได้รับเขาเพราะมันเป็นวันเกิดของเขาและตอนนี้เขาได้รับการวางพวกเขาออกมาบนโต๊ะแต่ละคนได้เหมือนกันส่วนที่เหลือจะผมยกเว้นหนึ่งที่มี แต่คนที่ขา เขาได้รับการโยนสุดท้ายของทุกคนและไม่เคยมีดีบุกมากพอที่จะเสร็จสิ้นเขา แต่เขายืนอยู่ในฐานะมั่นคงเมื่อขาของเขาคนหนึ่งเป็นคนอื่น ๆ เมื่อสองของพวกเขาและมันก็เป็นเขาที่มีความมั่งคั่งกลายเป็นที่โดดเด่นบนโต๊ะที่ทหารดีบุกที่ได้รับการตั้งค่าได้ของเล่นอื่น ๆ อีกหลาย แต่หนึ่งที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุดคือ ปราสาทกระดาษเล็ก ๆ น้อย ๆ สวย ผ่านหน้าต่างเล็ก ๆ หนึ่งจะได้เห็นตรงเข้าไปในห้องโถง ด้านหน้าของปราสาทยืนต้นไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ การจัดกลุ่มรอบกระจกขนาดเล็กซึ่งหมายถึงการเป็นตัวแทนของทะเลสาบโปร่งใส หงส์ว่ายน้ำของขี้ผึ้งบนพื้นผิวของมันและมันสะท้อนให้เห็นภาพของพวกเขาทั้งหมดนี้เป็นคนน่ารักมาก แต่ที่สวยที่สุดของทั้งหมดคือผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ยืนอยู่ที่ประตูเปิดของปราสาท เธอก็ถูกตัดออกจากกระดาษ แต่เธอสวมเสื้อคลุมของตาข่ายที่ชัดเจนและริบบิ้นสีฟ้าแคบกว่าไหล่ของเธอเช่นผ้าพันคอและในช่วงกลางของริบบิ้นถูกวางดิ้นส่องแสงเพิ่มขึ้น ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ยืดออกแขนทั้งสองข้างของเธอเพราะเธอเป็นนักเต้นและหลังจากนั้นเธอยกขาข้างหนึ่งสูงเพื่อให้ทหารที่หายไปค่อนข้างสายตาของมัน เขาคิดว่าเหมือนตัวเองเธอมี แต่ขาข้างหนึ่ง"นั่นจะเป็นเพียงภรรยาของฉัน" เขาคิดว่า "ถ้าเธอไม่ได้ใหญ่เกินไป. แต่เธออาศัยอยู่ในปราสาทในขณะที่ฉันมีเพียงกล่องและ มียี่สิบห้าของเราในการที่. มันจะเป็นสถานที่สำหรับผู้หญิงไม่มี. ยังฉันจะต้องพยายามที่จะทำให้ความใกล้ชิดของเธอ. " ยานัตถุ์จะเกิดขึ้นบนโต๊ะและเขาล้มตัวลงนอนที่มีความยาวเต็มรูปแบบหลังมันและที่นี่เขาได้อย่างง่ายดายสามารถดูผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ โอชะที่ยังคงยืนอยู่บนขาข้างหนึ่งโดยไม่สูญเสียความสมดุลของเธอเมื่อตอนเย็นมาทั้งหมดทหารดีบุกอื่น ๆ ถูกนำไปในกล่องของพวกเขาและคนในบ้านเดินไปที่เตียง ตอนนี้ของเล่นเริ่มที่จะเล่นในเปิดของพวกเขา พวกเขาเข้าเยี่ยมชมต่อสู้กับสงครามและให้ลูก ทหารดีบุก rattled ในกล่องสำหรับพวกเขาอยากจะเข้าร่วมส่วนที่เหลือ แต่พวกเขาไม่สามารถยกฝา กระเทาะหันตีลังกาและดินสอเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับในทางที่น่าขบขันมากที่สุด มีดินดังกล่าวก็คือการที่นกขมิ้นตื่นและเริ่มที่จะพูดและในบทกวีด้วย คนเดียวที่ไม่ได้ย้ายจากสถานที่ของพวกเขาทหารดีบุกและเลดี้นาฏ เธอยืนอยู่บนปลายเท้ากับแขนที่ยื่นออกมาและเขาก็เป็นเช่นเดียวกับความตั้งใจที่ขาข้างหนึ่งของเขา เขาไม่เคยหันไปที่ดวงตาของเขาจากเธอสิบสองโมงหลงผิดพลาด! ผุดขึ้นฝายานัตถุ์ มีกลิ่นไม่มีในนั้น แต่ผีสีดำเล็ก ๆ คือ คุณจะเห็นว่ามันไม่ได้ยานัตถุ์จริง แต่แจ็คในกล่อง"ทหารดีบุก" กล่าวว่าก๊อบลิน "ให้ตาของเจ้าเพื่อเจ้า. จ้องมองไม่ได้ในสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับเจ้า!" แต่ทหารดีบุกแกล้ง