The first solution has a couple of h

The first solution has a couple of hidden difficulties. How does the system know what information is shared and what isn’t? After all, it has no way of figuring this out unless it uses a global monitor that tracks all memory activity. That would be awfully expensive. So if the system designer adopted the “anything goes” position, the assumption has to be that every memory access reaches something which might be shared; then we cannot cache it. We just argued that haying truly independent cache memories is inconsistent with the “anything goes” philosophy. If we trust the programmers to tell us correctly what is shared and what is not the shared, we could mark the shared things and cache the others. This design approach follows the “nothing illegal” philosophy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โซลูชั่น first มีสองปัญหาที่ซ่อนอยู่ ระบบไรรู้ข้อมูลร่วมกันและอะไรไม่ได้ หลังจากที่ทุก มีวิธีของ figuring นี้ออกเว้นแต่จะใช้จอภาพทั่วโลกที่ติดตามกิจกรรมของหน่วยความจำทั้งหมด ที่จะแพงชะมัด ดังนั้นถ้าผู้ออกแบบระบบหมายถึงการ "อะไรไป" ตำแหน่ง อัสสัมชัญที่ได้จะ ให้ทุกหน่วยความจำเข้าถึงบางสิ่งบางอย่างซึ่งอาจจะใช้ร่วมกัน แล้ว เราไม่แคชมัน เราเพียงโต้เถียงว่า haying ความทรงจำของแคอิสระอย่างแท้จริงไม่สอดคล้องกับปรัชญา "อะไรไป" ถ้าเราเชื่อโปรแกรมเมอร์เพื่อบอกถูกต้องอะไรร่วมกันและสิ่งใดไม่ใช่การใช้ร่วมกัน เราสามารถทำเครื่องหมายใช้ร่วมกัน และแคชอื่น ๆ วิธีการออกแบบนี้เป็นไปตาม "ไม่ถูก" ปรัชญา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ไฟทางออกแรกมีคู่ของความยากลำบากที่ซ่อนอยู่ ระบบรู้ได้อย่างไรว่าข้อมูลที่จะใช้ร่วมกันและสิ่งที่ไม่? หลังจากที่ทั้งหมดจะมีวิธีการออก Fi guring นี้นอกจากจะใช้จอแสดงผลระดับโลกที่ติดตามกิจกรรมของหน่วยความจำทั้งหมด ที่จะมีราคาแพงชะมัด ดังนั้นหากนักออกแบบระบบนำ "อะไรไป" ตำแหน่งสมมติฐานจะต้องมีการเข้าถึงหน่วยความจำทุกคนถึงสิ่งที่อาจจะมีการใช้ร่วมกัน แล้วเราไม่สามารถเก็บมัน เราก็แย้งว่า haying อิสระอย่างแท้จริงความทรงจำแคชไม่สอดคล้องกับ "อะไรไป" ปรัชญา ถ้าเราเชื่อมั่นในการเขียนโปรแกรมที่จะบอกเราได้อย่างถูกต้องสิ่งที่ใช้ร่วมกันและสิ่งที่ไม่ได้ใช้ร่วมกันที่เราจะได้ทำสิ่งที่ใช้ร่วมกันและแคชอื่น ๆ วิธีการออกแบบนี้ต่อไป "ไม่มีอะไรที่ผิดกฎหมาย" ปรัชญา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จึงมีโซลูชั่นแรกคู่ของปัญหาที่ซ่อนอยู่ ระบบจะทราบได้อย่างไรว่าข้อมูลที่ใช้ร่วมกันและสิ่งที่ไม่ ? หลังจากทั้งหมด มันมีวิธีการถ่ายทอด guring นี้นอกจากจะใช้ทั่วโลกที่ติดตามกิจกรรมการตรวจสอบหน่วยความจำทั้งหมด จะเป็นตัวที่แพง ดังนั้น หากออกแบบระบบใช้ " อะไร " ตำแหน่งสันนิษฐานได้ว่าทุกหน่วยความจำเข้าถึงถึงบางอย่างซึ่งอาจจะใช้ร่วมกัน แล้วเราไม่สามารถแคช เราก็แย้งว่า haying ความจำแคชอิสระอย่างแท้จริง สอดคล้องกับ " อะไร " ปรัชญา ถ้าเราเชื่อโปรแกรมเมอร์ที่จะบอกเราได้อย่างถูกต้องสิ่งที่ใช้ร่วมกันและสิ่งที่ไม่ได้ใช้ เราสามารถใช้เครื่องหมายสิ่งและของผู้อื่นแนวทางการออกแบบนี้ว่า " อะไรที่ผิดกฎหมาย " ปรัชญา