Sport Tourism: An Introduction to t

Sport Tourism: An Introduction to the Special Issue
Heather J. Gibson University of Florida
The last decade of the twentieth century was marked by a growing recognition of the inherent relationship between sport and tourism. As Redmond (1991) observed, “In recent years the points of contact between sport and tourism have increased dramatically—a trend that is likely to continue well into the next century” (p. 108). Beginning in the 1980s, primarily in Europe, Glyptis (1982, 1991) and De Knop (1987, 1990) began to investigate and write about the role of sport in vacations, primarily from the perspective of the tourist as an active sports participant. By the mid-1990s, publications and presentations from academics in Japan, North America, Australia, and New Zealand, as well as Europe were evident and a body of knowledge related to sport related travel began to form (e.g., Delpy, 1998; Gammon & Robinson, 1997; Getz, 1998; Gibson, Attle, & Yiannakis, 1998; Green & Chalip, 1998; Hall, 1992; Kurtzman & Zauhar, 1995; Nogawa, Yamguchi, & Hagi, 1996; Pigeassou, 1997; Standeven & Tomlinson, 1994; Turco & Eisenhardt, 1998; Weed & Bull, 1997). Since 1993, under the auspices of the Sports Tourism International Council, a private organization in Canada, the Journal of Sports Tourism has provided an on-line source of information. After 10 years as an on-line journal it has been relaunched this year in a peer reviewed printed format and will provide an outlet for the ever-increasing number of scholars working in the subject area. In addition, four issues of established tourism journals have been devoted to sport tourism: Current Issues in Tourism, 5(1), 2002; Journal of Vacation Marketing, 1998, 4(1); Tourism Recreation Research, 22(1) 1997; and Visions in Leisure and Business, 1999, 18(spring). This special issue of the Journal of Sport Management is the first of the “mainstream” sport journals to publish a collection of sport tourism articles. Over the last 5 years, a number of specialist sport tourism books have been published. The first of these was Standeven and DeKnop’s book, Sport Tourism, published in 1999. This has now been joined by Turco, Riley, and Swart’s (2002) book Sport Tourism and Hudson’s (2003) Sport and Adventure Tourism. A number of other books are imminent, including Ritchie and Adair’s (2003) Sport Tourism:
H.J. Gibson is with the Department of Recreation, Parks and Tourism, University of Florida, Gainesville, FL.
INTRODUCTION
206 Gibson
Interrelationships, Impacts and Issues, and Hinch and Higham’s (2003) Sport Tourism Development. A growing number of conferences also adopted a sport tourism theme through the 1990s. These include the TEAMS, Travel, Events and Management in Sports, held annually in the United States since 1997; the Illinois Sport Tourism Conference, in the mid-90s; Sports Generated Tourism: Exploring the Nexus, Canberra, Australia, 2000; the Leisure Studies Association Conference, Luton, UK, 2001; and the joint IOC/WTO conferences held since 2000. Government policy has also been influenced by sport tourism. Around the world, various governments have introduced sport tourism initiatives to encourage tourism related to sport in their countries. These include Australia, Canada, South Africa, and the United Kingdom, among others. In the United States, the Travel Industry Association of America (TIA) undertook a study in 1999 specifically aimed at measuring the amount of domestic travel related to sport. They found that between 1994 and 1999, 75.3 million American adults traveled to take part in an organized sporting event either as a spectator or as a participant (Travel Industry Association, 1999). However, although there have been national sport tourism initiatives in several countries around the world, there has been no such initiative in the United States where American federalism has relegated sport and tourism development to state and local authorities. Indeed, at the state and local levels, there is a growing awareness of the potential benefits inherent in sport tourism. Much of this impetus is spearheaded by the National Association of Sports Commissions (NASC), which operate at the community level to promote and organize sport related tourism. However, as yet much of the same criticism that Glyptis (1982) levied at the state of sport tourism development in five Western European countries over 20 years ago still seems to be evident today. In reflecting upon her 1982 study, Glyptis (1991) suggested that there appears to be “a linkage between sport and tourism in the minds of participants, commercial providers and local authorities, but a lack of conscious integration—or even resistance to it, by policy makers, planners and public providers at the national level” (p. 166). Weed’s (2001) recent work in reference to the situation in the United Kingdom confirms this situation in government agencies responsible for sport and tourism. In recent years, in line with the increased academic and practical attention to this form of tourism, universities have added sport tourism to their curricula in various ways. Swart (2000) reported that 28 academics from the UK, USA, Belgium, Australia, South Korea, and Canada responded to her survey investigating the presence of sport tourism in university curricula. She found that 84 sport tourism courses existed. Seventy-eight percent of the respondents reported that sport tourism was taught within existing course modules. Forty percent reported that specialist degrees in sport tourism were offered at their institutions. While the verdict is still out as to whether sport tourism degrees are necessary, a model of international collaboration in sport tourism education now exists. In 2002, an international exchange program was established between three Canadian institutions led by the University of Alberta (Partners: University of Manitoba and University of Regina, Saskatchewan) and three European institutions led by the University of
Sport Tourism Intro 207
Luton, UK (Partners: University of Jyväskylä, Finland and Université de Montpellier 1, France). The program sponsored by the Canadian-European Community Program for Co-operation in Higher Education contains provision for student and faculty exchanges and distance education via the Internet. The inclusion of sport tourism in the new generation of sport management and tourism text books (e.g., Goeldner & Ritchie, 2003; Parks & Quarterman, 2003) provides further testimony to the recognition that this is a topic of interest and practical importance for future sport and tourism managers.
What Is Sport Tourism?
Over the years various definitions of sport tourism have been put forward. Hall (1992) suggested that sport tourism is characterized by two behaviors: travel to take part and travel to watch sport. Most scholars tend to agree that there is an active and a passive form of sport tourism (e.g., Gammon & Robinson, 1997; Ritchie & Adair, 2002; Standeven & De Knop, 1999). In an attempt to delineate more clearly what constituted sport in the sport tourism context, Hinch and Higham (2001) used the work of McPherson, Curtis, and Loy (1989) as their guide. For tourism, they used Leiper’s (1990) tourism attractions framework. Hinch and Higham suggested that “sport tourism is defined as sport-based travel away from the home environment for a limited time, where sport is characterized by a unique set of rules, competition related to physical prowess and a playful nature” (p. 56). In contrast, to many of these scholars, I have argued that sport tourism is characterized by three behavioral sets and can be defined as “Leisure-based travel that takes individuals temporarily outside of their home communities to participate in physical activities, to watch physical activities, or to venerate attractions associated with physical activities” (Gibson, 1998, p. 49). Taking a lead from Redmond’s (1991) essay where he identified the growth in the popularity of sports-themed vacations, I suggest there are three types of sport tourism: (a) active sport tourism where participants travel to take part in sport; (b) event sport tourism where participants travel to watch sport; and (c) nostalgia sport tourism where participants visit sports related attractions such as halls of fame, famous stadia, or sports-themed cruises.
Growing the Body of Knowledge
After over a decade of scholarship in sport tourism, in 2001 I posed the question, “Is sport tourism at a crossroads?” (Gibson, 2002a). At that time, I felt that if sport tourism was to gain an identity as a legitimate subject of study that several things needed to happen. Certainly, as Gartner (1996) prophesized, “Sport tourism will probably develop its own cadre of researchers” (p. 317). This has occurred. However, as Williams and Fidgeon (2001) observed, “Traditionally the two literatures viz sport and tourism have tended to be quite distinct. Each has claimed its own ideas, concepts and abstract theories” (p. 379). So if the study of sport tourism was to progress, we had to bring the two bodies of knowledge to
208 Gibson
gether and to answer the various critics who saw much of the existing work as atheoretical or nothing more than event management. Thus, I hope that this special issue will foster this next phase in sport tourism scholarship. Certainly, the articles in this issue are all theoretically grounded, and the authors have drawn upon a range of disciplines, including policy studies, consumer behavior, leisure studies, sociology, anthropology, as well as sport and tourism studies to frame their work. Moreover, the authors used a range of methods to investigate various aspects of sport tourism, including participant observation, in-depth interviews, content analysis, surveys, and experiments. The geographic scope of the subjects of study is global; it provides an analysis of aspects of sport tourism in Australia, New Zealand, the United States, and t

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่องเที่ยวกีฬา: บทนำฉบับพิเศษเฮเจกิบสันมหาวิทยาลัยฟลอริดาThe last decade of the twentieth century was marked by a growing recognition of the inherent relationship between sport and tourism. As Redmond (1991) observed, “In recent years the points of contact between sport and tourism have increased dramatically—a trend that is likely to continue well into the next century” (p. 108). Beginning in the 1980s, primarily in Europe, Glyptis (1982, 1991) and De Knop (1987, 1990) began to investigate and write about the role of sport in vacations, primarily from the perspective of the tourist as an active sports participant. By the mid-1990s, publications and presentations from academics in Japan, North America, Australia, and New Zealand, as well as Europe were evident and a body of knowledge related to sport related travel began to form (e.g., Delpy, 1998; Gammon & Robinson, 1997; Getz, 1998; Gibson, Attle, & Yiannakis, 1998; Green & Chalip, 1998; Hall, 1992; Kurtzman & Zauhar, 1995; Nogawa, Yamguchi, & Hagi, 1996; Pigeassou, 1997; Standeven & Tomlinson, 1994; Turco & Eisenhardt, 1998; Weed & Bull, 1997). Since 1993, under the auspices of the Sports Tourism International Council, a private organization in Canada, the Journal of Sports Tourism has provided an on-line source of information. After 10 years as an on-line journal it has been relaunched this year in a peer reviewed printed format and will provide an outlet for the ever-increasing number of scholars working in the subject area. In addition, four issues of established tourism journals have been devoted to sport tourism: Current Issues in Tourism, 5(1), 2002; Journal of Vacation Marketing, 1998, 4(1); Tourism Recreation Research, 22(1) 1997; and Visions in Leisure and Business, 1999, 18(spring). This special issue of the Journal of Sport Management is the first of the “mainstream” sport journals to publish a collection of sport tourism articles. Over the last 5 years, a number of specialist sport tourism books have been published. The first of these was Standeven and DeKnop’s book, Sport Tourism, published in 1999. This has now been joined by Turco, Riley, and Swart’s (2002) book Sport Tourism and Hudson’s (2003) Sport and Adventure Tourism. A number of other books are imminent, including Ritchie and Adair’s (2003) Sport Tourism:H.J. กิบสันเป็นฝ่ายนันทนาการ สวนสาธารณะ และท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยฟลอริดา เกนส์วิลล์ ชั้นแนะนำกิบสัน 206Interrelationships, Impacts and Issues, and Hinch and Higham’s (2003) Sport Tourism Development. A growing number of conferences also adopted a sport tourism theme through the 1990s. These include the TEAMS, Travel, Events and Management in Sports, held annually in the United States since 1997; the Illinois Sport Tourism Conference, in the mid-90s; Sports Generated Tourism: Exploring the Nexus, Canberra, Australia, 2000; the Leisure Studies Association Conference, Luton, UK, 2001; and the joint IOC/WTO conferences held since 2000. Government policy has also been influenced by sport tourism. Around the world, various governments have introduced sport tourism initiatives to encourage tourism related to sport in their countries. These include Australia, Canada, South Africa, and the United Kingdom, among others. In the United States, the Travel Industry Association of America (TIA) undertook a study in 1999 specifically aimed at measuring the amount of domestic travel related to sport. They found that between 1994 and 1999, 75.3 million American adults traveled to take part in an organized sporting event either as a spectator or as a participant (Travel Industry Association, 1999). However, although there have been national sport tourism initiatives in several countries around the world, there has been no such initiative in the United States where American federalism has relegated sport and tourism development to state and local authorities. Indeed, at the state and local levels, there is a growing awareness of the potential benefits inherent in sport tourism. Much of this impetus is spearheaded by the National Association of Sports Commissions (NASC), which operate at the community level to promote and organize sport related tourism. However, as yet much of the same criticism that Glyptis (1982) levied at the state of sport tourism development in five Western European countries over 20 years ago still seems to be evident today. In reflecting upon her 1982 study, Glyptis (1991) suggested that there appears to be “a linkage between sport and tourism in the minds of participants, commercial providers and local authorities, but a lack of conscious integration—or even resistance to it, by policy makers, planners and public providers at the national level” (p. 166). Weed’s (2001) recent work in reference to the situation in the United Kingdom confirms this situation in government agencies responsible for sport and tourism. In recent years, in line with the increased academic and practical attention to this form of tourism, universities have added sport tourism to their curricula in various ways. Swart (2000) reported that 28 academics from the UK, USA, Belgium, Australia, South Korea, and Canada responded to her survey investigating the presence of sport tourism in university curricula. She found that 84 sport tourism courses existed. Seventy-eight percent of the respondents reported that sport tourism was taught within existing course modules. Forty percent reported that specialist degrees in sport tourism were offered at their institutions. While the verdict is still out as to whether sport tourism degrees are necessary, a model of international collaboration in sport tourism education now exists. In 2002, an international exchange program was established between three Canadian institutions led by the University of Alberta (Partners: University of Manitoba and University of Regina, Saskatchewan) and three European institutions led by the University ofแนะนำการท่องเที่ยวกีฬา 207ลูตัน สหราชอาณาจักร (คู่: มหาวิทยาลัย Jyväskylä ฟินแลนด์และ Université de มงแปลีเย 1 ฝรั่งเศส) โปรแกรมที่สนับสนุน โดยชุมชนแคนาดายุโรปสำหรับความร่วมมือในระดับอุดมศึกษาประกอบด้วยส่วนสำรองสำหรับนักศึกษา และคณาจารย์แลกเปลี่ยน และศึกษาทางไกลผ่านทางอินเทอร์เน็ต รวมกีฬาท่องเที่ยวในการสร้างใหม่การจัดการกีฬาและการท่องเที่ยวหนังสือข้อความ (เช่น Goeldner และ Ritchie, 2003 สวนสาธารณะและ Quarterman, 2003) มีพยานหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อการรับรู้ว่า นี่คือหัวข้อที่สนใจและความสำคัญทางปฏิบัติสำหรับการจัดการการกีฬาและการท่องเที่ยวในอนาคตกีฬาท่องเที่ยวคืออะไรOver the years various definitions of sport tourism have been put forward. Hall (1992) suggested that sport tourism is characterized by two behaviors: travel to take part and travel to watch sport. Most scholars tend to agree that there is an active and a passive form of sport tourism (e.g., Gammon & Robinson, 1997; Ritchie & Adair, 2002; Standeven & De Knop, 1999). In an attempt to delineate more clearly what constituted sport in the sport tourism context, Hinch and Higham (2001) used the work of McPherson, Curtis, and Loy (1989) as their guide. For tourism, they used Leiper’s (1990) tourism attractions framework. Hinch and Higham suggested that “sport tourism is defined as sport-based travel away from the home environment for a limited time, where sport is characterized by a unique set of rules, competition related to physical prowess and a playful nature” (p. 56). In contrast, to many of these scholars, I have argued that sport tourism is characterized by three behavioral sets and can be defined as “Leisure-based travel that takes individuals temporarily outside of their home communities to participate in physical activities, to watch physical activities, or to venerate attractions associated with physical activities” (Gibson, 1998, p. 49). Taking a lead from Redmond’s (1991) essay where he identified the growth in the popularity of sports-themed vacations, I suggest there are three types of sport tourism: (a) active sport tourism where participants travel to take part in sport; (b) event sport tourism where participants travel to watch sport; and (c) nostalgia sport tourism where participants visit sports related attractions such as halls of fame, famous stadia, or sports-themed cruises.องค์ความรู้และการเจริญเติบโตหลังจากกว่าทศวรรษการศึกษาท่องเที่ยวกีฬา ในปีค.ศ. 2001 ฉันอึ้งถาม, "เป็นกีฬาการท่องเที่ยวที่เป็นครอ? " (กิบสัน 2002a) ในขณะนั้น ฉันรู้สึกที่ถ้ากีฬาท่องเที่ยวจะ ได้รับรหัสประจำตัวเป็นเรื่องถูกต้องตามกฎหมายการศึกษาที่จำเป็นหลายสิ่งเกิดขึ้น แน่นอน เป็น Gartner (1996) prophesized "ท่องเที่ยวกีฬาจะคงพัฒนาตัวเองคาเดรวิจัย" (p. 317) นี้เกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เป็นวิลเลียมส์และ Fidgeon (2001) สังเกต "ประเพณี literatures สอง viz กีฬา และท่องเที่ยวได้มีแนวโน้มจะค่อนข้างแตกต่างกัน แต่ละได้อ้างว่า ความคิดของตนเอง แนวคิด และทฤษฎีนามธรรม" (p. 379) ดังนั้นถ้ามีการศึกษาการท่องเที่ยวกีฬาก้าว แนะนำร่างสองของความรู้กิบสัน 208gether and to answer the various critics who saw much of the existing work as atheoretical or nothing more than event management. Thus, I hope that this special issue will foster this next phase in sport tourism scholarship. Certainly, the articles in this issue are all theoretically grounded, and the authors have drawn upon a range of disciplines, including policy studies, consumer behavior, leisure studies, sociology, anthropology, as well as sport and tourism studies to frame their work. Moreover, the authors used a range of methods to investigate various aspects of sport tourism, including participant observation, in-depth interviews, content analysis, surveys, and experiments. The geographic scope of the subjects of study is global; it provides an analysis of aspects of sport tourism in Australia, New Zealand, the United States, and t

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยวกีฬา: บทนำฉบับพิเศษมหาวิทยาลัยเฮเทอร์เจกิบสันฟลอริด้าทศวรรษที่ผ่านมาของศตวรรษที่ยี่สิบถูกทำเครื่องหมายโดยการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของความสัมพันธ์ระหว่างธรรมชาติกีฬาและการท่องเที่ยว ขณะที่เรดมอนด์ (1991) ตั้งข้อสังเกตว่า "ในปีที่ผ่านมาจุดของการติดต่อระหว่างการเล่นกีฬาและการท่องเที่ยวได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วซึ่งเป็นแนวโน้มที่น่าจะยังคงดีในศตวรรษหน้า" (พี. 108) จุดเริ่มต้นในปี 1980 ส่วนใหญ่ในยุโรป Glyptis (1982, 1991) และเดอ Knop (1987, 1990) เริ่มที่จะตรวจสอบและเขียนเกี่ยวกับบทบาทของการเล่นกีฬาในวันหยุดพักผ่อนส่วนใหญ่จากมุมมองของการท่องเที่ยวที่เป็นผู้เข้าร่วมกีฬาที่ใช้งานได้ โดยในช่วงกลางทศวรรษที่ 1990 สิ่งพิมพ์และนำเสนอจากนักวิชาการในประเทศญี่ปุ่น, อเมริกาเหนือออสเตรเลียและนิวซีแลนด์เช่นเดียวกับยุโรปที่เห็นได้ชัดและองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการกีฬาการเดินทางที่เกี่ยวข้องกับการเริ่มต้นในรูปแบบ (เช่น Delpy, 1998; Gammon และโรบินสัน 1997; เก็ตซ์, 1998; กิบสัน Attle และ Yiannakis, 1998; Green & Chalip, 1998; ฮอลล์ 1992; เคิร์ทซ์และ Zauhar, 1995; Nogawa, Yamguchi และฮากิ, 1996; Pigeassou, 1997; Standeven และทอมลินสัน 1994; Turco & Eisenhardt, 1998; วัชพืชและกระทิง 1997) ตั้งแต่ปี 1993 ภายใต้การอุปถัมภ์ของกีฬาการท่องเที่ยวระหว่างประเทศสภาเป็นองค์กรเอกชนในแคนาดาวารสารการท่องเที่ยวกีฬาได้จัดให้มีแหล่งที่มาในสายของข้อมูล หลังจาก 10 ปีเป็นวารสารบนสายจะได้รับการ relaunched ในปีนี้ในรูปแบบที่พิมพ์ทบทวนและจะให้ทางออกสำหรับจำนวนที่เพิ่มมากขึ้นของนักวิชาการที่ทำงานในพื้นที่เรื่อง นอกจากนี้ประเด็นที่สี่ของวารสารการท่องเที่ยวที่จัดตั้งขึ้นได้รับการอุทิศเพื่อการท่องเที่ยวกีฬา: ปัญหาปัจจุบันในการท่องเที่ยว, 5 (1), 2002; วารสารการตลาดวันหยุดปี 1998 4 (1); วิจัยสันทนาการท่องเที่ยว 22 (1) 1997; และวิสัยทัศน์ในการพักผ่อนและธุรกิจปี 1999 18 (ฤดูใบไม้ผลิ) ปัญหานี้พิเศษของวารสารการจัดการกีฬาเป็นครั้งแรกของ "หลัก" วารสารกีฬาที่จะเผยแพร่รวบรวมบทความการท่องเที่ยวกีฬา ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมาจำนวนหนังสือท่องเที่ยวกีฬาผู้เชี่ยวชาญได้รับการตีพิมพ์ ครั้งแรกของเหล่านี้คือ Standeven และหนังสือ DeKnop ของกีฬาการท่องเที่ยว, การตีพิมพ์ในปี 1999 นี้ขณะนี้ได้รับการเข้าร่วมโดย Turco ไรลีย์และผิวคล้ำของ (2002) หนังสือกีฬาการท่องเที่ยวและฮัดสัน (2003) การกีฬาและการท่องเที่ยวผจญภัย จำนวนหนังสืออื่น ๆ ที่ใกล้เข้ามารวมทั้งริตชี่และเอแดร์ (2003) การท่องเที่ยวกีฬา: ฮยอนจุงกิบสันเป็นกับกรมนันทนาการ, สวนสาธารณะและการท่องเที่ยว, มหาวิทยาลัยฟลอริดาเกนส์วิลอริด้า. บทนำ206 กิบสันสัมพันธ์, ผลกระทบและปัญหาและฮินช์ และของฮิกคั่ม (2003) กีฬาพัฒนาการท่องเที่ยว ตัวเลขการเติบโตของการประชุมนอกจากนี้ยังนำมาใช้เป็นรูปแบบการท่องเที่ยวกีฬาผ่านปี 1990 เหล่านี้รวมถึงทีม, ท่องเที่ยว, กิจกรรมและการบริหารจัดการกีฬาที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปีในประเทศสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ปี 1997; รัฐอิลลินอยส์กีฬาการประชุมการท่องเที่ยวในช่วงกลางทศวรรษที่ 90; กีฬาที่สร้างการท่องเที่ยว: Exploring Nexus ที่แคนเบอร์รา, ออสเตรเลีย, 2000; สันทนาการการศึกษาประชุมสมาคมลูตัน, อังกฤษ, 2001; และการประชุมร่วม IOC / องค์การการค้าโลกที่จัดขึ้นตั้งแต่ปี 2000 นโยบายของรัฐบาลนอกจากนี้ยังได้รับอิทธิพลจากการท่องเที่ยวกีฬา ทั่วโลกที่รัฐบาลต่างๆได้นำความคิดริเริ่มการท่องเที่ยวกีฬาเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับการกีฬาในประเทศของตน เหล่านี้รวมถึงออสเตรเลีย, แคนาดา, แอฟริกาใต้และสหราชอาณาจักรของคนอื่น ๆ ในประเทศสหรัฐอเมริกา, สมาคมอุตสาหกรรมการท่องเที่ยวของอเมริกา (TIA) มารับการศึกษาในปี 1999 ที่มุ่งเน้นเฉพาะการวัดปริมาณของการเดินทางในประเทศที่เกี่ยวข้องกับการกีฬา พวกเขาพบว่าระหว่างปี 1994 และปี 1999 75,300,000 ผู้ใหญ่ชาวอเมริกันเดินทางไปมีส่วนร่วมในการแข่งขันกีฬาที่จัดไม่ว่าจะเป็นผู้ชมหรือเป็นผู้มีส่วนร่วม (สมาคมส่งเสริมการท่องเที่ยวอุตสาหกรรม, 1999) อย่างไรก็ตามแม้ว่าจะมีได้รับการริเริ่มการท่องเที่ยวกีฬาแห่งชาติในหลายประเทศทั่วโลกยังไม่มีความคิดริเริ่มดังกล่าวในประเทศสหรัฐอเมริกาที่สหพันธ์อเมริกันได้ผลักไสกีฬาและการพัฒนาการท่องเที่ยวไปยังหน่วยงานของรัฐและท้องถิ่น อันที่จริงในระดับรัฐและท้องถิ่นมีการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของผลประโยชน์ที่อาจเกิดขึ้นโดยธรรมชาติในการท่องเที่ยวกีฬา มากของแรงผลักดันนี้จะทันสมัยโดยสมาคมแห่งชาติของคณะกรรมการกีฬา (NASC) ซึ่งทำงานในระดับชุมชนเพื่อส่งเสริมการกีฬาและการจัดระเบียบที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตามในขณะที่ยังมากของการวิจารณ์เดียวกันที่ Glyptis (1982) เรียกเก็บในสถานะของการพัฒนาการท่องเที่ยวกีฬาในห้าประเทศในยุโรปตะวันตกกว่า 20 ปีที่ผ่านมายังดูเหมือนว่าจะมีความชัดเจนในวันนี้ ในการสะท้อนให้เห็นถึง 1982 การศึกษาของเธอ Glyptis (1991) ชี้ให้เห็นว่ามีปรากฏเป็น "การเชื่อมโยงระหว่างการเล่นกีฬาและการท่องเที่ยวในจิตใจของผู้เข้าร่วมให้บริการในเชิงพาณิชย์และหน่วยงานท้องถิ่น แต่ขาดการบูรณาการหรือใส่ใจแม้กระทั่งความต้านทานต่อมันโดย ผู้กำหนดนโยบายวางแผนและผู้ให้บริการประชาชนในระดับชาติ "(น. 166) วัชพืช (2001) ผลงานล่าสุดในการอ้างอิงถึงสถานการณ์ในสหราชอาณาจักรยืนยันสถานการณ์เช่นนี้ในหน่วยงานของรัฐที่รับผิดชอบสำหรับการเล่นกีฬาและการท่องเที่ยว ในปีที่ผ่านมาสอดคล้องกับความสนใจที่เพิ่มขึ้นทางด้านวิชาการและการปฏิบัติในรูปแบบของการท่องเที่ยวนี้มหาวิทยาลัยได้เพิ่มการท่องเที่ยวกีฬาหลักสูตรของพวกเขาในรูปแบบต่างๆ ผิวคล้ำ (2000) รายงานว่า 28 นักวิชาการจากสหราชอาณาจักร, สหรัฐอเมริกา, เบลเยี่ยม, ออสเตรเลีย, เกาหลีใต้, และแคนาดาตอบสนองต่อการสำรวจตรวจสอบของเธอปรากฏตัวของการท่องเที่ยวกีฬาในหลักสูตรของมหาวิทยาลัย เธอพบว่า 84 หลักสูตรการท่องเที่ยวกีฬาอยู่ ร้อยละเจ็ดสิบแปดของผู้ตอบแบบสอบถามที่มีการรายงานว่าการท่องเที่ยวกีฬาได้รับการสอนภายในโมดูลที่มีอยู่แน่นอน ร้อยละสี่สิบองศารายงานว่าผู้เชี่ยวชาญในการท่องเที่ยวกีฬาถูกนำเสนอในสถาบันของพวกเขา ในขณะที่คำตัดสินของศาลยังคงออกเป็นไปได้ว่าการท่องเที่ยวองศากีฬาเป็นสิ่งที่จำเป็นในรูปแบบของความร่วมมือระหว่างประเทศในการศึกษาการท่องเที่ยวกีฬาที่มีอยู่ในขณะนี้ ในปี 2002 โครงการแลกเปลี่ยนระหว่างประเทศก่อตั้งขึ้นระหว่างสามสถาบันแคนาดานำโดยมหาวิทยาลัยอัลเบอร์ต้า (พันธมิตร: มหาวิทยาลัยแมนิโทบาและมหาวิทยาลัยเรจิน่าซัสแคต) และสามสถาบันยุโรปนำโดยมหาวิทยาลัยกีฬาท่องเที่ยวแนะนำ207 ลูตัน, UK (พาร์ทเนอร์ : มหาวิทยาลัยJyväskylä, ฟินแลนด์และUniversité de Montpellier 1, ฝรั่งเศส) โปรแกรมการสนับสนุนจากแคนาดายุโรปโปรแกรมชุมชนเพื่อความร่วมมือในระดับอุดมศึกษามีการให้นักเรียนและการแลกเปลี่ยนคณาจารย์และการศึกษาทางไกลผ่านทางอินเทอร์เน็ต