Once upon a time in the country of

Once upon a time in the country of Japan there lived
two frogs, one of whom made his home in a ditch near
the town of Osaka, on the sea coast, while the other
dwelt in a clear little stream which ran through the city
of Kyoto. At such a great distance apart, they had
never even heard of each other; but, funnily enough,
the idea came into both their heads at once that they
should like to see a little of the world, and the frog who
lived at Kyoto wanted to visit Osaka, and the frog who lived at Osaka wished to go to Kyoto.
So one fine morning in the spring they both set out along the road that led from Kyoto to
Osaka, one from one end and the other from the other. The journey was more tiring than they
expected, for they did not know much about traveling, and halfway between the two towns
there arose a mountain which had to be climbed. It took them a long time and a great many
hops to reach the top, but there they were at last, and what was the surprise of each to see
another frog before him!
They looked at each other for a moment without speaking, and then fell into conversation,
explaining the cause of their meeting so far from their homes. It was delightful to find that
they both felt the same wish--to learn a little more of their native country--and as there was
no sort of hurry they stretched themselves out in a cool, damp place, and agreed that they
would have a good rest before they parted to go their ways.
"What a pity we are not bigger," said the Osaka frog; "for then we could see both towns from
here, and tell if it is worth our while going on."
"Oh, that is easily managed," returned the Kyoto frog. "We have only got to stand up on our
hind legs, and hold onto each other, and then we can each look at the town he is traveling to."
This idea pleased the Osaka frog so much that he at once jumped up and put his front paws
on the shoulder of his friend, who had risen also. There they both stood, stretching
themselves as high as they could, and holding each other tightly, so that they might not fall
down. The Kyoto frog turned his nose towards Osaka, and the Osaka frog turned his nosetowards Kyoto; but the foolish frogs forgot that when they stood up their great eyes lay in the
backs of their heads, and that though their noses might point to the places to which they
wanted to go, their eyes beheld the places from which they had come.
"Dear me!" cried the Osaka frog, "Kyoto is exactly like Osaka. It is certainly not worth such a
long journey. I shall go home!"
"If I had had any idea that Osaka was only a copy of Kyoto I should never have traveled all
this way," exclaimed the frog from Kyoto, and as he spoke he took his hands from his friend's
shoulders, and they both fell down on the grass. Then they took a polite farewell of each
other, and set off for home again, and to the end of their lives they believed that Osaka and
