Dracula : แดร็กคูลา อมตะตำนานผีดูดเ

Dracula : แดร็กคูลา อมตะตำนานผีดูดเลือด
รจนาโดย : Bram Stoker

บันทึกของโจนาธาน ฮาร์เกอร์
1.
เคาต์ แดร็กคูลา

เรื่องราวของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน ในปีค.ศ.1875 ชื่อของผมคือ โจนาธาน ฮาร์เกอร์ ผมอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงลอนดอน อาชีพของผมคือการเป็นนายหน้าค้าบ้านและที่ดินให้แก่ลูกค้าทั่วไป วันหนึ่งมีจดหมายส่งมาถึงผม จากมหาเศรษฐีคนหนึ่งในทรานซิลเวเนีย เขาต้องการจะซื้อบ้านสักหลังในอังกฤษจึงต้องการความช่วยเหลือจากผม มหาเศรษฐีคนนั้นคือ ท่านเคาต์ แดร็กคูลา ผมตัดสินใจจะช่วยเขา
ในที่สุดผมก็พบบ้านที่เหมาะสำหรับเขา ทว่าเขากลับต้องการดูเอกสารทั้งหมดที่ทรานซิลเวเนีย ผมไม่พอใจกับเรื่องนี้นัก เพราะผมวางแผนจะแต่งงานในฤดูใบไม้ร่วงนี้ และอีกอย่างหนึ่งคือ ผมไม่ต้องการที่จะห่างกับ “มิน่า” เธอผู้แสนงดงามสำหรับผมเลย

“แต่คุณต้องไปนะคะ โจนาธาน” เธอกล่าว “ท่านเคาต์ร่ำรวยมาก ต่อไปเขาอาจมีงานมาให้คุณอีกก็ได้”

ผมเห็นด้วยกับมิน่าเรื่องงาน จึงได้ตัดสินใจจะไปที่นั่น โดยที่ผมไม่เคยรู้เลยว่า มีอันตรายบางอย่าง กำลังรอผมอยู่
ต่อมา ในวันที่ 4 เมษายน ผมเดินทางไปถึงเมือง “บิสตรีซา” เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในทรานซิลเวเนีย ทรานซิลเวเนียเป็นเมืองที่ทั้งสวยงามและค่อนข้างแปลกตาสำหรับผม มีทั้งเทือกเขา ต้นไม้ และแม่น้ำอยู่ล้อมรอบ สักแห่งบนเทือกเขาที่ตั้งตระหง่านนั้นคงจะเป็นที่ตั้งของบ้านท่านเคาต์ ปราสาทแดร็กคูลา ผมมีเวลาประมาณ 6 ชั่วโมงก่อนที่รถม้าจะมารับ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งรอในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่ง อุณหภูมิภายในโรงแรมแห่งนี้ค่อนข้างอบอุ่นและมีบรรยากาศที่เป็นมิตร ผู้คนต่างสนทนาและส่งเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

“คุณจะไปที่ไหนหรือ” พวกเขาถาม

“ปราสาทแดร็กคูลาน่ะ” ผมตอบ

ทันใดนั้นทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ สายตาทุกคู่จ้องมองมายังผม ผมเห็นความกลัวของพวกเขาได้อย่างชัดเจน ผมไม่เข้าใจ

“อย่าไปที่นั่นเลยคุณ” คนหนึ่งพูดขึ้น

“ไม่ได้หรอกครับ” ผมตอบ “มันเป็นงานของผม”

พวกเขาเริ่มพูดคุยกันอีกครั้ง ทว่าครั้งนี้มันกลับเคร่งเครียดและปราศจากเสียงหัวเราะอย่างสิ้นเชิง ครู่ต่อมาภรรยาของเจ้าของโรงแรมได้ปลดสร้อยคอรูปกางเขนสีทองจากลำคอของเธอ ก่อนจะนำมันมาวางไว้บนฝ่ามือผม

“รับนี่ไป” เธอกล่าว

“มีบางอย่างในปราสาทแดร็กคูลา บางทีสิ่งนี้อาจช่วยคุณได้”

