TL: For those mathematically challe

TL: For those mathematically challenged, Lyle’s technically the ninth generation. The first section (First Generation on the ToC) is about Lyle figuring out what he wants to do in life.

Former Fiancée Novem

I turn my eyes to the girl sitting across from me on the cart.

As I glanced at her, I saw her look at me too. Our eyes met, and both of us turned away.

“Hahaha, ah, such innocence.”

The middle aged peddler laughed as he looked over at us.

Her name was【Novem Forxuz】.

Her hair was done in a side ponytail, and it suited her long light-brown hair quite well. I’ll bet there’s some provisions for travel inside of her leather, rectangular bag.

Perhaps she chose something easy to move in, but she wasn’t in a dress, as I usually saw her.

She was wearing thick-soled boots, and she looks like a taller older sister of her usual self. Her reserved expression showed signs of tension for the first time today.

I ask in a voice low enough so that the peddler wouldn’t be able to make it out.

“How did you know? Also, trying to follow me; are you sane?”

“… Am I a bother?”

The girl giving a troubled expression was from a Baron’s house.

Naturally, with me being of Count Status, the arranged marriage wouldn’t work out status-wise. But the Forxuz House was one that had served the Walt House for many generations.

The marriage for the girl that held that title, when proposed to my parents, was accepted when I was thirteen because it was a pain for them to deal with.

Ordinarily, it’s the house of higher status that brings up such talks, or at the very least, they study the house that proposed it.

“Wrong. I was kicked out, you know. Following someone like me is something only a fool would do.”

Following someone who lost everything will be of no profit to either her, or the Forxuz House.

For a proper noble, the best interest of one’s house should be one’s priority. There are those who aren’t normal like that, but those ones are the minority.

And I couldn’t think of Novem as one of that minority.

Since our ages were close, we often saw one another.

I also have some memories of us playing together.

But from the point where my parents started neglecting me, I don’t remember us ever talking much. It’s because to earn my parents’ praise, I desperately immersed myself in nothing but training and studies.

“Yes, it is a bother. And here I thought I would be living a lone and free lifestyle from here on.”

If I say something harsh to her, she may turn back. Thinking that, I voiced something that wasn’t on my mind.

Novem was never a romantic dreaming girl, and even if you compare her to the Walt Family’s precepts, she was definitely a passing bridal candidate.

“… I deeply apologize. But I have decided to marry Lyle-sama.”

To the girl giving a smile, I delivered some crucial information.

“I have no such will. I’ll become an adventurer, and live a willful life being waited on by women. Being driven away by my family actually makes me feel relieved.”

The worst sermon. With this, Novem should be tired of me.

As I thought that, I looked down. I didn’t want to see Novem’s scornful face, but as I decided that wouldn’t advance the conversation, I looked up at her again.

“Don’t worry, it’s something I arbitrarily decided for myself. Even if we don’t marry, please allow me to serve by your side.”

I put my face in my hands.

“What about House Forxus? You’ll make your parents sad.”

As I brought up her own home, Novem offered a response full of self-confidence.

“Don’t worry about that part. I’m the second daughter, and my brother is the one succeeding the house. I even have an elder and younger sister, so my parents sent me off saying that it would somehow work out if I alone was freed of obligations.”

(The hell’s wrong with you, Mother and Father Forxuz!?)

My head was starting to hurt.

Even if you call her a side-liner, Novem’s still got decent looks. To add onto that, she was strictly disciplined, and quite refined. Even if she doesn’t say anything, I’ll bet there were marriage proposals to her.

It’s possible she could have even gotten married off to a Viscount’s family.

Having finally gotten the happiness she wanted, it’s a waste if she were to render it futile for my sake.

Simply because I had known her from my childhood, I wanted her to be happy. But the individual’s own will was quite rigid.

(Come to think of it, she had those stubborn parts back when she was small too.)

“… Just do whatever you want.”

AS I turned my face away, Novem put her hand to her mouth, and smiled.

“Then I’ll do just that.”

As if he had heard our voices, the merchant spoke up.

“It sure is nice to be young. That alone is a fortune, you know.”

It sounds like he heard all that quite clearly.

My face turns red from embarrassment. But at that time, I heard a voice.

『Oy, oy, you’re quite loved, ain’t ‘ya, kid.』

I heard a voice with a teasing tone. I looked around.

