So much of what we're talking about

So much of what we're talking about today is a shift in perspective. After my accident, when I went back to college, I changed my major to art history. Studying visual art, I figured I'd learn something about how to see -- a really potent lesson for a kid who couldn't change so much of what he was seeing. Perspective, that kind of alchemy we humans get to play with, turning anguish into a flower.
8:20 Flash forward: now I work at an amazing place in San Francisco called the Zen Hospice Project, where we have a little ritual that helps with this shift in perspective. When one of our residents dies, the mortuary men come, and as we're wheeling the body out through the garden, heading for the gate, we pause. Anyone who wants -- fellow residents, family, nurses, volunteers, the hearse drivers too, now -- shares a story or a song or silence, as we sprinkle the body with flower petals. It takes a few minutes; it's a sweet, simple parting image to usher in grief with warmth, rather than repugnance. Contrast that with the typical experience in the hospital setting, much like this -- floodlit room lined with tubes and beeping machines and blinking lights that don't stop even when the patient's life has. Cleaning crew swoops in, the body's whisked away, and it all feels as though that person had never really existed. Well-intended, of course, in the name of sterility, but hospitals tend to assault our senses, and the most we might hope for within those walls is numbness -- anesthetic, literally the opposite of aesthetic. I revere hospitals for what they can do; I am alive because of them. But we ask too much of our hospitals. They are places for acute trauma and treatable illness. They are no place to live and die; that's not what they were designed for.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเปลี่ยนแปลงในมุมมองของสิ่งที่เรากำลังพูดถึงวันนี้ได้ หลังจากอุบัติเหตุของฉัน เมื่อผมกลับไปวิทยาลัย ฉันเปลี่ยนแปลงสำคัญการศิลปะ ศึกษาทัศนศิลป์ ฉันคิดฉันจะเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการดู - การเรียนที่มีศักยภาพจริง ๆ สำหรับเด็กที่ไม่เปลี่ยนแปลงมากของสิ่งที่เขาเห็น มุมมอง ของขลังเรามนุษย์ได้เล่นกับ หันความปวดร้าวเป็นดอกไม้ 8:20 แฟลชไปข้างหน้า: ตอนนี้ผมทำงานที่สถานตื่นตาตื่นใจในซานฟรานซิสโกที่เรียกว่าโครงการป่วยเซน ที่เรามีพิธีกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ช่วยให้ มีการเปลี่ยนแปลงในมุมมองนี้ เมื่อหนึ่งในแขกตาย ผู้ชายก่อนมา และขณะที่เรากำลังทะยานร่างกายออกผ่านสวน หัวสำหรับประตู เราหยุดชั่วคราว ทุกคนที่ต้อง - อาศัยเพื่อน ครอบครัว พยาบาล อาสา สมัคร ไดรเวอร์ทุกศพเกินไป ตอนนี้ - หุ้นเรื่องราว หรือเพลง หรือความ เงียบ เราโรยตัว ด้วยกลีบดอกไม้ ใช้เวลากี่นาที มันเป็นภาพอวยหวาน เรียบง่ายในความเศร้าโศกกับความอบอุ่น มากกว่า repugnance ความคมชัดที่ มีประสบการณ์ทั่วไปในโรงพยาบาล มากเช่นนี้ - ห้องสนามเต็มไป ด้วยหลอด และสัญจรเครื่อง และกะพริบไฟที่ไม่หยุดแม้ว่าจะมีชีวิตของผู้ป่วย ทำความสะอาดเรือบังใน ของร่างกายในการพาท่าน และมันทั้งหมดรู้สึกว่าบุคคลนั้นได้เคยมีอยู่ ความตั้งใจ แน่นอน ชื่อของการเป็นหมัน แต่โรงพยาบาลมักจะ จู่โจมความรู้สึกของเรา และส่วนใหญ่เราอาจหวังสำหรับภายในกำแพงเหล่านั้นเป็นอาการชา - ยา แท้จริงตรงกันข้ามของความงาม ผมเคารพโรงพยาบาลสำหรับสิ่งที่พวกเขาสามารถทำได้ ฉันมีชีวิตอยู่เนื่องจากพวกเขา แต่เราขอเกินไปมากมายที่โรงพยาบาลของเรา สถานที่สำหรับการบาดเจ็บเฉียบพลันและเจ็บป่วยรักษาได้ มีสถานที่อยู่อาศัย และ ตาย นั่นคือไม่ว่าพวกเขาถูกออกแบบสำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มากของสิ่งที่เรากำลังพูดถึงในวันนี้คือการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของ หลังจากที่เกิดอุบัติเหตุของฉันเมื่อฉันเดินกลับไปที่วิทยาลัยผมเปลี่ยนที่สำคัญของฉันไปที่ประวัติศาสตร์ศิลปะ เรียนศิลปะภาพฉันคิดว่าฉันต้องการเรียนรู้บางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการดู - บทเรียนที่มีศักยภาพจริงๆสำหรับเด็กที่ไม่สามารถจะเปลี่ยนมากของสิ่งที่เขาได้เห็น มุมมองของชนิดของการเล่นแร่แปรธาตุมนุษย์เราได้รับการเล่นกับที่เปลี่ยนความปวดร้าวลงในดอกไม้.
