Kasma's Thai Food & TravelExplore T

Kasma's Thai Food & TravelExplore Thai Food and Travel with Kasma Loha-unchit.Home   Classes   Trips   More   Blog   back

Thoughts on Thai Food & Culture

by Michael BabcockYou might also enjoy Michael's Impressions While Traveling in Thailand.

Introduction

I have been traveling with my wife Kasma to Thailand for seven years now (written in 1999) and there is always a new sight or insight to discover. After a total combined time in Thailand of over a year I feel as if I'm only beginning to really appreciate Thai culture.This year I realized just how much Thai food is a part of Thai culture. You might well ask what took me so long since Kasma's book It Rains Fishes: Legends, Traditions and the Joys of Thai Cookingis really an exploration of this close relationship of food and culture. In the United States food is more of an interest or hobby for some people and ignored by most everyone else. I always think of the contrast between Thai kitchens and the kitchen of someone "into" food in the United States. In the U.S. there is as much joy and pride in the equipment – the kitchen is invariably loaded with fancy equipment, expensive pots, pans, knives, etc. A Thai kitchen might have two or three burners, a wok or two, something to steam the rice in, a knife or two, a mortar and pestle, a chopping board, and that is all that is needed to create delicious food. Who needs all that fancy stuff? It is the cook that makes good food, not the equipment. In Thailand food is part of the fabric of life at all levels, from poor to rich. This was especially brought home to me watching Thai people eat and by hospital food.

Eating Out In Thailand

I ate out several times with Kasma's Thai family and also watched other Thais eating. Except when eating at a noodle shop or a food stall, eating in Thailand is family style - real family style. A series of dishes are ordered - usually with as much care as someone might take in planning a meal in the United States. First dishes are chosen that someone particularly likes or the restaurant or area is known for. Then other dishes are chosen to complement flavors. Not all dishes are spicy - they like to have a variety of tastes and flavors.When the dishes arrive, rather than serving as much as you want of your favorite dish and digging in, you do what Kasma calls "nibble eat." First, no one eats until rice arrives - the heart of the meal. In Thai you do not just say: "Let's eat." You say, literally: "Let's eat rice." All non-rice dishes, really all other food, are called gab kao - literally, "with rice." "I am going to buy gab kao," means you are going shopping for food. It is really a different concept than here where rice is a side dish often ignored completely. The food is really cooked to "season" the rice and dishes are flavored to be eaten with rice - they aren't meant to be eaten alone. Kasma has me so well-trained that if I don't have rice with a lunch or dinner it doesn't quite feel like a "real" meal.After a few dishes arrive, either a waiter or whoever is closest serves the rice. Then you take a small portion of one of the dishes close to you and put it on your plate. Usually no serving spoons are used - you use your own spoon, which is your main eating implement (your fork guides the food to your spoon, which takes it to your mouth) to serve from the gab kao dish. After that's done, you see what else looks good and try that. And so on through the meal. No one hogs a dish or overeats one item - there is care taken that food is truly shared. The dishes are not passed around the table - either you reach, someone serves you, or dishes are switched from time to time. Food is eaten slowly and tastes savored and the sharing of food with others is part of the enjoyment.It is a very different way of eating in a restaurant from here in the United States where each individual gets "my entree" and eats it all by him or herself. In Thailand food is really shared. Of course in Thailand there is seldom only one main entree - there are usually a number of "main" dishes. Bottled drinks, too, are typically shared. If three people wish to drink beer, a large bottle is ordered and glasses poured for each of the three people. Thais seem to have a hard time understanding the Americans on Kasma's tour where each person wants his or her own bottle so that they will get their fair share of the beer. In Thailand no one seems to be keeping track to make sure they aren't cheated.Actually, this quality of sharing and lack of insistence on "this belongs to ME" is one of the main differences between Thais and Americans. Aside from food, another good illustration of how this works in Thailand can be seen in the driving. The first time you are driven in Thailand it can be a harrowing experience. Until recently most roads in the country were one lane in either direction. On this one road you would find country pickup trucks, motors scooters (with up to five people!), slow trucks, fast trucks, buses, and cars of every variety. Because of the varying rates of speed there is a great deal of passing. The first time you are passing another car and speeding forward in the wrong lane directly towards an onrushing vehicle, you are a little bit frightened. And then, miraculously, everyone accommodates by moving over and creating a third lane. The road is meant to be shared.Another example. We were driving in Bangkok with two lanes for each direction. We were about to overtake a vehicle in the slow lane as a car at a "stop" sign (I have never actually seen a Thai stop at one) began to pull into the slower lane. In America the driver in the faster lane (us) would have sped up and loudly honked the horn so that no car would come into "my lane" - the slower vehicle would then hit the brakes to miss the new car entering the read. In Thailand our faster car slowed down just enough so that the car already in traffic could pull over into the fast lane and go around the car entering traffic. As soon as possible the slow car returned to the slow lane and we sped up and zoomed on by.The Thai way of sharing is shown when the bill comes. Thais seldom split up a bill according to who ate what. In Kasma's family we take turns inviting one another out and whoever does the inviting pays for the meal. In other situations, it would be the eldest or the one with the most status who would pay for the meal. Interestingly, there are seldom thanks expected or offered. I think there is a sense that thanks are not needed because it is assumed that the person is paying for the meal because he or she wants to. I know that when I have paid for dinner I didn't really expect thanks. Somehow it just all seems part of the natural flow – generosity calls forth generosity and there is a very different relationship to obligation and giving. Don't, however, think that Thais are pushovers and that you can always get a free meal. One of Kasma's relatives is a bit miserly and never reciprocates so whenever possible he is simply not invited. On the other hand, if he was destitute yet generous in spirit, he would never be left out.

