- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
A Visit to the Zoo'You don’t know m
A Visit to the Zoo
'You don’t know me? So what? I don’t know you either. What has that got to do with anything?’ Professor Weinreb looked down at Lucy’s teacher with a mixture of impatience and disdain.
‘Well, Sir, we aren’t supposed to hand the children over to anybody we don’t know.’
‘I see. Very wise... Lucy!’ He rattled the iron gate with his cane. ‘Would you kindly come out here and verify that I am your kindly old grandfather, and not the neighbourhood axe murder?’ He lowered his voice. ‘Certainly nobody would accuse me of being a paedophile. I can’t abide most of the little horrors.’
Lucy made her way through the group of infants to Miss Munsen’s side. ‘He’s my granddad,’ she confirmed. ‘He’s really weird.’
‘I see. Well, I’ll just have to give your mother a quick call on her mobile – it won’t take a moment.’ She took Lucy’s hand and led her briskly back into the building. Professor Weinreb made a grunting sound, expressive of exasperation. The children watched him in silence.
‘You’ve all had a good look,’ he addressed them after a few moments. ‘May I enquire as to your opinion of what you see?’
‘You’re proper weird, Mister,’ a little boy ventured.
‘Quite so. Very perceptive of you. There’s widespread agreement on that point.’
Before long Miss Munsen re-emerged, smiling now and still holding Lucy’s hand.
‘I’m sorry about that, Professor Wineberg. But you understand of course that we have to be careful.’
‘Weinreb, Miss Munsen. It’s a Polish name. Polish Jewish, in fact, so it’s become rather rare… in recent years.’
‘Sorry, Professor. Anyway it’s quite all right, Mrs Boyd simply forgot to tell us that you would be picking Lucy up today.’ She used the keypad to open the gate and Lucy let go of her hand and took her grandfather’s instead.
‘Quite all right. Come, Lucy. The domain of the beasts awaits.’ He glanced back at Miss Munsen. ‘You don’t need to be alarmed. I’m taking her to the zoo, not hell.’
As the pair drew up to the lemur’s enclosure the creatures stopped what they were doing, which was mainly climbing over the crude wooden frames and swinging on the ropes and tires that their keepers had thoughtfully provided, tumbling around on the grass, and, in the case of the babies, leaping from low posts onto the bodies of their ever-patient elders. Instead the entire colony formed a line just inside the chicken-wire barrier and stared at the newcomers. Their squeals and chattering stopped.
‘Unique to the island of Madagascar,’ the professor explained, seemingly to the concerned-looking animals themselves. ‘It was a little bit of Africa that broke off about a hundred and sixty million years ago. The animals on the mainland went on evolving and turned into the monkeys and the apes, and eventually you and me, but the ones cut off on Madagascar hardly evolved at all. Those little creatures are what we would be without the evolutionary pressures that turned us into the nasty and joyless bastards that we are today. They’re charming creatures – all subsequent primate evolution was a major mistake.’
‘You mean, you think they’re better than us?’ Lucy was anxious to get it right.
‘Almost any other species is morally superior to ours. But the lemurs are right at the top. They have yet to lose the ability to have fun. Have yet to learn how to hunt, kill and destroy. They still have their innocence. They are the angels from which we descended. Tragic – quite tragic.’ He shook his head. The lemurs slowly regained their animation.
‘Can we see the lions now?’
‘In a moment. Do you mind if we sit down here for a while? I’m feeling a little tired.’ They took their places on a low bench, and the Professor closed his eyes. ‘Why is it that children always want to see the lions? Violent bullies, the kind who would tear you to pieces and eat you, given half a chance?’
‘Yes, but it’s exciting. And they can’t get at you. They’re behind bars.’
‘The bars. Yes, we should be very grateful for the bars. And use them as a reminder of how little stands between us and annihilation.’
‘What’s… analisation?’
‘Just death, my dear. Plain old death. And it comes to us all in the end. The bars don’t save us for very long.’
‘Mummy says you think too much because you’re a philosopher. What’s a philosopher?’
‘That’s not an easy question. It’s someone of a particular frame of mind. A particular approach to knowledge, and to life.’
‘Mummy said you went to a big college and got certificates, and that’s what made you a philosopher.’
‘No, that’s wrong. It was the other way around. What made me go to the big college and get the certificates was that I was a philosopher. Life had already condemned me to that.’
‘So what is it that makes somebody a philosopher?’
‘You ask very difficult questions. But then children always do. Let me try to answer. Have you ever lain in bed at night and wondered if there’s any end to outer space, or if time will just go on and on forever, or if it will stop, and what there will be after that? Or if people really choose the things they do, or if they just think they do, but really it’s because of who they are, and how they were brought up, and all kinds of things that they can’t control? Or do you wonder what it will be like to be dead and not exist any more? Have you ever thought about things like that?’
‘Yes. In bed. How did you know?’
‘Because we all do, when we’re children. Then most of us grow up and other things crowd in and we don’t think about those kinds of things any more. We think about getting jobs, and finding husbands and wives, and bringing up new children – who will lie in bed and think about exactly the same things. Most people get on with their lives and leave questions like that alone. It’s called growing up. But some people can’t, and I’m one of those. Because of the way I am – because I’m a philosopher – I can’t let go of the questions that have no answers. It’s actually a mental disability, and most certainly a social one. But they wouldn’t give me a Disability Living Allowance so they gave me a professorship instead. They probably did it to save money. And of course to keep me out of mischief – to protect normal society from the likes of me.’
‘Are you dangerous, like a lion?’
‘People who think a lot can be very dangerous. Particularly to leaders and people who want to control other people. But really they’re far less dangerous than people who don’t think at all. And they, sadly, are in the majority. And, given the right circumstances, they are the ones who can behave like lions. Not us. Credit where credit is due. All we do is make noise. Chatter, like the lemurs.’
‘Can we see the lions now?’
‘Please forgive me, Lucy, but I am still rather tired. I have some sandwiches that your mother made in my rucksack. And lemonade. Or at least something in a can with a lot of dissolved carbon dioxide. Would you like to eat now?’
‘Yes please!’
He carefully took off his backpack and laid the contents out on the bench between them.
‘Jaffa cakes! I love Jaffa cakes!’
‘Just to keep your mother from telling us off, do you think you could eat the cheese sandwiches first? At least I think that’s what they are.”
‘Okay.’ She tucked in. The professor merely leaned back and slumped a little more, as though he might fall asleep at any moment. ‘Don’t you want any, granddad?’
‘Not just now, thank you, Lucy. A little later perhaps.’
‘Do I have to leave you some?’
‘No, you don’t dear. I’m not hungry today. Have as much as you like.’ For a few moments he watched her eat. ‘Jaffa is a place, you know. A town in Israel. One of the oldest human settlements on earth. Near to Tel Aviv. Almost a part of it now. A beautiful little seaside town. I lived there when I was a child. Maybe some day you’ll go to Israel too.’
‘Why?’
‘Another very difficult question. Because your mother’s family has its roots there. Because the bars are very strong to keep the lions out. I don’t know… it’s just somewhere I would like you to see… one day.’ He seemed to be having difficulty keeping his eyes open.
‘Are you all right, granddad?’
‘Of course. Are your mother’s sandwiches good?’
‘Not as good as the Jaffa cakes.’
‘I met your grandmother in Jaffa. It’s a pity you never knew her. I often try to imagine how you and she would have got on. She was very like you. She loved life. Loved to have a good time. Loved animals. Lived in the present, not the past. The past… was too terrible even to think about…’
‘Is she in heaven now?’
‘No, Lucy. You mustn’t believe things that aren’t true. That’s what causes all the trouble. People are strange creatures, they have to tell a story about everything. There must always be a narrative, an explanation, a justification. If we don’t know the answer we have to make one up. We can’t live with uncertainty. The truth is that nobody knows what happens when you die. Probably nothing happens. You stop being, that’s all. Heaven is one of the stories that people have made up to explain things that they don’t understand and can’t face up to. And if you’re willing to accept one thing without evidence, the chances are you’ll be willing to accept something else. And then something else. And before you know it you’ll be willing to accept anything that people in authority tell you. Do anything that they order you to. Our only defence is rationality. The refusal to accept anything without evidence and reasons. The c
'You don’t know me? So what? I don’t know you either. What has that got to do with anything?’ Professor Weinreb looked down at Lucy’s teacher with a mixture of impatience and disdain.
‘Well, Sir, we aren’t supposed to hand the children over to anybody we don’t know.’
‘I see. Very wise... Lucy!’ He rattled the iron gate with his cane. ‘Would you kindly come out here and verify that I am your kindly old grandfather, and not the neighbourhood axe murder?’ He lowered his voice. ‘Certainly nobody would accuse me of being a paedophile. I can’t abide most of the little horrors.’
Lucy made her way through the group of infants to Miss Munsen’s side. ‘He’s my granddad,’ she confirmed. ‘He’s really weird.’
‘I see. Well, I’ll just have to give your mother a quick call on her mobile – it won’t take a moment.’ She took Lucy’s hand and led her briskly back into the building. Professor Weinreb made a grunting sound, expressive of exasperation. The children watched him in silence.
‘You’ve all had a good look,’ he addressed them after a few moments. ‘May I enquire as to your opinion of what you see?’
‘You’re proper weird, Mister,’ a little boy ventured.
‘Quite so. Very perceptive of you. There’s widespread agreement on that point.’
Before long Miss Munsen re-emerged, smiling now and still holding Lucy’s hand.