เมื่อรถม้ามาถึง ผมก้าวเข้าไปภายในรถท่ามกลางฝูงชนที่พากันมามุงดู หากหูไม่ฝาดผมคิดว่าผมได้ยินพวกเขาพูดกันถึง “ผีดูดเลือด”
รถม้าค่อยๆเคลื่อนขึ้นสู่เทือกเขา สูงขึ้น สูงขึ้น มันเร็วขึ้น เร็วขึ้นเรื่อยๆ ดวงตะวันส่องแสงจ้า ทว่าพรรณไม้บนยอดเขากลับถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลน และแล้วทันใดนั้น ดวงตะวันก็คล้อยต่ำลับลงเบื้องหลังเทือกเขา เปลี่ยนให้สรรพสิ่งรอบกายตกอยู่ในความมืด ที่ไหนสักแห่งจากในป่าที่อยู่รอบๆตัวเรา มีหมาป่ากำลังเปล่งเสียงเห่าหอน...น่ากลัว
และแล้วต่อมารถม้าก็พลันจอดสนิท ก่อนที่รถม้าคันน้อยอีกคันจะวิ่งออกมาจากถนนแคบๆทางด้านขวา เหล่าม้าสีดำสนิท 4 ตัวกำลังเร่งออกแรงชักลาก Best wear black hats and santhi which now it obscured his face.

“ชายชาวอังกฤษอยู่ที่ไหนรึ” เขาร้องเรียก “ฉันมาจากปราสาทแดร็กคูลา”

ช่างเป็นชายที่แปลกประหลาด ร่างของเขาเป็นเงาดำทะมึนท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดแสง ชั่วพริบตานั้นเองผมรู้สึกกลัว แต่ตอนนี้ช้าเกินไป มันสายเกินไป ผมถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว!
ในเวลาต่อมา พวกเราอยู่ระหว่างทางไปปราสาทแดร็กคูลา สองข้างทางเต็มไปด้วยเทือกเขารายล้อม ดวงจันทร์สีเหลืองหม่นบัดนี้อยู่ภายใต้หมู่เมฆดำอึมครึม ผมมองอะไรแทบไม่เห็น ทว่าโสตประสาทกลับยังคงได้ยินเสียงเห่าหอนของสุนัขป่าชัดเจน เหล่าอาชาวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีก ขณะที่สารถีชุดดำกำลังส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แล้วรถม้าก็หยุดลงอีกครั้ง ผมเปิดประตูและก้าวออกไปภายนอก รถม้าวิ่งออกไปแทบจะในทันที ทิ้งให้ผมยืนเดียวดายอยู่ท่ามกลางความมืดของปราสาทอันเงียบสงัดเบื้องหน้า ผมยืนนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปบนตัวปราสาทช้าๆ แล้วสักครู่ต่อมาประตูไม้ขนาดใหญ่ก็พลันเปิดออก เผยให้เห็นบุรุษร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้าผม เขามีเส้นผมสีขาวโพลนทั้งศีรษะ สวมชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า

“เชิญเข้ามาสิ คุณฮาร์เกอร์” เขาเอ่ย “ฉันคือเคาต์ แดร็กคูลา”