Kyoto, which are as different to look at as two towns can be, were as alike as two peas

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นมีอยู่ สองกบ ผู้ทำบ้านคูใกล้ เมืองโอซาก้า ฝั่งทะเล ในขณะที่อื่น ๆ อาศัยอยู่ในลำธารเล็กใสที่วิ่งผ่านเมือง ของเกียวโต ที่เช่นระยะทางที่ดีออกจากกัน พวกเขา แม้ไม่เคยได้ยินกัน แต่ funnily พอ ความคิดที่มาในหัวของพวกเขาทั้งสองในครั้งนั้นพวกเขา ควรต้องดูเล็กน้อยของโลก และกบที่ อาศัยต้องไปโอซาก้า และกบที่อยู่ที่ต้องการไปที่เกียวโตโอซาก้าเกียวโต ตอนเช้าดีมากหนึ่งในฤดูใบไม้ผลิพวกเขาทั้งสองตั้งออกไปตามถนนที่นำจากเกียวโตไป ซาก้า จากปลายด้านหนึ่งและจากอื่น ๆ อีก การเดินทางเหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าพวกเขา คาดว่า สำหรับพวกเขาไม่ทราบมาก เกี่ยวกับการเดินทาง และ halfway ระหว่างสองเมือง มีเกิดต้องมีปีนภูเขา ใช้ได้นานและความดี ข้ามไปถึงด้านบน แต่พวกเขามีในที่สุด และสิ่งที่เป็นความประหลาดใจของแต่ละที่จะดู กบอีกก่อนเขาพวกเขามองกันครู่โดยไม่ต้องพูด แล้ว ตกลงไปในการสนทนา อธิบายสาเหตุของการประชุมห่างไกลจากบ้านของพวกเขา ก็พบว่างาม พวกเขาทั้งสองรู้สึกต้องเดียว - การเรียนรู้น้อย และเป็น ประเทศบ้านเกิด - มี ไม่เรียงรีบจะยืดตัวออกในเย็น ชื้น และตกลงที่จะ จะมีบริการด้วยรอยยิ้มก่อนจะศึกษาธิการไปวิธีของพวกเขา"สงสารอะไรเราไม่ใหญ่ กล่าวว่า กบโอซาก้า "ในนั้น เราได้เห็นทั้งหมดจาก ที่นี่ และบอกถ้า เป็นมูลค่าในขณะที่เราไปบนไว้ ""โอ้ ที่จะจัดการได้อย่างง่ายดาย คืนกบเกียวโต "เราเท่านั้นได้มีการยืนบนของเรา ขาหลัง ค้างไว้ไปกัน และจากนั้น เราสามารถดูแต่ละเมืองที่เขาเดินทางไป "ความคิดนี้ใจมากว่า เขากันไปค่า และใส่ paws ของเขาหน้ากบโอซาก้า บนไหล่ของเพื่อนของเขา ที่มีการเพิ่มขึ้นยัง มีทั้งคู่ยืน ยืด ตัวเองสูงที่สุดเท่าที่พวกเขาไม่สามารถ และจับกันแน่น เพื่อให้พวกเขาอาจไม่ตก ลง กบเกียวโตเปิดจมูกของเขาไปยังโอซาก้า และกบโอซาก้าเกียวโต nosetowards เขาเปิด แต่กบโง่ลืมว่า เมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนตาดีวางไว้ใน หลังของศีรษะของพวกเขา และที่ว่าตน noses อาจชี้ไปที่พวกเขา อยากไป ตา beheld สถานที่ซึ่งพวกเขาได้มา"รักฉัน! " ร้องโอซาก้ากบ "เกียวโตได้เหมือนโอซาก้า มันไม่คุ้มค่าเช่นการ การเดินทางที่ยาวนาน ฉันจะกลับบ้าน""ถ้าผมเคยมีความคิดใด ๆ ที่โอซาก้าถูกเฉพาะสำเนาของเกียวโต ฉันจะไม่ได้เดินทางทั้งหมด ด้วยวิธีนี้ ทางหลุดรอดกบจากเกียวโต และเขาพูด เขาเอามือของเขาจากเพื่อนของเขา ไหล่ และพวกเขาทั้งสองล้มลงบนหญ้า จาก นั้นพวกเขาจึงอำลาสุภาพของแต่ละ อื่น ๆ และชุดออกสำหรับบ้านอีกครั้ง และการสิ้นสุดของชีวิตของพวกเขา พวกเขาเชื่อว่าโอซาก้า และ เกียวโต ซึ่งเป็นแตกต่างกันดูมีสองเมือง มีเหมือนกันที่สองถั่ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กาลครั้งหนึ่งในประเทศญี่ปุ่นอาศัยอยู่ที่นั่น
สองกบซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่ทำบ้านของเขาในคูน้ำใกล้กับ
เมืองโอซาก้า, บนชายฝั่งทะเลในขณะที่คนอื่น ๆ
อาศัยอยู่ในลำธารเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชัดเจนที่วิ่งผ่านเมือง
เกียวโต . ที่ดังกล่าวเป็นระยะทางที่ดีออกจากกันพวกเขา
ไม่เคยได้ยินแม้แต่ของแต่ละอื่น ๆ ; แต่ขันพอ
ความคิดเข้ามาในหัวของพวกเขาทั้งสองในครั้งเดียวที่พวกเขา
ควรจะต้องการจะดูเล็ก ๆ น้อย ๆ ของโลกและกบที่
อาศัยอยู่ในเกียวโตอยากไปเยี่ยมโอซากาและกบที่อาศัยอยู่ที่เมืองโอซาก้าอยากจะไปเกียวโต .
