The sudden collapse of Saigon in Ap

The sudden collapse of Saigon in April 1975 set the stage for a new and uncertain chapter in the evolution of Vietnamese society. The Hanoi government had to confront directly what communists have long called the struggle between the two paths of socialism and capitalism. At issue was Hanoi's ability to translate its wartime success and socialist revolutionary experience into postwar rehabilitation and reconstruction, now that it controlled the South territorially.

Foremost among the regime's imperatives was that of restoring order and stability to the war-torn South. The critical question, however, was whether or not the northern conquerors could inspire the southern population to embrace communism. Initially, Hanoi appeared sanguine; the two zones had more similarities than dissimilarities, and the dissimilarities were expected to be eliminated as the South caught up with the North in socialist organization.

The December 1975 Vietnam Courier, an official government publication, portrayed Vietnam as two distinct, incongruent societies. The South was reported to continue to suffer from what communists consider the neo-colonialist influences and feudal ideology of the United States, while the North was considered to serve as a progressive environment for growing numbers of a new kind of socialist human being, imbued with patriotism, proletarian internationalism, and socialist virtues. The class of social exploiter had been eliminated in the North, leaving the classes of workers collectivized peasant, and socialist intellectual, the last consisting of various groups. In contrast, the South was divided into a working class, peasantry, petit bourgeois, capitalist--or comprador (see Glossary)--class, and the remnant of a feudal landlord class.

In September 1976, Premier Pham Van Dong declared that his compatriots, North and South, were "translating the revolutionary heroism they [had] displayed in fighting into creative labor in the acquisition of wealth and strength." In the South particularly, the old society was undergoing active changes as the result of "stirring revolutionary movements" by the workers, peasants, youth, women, intellectuals, and other groups. In agriculture alone, "millions of people" participated in bringing hundreds of thousands more hectares under cultivation and in building or dredging thousands of kilometers of canals and ditches.

From all indications, however, these changes occurred more through coercion than volition. In Dong's own words, the party had initiated "various policies aimed at eliminating the comprador capitalists as a class and doing away with all vestiges of feudal exploitation." These policies radically realigned the power elite so that the ruling machine was controlled collectively by the putative vanguard of the working class--the party--and by the senior cadres of the party who were mostly from the North.

In its quest for a new socialist order in the South, Hanoi relied on other techniques apart from socialist economic transformation and socialist education. These included thought reform, population resettlement, and internal exile, as well as surveillance and mass mobilization. Party-sponsored "study sessions" were obligatory for all adults. For the former elite of the Saigon regime, a more rigorous form of indoctrination was used; hundreds of thousands of former military officers, bureaucrats, politicians, religious and labor leaders, scholars, intellectuals, and lawyers, as well as critics of the new regime were ordered to "reeducation camps" for varying periods. In mid1985 , the Hanoi government conceded that it still held about 10,000 inmates in the reeducation camps, but the actual number was believed to be at least 40,000. In 1982 there were about 120,000 Vietnamese in these camps. According to a knowledgeable American observer, the inmates faced hard labor, but only rarely torture or execution.

Population resettlement or redistribution, although heralded on economic grounds, turned out to be another instrument of social control in disguise. It was a means of defusing tensions in congested cities, which were burdened with unemployed and socially dislocated people even after most of the rural refugees had been repatriated to their native villages. These refugees had swelled the urban population to 45 percent of the southern total in 1975 (up from 33 percent in 1970). The authorities sought to address the problem of urban congestion by relocating many of the metropolitan jobless in the new economic zones hastily set up in virgin lands, often malaria-infested jungles, as part of a broader effort to boost agricultural output. In 1975 and 1976 alone, more than 600,000 people were moved from Ho Chi Minh City to these zones, in most instances, reportedly, against their will. Because of the barely tolerable living conditions in the new settlements, a considerable number of people escaped or bribed their way back to the city. The new economic zones came to be widely perceived as places of internal exile. In fact, the authorities were said to have used the threat of exile to such places against those who refused to obey party instructions or to participate in the activities of the mass organizations.

Surveillance was a familiar tool of the regime, which was bent on purging all class enemies. Counterrevolutionaries, real and suspected, were summarily interned in reform camps or forced labor camps that were set up separately from the new economic zones in several border areas and other undeveloped regions.

The Hanoi government has claimed that not a single political execution took place in the South after 1975, even in cases of grave war crimes. Generally, the foreign press corroborated this claim by reporting in 1975 that there seemed to be no overt indication of the blood bath that many Western observers had predicted would occur in the wake of the communist takeover. Some Western observers, however, have estimated that as many as 65,000 South Vietnamese may have been executed.