เขาว่าพลางยื่นมือออกมาให้ผมจับ สัมผัสที่ได้รับนั้นเย็นเยียบเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิด!
ผมเดินเข้าไปในปราสาท เห็นท่านเคาต์ค่อยๆบรรจงล็อคกุญแจประตูอยู่ทางด้านหลัง จากนั้นจึงยัดพวงกุญแจพวงโตลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน ผมรีบตามขึ้นไปทันที เรามาถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากฟืนกองใหญ่ในเตา ตรงข้ามกันมีโต๊ะเล็กๆซึ่งเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มอยู่พร้อมสรรพ ท่านเคาต์เอ่ยเชิญผมให้นั่งลงรับประทานอาหาร แต่เขากลับไม่ได้ทานด้วยเลยแม้แต่คำเดียว เวลาผ่านไปสักพักหนึ่งเราจึงเริ่มสนทนากันใต้แสงจากเปลวไฟนั้น ท่านเคาต์ใช้ภาษาอังกฤษได้ยอดเยี่ยมมาก ผมแอบถือวิสาสะขณะที่สนทนากันนั้นมองสำรวจเขาอย่างละเอียด ใบหน้าของเขาเป็นสีขาวเผือด ใบหูแหลมตรงปลายเหมือนกับหูของแมว และยังมีเขี้ยวที่แหลมคมเหมือนกับสัตว์ หลังมือที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาปกคลุมไปด้วยเส้นขนมากมาย นิ้วมือที่เรียงกันทั้งห้าของเขาเหมือนจะมีความยาวมากกว่าคนทั่วไป ยามที่เขาสัมผัสถูกตัวผมนั้น มันทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ใกล้จะเช้าแล้ว ผมเพิ่งจะเข้านอน ท่ามกลางสติอันเลือนลางราวกับได้ยินเสียงเห่าหอนแว่วมาตามสายลม
เช้าวันต่อมา ผมพบอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆตรงข้ามกับเตาไฟอันเดิมซึ่งตอนนี้มันยังคงส่องแสงอยู่ ทำให้ผมสามารถมองเห็นภายในปราสาทแดร็กคูลาที่ทั้งเก่าและสกปรกราวกับไม่เคยมีใครมาทำความสะอาดได้อย่างชัดเจน จะว่าไปแล้ว ตั้งแต่มาที่นี่ผมยังไม่เคยพบเด็กรับใช้แม้แต่คนเดียวเหมือนกัน
ท่านเคาต์ไม่ได้มาทานอาหารเช้า แต่ผมพบจดหมายของเขาวางอยู่บนโต๊ะ