‘I’m sorry about that, Professor Wineberg. But you understand of course that we have to be careful.’
‘Weinreb, Miss Munsen. It’s a Polish name. Polish Jewish, in fact, so it’s become rather rare… in recent years.’
‘Sorry, Professor. Anyway it’s quite all right, Mrs Boyd simply forgot to tell us that you would be picking Lucy up today.’ She used the keypad to open the gate and Lucy let go of her hand and took her grandfather’s instead.
‘Quite all right. Come, Lucy. The domain of the beasts awaits.’ He glanced back at Miss Munsen. ‘You don’t need to be alarmed. I’m taking her to the zoo, not hell.’
As the pair drew up to the lemur’s enclosure the creatures stopped what they were doing, which was mainly climbing over the crude wooden frames and swinging on the ropes and tires that their keepers had thoughtfully provided, tumbling around on the grass, and, in the case of the babies, leaping from low posts onto the bodies of their ever-patient elders. Instead the entire colony formed a line just inside the chicken-wire barrier and stared at the newcomers. Their squeals and chattering stopped.
‘Unique to the island of Madagascar,’ the professor explained, seemingly to the concerned-looking animals themselves. ‘It was a little bit of Africa that broke off about a hundred and sixty million years ago. The animals on the mainland went on evolving and turned into the monkeys and the apes, and eventually you and me, but the ones cut off on Madagascar hardly evolved at all. Those little creatures are what we would be without the evolutionary pressures that turned us into the nasty and joyless bastards that we are today. They’re charming creatures – all subsequent primate evolution was a major mistake.’
‘You mean, you think they’re better than us?’ Lucy was anxious to get it right.
‘Almost any other species is morally superior to ours. But the lemurs are right at the top. They have yet to lose the ability to have fun. Have yet to learn how to hunt, kill and destroy. They still have their innocence. They are the angels from which we descended. Tragic – quite tragic.’ He shook his head. The lemurs slowly regained their animation.
‘Can we see the lions now?’
‘In a moment. Do you mind if we sit down here for a while? I’m feeling a little tired.’ They took their places on a low bench, and the Professor closed his eyes. ‘Why is it that children always want to see the lions? Violent bullies, the kind who would tear you to pieces and eat you, given half a chance?’
‘Yes, but it’s exciting. And they can’t get at you. They’re behind bars.’
‘The bars. Yes, we should be very grateful for the bars. And use them as a reminder of how little stands between us and annihilation.’
‘What’s… analisation?’
‘Just death, my dear. Plain old death. And it comes to us all in the end. The bars don’t save us for very long.’
‘Mummy says you think too much because you’re a philosopher. What’s a philosopher?’
‘That’s not an easy question. It’s someone of a particular frame of mind. A particular approach to knowledge, and to life.’
‘Mummy said you went to a big college and got certificates, and that’s what made you a philosopher.’
‘No, that’s wrong. It was the other way around. What made me go to the big college and get the certificates was that I was a philosopher. Life had already condemned me to that.’
‘So what is it that makes somebody a philosopher?’
‘You ask very difficult questions. But then children always do. Let me try to answer. Have you ever lain in bed at night and wondered if there’s any end to outer space, or if time will just go on and on forever, or if it will stop, and what there will be after that? Or if people really choose the things they do, or if they just think they do, but really it’s because of who they are, and how they were brought up, and all kinds of things that they can’t control? Or do you wonder what it will be like to be dead and not exist any more? Have you ever thought about things like that?’
‘Yes. In bed. How did you know?’
‘Because we all do, when we’re children. Then most of us grow up and other things crowd in and we don’t think about those kinds of things any more. We think about getting jobs, and finding husbands and wives, and bringing up new children – who will lie in bed and think about exactly the same things. Most people get on with their lives and leave questions like that alone. It’s called growing up. But some people can’t, and I’m one of those. Because of the way I am – because I’m a philosopher – I can’t let go of the questions that have no answers. It’s actually a mental disability, and most certainly a social one. But they wouldn’t give me a Disability Living Allowance so they gave me a professorship instead. They probably did it to save money. And of course to keep me out of mischief – to protect normal society from the likes of me.’
‘Are you dangerous, like a lion?’
‘People who think a lot can be very dangerous. Particularly to leaders and people who want to control other people. But really they’re far less dangerous than people who don’t think at all. And they, sadly, are in the majority. And, given the right circumstances, they are the ones who can behave like lions. Not us. Credit where credit is due. All we do is make noise. Chatter, like the lemurs.’
‘Can we see the lions now?’
‘Please forgive me, Lucy, but I am still rather tired. I have some sandwiches that your mother made in my rucksack. And lemonade. Or at least something in a can with a lot of dissolved carbon dioxide. Would you like to eat now?’
‘Yes please!’
He carefully took off his backpack and laid the contents out on the bench between them.
‘Jaffa cakes! I love Jaffa cakes!’
‘Just to keep your mother from telling us off, do you think you could eat the cheese sandwiches first? At least I think that’s what they are.”
‘Okay.’ She tucked in. The professor merely leaned back and slumped a little more, as though he might fall asleep at any moment. ‘Don’t you want any, granddad?’
‘Not just now, thank you, Lucy. A little later perhaps.’
‘Do I have to leave you some?’
‘No, you don’t dear. I’m not hungry today. Have as much as you like.’ For a few moments he watched her eat. ‘Jaffa is a place, you know. A town in Israel. One of the oldest human settlements on earth. Near to Tel Aviv. Almost a part of it now. A beautiful little seaside town. I lived there when I was a child. Maybe some day you’ll go to Israel too.’
‘Why?’
‘Another very difficult question. Because your mother’s family has its roots there. Because the bars are very strong to keep the lions out. I don’t know… it’s just somewhere I would like you to see… one day.’ He seemed to be having difficulty keeping his eyes open.
‘Are you all right, granddad?’
‘Of course. Are your mother’s sandwiches good?’
‘Not as good as the Jaffa cakes.’
‘I met your grandmother in Jaffa. It’s a pity you never knew her. I often try to imagine how you and she would have got on. She was very like you. She loved life. Loved to have a good time. Loved animals. Lived in the present, not the past. The past… was too terrible even to think about…’
‘Is she in heaven now?’
‘No, Lucy. You mustn’t believe things that aren’t true. That’s what causes all the trouble. People are strange creatures, they have to tell a story about everything. There must always be a narrative, an explanation, a justification. If we don’t know the answer we have to make one up. We can’t live with uncertainty. The truth is that nobody knows what happens when you die. Probably nothing happens. You stop being, that’s all. Heaven is one of the stories that people have made up to explain things that they don’t understand and can’t face up to. And if you’re willing to accept one thing without evidence, the chances are you’ll be willing to accept something else. And then something else. And before you know it you’ll be willing to accept anything that people in authority tell you. Do anything that they order you to. Our only defence is rationality. The refusal to accept anything without evidence and reasons. The c
0/5000
A Visit to the Zoo'You don’t know me? So what? I don’t know you either. What has that got to do with anything?’ Professor Weinreb looked down at Lucy’s teacher with a mixture of impatience and disdain. ‘Well, Sir, we aren’t supposed to hand the children over to anybody we don’t know.’ ‘I see. Very wise... Lucy!’ He rattled the iron gate with his cane. ‘Would you kindly come out here and verify that I am your kindly old grandfather, and not the neighbourhood axe murder?’ He lowered his voice. ‘Certainly nobody would accuse me of being a paedophile. I can’t abide most of the little horrors.’ Lucy made her way through the group of infants to Miss Munsen’s side. ‘He’s my granddad,’ she confirmed. ‘He’s really weird.’ ‘I see. Well, I’ll just have to give your mother a quick call on her mobile – it won’t take a moment.’ She took Lucy’s hand and led her briskly back into the building. Professor Weinreb made a grunting sound, expressive of exasperation. The children watched him in silence. ‘You’ve all had a good look,’ he addressed them after a few moments. ‘May I enquire as to your opinion of what you see?’ ‘You’re proper weird, Mister,’ a little boy ventured. ‘Quite so. Very perceptive of you. There’s widespread agreement on that point.’ Before long Miss Munsen re-emerged, smiling now and still holding Lucy’s hand. ‘I’m sorry about that, Professor Wineberg. But you understand of course that we have to be careful.’ ‘Weinreb, Miss Munsen. It’s a Polish name. Polish Jewish, in fact, so it’s become rather rare… in recent years.’ ‘Sorry, Professor. Anyway it’s quite all right, Mrs Boyd simply forgot to tell us that you would be picking Lucy up today.’ She used the keypad to open the gate and Lucy let go of her hand and took her grandfather’s instead. ‘Quite all right. Come, Lucy. The domain of the beasts awaits.’ He glanced back at Miss Munsen. ‘You don’t need to be alarmed. I’m taking her to the zoo, not hell.’ As the pair drew up to the lemur’s enclosure the creatures stopped what they were doing, which was mainly climbing over the crude wooden frames and swinging on the ropes and tires that their keepers had thoughtfully provided, tumbling around on the grass, and, in the case of the babies, leaping from low posts onto the bodies of their ever-patient elders. Instead the entire colony formed a line just inside the chicken-wire barrier and stared at the newcomers. Their squeals and chattering stopped. ‘Unique to the island of Madagascar,’ the professor explained, seemingly to the concerned-looking animals themselves. ‘It was a little bit of Africa that broke off about a hundred and sixty million years ago. The animals on the mainland went on evolving and turned into the monkeys and the apes, and eventually you and me, but the ones cut off on Madagascar hardly evolved at all. Those little creatures are what we would be without the evolutionary pressures that turned us into the nasty and joyless bastards that we are today. They’re charming creatures – all subsequent primate evolution was a major mistake.’ ‘You mean, you think they’re better than us?’ Lucy was anxious to get it right. ‘Almost any other species is morally superior to ours. But the lemurs are right at the top. They have yet to lose the ability to have fun. Have yet to learn how to hunt, kill and destroy. They still have their innocence. They are the angels from which we descended. Tragic – quite tragic.’ He shook his head. The lemurs slowly regained their animation. ‘Can we see the lions now?’ ‘In a moment. Do you mind if we sit down here for a while? I’m feeling a little tired.’ They took their places on a low bench, and the Professor closed his eyes. ‘Why is it that children always want to see the lions? Violent bullies, the kind who would tear you to pieces and eat you, given half a chance?’ ‘Yes, but it’s exciting. And they can’t get at you. They’re behind bars.’ ‘The bars. Yes, we should be very grateful for the bars. And use them as a reminder of how little stands between us and annihilation.’ ‘What’s… analisation?’ ‘Just death, my dear. Plain old death. And it comes to us all in the end. The bars don’t save us for very long.’ ‘Mummy says you think too much because you’re a philosopher. What’s a philosopher?’ ‘That’s not an easy question. It’s someone of a particular frame of mind. A particular approach to knowledge, and to life.’ ‘Mummy said you went to a big college and got certificates, and that’s what made you a philosopher.’ ‘No, that’s wrong. It was the other way around. What made me go to the big college and get the certificates was that I was a philosopher. Life had already condemned me to that.’ ‘So what is it that makes somebody a philosopher?’ ‘You ask very difficult questions. But then children always do. Let me try to answer. Have you ever lain in bed at night and wondered if there’s any end to outer space, or if time will just go on and on forever, or if it will stop, and what there will be after that? Or if people really choose the things they do, or if they just think they do, but really it’s because of who they are, and how they were brought up, and all kinds of things that they can’t control? Or do you wonder what it will be like to be dead and not exist any more? Have you ever thought about things like that?’ ‘Yes. In bed. How did you know?’ ‘Because we all do, when we’re children. Then most of us grow up and other things crowd in and we don’t think about those kinds of things any more. We think about getting jobs, and finding husbands and wives, and bringing up new children – who will lie in bed and think about exactly the same things. Most people get on with their lives and leave questions like that alone. It’s called growing up. But some people can’t, and I’m one of those. Because of the way I am – because I’m a philosopher – I can’t let go of the questions that have no answers. It’s actually a mental disability, and most certainly a social one. But they wouldn’t give me a Disability Living Allowance so they gave me a professorship instead. They probably did it to save money. And of course to keep me out of mischief – to protect normal society from the likes of me.’ ‘Are you dangerous, like a lion?’ ‘People who think a lot can be very dangerous. Particularly to leaders and people who want to control other people. But really they’re far less dangerous than people who don’t think at all. And they, sadly, are in the majority. And, given the right circumstances, they are the ones who can behave like lions. Not us. Credit where credit is due. All we do is make noise. Chatter, like the lemurs.’ ‘Can we see the lions now?’ ‘Please forgive me, Lucy, but I am still rather tired. I have some sandwiches that your mother made in my rucksack. And lemonade. Or at least something in a can with a lot of dissolved carbon dioxide. Would you like to eat now?’ ‘Yes please!’
He carefully took off his backpack and laid the contents out on the bench between them.
‘Jaffa cakes! I love Jaffa cakes!’
‘Just to keep your mother from telling us off, do you think you could eat the cheese sandwiches first? At least I think that’s what they are.”
‘Okay.’ She tucked in. The professor merely leaned back and slumped a little more, as though he might fall asleep at any moment. ‘Don’t you want any, granddad?’
‘Not just now, thank you, Lucy. A little later perhaps.’
‘Do I have to leave you some?’
‘No, you don’t dear. I’m not hungry today. Have as much as you like.’ For a few moments he watched her eat. ‘Jaffa is a place, you know. A town in Israel. One of the oldest human settlements on earth. Near to Tel Aviv. Almost a part of it now. A beautiful little seaside town. I lived there when I was a child. Maybe some day you’ll go to Israel too.’
‘Why?’
‘Another very difficult question. Because your mother’s family has its roots there. Because the bars are very strong to keep the lions out. I don’t know… it’s just somewhere I would like you to see… one day.’ He seemed to be having difficulty keeping his eyes open.
‘Are you all right, granddad?’
‘Of course. Are your mother’s sandwiches good?’
‘Not as good as the Jaffa cakes.’
‘I met your grandmother in Jaffa. It’s a pity you never knew her. I often try to imagine how you and she would have got on. She was very like you. She loved life. Loved to have a good time. Loved animals. Lived in the present, not the past. The past… was too terrible even to think about…’
‘Is she in heaven now?’
‘No, Lucy. You mustn’t believe things that aren’t true. That’s what causes all the trouble. People are strange creatures, they have to tell a story about everything. There must always be a narrative, an explanation, a justification. If we don’t know the answer we have to make one up. We can’t live with uncertainty. The truth is that nobody knows what happens when you die. Probably nothing happens. You stop being, that’s all. Heaven is one of the stories that people have made up to explain things that they don’t understand and can’t face up to. And if you’re willing to accept one thing without evidence, the chances are you’ll be willing to accept something else. And then something else. And before you know it you’ll be willing to accept anything that people in authority tell you. Do anything that they order you to. Our only defence is rationality. The refusal to accept anything without evidence and reasons. The c
He carefully took off his backpack and laid the contents out on the bench between them.
‘Jaffa cakes! I love Jaffa cakes!’
‘Just to keep your mother from telling us off, do you think you could eat the cheese sandwiches first? At least I think that’s what they are.”
‘Okay.’ She tucked in. The professor merely leaned back and slumped a little more, as though he might fall asleep at any moment. ‘Don’t you want any, granddad?’
‘Not just now, thank you, Lucy. A little later perhaps.’
‘Do I have to leave you some?’
‘No, you don’t dear. I’m not hungry today. Have as much as you like.’ For a few moments he watched her eat. ‘Jaffa is a place, you know. A town in Israel. One of the oldest human settlements on earth. Near to Tel Aviv. Almost a part of it now. A beautiful little seaside town. I lived there when I was a child. Maybe some day you’ll go to Israel too.’
‘Why?’
‘Another very difficult question. Because your mother’s family has its roots there. Because the bars are very strong to keep the lions out. I don’t know… it’s just somewhere I would like you to see… one day.’ He seemed to be having difficulty keeping his eyes open.
‘Are you all right, granddad?’
‘Of course. Are your mother’s sandwiches good?’
‘Not as good as the Jaffa cakes.’
‘I met your grandmother in Jaffa. It’s a pity you never knew her. I often try to imagine how you and she would have got on. She was very like you. She loved life. Loved to have a good time. Loved animals. Lived in the present, not the past. The past… was too terrible even to think about…’
‘Is she in heaven now?’
‘No, Lucy. You mustn’t believe things that aren’t true. That’s what causes all the trouble. People are strange creatures, they have to tell a story about everything. There must always be a narrative, an explanation, a justification. If we don’t know the answer we have to make one up. We can’t live with uncertainty. The truth is that nobody knows what happens when you die. Probably nothing happens. You stop being, that’s all. Heaven is one of the stories that people have made up to explain things that they don’t understand and can’t face up to. And if you’re willing to accept one thing without evidence, the chances are you’ll be willing to accept something else. And then something else. And before you know it you’ll be willing to accept anything that people in authority tell you. Do anything that they order you to. Our only defence is rationality. The refusal to accept anything without evidence and reasons. The c
การแปล กรุณารอสักครู่..
เยี่ยมชมสวนสัตว์
'คุณไม่รู้จักฉัน? ดังนั้นสิ่งที่? ผมไม่ทราบว่าคุณทั้งสอง มีอะไรที่ต้องทำด้วยอะไร? ศาสตราจารย์ Weinreb มองลงไปที่ครูของลูซี่ที่มีส่วนผสมของความอดทนและความรังเกียจ.
'ดีครับเราไม่ควรที่จะส่งเด็กไปยังทุกคนที่เราไม่ทราบ.'
'ฉันเห็น ฉลาดมาก ... ลูซี่! เขาเขย่าประตูเหล็กที่มีไม้เท้า 'คุณจะกรุณาออกมาที่นี่และตรวจสอบว่าคุณปู่ของผมเก่าของคุณกรุณาและไม่ฆาตกรรมขวานพื้นที่ใกล้เคียง? เขาลดลงเสียงของเขา 'แน่นอนว่าไม่มีใครจะกล่าวหาว่าผมเป็นเฒ่าหัวงู ฉันไม่สามารถปฏิบัติมากที่สุดของความน่าสะพรึงกลัวเล็ก ๆ น้อย ๆ .
ลูซี่ทำทางของเธอผ่านกลุ่มของเด็กทารกไปที่ด้านข้างของนางสาว Munsen 'เขาเป็นคุณปู่ของฉัน "เธอได้รับการยืนยัน 'เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ.'