ไม่ได้ยิน"แต่รอแล้วจนถึงพรุ่งนี้" ตั้งข้อสังเกตก๊อบลินในเช้าวันถัดไปเมื่อเด็กลุกขึ้นทหารดีบุกถูกวางลงบนขอบหน้าต่างและไม่ว่าจะเป็นผีหรือลมที่ ทำมันทั้งหมดในครั้งเดียวหน้าต่างบินเปิดและทหารดีบุกลดลงหัวสำคัญจากเรื่องที่สามไปที่ถนนด้านล่าง มันเป็นฤดูใบไม้ร่วงอย่างมาก! ซ้ำแล้วซ้ำเขาหันไปในอากาศจนที่สุดท้ายที่เขาวางหมวกและดาบปลายปืนของเขาติดรวดเร็วระหว่างหินปูในขณะที่ขาข้างหนึ่งของเขายืนตรงในอากาศสาวและเด็กชายตัวเล็ก ๆ ลงมาในครั้งเดียวที่จะมองหาเขา แต่แม้ว่าพวกเขาเกือบเหยียบกับเขาพวกเขาไม่สามารถจัดการไปหาเขา ถ้าทหารมี แต่เรียกว่าครั้งเดียว "ที่นี่ฉัน!" พวกเขาอาจจะได้อย่างง่ายดายพอได้ยินเขา แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นที่ที่จะร้องไห้ออกมาเพื่อขอความช่วยเหลืออยู่ในเครื่องแบบขณะนี้ฝนจะเริ่มตก; เร็วขึ้นและเร็วลดลงลดลงจนมีที่อาบน้ำและหนัก และเมื่อมันถูกกว่าสองถนนชายมา"ดูคุณ" กล่าวว่าหนึ่งใน "มีอยู่ทหารดีบุก. เขาจะต้องออกมาและแล่นเรือในเรือ." ดังนั้นพวกเขาจึงทำเรือจากหนังสือพิมพ์เก่าและใส่ ทหารดีบุกอยู่ตรงกลางของมันและอยู่ห่างเขาแล่นเรือไปลงท่อระบายน้ำในขณะที่พวกเด็ก ๆ วิ่งไปตามด้านข้างของเขาตบมือมือของพวกเขาดี! วิธีคลื่นสั่นสะเทือนไปทั่วเรือกระดาษที่และวิธีการที่รวดเร็ววิ่งสตรีม! ทหารดีบุกกลายเป็นหวิวค่อนข้างเรือเลี้ยวรอบอย่างรวดเร็ว; เขายังไม่ได้ย้ายกล้ามเนื้อ แต่มองตรงหน้าเขาและถือดาบปลายปืนของเขาแน่นทั้งหมดในครั้งเดียวเรือผ่านเข้าไปในท่อระบายน้ำและมันก็กลายเป็นความมืดเป็นบ้านเก่าของเขาเองในกล่อง "ฉันอยู่ที่ไหนจะตอนนี้หรือไม่" เขาคิดว่า "ใช่เพื่อให้แน่ใจว่ามันเป็นสิ่งที่ก๊อบลินที่ทำ. Ah! ถ้าผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ มี แต่เรือใบกับฉันอยู่ในเรือที่ฉันจะไม่สนใจว่ามันเป็นครั้งที่สองมืด." ตอนนั้นหนูน้ำดีที่มีชีวิตอยู่ ภายใต้ท่อระบายน้ำก็พุ่งออกมา"คุณมีหนังสือเดินทางหรือไม่?" ถามหนู "ในกรณีที่หนังสือเดินทางของคุณคืออะไร?" แต่ทหารดีบุกเก็บไว้เงียบและคนเดียวที่ถือดาบปลายปืนของเขาด้วยความเข้าใจกระชับเรือแล่นไปใน แต่หนูตาม ต๊าย! วิธีการที่เขา gnashed ฟันของเขาและร้องทูลไม้และฟาง: "หยุดเขาหยุดเขาเขายังไม่ได้ชำระค่าผ่านทางที่เขาไม่ได้แสดงหนังสือเดินทางของเขา!!!!" แต่กระแสการเติบโตที่แข็งแกร่งและแข็งแรง แล้วทหารดีบุกจะได้เห็นแสงที่จุดที่อุโมงค์สิ้นสุด; แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ได้ยินเสียงวิ่งเสียงคำรามที่เป็นคนที่โดดเด่นยิ่งขึ้นอาจจะมีการสั่น คิด! เพียงอุโมงค์ที่สิ้นสุด, ท่อระบายน้ำกว้างเป็นแผ่นที่ดีที่ตกลงไปในท่อระบายน้ำปาก มันเป็นอันตรายเป็นสถานการณ์ที่เป็นทหารเรือลงน้ำตกอันยิ่งใหญ่จะเป็นของเราในตอนนี้เขากำลังอยู่ใกล้ชิดว่าเขาไม่สามารถหยุด เรือประกับและทหารดีบุกจัดตัวเองให้ดีว่าไม่มีใครอาจจะบอกว่าของเขาว่าเขาให้มากที่สุดเท่าขยิบตาตา สามหรือสี่ครั้งเรือหมุนรอบและรอบ; มันก็เต็มไปด้วยน้ำที่เหว่ว้าและแน่นอนต้องจมทหารดีบุกยืนขึ้นไปที่คอของเขาในน้ำ ลึกและลึกจมเรือนุ่มและนุ่มขึ้นกระดาษ; และตอนนี้น้ำปิดเหนือหัวของทหาร เขาคิดว่าการเต้นสวยเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เขาไม่เคยจะเห็นอีกครั้งและในหูของเขาดังคำพูดของเพลง: ผจญภัยในป่าอันตรายมนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของเจ้าคนแปลกหน้ากล้าหาญเรือกระดาษแสกกลางและทหารเป็น เกี่ยวกับการจมลงเมื่อเขาถูกกลืนกินโดยปลาที่ดีโอ้ว่ามันเป็นความมืด! เข้มยิ่งกว่าในท่อระบายน้ำและแคบเพื่อ; แต่ทหารดีบุกสะสมความกล้าหาญของเขา มีเขานอนที่มีความยาวเต็มรูปแบบแบกดาบปลายปืนของเขาก่อนที่จะมาว่ายน้ำปลากลึงและบิดและทำให้การเคลื่อนไหวที่แปลกประหลาดจนในที่สุดเขาก็กลายเป็นที่ดีที่สุดที่ยังคงมีอะไรบางอย่างเช่นแฟลชของแสงผ่านเขาและเสียง กล่าวว่า "ทหารดีบุก!" ปลาที่ได้รับการจับนำตัวไปที่ตลาดการขายและซื้อและถูกนำตัวไปที่ห้องครัวที่ปรุงอาหารได้ตัดเขาด้วยมีดขนาดใหญ่ เธอยึดทหารดีบุกระหว่างนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือของเธอและพาเขาไปที่ห้องที่ครอบครัวนั่งอยู่และสถานที่ที่ทุกคนกระตือรือร้นที่จะเห็นคนที่มีชื่อเสียงที่ได้เดินทางในกระเพาะปลาของปลา; แต่ทหารดีบุกยังคงไม่ไหวติง เขาเป็นคนที่ไม่ได้อยู่ที่ความภาคภูมิใจพวกเขาตั้งเขาไว้บนโต๊ะมี แต่วิธีการที่จะให้อยากรู้อยากเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น? ทหารอยู่ในห้องเดียวกันมากที่เขาเคยเป็นมาก่อน เขาเห็นเด็กเดียวกันของเล่นเดียวกันยืนอยู่บนโต๊ะและในหมู่พวกเขาครั้งแรกของการเต้นสวยที่ยังคงยืนอยู่บนขาข้างหนึ่ง เธอก็เป็นความมั่นคง ที่สัมผัสหัวใจของทหารดีบุก เขาอาจจะมีร้องไห้น้ำตาดีบุก แต่ที่จะไม่ได้รับที่เหมาะสม เขามองไปที่เธอและเธอมองเขา แต่ไม่ได้พูดคำว่าและตอนนี้หนึ่งในชายน้อยเอาทหารดีบุกและโยนเขาเข้าไปในเตา เขาให้เหตุผลสำหรับการทำเช่นนั้น แต่ไม่ต้องสงสัยเลยก๊อบลินในยานัตถุ์มีอะไรบางอย่างจะทำอย่างไรกับมันทหารดีบุกยืนอยู่ตอนนี้อยู่ในเปลวไฟของแสงสีแดง ความร้อนที่เขารู้สึกว่าน่ากลัว แต่ไม่ว่าจะเดินออกมาจากไฟไหม้หรือจากความรักในหัวใจของเขาเขาไม่ได้รู้ว่า เขาเห็นว่าสีก็หายไปมากจากเครื่องแบบของเขา แต่ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในการเดินทางหรือได้รับเกิดจากความเศร้าโศกไม่มีใครสามารถพูดได้ เขามองไปที่ผู้หญิงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอมองไปที่เขาและเขารู้สึกว่าตัวเองละลาย; เขายังยืนอย่างมั่นคงเช่นเคยด้วยดาบปลายปืนของเขาบนไหล่ของเขา ทันใดนั้นประตูเปิดบิน; ลมจับนักเต้นรำและเธอบินตรงเข้าไปในเตาที่ทหารดีบุก, ประกายขึ้นมาในเปลวไฟและได้หายไป! ทหารดีบุกละลายลงไปในก้อน; และในกองขี้เถ้าแม่บ้านพบเขาในวันถัดไปในรูปทรงของหัวใจดีบุกเล็ก ๆ น้อย ๆ ในขณะที่ของอะไรนาฏยังคงบันทึกดิ้นเพิ่มขึ้นและที่ถูกเผาเป็นสีดำเป็นถ่านหิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่ง มีห้าและทหารดีบุก 20 พวกเขาเป็นพี่น้องกัน พวกเขาทั้งหมดถูกทำออกมาเหมือนช้อนดีบุกเก่า พวกเขาแบกปืนของพวกเขาที่จัดขึ้นเอง ตรง และมองตรงไปข้างหน้า เครื่องแบบของพวกเขาฉลาดมากมองสีแดงและสีฟ้าและที่ยอดเยี่ยมมาก สิ่งแรกที่พวกเขาได้ยินในโลก เมื่อฝาถูกนำออกจากกล่องที่พวกเขาวางคือคำว่า " ทหารดีบุก " คำเหล่านี้พูดโดยเด็กชายที่ตบมือของเขาให้มีความสุข ทหารได้รับเขาเพราะมันเป็นวันเกิดของเขา และตอนนี้เขาก็วางมันไว้บนโต๊ะ