“คุณสามารถไปได้ทุกที่ในปราสาท” เนื้อความว่าเช่นนั้น “แต่จะมีบางห้องถูกล็อคเอาไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แดรกคูลา: แดร็กคูลาอมตะตำนานผีดูดเลือดรจนาโดย: บแรมสโตเกอร์บันทึกของโจนาธานฮาร์เกอร์1เคาต์แดร็กคูลา เรื่องราวของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อน ในปีค.ศ.1875 ชื่อของผมคือโจนาธานฮาร์เกอร์ผมอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงลอนดอนอาชีพของผมคือการเป็นนายหน้าค้าบ้านและที่ดินให้แก่ลูกค้าทั่วไปวันหนึ่งมีจดหมายส่งมาถึงผมจากมหาเศรษฐีคนหนึ่งในทรานซิลเวเนียเขาต้องการจะซื้อบ้านสักหลังในอังกฤษจึงต้องการความช่วยเหลือจากผมมหาเศรษฐีคนนั้นคือท่านเคาต์แดร็กคูลาผมตัดสินใจจะช่วยเขา ในที่สุดผมก็พบบ้านที่เหมาะสำหรับเขาทว่าเขากลับต้องการดูเอกสารทั้งหมดที่ทรานซิลเวเนียผมไม่พอใจกับเรื่องนี้นักเพราะผมวางแผนจะแต่งงานในฤดูใบไม้ร่วงนี้และอีกอย่างหนึ่งคือผมไม่ต้องการที่จะห่างกับ "มิน่า" เธอผู้แสนงดงามสำหรับผมเลย "แต่คุณต้องไปนะคะโจนาธาน" เธอกล่าว "ท่านเคาต์ร่ำรวยมากต่อไปเขาอาจมีงานมาให้คุณอีกก็ได้" ผมเห็นด้วยกับมิน่าเรื่องงานจึงได้ตัดสินใจจะไปที่นั่นโดยที่ผมไม่เคยรู้เลยว่ามีอันตรายบางอย่างกำลังรอผมอยู่ ต่อมาในวันที่ 4 เมษายนผมเดินทางไปถึงเมือง "บิสตรีซา" เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในทรานซิลเวเนียทรานซิลเวเนียเป็นเมืองที่ทั้งสวยงามและค่อนข้างแปลกตาสำหรับผมมีทั้งเทือกเขาต้นไม้และแม่น้ำอยู่ล้อมรอบสักแห่งบนเทือกเขาที่ตั้งตระหง่านนั้นคงจะเป็นที่ตั้งของบ้านท่านเคาต์ปราสาทแดร็กคูลาผมมีเวลาประมาณ 6 ชั่วโมงก่อนที่รถม้าจะมารับดังนั้นผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งรอในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งอุณหภูมิภายในโรงแรมแห่งนี้ค่อนข้างอบอุ่นและมีบรรยากาศที่เป็นมิตรผู้คนต่างสนทนาและส่งเสียงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาถาม "คุณจะไปที่ไหนหรือ" ผมตอบ "ปราสาทแดร็กคูลาน่ะ" ทันใดนั้นทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสายตาทุกคู่จ้องมองมายังผมผมเห็นความกลัวของพวกเขาได้อย่างชัดเจนผมไม่เข้าใจ คนหนึ่งพูดขึ้น "อย่าไปที่นั่นเลยคุณ" "ไม่ได้หรอกครับ" ผมตอบ "มันเป็นงานของผม" พวกเขาเริ่มพูดคุยกันอีกครั้งทว่าครั้งนี้มันกลับเคร่งเครียดและปราศจากเสียงหัวเราะอย่างสิ้นเชิงครู่ต่อมาภรรยาของเจ้าของโรงแรมได้ปลดสร้อยคอรูปกางเขนสีทองจากลำคอของเธอก่อนจะนำมันมาวางไว้บนฝ่ามือผม เธอกล่าว "รับนี่ไป" "มีบางอย่างในปราสาทแดร็กคูลาบางทีสิ่งนี้อาจช่วยคุณได้" เมื่อรถม้ามาถึงผมก้าวเข้าไปภายในรถท่ามกลางฝูงชนที่พากันมามุงดูหากหูไม่ฝาดผมคิดว่าผมได้ยินพวกเขาพูดกันถึง "ผีดูดเลือด" รถม้าค่อยๆเคลื่อนขึ้นสู่เทือกเขาสูงขึ้นสูงขึ้นมันเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตะวันส่องแสงจ้าทว่าพรรณไม้บนยอดเขากลับถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนและแล้วทันใดนั้นดวงตะวันก็คล้อยต่ำลับลงเบื้องหลังเทือกเขาเปลี่ยนให้สรรพสิ่งรอบกายตกอยู่ในความมืดที่ไหนสักแห่งจากในป่าที่อยู่รอบๆตัวเรามีหมาป่ากำลังเปล่งเสียงเห่าหอน... น่ากลัว ตัวกำลังเร่งออกแรงชักลากและแล้วต่อมารถม้าก็พลันจอดสนิทก่อนที่รถม้าคันน้อยอีกคันจะวิ่งออกมาจากถนนแคบๆทางด้านขวาเหล่าม้าสีดำสนิท 4 ส่วนสวมหมวกดำและสันติซึ่งตอนนี้ มันบดบังใบหน้าของเขา "ชายชาวอังกฤษอยู่ที่ไหนรึ" เขาร้องเรียก "ฉันมาจากปราสาทแดร็กคูลา" ช่างเป็นชายที่แปลกประหลาดร่างของเขาเป็นเงาดำทะมึนท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดแสงชั่วพริบตานั้นเองผมรู้สึกกลัวแต่ตอนนี้ช้าเกินไปมันสายเกินไปผมถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว ในเวลาต่อมาพวกเราอยู่ระหว่างทางไปปราสาทแดร็กคูลาสองข้างทางเต็มไปด้วยเทือกเขารายล้อมดวงจันทร์สีเหลืองหม่นบัดนี้อยู่ภายใต้หมู่เมฆดำอึมครึมผมมองอะไรแทบไม่เห็นทว่าโสตประสาทกลับยังคงได้ยินเสียงเห่าหอนของสุนัขป่าชัดเจนเหล่าอาชาวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีกขณะที่สารถีชุดดำกำลังส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แล้วรถม้าก็หยุดลงอีกครั้งผมเปิดประตูและก้าวออกไปภายนอกรถม้าวิ่งออกไปแทบจะในทันทีทิ้งให้ผมยืนเดียวดายอยู่ท่ามกลางความมืดของปราสาทอันเงียบสงัดเบื้องหน้าผมยืนนิ่งก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นไปบนตัวปราสาทช้า