Hospital Food in Thailand

And then there's the hospital food. Can you imagine going to a hospital cafeteria especially to eat? When a relative was hospitalized we ate several meals in a hospital cafeteria in Bangkok. If I knew of a Thai restaurant where I live (and there are dozens within an easy drive) with food as good as they served in this cafeteria, I would be a regular customer! (We don't eat out much because the Thai food at home is better than that in any of the local restaurants.)The best time to eat was lunch. There were three or four different food concessions with pre-made Thai dishes. You chose what you wanted, cafeteria style. Two different dishes served over rice cost 30 Baht, about 90 cents. You could also order noodles and there was food prepared to order from scratch for a little bit more, including Western food.The Green Curry was fabulous. They had small individual fish served with a spicy chili sauce for 40 Baht, a little over a dollar. There was an absolutely delicious spicy, tasty pork laab - a type of salad made in northeastern Thailand. One of my favorite dishes was a catfish curry with lots of small strips of gkrachai, an aromatic Thai root. There were fresh Asian greens (long, thin-leaved) with crispy pork. There was loofah squash cooked with egg. There was a chicken, basil and eggplant dish. There was a dynamite basil chicken. It was all good.The food served to patients came from the various concessions. One patient dinner was the same basil chicken we ate in the cafeteria (and it was the antithesis of "bland hospital food!"), a fish ball soup, and baby corn and pork. There was rice and fresh fruit (pineapple and watermelon) for dessert. It was delicious, tasty, Thai food. The price to the patient for three meals (and two snacks!) was 300 Baht per day - less than 9 dollars.In fact, we joked about how people would want to stay in Thai hospitals if they knew the situation. The cost for private rooms, pleasant and homey, was 2,200 Baht, about 65 dollars.(An aside. In Thailand hospital rooms are all provided with a long couch and additional bedding for a family member. It is just assumed that a family member will stay with the patient. There is a refrigerator provided so that the family can bring their own food. There's a small table surrounded by chairs for relatives to dine. You can also rent a suite that includes an extra room with living room furniture and a dining table. Each room has an additional 4 to 5 chairs so that up to 7 or 8 people can sit comfortably. When the patient arrived, they delivered a basket of fresh fruit and a get well card.)(Another aside. One of Kasma's tour members this year was hospitalized overnight for some blood tests and doctor consultations. The total cost, including medical care, tests, room, food, and medication, was 4,000 Baht, about $115. In t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Kasma ของ อาหารไทย และ อาหารไทย TravelExplore และเดินทาง ด้วย Kasma Loha unchit.Home เรียนไต่ขึ้นบล็อกหลังความคิดเกี่ยวกับอาหารและวัฒนธรรมโดย Michael BabcockYou อาจเพลิดเพลินกับของ Michael ความประทับใจขณะเดินทางในประเทศไทยแนะนำผมได้เดินทางกับภรรยาของ Kasma ประเทศไทย 7 ปีตอนนี้ (เขียนในปี 1999) และมีอยู่เสมอสายตาใหม่หรือเข้าใจได้ หลังจากรวมรวมเวลาในประเทศไทยของปีฉันรู้สึกว่าฉันเพียงเริ่มต้นจริง ๆ ชื่นชมวัฒนธรรมไทยปีนี้ฉันรู้เพียงจำนวนอาหารเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทย คุณอาจถามด้วยว่าเอาฉันเป็นเวลานานเนื่องจากเป็น Kasma จองมันฝนตกปลา: ตำนาน ประเพณี และการสุขของไทย Cookingis จริง ๆ การสำรวจนี้ปิดความสัมพันธ์ของอาหารและวัฒนธรรมได้ ในสหรัฐอเมริกา อาหารอยู่สนใจหรืองานอดิเรกสำหรับบางคน และละเว้น โดยส่วนมากทุกคน เสมอคิดว่า ความคมชัดระหว่างครัวไทยและครัวของบุคคล "เป็น" อาหารในสหรัฐอเมริกา ในสหรัฐอเมริกา มีความสุขและความภาคภูมิใจในอุปกรณ์มากที่สุด – ห้องครัวเกิดโหลดอุปกรณ์แฟนซี ราคาแพงเช่นหม้อ กระทะ มีด ฯลฯ ครัวไทยอาจมีสอง หรือสามเขียน กระทะ หรือสอง เพื่ออบข้าวใน มีด หรือ สอง เป็นโกร่ง เขียง และนั่นคือทั้งหมดที่จำเป็นสำหรับการสร้างอาหาร ผู้ที่เป็นสิ่งที่แฟนซี อาหารที่ดี อุปกรณ์ไม่ได้ ใน อาหารเป็นส่วนหนึ่งของผ้าชีวิตทุกระดับ จากคนจนกับคนรวย นี้ถูกโดยเฉพาะอย่างยิ่งนำมาบ้าน ให้ฉันดูคนไทยกิน และอาหารโรงพยาบาลการกินในประเทศไทยI ate out several times with Kasma's Thai family and also watched other Thais eating. Except when eating at a noodle shop or a food stall, eating in Thailand is family style - real family style. A series of dishes are ordered - usually with as much care as someone might take in planning a meal in the United States. First dishes are chosen that someone particularly likes or the restaurant or area is known for. Then other dishes are chosen to complement flavors. Not all dishes are spicy - they like to have a variety of tastes and flavors.When the dishes arrive, rather than serving as much as you want of your favorite dish and digging in, you do what Kasma calls "nibble eat." First, no one eats until rice arrives - the heart of the meal. In Thai you do not just say: "Let's eat." You say, literally: "Let's eat rice." All non-rice dishes, really all other food, are called gab kao - literally, "with rice." "I am going to buy gab kao," means you are going shopping for food. It is really a different concept than here where rice is a side dish often ignored completely. The food is really cooked to "season" the rice and dishes are flavored to be eaten with rice - they aren't meant to be eaten alone. Kasma has me so well-trained that if I don't have rice with a lunch or dinner it doesn't quite feel like a "real" meal.After a few dishes arrive, either a waiter or whoever is closest serves the rice. Then you take a small portion of one of the dishes close to you and put it on your plate. Usually no serving spoons are used - you use your own spoon, which is your main eating implement (your fork guides the food to your spoon, which takes it to your mouth) to serve from the gab kao dish. After that's done, you see what else looks good and try that. And so on through the meal. No one hogs a dish or overeats one item - there is care taken that food is truly shared. The dishes are not passed around the table - either you reach, someone serves you, or dishes are switched from time to time. Food is eaten slowly and tastes savored and the sharing of food with others is part of the enjoyment.It is a very different way of eating in a restaurant from here in the United States where each individual gets "my entree" and eats it all by him or herself. In Thailand food is really shared. Of course in Thailand there is seldom only one main entree - there are usually a number of "main" dishes. Bottled drinks, too, are typically shared. If three people wish to drink beer, a large bottle is ordered and glasses poured for each of the three people. Thais seem to have a hard time understanding the Americans on Kasma's tour where each person wants his or her own bottle so that they will get their fair share of the beer. In Thailand no one seems to be keeping track to make sure they aren't cheated.Actually, this quality of sharing and lack of insistence on "this belongs to ME" is one of the main differences between Thais and Americans. Aside from food, another good illustration of how this works in Thailand can be seen