In March 1982, the Vietnamese Communist Party (VCP) convened its Fifth National Party Congress to assess its achievements since 1976 and to outline its major tasks for the 1980s. The congress was revealing if only because of its somber admission that revolutionary optimism was no substitute for common sense. Despite rigid social controls and mass mobilization, the party fell far short of its original expectations for socialist transition. According to the party's assessment, from 1976 through 1980 shortcomings and errors occurred in establishing transition goals and in implementing the party line.

The congress, however, reaffirmed the correctness of the party line concerning socialist transition, and directed that it be implemented with due allowances for different regional circumstances. The task was admittedly formidable. In a realistic appraisal of the regime's difficulties, Nhan Dan, the party's daily organ, warned in June 1982 that the crux of the problem lay in the regime itself, the shortcomings of which included lack of party discipline and corruption of party and state functionaries.

In 1987 the goal of establishing a new society remained elusive, and Vietnam languished in the first stage of the party's planned period of transition to socialism. Mai Chi Tho, mayor of Ho Chi Minh City and deputy head of its party branch, had told visiting Western reporters as early as April 1985 that socialist transition, as officially envisioned, would probably continue until the year 2000.

In the estimation of the party, Vietnamese society had succumbed to a new form of sociopolitical elitism that was just as undesirable as the much-condemned elitism of the old society. Landlords and comprador capitalists may have disappeared but in their places were party cadres and state functionaries who were no less status-conscious and self-seeking. The Sixth National Party Congress in December 1986 found it necessary to issue a stern warning against opportunism, individualism, personal gain, corruption, and a desire for special prerogatives and privileges. A report to the congress urged the party to intensify class struggle in order to combat the corrupt practices engaged in by those who had "lost their class consciousness." Official efforts to purify the ranks of the working class, peasantry, and socialist intellectuals, however, failed to strike a responsive chord. In fact, the proceedings of the Sixth Congress left the inescapable impression that the regime was barely surviving the struggle between socialism and capitalism and that an early emergence of a communist class structure was unlikely.

As ideally envisioned, the socialist sector was expected to provide 70 percent of household income and the "household economy," or the privately controlled resources of the home, was to make up the balance. In September 1986 cadres and workers were earning their living mainly through moonlighting and, according to a Vietnamese source, remained on "the state rolls only to preserve their political prestige and to receive some ration stamps and coupons." The source further disclosed that the society's lack of class consciousness was reflected in the party's membership, among whom only about 10 percent were identified as from the working class