ดังนั้นในเช้าวันหนึ่งที่ดีในฤดูใบไม้ผลิพวกเขาทั้งสองได้ออกเดินทางไปตามถนนที่นำมาจากเกียวโต
โอซาก้าหนึ่งจากปลายด้านหนึ่งและอื่น ๆ จากที่อื่น ๆ การเดินทางก็เหนื่อยมากขึ้นกว่าที่พวกเขา
คาดว่าเพราะพวกเขาไม่ได้รู้มากเกี่ยวกับการเดินทางและอยู่กึ่งกลางระหว่างเมืองทั้งสอง
มีภูเขาที่เกิดขึ้นซึ่งจะต้องมีการปีนขึ้นไป จะเอาพวกเขาเป็นเวลานานและจำนวนมาก
กระโดดไปถึงด้านบน แต่มีพวกเขาอยู่ที่ผ่านมาและสิ่งที่แปลกใจของแต่ละคนที่จะเห็น
กบอื่นก่อนที่เขา
พวกเขามองหน้ากันสักครู่โดยไม่ต้องพูดแล้ว ตกอยู่ในการสนทนา
อธิบายสาเหตุของการประชุมของพวกเขาเพื่อให้ห่างไกลจากบ้านของพวกเขา มันเป็นที่น่ายินดีที่จะพบว่า
พวกเขาทั้งสองรู้สึกปรารถนาเดียวกัน - ที่จะเรียนรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของประเทศบ้านเกิดของพวกเขา - และในขณะที่มี
การจัดเรียงของพวกเขาไม่รีบร้อนที่ยืดตัวเองออกมาในที่เย็นและชื้นและตกลงว่าพวกเขา
จะมี . ส่วนที่เหลือดีก่อนที่จะแยกกันไปวิธีการของพวกเขา
"สิ่งที่น่าเสียดายที่เราไม่ได้ใหญ่กว่า" กบโอซาก้ากล่าวว่า; "สำหรับเราก็จะได้เห็นเมืองทั้งจาก
ที่นี่และบอกว่าจะมีมูลค่าในขณะที่ของเราที่เกิดขึ้น. "
"โอ้ที่จัดการได้อย่างง่ายดาย" กลับกบเกียวโต "เราได้มีเพียงที่จะยืนขึ้นของเรา
ขาหลังและถือไปยังแต่ละอื่น ๆ แล้วเราแต่ละคนสามารถดูเมืองที่เขาจะเดินทางไป. "
ความคิดนี้ยินดีกบโอซาก้ามากว่าเขากระโดดในครั้งเดียวและใส่ อุ้งเท้าด้านหน้าของเขา
บนไหล่ของเพื่อนของเขาที่ได้ปรับตัวเพิ่มขึ้น มีพวกเขาทั้งสองยืนยืด
ตัวเองให้สูงที่สุดเท่าที่จะทำได้และถือกันแน่นเพื่อที่ว่าพวกเขาอาจจะไม่ตก
ลง กบเกียวโตหันจมูกของเขาที่มีต่อโอซาก้าและโอซาก้ากบหัน nosetowards เกียวโตของเขา; แต่กบโง่ลืมว่าเมื่อพวกเขาลุกขึ้นยืนสายตาที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาอยู่ใน
ด้านหลังของหัวของพวกเขาและว่าแม้ว่าจมูกของพวกเขาอาจชี้ไปยังสถานที่ที่พวกเขา
อยากจะไปตาก็เห็นสถานที่จากที่พวกเขาได้มา.