On top of the cart, there was only me and Novem. The Peddler was holding the reigns upfront. Around our wagon, there were similar travelers and merchants out searching for work, but they weren’t at a distance where a voice would reach.

“Novem, did you hear anything? A voice that seemed to be trying to tease?”

On my question, she shook her head.

“I-I apologize… I didn’t hear it.”

As she apologetically lowers her head to me, I tell her not to mind it, as I survey the area once more.

The voice sounded male, and it was quite a firm one at that. But while I can see some males here and there, there’s not at a distance where it would be that clear.

What’s more, I had the impression that the voice had come from somewhere much closer.

(A hallucination? Am I still tired? … Come to think of it, I’ve ben finding it hard to get over fatigue lately. Is it because my wounds aren’t fully recovered?)

I recall that it seemed vaguely familiar as I look up. As I traced the roof of cloth the peddler had put up with my eyes, I shut them.

As long as I’m the only one who heard it, then it may just be that I’ve been mentally pressed.

“Are you alright, Lyle-sama?”

As Novem sounded worried, I opened my mouth. As I was about to tell her I was fine, I heard another voice from close-by.

I could hear it quite crisply, but Novem didn’t appear bothered by it.

『For him to have someone like that at his age… I can’t be anything but jealous.』
『You sure went through a lot, father.』

From a sitting position, I raised myself, and looked around. Novem looked shocked.

“What’s wrong, Lyle-sama!?”

But the surroundings hadn’t changed in the slightest.

“… It’s nothing.”

As I said that, I thought.

“Hmm? Am I really that tired? … I guess I’ll sleep for now.”

–

–

–

After arriving at the rest town, we consulted with the peddler, and got him to agree to let us accompany him tomorrow as well.

Perhaps it was a seasonal occurrence, but the town was quite lively.

After confirming the peddler’s departure time, me and Novem went off inn-hunting.

But there, a problem emerged.

“There’s only one room? Two are impossible?”

After the inn’s owner confirmed the fact, he immediately told us it was impossible.

“There are too many people this time of year, so we can’t be putting a single person to a room. I’m sorry, but if you’re acquaintances, can you both put up with sharing a room?”

I turn to Novem.

She had chosen to follow me, but being in the same lodging as her was something I wanted to avoid.

As I was taught as such, I was bewildered on how to deal with the man.

But Novem simply told him it didn’t matter either way, and paid for it. She handed him some copper coins in exchange for the key.

“O-oy…”

Before I could ask her if that was alright, the inn’s owner spoke.

“The room is on the far side of the second floor. The room number is on the paper attached to the key. Oh, right, breakfast and hot water’s free, but we don’t do dinners, so you should probably find somewhere to eat before you leave your luggage.”

I didn’t understand what he meant by ‘before you leave your luggage.’

(If there’s a key, then wouldn’t it be better to just leave it? I’m a separate matter, but Novem’s carrying a travelling bag.)

She was carrying some heavy baggage, but I thanked the owner anyways.

“Thank you. What should we do about the key?”

“You’ve already paid me, and I’m not going to play oblivious about it later. I’ll hold onto it, so take this note with you. If you give it to whoever’s here, they’ll hand over the key.”

I had some questions as to why we needed to carry out this exchange, but Novem dragged me out.

We exited the inn, and got to looking for food at a nearby place that I couldn’t whether it was a bar or restaurant.

There were many people on the roads, and it really was a noisy town…

『… Wait a second, isn’t this kid really too wet behind the ears? He’s way too oblivious to how this world works.』
『It’s because he’s a Count! It’s because Lyle’s going to be a Count in the future! 』
『Well, it’s true that he’s been rich from the moment he was born. He’s a tried and true pampered brat.』

Within the clamor of the crown, I heard a clear voice again. It definitely sounded close, and my name was even brought up.

“Are you alright, Lyle-sama? Your complexion is a little pale.”

“I-I’m fine!”

My impatient voice came out quite loud. It sounds like Novem didn’t hear anything. The voices started coming again.

『And wait a god damn moment… go take the girl’s bag’s already. You’re pretty much empty-handed, kid. You truly are inconsiderate.』
『Count, was it? I guess the child of something like that turns out like this. He’s on the side that’s used to getting taken care of.』
“… What did you say?”

I heard it again. And it’s coming from really close to me. What’s more, each and every voice is different. There are multiple of them.

