In this section, the role of size i

In this section, the role of size in the committee is explained in light of different theories. First
of all, Jensen’s (1993) study seems consistent with Lipton and Lorsch (1992) who suggested the
suitable number of board members to be seven to eight. Also, Firsteberg and Malkiel (1994) claimed
that a board with eight to fewer members encourages greater concentration, participation and authentic
interactions and discussion. Consistent with the above, Shaver (2005) argued that larger boards are
often characterized by responsibility diffusion, which leads to social loafing, it encourages group
fractionalization and minimizes group commitment to modifying strategy.

From the perspective of resource dependence theory, it postulates that larger board size would
result in superior corporate performance owing to the various skills, knowledge, and expertise
contributed into the boardroom debate. In addition, large boards could also offer the diversity that
would assist companies to obtain critical resources and minimize environmental risks (Goodstein,
Goodstein, Gautam & Boeker1994; Ghazal, 2010; Pearce & Zahra, 1992; Pfeffer, 1987).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในส่วนนี้ จะมีอธิบายบทบาทของขนาดในคณะกรรมการเมื่อทฤษฎีแตกต่างกัน ครั้งแรกดูจะสอดคล้องกับ Lipton และ Lorsch (1992) ที่แนะนำทั้งหมด ของเจน (1993) ศึกษาการหมายเลขที่เหมาะสมของคณะกรรมการให้ เจ็ด-แปด ยัง Firsteberg และ Malkiel (1994) ว่าที่กระดานที่ มีสมาชิกน้อยกว่าแปดสนับสนุนให้มีส่วนร่วม ความเข้มข้นมากขึ้น และแท้จริงโต้ตอบและสนทนา โกนหนวด (2005) เพิ่มสอดคล้องกับข้างต้น ที่โต้เถียงกระดานใหญ่ลักษณะความรับผิดชอบแพร่ ซึ่งนำไปสู่สังคม loafing มักจะสนับสนุนให้กลุ่มfractionalization และลดความมุ่งมั่นของกลุ่มการปรับเปลี่ยนกลยุทธ์จากมุมมองของทฤษฎีพึ่งพาทรัพยากร มัน postulates กระดานขนาดใหญ่จะส่งผลให้ประสิทธิภาพขององค์กรเนื่องจากทักษะ ความรู้ และต่าง ๆ ความเชี่ยวชาญส่วนในห้องประชุมการอภิปราย นอกจากนี้ กระดานขนาดใหญ่อาจมีความหลากหลายที่จะช่วยให้บริษัทสามารถได้รับทรัพยากรที่สำคัญ และลดความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม (GoodsteinGoodstein โกตัม & Boeker1994 กาซาล 2010 Pearce และซาห์รา 1992 Pfeffer, 1987)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในส่วนนี้บทบาทของขนาดคณะกรรมการจะมีการอธิบายในแง่ของทฤษฎีที่แตกต่างกัน ครั้งแรกของทั้งหมดเซ่น (1993) การศึกษาดูเหมือนว่าสอดคล้องกับลิปตันและลอร์ช (1992) ที่เสนอจำนวนที่เหมาะสมของคณะกรรมการที่จะเป็น7-8 นอกจากนี้ Firsteberg และ Malkiel (1994) อ้างว่าคณะกรรมการที่มีแปดถึงสมาชิกน้อยลงกระตุ้นให้เกิดการมีส่วนร่วมมากขึ้นความเข้มข้นและแท้ปฏิสัมพันธ์และการอภิปราย สอดคล้องกับข้างต้นโกนหนวด (2005) แย้งว่าบอร์ดขนาดใหญ่มักจะโดดเด่นโดยการแพร่กระจายความรับผิดชอบซึ่งนำไปสู่การเที่ยวเตร่สังคมมันส่งเสริมให้กลุ่มfractionalization และลดความมุ่งมั่นของกลุ่มที่จะปรับเปลี่ยนกลยุทธ์. จากมุมมองของทฤษฎีพึ่งพาทรัพยากรก็สมมุติฐานว่ามีขนาดใหญ่ ขนาดคณะกรรมการจะส่งผลให้ผลการดำเนินงานขององค์กรที่เหนือกว่าเนื่องจากทักษะต่างๆ ความรู้และความเชี่ยวชาญด้านการมีส่วนร่วมเข้ามาในห้องประชุมอภิปราย นอกจากนี้บอร์ดขนาดใหญ่นอกจากนี้ยังสามารถนำเสนอความหลากหลายที่จะช่วยให้ บริษัท ที่จะได้รับทรัพยากรที่สำคัญและลดความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม (Goodstein, Goodstein, Gautam และ Boeker1994; Ghazal 2010; เพียร์ซและ Zahra 1992; Pfeffer, 1987)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในส่วนนี้ บทบาทของขนาดในคณะกรรมการจะอธิบายในแง่ของทฤษฎีที่แตกต่างกัน แรก
ทั้งหมด เจนเซ่น ( 1993 ) ศึกษาดูสอดคล้องกับลิปตัน และ Lorsch ( 1992 ) ที่แนะนำ
ที่เหมาะสมของคณะกรรมการเป็นเจ็ดแปด นอกจากนี้ firsteberg มาลคีล ( 1994 ) และอ้างว่า
ที่บอร์ดด้วยแปดถึงจำนวนสมาชิกให้มากขึ้น ความเข้มข้นการมีส่วนร่วมและการมีปฏิสัมพันธ์จริง
และอภิปราย สอดคล้องกับข้างต้น , เครื่องโกนหนวด ( 2005 ) ที่ถกเถียงกันอยู่ว่าบอร์ดขนาดใหญ่
มัก characterized โดยการแพร่กระจายความรับผิดชอบ ซึ่งจะนำไปสู่สังคมเถลไถล มันกระตุ้นกลุ่ม
fractionalization และลดความมุ่งมั่นของกลุ่มที่จะปรับเปลี่ยนกลยุทธ์

จากมุมมองของทฤษฎีการพึ่งพาทรัพยากร มันใหญ่ขนาดคณะกรรมการจะ
สมมุติฐานผลของประสิทธิภาพที่เหนือกว่า เพราะทักษะต่างๆ , ความรู้ , ความเชี่ยวชาญและมีส่วนร่วมในการประชุมอภิปราย
. นอกจากนี้ บอร์ดขนาดใหญ่สามารถเสนอความหลากหลายที่
จะช่วยให้ บริษัท ที่จะได้รับทรัพยากรที่สำคัญและลดความเสี่ยงด้านสิ่งแวดล้อม ( goodstein
goodstein , , & Gautam boeker1994 ; ghazal , 2010 ; Pearce & Zahra , 1992 ; เฟฟเฟอร์ , 1987 )