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การล่มสลายอย่างฉับพลันของไซ่ง่อนในเมษายน 1975 ตั้งเวทีสำหรับบทใหม่และความไม่แน่นอนในการวิวัฒนาการของสังคมเวียดนาม รัฐบาลฮานอยมีการเผชิญหน้าโดยตรงสิ่งที่คอมมิวนิสต์ได้เรียกนานการต่อสู้ระหว่างสองเส้นทางของสังคมนิยมและทุนนิยม ที่มีปัญหาคือความสามารถของกรุงฮานอยที่จะแปลความสำเร็จในช่วงสงครามและผู้มีประสบการณ์การปฏิวัติสังคมนิยมเข้าสู่การฟื้นฟูหลังสงครามและฟื้นฟูตอนนี้ว่ามันควบคุมดินแดนใต้. สำคัญที่สุดในหมู่สนองของระบอบการปกครองที่เป็นที่ของการฟื้นฟูการสั่งซื้อและความมั่นคงของสงครามใต้ คำถามที่สำคัญอย่างไรหรือไม่พิชิตภาคเหนือสามารถสร้างแรงบันดาลใจที่มีประชากรภาคใต้ที่จะโอบกอดคอมมิวนิสต์ ในขั้นต้นฮานอยปรากฏร่าเริง; สองโซนมีความคล้ายคลึงกันมากกว่า dissimilarities, และ dissimilarities คาดว่าจะถูกตัดออกเป็นทิศใต้ติดกับภาคเหนือในองค์กรสังคมนิยม. ธันวาคม 1975 เวียดนาม Courier, สิ่งพิมพ์รัฐบาลอย่างเป็นทางการภาพเวียดนามเป็นสองแตกต่างกันในสังคมไม่สอดคล้องกัน ภาคใต้มีรายงานว่าจะยังคงประสบจากสิ่งที่คอมมิวนิสต์พิจารณาอิทธิพลนีโออาณานิคมและอุดมการณ์ศักดินาของสหรัฐอเมริกาในขณะที่ภาคเหนือได้รับการพิจารณาเพื่อใช้เป็นสภาพแวดล้อมที่มีความก้าวหน้าในการเจริญเติบโตตัวเลขของรูปแบบใหม่ของมนุษย์สังคมนิยมตื้นตันใจกับ ความรักชาติความร่วมมือระหว่างไพร่และคุณธรรมสังคมนิยม ระดับชั้นของสังคมยังผู้ใช้ที่ได้รับการตัดออกในภาคเหนือออกจากชั้นเรียนของแรงงาน collectivized ชาวนาและปัญญาสังคมนิยมสุดท้ายประกอบด้วยกลุ่มต่างๆ ในทางตรงกันข้ามภาคใต้แบ่งออกเป็นกรรมกรชาวนา, ชนชั้นกลางชนชั้นทุนนิยม - หรือ Comprador (ดูภาคผนวก). - ชั้นเรียนและส่วนที่เหลือของชนชั้นเจ้าที่ดินศักดินาในเดือนกันยายนปี 1976 พรีเมียร์ Pham Van Dong ประกาศว่าเขา ร่วมภาคเหนือและใต้ได้ "แปลความกล้าหาญปฏิวัติพวกเขา [เคย] ปรากฏในการต่อสู้เป็นแรงงานที่มีความคิดสร้างสรรค์ในการเข้าซื้อกิจการของความมั่งคั่งและความแข็งแรง." ในภาคใต้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสังคมเก่า ๆ ได้ถูกดำเนินการเปลี่ยนแปลงการใช้งานเป็นผลมาจาก "กวนเคลื่อนไหวปฏิวัติ" โดยคนงานชาวนาเยาวชนสตรีปัญญาชนและกลุ่มอื่น ๆ ในการเกษตรเพียงอย่างเดียว "ล้านคน" มีส่วนร่วมในการนำหลายร้อยไร่พันมากขึ้นภายใต้การเพาะปลูกและในอาคารหรือลอกหลายพันกิโลเมตรของคลองและคู. จากตัวชี้วัดทั้งหมดอย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นมากขึ้นผ่านการข่มขู่กว่าความตั้งใจ ในคำพูดของดงของบุคคลที่ได้ริเริ่ม "นโยบายต่าง ๆ ที่มุ่งกำจัดนายทุน Comprador เป็นชั้นและทำไปด้วยร่องรอยของการแสวงหาผลประโยชน์เกี่ยวกับระบบศักดินา." นโยบายเหล่านี้อย่างรุนแรงตั้งหลักชนชั้นอำนาจเพื่อให้เครื่องการพิจารณาคดีที่ถูกควบคุมโดยกลุ่มแนวหน้าสมมุติของชนชั้นแรงงาน - บุคคล - และ cadres อาวุโสของพรรคที่ได้รับส่วนใหญ่มาจากภาคเหนือ. ในการแสวงหาสำหรับใหม่ เพื่อสังคมนิยมในภาคใต้, ฮานอยอาศัยเทคนิคอื่น ๆ นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและการศึกษาสังคมนิยมสังคมนิยม เหล่านี้การปฏิรูปความคิดรวมถึงการตั้งถิ่นฐานของประชากรและถูกเนรเทศภายในรวมทั้งการเฝ้าระวังและการระดมมวล พรรคสนับสนุน "การประชุมการศึกษา" เป็นหน้าที่สำหรับผู้ใหญ่ทุกคน สำหรับอดีตยอดของระบอบการปกครองไซ่ง่อนรูปแบบที่เข้มงวดมากขึ้นของการปลูกฝังถูกนำมาใช้; หลายร้อยหลายพันนายทหารอดีตข้าราชการนักการเมืองผู้นำศาสนาและแรงงานนักวิชาการปัญญาชนและนักกฎหมายเช่นเดียวกับนักวิจารณ์ของระบอบการปกครองใหม่ได้รับคำสั่งให้ "ค่าย reeducation" สำหรับระยะเวลาที่แตกต่างกัน ใน mid1985 รัฐบาลฮานอยยอมรับว่ามันจะยังคงจัดขึ้นประมาณ 10,000 นักโทษในค่าย reeducation แต่จำนวนที่เกิดขึ้นจริงก็เชื่อว่าจะมีอย่างน้อย 40,000 ในปี 1982 มีอยู่ประมาณ 120,000 เวียดนามในค่ายเหล่านี้ ตามที่ผู้สังเกตการณ์ชาวอเมริกันที่มีความรู้ผู้ต้องขังที่ต้องเผชิญกับการทำงานหนัก แต่ไม่ค่อยทรมานหรือการดำเนินการ. ประชากรตั้งถิ่นฐานใหม่หรือแจกจ่ายแม้ว่าประกาศบนพื้นฐานทางเศรษฐกิจจะกลายเป็นเครื่องมือที่ใช้ในการควบคุมทางสังคมในการปลอมตัวอื่น มันเป็นวิธีการขจัดภัยความตึงเครียดในเมืองแออัดซึ่งเป็นภาระกับคนตกงานและเคล็ดสังคมแม้หลังจากที่ส่วนใหญ่ของผู้ลี้ภัยชาวชนบทได้รับการส่งตัวไปยังหมู่บ้านพื้นเมืองของพวกเขา ผู้ลี้ภัยเหล่านี้ได้เพิ่มขึ้นประชากรในเมืองร้อยละ 45 ของทั้งหมดภาคใต้ในปี 1975 (เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 33 ในปี 1970) เจ้าหน้าที่พยายามที่จะแก้ไขปัญหาความแออัดของเมืองโดยตั้งรกรากหลายว่างงานในมหานครเขตเศรษฐกิจใหม่อย่างเร่งรีบตั้งขึ้นในดินแดนบริสุทธิ์มักป่ามาลาเรียเหม็นเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามที่จะเพิ่มผลผลิตทางการเกษตร ในปี 1975 และ 1976 เพียงอย่างเดียวกว่า 600,000 คนถูกย้ายจากเมืองโฮจิมินห์ไปยังโซนเหล่านี้ในกรณีส่วนใหญ่ข่าวกับความประสงค์ของพวกเขา เพราะสภาพความเป็นอยู่แทบจะทนได้ในการตั้งถิ่นฐานใหม่จำนวนมากของผู้คนหนีหรือติดสินบนทางของพวกเขากลับไปที่เมือง