Down-steadily down it came. To the

Down-steadily down it came. To the left-far and wide -with the terrible whistle of death! Down-certainly down just above my chest! I struggled violently to free my left arm. I shook and turned my head at every swing. I opened and closed my eyes as the bright blade flashed above me. Oh, if I could die!
Suddenly I felt the calmness of hopelessness flood through me. For the first time in many hours-or perhaps days-I began to think. The band which tied me was in one piece; but I saw immediately that no part of this lay across my chest. There was no hope,then,that the steel would cut the band,and set me free. If,though,the band were broken at one point,I could quickly unwind it from the rest of my body,and slide off the bed. But how terribly close the blade would be! And how difficult the slightest movement would be,beneath that knife of destruction! Suddenly the unformed half of that thought of hope(that I have already mentioned) came into my mind. The whole idea was now present-weak,unreasonable perhaps-but complete. I immediately began my attempt to escape death. The rats,I hoped,would save me. For many hours they had surrounded my bed. They were wild and hungry,and they had,in the short time that I lay unconscious,eaten nearly all the meat on the plate. 'Where do they usually get their food from,'I wondered,'in this place?'
For a long time I had kept my left arm moving, to frighten them away,and many had bitten my fingers in their efforts to reach the plate. I knew that if I lay still they would rush on me. I now took the last pieces of the rich oily meat from the plate,and rubbed them thoroughly into the band wherever I could reach it. Then,resting my hand on the bed,I lay perfectly still. In a moment one or two of the biggest jumped on to the bed,and smelt at the band. This seemed the signal for a general rush. Out of the pit they came in fresh numbers; they climbed on the bed,and I was soon covered by hundreds of rats. The movement of the pendulum did not disturb them at all,Avoiding its strokes, they tore the band into which I had rubbed the meat. They pressed over me. I felt their cold lips against mine; I could hardly breathe for their weight. A terrible sick feeling,for which there is no name,swelled my body,and brought a coldness to my heart. One minute more,and I felt the struggle would be over. I noticed the loosening of the band. I knew that in more than one place it must already be broken. I lay still. I had made no mistake-and I had not suffered for nothing. At last I felt that I was free. The band hung in pieces from my body But the pendulum had already cut through my clothes. Twice