'ฉันเห็น ดีฉันก็จะต้องให้คุณแม่ของคุณโทรด่วนบนมือถือของเธอ - มันจะไม่ใช้เวลาสักครู่ '. เธอเอามือของลูซี่และนำเธอเหยงกลับเข้ามาในอาคาร ศาสตราจารย์ Weinreb ทำเสียงคำรามที่แสดงออกของความโกรธเคือง เด็กดูเขาอยู่ในความเงียบ.
'คุณมีทั้งหมดดูดี' เขาที่พวกเขาหลังจากสักครู่ 'ฉันขอสอบถามเป็นความคิดเห็นของคุณในสิ่งที่คุณเห็น?'
'คุณเหมาะสมแปลก Mister' เด็กน้อยกล้า.
'ค่อนข้างดังนั้น ที่ชาญฉลาดมากของคุณ มีข้อตกลงอย่างกว้างขวางในจุดที่เป็น.
ก่อนที่จะนานนางสาว Munsen ใหม่โผล่ออกมายิ้มในขณะนี้และยังคงจับมือของลูซี่.
'ฉันขอโทษเกี่ยวกับว่าศาสตราจารย์ Wineberg แต่คุณเข้าใจแน่นอนว่าเราจะต้องระมัดระวัง. '
'Weinreb มิส Munsen มันเป็นชื่อของโปแลนด์ โปแลนด์ชาวยิวในความเป็นจริงเพื่อให้มันกลายเป็นค่อนข้างหายาก ... ในปีที่ผ่านมา. '
'ขออภัยศาสตราจารย์ อย่างไรก็ตามมันค่อนข้างสิทธิ์นางบอยด์ก็ลืมที่จะบอกเราว่าคุณจะได้รับการยกลูซี่ขึ้นในวันนี้. เธอใช้ปุ่มกดเพื่อเปิดประตูและลูซี่ปล่อยให้ไปของมือของเธอและเอาคุณปู่ของเธอแทน.
'ค่อนข้างถูกต้องทั้งหมด มาลูซี่ โดเมนของสัตว์ที่กำลังรอคอย. เขามองกลับมาที่นางสาว Munsen 'คุณไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก ฉันจะพาเธอไปที่สวนสัตว์ที่ไม่นรก. ในฐานะที่เป็นคู่ดึงได้ถึงกรงลิงของสิ่งมีชีวิตที่หยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ซึ่งส่วนใหญ่ปีนข้ามกรอบไม้ดิบและแกว่งบนเชือกและยางที่เฝ้าของพวกเขา คิดให้ไม้ลอยรอบบนพื้นหญ้าและในกรณีของเด็กทารกกระโดดจากโพสต์ลงบนร่างกายต่ำของผู้สูงอายุที่เคยป่วยของพวกเขา แต่อาณานิคมทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพียงภายในเส้นกั้นไก่ลวดและจ้องที่มาใหม่ squeals และพูดเจื้อยแจ้วของพวกเขาหยุด. 'ที่ไม่ซ้ำกับเกาะมาดากัสการ์' อาจารย์อธิบายดูเหมือนจะกังวลสัตว์ที่มองตัวเอง 'มันเป็นนิด ๆ หน่อย ๆ ของทวีปแอฟริกาที่ยากจนออกประมาณร้อยหกสิบล้านปีที่ผ่านมา สัตว์บนแผ่นดินใหญ่ไปในการพัฒนาและกลายเป็นลิงและลิงและในที่สุดคุณและฉัน แต่คนตัดออกในมาดากัสการ์แทบจะไม่พัฒนาเลย สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้คือสิ่งที่เราจะไม่มีแรงกดดันวิวัฒนาการที่เปิดให้เราเข้าไปไอ้ที่น่ารังเกียจและไม่มีความสุขที่เรามีวันนี้ สิ่งมีชีวิตที่พวกเขากำลังมีเสน่ห์ - วิวัฒนาการเจ้าคณะตามมาทั้งหมดเป็นความผิดพลาดที่สำคัญ '. 'คุณหมายความว่าคุณคิดว่าพวกเขาดีกว่าเรา? ลูซี่ก็อยากจะได้รับมันขวา. 'เกือบสายพันธุ์อื่น ๆ ใด ๆ ที่เป็นศีลธรรมที่เหนือกว่าเรา แต่ค่างมีสิทธิที่ด้านบน พวกเขายังไม่ได้ที่จะสูญเสียความสามารถในการมีความสนุกสนาน ยังไม่ได้เรียนรู้วิธีการล่าฆ่าและทำลาย พวกเขายังคงมีความไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาเป็นเทวดาจากที่เราลงมา ที่น่าเศร้า - ที่น่าเศร้ามากทีเดียว. เขาส่ายหัว ค่างคืนช้าการเคลื่อนไหวของพวกเขา. 'เราสามารถเห็นสิงโตตอนนี้หรือไม่' 'ในช่วงเวลาที่ คุณคิดว่าเรานั่งลงที่นี่ในขณะที่? ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย. พวกเขาเอาสถานที่ของพวกเขาบนม้านั่งที่ต่ำและศาสตราจารย์ปิดตาของเขา 'ทำไมมันจึงเป็นว่าเด็กมักจะต้องการที่จะเห็นสิงโต? ความรุนแรงรังแกชนิดที่คุณจะฉีกเป็นชิ้น ๆ และกินคุณได้รับโอกาสครึ่ง? ' 'ใช่ แต่มันน่าตื่นเต้น และพวกเขาไม่สามารถได้รับคุณ พวกเขากำลังอยู่หลังลูกกรง. ' 'บาร์ ใช่เราควรจะขอบคุณมากสำหรับบาร์ และใช้พวกเขาเป็นตัวเตือนของวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างเรายืนและการทำลายล้าง. ' 'มีอะไร ... analisation?' 'ตายเพียงแค่ที่รักของฉัน ตายธรรมดาเก่า และก็มาถึงพวกเราทุกคนในที่สุด บาร์ไม่ได้ช่วยเรานานมาก. ' 'แม่บอกว่าคุณคิดว่ามากเกินไปเพราะคุณปรัชญา นักปรัชญาอะไร? ' 'ที่ไม่ได้เป็นคำถามที่ง่าย มันเป็นเรื่องของคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรอบของจิตใจ วิธีการโดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้และการดำรงชีวิต. ' 'แม่บอกว่าคุณไปวิทยาลัยขนาดใหญ่และมีใบรับรองและนั่นคือสิ่งที่ทำให้คุณปรัชญา.' 'ไม่ว่ามีอะไรผิดปกติ มันเป็นวิธีอื่น ๆ อะไรที่ทำให้ฉันไปที่วิทยาลัยขนาดใหญ่และได้รับการรับรองเป็นว่าผมเป็นนักปรัชญา ชีวิตได้ประณามฉันไปแล้วว่า. ' 'ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้ใครสักคนนักปรัชญา?' 'คุณถามคำถามที่ยากมาก แต่แล้วเด็กมักจะทำ ให้ฉันพยายามที่จะตอบ คุณเคยนอนอยู่บนเตียงในเวลากลางคืนและสงสัยว่ามีปลายใด ๆ ไปยังพื้นที่รอบนอกหรือถ้ามีเวลาก็จะไปบนและบนตลอดไปหรือถ้ามันจะหยุดและสิ่งที่จะมีหลังจากที่? หรือถ้าคนจริงๆเลือกทำในสิ่งที่พวกเขาทำหรือถ้าพวกเขาคิดว่าพวกเขาทำ แต่จริงๆมันเป็นเพราะเขาเป็นใครและวิธีการที่พวกเขาถูกนำขึ้นและทุกชนิดของสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถควบคุม? หรือคุณสงสัยว่ามันจะเป็นเช่นจะตายและไม่มีอยู่อีกต่อไป? คุณเคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการที่? ' 'ใช่ นอนอยู่บนเตียง วิธีที่คุณรู้หรือไม่? ' 'เพราะเราทุกคนทำเมื่อเราเด็ก แล้วส่วนใหญ่ของเราจะเติบโตขึ้นและสิ่งอื่น ๆ ในฝูงชนและเราไม่ได้คิดเกี่ยวกับชนิดของสิ่งใด ๆ เพิ่มเติม เราคิดว่าเกี่ยวกับการงานและการหาสามีและภรรยาและนำขึ้นเด็กใหม่ - ใครจะนอนอยู่บนเตียงและคิดเกี่ยวกับว่าสิ่งเดียวกัน คนส่วนใหญ่ได้รับกับชีวิตของพวกเขาและปล่อยให้คำถามเช่นที่อยู่คนเดียว มันเรียกว่าเติบโตขึ้น แต่บางคนก็ไม่สามารถและผมเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น เพราะการที่ผมเป็น - เพราะฉันเป็นนักปรัชญา - ฉันไม่สามารถปล่อยให้ไปของคำถามที่มีคำตอบไม่มี เป็นจริงพิการทางจิตและแน่นอนที่สุดสังคมหนึ่ง แต่พวกเขาจะไม่ให้ฉันค่าเผื่อชีวิตคนพิการเพื่อให้พวกเขาให้ฉันศาสตราจารย์แทน พวกเขาอาจไม่ได้ที่จะประหยัดเงิน และแน่นอนที่จะให้ฉันออกจากความชั่วร้าย - เพื่อปกป้องสังคมตามปกติจากการชอบของฉัน '. 