in the driving. The first time you are driven in Thailand it can be a harrowing experience. Until recently most roads in the country were one lane in either direction. On this one road you would find country pickup trucks, motors scooters (with up to five people!), slow trucks, fast trucks, buses, and cars of every variety. Because of the varying rates of speed there is a great deal of passing. The first time you are passing another car and speeding forward in the wrong lane directly towards an onrushing vehicle, you are a little bit frightened. And then, miraculously, everyone accommodates by moving over and creating a third lane. The road is meant to be shared.Another example. We were driving in Bangkok with two lanes for each direction. We were about to overtake a vehicle in the slow lane as a car at a "stop" sign (I have never actually seen a Thai stop at one) began to pull into the slower lane. In America the driver in the faster lane (us) would have sped up and loudly honked the horn so that no car would come into "my lane" - the slower vehicle would then hit the brakes to miss the new car entering the read. In Thailand our faster car slowed down just enough so that the car already in traffic could pull over into the fast lane and go around the car entering traffic. As soon as possible the slow car returned to the slow lane and we sped up and zoomed on by.The Thai way of sharing is shown when the bill comes. Thais seldom split up a bill according to who ate what. In Kasma's family we take turns inviting one another out and whoever does the inviting pays for the meal. In other situations, it would be the eldest or the one with the most status who would pay for the meal. Interestingly, there are seldom thanks expected or offered. I think there is a sense that thanks are not needed because it is assumed that the person is paying for the meal because he or she wants to. I know that when I have paid for dinner I didn't really expect thanks. Somehow it just all seems part of the natural flow – generosity calls forth generosity and there is a very different relationship to obligation and giving. Don't, however, think that Thais are pushovers and that you can always get a free meal. One of Kasma's relatives is a bit miserly and never reciprocates so whenever possible he is simply not invited. On the other hand, if he was destitute yet generous in spirit, he would never be left out.อาหารโรงพยาบาลในประเทศไทยAnd then there's the hospital food. Can you imagine going to a hospital cafeteria especially to eat? When a relative was hospitalized we ate several meals in a hospital cafeteria in Bangkok. If I knew of a Thai restaurant where I live (and there are dozens within an easy drive) with food as good as they served in this cafeteria, I would be a regular customer! (We don't eat out much because the Thai food at home is better than that in any of the local restaurants.)The best time to eat was lunch. There were three or four different food concessions with pre-made Thai dishes. You chose what you wanted, cafeteria style. Two different dishes served over rice cost 30 Baht, about 90 cents. You could also order noodles and there was food prepared to order from scratch for a little bit more, including Western food.The Green Curry was fabulous. They had small individual fish served with a spicy chili sauce for 40 Baht, a little over a dollar. There was an absolutely delicious spicy, tasty pork laab - a type of salad made in northeastern Thailand. One of my favorite dishes was a catfish curry with lots of small strips of gkrachai, an aromatic Thai