เขตเศรษฐกิจใหม่มาเป็นที่รับรู้อย่างกว้างขวางว่าเป็นสถานที่แห่งการเนรเทศภายใน ในความเป็นจริงเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าจะมีการใช้การคุกคามของการถูกเนรเทศไปยังสถานที่ดังกล่าวต่อบรรดาผู้ที่ปฏิเสธที่จะปฏิบัติตามคำแนะนำหรือบุคคลที่จะมีส่วนร่วมในกิจกรรมขององค์กรที่มวล. เฝ้าระวังเป็นเครื่องมือที่คุ้นเคยในระบอบการปกครองซึ่งได้รับการงอในการกวาดล้าง ศัตรูชั้น counterrevolutionaries จริงและต้องสงสัยว่าได้รับการฝึกงานอย่างในค่ายปฏิรูปหรือค่ายการบังคับใช้แรงงานที่ได้รับการตั้งค่าแยกต่างหากจากเขตเศรษฐกิจใหม่ในพื้นที่ชายแดนหลายแห่งและภูมิภาคอื่น ๆ ได้รับการพัฒนา. รัฐบาลฮานอยอ้างว่าไม่ดำเนินการทางการเมืองเดียวที่เกิดขึ้นใน ภาคใต้หลังจากที่ปี 1975 แม้ในกรณีของอาชญากรรมสงครามหลุมฝังศพ โดยทั่วไปสื่อต่างประเทศยืนยันเรียกร้องนี้ด้วยการรายงานในปี 1975 ว่ามีดูเหมือนจะไม่มีข้อบ่งชี้ที่ชัดเจนของการอาบน้ำเลือดที่สังเกตการณ์ชาวตะวันตกหลายคนคาดการณ์ว่าจะเกิดขึ้นในการปลุกของการปฏิวัติของพรรคคอมมิวนิสต์ นักสังเกตการณ์บางคนตะวันตก แต่ได้มีการประมาณการว่าได้มากถึง 65,000 เวียดนามใต้อาจได้รับการดำเนินการ. ในเดือนมีนาคมปี 1982 พรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม (VCP) ที่ประชุมพรรคคองเกรสแห่งชาติที่ห้าในการประเมินความสำเร็จนับตั้งแต่ปี 1976 และจะร่างงานหลักในการ 1980 สภาคองเกรสได้รับการเปิดเผยถ้าเพียงเพราะของการรับสมัครที่อึมครึมที่มองในแง่ดีก็คือการปฏิวัติแทนสามัญสำนึกไม่มี แม้จะมีการควบคุมทางสังคมที่เข้มงวดและการระดมมวลชนพรรคก็ยังห่างไกลจากความคาดหวังเดิมสำหรับการเปลี่ยนแปลงสังคมนิยม ตามการประเมินของพรรคจาก 1976 ผ่าน 1980 ข้อบกพร่องและข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นในการสร้างเป้าหมายการเปลี่ยนแปลงและในการดำเนินการของพรรค. สภาคองเกรส แต่กรุณาธิคุณความถูกต้องของพรรคที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนแปลงสังคมนิยมและกำกับการแสดงว่ามันจะนำมาใช้กับค่าใช้จ่ายเนื่องจาก สำหรับสถานการณ์ที่แตกต่างกันในระดับภูมิภาค งานที่น่ากลัวเป็นที่ยอมรับ ในการประเมินผลที่เป็นจริงของความยากลำบากของระบอบการปกครอง, Nhan Dan ออร์แกนในชีวิตประจำวันของพรรคเตือนในเดือนมิถุนายนปี 1982 ปมของปัญหาอยู่ในระบอบการปกครองของตัวเองบกพร่องของซึ่งรวมถึงการขาดวินัยของบุคคลและการทุจริตของพรรคและ functionaries รัฐในปี 1987 เป้าหมายของการสร้างสังคมใหม่ที่ยังคงเข้าใจยากและเวียดนามดองอยู่ในขั้นตอนแรกของการวางแผนของพรรคที่เปลี่ยนแปลงสังคมนิยม เชียงใหม่จิ Tho, นายกเทศมนตรีของนครโฮจิมินห์ซิตีและรองหัวหน้าสาขาพรรคของตนได้บอกไปเยือนผู้สื่อข่าวตะวันตกเป็นช่วงต้นเมษายน 1985 ว่าการเปลี่ยนแปลงสังคมนิยมเป็นจินตนาการอย่างเป็นทางการอาจจะดำเนินต่อไปจนถึงปี 2000. ในการประมาณค่าของพรรค สังคมเวียดนามได้ยอมจำนนต่อรูปแบบใหม่ของอภิสิทธิ์การเมืองที่เป็นเพียงเป็นที่ไม่พึงประสงค์เป็นอภิสิทธิ์มากเคราะห์ร้ายของสังคมเก่า เจ้าของบ้านและนายทุน Comprador อาจจะหายไป แต่ในสถานที่ของพวกเขา cadres พรรคและ functionaries รัฐที่ไม่มีสถานะที่ใส่ใจน้อยลงและเห็นแก่ตัว พรรคคองเกรสแห่งชาติที่หกในธันวาคม 1986 พบว่ามันจำเป็นที่จะต้องออกคำเตือนเข้มงวดกับการฉวยโอกาสปัจเจกประโยชน์ส่วนบุคคล, การทุจริตและความปรารถนาสำหรับสิทธิพิเศษและสิทธิพิเศษ รายงานต่อสภาคองเกรสเรียกร้องให้บุคคลที่จะกระชับการต่อสู้ทางชนชั้นเพื่อที่จะต่อสู้กับการทุจริตส่วนร่วมในการโดยผู้ที่มี "หายไประดับจิตสำนึกของพวกเขา." ความพยายามอย่างเป็นทางการในการชำระล้างการจัดอันดับของชนชั้นแรงงานชาวนาและปัญญาชนสังคมนิยม แต่ล้มเหลวในการตีคอร์ดตอบสนอง ในความเป็นจริงการดำเนินการของสภาคองเกรสที่หกออกจากความประทับใจที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าระบอบการปกครองที่ถูกแทบจะไม่หลงเหลืออยู่ในการต่อสู้ระหว่างสังคมนิยมและทุนนิยมและที่เกิดขึ้นในช่วงต้นของโครงสร้างชั้นคอมมิวนิสต์ไม่น่า. ในฐานะที่เป็นความนึกคิดจินตนาการภาคสังคมนิยมที่คาดว่าจะให้ 70 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของครัวเรือนและ "เศรษฐกิจครัวเรือน" หรือทรัพยากรควบคุมส่วนตัวของบ้านที่จะทำให้เกิดความสมดุลขึ้น ในกันยายน 1986 cadres และคนงานที่ได้รับรายได้ที่อยู่อาศัยของพวกเขาส่วนใหญ่ผ่านกลางคืนและตามแหล่งที่มาของเวียดนามยังคงอยู่ใน "รัฐม้วนเดียวที่จะรักษาศักดิ์ศรีทางการเมืองของพวกเขาและที่จะได้รับบางแสตมป์ปันส่วนและคูปอง." แหล่งที่มาต่อไปเปิดเผยว่าการขาดของสังคมระดับจิตสำนึกได้สะท้อนให้เห็นในการเป็นสมาชิกของพรรคในหมู่ผู้ที่เพียงประมาณร้อยละ 10 ถูกระบุว่าเป็นจากชนชั้นแรงงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยุบฉับพลันของไซ่ง่อนในปี 1975 เมษายนตั้งเวทีสำหรับใหม่และบทความในการวิวัฒนาการของสังคมเวียดนาม รัฐบาลฮานอยต้องเผชิญหน้าโดยตรงว่าคอมมิวนิสต์ได้นาน เรียกว่า การต่อสู้ระหว่างสองเส้นทางของสังคมนิยมและทุนนิยมปัญหา คือ ฮานอย สามารถแปลความสําเร็จในช่วงสงครามและสังคมนิยมปฏิวัติประสบการณ์ในการฟื้นฟูหลังสงครามและการฟื้นฟู , ตอนนี้มันควบคุมใต้ territorially .