'คุณอันตรายเหมือนสิงโต' 'คนที่คิดว่าเป็นจำนวนมากอาจเป็นอันตรายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้นำและผู้คนที่ต้องการควบคุมคนอื่น แต่จริงๆพวกเขากำลังไกลอันตรายน้อยกว่าคนที่ไม่ได้คิดเลย และพวกเขาเศร้าส่วนใหญ่อยู่ใน และรับสถานการณ์ที่เหมาะสมที่พวกเขาจะเป็นคนที่สามารถทำตัวเหมือนสิงโต ไม่ใช่เรา เครดิตที่เป็นเครดิตเนื่องจาก ทั้งหมดที่เราทำคือการทำให้เสียงรบกวน แช็ทเช่นค่าง. ' 'เราจะเห็นสิงโตตอนนี้หรือไม่' 'โปรดยกโทษให้ฉันลูซี่ แต่ผมยังคงค่อนข้างเหนื่อย ฉันมีแซนวิชบางอย่างที่คุณแม่ของคุณทำในเป้ของฉัน และน้ำมะนาว หรืออย่างน้อยบางสิ่งบางอย่างในความสามารถที่มีจำนวนมากของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่ละลายในน้ำ คุณต้องการที่จะกินตอนนี้หรือไม่ ' 'ใช่โปรด!' เขาอย่างระมัดระวังเอาออกกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาและวางเนื้อหาออกมาบนม้านั่งระหว่างพวกเขา. 'จาฟฟาเค้ก! ฉันรักเค้กจาฟฟา! ' 'เพียงเพื่อให้แม่ของคุณจากการบอกเราออกคุณคิดว่าคุณสามารถกินแซนวิชชีสครั้งแรก? อย่างน้อยผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขา. " 'เอาล่ะ. เธอซุกใน. อาจารย์เพียงโน้มตัวกลับมาและลดลงน้อยมากราวกับว่าเขาอาจจะหลับไปในช่วงเวลาใด 'คุณไม่ต้องการใด ๆ คุณปู่?' 'ไม่เพียงแค่ตอนนี้ขอขอบคุณคุณลูซี่ เล็ก ๆ น้อย ๆ ในภายหลังอาจจะ. ' 'ฉันต้องปล่อยให้คุณหรือไม่?' 'ไม่คุณไม่ได้รัก ฉันไม่หิววันนี้ ได้มากเท่าที่คุณต้องการ. สักครู่ที่เขาเฝ้ามองเธอกิน 'ฟเป็นสถานที่ที่คุณรู้ว่า เมืองในประเทศอิสราเอล หนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดตั้งถิ่นฐานของมนุษย์บนโลก อยู่ใกล้กับเทลอาวีฟ เกือบจะเป็นส่วนหนึ่งของมันในขณะนี้ เมืองริมทะเลที่สวยงามเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นตอนที่ผมยังเป็นเด็ก บางทีบางวันคุณจะไปยังอิสราเอลด้วย. ' 'ทำไม?' 'อีกคำถามที่ยากมาก เพราะครอบครัวของแม่ของคุณมีรากมี เพราะบาร์มีความแข็งแรงมากเพื่อให้สิงโตออก ผมไม่ทราบว่า ... มันเป็นเพียงที่ใดที่หนึ่งที่ผมอยากให้คุณเห็น ... วันหนึ่ง. ดูเหมือนว่าเขาจะมีความยากลำบากในการรักษาดวงตาของเขาเปิด. 'คุณสิทธิทั้งหมดปู่?' 'แน่นอน แซนวิชเป็นแม่ของคุณดีหรือไม่? ' 'ไม่ดีเท่าที่จาฟฟาเค้ก.' 'ผมได้พบกับคุณยายของคุณในจาฟฟา ก็สงสารคุณไม่เคยรู้จักเธอ ฉันมักจะพยายามที่จะคิดวิธีการที่คุณและเธอจะได้มีใน เธอเป็นอย่างมากเช่นเดียวกับคุณ เธอรักชีวิต รักที่จะมีช่วงเวลาที่ดี รักสัตว์ อาศัยอยู่ในปัจจุบันไม่ได้ที่ผ่านมา ที่ผ่านมา ... น่ากลัวเกินไปแม้จะคิดเกี่ยวกับ ... ' 'เธอเป็นในสวรรค์ตอนนี้หรือไม่' 'ไม่มีลูซี่ คุณต้องไม่เชื่อในสิ่งที่ไม่เป็นความจริง นั่นคือสิ่งที่ทำให้เกิดปัญหาทั้งหมด คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่พวกเขาจะต้องบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับทุกอย่าง ก็จะต้องมีการเล่าเรื่อง, คำอธิบายเหตุผล ถ้าเราไม่ทราบคำตอบที่เราจะต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่กับความไม่แน่นอน ความจริงก็คือไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณตาย อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณหยุดการที่ทั้งหมด สวรรค์เป็นหนึ่งในเรื่องราวที่ผู้คนได้ทำขึ้นเพื่ออธิบายสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจและไม่สามารถเผชิญหน้ากับ และถ้าคุณเต็มใจที่จะยอมรับสิ่งหนึ่งที่ไม่มีหลักฐานโอกาสที่คุณจะยินดีที่จะยอมรับสิ่งอื่น และแล้วสิ่งอื่น และก่อนที่คุณจะรู้ว่าคุณจะยินดีที่จะยอมรับสิ่งที่คนที่อยู่ในอำนาจบอกคุณ ทำอะไรที่พวกเขาสั่งให้คุณ การป้องกันของเราเท่านั้นเป็นเหตุเป็นผล ปฏิเสธที่จะยอมรับอะไรโดยไม่มีหลักฐานและเหตุผล ค
'คุณไม่รู้จักฉัน? ดังนั้นสิ่งที่? ผมไม่ทราบว่าคุณทั้งสอง มีอะไรที่ต้องทำด้วยอะไร? ศาสตราจารย์ Weinreb มองลงไปที่ครูของลูซี่ที่มีส่วนผสมของความอดทนและความรังเกียจ.
'ดีครับเราไม่ควรที่จะส่งเด็กไปยังทุกคนที่เราไม่ทราบ.'
'ฉันเห็น ฉลาดมาก ... ลูซี่! เขาเขย่าประตูเหล็กที่มีไม้เท้า 'คุณจะกรุณาออกมาที่นี่และตรวจสอบว่าคุณปู่ของผมเก่าของคุณกรุณาและไม่ฆาตกรรมขวานพื้นที่ใกล้เคียง? เขาลดลงเสียงของเขา 'แน่นอนว่าไม่มีใครจะกล่าวหาว่าผมเป็นเฒ่าหัวงู ฉันไม่สามารถปฏิบัติมากที่สุดของความน่าสะพรึงกลัวเล็ก ๆ น้อย ๆ .
ลูซี่ทำทางของเธอผ่านกลุ่มของเด็กทารกไปที่ด้านข้างของนางสาว Munsen 'เขาเป็นคุณปู่ของฉัน "เธอได้รับการยืนยัน 'เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ.'
'ฉันเห็น ดีฉันก็จะต้องให้คุณแม่ของคุณโทรด่วนบนมือถือของเธอ - มันจะไม่ใช้เวลาสักครู่ '. เธอเอามือของลูซี่และนำเธอเหยงกลับเข้ามาในอาคาร ศาสตราจารย์ Weinreb ทำเสียงคำรามที่แสดงออกของความโกรธเคือง เด็กดูเขาอยู่ในความเงียบ.
'คุณมีทั้งหมดดูดี' เขาที่พวกเขาหลังจากสักครู่ 'ฉันขอสอบถามเป็นความคิดเห็นของคุณในสิ่งที่คุณเห็น?'
'คุณเหมาะสมแปลก Mister' เด็กน้อยกล้า.
'ค่อนข้างดังนั้น ที่ชาญฉลาดมากของคุณ มีข้อตกลงอย่างกว้างขวางในจุดที่เป็น.
ก่อนที่จะนานนางสาว Munsen ใหม่โผล่ออกมายิ้มในขณะนี้และยังคงจับมือของลูซี่.
'ฉันขอโทษเกี่ยวกับว่าศาสตราจารย์ Wineberg แต่คุณเข้าใจแน่นอนว่าเราจะต้องระมัดระวัง. '
'Weinreb มิส Munsen มันเป็นชื่อของโปแลนด์ โปแลนด์ชาวยิวในความเป็นจริงเพื่อให้มันกลายเป็นค่อนข้างหายาก ... ในปีที่ผ่านมา. '
'ขออภัยศาสตราจารย์ อย่างไรก็ตามมันค่อนข้างสิทธิ์นางบอยด์ก็ลืมที่จะบอกเราว่าคุณจะได้รับการยกลูซี่ขึ้นในวันนี้. เธอใช้ปุ่มกดเพื่อเปิดประตูและลูซี่ปล่อยให้ไปของมือของเธอและเอาคุณปู่ของเธอแทน.