“Lyle-s

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

TL: สำหรับ mathematically ท้าทาย Lyle ของเทคนิครุ่นที่ 9 ส่วนแรก (รุ่นแรกใน ToC) เกี่ยวกับ Lyle ที่หาสิ่งที่เขาอยากทำในชีวิตได้อดีตคู่หมั้น Novemเปิดตาให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามผมบนรถเข็นเป็นฉัน glanced ที่เธอ ฉันเห็นเธอมองที่ฉันเกินไป ตาของเราได้ และเราทั้งสองหัน" Hahaha, ah ความบริสุทธิ์ดังกล่าว"กลางอายุ peddler หัวเราะ ตามเขามองผ่านเราชื่อของเธอ was【Novem Forxuz】ผมทำใน ponytail ด้าน และมันเหมาะสมกับผมของเธอยาวนานแสงสีน้ำตาลค่อนข้างดี ฉันจะเดิมพันมีบางบทบัญญัติสำหรับการเดินทางในหนังของเธอ กระเป๋าสี่เหลี่ยมบางทีเธอเลือกสิ่งที่ง่ายใน แต่เธอไม่ได้ในเครื่องแต่งกาย ขณะที่ฉันมักจะเห็นเธอเธอสวมรองเท้า soled หนา และเธอดูเหมือนพี่สูงของตนเองตามปกติของเธอ นิพจน์ที่สงวนของเธอแสดงให้เห็นสัญญาณของความตึงเครียดครั้งแรกวันนี้ผมถามในเสียงต่ำพอให้ peddler ที่ไม่สามารถทำได้"ไม่ได้คุณรู้หรือไม่ ยัง พยายามทำตามฉัน คุณใจบุคคลหรือไม่"“… ฉันสิ่งที่น่ารำคาญหรือไม่"สาวให้นิพจน์ปัญหาได้จากบ้านของบารอนธรรมชาติ มีฉันเป็นสถานะการตรวจนับ จัดสมรสจะไม่ทำงานออก status-wise แต่บ้าน Forxuz ที่มีบริการบ้านวอล์ในหลายรุ่นแต่งงานสำหรับสาวที่ขึ้นชื่อเรื่องนั้น เมื่อเสนอให้พ่อแม่ของฉัน เป็นการยอมรับเมื่อ thirteen ก็ต้องจัดการกับความเจ็บปวดปกติ เป็นบ้านของสถานะสูงที่นำค่าดังกล่าวเจรจา หรือน้อยมาก พวกเขาศึกษาบ้านที่นำเสนอนั้น"ไม่ถูกต้อง ผมถูกเตะ คุณทราบ ต่อคนอย่างฉันเป็นสิ่งที่คนโง่เท่านั้นที่จะทำ"คนที่สูญเสียทุกอย่างดังต่อไปนี้จะได้กำไรไม่มีเธอ หรือบ้าน Forxuzตระกูลที่เหมาะสม ดอกเบี้ยดีที่สุดของบ้านควรเป็นของสำคัญ มีคนที่ไม่ปกติเช่นนั้น แต่คนเหล่านั้นมีส่วนน้อยที่และฉันไม่คิดว่า Novem เป็นชนกลุ่มน้อยที่อย่างใดอย่างหนึ่งเนื่องจากอายุของเราถูกปิด เรามักจะเห็นกันนอกจากนี้ฉันยังมีบางความทรงจำของเราเล่นด้วยกันแต่จากจุดที่พ่อเริ่ม neglecting ฉัน ฉันจำเราเคยพูดมาก เนื่องจากจะได้รับการสรรเสริญพ่อแม่ของฉัน ฉันหมดไปเองในไม่มีอะไร แต่การฝึกอบรม และการศึกษาได้"ใช่ มันเป็นสิ่งที่น่ารำคาญ และที่นี่ฉันคิดว่า ฉันจะมีชีวิตชีวิตที่เกาะโหลน และฟรีที่นี่บน"ถ้าผมพูดอะไรบางอย่างรุนแรงเธอ เธออาจหันกลับ เสียงที่ไม่คิดของฉันคิดNovem ไม่สาว dreaming โรแมนติก และแม้ว่าคุณเปรียบเทียบเธอกับศีลของครอบครัววอล์ เธอแน่นอนต้องแต่งงานผ่าน“… ชั้นขอโทษ แต่ฉันได้ตัดสินใจแต่งงานกับ Lyle sama"หญิงสาวให้รอยยิ้ม ฉันส่งข้อมูลสำคัญบางอย่าง"แล้วจะไม่ดังกล่าว ฉันจะเป็น นักผจญภัย และมีชีวิตฆาตกรรมกำลังรออยู่ โดยผู้หญิง กำลังขับเคลื่อนไป โดยครอบครัวจริงทำให้ฉันเบาใจ"คำเทศนาเลวร้ายที่สุด Novem ควรเบื่อของฉันนี้เป็นความคิดว่า มองลง ไม่อยากเห็นหน้า scornful ของ Novem แต่ผมตัดสินใจที่จะไม่ล่วงหน้าการสนทนา ช็อปปิ้งค่าที่เธออีกครั้ง"ไม่ต้องกังวล มันเป็นสิ่งที่ฉันตัดสินใจตัวเองโดยพลการไม่ แม้ว่าเราไม่แต่งงาน กรุณาอนุญาตให้ฉันเพื่อเคียงข้างคุณ"ใส่ใบหน้าของฉันในมือของฉัน"สิ่งที่เกี่ยวกับบ้าน Forxus คุณจะได้พ่อแม่เศร้า"เป็นผมขึ้นมาที่บ้านของเธอเอง Novem เสนอคำตอบที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ"ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับส่วนนั้น