ชั้นดีของความสัมพันธ์ของรัฐบาลคือ การฟื้นฟูและเพื่อความมั่นคงในภาคใต้ฉีกขาด . วิเคราะห์คำถาม อย่างไรก็ตามเป็นหรือไม่เป็นผู้พิชิตภาคเหนือสามารถสร้างประชากรภาคใต้ที่จะโอบกอดคอมมิวนิสต์ เริ่มแรก , ฮานอยปรากฏสดใส ; สองโซนมีความคล้ายคลึงกันมากกว่า dissimilarities และ dissimilarities คาดว่าจะถูกคัดออกเป็นใต้จมกับเกาหลีเหนือในองค์การสังคมนิยม

ธันวาคม 2518 เวียดนามของ สิ่งพิมพ์รัฐบาลอย่างเป็นทางการภาพเวียดนามเป็นสองที่แตกต่างกัน , ซึ่งไม่ลงรอยกันในสังคม . ใต้รายงานยังคงทุกข์ทรมานจากสิ่งที่คอมมิวนิสต์พิจารณานีโอ colonialist อิทธิพลและอุดมการณ์ศักดินาของสหรัฐอเมริกา ในขณะที่เกาหลีเหนือ ถือว่าเป็นสิ่งแวดล้อมที่ก้าวหน้าสำหรับตัวเลขการเติบโตของชนิดใหม่ของสังคมมนุษย์ ตื้นตันใจกับสากลนิยมความรักชาติ , ไพร่ ,และจริยธรรมสังคมนิยม ชั้นเรียนของผู้พัฒนาสังคมได้รับการตัดออกในเกาหลีเหนือ ออกจากชั้นเรียนของคนงาน collectivized ชาวนาและสังคมนิยม ซึ่งล่าสุด ประกอบด้วย กลุ่มต่าง ๆ ในทางตรงกันข้าม , ในภาคใต้แบ่งออกเป็นชนชั้นชาวนา , Petit ชนชั้นกลาง นายทุน หรือที่ ( ดูภาคผนวก ) - คลาส และเศษของชั้นเรียนเจ้าของบ้านเกี่ยวกับระบบศักดินา