more it swung,and a sharp pain ran through my body. But now the moment of escape had arrived. At a wave of my hand,the rats hurried away. With a steady movement-careful,sideways,slow-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลงเรื่อย ๆ ลงมา ซ้าย-ไกล และ กว้าง - กับนกหวีดน่ากลัวแห่งความตาย ลงแน่นอนลงเหนือหน้าอกของฉัน ฉันต่อสู้อย่างรุนแรงเพื่อแขนซ้ายของฉัน ฉันส่าย และไม่เปิดหัวของฉันที่ทุกวงสวิง ฉันจะเปิด และปิดตาเป็นใบสดใสประกายเหนือฉัน โอ้ ถ้าฉันไม่ตายทันใดนั้นผมรู้สึกว่าความสงบของน้ำท่วมความสิ้นหวังทางเรา ครั้งแรกในเวลาหลายชั่วโมง- หรือบางทีวัน-เริ่มต้น วงที่ผูกผมเป็นในหนึ่งชิ้น แต่ผมเห็นทันทีว่า ไม่มีส่วนนี้วางทั่วหน้าอกของฉัน ก็ไม่มีความหวัง แล้ว ว่า เหล็กจะตัดวง และตั้งค่าฉันฟรี ถ้า แม้ วงแตกจุดหนึ่ง ฉันสามารถผ่อนคลายจากส่วนเหลือของร่างกายของฉัน และเลื่อนออกจากเตียง แต่วิธีชะมัดจะปิดใบมีด และวิธีการที่ยากการเคลื่อนไหวน้อยที่สุดจะ เป็น ใต้มีดที่ทำลาย ก็ครึ่ง unformed ของที่คิดว่า ความหวัง (ที่ผมได้กล่าวถึง) เข้ามาในใจของฉัน ความคิดทั้งหมดเวลานี้ อ่อนแอปัจจุบัน ไม่มีเหตุผลบางที-สมบูรณ์แต่ ทันทีเริ่มความพยายามในการหนีตายของฉัน หนู หวัง จะช่วยฉัน หลายชั่วโมง พวกเขาก็ล้อมรอบเตียงของฉัน ป่า และหิว และพวกเขามี ในเวลาสั้น ๆ ที่ฉันวางสติ กินเนื้อเกือบทั้งหมดบนแผ่น 'ที่ทำพวกเขามักจะได้รับอาหารจาก ฉันสงสัย 'ในนี้'เป็นเวลานาน ฉันรักษาแขนซ้ายฉันย้าย หลอกพวกเขา และหลายมีกัดนิ้วฉันพยายามเข้าถึงแผ่น ผมรู้ว่า ถ้าฉันวาง ยังคงพวกเขาจะวิ่งกับฉัน ผมตอนนี้ใช้ชิ้นส่วนสุดท้ายของเนื้อมันรวยจากแผ่น และลูบได้อย่างละเอียดเป็นวงทุกที่ฉันสามารถเข้าถึงมัน แล้ว พักมือบนเตียง ผมวางอย่างสมบูรณ์ยัง ในช่วงเวลาหนึ่งหรือสองใหญ่ที่สุดกระโดดบนเตียง และหลอมที่วง นี้ดูเหมือนสัญญาณสำหรับการวิ่งทั่วไป จากหลุม ที่พวกเขามาในหมายเลขสด พวกเขาปีนขึ้นไปบนเตียง และฉันถูกปกคลุม โดยหลายร้อยของหนูเร็ว ๆ นี้ การเคลื่อนที่ของลูกตุ้มได้ไม่รบกวนพวกเขาทั้งหมด หลีกเลี่ยงจังหวะของมัน พวกเขาฉีกวงการที่ผมได้ลูบเนื้อ พวกเขากดไปฉัน ผมรู้สึกว่าริมฝีปากของเขาเย็นกับฉัน นอกจากนี้ผมแทบไม่อาจหายใจน้ำหนัก กลัวป่วยรู้สึก ซึ่งไม่มีชื่ออยู่ swelled ร่างกายของฉัน และนำความหนาวเย็นในหัวใจของฉัน หนึ่งนาทีเพิ่มเติม และฉันรู้สึกว่า การต่อสู้จะผ่าน ผมสังเกตเห็นหลวมของวง ผมรู้ว่า ที่เดียวมากกว่า แล้วต้องเสีย ฉันวางยังคง มีข้อผิดพลาด- และฉันไม่เคยไม่ ในที่สุด ผมรู้สึกว่า ผมฟรี วงแขวนชิ้นจากร่างกายของฉัน แต่ลูกตุ้มมีแล้วตัดผ่านเสื้อผ้า สองครั้งขึ้นมันก้น และปวดคมวิ่งผ่านร่างกายของฉัน แต่ตอนนี้ มาถึงช่วงเวลาของการหลบหนี ที่คลื่นของมือ หนูรีบออกไป มีความมั่นคงระมัดระวังการเคลื่อนไหว ด้านข้าง ช้า-

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลงอย่างต่อเนื่องลงมา ไปซ้ายและกว้างไกลเมื่อใช้นกหวีดที่น่ากลัวของความตาย! ลงแน่นอนลงเหนือหน้าอกของฉัน! ฉันพยายามที่จะเป็นอิสระอย่างรุนแรงแขนซ้ายของฉัน ผมสั่นและหันหัวของฉันทุกครั้งที่แกว่ง ผมเปิดและปิดตาของฉันเป็นใบสดใสประกายมากกว่าฉัน โอ้ถ้าฉันจะตาย!