ๆ แล้วสักครู่ต่อมาประตูไม้ขนาดใหญ่ก็พลันเปิดออกเผยให้เห็นบุรุษร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้าผมเขามีเส้นผมสีขาวโพลนทั้งศีรษะสวมชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า "เชิญเข้ามาสิคุณฮาร์เกอร์" เขาเอ่ย "ฉันคือเคาต์แดร็กคูลา" เขาว่าพลางยื่นมือออกมาให้ผมจับสัมผัสที่ได้รับนั้นเย็นเยียบเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิดผมเดินเข้าไปในปราสาทเห็นท่านเคาต์ค่อยๆบรรจงล็อคกุญแจประตูอยู่ทางด้านหลังจากนั้นจึงยัดพวงกุญแจพวงโตลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนผมรีบตามขึ้นไปทันทีเรามาถึงห้องห้องหนึ่งซึ่งสว่างไสวไปด้วยแสงไฟจากฟืนกองใหญ่ในเตาตรงข้ามกันมีโต๊ะเล็กๆซึ่งเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มอยู่พร้อมสรรพท่านเคาต์เอ่ยเชิญผมให้นั่งลงรับประทานอาหารแต่เขากลับไม่ได้ทานด้วยเลยแม้แต่คำเดียวเวลาผ่านไปสักพักหนึ่งเราจึงเริ่มสนทนากันใต้แสงจากเปลวไฟนั้นท่านเคาต์ใช้ภาษาอังกฤษได้ยอดเยี่ยมมากผมแอบถือวิสาสะขณะที่สนทนากันนั้นมองสำรวจเขาอย่างละเอียดใบหน้าของเขาเป็นสีขาวเผือดใบหูแหลมตรงปลายเหมือนกับหูของแมวและยังมีเขี้ยวที่แหลมคมเหมือนกับสัตว์หลังมือที่โผล่พ้นแขนเสื้อออกมาปกคลุมไปด้วยเส้นขนมากมายนิ้วมือที่เรียงกันทั้งห้าของเขาเหมือนจะมีความยาวมากกว่าคนทั่วไปยามที่เขาสัมผัสถูกตัวผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก ใกล้จะเช้าแล้วผมเพิ่งจะเข้านอนท่ามกลางสติอันเลือนลางราวกับได้ยินเสียงเห่าหอนแว่วมาตามสายลม เช้าวันต่อมาผมพบอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆตรงข้ามกับเตาไฟอันเดิมซึ่งตอนนี้มันยังคงส่องแสงอยู่ทำให้ผมสามารถมองเห็นภายในปราสาทแดร็กคูลาที่ทั้งเก่าและสกปรกราวกับไม่เคยมีใครมาทำความสะอาดได้อย่างชัดเจนจะว่าไปแล้วตั้งแต่มาที่นี่ผมยังไม่เคยพบเด็กรับใช้แม้แต่คนเดียวเหมือนกัน ท่านเคาต์ไม่ได้มาทานอาหารเช้าแต่ผมพบจดหมายของเขาวางอยู่บนโต๊ะ "คุณสามารถไปได้ทุกที่ในปราสาท" เนื้อความว่าเช่นนั้น "แต่จะมีบางห้องถูกล็อคเอาไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Dracula:
ร็กแดคูลาอมตะตำนานผีดูดเลือดรจนาโดย: ถ่านหินแบบันทึกของโจนาธานฮาร์เกอร์1. เคาต์ ในปีค. ศ. 1875 ชื่อของผมคือโจนาธานฮาร์เกอร์ผมอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงลอนดอน วันหนึ่งมีจดหมายส่งมาถึงผม มหาเศรษฐีคนนั้นคือท่านเคาต์แดร็กคูลา ผมไม่พอใจกับเรื่องนี้นัก และอีกอย่างหนึ่งคือผมไม่ต้องการที่จะห่างกับ "มิน่า" โจนาธาน "เธอกล่าว" ท่านเคาต์ร่ำรวยมาก ได้ตัดสินใจจึงจะไปที่นั่นโดยที่ผมไม่เคยรู้เลยว่าได้มีอันตรายบางอย่างกำลังรอผมขณะนี้ต่อมาในการธนาคารวันที่ 4 เมษายนผมเดินทางไปถึงเมือง "บิสตรีซา" มีทั้งเทือกเขาต้นไม้และแม่น้ำอยู่ล้อมรอบ ปราสาทแดร็กคูลาผมมีเวลาประมาณ 6 ชั่วโมงก่อนที่รถม้าจะมารับ พวกเขาถาม"ปราสาทแดร็กคูลาน่ะ" สายตาทุกคู่จ้องมองมายังผม ผมไม่เข้าใจ"อย่าไปที่นั่นเลยคุณ" คนหนึ่งพูดขึ้น"ไม่ได้หรอกครับ" ผมตอบ สูงขึ้นสูงขึ้นมันเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ ดวงตะวันส่องแสงจ้า และแล้วทันใดนั้น เหล่าม้าสีดำสนิท 4 ตัวกำลังเร่งออกแรงชักลากที่ดีที่สุดในการสวมใส่หมวกสีดำและสันติซึ่งตอนนี้ก็บดบังใบหน้าของเขา. "ชายชาวอังกฤษอยู่ที่ไหนรึ" เขาร้องเรียก ชั่วพริบตานั้นเองผมรู้สึกกลัว แต่ตอนนี้ช้าเกินไปมันสายเกินไป ผมมองอะไรแทบไม่เห็น ผมเปิดประตูและก้าวออกไปภายนอกรถม้าวิ่งออกไปแทบจะในทันที เขามีเส้นผมสีขาวโพลนทั้งศีรษะ คุณฮาร์เกอร์ "เขาเอ่ย" ฉันคือเคาต์ ผมรีบตามขึ้นไปทันที ใบหน้าของเขาเป็นสีขาวเผือดใบหูแหลมตรงปลายเหมือนกับหูของแมว ยามที่เขาสัมผัสถูกตัวผมนั้น ผมเพิ่งจะเข้านอน จะว่าไปแล้ว เนื้อความว่าเช่นนั้น "แต่จะมีบางห้องถูกล็อคเอาไว้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