แต่ละอย่างนั้นที่เหลือให้ผม ยกเว้นหนึ่งที่มีแต่ขาข้างเดียว เขาได้รับการโยนครั้งสุดท้าย และได้บุกมากพอที่จะจบมันแต่เขาก็เป็นอย่างแน่นหนา เมื่อขาหนึ่งของเขาเป็นคนอื่นเมื่อพวกเขาสองคน และเป็นเขาที่โชคชะตาเป็นแบบนี้ ไม่ธรรมดา

บนโต๊ะที่ดีบุกทหารถูกตั้งค่าของเล่นอื่น ๆหลาย แต่หนึ่งที่ดึงดูดความสนใจมากที่สุด คือ ปราสาทกระดาษเล็กๆ ผ่านทางหน้าต่างเล็ก ๆของหนึ่งสามารถดูตรงเข้าไปในฮอลล์ ด้านหน้าของปราสาทยืน ต้นไม้น้อยการแบ่งกลุ่มรอบกระจกขนาดเล็กซึ่งหมายถึงการเป็นตัวแทนของทะเลสาบใส หงส์ของขี้ผึ้งว่ายน้ำบนพื้นผิวของมัน และมันสะท้อนภาพกลับมาของพวกเขา .

ทั้งหมดนี้สวยมาก แต่สวยที่สุดของทั้งหมดคือสาวน้อยที่ยืนอยู่ที่ประตูของปราสาท เธอถูกตัดออกจากกระดาษ แต่เธอสวมเสื้อคลุมของตาข่ายและริบบิ้นสีฟ้าที่แคบกว่าไหล่ของเธอ ชอบผ้าพันคอและในช่วงกลางของริบบิ้นที่ถูกวางไว้ที่ส่องแสงแวววาว โรส ผู้หญิงน้อยเหยียดแขนทั้งสองของเธอ เธอเป็นนักเต้น แล้วเธอก็ยกขาข้างหนึ่งดังนั้นสูงที่ทหารค่อนข้างคลาดกับมัน เขาคิดว่าเหมือนตัวเอง เธอได้แต่ขาข้างหนึ่ง