'ค่อนข้างถูกต้องทั้งหมด มาลูซี่ โดเมนของสัตว์ที่กำลังรอคอย. เขามองกลับมาที่นางสาว Munsen 'คุณไม่จำเป็นต้องตื่นตระหนก ฉันจะพาเธอไปที่สวนสัตว์ที่ไม่นรก. ในฐานะที่เป็นคู่ดึงได้ถึงกรงลิงของสิ่งมีชีวิตที่หยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่ซึ่งส่วนใหญ่ปีนข้ามกรอบไม้ดิบและแกว่งบนเชือกและยางที่เฝ้าของพวกเขา คิดให้ไม้ลอยรอบบนพื้นหญ้าและในกรณีของเด็กทารกกระโดดจากโพสต์ลงบนร่างกายต่ำของผู้สูงอายุที่เคยป่วยของพวกเขา แต่อาณานิคมทั้งหมดที่เกิดขึ้นเพียงภายในเส้นกั้นไก่ลวดและจ้องที่มาใหม่ squeals และพูดเจื้อยแจ้วของพวกเขาหยุด. 'ที่ไม่ซ้ำกับเกาะมาดากัสการ์' อาจารย์อธิบายดูเหมือนจะกังวลสัตว์ที่มองตัวเอง 'มันเป็นนิด ๆ หน่อย ๆ ของทวีปแอฟริกาที่ยากจนออกประมาณร้อยหกสิบล้านปีที่ผ่านมา สัตว์บนแผ่นดินใหญ่ไปในการพัฒนาและกลายเป็นลิงและลิงและในที่สุดคุณและฉัน แต่คนตัดออกในมาดากัสการ์แทบจะไม่พัฒนาเลย สิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้คือสิ่งที่เราจะไม่มีแรงกดดันวิวัฒนาการที่เปิดให้เราเข้าไปไอ้ที่น่ารังเกียจและไม่มีความสุขที่เรามีวันนี้ สิ่งมีชีวิตที่พวกเขากำลังมีเสน่ห์ - วิวัฒนาการเจ้าคณะตามมาทั้งหมดเป็นความผิดพลาดที่สำคัญ '. 'คุณหมายความว่าคุณคิดว่าพวกเขาดีกว่าเรา? ลูซี่ก็อยากจะได้รับมันขวา. 'เกือบสายพันธุ์อื่น ๆ ใด ๆ ที่เป็นศีลธรรมที่เหนือกว่าเรา แต่ค่างมีสิทธิที่ด้านบน พวกเขายังไม่ได้ที่จะสูญเสียความสามารถในการมีความสนุกสนาน ยังไม่ได้เรียนรู้วิธีการล่าฆ่าและทำลาย พวกเขายังคงมีความไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาเป็นเทวดาจากที่เราลงมา ที่น่าเศร้า - ที่น่าเศร้ามากทีเดียว. เขาส่ายหัว ค่างคืนช้าการเคลื่อนไหวของพวกเขา. 'เราสามารถเห็นสิงโตตอนนี้หรือไม่' 'ในช่วงเวลาที่ คุณคิดว่าเรานั่งลงที่นี่ในขณะที่? ฉันรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย. พวกเขาเอาสถานที่ของพวกเขาบนม้านั่งที่ต่ำและศาสตราจารย์ปิดตาของเขา 'ทำไมมันจึงเป็นว่าเด็กมักจะต้องการที่จะเห็นสิงโต? ความรุนแรงรังแกชนิดที่คุณจะฉีกเป็นชิ้น ๆ และกินคุณได้รับโอกาสครึ่ง? ' 'ใช่ แต่มันน่าตื่นเต้น และพวกเขาไม่สามารถได้รับคุณ พวกเขากำลังอยู่หลังลูกกรง. ' 'บาร์ ใช่เราควรจะขอบคุณมากสำหรับบาร์ และใช้พวกเขาเป็นตัวเตือนของวิธีการเล็ก ๆ น้อย ๆ ระหว่างเรายืนและการทำลายล้าง. ' 'มีอะไร ... analisation?' 'ตายเพียงแค่ที่รักของฉัน ตายธรรมดาเก่า และก็มาถึงพวกเราทุกคนในที่สุด บาร์ไม่ได้ช่วยเรานานมาก. ' 'แม่บอกว่าคุณคิดว่ามากเกินไปเพราะคุณปรัชญา นักปรัชญาอะไร? ' 'ที่ไม่ได้เป็นคำถามที่ง่าย มันเป็นเรื่องของคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งในกรอบของจิตใจ วิธีการโดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้และการดำรงชีวิต. ' 'แม่บอกว่าคุณไปวิทยาลัยขนาดใหญ่และมีใบรับรองและนั่นคือสิ่งที่ทำให้คุณปรัชญา.' 'ไม่ว่ามีอะไรผิดปกติ มันเป็นวิธีอื่น ๆ อะไรที่ทำให้ฉันไปที่วิทยาลัยขนาดใหญ่และได้รับการรับรองเป็นว่าผมเป็นนักปรัชญา ชีวิตได้ประณามฉันไปแล้วว่า. ' 'ดังนั้นจึงเป็นสิ่งที่ทำให้ใครสักคนนักปรัชญา?' 'คุณถามคำถามที่ยากมาก แต่แล้วเด็กมักจะทำ ให้ฉันพยายามที่จะตอบ คุณเคยนอนอยู่บนเตียงในเวลากลางคืนและสงสัยว่ามีปลายใด ๆ ไปยังพื้นที่รอบนอกหรือถ้ามีเวลาก็จะไปบนและบนตลอดไปหรือถ้ามันจะหยุดและสิ่งที่จะมีหลังจากที่? หรือถ้าคนจริงๆเลือกทำในสิ่งที่พวกเขาทำหรือถ้าพวกเขาคิดว่าพวกเขาทำ แต่จริงๆมันเป็นเพราะเขาเป็นใครและวิธีการที่พวกเขาถูกนำขึ้นและทุกชนิดของสิ่งที่พวกเขาไม่สามารถควบคุม? หรือคุณสงสัยว่ามันจะเป็นเช่นจะตายและไม่มีอยู่อีกต่อไป? คุณเคยคิดเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการที่? ' 'ใช่ นอนอยู่บนเตียง วิธีที่คุณรู้หรือไม่? ' 'เพราะเราทุกคนทำเมื่อเราเด็ก แล้วส่วนใหญ่ของเราจะเติบโตขึ้นและสิ่งอื่น ๆ ในฝูงชนและเราไม่ได้คิดเกี่ยวกับชนิดของสิ่งใด ๆ เพิ่มเติม เราคิดว่าเกี่ยวกับการงานและการหาสามีและภรรยาและนำขึ้นเด็กใหม่ - ใครจะนอนอยู่บนเตียงและคิดเกี่ยวกับว่าสิ่งเดียวกัน คนส่วนใหญ่ได้รับกับชีวิตของพวกเขาและปล่อยให้คำถามเช่นที่อยู่คนเดียว มันเรียกว่าเติบโตขึ้น แต่บางคนก็ไม่สามารถและผมเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น เพราะการที่ผมเป็น - เพราะฉันเป็นนักปรัชญา - ฉันไม่สามารถปล่อยให้ไปของคำถามที่มีคำตอบไม่มี เป็นจริงพิการทางจิตและแน่นอนที่สุดสังคมหนึ่ง แต่พวกเขาจะไม่ให้ฉันค่าเผื่อชีวิตคนพิการเพื่อให้พวกเขาให้ฉันศาสตราจารย์แทน พวกเขาอาจไม่ได้ที่จะประหยัดเงิน และแน่นอนที่จะให้ฉันออกจากความชั่วร้าย - เพื่อปกป้องสังคมตามปกติจากการชอบของฉัน '. 'คุณอันตรายเหมือนสิงโต' 'คนที่คิดว่าเป็นจำนวนมากอาจเป็นอันตรายมาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้นำและผู้คนที่ต้องการควบคุมคนอื่น แต่จริงๆพวกเขากำลังไกลอันตรายน้อยกว่าคนที่ไม่ได้คิดเลย และพวกเขาเศร้าส่วนใหญ่อยู่ใน และรับสถานการณ์ที่เหมาะสมที่พวกเขาจะเป็นคนที่สามารถทำตัวเหมือนสิงโต ไม่ใช่เรา เครดิตที่เป็นเครดิตเนื่องจาก ทั้งหมดที่เราทำคือการทำให้เสียงรบกวน แช็ทเช่นค่าง. ' 'เราจะเห็นสิงโตตอนนี้หรือไม่' 'โปรดยกโทษให้ฉันลูซี่ แต่ผมยังคงค่อนข้างเหนื่อย ฉันมีแซนวิชบางอย่างที่คุณแม่ของคุณทำในเป้ของฉัน และน้ำมะนาว หรืออย่างน้อยบางสิ่งบางอย่างในความสามารถที่มีจำนวนมากของก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์ที่ละลายในน้ำ คุณต้องการที่จะกินตอนนี้หรือไม่ ' 'ใช่โปรด!' เขาอย่างระมัดระวังเอาออกกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขาและวางเนื้อหาออกมาบนม้านั่งระหว่างพวกเขา. 'จาฟฟาเค้ก! ฉันรักเค้กจาฟฟา! ' 'เพียงเพื่อให้แม่ของคุณจากการบอกเราออกคุณคิดว่าคุณสามารถกินแซนวิชชีสครั้งแรก? อย่างน้อยผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่พวกเขา. " 'เอาล่ะ. เธอซุกใน. อาจารย์เพียงโน้มตัวกลับมาและลดลงน้อยมากราวกับว่าเขาอาจจะหลับไปในช่วงเวลาใด 'คุณไม่ต้องการใด ๆ คุณปู่?' 