One allowance gives the right to em

One allowance gives the right to emit one ton of CO2. Each member state has it own emissions quota and distributes these allowances among their industries. Companies that emit more greenhouse gases than they have permission for must buy extra allowances from the market. Similarly, companies that keep emissions below their allowance can sell their excess allowance in the market. The prices of allowances are determined in the free markets, which work like a typical stock exchange. The price of the allowance varies according to supply and demand.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ค่าหนึ่งให้ขวาผายหนึ่งตัน CO2 แต่ละรัฐสมาชิกได้เป็นเจ้าของโควตาการปล่อยก๊าซเรือนกระจก และกระจายเงินเหล่านี้ในอุตสาหกรรมของพวกเขา บริษัทที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกเพิ่มมากขึ้นกว่าที่พวกเขามีสิทธิ์ ต้องซื้อเงินพิเศษจากตลาด ในทำนองเดียวกัน บริษัทที่ทำให้การปล่อยก๊าซเรือนกระจกต่ำกว่าเบี้ยเลี้ยงของพวกเขาสามารถขายของค่าใช้จ่ายส่วนเกินในตลาด มีกำหนดราคาของเงินในตลาดฟรี ที่ทำงานเช่นการแลกเปลี่ยนสินค้าทั่วไป ราคาส่วนลดที่แตกต่างกันไปตามอุปสงค์และอุปทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หนึ่งค่าเผื่อให้สิทธิที่จะปล่อยออกมาหนึ่งตันของก๊าซ CO2 รัฐสมาชิกแต่ละคนมีโควต้าการปล่อยก๊าซเรือนกระจกของตัวเองและจัดจำหน่ายค่าใช้จ่ายเหล่านี้ในกลุ่มอุตสาหกรรมของพวกเขา บริษัท ที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากขึ้นกว่าที่พวกเขาได้รับอนุญาตจะต้องซื้อสำหรับค่าใช้จ่ายพิเศษจากตลาด ในทำนองเดียวกัน บริษัท ที่ให้การปล่อยค่าเผื่อด้านล่างของพวกเขาสามารถขายค่าเผื่อส่วนเกินในตลาด ราคาของค่าใช้จ่ายจะถูกกำหนดในตลาดฟรีซึ่งทำงานเช่นการแลกเปลี่ยนหุ้นทั่วไป ราคาของค่าเผื่อแตกต่างกันไปตามอุปสงค์และอุปทาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หนึ่งเผื่อให้สิทธิที่จะปล่อยหนึ่งตันของ CO2 รัฐสมาชิกแต่ละมันมีโควต้าการปล่อยและกระจายเหล่านี้ค่าใช้จ่ายของอุตสาหกรรมของพวกเขา บริษัทที่ปล่อยก๊าซเรือนกระจกมากขึ้นกว่าที่พวกเขาได้รับอนุญาตให้เบี้ยเลี้ยงพิเศษต้องซื้อจากตลาด ในทำนองเดียวกัน บริษัท ที่ให้พวกเขาสามารถขายเงินเบี้ยเลี้ยงการปล่อยด้านล่างส่วนเกินของพวกเขาในตลาดราคาของเงินมีความมุ่งมั่นในตลาดฟรี ซึ่งทำงานเหมือนหุ้นทั่วไป ราคาของเงินที่แตกต่างกันไปตามอุปสงค์และอุปทาน