ในเดือนกันยายน 1976 นายกรัฐมนตรีฝ่าม วัน ดงประกาศว่าเพื่อนร่วมชาติของเขา เหนือ และใต้ คือ " การแปลกล้าปฏิวัติพวกเขา [ มี ] ปรากฏในการต่อสู้ในการสร้างสรรค์แรงงานในการได้มาซึ่งความมั่งคั่งและความแข็งแกร่ง ในภาคใต้ โดยเฉพาะ สังคมเก่าคือการเปลี่ยนแปลงการใช้งานเป็นผลจาก " กวนความเคลื่อนไหว " ปฏิวัติโดย คนงาน ชาวบ้าน เยาวชน สตรีปัญญาชนและกลุ่มอื่น ๆ ในการเกษตรได้คนเดียว " หลายล้านคน " ได้นำหลายร้อยหลายพันกว่าไร่ภายใต้การเพาะปลูกและสร้างหรือขุดลอกไปหลายพันกิโลเมตรของคลองและคู

จากข้อบ่งชี้ทั้งหมด อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้เกิดขึ้นมากขึ้นผ่านการบังคับมากกว่า ความปรารถนา ในคำของตัวเอง ดง ," พรรคได้ริเริ่มนโยบายต่าง ๆที่มุ่งขจัดนายทุนที่เป็นคลาสและทำไปด้วยร่องรอยของศักดินากดขี่ขูดรีด " นโยบายเหล่านี้อย่างรุนแรง realigned ยอดพลังที่ปกครองเครื่องควบคุมร่วมกันโดยกองหน้าการแสดงออกของชั้นทำงาน . . . . งานเลี้ยง . . . และโดย cadres ของพรรคที่เป็นรุ่นพี่ ส่วนใหญ่มาจากทางเหนือ

