By the time I came back home waitin

By the time I came back home waiting for her at the school. Wait, wait, but did not see her come get me. I am very angry that my mother did not pick me. Friends everyone back together then. I decided to walk home herself. Fortunately, my house is not far from the school. During the walk I am both angry and hungry and tired. I got home, everyone tries to look at me. I was wondering why people look at me weird. I went and complained to his brother that, even today, do not get me at school with a sullen look. I do not think so And asked me, "when she was cycling to school, right?" Suddenly I realized that I forgot my bike to school there. Everyone in the house laughed in my forgetful, including my own. It makes me angry disappear immediately, but instead made me blush. However, I am glad that my story makes everyone laughing happily. But days later, the mother was driving the Morgan White to send me to school and embarrassing than it is to hit my wheel itself.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยทุกครั้งที่ผมกลับบ้านมารอเธอที่โรงเรียน รอรอ แต่ไม่ได้เห็นเธอมารับฉัน ผมโกรธมากที่แม่ของฉันไม่ได้รับฉัน เพื่อนทุกคนกลับมารวมกันแล้ว ฉันตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้านตัวเอง โชคดีที่บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ในระหว่างการเดินผมทั้งโกรธและหิวและเหนื่อย ผมกลับมาบ้านทุกคนพยายามที่จะมองมาที่ฉัน ผมสงสัยว่าทำไมคนมองมาที่ผมแปลก ฉันไปและบ่นกับพี่ชายของเขาที่แม้วันนี้ไม่ได้รับฉันที่โรงเรียนด้วยรูปลักษณ์บูดบึ้ง ผมไม่คิดอย่างนั้นและถามผมว่า "เมื่อเธอได้รับการขี่จักรยานไปโรงเรียนใช่มั้ย?" ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักว่าฉันลืมจักรยานของฉันไปโรงเรียนมี ทุกคนในบ้านหัวเราะในขี้ลืมของฉันรวมทั้งของตัวเอง มันทำให้ฉันโกรธหายไปทันที แต่แทนที่จะทำให้ฉันอาย แต่ผมดีใจที่เรื่องของฉันทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข แต่วันต่อมาแม่เป็นคนขับรถมอร์แกนสีขาวที่จะส่งฉันไปโรงเรียนและน่าอายกว่าก็คือการตีล้อของฉันเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยเวลาที่ผมกลับมาบ้าน รอ เธอที่โรงเรียน เดี๋ยว เดี๋ยว แต่ไม่เห็นเธอมาเจอฉัน ผมโกรธมากที่แม่ไม่ได้เลือกฉัน เพื่อนๆทุกคนกลับมาอยู่ด้วยกันแล้ว ฉันตัดสินใจเดินกลับบ้านเอง โชคดีที่บ้านอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียน ระหว่างเดินผมทั้งโกรธและหิวและเหนื่อย ผมกลับมาบ้าน ทุกคนมองฉันผมสงสัยว่าทำไมคนถึงมองฉันแปลกๆ ฉันไปและบ่นกับพี่ชายว่า แม้วันนี้ไม่ได้มาโรงเรียนกับหน้าตูม . ผมไม่คิดเช่นนั้น และถามว่า " ตอนที่เธอปั่นจักรยานไปโรงเรียนใช่ไหม ? " ทันใดนั้นฉันก็คิดได้ว่าฉันลืมจักรยานของฉันไปที่โรงเรียนนั่น ทุกคนในบ้านหัวเราะฉันขี้ลืม รวมทั้งตัวผมเอง มันทำให้ผมโกรธได้หายไปทันทีแต่กลับทำให้ฉันหน้าแดง แต่ผมดีใจที่เรื่องราวของฉันทำให้ทุกคนหัวเราะอย่างมีความสุข แต่ในวันต่อมา แม่ขับรถไปส่งหนูที่โรงเรียนมอร์แกนสีขาวและน่าอายกว่าจะกดปุ่มล้อ
ของฉันเอง