ฉันเป็นลูกสาวที่สอง และน้องเป็น succeeding บ้าน ได้แล้วพี่ และคนน้องสาว ดังนั้นพ่อแม่ของฉันส่งฉันปิดบอกว่า มันจะอย่างใดล้าถ้าข้าได้ละของภาระผูกพัน"(นรกของผิดกับคุณ แม่และพ่อ Forxuz)หัวของฉันที่เริ่มเจ็บแม้ว่าคุณเรียกเธอด้านถุง Novem ของยังคงมีลักษณะดี เพิ่มไปว่า เธออย่างเคร่งครัด disciplined และบริสุทธิ์มาก แม้ว่าเธอไม่พูดอะไร ฉันจะเดิมพันมีข้อเสนอแต่งงานกับเธอเธอไม่มีแม้แต่อากาศแต่งงานปิดครอบครัวของไวส์สามารถได้สุดท้ายมีรับความสุขที่เธอต้องการ ได้เสียถ้าเธอแสดงลม ๆ แล้ง ๆ สำหรับ sake ของฉันเพียง เพราะฉันรู้จักเธอจากวัยเด็กของฉัน ฉันอยากให้เธอมีความสุข แต่จะเป็นบุคคลค่อนข้างแข็ง(มาถึงคิดดูของมัน เธอได้ชิ้นส่วนเหล่านั้นปากแข็งกลับเมื่อเธอเล็กเกินไป)“… ทำสิ่งที่คุณต้องการ"ผมเปิดใบหน้าของฉันไป Novem ใส่มือของเธอกับปากของเธอ และยิ้ม"แล้วฉันจะทำสิ่งเหล่านั้น"ถ้าเขาได้ยินเสียงของเรา ผู้ขายพูดขึ้น"แน่ใจได้ดีเป็นหนุ่ม คนเดียวคือโชค คุณรู้"ดูเหมือนเขาได้ยินที่ค่อนข้างชัดเจนใบหน้าของฉันเป็นสีแดงจากความลำบากใจ แต่ในขณะนั้น ผมได้ยินเสียง『Oy, oy คุณกำลังรักมาก ain't ' ยา เด็กทางการตลาดผมได้ยินเสียง มีเสียง teasing ผมมองรอบ ๆบนรถเข็น มีเพียงฉันและ Novem Peddler ที่ได้จับ reigns ล่วงหน้า รอบ wagon ของเรา มีนักท่องเที่ยวและพ่อค้าออกค้นหางานที่คล้ายกัน แต่พวกเขาไม่ได้ในระยะทางที่เสียงจะถึง"Novem คุณได้ยินอะไร เสียงที่ดูเหมือนจะพยายามหยอก"คำถามของฉัน เธอจับหัวของเธอ"ฉัน-ขอโทษ... ไม่ได้ฟังก็"ขณะที่นาง apologetically ออกศีรษะของเธอกับฉัน ฉันบอกเธอไม่รังเกียจ เท่าที่ผมสำรวจพื้นที่อีกครั้งเสียงแต่เพียงแห่งชาย และก็เป็นหนึ่งของบริษัทที่ แต่ในขณะที่สามารถเห็นชายนี่และมี มีไม่ได้ในระยะทางที่มันจะเป็นที่ชัดเจนมีความประทับใจว่า เสียงมาจากที่อื่นมากใกล้คืออะไรเพิ่มเติม(เป็นภาพหลอน ฉันฉันยังเหนื่อย … มาถึงคิดดูของมัน ผมเบนที่หายากที่จะได้รับมากกว่าความอ่อนเพลียเมื่อเร็ว ๆ นี้ เป็น เพราะบาดแผลของฉันไม่ฟื้นตัวเต็ม)นึกว่า เหมือนคลับคุ้นเคยฉันค้นหา เท่าที่ผมติดตามหลังคาผ้า peddler ที่ได้ทนกับสายตาของฉัน ฉันปิดเหล่านั้นAs long as I’m the only one who heard it, then it may just be that I’ve been mentally pressed.“Are you alright, Lyle-sama?”As Novem sounded worried, I opened my mouth. As I was about to tell her I was fine, I heard another voice from close-by.I could hear it quite crisply, but Novem didn’t appear bothered by it.『For him to have someone like that at his age… I can’t be anything but jealous.』『You sure went through a lot, father.』From a sitting position, I raised myself, and looked around. Novem looked shocked.“What’s wrong, Lyle-sama!?”But the surroundings hadn’t changed in the slightest.“… It’s nothing.”As I said that, I thought.“Hmm? Am I really that tired? … I guess I’ll sleep for now.”–––After arriving at the rest town, we consulted with the peddler, and got him to agree to let us accompany him tomorrow as well.Perhaps it was a seasonal occurrence, but the town was quite lively.After confirming the peddler’s departure time, me and Novem went off inn-hunting.But there, a problem emerged.