" รักฉัน! " ร้องไห้กบโอซาก้า "เกียวโตเป็นเหมือนโอซาก้า. แน่นอนมันเป็นไม่คุ้มค่าเช่น
การเดินทางที่ยาวนาน. ฉันจะกลับบ้าน! "
"ถ้าผมได้มีความคิดที่ว่าโอซาก้าเป็นเพียงสำเนาของเกียวโตที่ฉันไม่ควรจะเดินทางใด ๆ
นี้ วิธี "อุทานกบจากเกียวโตและในขณะที่เขาพูดเขาเอามือของเขาจากเพื่อนของเขา
ไหล่และพวกเขาทั้งสองล้มลงบนพื้นหญ้า พวกเขาจึงเอาอำลาสุภาพของแต่ละ
อื่น ๆ และออกเดินทางไปบ้านอีกครั้งและในตอนท้ายของชีวิตของพวกเขาพวกเขาเชื่อว่าโอซาก้าและ
เกียวโตซึ่งเป็นที่แตกต่างกันไปดูที่เป็นเมืองทั้งสองจะเป็นไปได้ก็เป็นเหมือนกันเป็นสองถั่ว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วในประเทศญี่ปุ่นมีอยู่
กบสองตัว หนึ่งในผู้ที่ทำให้บ้านของเขาในคูน้ำใกล้
เมืองโอซาก้า บนชายฝั่งทะเล , ในขณะที่อื่น ๆอาศัยอยู่ในลำธารใสเล็กๆ

ซึ่งวิ่งผ่านเมืองเกียวโต เช่น ระยะทางห่างกันมาก พวกเขามี
ไม่เคยได้ยินแม้แต่ของกันและกัน แต่กับพอ
ความคิดเข้ามาในหัวของพวกเขาที่พวกเขาทั้งสองเมื่อ
should like to see a little of the world, and the frog who
lived at Kyoto wanted to visit Osaka, and the frog who lived at Osaka wished to go to Kyoto.
So one fine morning in the spring they both set out along the road that led from Kyoto to
Osaka, one from one end and the other from the other. The journey was more tiring than they
expected, for they did not know much about traveling,และครึ่งทางระหว่างเมืองทั้งสอง
เกิดภูเขาซึ่งต้องปีน มันใช้เวลานานและดีหลาย
กระโดดไปถึงด้านบน แต่มันก็มีจนได้ และสิ่งที่แปลกใจของแต่ละคนเพื่อดู
กบอีก ก่อนที่เขา
เค้ามองกันสักพัก โดยไม่ต้องพูด แล้วตกลงไปในการอธิบายสาเหตุของการสนทนา ,
การประชุมของพวกเขาห่างไกลจากบ้านของพวกเขา It was delightful to find that
they both felt the same wish--to learn a little more of their native country--and as there was
no sort of hurry they stretched themselves out in a cool, damp place, and agreed that they
would have a good rest before they parted to go their ways.
"What a pity we are not bigger," said the Osaka frog; "for then we could see both towns from
here, and tell if it is worth our while going on."
"Oh, that is easily managed," returned the Kyoto frog. " We have only got to stand up on our
hind legs, and hold onto each other, and then we can each look at the town he is traveling to."
This idea pleased the Osaka frog so much that he at once jumped up and put his front paws
on the shoulder of his friend, who had risen also. There they both stood,ยืด
ตัวเองสูงเท่าที่ทำได้ ค้างกันไว้ให้แน่น เพื่อให้พวกเขาอาจจะไม่ตก
ลง กบเกียวโตหันจมูกของเขาสู่ โอซาก้า และเกียวโต โอซาก้า กลาย nosetowards กบ แต่กบโง่ ลืมไปว่า เมื่อเขาลุกขึ้น ดวงตาที่ยอดเยี่ยมของพวกเขาวางใน
หลังศีรษะของพวกเขา และแม้ว่าจมูกจะชี้ไปยังสถานที่ที่พวกเขา
อยากไปสายตาของพวกเขาได้เห็นสถานที่ที่พวกเขามา .
" ที่รักฉัน ! " โอซาก้า เกียวโต กบร้อง " เหมือนที่โอซาก้า มันแน่นอนไม่คุ้มค่าเช่น
การเดินทางที่ยาวนาน ผมจะกลับบ้าน ! "
" ถ้าผมมีความคิดใด ๆที่เป็นเพียงสำเนาของโอซาก้า เกียวโต ผมไม่ควรเดินทาง
วิธีนี้ " อย่างกบ จากเกียวโต และขณะที่เขาพูดเขาเอามือออกจากไหล่เพื่อน
, and they both fell down on the grass. Then they took a polite farewell of each
other, and set off for home again, and to the end of their lives they believed that Osaka and
Kyoto, which are as different to look at as two towns can be, were as alike as two peas