The use of malachite green (MG) in

The use of malachite green (MG) in fish farming is prohibited in China due to its potentially toxicological and carcinogenic nature, but it is still illegally used in some places. Uptake, accumulation and depuration of MG in various tissues were studied under laboratory conditions in three common freshwater fish, Parabramispekinensis (plant-eating fish), Carassiusauratus (omnivorous fish) and Ophiocephalusargus (carnivorous fish). The concentrations of MG and its primary metabolite, the reduced and colorless leucomalachite green (LMG), were analyzed by liquid chromatography–mass spectrometry (LC–MS2). Absorption of MG occurred during the waterborne exposure and the MG concentrations in gills of the three fish species all showed a maximum at 0 h after an acute water exposure (6 mg l− 1 MG for 20 min). Afterwards, both MG and LMG declined very rapidly in the blood of the fish. Levels of MG and LMG were still above 0.002 μg g− 1 in fresh weight muscle at 240 h and may persist for as long as 10 days. Most MG was converted rapidly to LMG in the fish and depuration of LMG was very slow in fat tissue, skin and gonads of the fish. Distribution of LMG was strongly dependent on the fat content in the tissues of the fish, but not related to their different feeding habits. Therefore, it appears that fat tissue, skin and gonads of the fish contaminated by MG and LMG pose the greatest risk for human consumption.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ห้ามใช้มาลาไคต์กรี (มิลลิกรัม) ในการเลี้ยงปลาในประเทศจีนเนื่องจากธรรมชาติของการเกิดโรคมะเร็ง และพิษอาจ แต่มันผิดกฎหมายยังคงใช้ในบางสถาน ดูดซึม การสะสม และ depuration ของ MG ในเนื้อเยื่อต่าง ๆ ได้ศึกษาภายใต้สภาพห้องปฏิบัติการในสามปลาน้ำจืดทั่วไป Parabramispekinensis (ปลากินพืช), Carassiusauratus (ปลา omnivorous) และ Ophiocephalusargus (กินปลา) ความเข้มข้นของ MG และ metabolite ของหลัก leucomalachite ลดลง และสีเขียว (บอด), ถูกวิเคราะห์ โดยหลัก chromatography – มวลของเหลว (LC – MS2) การดูดซึมของ MG ที่เกิดขึ้นในระหว่างการสัมผัสน้ำและความเข้มข้น MG ในเหงือกของปลาสามทั้งหมดพบสูงสุดที่ 0 ชั่วโมงหลังสัมผัสน้ำเฉียบพลัน (l− 6 มิลลิกรัม 1 MG สำหรับ 20 นาที) หลังจากนั้น MG และปืนกลเบาปฏิเสธอย่างรวดเร็วในเลือดของปลา ระดับ MG และปืนกลเบาถูกสูงก 0.002 ไมโครกรัม g− 1 ในกล้ามเนื้อน้ำหนักสดที่ 240 ชั่วโมง และอาจคงอยู่นานเป็น 10 วัน MG ส่วนใหญ่ถูกแปลงอย่างรวดเร็วเป็นปืนกลเบาในปลา และ depuration ของปืนกลเบาที่มีมากในเนื้อเยื่อไขมัน ผิวหนัง และต่อมบ่งเพศของปลา กระจายของปืนกลเบาก็ขึ้นอยู่กับไขมันในเนื้อเยื่อของปลากับ แต่ไม่เกี่ยวข้องกับการให้อาหารนิสัยแตกต่างกัน ดังนั้น มันปรากฏขึ้นที่เนื้อเยื่อไขมัน ผิวหนังและต่อมบ่งเพศของปลาเปื้อนมิลลิกรัมและปืนกลเบาก่อให้เกิดความเสี่ยงมากที่สุดสำหรับมนุษย์บริโภค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้สีเขียวมรกต (MG) ในการเลี้ยงปลาเป็นสิ่งต้องห้ามในประเทศจีนเนื่องจากลักษณะที่อาจเป็นสารก่อมะเร็งและพิษวิทยาของมัน แต่มันก็ยังคงใช้อย่างผิดกฎหมายในบางสถานที่ การดูดซึมและการสะสมของ depuration MG ในเนื้อเยื่อต่าง ๆ การศึกษาภายใต้เงื่อนไขการทดลองในสามปลาน้ำจืดที่พบบ่อย Parabramispekinensis (ปลากินพืช) Carassiusauratus (ปลากินไม่เลือก) และ Ophiocephalusargus (ปลากินเนื้อ) ความเข้มข้นของสาร MG และหลักของการลดลงและไม่มีสี leucomalachite สีเขียว (LMG) ถูกวิเคราะห์โดยของเหลวมวลสารโคมวล (LC-MS2) การดูดซึมของ MG เกิดขึ้นในระหว่างการสัมผัสน้ำและความเข้มข้น MG ในเหงือกของทั้งสามสายพันธุ์ปลาทั้งหมดแสดงให้เห็นสูงสุดที่ 0 ชั่วโมงหลังจากการสัมผัสน้ำเฉียบพลัน (6 มิลลิกรัม L- 1 MG 20 นาที) หลังจากนั้นทั้งสอง MG และ LMG ลดลงอย่างรวดเร็วในเลือดของปลา ระดับของ MG และ LMG ก็ยังคงเหนือ 0.002 ไมโครกรัม G- 1 ในกล้ามเนื้อน้ำหนักสดที่ 240 ชั่วโมงและอาจยังคงมีอยู่ให้นานที่สุดเท่า 10 วัน ส่วนใหญ่ MG ถูกดัดแปลงอย่างรวดเร็ว LMG ในปลาและ depuration ของ LMG ได้ช้ามากในเนื้อเยื่อไขมันที่ผิวหนังและอวัยวะเพศของปลา การแพร่กระจายของ LMG ก็ขึ้นอยู่กับปริมาณไขมันในเนื้อเยื่อของปลา แต่ไม่เกี่ยวข้องกับนิสัยการกินอาหารที่แตกต่างกันของพวกเขา ดังนั้นจึงปรากฏว่าเนื้อเยื่อไขมันที่ผิวหนังและอวัยวะเพศของปลาปนเปื้อนจาก MG และ LMG ก่อให้เกิดความเสี่ยงมากที่สุดสำหรับมนุษย์บริโภค