root. There were fresh Asian greens (long, thin-leaved) with crispy pork. There was loofah squash cooked with egg. There was a chicken, basil and eggplant dish. There was a dynamite basil chicken. It was all good.The food served to patients came from the various concessions. One patient dinner was the same basil chicken we ate in the cafeteria (and it was the antithesis of "bland hospital food!"), a fish ball soup, and baby corn and pork. There was rice and fresh fruit (pineapple and watermelon) for dessert. It was delicious, tasty, Thai food. The price to the patient for three meals (and two snacks!) was 300 Baht per day - less than 9 dollars.In fact, we joked about how people would want to stay in Thai hospitals if they knew the situation. The cost for private rooms, pleasant and homey, was 2,200 Baht, about 65 dollars.(An aside. In Thailand hospital rooms are all provided with a long couch and additional bedding for a family member. It is just assumed that a family member will stay with the patient. There is a refrigerator provided so that the family can bring their own food. There's a small table surrounded by chairs for relatives to dine. You can also rent a suite that includes an extra room with living room furniture and a dining table. Each room has an additional 4 to 5 chairs so that up to 7 or 8 people can sit comfortably. When the patient arrived, they delivered a basket of fresh fruit and a get well card.)(Another aside. One of Kasma's tour members this year was hospitalized overnight for some blood tests and doctor consultations. The total cost, including medical care, tests, room, food, and medication, was 4,000 Baht, about $115. In t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Kasma ของอาหารไทยและร้านอาหารไทย TravelExplore และเดินทางไปกับ Kasma เรียนโลห unchit.Home Trips บล็อกอื่น ๆ กลับความคิดเกี่ยวกับอาหารและวัฒนธรรมไทยโดยไมเคิล BabcockYou ยังอาจจะสนุกกับการแสดงผลของไมเคิลในขณะที่เดินทางในประเทศไทย. เบื้องต้นผมได้เดินทางไปพร้อมกับภรรยาของฉัน Kasma ไป ประเทศไทยเป็นเวลาเจ็ดปีแล้ว (เขียนในปี 1999) และยังมีความเห็นใหม่หรือความเข้าใจที่จะค้นพบ หลังจากที่เวลารวมทั้งหมดในประเทศไทยกว่าปีที่ผมรู้สึกว่าผมเริ่มต้นเท่านั้นที่จะจริงๆขอบคุณปีไทย culture.This ฉันตระหนักเพียงเท่าใดอาหารไทยเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทย คุณอาจจะถามว่าผมใช้เวลานานมากตั้งแต่หนังสือ Kasma ของมันปลาฝน: ตำนานประเพณีและความสุขของไทย Cookingis จริงๆสำรวจนี้ความสัมพันธ์ใกล้ชิดของอาหารและวัฒนธรรม ในอาหารที่สหรัฐอเมริกามีมากขึ้นของความสนใจหรืองานอดิเรกสำหรับบางคนและโดยไม่สนใจคนอื่น ๆ ฉันมักจะคิดว่าความแตกต่างระหว่างครัวไทยและครัวของคน "เป็น" อาหารในประเทศสหรัฐอเมริกา ในสหรัฐอเมริกามีความสุขมากและความภาคภูมิใจในอุปกรณ์ - ห้องครัวที่เต็มไปเสมอกับอุปกรณ์แฟนซี, หม้อแพงกระทะมีด ฯลฯ ครัวไทยอาจมีสองหรือสามเตากระทะหรือสองสิ่งที่จะนึ่ง ข้าว, มีดหรือสองครกและสากเขียงและนั่นคือทั้งหมดที่จำเป็นในการสร้างอาหารอร่อย ใครต้องการสิ่งที่สิ่งแฟนซี? มันเป็นปรุงอาหารที่ทำให้อาหารที่ดีไม่อุปกรณ์ ในอาหารไทยเป็นส่วนหนึ่งของผ้าของชีวิตในทุกระดับจากยากจนที่อุดมไป นี้ถูกนำมาโดยเฉพาะอย่างยิ่งบ้านที่ผมดูคนไทยกินและอาหารโรงพยาบาล. รับประทานอาหารในประเทศไทยฉันกินออกมาหลายต่อหลายครั้งกับครอบครัวไทย Kasma และยังเฝ้าดูคนไทยอื่น ๆ การรับประทานอาหาร ยกเว้นเมื่อรับประทานอาหารที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหรือแผงขายอาหาร, การรับประทานอาหารในประเทศไทยเป็นสไตล์ครอบครัว - สไตล์ครอบครัวที่แท้จริง ชุดของอาหารมีการสั่งซื้อ - มักจะมีการดูแลมากที่สุดเท่าที่บางคนอาจจะใช้เวลาในการวางแผนการรับประทานอาหารในประเทศสหรัฐอเมริกา จานแรกที่ได้รับการคัดเลือกว่ามีใครบางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบหรือร้านอาหารหรือบริเวณที่เป็นที่รู้จัก