“There’s only one room? Two are impossible?”After the inn’s owner confirmed the fact, he immediately told us it was impossible.“There are too many people this time of year, so we can’t be putting a single person to a room. I’m sorry, but if you’re acquaintances, can you both put up with sharing a room?”I turn to Novem.She had chosen to follow me, but being in the same lodging as her was something I wanted to avoid.As I was taught as such, I was bewildered on how to deal with the man.But Novem simply told him it didn’t matter either way, and paid for it. She handed him some copper coins in exchange for the key.“O-oy…”Before I could ask her if that was alright, the inn’s owner spoke.“The room is on the far side of the second floor. The room number is on the paper attached to the key. Oh, right, breakfast and hot water’s free, but we don’t do dinners, so you should probably find somewhere to eat before you leave your luggage.”I didn’t understand what he meant by ‘before you leave your luggage.’(If there’s a key, then wouldn’t it be better to just leave it? I’m a separate matter, but Novem’s carrying a travelling bag.)She was carrying some heavy baggage, but I thanked the owner anyways.“Thank you. What should we do about the key?”“You’ve already paid me, and I’m not going to play oblivious about it later. I’ll hold onto it, so take this note with you. If you give it to whoever’s here, they’ll hand over the key.”I had some questions as to why we needed to carry out this exchange, but Novem dragged me out.We exited the inn, and got to looking for food at a nearby place that I couldn’t whether it was a bar or restaurant.There were many people on the roads, and it really was a noisy town…『… Wait a second, isn’t this kid really too wet behind the ears? He’s way too oblivious to how this world works.』『It’s because he’s a Count! It’s because Lyle’s going to be a Count in the future! 』『Well, it’s true that he’s been rich from the moment he was born. He’s a tried and true pampered brat.』Within the clamor of the crown, I heard a clear voice again. It definitely sounded close, and my name was even brought up.“Are you alright, Lyle-sama? Your complexion is a little pale.”“I-I’m fine!”My impatient voice came out quite loud. It sounds like Novem didn’t hear anything. The voices started coming again.『And wait a god damn moment… go take the girl’s bag’s already. You’re pretty much empty-handed, kid. You truly are inconsiderate.』『Count, was it? I guess the child of something like that turns out like this. He’s on the side that’s used to getting taken care of.』“… What did you say?”I heard it again. And it’s coming from really close to me. What’s more, each and every voice is different. There are multiple of them.“Lyle-s