'ไม่เพียงแค่ตอนนี้ขอขอบคุณคุณลูซี่ เล็ก ๆ น้อย ๆ ในภายหลังอาจจะ. ' 'ฉันต้องปล่อยให้คุณหรือไม่?' 'ไม่คุณไม่ได้รัก ฉันไม่หิววันนี้ ได้มากเท่าที่คุณต้องการ. สักครู่ที่เขาเฝ้ามองเธอกิน 'ฟเป็นสถานที่ที่คุณรู้ว่า เมืองในประเทศอิสราเอล หนึ่งในที่เก่าแก่ที่สุดตั้งถิ่นฐานของมนุษย์บนโลก อยู่ใกล้กับเทลอาวีฟ เกือบจะเป็นส่วนหนึ่งของมันในขณะนี้ เมืองริมทะเลที่สวยงามเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันอาศัยอยู่ที่นั่นตอนที่ผมยังเป็นเด็ก บางทีบางวันคุณจะไปยังอิสราเอลด้วย. ' 'ทำไม?' 'อีกคำถามที่ยากมาก เพราะครอบครัวของแม่ของคุณมีรากมี เพราะบาร์มีความแข็งแรงมากเพื่อให้สิงโตออก ผมไม่ทราบว่า ... มันเป็นเพียงที่ใดที่หนึ่งที่ผมอยากให้คุณเห็น ... วันหนึ่ง. ดูเหมือนว่าเขาจะมีความยากลำบากในการรักษาดวงตาของเขาเปิด. 'คุณสิทธิทั้งหมดปู่?' 'แน่นอน แซนวิชเป็นแม่ของคุณดีหรือไม่? ' 'ไม่ดีเท่าที่จาฟฟาเค้ก.' 'ผมได้พบกับคุณยายของคุณในจาฟฟา ก็สงสารคุณไม่เคยรู้จักเธอ ฉันมักจะพยายามที่จะคิดวิธีการที่คุณและเธอจะได้มีใน เธอเป็นอย่างมากเช่นเดียวกับคุณ เธอรักชีวิต รักที่จะมีช่วงเวลาที่ดี รักสัตว์ อาศัยอยู่ในปัจจุบันไม่ได้ที่ผ่านมา ที่ผ่านมา ... น่ากลัวเกินไปแม้จะคิดเกี่ยวกับ ... ' 'เธอเป็นในสวรรค์ตอนนี้หรือไม่' 'ไม่มีลูซี่ คุณต้องไม่เชื่อในสิ่งที่ไม่เป็นความจริง นั่นคือสิ่งที่ทำให้เกิดปัญหาทั้งหมด คนเป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดที่พวกเขาจะต้องบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับทุกอย่าง ก็จะต้องมีการเล่าเรื่อง, คำอธิบายเหตุผล ถ้าเราไม่ทราบคำตอบที่เราจะต้องทำอย่างใดอย่างหนึ่งขึ้น เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่กับความไม่แน่นอน ความจริงก็คือไม่มีใครรู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคุณตาย อาจจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณหยุดการที่ทั้งหมด สวรรค์เป็นหนึ่งในเรื่องราวที่ผู้คนได้ทำขึ้นเพื่ออธิบายสิ่งที่พวกเขาไม่เข้าใจและไม่สามารถเผชิญหน้ากับ และถ้าคุณเต็มใจที่จะยอมรับสิ่งหนึ่งที่ไม่มีหลักฐานโอกาสที่คุณจะยินดีที่จะยอมรับสิ่งอื่น และแล้วสิ่งอื่น และก่อนที่คุณจะรู้ว่าคุณจะยินดีที่จะยอมรับสิ่งที่คนที่อยู่ในอำนาจบอกคุณ ทำอะไรที่พวกเขาสั่งให้คุณ การป้องกันของเราเท่านั้นเป็นเหตุเป็นผล ปฏิเสธที่จะยอมรับอะไรโดยไม่มีหลักฐานและเหตุผล ค
การแปล กรุณารอสักครู่..
เยี่ยมชมสวนสัตว์
คุณไม่รู้จักผมเหรอ ดังนั้นสิ่งที่ ? ผมไม่รู้จักคุณเหมือนกัน อะไรได้บ้าง ? ' อาจารย์ weinreb ก้มลงมองที่ลูซี่ครูที่มีส่วนผสมของความอดทนและการดูถูก
' ครับ เราไม่ควรที่จะส่งเด็กไปให้ใครที่เราไม่รู้จัก '
' ผมเห็น ฉลาดมาก . . . . . . . ลูซี่ " เขาเขย่าประตูเหล็กกับไม้เท้าของเขา' คุณจะกรุณามาที่นี่ และยืนยันว่าผมเป็นตาแก่ของคุณกรุณาและไม่ใกล้เคียงขวานฆาตกรรม ? ' เขากระซิบของเขา ' แน่นอนไม่มีใครจะกล่าวหาว่าฉันเป็นแผลร้อนใน . ฉันไม่สามารถทนที่สุดของความน่ากลัว '
ลูซี่ทำทางของเธอผ่านทางกลุ่มของทารกที่จะพลาดด้าน munsen . " เขาปู่ " เธอยืนยัน ' เขาเป็นคนแปลกจริงๆ . '
' ผมเห็นฉันต้องโทรหาแม่ด่วนบนโทรศัพท์มือถือของเธอและจะไม่ใช้เวลาสักครู่ เธอจับมือของลูซี่และพาเธอ ไปกลับเข้ามาในอาคาร ศาสตราจารย์ weinreb ทำ . . . . . เสียง การแสดงออกถึงความฉุนเฉียว เด็กเฝ้าดูเขาอยู่ในความเงียบ
' เธอมีลักษณะดี เขาอยู่หลังนิดเดียว ' ผมสอบถามถึงความเห็นของ คุณเห็นอะไร ?'
' นายเหมาะสมแปลกๆค่ะ " เด็กน้อยกล่าว .
' ค่อนข้างมาก เข้าใจคุณ มีข้อตกลงที่แพร่หลายในจุดนั้น ก่อนที่จะพลาด '
munsen ยาวออกมา ยิ้มแล้ว และยังจับมือของลูซี่
' โทษที ศาสตราจารย์ wineberg . แต่คุณต้องเข้าใจแน่นอน เรา ต้อง ระวัง '
' weinreb คุณ munsen . มันเป็นชื่อของโปแลนด์ โปแลนด์ชาวยิวในความเป็นจริง , ดังนั้นมันจึงกลายเป็นที่ค่อนข้างหายาก . . . . . . . ใน ปี ล่าสุด '
' โทษที ศาสตราจารย์ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณบอย ลืมบอกเราว่า คุณจะเลือกลูซี่ขึ้น วันนี้เธอใช้ปุ่มกดเพื่อเปิดประตูและลูซี่ปล่อยมือเธอและเอาปู่ของเธอแทน
' ถูกต้อง มา ลูซี่ โดเมนของสัตว์ที่รอคอย เขาเหลือบมองกลับมาที่คุณ munsen .คุณไม่ต้องตื่นตระหนก ฉันจะพาเธอไปสวนสัตว์ไม่นรก '
เป็นคู่ที่วาดขึ้น ของลีเมอร์ คอกสัตว์หยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการปีนเขามากกว่าดิบกรอบไม้และโหนเชือก และยางรถยนต์ ที่เฝ้าของพวกเขามีความคิดให้ไม้ลอยรอบบนหญ้า และ กรณีของทารกกระโจนจากโพสต์ต่ำลงบนร่างกายของผู้ป่วยได้ผู้ใหญ่ แทนอาณานิคมทั้งรูปแบบที่สายภายในไก่ลวดกั้นจ้องมองผู้มาใหม่ เสียงโหยหวนของพวกเขาและหยุด
' เฉพาะเกาะมาดากัสการ์ ' อาจารย์อธิบาย ดูเหมือนจะสนใจมองสัตว์เอง' มันเป็นนิด ๆหน่อย ๆของแอฟริกาที่ยากจนออกประมาณหนึ่งร้อยหกสิบล้านปีก่อน สัตว์บนแผ่นดินใหญ่ไปพัฒนา และกลายเป็นลิงและลิง และในที่สุด ฉัน และ เธอ แต่คนที่ตัดในมาดากัสการ์แทบไม่พัฒนาเลยสิ่งมีชีวิตเล็กๆเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เราจะไม่มีวิวัฒนาการแรงกดดันที่ทำให้เรากลายเป็นคนเลวที่น่ารังเกียจและเศร้าโศกที่เรามีวันนี้ พวกมันเป็นสัตว์ที่มีเสน่ห์–วิวัฒนาการสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งหมดภายหลังเป็นความผิดพลาด '
' คุณหมายความว่า คุณคิดว่าพวกเขาดีกว่าเรา ' ลูซี่เป็นกังวลที่จะได้รับมันขวา
' เกือบใด ๆชนิดอื่น ๆในทางศีลธรรมที่เหนือกว่าเราแต่ลิงลมจะอยู่ด้านบน พวกเขายังสูญเสียความสามารถที่จะมีความสนุกสนาน ยังต้องเรียนรู้วิธีล่าสัตว์ ฆ่า และทำลาย พวกเขายังคงมีความไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาเป็นเทวดาที่เราสืบทอดมา น่าเศร้าและค่อนข้างเศร้า เขาส่ายหน้า การ lemurs ค่อยๆฟื้นการเคลื่อนไหวของพวกเขา
' เราสามารถเห็นสิงโตตอนนี้ ? '