Dracula : แดร็กคูลาอมตะตำนานผีดูดเลือด
รจนาโดย : บราม สโตกเกอร์

บันทึกของโจนาธานฮาร์เกอร์
1
เคาต์แดร็กคูลา

เรื่องราวของผมเริ่มต้นขึ้นเมื่อเจ็ดปีก่อนในปีค . ศ .1875 ชื่อของผมคือโจนาธานฮาร์เกอร์ผมอาศัยและทำงานอยู่ในกรุงลอนดอนอาชีพของผมคือการเป็นนายหน้าค้าบ้านและที่ดินให้แก่ลูกค้าทั่วไปวันหนึ่งมีจดหมายส่งมาถึงผมจากมหาเศรษฐีคนหนึ่งในทรานซิลเวเนียมหาเศรษฐีคนนั้นคือท่านเคาต์แดร็กคูลาผมตัดสินใจจะช่วยเขา
ในที่สุดผมก็พบบ้านที่เหมาะสำหรับเขาทว่าเขากลับต้องการดูเอกสารทั้งหมดที่ทรานซิลเวเนียผมไม่พอใจกับเรื่องนี้นักเพราะผมวางแผนจะแต่งงานในฤดูใบไม้ร่วงนี้และอีกอย่างหนึ่งคือผมไม่ต้องการที่จะห่างกับเธอผู้แสนงดงามสำหรับผมเลย