8:20 แฟลชไปข้างหน้า: ตอนนี้ผมทำงานที่เป็นสถานที่ที่น่าตื่นตาตื่นใจในซานฟรานซิเรียกว่าบ้านพักรับรองโครงการเซนที่เรามีพิธีกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะช่วยให้มี การเปลี่ยนแปลงนี้ในมุมมอง เมื่อหนึ่งในจำนวนผู้อยู่อาศัยของเราตายคนที่ฝังศพมาและในขณะที่เรากำลังล้อร่างกายออกผ่านสวนมุ่งหน้าไปยังประตูที่เราหยุด ใครก็ตามที่ต้องการ - เพื่อนที่อาศัยอยู่ในครอบครัว, พยาบาล, อาสาสมัครคนขับรถบรรทุกศพเกินไปในขณะนี้ - หุ้นเรื่องราวหรือเพลงหรือความเงียบในขณะที่เราโรยร่างกายด้วยกลีบดอกไม้ มันต้องใช้เวลาไม่กี่นาที; มันเป็นความหวานภาพพรากจากกันง่าย ๆ ที่จะนำในความเศร้าโศกด้วยความอบอุ่นมากกว่าความเกลียดชัง ความคมชัดที่มีประสบการณ์โดยทั่วไปในโรงพยาบาลมากเช่นนี้ - ห้องพักจ้าเรียงรายไปด้วยท่อและเครื่องเสียงเตือนและไฟกระพริบที่ไม่หยุดแม้ในขณะที่ชีวิตของผู้ป่วยมี ลูกเรือทำความสะอาดรี่ในร่างกายในการดึงตัวออกไปและมันทั้งหมดมีความรู้สึกว่าคนที่ไม่เคยมีตัวตนจริงๆ ดีตั้งใจของหลักสูตรในชื่อของหมัน แต่โรงพยาบาลมีแนวโน้มที่จะโจมตีความรู้สึกของเราและมากที่สุดที่เราอาจหวังสำหรับภายในกำแพงนั้นคือชา - ยาชาอักษรตรงข้ามของความงาม ผมกราบไหว้โรงพยาบาลสำหรับสิ่งที่พวกเขาสามารถทำ; ผมยังมีชีวิตเพราะของพวกเขา แต่เราจะขอมากเกินไปของโรงพยาบาลของเรา พวกเขาเป็นสถานที่สำหรับการบาดเจ็บเฉียบพลันและการเจ็บป่วยที่รักษาได้ พวกเขาเป็นสถานที่ที่จะมีชีวิตอยู่และตายไม่มี นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาได้รับการออกแบบมาสำหรับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ดังนั้นมากของสิ่งที่เรากำลังพูดถึงนี้ คือการเปลี่ยนมุมมอง หลังจากเกิดอุบัติเหตุ เมื่อผมกลับไปที่มหาลัย ผมเปลี่ยนสาขาประวัติศาสตร์ศิลปะ เรียนศิลปะ , ฉันคิดฉันต้องการเรียนรู้เกี่ยวกับวิธีการดู -- บทเรียนที่มีศักยภาพจริง ๆ สำหรับเด็กที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากของสิ่งที่เขาเห็น มุมมอง , ชนิดของการเล่นแร่แปรธาตุ มนุษย์เราได้รับที่จะเล่นกับ , เปลี่ยนความเจ็บปวดเป็นดอกไม้8 : 20 ย้อนกลับ : ตอนนี้ผมทำงานที่น่าตื่นตาตื่นใจสถานที่ในซานฟรานซิสโกเรียกว่าเซนบ้านพักโครงการที่เราน่าจะมีพิธีกรรมที่ช่วยในการเปลี่ยนแปลงนี้ในมุมมอง เมื่อหนึ่งในผู้อยู่อาศัยของเราตาย ศพผู้ชายมา และเรากำลังจะพาร่างกายออกมาจากสวน มุ่งหน้าประตูน้ำ เราหยุด ใครต้องการ . . . . เพื่อนประชาชน ครอบครัว พยาบาล อาสาสมัคร รถบรรทุกไดรเวอร์เกินไป ตอนนี้ . . . หุ้นเรื่องราวหรือเพลง หรือความเงียบ เพราะร่างกายเราโรยด้วยกลีบดอกไม้ มันใช้เวลาไม่กี่นาที มันช่างง่ายแยกภาพจะนำในความเศร้าโศกกับความอบอุ่นมากกว่าความรังเกียจมาก ความคมชัดกับประสบการณ์ทั่วไปในโรงพยาบาลตั้งเยอะ แบบนี้ ห้องที่มีไฟเรียงรายด้วยหลอดและเสียงเครื่องและไฟกระพริบที่ไม่หยุดแม้เมื่อชีวิตของผู้ป่วยได้ ทีมทำความสะอาด swoops ใน ร่างกายก็อุ้มตัวไป และรู้สึกว่า คนๆ นั้นไม่เคยมีตัวตนจริงๆ คือวัตถุประสงค์ของหลักสูตรในนามของการเป็นหมัน แต่โรงพยาบาลมีแนวโน้มที่จะทำร้ายความรู้สึกของเราและสิ่งที่เราอาจหวังภายในกำแพงนั้นเป็นชา -- ชา , หมายตรงข้ามของสุนทรียะ ผมเคารพโรงพยาบาลสำหรับสิ่งที่พวกเขาทำ ฉันมีชีวิตอยู่เพราะพวกเขา แต่เราขอมากเกินไปของโรงพยาบาลของเรา เป็นสถานที่สำหรับการบาดเจ็บเฉียบพลันและโรคภัยคุดทะราด พวกเขาไม่มีสถานที่ที่จะมีชีวิตอยู่และตาย นั่นไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาถูกออกแบบมาสำหรับ