เมื่อประมาณ 2 เดือน ก่อน ฉันสร้างเรื่องน่าขายหน้า ทุกครั้งที่ฉันนึกถึง มันทำให้ฉันขำ
เพราะคนที่รู้สึกขายหน้า ไม่ได้มีเพียงฉันคนเดียวน่ะสิ!
เรื่องมันมีอยู่ว่า ฉันซื้อถั่วมากิน มันเป็นถั่วที่อร่อยมากๆ ฉันเอาแต่ กิน กิน กิน จนลืมไปเสียสนิทว่า วันนี้ไปกินข้าวที่บ้านเพื่อน เพื่อนของฉันชื่อปอม
ไม่ทันที่ความคิดนี้จะหายไป รถแม่ของปอมก็มาจอดหน้าบ้าน ฉันทักทายแม่ของปอม และปอมก่อนขึ้นรถ ตอนนั้นรถกำลังวิ่งไปไม่ช้า ฉันก็เผลอปล่อยตดออกมาอย่างไม่ทันระวังตัว ซึ่งตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูก เอาแต่นั่งนิ่ง ทันใดนั้น ดูเหมือน ปอมจะรู้เสียแล้วว่ามีคนตดบนรถ และเขาก็รู้ด้วยว่า คนตดคือฉัน
ฉันอายมากๆ รู้สึกขายหน้ามากที่ปล่อยตดบนรถคนอื่น พอปอมทำท่าจะแซว ฉันเลยบอกเขาว่า ปอมนิสัยไม่ดี เพื่อห้ามไม่ให้เขาล้อ ร
ขณะเดียวกัน กลิ่นตด ก็ลอยไปหน้ารถฝั่งคนขับซะแล้วสิ แม่ปอมพอได้ยินฉันว่าปอมว่านิสัยไม่ดี เลยเข้าใจว่าปอมตด แม่ปอมเลยบ่นปอมยกใหญ่ เขาที่ไม่ได้เป็นคนทำผิด ต้องมาเป็นแพะรับบาปแทนฉัน รู้สึกอยากขอบคุณเขามาก ที่ไม่บอกแม่ว่าฉันตดบนรถ เพราะเขาคงไม่อยากให้ฉันอายมากกว่าเดิม เขาต้องชอบฉันแน่เลย