" นั่นจะเป็นแค่ภรรยาผม " คิดว่า " ถ้าเธอไม่ใหญ่โตเกินไป แต่เธออยู่ในปราสาท ในขณะที่ผมมีเพียงกล่องและมียี่สิบห้าของเราในนั้น มันคงจะไม่เหมาะกับผู้หญิง ฉันยังต้องพยายามทำให้คนรู้จักเธอ " กระตั้วแทงเสือเกิดขึ้นบนโต๊ะ เขานอนลงในความยาวเต็มด้านหลัง และที่นี่เขาได้อย่างง่ายดายสามารถดูสาวน้อยที่งดงาม ที่ยังคงยืนขาเดียวโดยไม่เสียสมดุลเลย

เมื่อตอนเย็นมาอีกกระป๋องทหารใส่ไปในกล่องของตนเอง และบุคคลในบ้านเข้านอน ตอนนี้เริ่มเล่นของเล่นในการเปิดของพวกเขา พวกเขาเยี่ยมชม ต่อสู้ ต่อสู้ และให้ลูก ทหารดีบุกซึ่งในกล่อง เพราะพวกเขาต้องการที่จะเข้าร่วมส่วนที่เหลือ แต่พวกเขาไม่อาจยกฝา การเปิด somersaults ที่บีบหรือกะเทาะเปลือกถั่ว ,และดินสอเพิ่มขึ้นเกี่ยวกับในวิธีที่สนุกที่สุด มันเป็นดินที่นกขมิ้นตื่นและเริ่มพูด และในกลอนเหมือนกัน คนที่ไม่ได้ย้ายจากสถานที่ของพวกเขาเป็นทหารดีบุกและเลดี้นักเต้น เธอยืนเขย่งด้วยแขนที่เหยียดออก และเขาก็ยืนหยัดบนขาหนึ่งของเขา เขาไม่เคยหันหนีสายตาของเขาจากเธอ

นาฬิกา หลง แครชขึ้นดีดฝาของกล่องยานัตถุ์ . ไม่มีกลิ่นนะ แต่เป็นสีดำ ก็อบลิน คุณเห็นมันไม่ใช่กระตั้วแทงเสือจริง แต่แจ็คในกล่อง

" ทหารดีบุก " ผี " ให้ดวงตาของเจ้าเอง สายตาไม่ได้ในสิ่งที่ไม่เกี่ยวกับเจ้า ! "

แต่ทหารดีบุกแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

" เดี๋ยว แล้วจนถึงพรุ่งนี้ ' ' ปีศาจ

เช้าวันถัดมา เมื่อลูกตื่นทหารกระป๋องวางอยู่บนธรณีประตูหน้าต่าง ไม่ว่าจะเป็นผีหรือลม ที่ทำทั้งหมดในครั้งเดียวหน้าต่างเปิดออกและทหารดีบุกล้มหัวชั้นดีจาก 3 เรื่อง กับถนนด้านล่าง มันลดลงอย่างมาก กว่าและมากกว่าที่เขาหมุนในอากาศ จนในที่สุดเขาก็ หมวก และติดดาบปลายปืนรวดเร็วระหว่างปูหินของเขาในขณะที่ขาข้างหนึ่งของเขายืนตัวตรงอยู่ในอากาศ .