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

TL : สำหรับผู้ที่ท้าทายทางคณิตศาสตร์ , ไลล์ในทางเทคนิครุ่น 9 ส่วนแรก ( รุ่นแรกใน TOC ) เป็นเรื่องเกี่ยวกับ Lyle หาสิ่งที่เขาต้องการจะทำในชีวิต

อดีตคู่หมั้นออร์โนเว็ม

ฉันเปิดดวงตาให้ผู้หญิงนั่งตรงข้ามฉันอยู่บนรถเข็น .

ที่ผมเห็นเธอ ผมเห็นเธอมองหาฉันด้วย เราสบตากัน และเราสองคนก็ออกไป

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า อ่า ช่างไร้เดียงสา "

พ่อค้าวัยกลางคนหัวเราะ เขาดู . . . . . .

ชื่อของเธอคือ【โนเว็ม forxuz 】

ผมทำในด้านที่ผมหางม้า และมันเหมาะกับเธอ ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนค่อนข้างดี ฉันพนันได้เลยว่ามีเสบียงสำหรับการเดินทางภายในของหนังของเธอ กระเป๋าสี่เหลี่ยม

บางทีเธอเลือกสิ่งที่ง่ายที่จะย้าย แต่เธอไม่ได้อยู่ในชุด ผมมักจะเห็นเธอ

เธอสวมรองเท้า soled หนา ,และดูเหมือนพี่สาวของตนเองสูงขึ้นกว่าปกติของเธอ นางสงวน สีหน้าแสดงอาการตึงเครียดครั้งแรกวันนี้

ผมถามด้วยเสียงต่ำพอเพื่อที่แม่ค้าจะไม่สามารถทำเอง

" คุณรู้ได้อย่างไร ? ยังพยายามที่จะตามฉัน นายบ้ารึเปล่า "

" . . . . . . . ฉันน่ารำคาญ "

สาวให้มีการแสดงออกจากบารอนที่บ้าน

ธรรมชาติจากการที่ผมนับสถานะการแต่งงานจะไม่ทำงานออกจากภาวะที่ฉลาด แต่ forxuz บ้านเป็นหนึ่งที่ให้บริการบ้านวอลท์หลายรุ่น

แต่งงานกับผู้หญิงที่จัดขึ้นที่ชื่อเรื่อง เมื่อเสนอให้พ่อแม่ ได้รับการยอมรับเมื่อฉันถูกสิบสามเพราะมันเจ็บปวดสำหรับพวกเขาที่จะจัดการกับ .

ปกติมันบ้านสูงกว่าสถานะที่นำขึ้นการเจรจาดังกล่าวหรืออย่างน้อยที่สุด พวกเขาศึกษาบ้านที่เสนอมัน

" ผิด ผมถูกไล่ออก คุณก็รู้ ต่อไปนี้ คนอย่างฉันน่ะ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่ทำ "

ต่อไปนี้คนที่สูญเสียทุกอย่างจะไม่มีกำไร เพื่อให้เธอ หรือ forxuz บ้าน

สำหรับที่เหมาะสม ที่มีความสนใจที่ดีที่สุดของบ้านหลังหนึ่งควรจะมีความสําคัญ มีผู้ที่ไม่ปกติแบบนี้แต่คนที่เป็นเสียงส่วนน้อย

และผมไม่คิดว่าโนเว็มเป็นหนึ่งในชนกลุ่มน้อยที่

ตั้งแต่อายุเราสนิทกัน เรามักจะได้เห็นกัน

ผมยังมีความทรงจำบางส่วนของเราเล่นกัน

แต่จากจุดที่พ่อแม่ของฉันก็เริ่มไม่สนใจผม ผมไม่ จำได้ว่าเราเคยคุยกันครับ มันเป็นเพราะการได้รับการยกย่องพ่อแม่ที่ฉันสิ้นหวังและแช่ตัวเองในการฝึกอบรมและการศึกษา แต่ไม่มีอะไร

" ค่ะ มันน่ารำคาญ และฉันคิดว่าฉันคงใช้ชีวิตโดดเดี่ยวและไลฟ์สไตล์ฟรีจากที่นี่ "

ถ้าผมพูดอะไรไม่ดีกับเธอ เธออาจกลับมา คิดว่า ฉันมีบางอย่างที่ไม่ได้อยู่ในความคิดของฉัน

โนเว็มไม่เคยโรแมนติกฝันผู้หญิง และยิ่งถ้าคุณเปรียบเทียบเธอกับวอลท์ ครอบครัวของศีลเธอต้องส่งผู้สมัครห้อง