แล้วอาหารอื่น ๆ จะได้รับเลือกเพื่อเติมเต็มรสชาติ ไม่ทุกจานมีรสเผ็ด - พวกเขาชอบที่จะมีความหลากหลายของรสชาติและ flavors.When อาหารมาถึงมากกว่าการให้บริการมากที่สุดเท่าที่คุณต้องการของอาหารจานโปรดของคุณและขุดในคุณทำในสิ่งที่ Kasma เรียกว่า "ตอดกิน." ครั้งแรกที่ไม่มีใครกินข้าวจนมาถึง - หัวใจของอาหาร ในไทยที่คุณไม่เพียงแค่พูดว่า "Let 's กิน." คุณจะพูดว่าตัวอักษร: "Let 's กินข้าว." ทุกจานที่ไม่ใช่ข้าวจริงทั้งหมดอาหารอื่น ๆ จะเรียกว่าพูดเรื่องไม่มีสาระ kao - ตัวอักษร "ข้าว". "ฉันกำลังจะไปซื้อพูดเรื่องไม่มีสาระ kao" หมายความว่าคุณจะไปช้อปปิ้งสำหรับอาหาร จริงๆแล้วมันมีแนวคิดที่แตกต่างจากที่นี่ที่ข้าวกับข้าวมักจะละเลยอย่างสมบูรณ์ อาหารสุกจริงๆ "ฤดู" ข้าวและอาหารที่มีรสที่จะกินข้าว - พวกเขาจะไม่ได้หมายถึงจะกินคนเดียว Kasma มีฉันเพื่อให้มีการฝึกอบรมว่าถ้าฉันไม่ได้มีข้าวกับอาหารกลางวันหรืออาหารเย็นก็ไม่ได้ค่อนข้างรู้สึกเหมือนเป็น "ของจริง" meal.After อาหารไม่กี่มาถึงทั้งบริกรหรือใครก็ตามที่อยู่ใกล้อาหารข้าว จากนั้นคุณใช้เวลาส่วนเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของอาหารที่ใกล้ชิดกับคุณและใส่ไว้ในจานของคุณ มักจะไม่มีการให้บริการช้อนจะใช้ - คุณใช้ช้อนของคุณเองซึ่งเป็นการรับประทานอาหารหลักของคุณดำเนินการ (ส้อมของคุณแนะนำอาหารที่จะช้อนของคุณซึ่งจะให้ปากของคุณ) ให้บริการตั้งแต่พูดเรื่องไม่มีสาระจาน kao หลังจากที่ทำคุณจะเห็นอะไรที่ดูดีและพยายามที่ และอื่น ๆ ผ่านทางอาหาร ไม่มีใคร hogs จานหรือทานมากเกินไปหนึ่งรายการ - มีการดูแลว่าอาหารที่ใช้ร่วมกันอย่างแท้จริง อาหารจะไม่ผ่านรอบโต๊ะ - ทั้งคุณไปถึงใครบางคนที่ให้บริการท่านหรืออาหารจะเปลี่ยนจากเวลา อาหารกินอย่างช้าๆและรสนิยมเสิร์ฟและการแบ่งปันของอาหารกับผู้อื่นเป็นส่วนหนึ่งของ enjoyment.It เป็นวิธีที่แตกต่างกันมากของการรับประทานอาหารในร้านอาหารจากที่นี่ในสหรัฐอเมริกาที่แต่ละคนได้รับ "การเข้าของฉัน" และกินทุกอย่างด้วย เขาหรือตัวเอง ในประเทศไทยอาหารที่ใช้ร่วมกันจริงๆ แน่นอนในประเทศไทยมีเพียงคนเดียวที่ไม่ค่อย Entree หลัก - มักจะมีจำนวนของ "หลัก" อาหาร เครื่องดื่มบรรจุขวดเช่นกันที่ใช้ร่วมกันโดยทั่วไป ถ้าสามคนต้องการที่จะดื่มเบียร์ขวดที่มีขนาดใหญ่มีการสั่งซื้อและแว่นตาเทสำหรับแต่ละคนสามคน คนไทยดูเหมือนจะมีช่วงเวลาที่ยากในการทำความเข้าใจชาวอเมริกันในทัวร์ Kasma ของที่แต่ละคนต้องการขวดของตัวเองของเขาหรือเธอเพื่อที่พวกเขาจะได้รับหุ้นยุติธรรมของเบียร์ ในประเทศไทยไม่มีใครดูเหมือนว่าจะมีการติดตามเพื่อให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไม่ cheated.Actually คุณภาพของการแบ่งปันและการขาดการยืนกรานที่ "นี้เป็นของฉัน" เป็นหนึ่งในความแตกต่างที่สำคัญระหว่างคนไทยและชาวอเมริกัน นอกเหนือจากอาหารอื่นภาพประกอบที่ดีของวิธีการทำงานในประเทศไทยสามารถมองเห็นได้ในการขับรถ ครั้งแรกที่คุณจะขับเคลื่อนในประเทศไทยก็สามารถจะเป็นประสบการณ์ที่บาดใจ จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ ถนนมากที่สุดในประเทศเป็นหนึ่งช่องทางในทิศทางใดทิศทางหนึ่ง เกี่ยวกับเรื่องนี้อย่างใดอย่างหนึ่งของถนนที่คุณจะพบประเทศรถกระบะ, สกูตเตอร์มอเตอร์ (ที่มีถึงห้าคน!), รถบรรทุกช้ารถเร็ว, รถโดยสารและรถยนต์ทุกพันธุ์ เพราะในอัตราที่แตกต่างกันของความเร็วมีการจัดการที่ดีของการส่งผ่าน ครั้งแรกที่คุณจะผ่านรถคันอื่นและเร่งไปข้างหน้าในช่องทางที่ไม่ถูกต้องโดยตรงต่อรถ onrushing คุณจะกลัวนิด ๆ หน่อย ๆ และแล้วปาฏิหาริย์ทุกคนรองรับโดยการย้ายไปและสร้างช่องทางที่สาม ถนนจะหมายถึงการเป็นตัวอย่าง shared.Another เรากำลังขับรถในเขตกรุงเทพมหานครที่มีสองเลนสำหรับแต่ละทิศทาง เรากำลังจะแซงรถในเลนช้าเป็นรถที่ "หยุด" การเข้าสู่ระบบ (ฉันไม่เคยเห็นจริงหยุดไทยที่หนึ่ง) เริ่มที่จะดึงเข้าช่องทางที่ช้าลง ในอเมริกาคนขับรถในช่องทางที่เร็วกว่า (เรา) จะมีการปรับให้เร็วขึ้นเสียงดัง honked แตรเพื่อให้รถจะไม่เข้ามาใน "ช่องทางของฉัน" - รถช้าลงก็จะตีเบรกพลาดรถใหม่เข้ามาอ่าน ในประเทศไทยของเราได้เร็วขึ้นรถชะลอตัวลงพอเพียงเพื่อให้รถที่มีอยู่แล้วในการเข้าชมสามารถดึงไปในช่องทางที่รวดเร็วและไปรอบ ๆ รถเข้าสู่การจราจร เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้รถช้ากลับไปเลนช้าและเราเร่งและซูมใน