' ในช่วงเวลาที่ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าเรานั่งที่นี่สักพักได้มั้ยคะผมรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เพราะพวกเขาใช้สถานที่ของพวกเขาบนม้านั่งต่ำ และศาสตราจารย์ปิดดวงตาของเขา ' ทำไมนะ เด็กมักจะต้องการที่จะเห็นสิงโต รังแกอย่างรุนแรง ชนิดที่จะฉีกคุณเป็นชิ้นๆ และกินคุณได้รับครึ่งหนึ่งมีโอกาส ? '
' ครับ แต่มันก็น่าตื่นเต้น และพวกเขาไม่สามารถรับที่คุณ อยู่หลังลูกกรง '
' บาร์ ใช่ เราควรจะขอบคุณสำหรับบาร์และใช้พวกเขาเป็นตัวเตือนของวิธีการเล็ก ๆน้อย ๆขวางระหว่างเรากับการทำลายล้าง '
' นี่ . . . . . . . analisation ? '
' แค่ตาย ที่รัก ความตายเก่าธรรมดา และก็มาถึงเราทุกคนในที่สุด บาร์ไม่ช่วยเรานาน '
' แม่บอกว่า คุณคิดมากเกินไป เพราะคุณเป็นนักปรัชญา สิ่งที่เป็นปรัชญา ? '
' มันไม่ได้เป็นคำถามที่ง่าย มันเป็นเฉพาะเฟรมของจิตใจ
คุณไม่รู้จักผมเหรอ ดังนั้นสิ่งที่ ? ผมไม่รู้จักคุณเหมือนกัน อะไรได้บ้าง ? ' อาจารย์ weinreb ก้มลงมองที่ลูซี่ครูที่มีส่วนผสมของความอดทนและการดูถูก
' ครับ เราไม่ควรที่จะส่งเด็กไปให้ใครที่เราไม่รู้จัก '
' ผมเห็น ฉลาดมาก . . . . . . . ลูซี่ " เขาเขย่าประตูเหล็กกับไม้เท้าของเขา' คุณจะกรุณามาที่นี่ และยืนยันว่าผมเป็นตาแก่ของคุณกรุณาและไม่ใกล้เคียงขวานฆาตกรรม ? ' เขากระซิบของเขา ' แน่นอนไม่มีใครจะกล่าวหาว่าฉันเป็นแผลร้อนใน . ฉันไม่สามารถทนที่สุดของความน่ากลัว '
ลูซี่ทำทางของเธอผ่านทางกลุ่มของทารกที่จะพลาดด้าน munsen . " เขาปู่ " เธอยืนยัน ' เขาเป็นคนแปลกจริงๆ . '
' ผมเห็นฉันต้องโทรหาแม่ด่วนบนโทรศัพท์มือถือของเธอและจะไม่ใช้เวลาสักครู่ เธอจับมือของลูซี่และพาเธอ ไปกลับเข้ามาในอาคาร ศาสตราจารย์ weinreb ทำ . . . . . เสียง การแสดงออกถึงความฉุนเฉียว เด็กเฝ้าดูเขาอยู่ในความเงียบ
' เธอมีลักษณะดี เขาอยู่หลังนิดเดียว ' ผมสอบถามถึงความเห็นของ คุณเห็นอะไร ?'
' นายเหมาะสมแปลกๆค่ะ " เด็กน้อยกล่าว .
' ค่อนข้างมาก เข้าใจคุณ มีข้อตกลงที่แพร่หลายในจุดนั้น ก่อนที่จะพลาด '
munsen ยาวออกมา ยิ้มแล้ว และยังจับมือของลูซี่
' โทษที ศาสตราจารย์ wineberg . แต่คุณต้องเข้าใจแน่นอน เรา ต้อง ระวัง '
' weinreb คุณ munsen . มันเป็นชื่อของโปแลนด์ โปแลนด์ชาวยิวในความเป็นจริง , ดังนั้นมันจึงกลายเป็นที่ค่อนข้างหายาก . . . . . . . ใน ปี ล่าสุด '
' โทษที ศาสตราจารย์ แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณบอย ลืมบอกเราว่า คุณจะเลือกลูซี่ขึ้น วันนี้เธอใช้ปุ่มกดเพื่อเปิดประตูและลูซี่ปล่อยมือเธอและเอาปู่ของเธอแทน
' ถูกต้อง มา ลูซี่ โดเมนของสัตว์ที่รอคอย เขาเหลือบมองกลับมาที่คุณ munsen .คุณไม่ต้องตื่นตระหนก ฉันจะพาเธอไปสวนสัตว์ไม่นรก '
เป็นคู่ที่วาดขึ้น ของลีเมอร์ คอกสัตว์หยุดสิ่งที่พวกเขากำลังทำ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นการปีนเขามากกว่าดิบกรอบไม้และโหนเชือก และยางรถยนต์ ที่เฝ้าของพวกเขามีความคิดให้ไม้ลอยรอบบนหญ้า และ กรณีของทารกกระโจนจากโพสต์ต่ำลงบนร่างกายของผู้ป่วยได้ผู้ใหญ่ แทนอาณานิคมทั้งรูปแบบที่สายภายในไก่ลวดกั้นจ้องมองผู้มาใหม่ เสียงโหยหวนของพวกเขาและหยุด
' เฉพาะเกาะมาดากัสการ์ ' อาจารย์อธิบาย ดูเหมือนจะสนใจมองสัตว์เอง' มันเป็นนิด ๆหน่อย ๆของแอฟริกาที่ยากจนออกประมาณหนึ่งร้อยหกสิบล้านปีก่อน สัตว์บนแผ่นดินใหญ่ไปพัฒนา และกลายเป็นลิงและลิง และในที่สุด ฉัน และ เธอ แต่คนที่ตัดในมาดากัสการ์แทบไม่พัฒนาเลยสิ่งมีชีวิตเล็กๆเหล่านั้นเป็นสิ่งที่เราจะไม่มีวิวัฒนาการแรงกดดันที่ทำให้เรากลายเป็นคนเลวที่น่ารังเกียจและเศร้าโศกที่เรามีวันนี้ พวกมันเป็นสัตว์ที่มีเสน่ห์–วิวัฒนาการสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมทั้งหมดภายหลังเป็นความผิดพลาด '
' คุณหมายความว่า คุณคิดว่าพวกเขาดีกว่าเรา ' ลูซี่เป็นกังวลที่จะได้รับมันขวา
' เกือบใด ๆชนิดอื่น ๆในทางศีลธรรมที่เหนือกว่าเราแต่ลิงลมจะอยู่ด้านบน พวกเขายังสูญเสียความสามารถที่จะมีความสนุกสนาน ยังต้องเรียนรู้วิธีล่าสัตว์ ฆ่า และทำลาย พวกเขายังคงมีความไร้เดียงสาของพวกเขา พวกเขาเป็นเทวดาที่เราสืบทอดมา น่าเศร้าและค่อนข้างเศร้า เขาส่ายหน้า การ lemurs ค่อยๆฟื้นการเคลื่อนไหวของพวกเขา
' เราสามารถเห็นสิงโตตอนนี้ ? '
' ในช่วงเวลาที่ คุณจะว่าอะไรไหมถ้าเรานั่งที่นี่สักพักได้มั้ยคะผมรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย เพราะพวกเขาใช้สถานที่ของพวกเขาบนม้านั่งต่ำ และศาสตราจารย์ปิดดวงตาของเขา ' ทำไมนะ เด็กมักจะต้องการที่จะเห็นสิงโต รังแกอย่างรุนแรง ชนิดที่จะฉีกคุณเป็นชิ้นๆ และกินคุณได้รับครึ่งหนึ่งมีโอกาส ? '
' ครับ แต่มันก็น่าตื่นเต้น และพวกเขาไม่สามารถรับที่คุณ อยู่หลังลูกกรง '
' บาร์ ใช่ เราควรจะขอบคุณสำหรับบาร์และใช้พวกเขาเป็นตัวเตือนของวิธีการเล็ก ๆน้อย ๆขวางระหว่างเรากับการทำลายล้าง '
' นี่ . . . . . . . analisation ? '
' แค่ตาย ที่รัก ความตายเก่าธรรมดา และก็มาถึงเราทุกคนในที่สุด บาร์ไม่ช่วยเรานาน '
' แม่บอกว่า คุณคิดมากเกินไป เพราะคุณเป็นนักปรัชญา สิ่งที่เป็นปรัชญา ? '
' มันไม่ได้เป็นคำถามที่ง่าย มันเป็นเฉพาะเฟรมของจิตใจ
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- In some semiconductor lasers a combinati
- the results from Mascot PMF and from sou
- We are interested Sun-Chang-Hin village.
- ตลาดในโลกนี้เป็นของซีพี
- open sesame
- ประวัติ : โรงเรียนสมุทรปราการก่อตั้งขึ้น
- ฉันเห็นคุณเงียบI see you silence
- 2. Where is this restaurant?
- ผลการเปรียบเทียบต้นทุนและผลตอบแทนพบว่า ต
- ประวัติ : โรงเรียนสมุทรปราการก่อตั้งขึ้น
- The Most Educative Exhibition booth (A1,
- เปลี่ยนนามสกุล
- Hugging People For A Long Time
- During normal operation both converters
- แต่ฉันเคยมีสามีแล้วและเลิกกันแล้วคุณไม่ร
- open sesame
- Effect of combined TS and PEF on sensory
- I am glad as well, I see your email.Than
- from
- I am glad as well, I see your email.Than
- 비자를 발다
- same-hospital-stay
- คุณบอกให้ฉันรอคุณ แต่คุณผิดคำพูด
- ผู้ปกครอง