" . . . . . . . ผมต้องขออภัยอย่างสุดซึ้ง แต่ฉันตัดสินใจที่จะแต่งงานกับไลล์ซามะ "

ให้ผู้หญิง ให้รอยยิ้ม ฉันส่งข้อมูลบางอย่างที่สำคัญ

" ผมไม่มีจะ ผมจะเป็นนักผจญภัย และมีชีวิตอยู่ชีวิตที่ถูกจงใจรอโดยผู้หญิง ถูกไล่ออกจากครอบครัวฉัน มันทำให้ฉันโล่งใจ "

แย่เทศนา ด้วยสิ่งนี้โนเว็มน่าจะเหนื่อยนะ

อย่างที่ผมคิด ผมมองลงไป ฉันไม่ต้องการที่จะเห็นใบหน้าดูถูกโนเว็ม แต่เมื่อฉันตัดสินใจว่า จะไม่เลื่อนการสนทนา ฉันมองไปที่เธออีก

" อย่ากังวล มันเป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจเอง ถ้าเราไม่แต่งงาน ได้โปรดอนุญาตให้ข้ารับใช้เคียงข้างคุณ "

ผมใส่ใบหน้าของฉันในมือของฉัน

" แล้วบ้าน forxus ?คุณจะให้พ่อแม่เสียใจ "

ฉันพาเธอกลับบ้านเอง โนเว็มเสนอคำตอบที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

" อย่ากังวลเรื่องนั้นเลย ส่วน ฉันเป็นลูกสาวคนที่สอง และพี่ชายของฉันเป็นหนึ่งในการทำบ้าน ฉันมีพี่ชายและน้องสาว ดังนั้นพ่อแม่ของฉันส่งฉันกลับบอกว่ามันอย่างใดจะทำงานออกถ้าฉันคนเดียวที่ถูกปล่อยตัวให้ "

( เป็นบ้าอะไรของนายแม่และพ่อ forxuz ! ? )

หัวของฉันเริ่มเจ็บ

ถ้าคุณโทรหาเธอข้างถุง โนเว็มยังคงมีลักษณะที่ดี เพิ่มไปยังที่เธออย่างเคร่งครัด มีระเบียบวินัย และละเอียดมาก ถ้าเธอไม่พูดอะไร ฉันพนันได้เลยว่ามีข้อเสนอการแต่งงานกับเธอ

มันเป็นไปได้ที่เธออาจจะแต่งงานไปในครอบครัวของไวเคานต์ .

มีสุดท้ายได้รับความสุขที่เธอต้องการ มันสิ้นเปลือง ถ้าเธอทำให้มันไร้ประโยชน์สำหรับฉัน

เพียงเพราะฉันได้รู้จักเธอจากวัยเด็กของฉันฉันต้องการให้เธอมีความสุข แต่ของแต่ละคนเองก็แข็งมาก

( มาคิดดู เธอเอาดื้อๆ เมื่อเธอยังเล็กเกินไป )

" . . . . . . . แค่ทำในสิ่งที่คุณต้องการ . "

ฉันหันหน้าหนีโนเว็มใส่มือของเธอกับปากของเธอและยิ้ม

" ผมจะทำ "

ถ้าเขาได้ยินเสียงของเรา พ่อค้าพูด

" มันเป็นสิ่งที่ดีที่จะยัง คนเดียวเป็น Fortune , คุณรู้ว่า . "

เสียงเหมือนเขาได้ยินทั้งหมดที่ค่อนข้างชัดเจน

หน้ากลายเป็นสีแดงจากความอับอาย แต่เวลาที่ฉันได้ยินเสียง

『 Oy Oy คุณค่อนข้างชอบเลยนะ ไอ้หนู 』

ฉันได้ยินน้ำเสียงล้อเลียนเสียง ผมมองไปรอบ ๆ .

บนรถเข็น มีเพียงฉันและโนเว็ม . แม่ค้าถือครอบครองล่วงหน้า รอบๆรถ มีนักท่องเที่ยวและพ่อค้าที่คล้ายกัน ออกตามหา แต่พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ระยะทางที่เสียงจะถึง

" โนเว็ม คุณได้ยินอะไร ? เสียงที่ดูเหมือนจะแกล้งล้อ ? "

เกี่ยวกับคำถามของฉัน