ทันใดนั้นผมรู้สึกสงบน้ำท่วมสิ้นหวังผ่านฉัน เป็นครั้งแรกในรอบหลายชั่วโมงหรืออาจจะวันผมเริ่มที่จะคิดว่า วงดนตรีที่ผูกติดอยู่กับผมก็คือในหนึ่งชิ้น; แต่ผมเห็นได้ทันทีว่าเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้ไม่มีวางบนหน้าอกของฉัน ไม่มีหวังแล้วว่าเหล็กจะตัดวงและตั้งฉันเป็นอิสระ ถ้าแม้ว่าวงดนตรีที่ถูกหัก ณ จุดหนึ่งผมได้อย่างรวดเร็วสามารถผ่อนคลายได้จากส่วนที่เหลือของร่างกายของฉันและเลื่อนลงจากเตียง แต่วิธีชะมัดใกล้ใบมีดจะจะ! และวิธีการที่ยากเคลื่อนไหวน้อยที่สุดจะเป็นใต้มีดของการทำลายที่! ทันใดนั้นยังไม่เป็นรูปครึ่งหนึ่งของความคิดของความหวังว่า (ที่ผมได้กล่าวแล้ว) เข้ามาในใจของฉัน ความคิดทั้งหมดตอนนี้ปัจจุบันอ่อนแอไม่มีเหตุผล แต่บางทีอาจจะสมบูรณ์ ฉันทันทีที่เริ่มความพยายามของฉันที่จะหลบหนีความตาย หนูผมหวังว่าจะช่วยฉัน หลายชั่วโมงพวกเขาได้ล้อมรอบเตียงของฉัน พวกเขาเป็นป่าและหิวและพวกเขามีในช่วงเวลาสั้น ๆ ที่ผมนอนหมดสติกินเกือบทั้งหมดเนื้อบนจาน 'พวกเขาจะอยู่ที่ไหนมักจะได้รับอาหารของพวกเขาจาก' ฉันสงสัยในสถานที่แห่งนี้?
เป็นเวลานานผมได้เก็บไว้ที่เคลื่อนไหวแขนซ้ายของฉันที่จะขู่พวกเขาออกไปและอีกหลายกัดมือของฉันในความพยายามที่จะไปให้ถึงจาน ผมรู้ว่าถ้าผมยังคงวางพวกเขาจะรีบเร่งกับฉัน ตอนนี้ผมเอาชิ้นสุดท้ายของเนื้อสัตว์ที่อุดมไปด้วยน้ำมันจากแผ่นและลูบให้ละเอียดลงไปในวงทุกที่ที่ฉันสามารถเข้าถึงมัน จากนั้นมือของฉันยืนอยู่บนเตียงผมนอนกินบ้านกินเมือง ในช่วงเวลาหนึ่งหรือสองที่ใหญ่ที่สุดที่จะกระโดดขึ้นไปบนเตียงนอนและกลิ่นที่วงดนตรี นี้ดูเหมือนสัญญาณสำหรับการวิ่งทั่วไป ออกมาจากหลุมที่พวกเขามาในจำนวนที่สด พวกเขาปีนขึ้นไปบนเตียงและฉันถูกปกคลุมเร็ว ๆ นี้โดยนับร้อยของหนู ความเคลื่อนไหวของลูกตุ้มไม่รบกวนพวกเขาที่ทุกคนหลีกเลี่ยงจังหวะพวกเขาฉีกวงลงที่ฉันได้ลูบเนื้อ พวกเขากดมากกว่าฉัน ผมก็รู้สึกว่าริมฝีปากเย็นของพวกเขากับของเรา ฉันแทบจะไม่สามารถหายใจสำหรับน้ำหนักของพวกเขา ความรู้สึกป่วยสาหัสซึ่งมีชื่อไม่พองร่างกายของฉันและนำความเย็นกับหัวใจของฉัน หนึ่งนาทีที่มากขึ้นและผมก็รู้สึกว่าการต่อสู้จะถูกกว่า ผมสังเกตเห็นคลายของวง ผมรู้ว่าในสถานที่มากกว่าหนึ่งมันจะต้องถูกทำลายไปแล้ว ฉันยังคงวาง ฉันได้ทำผิดพลาดและไม่มีผมไม่ได้เดือดร้อนอะไร ที่สุดท้ายที่ฉันรู้สึกว่าฉันเป็นอิสระ วงดนตรีที่แขวนอยู่ในชิ้นจากร่างกายของฉัน แต่ลูกตุ้มได้ตัดแล้วผ่านเสื้อผ้าของฉัน อีกครั้งมันเหวี่ยงและความเจ็บปวดที่คมชัดวิ่งผ่านร่างกายของฉัน แต่ตอนนี้ช่วงเวลาของการหลบหนีได้เดินทางมาถึง ที่คลื่นของมือของฉันหนูรีบออกไป ด้วยความมั่นคงเคลื่อนไหวระวังด้านข้างช้า