ในการค้นหาสำหรับการสั่งซื้อสังคมนิยมใหม่ในภาคใต้ โดยอาศัยเทคนิคอื่น ๆ นอกเหนือจากการเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจและการศึกษาสังคมนิยมสังคมนิยม ได้แก่ ปฏิรูป ตั้งถิ่นฐาน ประชากร คิด และเนรเทศภายใน ตลอดจนการเฝ้าระวังและการระดมมวล พรรคสนับสนุน " บำบัด " การศึกษาบังคับ สำหรับผู้ใหญ่ค่ะ สำหรับยอดของอดีตรัฐบาลไซ่ง่อนแบบฟอร์มที่เข้มงวดมากขึ้นของการปลูกฝังใช้ ; หลายร้อยหลายพันของอดีตนายทหาร ทหาร ข้าราชการ นักการเมือง และผู้นำศาสนา แรงงาน นักวิชาการ ปัญญาชน และทนายความ รวมทั้งนักวิจารณ์ของระบอบการปกครองใหม่ ถูกสั่งให้ " ค่าย " reeducation สำหรับเปลี่ยนคาบ ใน mid1985 รัฐบาลฮานอย ยอมรับว่ามันยังคงจัดขึ้นประมาณ 10 , 000 นักโทษใน reeducation ค่ายแต่ตัวเลขจริงที่ถูกเชื่อว่ามีอย่างน้อย 40 , 000 ในปี 1982 มีประมาณ 120 , 000 เวียดนามในค่ายนี้ ตามความรู้ผู้สังเกตการณ์อเมริกัน , ผู้ต้องขังต้องเผชิญงานหนัก แต่ไม่ค่อยทรมาน หรือประหารชีวิต

ประชากรตั้งถิ่นฐาน หรือแจกจ่าย แต่ประกาศในพื้นที่เศรษฐกิจ กลายเป็นอีกหนึ่งเครื่องมือของการควบคุมทางสังคมที่ปลอมตัวมามันเป็นวิธีการของ defusing ความตึงเครียดในเมืองแออัด ซึ่งเป็นภาระกับสังคม คนตกงานและเคลื่อนแม้ว่าส่วนใหญ่ของผู้ลี้ภัยในชนบทถูกส่งตัวกลับไปยังหมู่บ้านพื้นเมืองของพวกเขา ผู้ลี้ภัยเหล่านี้ได้พองตัวประชากรเมือง 45 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมดภาคใต้ในปี 1975 ( เพิ่มขึ้นจากร้อยละ 33 ในปี 1970 )เจ้าหน้าที่พยายามที่จะแก้ไขปัญหาความแออัดของเมือง โดยการว่างงานในหลายเขตเศรษฐกิจใหม่โซนเร่งรีบตั้งในดินแดนบริสุทธิ์ มักจะมาลาเรียรบกวนป่าเป็นส่วนหนึ่งของความพยายามที่กว้างขึ้นเพื่อเพิ่มผลผลิตทางการเกษตร ในปี 2518 และ 2519 คนเดียวมากกว่า 600000 คนย้ายจากนครโฮจิมินห์ไปยังโซนเหล่านี้ ในกรณีส่วนใหญ่มีกับของพวกเขาจะ เพราะแทบจะทนสภาพความเป็นอยู่ในการชำระหนี้ใหม่จํานวนมากของคนหนี หรือ ยัดกลับเข้าไปในเมือง เขตเศรษฐกิจใหม่มาเป็นที่รับรู้กันอย่างเป็นสถานที่ลี้ภัยภายใน ในความเป็นจริงเจ้าหน้าที่กล่าวว่ามีการใช้ขู่เนรเทศไปยังสถานที่ดังกล่าวกับผู้ที่ปฏิเสธที่จะเชื่อฟังคำสั่งงานหรือเข้าร่วมในกิจกรรมของกลุ่มองค์กร .

การเฝ้าระวังเป็นคุ้นเคยเครื่องมือของการปกครองที่โค้งในการกวาดล้างศัตรูชั้นทั้งหมด counterrevolutionaries จริง และสงสัยถูกรวบรัดฝึกงานในค่ายปฏิรูปหรือแรงงานที่ถูกบังคับ ค่ายที่ถูกตั้งแยกจากเขตเศรษฐกิจใหม่ในพื้นที่ชายแดนหลายแห่ง และภูมิภาคอื่น ๆแกน

รัฐบาลฮานอย ได้อ้างว่า ไม่มีการเมือง การประหารเกิดขึ้นในภาคใต้หลังจากปี 1975 แม้ในกรณีของสงครามหลุมฝังศพของอาชญากรรม โดยทั่วไปสื่อต่างประเทศยืนยันข้อเรียกร้องนี้ โดยรายงานใน 1975 ที่ไม่มีตัวบ่งชี้ที่ชัดเจนของอาบเลือดที่นักสังเกตการณ์ตะวันตกหลายได้คาดการณ์ไว้จะเกิดขึ้นในการปลุกของการปฏิวัติของพรรคคอมมิวนิสต์ . ตะวันตกบางสังเกตการณ์ อย่างไรก็ตาม มีการประมาณการว่า เวียตนามใต้เป็น 65 , 000 อาจถูกประหารชีวิต

ในเดือนมีนาคม พ.ศ. 2525 และพรรคคอมมิวนิสต์เวียดนาม ( vcp ) เรียกประชุมพรรคคองเกรสแห่งชาติ ครั้งที่ 5 เพื่อประเมินความสําเร็จของตั้งแต่ 1976 และเค้าร่างงานที่สำคัญของไฟต์ รัฐสภาถูกเปิดเผยถ้าเท่านั้นเนื่องจากมีผู้เข้าชมอย่างการปฏิวัติแทนไม่สามัญสำนึก แม้จะมีการควบคุมสังคมแข็งและการระดมมวลชนพรรคตกอยู่ห่างไกลจากความคาดหวังของเดิมเพื่อการเปลี่ยนแปลงสังคม ตามการประเมินของพรรคจาก 2519 ถึง 1980 และข้อผิดพลาดที่เกิดขึ้นในการเปลี่ยนแปลงของเป้าหมาย และใช้ในงานสาย

รัฐสภา อย่างไรก็ตาม ยืนยันความถูกต้องของพรรคเกี่ยวกับการเปลี่ยนสายสังคมนิยมและกำกับว่าใช้เป็นอาหารเนื่องจากสถานการณ์ในภูมิภาคต่าง ๆ งานเป็นกันมากที่สุด ในการประเมินที่เหมือนจริงของปัญหาของระบอบ Nhan แดน ปาร์ตี้ทุกวัน อวัยวะ เตือนในมิถุนายน 1982 ที่ปมของปัญหาในการวางระบบเองข้อบกพร่องของซึ่งรวมถึงการขาดวินัยของพรรค และการทุจริตของพรรคและรัฐ functionaries .

ใน 1987 เป้าหมายของการสร้างสังคมใหม่ที่ยังคงเข้าใจยากและเวียดนาม languished ในขั้นตอนแรกของพรรควางแผนระยะเวลาการสังคมนิยม เชียงใหม่ ชิ โท นายกเทศมนตรีของเมืองโฮจิมินห์และรองหัวหน้าสาขาพรรคของต้องบอกเยี่ยมนักข่าวตะวันตกเป็นต้นเดือนเมษายนปี 1985 ที่เปลี่ยนเป็นสังคมนิยมอย่างเป็นทางการได้คิด อาจจะดำเนินต่อไปจนถึงปี 2000

ในการประมาณค่าของพรรค สังคมเวียดนามได้ยอมจำนนต่อรูปแบบใหม่ของคนรวยที่ไม่พึงประสงค์ sociopolitical ก็เป็นคนรวยมาก ประณามของสังคมเก่าเจ้าของบ้านและนายทุนที่อาจจะหายไป แต่ในสถานที่ของพวกเขาเป็นพรรคพวกและรัฐ functionaries ที่ไม่น้อยตระหนักดีถึงสถานะและตนเองแสวงหา พรรคคองเกรสแห่งชาติที่หกในธันวาคม 2529 พบว่ามันเป็นปัญหาที่รุนแรง เตือนกับการฉวยโอกาส , ปัจเจก , การทุจริตผลประโยชน์ส่วนบุคคล และความปรารถนา prerogatives พิเศษและสิทธิพิเศษรายงานต่อรัฐสภาเรียกร้องให้บุคคลที่จะทำให้การต่อสู้ทางชนชั้น เพื่อต่อสู้กับการทุจริตกับคนที่มี " สติของชั้น " ความพยายามอย่างเป็นทางการให้อันดับของชนชั้นชาวนา , และปัญญาชน สังคมนิยม แต่ล้มเหลวในการตีคอร์ดการตอบสนอง ในความเป็นจริงกระบวนการของรัฐสภาหกทิ้งความประทับใจที่ไม่พ้นระบอบแทบไม่รอด การต่อสู้ระหว่างทุนนิยมและสังคมนิยม และคอมมิวนิสต์ที่งอกต้นของโครงสร้างชั้นได้ยาก

เป็นนึกคิดจินตนาการ ภาคสังคมที่คาดว่าจะให้ 70 เปอร์เซ็นต์ของรายได้ของครัวเรือนและครัวเรือน " เศรษฐกิจ" หรือ เอกชนควบคุมทรัพยากรของบ้าน เพื่อสร้างความสมดุล ในเดือนกันยายนปี 1986 cadres และคนงานมีรายได้ชีวิตของพวกเขาส่วนใหญ่ผ่านแสงจันทร์ และ ตามแหล่งเวียดนามยังคงอยู่ใน " รัฐม้วนเท่านั้นเพื่อรักษาบารมีทางการเมือง และจะได้รับการปันส่วนแสตมป์และคูปอง" แหล่งข่าวยังเปิดเผยว่า สังคมขาดจิตสำนึกของชั้นสะท้อนในสมาชิกของพรรคในหมู่ผู้ที่เพียงประมาณร้อยละ 10 ที่ถูกระบุว่าเป็นจาก
ชนชั้น