by.The วิถีไทยของการแบ่งปันจะปรากฏขึ้นเมื่อเรียกเก็บเงินมา คนไทยไม่ค่อยจะแยกการเรียกเก็บเงินตามที่กินสิ่งที่ ในครอบครัวของเรา Kasma ผลัดเชิญออกอีกและใครก็ตามที่จะเชิญชวนจ่ายสำหรับอาหาร ในสถานการณ์อื่น ๆ ก็จะเป็นพี่คนโตหรือคนที่มีฐานะส่วนใหญ่ที่จะจ่ายสำหรับการรับประทานอาหาร ที่น่าสนใจมีไม่ค่อยคาดว่าขอบคุณหรือเสนอ ผมคิดว่ามีความรู้สึกว่าขอบคุณที่ไม่จำเป็นเพราะมันจะสันนิษฐานว่าคนที่จะจ่ายสำหรับการรับประทานอาหารเพราะเขาหรือเธอต้องการ ผมรู้ว่าเมื่อผมได้จ่ายเงินสำหรับอาหารมื้อเย็นผมไม่ได้คาดหวังจริงๆขอบคุณ ยังไงก็เถอะมันก็ทุกอย่างดูเหมือนจะเป็นส่วนหนึ่งของการไหลตามธรรมชาติ - เอื้ออาทรเรียกมาเอื้ออาทรและมีความสัมพันธ์ที่แตกต่างกันมากที่จะให้ภาระผูกพันและ ทำไม่ได้ แต่คิดว่าคนไทยเป็น pushovers และที่คุณสามารถได้รับอาหารฟรี ญาติคนหนึ่งของ Kasma เป็นบิตตระหนี่และไม่เคยแกนดังนั้นเมื่อใดก็ตามที่เป็นไปได้ที่เขาเป็นเพียงการไม่ได้รับเชิญ ในทางตรงกันข้ามถ้าเขาเป็นคนยากจนยังใจกว้างในจิตวิญญาณของเขาจะไม่ได้รับการปล่อยออก. โรงพยาบาลอาหารในประเทศไทยแล้วมีอาหารโรงพยาบาล คุณสามารถจินตนาการไปโรงอาหารโรงพยาบาลโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะกิน? เมื่อญาติได้รับการรักษาในโรงพยาบาลเรากินอาหารหลายแห่งในโรงอาหารของโรงพยาบาลในกรุงเทพฯ ถ้าฉันรู้ว่าร้านอาหารไทยที่ฉันอยู่ (และมีหลายสิบภายในไดรฟ์ง่าย) กับอาหารที่ดีที่สุดเท่าที่พวกเขาทำงานอยู่ในโรงอาหารนี้ผมจะเป็นลูกค้าประจำ! (เราไม่ได้รับประทานอาหารนอกบ้านมากเพราะอาหารไทยที่บ้านจะดีกว่าว่าในใด ๆ ของร้านอาหารท้องถิ่น.) เวลาที่ดีที่สุดที่จะกินเป็นอาหารกลางวัน มีอยู่สามหรือสี่สัมปทานอาหารที่แตกต่างกับก่อนทำอาหารไทย คุณเลือกสิ่งที่คุณต้องการรูปแบบโรงอาหาร สองอาหารที่แตกต่างเสิร์ฟข้าวเสียค่าใช้จ่าย 30 บาทประมาณ 90 เซ็นต์ นอกจากนี้คุณยังสามารถสั่งก๋วยเตี๋ยวและมีอาหารที่เตรียมที่จะสั่งซื้อจากรอยขีดข่วนนิด ๆ หน่อย ๆ มากขึ้นรวมทั้งเวสเทิร์ food.The แกงเขียวหวานเป็นนิยาย พวกเขามีปลาเล็ก ๆ แต่ละเสิร์ฟกับซอสพริกเผ็ด 40 บาทน้อยกว่าเงินดอลลาร์ มีรสชาติอร่อยอย่างเผ็ดหมูอร่อยลาบ - ประเภทของสลัดที่เกิดขึ้นในภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หนึ่งในอาหารจานโปรดของฉันคือแกงปลาดุกที่มีจำนวนมากของแถบเล็ก ๆ ของ gkrachai, รากไทยที่มีกลิ่นหอม มีสีเขียวสดเอเชีย (ยาวบางใบ) กับหมูกรอบ มีสควอชรังบวบถูกปรุงด้วยไข่ มีไก่โหระพาและจานมะเขือเป็น มีไก่โหระพาระเบิดเป็น มันเป็นอาหาร good.The ให้บริการแก่ผู้ป่วยที่มาจากสัมปทานต่างๆ อาหารค่ำหนึ่งของผู้ป่วยเป็นไก่โหระพาเดียวกันกับที่เรากินในโรงอาหาร (และมันก็เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับ "อาหารโรงพยาบาลอ่อนโยน!") ปลาน้ำซุปลูกและข้าวโพดฝักอ่อนและเนื้อหมู มีข้าวและผลไม้สด (สับปะรดและแตงโม) สำหรับขนม มันอร่อย, อร่อยอาหารไทย ราคาให้กับผู้ป่วยสำหรับสามมื้อ (และอาหารว่างสอง) เป็นวันละ 300 บาท - น้อยกว่า 9 dollars.In ความเป็นจริงเราพูดตลกเกี่ยวกับวิธีการที่คนจะต้องการที่จะอยู่ในโรงพยาบาลไทยถ้าพวกเขารู้สถานการณ์ ค่าใช้จ่ายสำหรับห้องส่วนตัว, ที่พักที่ถูกใจและสบายเป็น 2,200 บาทประมาณ 65 ดอลลาร์. (กัน. ในประเทศไทยห้องของโรงพยาบาลทั้งหมดให้กับโซฟายาวและผ้าปูที่นอนเพิ่มเติมสำหรับสมาชิกในครอบครัว. มันคิดเพียงว่าสมาชิกในครอบครัวจะ อยู่กับผู้ป่วย. มีตู้เย็นให้เพื่อให้ครอบครัวสามารถนำอาหารของตัวเองของพวกเขาคือ. มีโต๊ะเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยเก้าอี้สำหรับญาติที่จะรับประทานอาหาร. คุณยังสามารถเช่าชุดที่มีห้องพิเศษด้วยเฟอร์นิเจอร์ห้องนั่งเล่นและห้องรับประทานอาหาร ตาราง. แต่ละห้องมีเพิ่มเติม 4-5 เก้าอี้เพื่อให้ได้ถึง 7 หรือ 8 คนสามารถนั่งสบาย. เมื่อผู้ป่วยมาถึงพวกเขาส่งมอบตะกร้าผลไม้สดและได้รับบัตรดี.) (อีกกัน. หนึ่งในทัวร์ Kasma ของ สมาชิกในปีนี้ได้รับการรักษาในโรงพยาบาลในชั่วข้ามคืนสำหรับการทดสอบเลือดบางส่วนและให้คำปรึกษาแพทย์. ค่าใช้จ่ายทั้งหมดรวมทั้งการดูแลรักษาทางการแพทย์การทดสอบ, ห้องพัก, อาหารและยาเป็น 4,000 บาทประมาณ $ 115. ในเสื้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