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ลงอย่างต่อเนื่อง ลงมันมา ไปไกลและกว้างกับเสียงนกหวีดที่น่ากลัวของความตาย ! ลงก็ลงเหนือหน้าอกของฉัน ! ฉันต่อสู้อย่างรุนแรงกับแขนซ้าย ผมเขย่า และหันหัวทุกสวิง ฉันเปิดและปิดตาของฉันเป็นใบมีดสดใสประกายอยู่เหนือฉัน โอ้ , ถ้าฉันอาจตายได้จู่ๆฉันก็รู้สึกสงบของความสิ้นหวังน้ำท่วมผ่านฉัน เป็นครั้งแรกในเวลาหลายชั่วโมง หรือบางที days-i เริ่มคิด วงดนตรีที่มัดผมอยู่หนึ่งชิ้น แต่ผมเห็นทันทีว่าไม่มีส่วนนี้วางอยู่บนทรวงอกของฉัน ไม่มีความหวัง แล้ว ว่า เหล็กจะตัดผม และปล่อยผมเป็นอิสระ ถ้า , แม้ , วงแตกที่จุดหนึ่ง , ฉันได้อย่างรวดเร็วสามารถผ่อนคลายจากส่วนที่เหลือของร่างกายของฉันและเลื่อนลงจากเตียง แต่มันโคตรใกล้ใบมีดได้ และวิธีการที่ยากการเคลื่อนไหวน้อยที่สุดจะอยู่ใต้มีดทําลาย ก็ไม่มีรูปแบบครึ่งหนึ่งของที่คิดว่าความหวัง ( ที่ผมได้กล่าวแล้ว ) เข้ามาในจิตใจของฉัน ความคิดทั้งหมดคือตอนนี้ปัจจุบันอ่อนแอ ไม่มีเหตุผล บางที แต่สมบูรณ์ ฉันทันทีเริ่มความพยายามของฉันเพื่อหนีความตาย หนูหวังว่า จะช่วยชีวิตฉัน หลายชั่วโมง พวกเขาล้อมรอบเตียงของฉัน พวกเขาเป็นป่าและหิว และพวกเขาได้ ในเวลาสั้นๆที่ผมนอนสลบอยู่ กินเกือบทุกเนื้อในจาน’ ที่พวกเขามักจะได้รับอาหารจาก ฉันสงสัยว่า ถ้าสถานที่นี้ ?เป็นเวลานานที่ผมเก็บแขนซ้ายขยับขู่พวกเขาออกไป และหลายกัดนิ้วมือของฉันในความพยายามที่จะเข้าถึงจาน ฉันรู้ว่า ถ้าฉันวางยังที่พวกเขาจะพุ่งใส่ฉัน ตอนนี้ผมเอาชิ้นสุดท้ายของเนื้อผิวมากมาย จากแผ่น และลูบให้ทั่ว เป็นวงดนตรีที่ฉันสามารถเข้าถึงมันได้ จากนั้น พักมือของฉันบนเตียง ผมนอนนิ่งๆ ในช่วงเวลาหนึ่งหรือสองที่ใหญ่ที่สุดกระโดดบนเตียง และก็ที่วง ดูเหมือนสัญญาณวิ่งทั่วไป ออกมาจากหลุม พวกเขามาในตัวเลขที่สด เขาปีนขึ้นไปบนเตียง และผมเร็ว ๆ นี้ครอบคลุมหลายร้อยของหนู การเคลื่อนที่ของลูกตุ้มไม่ได้รบกวนเลย หลีกเลี่ยงของจังหวะที่พวกเขาเป็นวงดนตรีที่ผมลูบเนื้อ พวกเขากดมากกว่าฉัน ผมรู้สึกว่าริมฝีปากเย็นของพวกเขากับฉัน ฉันแทบจะหายใจไม่ออก น้ำหนักของพวกเขา แย่ป่วยความรู้สึก ที่ไม่มีชื่อ บวมทั้งตัว และนำความเย็นถึงหัวใจ นาที และผมรู้สึกว่า การต่อสู้จะจบลง ผมสังเกตเห็นคลายจากวง ฉันรู้ว่าในสถานที่มากกว่าหนึ่งมันต้องมีเสีย ผมนอนนิ่งๆ ฉันทำพลาด และผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ในที่สุดผมก็รู้สึกว่าผมเป็นอิสระ วงแขวนชิ้นออกจากร่างกายของฉัน แต่ลูกตุ้มได้ตัดผ่านเสื้อผ้าของฉัน อีกสองครั้งมันเหวี่ยง และเจ็บวิ่งผ่านร่างกายของฉัน แต่ตอนนี้ เวลาหนีก็มาถึง ที่คลื่นของมือ หนูรีบหนีไป ที่มีการเคลื่อนไหวช้า - มั่นคงระวังด้านข้าง