" แต่คุณต้องไปนะคะโจนาธาน " เธอกล่าว " ท่านเคาต์ร่ำรวยมากต่อไปเขาอาจมีงานมาให้คุณอีกก็ได้ "

ผมเห็นด้วยกับมิน่าเรื่องงานจึงได้ตัดสินใจจะไปที่นั่นโดยที่ผมไม่เคยรู้เลยว่ามีอันตรายบางอย่างกำลังรอผมอยู่
ต่อมาในวันที่ 4 เมษายนผมเดินทางไปถึงเมือง " บิสตรีซา " เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในทรานซิลเวเนียทรานซิลเวเนียเป็นเมืองที่ทั้งสวยงามและค่อนข้างแปลกตาสำหรับผมมีทั้งเทือกเขาต้นไม้และแม่น้ำอยู่ล้อมรอบปราสาทแดร็กคูลาผมมีเวลาประมาณ 6 ชั่วโมงก่อนที่รถม้าจะมารับดังนั้นผมจึงตัดสินใจเดินเข้าไปนั่งรอในโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งอุณหภูมิภายในโรงแรมแห่งนี้ค่อนข้างอบอุ่นและมีบรรยากาศที่เป็นมิตร
" คุณจะไปที่ไหนหรือ " พวกเขาถาม

" ปราสาทแดร็กคูลาน่ะ " ผมตอบ

ทันใดนั้นทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสายตาทุกคู่จ้องมองมายังผมผมเห็นความกลัวของพวกเขาได้อย่างชัดเจนผมไม่เข้าใจ

" อย่าไปที่นั่นเลยคุณ " คนหนึ่งพูดขึ้น

" ไม่ได้หรอกครับ " ผมตอบ " มันเป็นงานของผม "

พวกเขาเริ่มพูดคุยกันอีกครั้งทว่าครั้งนี้มันกลับเคร่งเครียดและปราศจากเสียงหัวเราะอย่างสิ้นเชิงครู่ต่อมาภรรยาของเจ้าของโรงแรมได้ปลดสร้อยคอรูปกางเขนสีทองจากลำคอของเธอก่อนจะนำมันมาวางไว้บนฝ่ามือผม

" รับนี่ไป " เธอกล่าว

" มีบางอย่างในปราสาทแดร็กคูลาบางทีสิ่งนี้อาจช่วยคุณได้ "

เมื่อรถม้ามาถึงผมก้าวเข้าไปภายในรถท่ามกลางฝูงชนที่พากันมามุงดูหากหูไม่ฝาดผมคิดว่าผมได้ยินพวกเขาพูดกันถึง " ผีดูดเลือด "
รถม้าค่อยๆเคลื่อนขึ้นสู่เทือกเขาสูงขึ้นสูงขึ้นมันเร็วขึ้นเร็วขึ้นเรื่อยๆดวงตะวันส่องแสงจ้าทว่าพรรณไม้บนยอดเขากลับถูกปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนและแล้วทันใดนั้นเปลี่ยนให้สรรพสิ่งรอบกายตกอยู่ในความมืดที่ไหนสักแห่งจากในป่าที่อยู่รอบๆตัวเรามีหมาป่ากำลังเปล่งเสียงเห่าหอน .. . . . . . . น่ากลัว
และแล้วต่อมารถม้าก็พลันจอดสนิทก่อนที่รถม้าคันน้อยอีกคันจะวิ่งออกมาจากถนนแคบๆทางด้านขวาเหล่าม้าสีดำสนิท 4 ตัวกำลังเร่งออกแรงชักลากที่ดีที่สุดใส่หมวกสีดำ และ สันติ ซึ่งตอนนี้มันบดบังใบหน้าของเขา . . . . . .