kasma ของ อาหารไทย& travelexplore อาหารไทยและการท่องเที่ยวกับ kasma โล unchit . บ้าน   เรียน   ทริป   เพิ่มเติม   บล็อก   

ความคิดเกี่ยวกับอาหารไทย&วัฒนธรรม

โดยไมเคิล babcockyou อาจอะไรสนุกกับไมเคิลไหมประทับใจขณะเดินทางในประเทศไทย .



แนะนำผมได้เดินทางไปกับภรรยา kasma ในประเทศไทยเป็นเวลาเจ็ดปีในขณะนี้ ( เขียนขึ้นในปี 1999 ) และมีเสมอใหม่เห็นหรือข้อมูลเชิงลึกเพื่อค้นพบ หลังจากเวลาทั้งหมดรวมกันใน ประเทศไทย มากกว่า 1 ปี ผมรู้สึกว่าผมเริ่มที่จะชื่นชมวัฒนธรรมไทย ในปีนี้ฉันตระหนักได้ว่าอาหารไทยเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรมไทยคุณอาจจะถามว่าใช้เวลานาน เนื่องจาก kasma หนังสืออะไรฝนตกปลา : ตำนาน ประเพณี และความสุขของคนไทย cookingis จริงๆสำรวจความสัมพันธ์ใกล้ชิดของวัฒนธรรมและอาหาร ในสหรัฐอเมริกาอาหารเป็นมากกว่าความสนใจหรืองานอดิเรกสำหรับบางคน และละเว้น โดยคนส่วนใหญ่แล้วฉันมักจะคิดว่าของความแตกต่างระหว่างครัวไทยและครัวของคน " เป็น " อาหารในสหรัฐอเมริกา ในสหรัฐอเมริกามีมากสนุกและภูมิใจในอุปกรณ์สำหรับห้องครัว ต้องโหลดด้วยอุปกรณ์แฟนซีแพง หม้อ กระทะ มีด ฯลฯ มีครัวไทย อาจจะสองหรือสามเตา , กระทะ หรือ สอง อะไรจะนึ่งข้าว , มีด หรือสอง ครกและสากเขียง และนั่นคือทั้งหมดที่จำเป็นในการสร้างอาหารอร่อย ใครต้องการพวกแฟนซี มันเป็นอาหารที่ทำให้อาหารอร่อย ไม่ใช่อุปกรณ์ ในอาหารเป็นส่วนหนึ่งของผ้าของชีวิตในทุกระดับจากคนจนให้รวย นี้คือโดยเฉพาะอย่างยิ่งมาบ้านผมดูคนไทยกินและอาหารโรงพยาบาล

กินออกในไทย

ผมกินมาหลายครั้งกับ kasma ของครอบครัวคนไทยและยังเห็นคนไทยกินอื่น ๆ ยกเว้นเมื่อรับประทานอาหารที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหรือร้านอาหาร กิน ประเทศไทย ลักษณะครอบครัวเป็นครอบครัวที่แท้จริง ชุดของอาหารที่สั่ง - มักจะมีการดูแลมาก เช่น บางคนอาจใช้เวลาในการวางแผนอาหารในสหรัฐอเมริกาจานแรกจะเลือกใครโดยเฉพาะอย่างยิ่งชอบ หรือร้านอาหาร หรือ พื้นที่เป็นที่รู้จักกันสำหรับ แล้วอาหารอื่น ๆมีการเลือกที่จะเติมเต็มรสชาติ อาหารทั้งหมดไม่ได้เผ็ด - พวกเขาชอบที่จะมีความหลากหลายของรสชาติและกลิ่นรส เมื่ออาหารมาถึง แทนที่จะให้มากเท่าที่คุณต้องการของอาหารจานโปรดของคุณและขุด คุณทำอะไร kasma เรียก " แทะกิน ก่อนไม่มีใครกินจนข้าวมาถึง - หัวใจของอาหาร ในไทย คุณไม่เพียง แต่พูดว่า " ทานกันเถอะ " เธอพูด หมาย : " กินข้าว " ทุกจานข้าวไม่ จริงๆอาหารอื่น จะเรียกว่ารึเปล่ากั๊บเขารึเปล่า - หมาย " ข้าว " " ผมจะไปซื้อกับข้าว " หมายความว่าคุณกำลังช้อปปิ้งอาหาร มันเป็นแนวคิดที่แตกต่างจากที่นี่ ข้าวกับข้าวมักจะถูกละเว้นสมบูรณ์จริงๆอาหารปรุงสุกจริงๆ " ฤดูกาล " ข้าวและอาหารจะรสให้กินพร้อมข้าว พวกเขาไม่ได้ตั้งใจจะกินคนเดียว kasma ได้ผมประทับใจว่า ถ้าฉันไม่ได้มีข้าวกับอาหารกลางวันหรืออาหารเย็นมันไม่ค่อยรู้สึกเหมือน " อาหารที่แท้จริง " หลังจากไม่กี่จาน ถึง ให้ พนักงาน หรือใครก็ตามที่อยู่ใกล้เสิร์ฟข้าวแล้วคุณใช้เวลาส่วนเล็ก ๆของหนึ่งในอาหารใกล้ตัวคุณ และใส่ในจานของคุณ มักจะไม่ใช้ช้อนกลาง - คุณใช้ช้อนของตัวเอง ซึ่งเป็นการใช้หลักกิน ( ส้อมของคุณคู่มือการอาหารของคุณช้อน ซึ่งใช้กับปากของคุณ ) เพื่อให้บริการจากกั๊บข้าวจาน หลังจากเสร็จแล้ว คุณเห็นอะไรที่ดูดี และพยายามที่ และอื่น ๆผ่านทางอาหาร