หญิงและเด็กชาย ลงมาอีกครั้งเพื่อตามหาเขา แต่ถึงแม้พวกเขาเกือบโดนเหยียบแบนเขา พวกเขาไม่สามารถจัดการที่จะหาเขา ถ้าทหารแต่เมื่อเรียก " ที่นี่ฉัน ! " พวกเขาอาจจะได้เคยได้ยินเขา แต่เขาไม่คิดว่ามันเป็นร้องให้ช่วยอยู่ในเครื่องแบบ

มันเริ่มตกแล้วได้เร็วขึ้นและเร็วขึ้นก็ลดลง จนมีฝักบัวหนัก ; และเมื่อมันผ่านถนนสองหนุ่มมาด้วย

" ดูคุณ " หนึ่ง " นั้น ก็คือเป็นทหารดีบุก . เขาต้องออกมาและแล่นเรือในเรือ "

ดังนั้นพวกเขาทำให้เรือของหนังสือพิมพ์เก่าและใส่ทหารดีบุกตรงกลางของมัน และเขาก็ลงท่อ ในขณะที่เด็กผู้ชายวิ่งตาม โดยด้านข้างของเขา , ตบมือมือ ดี

!วิธีคลื่นโยกเรือกระดาษและวิธีการที่รวดเร็วสตรีม รัน ทหารกระป๋องก็ค่อนข้างเร็ว เรือ veered รอบอย่างรวดเร็ว ; เขายังย้ายไม่ได้เป็นกล้ามเนื้อ แต่มองตรงไปข้างหน้าเขาและถือดาบปลายปืนของเขาแน่น

ที่เรือผ่านเข้าไปในท่อระบายน้ำ และมันกลายเป็นมืดที่บ้านเก่าของเขาเองในกล่อง” ฉันต้องไปที่ไหนตอนนี้ คิดว่าเขา " ใช่ แน่ใจนะมันเป็นปีศาจนั่นกำลังทำอะไร อ่า ! ถ้าผู้หญิงตัวเล็ก แต่เรือใบกับผมในเรือ ผมจะไม่สนใจถ้าเป็นสองครั้งที่มืดเป็น "

ตอนนั้นหนูน้ำที่ดีที่อาศัยอยู่ใต้ท่อระบายน้ำ , เคลื่อนไหว ก็ออก

" คุณมีพาสปอร์ตไหม ? " ถามหนู " ที่พาสปอร์ตของคุณ ? "

แต่ทหารดีบุกนิ่งเงียบและถือดาบปลายปืนของเขาด้วยความเข้าใจมากขึ้น

เรือแล่นไปบนแต่หนูตาม วู้ว ! เขาขบฟันของเขาและร้องไห้กับ sticks และหลอด : " หยุดเขา ! หยุดเขา ! เขาไม่ได้จ่ายค่าโทร ! เขาไม่ได้แสดงหนังสือเดินทางของเขา

แต่กระแสเติบโตแข็งแกร่ง และแข็งแกร่งขึ้น แล้วทหารดีบุกสามารถเห็นแสงสว่างในจุดที่อุโมงค์จบ แต่ในเวลาเดียวกัน เขาได้ยินเสียงกระหึ่มคำราม ซึ่งผู้ชายกล้าต้องสั่นสะท้าน คิด !เพียงที่อุโมงค์จบ ท่อระบาย กว้างขึ้นเป็นผ้าผืนใหญ่ ที่ตกเข้าไปในปากท่อระบายน้ำ มันเป็นสถานการณ์ที่อันตราย ทหารเป็นเรือใบลงน้ำตกที่ยิ่งใหญ่จะเป็นสำหรับเรา

ตอนนี้มันใกล้กับที่เขาไม่อาจหยุด เรือลาก , และทหารดีบุกจัดตัวเองได้ดีว่า อาจจะไม่มีใครพูดว่าของเค้าเท่าที่ขยิบตาตาสามหรือสี่ครั้งเรือหมุนคว้างรอบ ; มันเป็นเต็มรูปแบบของน้ำในถังและต้องจมลงแน่นอน .