" ชายชาวอังกฤษอยู่ที่ไหนรึ " เขาร้องเรียก " ฉันมาจากปราสาทแดร็กคูลา "

ช่างเป็นชายที่แปลกประหลาดร่างของเขาเป็นเงาดำทะมึนท่ามกลางแสงจันทร์ที่สาดแสงชั่วพริบตานั้นเองผมรู้สึกกลัวแต่ตอนนี้ช้าเกินไปมันสายเกินไปผมถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว !
ในเวลาต่อมาพวกเราอยู่ระหว่างทางไปปราสาทแดร็กคูลาสองข้างทางเต็มไปด้วยเทือกเขารายล้อมดวงจันทร์สีเหลืองหม่นบัดนี้อยู่ภายใต้หมู่เมฆดำอึมครึมผมมองอะไรแทบไม่เห็นเหล่าอาชาวิ่งเร็วขึ้นและเร็วขึ้นอีกขณะที่สารถีชุดดำกำลังส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แล้วรถม้าก็หยุดลงอีกครั้งผมเปิดประตูและก้าวออกไปภายนอกรถม้าวิ่งออกไปแทบจะในทันทีทิ้งให้ผมยืนเดียวดายอยู่ท่ามกลางความมืดของปราสาทอันเงียบสงัดเบื้องหน้าแล้วสักครู่ต่อมาประตูไม้ขนาดใหญ่ก็พลันเปิดออกเผยให้เห็นบุรุษร่างสูงยืนอยู่เบื้องหน้าผมเขามีเส้นผมสีขาวโพลนทั้งศีรษะสวมชุดสีดำตั้งแต่หัวจรดเท้า

" เชิญเข้ามาสิคุณฮาร์เกอร์ " เขาเอ่ย " ฉันคือเคาต์แดร็กคูลา "

เขาว่าพลางยื่นมือออกมาให้ผมจับสัมผัสที่ได้รับนั้นเย็นเยียบเหมือนกับน้ำแข็งไม่มีผิด !
ผมเดินเข้าไปในปราสาทเห็นท่านเคาต์ค่อยๆบรรจงล็อคกุญแจประตูอยู่ทางด้านหลังจากนั้นจึงยัดพวงกุญแจพวงโตลงในกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนผมรีบตามขึ้นไปทันทีตรงข้ามกันมีโต๊ะเล็กๆซึ่งเต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มอยู่พร้อมสรรพท่านเคาต์เอ่ยเชิญผมให้นั่งลงรับประทานอาหารแต่เขากลับไม่ได้ทานด้วยเลยแม้แต่คำเดียวท่านเคาต์ใช้ภาษาอังกฤษได้ยอดเยี่ยมมากผมแอบถือวิสาสะขณะที่สนทนากันนั้นมองสำรวจเขาอย่างละเอียดใบหน้าของเขาเป็นสีขาวเผือดใบหูแหลมตรงปลายเหมือนกับหูของแมวและยังมีเขี้ยวที่แหลมคมเหมือนกับสัตว์นิ้วมือที่เรียงกันทั้งห้าของเขาเหมือนจะมีความยาวมากกว่าคนทั่วไปยามที่เขาสัมผัสถูกตัวผมนั้นมันทำให้ผมรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก
ใกล้จะเช้าแล้วผมเพิ่งจะเข้านอนท่ามกลางสติอันเลือนลางราวกับได้ยินเสียงเห่าหอนแว่วมาตามสายลม
เช้าวันต่อมาผมพบอาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะเล็กๆตรงข้ามกับเตาไฟอันเดิมซึ่งตอนนี้มันยังคงส่องแสงอยู่ทำให้ผมสามารถมองเห็นภายในปราสาทแดร็กคูลาที่ทั้งเก่าและสกปรกราวกับไม่เคยมีใครมาทำความสะอาดได้อย่างชัดเจนตั้งแต่มาที่นี่ผมยังไม่เคยพบเด็กรับใช้แม้แต่คนเดียวเหมือนกัน
ท่านเคาต์ไม่ได้มาทานอาหารเช้าแต่ผมพบจดหมายของเขาวางอยู่บนโต๊ะ

" คุณสามารถไปได้ทุกที่ในปราสาท " เนื้อความว่าเช่นนั้น " แต่จะมีบางห้องถูกล็อคเอาไว้