รวมของการท่องเที่ยวกีฬารุ่นใหม่ของการจัดการการกีฬาและหนังสือท่องเที่ยว (เช่น Goeldner และริตชี่ 2003; สวนสาธารณะและ Quarterman, 2003) มีพยานหลักฐานเพิ่มเติมเพื่อการรับรู้ที่ว่านี้เป็นหัวข้อที่น่าสนใจและความสำคัญในทางปฏิบัติสำหรับการเล่นกีฬาในอนาคต และผู้จัดการการท่องเที่ยว. อะไรท่องเที่ยวกีฬาหรือไม่กว่าปีคำจำกัดความต่างๆของการท่องเที่ยวกีฬาได้รับการหยิบยก ฮอลล์ (1992) ชี้ให้เห็นว่าการท่องเที่ยวกีฬาเป็นลักษณะสองพฤติกรรม: การเดินทางจะมีส่วนร่วมและการเดินทางไปดูกีฬา นักวิชาการส่วนใหญ่มักจะเห็นว่ามีการใช้งานและรูปแบบเรื่อย ๆ ของการท่องเที่ยวกีฬา (เช่น Gammon และโรบินสัน 1997; ริตชี่และเอแดร์, 2002; & Standeven De Knop, 1999) ในความพยายามที่จะวาดภาพได้ชัดเจนมากขึ้นสิ่งที่บัญญัติกีฬาในบริบทการท่องเที่ยวกีฬาที่ฮินช์และฮิกคั่ม (2001) ที่ใช้ในการทำงานของแมคเฟอร์สันเคอร์ติและวันลอยกระทง (1989) เป็นแนวทางของพวกเขา สำหรับการท่องเที่ยวที่พวกเขาใช้ Leiper ของ (1990) การท่องเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวกรอบ ฮินช์และฮิกคั่มบอกว่า "การท่องเที่ยวกีฬาถูกกำหนดให้เป็นเดินทางกีฬาที่ใช้ออกไปจากสภาพแวดล้อมที่บ้านในเวลาที่ จำกัด ซึ่งกีฬาที่โดดเด่นด้วยชุดที่ไม่ซ้ำกันของกฎการแข่งขันที่เกี่ยวข้องกับความกล้าหาญทางกายภาพและลักษณะขี้เล่น" (พี. 56 ) ในทางตรงกันข้ามกับหลายของนักวิชาการเหล่านี้ผมได้เสนอว่าการท่องเที่ยวกีฬาเป็นลักษณะสามชุดพฤติกรรมและสามารถกำหนดเป็น "การเดินทางเพื่อการพักผ่อนตามที่จะนำบุคคลชั่วคราวนอกของชุมชนบ้านของพวกเขาในการเข้าร่วมกิจกรรมการออกกำลังกายเพื่อชมกิจกรรมการออกกำลังกาย หรือเพื่อเคารพสถานที่ท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับกิจกรรมการออกกำลังกาย "(กิบสัน, 1998, น. 49) การเป็นผู้นำจากเรดมอนด์ของ (1991) เรียงความที่เขาระบุว่าการเติบโตในความนิยมของวันหยุดพักผ่อนกีฬาแนวที่ผมขอแนะนำให้มีสามประเภทของการท่องเที่ยวกีฬา (ก) การท่องเที่ยวกีฬาการใช้งานที่ผู้เข้าร่วมเดินทางไปมีส่วนร่วมในกีฬา; (ข) การท่องเที่ยวกีฬาเหตุการณ์ที่ผู้เข้าร่วมเดินทางไปชมกีฬา; และ (ค) การท่องเที่ยวกีฬาคิดถึงที่ผู้เข้าร่วมเยี่ยมชมสถานที่ท่องเที่ยวที่เกี่ยวข้องกับกีฬาเช่นห้องโถงของชื่อเสียงสตาเดียที่มีชื่อเสียงหรือการล่องเรือในกีฬาแกน. เติบโตร่างกายความรู้หลังจากกว่าทศวรรษที่ผ่านมาของทุนการศึกษาในการท่องเที่ยวกีฬาในปี 2001 ผมเกิดคำถามที่ว่า "ก็คือการท่องเที่ยวกีฬาที่สี่แยก?" (กิบสัน, 2002a) ในเวลานั้นผมรู้สึกว่าถ้าการท่องเที่ยวกีฬาเป็นตัวตนที่จะได้รับเป็นเรื่องที่ถูกต้องของการศึกษาว่าหลายสิ่งที่จำเป็นที่จะเกิดขึ้น แน่นอนเช่น Gartner (1996) prophesized "การท่องเที่ยวกีฬาอาจจะมีการพัฒนาโครงงานของตัวเองของนักวิจัย" (พี. 317) เรื่องนี้เกิดขึ้น อย่างไรก็ตามในขณะที่วิลเลียมส์และ Fidgeon (2001) สังเกต "ประเพณีทั้งสองวรรณกรรม ได้แก่ การเล่นกีฬาและการท่องเที่ยวมีแนวโน้มที่จะต้องแตกต่างค่อนข้าง แต่ละคนมีความคิดที่อ้างว่าตัวเองแนวคิดและทฤษฎีที่เป็นนามธรรม "(พี. 379) ดังนั้นหากการศึกษาของการท่องเที่ยวกีฬาที่จะมีความคืบหน้าเรามีที่จะนำทั้งสององค์ความรู้ที่จะ208 กิบสันGether และตอบนักวิจารณ์หลายคนที่เห็นการทำงานที่มีอยู่เป็น atheoretical หรืออะไรมากไปกว่าการจัดการเหตุการณ์ ดังนั้นผมหวังว่าปัญหาพิเศษนี้จะส่งเสริมให้เกิดการนี้ขั้นตอนต่อไปในการท่องเที่ยวกีฬาทุนการศึกษา แน่นอนบทความในเรื่องนี้ล้วนมีเหตุผลในทางทฤษฎีและผู้เขียนได้วาดเมื่อช่วงของสาขาวิชารวมทั้งศึกษานโยบายพฤติกรรมของผู้บริโภคที่เดินทางมาพักผ่อนศึกษาสังคมวิทยามานุษยวิทยาเช่นเดียวกับการเล่นกีฬาและการศึกษาการท่องเที่ยวที่จะใส่ร้ายทำงานของพวกเขา นอกจากนี้ผู้เขียนใช้ช่วงของวิธีการที่จะตรวจสอบแง่มุมต่าง ๆ ของการท่องเที่ยวกีฬารวมทั้งร่วมสังเกตการณ์การสัมภาษณ์ในเชิงลึกการวิเคราะห์เนื้อหาการสำรวจและการทดลอง ขอบเขตทางภูมิศาสตร์ของวิชาของการศึกษาเป็นระดับโลก มันมีการวิเคราะห์ในแง่มุมของการท่องเที่ยวกีฬาในประเทศออสเตรเลีย, นิวซีแลนด์, สหรัฐอเมริกาและเสื้อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ท่องเที่ยวกีฬา : ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับปัญหา
พิเศษ Heather เจกิบสันมหาวิทยาลัยฟลอริดา
ทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษที่ยี่สิบที่ถูกทำเครื่องหมายโดยการยอมรับการเติบโตของความสัมพันธ์ที่แท้จริง ระหว่าง กีฬา และการท่องเที่ยว ที่เรดมอนด์ ( 1991 ) สังเกต" ใน ปี ล่าสุด จุดของการติดต่อระหว่างการท่องเที่ยวและกีฬามีแนวโน้มเพิ่มขึ้น dramatically-a มีแนวโน้มที่จะยังคงดีในศตวรรษหน้า " ( หน้า 108 ) เริ่มต้นในช่วงปี 1980 , หลักในยุโรป glyptis ( พ.ศ. 2534 ) และ เดอ หมุน ( 1987 , 1990 ) เริ่มที่จะศึกษาและเขียนเกี่ยวกับบทบาทของกีฬาในวันหยุด ,หลักจากมุมมองของนักท่องเที่ยว ในฐานะที่เป็นผู้เข้าร่วมกีฬาที่ใช้งานอยู่ โดยช่วง สิ่งพิมพ์และงานนำเสนอจากนักวิชาการในญี่ปุ่น อเมริกา ออสเตรเลีย และนิวซีแลนด์ รวมทั้งยุโรป ชัดและองค์ความรู้ที่เกี่ยวข้องกับการกีฬาที่เกี่ยวข้องเดินทางเริ่มฟอร์ม ( เช่น เดลพี , 1998 ; โกง&โรบินสัน , 1997 ; เก็ตส์ , 1998 ; กิ๊บสัน attle & yiannakis , , 1998 ;สีเขียว& chalip , 1998 ; Hall , 1992 ; เคิร์ทแมน& zauhar , 1995 ; yamguchi โนกาวะ , , &ฮากิ , 1996 ; pigeassou , 1997 ; standeven & Tomlinson , 1994 ; เทอร์โก& eisenhardt , 1998 ; วัว&วัชพืช , 1997 ) ตั้งแต่ปี 1993 ภายใต้การอุปถัมภ์ของการท่องเที่ยวกีฬานานาชาติสภาองค์กรเอกชนในแคนาดาวารสารการท่องเที่ยว กีฬาออนไลน์ ได้จัดให้มีแหล่งที่มาของข้อมูลหลังจาก 10 ปี เป็นวารสารออนไลน์ มันได้รับการ relaunched ในปีนี้ในการทบทวนที่พิมพ์ และจะให้เต้าเสียบสำหรับจำนวนเพิ่มมากขึ้นของนักวิชาการที่ทำงานในเรื่องพื้นที่ นอกจากนี้ สี่ประเด็นสร้างการท่องเที่ยววารสารได้ทุ่มเทเพื่อการท่องเที่ยวกีฬา : ประเด็นปัจจุบันด้านการท่องเที่ยว 5 ( 1 ) , 2002 ; วารสารของวันหยุดการตลาด ปี 4 ( 1 )การวิจัยนันทนาการการท่องเที่ยว , 22 ( 1 ) 1997 ; และวิสัยทัศน์ในการพักผ่อนและธุรกิจ , 1999 , 18 ( ฤดูใบไม้ผลิ ) ปัญหาพิเศษของวารสารการจัดการกีฬาเป็นครั้งแรกของ " หลัก " กีฬาวารสารเพื่อเผยแพร่คอลเลกชันของกีฬาท่องเที่ยวบทความ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา จำนวนของหนังสือท่องเที่ยวผู้เชี่ยวชาญกีฬาได้รับการตีพิมพ์ ครั้งแรกของเหล่านี้คือ standeven และหนังสือ deknop ,ท่องเที่ยว กีฬา , ตีพิมพ์ในปี 1999 นี้ได้ถูกเข้าร่วมโดย เทอร์โก ไรลี่ย์ และ สวาต ( 2002 ) หนังสือ กีฬา และการท่องเที่ยว ฮัดสัน ( 2003 ) กีฬาและการท่องเที่ยวผจญภัย หมายเลขของหนังสือเล่มอื่น ๆกำลังจะเกิดขึ้น รวมถึง ริทชี่ แดร์ ( 2003 ) การท่องเที่ยวและกีฬา :
h.j. Gibson กับกรมอุทยานนันทนาการและการท่องเที่ยว มหาวิทยาลัยฟลอริดา Gainesville , ฟลอริด้า


แนะนำ 206 กิบสันความสัมพันธ์ ปัญหา ผลกระทบ และ และ และ ไฮแอมฮินช์ ( 2003 ) การพัฒนาการท่องเที่ยวกีฬา ตัวเลขการเติบโตของการประชุมยังใช้กีฬาการท่องเที่ยวรูปแบบผ่านภาพยนตร์ เหล่านี้รวมถึงทีม , เดินทาง , เหตุการณ์และการจัดการด้านกีฬา ซึ่งจัดขึ้นทุกปีในสหรัฐอเมริกาตั้งแต่ปี 1997 ; อิลลินอยส์กีฬาการประชุมการท่องเที่ยวใน 90s ; กีฬาสร้างการท่องเที่ยว : สำรวจ Nexus ,แคนเบอร์รา , ออสเตรเลีย , 2000 ; สันทนาการสมาคมการศึกษาการประชุม , Luton , สหราชอาณาจักร , 2001 ; และร่วมการประชุม IOC / WTO ที่จัดขึ้นตั้งแต่ปี 2000 นโยบายของรัฐบาลยังได้รับอิทธิพลจากการท่องเที่ยวกีฬา ทั่วโลก รัฐบาลต่าง ๆมีแนะนำกีฬาการท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยว ซึ่งเกี่ยวข้องกับกีฬาในประเทศของตน เหล่านี้รวมถึงออสเตรเลีย , แคนาดา , แอฟริกาใต้และสหราชอาณาจักร , หมู่คนอื่น ๆ ในสหรัฐอเมริกา , สมาคมธุรกิจการท่องเที่ยวแห่งอเมริกา ( เตี้ย ) undertook การศึกษาในปี 1999 โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อการวัดปริมาณของการเดินทางท่องเที่ยวในประเทศที่เกี่ยวข้องกับกีฬา พวกเขาพบว่าระหว่างปี 1994 และ 1999 75ผู้ใหญ่ชาวอเมริกัน 3 ล้าน ได้มีส่วนร่วมในการจัดกิจกรรมกีฬา ไม่ว่าจะเป็นผู้ชมหรือผู้เข้าร่วมสมาคมอุตสาหกรรมการท่องเที่ยว , 1999 ) อย่างไรก็ตาม แม้ว่ามีการชาติกีฬาการท่องเที่ยวที่สำคัญในหลายประเทศทั่วโลกมีการไม่มีความคิดริเริ่มในสหรัฐอเมริกาที่สหพันธ์อเมริกันได้ขับไล่พัฒนาการกีฬาและการท่องเที่ยวของรัฐและเจ้าหน้าที่ท้องถิ่น แท้จริงในระดับรัฐและท้องถิ่น มีการรับรู้ที่เพิ่มขึ้นของศักยภาพที่แท้จริงในการท่องเที่ยวกีฬา มากของแรงผลักดันนี้ spearheaded โดยสมาคมแห่งชาติของคณะกรรมการกีฬา ( การเชื่อม )ซึ่งทำงานในระดับชุมชน เพื่อส่งเสริมและจัดระเบียบกีฬาที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยว อย่างไรก็ตาม ยังมากเหมือนเดิมวิจารณ์ว่า glyptis ( 1982 ) ภาษีที่สถานะของการพัฒนาการท่องเที่ยวกีฬาในห้าประเทศยุโรปตะวันตก กว่า 20 ปี ที่ผ่านมา ยังดูเหมือนว่าจะชัดเจนวันนี้ ในการสะท้อนเมื่อเธอ 1982 ศึกษา