ทหารดีบุก ยืน คอของเขาในน้ำ ลึก และลึกจมเรือ เบา และนุ่มขึ้น กระดาษ และตอนนี้น้ำปิดหัวของทหาร เขาคิดว่าน้อยนักเต้นที่เขาไม่ควรจะเห็นอีก และในหูของเขาดังถ้อยคำของเพลง :

การผจญภัย , อันตรายถึงตายป่า
เป็นส่วนของท่านกล้าหาญแปลก


เรือกระดาษแยกตรงกลาง และทหารกำลังจะจม เมื่อเขาถูกกลืนกินโดยปลาที่ดี

แหม มืดเลย เข้มกว่าในท่อระบาย และแคบมาก แต่ทหารดีบุกสะสมความกล้าของเขา ที่นั่นเขานอนที่ความยาวเต็ม , รับดาบปลายปืนของเขาก่อน

ไปๆมาๆว่ายน้ำปลาเปิดและบิดและทำให้การเคลื่อนไหวแปลกๆ จนในที่สุดเขาก็กลายเป็นนิ่ง

เหมือนแฟลชของแสงผ่านเขา แล้วก็มีเสียงบอกว่า " ทหารดีบุก " ปลาถูกจับ พาไปตลาด ขายและซื้อ และไปที่ครัวปรุงอาหารได้ฆ่าเขาด้วยมีดขนาดใหญ่เธอยึดทหารดีบุกระหว่างนิ้วหัวแม่มือและนิ้วของเธอ และพาเขาไปห้องที่ครอบครัวนั่งและที่ทุกคนอยากเห็นฉลองคนเดินทางในกระเพราะของปลา แต่ทหารดีบุกยังคงเฉย . เขาไม่ได้ที่ทุกคนภูมิใจ

เค้าตั้งไว้บนโต๊ะนั้น แต่ทำไมอยากรู้สิ่งที่เกิดขึ้น ?ทหาร อยู่ ใน เดียวกันมาก ห้องที่เขาได้ก่อน เขาเห็นเด็กเหมือนกัน ของเล่นเดียวกันยืนอยู่บนโต๊ะ และในหมู่พวกเขา สวย เต้น หญิงสาวที่ยังยืนบนขาข้างเดียว หล่อนก็เช่นกัน ที่สัมผัสหัวใจทหารดีบุก . เขาอาจจะร้องไห้ ดีบุก แต่คงไม่เหมาะสม เค้ามองเธอ เธอมองเขา ไม่พูด

และตอนนี้หนึ่งของหนุ่มน้อยเอาทหารดีบุกและโยนเขาเข้าไปในเตา เขาให้เหตุผลสำหรับการทำเช่นนั้น แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าปีศาจในกล่องยานัตถุ์ทำ .

ทหารดีบุกยืนอยู่ตอนนี้ในเปลวไฟของไฟสีแดง ความร้อนที่เขารู้สึกว่าแย่มาก แต่ไม่ว่าจะเริ่มจากไฟไหม้ หรือจากความรักในใจ เขาไม่อาจรู้เขาเห็นว่า สีค่อนข้างจะหายไปจากฟอร์มของเขา แต่ไม่ว่าจะเกิดขึ้นในการเดินทาง หรือมีสาเหตุมาจากความเศร้า ไม่มีใครพูด เค้ามองผู้หญิงตัวเล็ก เธอมองเขา และเขารู้สึกว่าตัวเองละลาย ; เขายังยืนหยัดเหมือนเดิม ด้วยเขี้ยวของเขาบนไหล่ของเขา ทันใดนั้นประตูก็เปิด ลมจับนักเต้นเธอพุ่งตรงเข้าไปในเตาให้ทหารดีบุก , ประกายขึ้นในเปลวไฟ และหายไปแล้ว ทหารดีบุกละลายเป็นก้อน และในกองเถ้าถ่านแม่บ้านพบเขาในวันถัดไปในรูปหัวใจดีบุกเล็กน้อย ในขณะที่ของนักเต้นก็ยังคงบันทึกประดับกุหลาบ ที่ถูกเผาเป็นสีดำเช่นถ่านหิน