DiscussionOur findings provide impo

Discussion

Our findings provide important information about developmental changes in children’s ability to learn causal structure through intervention. Children’s ability to learn a causal chain structure improved developmentally, with the youngest children not managing to learn this structure at above-chance levels. However, we need to consider why the 5- and 6-year-olds correctly identified the common cause structure as accurately as the 7- and 8-year-olds. Our view is that the good performance on this second trial type is due to a tendency even among the youngest children to assume that, when events happen simultaneously, the underlying structure is a common cause. Previous studies have found that both children and adults make use of this simple temporal heuristic when they observe a three-variable system with this sort of temporal schedule (Burns and McCormack, 2009, Fernbach and Sloman, 2009, Lagnado and Sloman, 2006 and McCormack et al., 2015). Indeed, McCormack et al. (2015) demonstrated that children will use this type of temporal heuristic even when faced with contradictory statistical information provided either through observing the operation of a probabilistic causal system or through observing the effects of interventions on a deterministic system. Thus, the good performance of the younger children on the common cause structure is likely to reflect use of this heuristic rather than use of statistical information derived from interventions on the system. This would also straightforwardly explain the lack of a relation between intervention quality and performance on the common cause structure.

The analyses of children’s intervention choices provide insights into why performance improved developmentally on the causal chain trial. Interventions could be initially classified as informative or non-informative given the three possible causal structures. Over all trials, unlike the oldest group, younger groups of children did not choose informative interventions more often than chance. It proved to be fruitful, however, to further examine intervention choices and how these related to performance in more detail by means of our modeling work. The initial analysis of how efficient participants were at producing a set of interventions that could in principle discriminate between the different hypotheses showed that all groups of children produced such a set more quickly than would be expected if they were simply choosing between interventions at random. This means that even the youngest children had the evidence available to them to make the appropriate causal inferences. However, intervention efficiency was not a predictor of performance. This demonstrates that good performance does not hinge on simply initially choosing interventions that are as a matter of fact disambiguating. Children may forget or fail to make use of what they have observed, and the subsequent interventions they make may also influence their judgments.

Our modelling work suggested that this was indeed the case because our measure of the quality of children’s interventions that took into account the complete sequence of interventions predicted performance on the causal chain structure, under the assumption that there was some degree of forgetting. Moreover, unlike efficiency, intervention quality improved with age, with older children being more likely to consistently choose interventions that would help to disambiguate the causal structures given what they had already observed. These results indicate that with development children become more discerning in their choice of interventions, and this has an impact on their causal structure learning.

How do our findings fit with what is already known about developmental changes in children’s use of interventions to learn about causal systems? In designing our study, we sought to ensure that domain-specific knowledge was not relevant for task performance. However, this did not rule out children exploiting a type of preexisting, albeit domain-general, heuristic about the nature of the causal system, namely that when multiple events occur immediately following an intervention, the underlying structure is likely to be a common cause (McCormack et al., 2015). When the evidence generated from interventions was consistent with this assumption (i.e., in the common cause trial), even young children performed well. However, younger children had difficulty in discarding this assumption on the basis of the contradictory evidence provided by their interventions. This is consistent with evidence from the scientific learning literature indicating that children have difficulty in discarding a preexisting hypothesis and may routinely ignore statistical evidence that fails to support such a hypothesis (Amsel and Brock, 1996 and Kuhn et al., 1988).

Furthermore, an inspection of developmental changes in the pattern of children’s intervention choices (Table 1) yields some further interesting addi

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อภิปรายOur findings provide important information about developmental changes in children’s ability to learn causal structure through intervention. Children’s ability to learn a causal chain structure improved developmentally, with the youngest children not managing to learn this structure at above-chance levels. However, we need to consider why the 5- and 6-year-olds correctly identified the common cause structure as accurately as the 7- and 8-year-olds. Our view is that the good performance on this second trial type is due to a tendency even among the youngest children to assume that, when events happen simultaneously, the underlying structure is a common cause. Previous studies have found that both children and adults make use of this simple temporal heuristic when they observe a three-variable system with this sort of temporal schedule (Burns and McCormack, 2009, Fernbach and Sloman, 2009, Lagnado and Sloman, 2006 and McCormack et al., 2015). Indeed, McCormack et al. (2015) demonstrated that children will use this type of temporal heuristic even when faced with contradictory statistical information provided either through observing the operation of a probabilistic causal system or through observing the effects of interventions on a deterministic system. Thus, the good performance of the younger children on the common cause structure is likely to reflect use of this heuristic rather than use of statistical information derived from interventions on the system. This would also straightforwardly explain the lack of a relation between intervention quality and performance on the common cause structure.The analyses of children’s intervention choices provide insights into why performance improved developmentally on the causal chain trial. Interventions could be initially classified as informative or non-informative given the three possible causal structures. Over all trials, unlike the oldest group, younger groups of children did not choose informative interventions more often than chance. It proved to be fruitful, however, to further examine intervention choices and how these related to performance in more detail by means of our modeling work. The initial analysis of how efficient participants were at producing a set of interventions that could in principle discriminate between the different hypotheses showed that all groups of children produced such a set more quickly than would be expected if they were simply choosing between interventions at random. This means that even the youngest children had the evidence available to them to make the appropriate causal inferences. However, intervention efficiency was not a predictor of performance. This demonstrates that good performance does not hinge on simply initially choosing interventions that are as a matter of fact disambiguating. Children may forget or fail to make use of what they have observed, and the subsequent interventions they make may also influence their judgments.Our modelling work suggested that this was indeed the case because our measure of the quality of children’s interventions that took into account the complete sequence of interventions predicted performance on the causal chain structure, under the assumption that there was some degree of forgetting. Moreover, unlike efficiency, intervention quality improved with age, with older children being more likely to consistently choose interventions that would help to disambiguate the causal structures given what they had already observed. These results indicate that with development children become more discerning in their choice of interventions, and this has an impact on their causal structure learning.
How do our findings fit with what is already known about developmental changes in children’s use of interventions to learn about causal systems? In designing our study, we sought to ensure that domain-specific knowledge was not relevant for task performance. However, this did not rule out children exploiting a type of preexisting, albeit domain-general, heuristic about the nature of the causal system, namely that when multiple events occur immediately following an intervention, the underlying structure is likely to be a common cause (McCormack et al., 2015). When the evidence generated from interventions was consistent with this assumption (i.e., in the common cause trial), even young children performed well. However, younger children had difficulty in discarding this assumption on the basis of the contradictory evidence provided by their interventions. This is consistent with evidence from the scientific learning literature indicating that children have difficulty in discarding a preexisting hypothesis and may routinely ignore statistical evidence that fails to support such a hypothesis (Amsel and Brock, 1996 and Kuhn et al., 1988).

Furthermore, an inspection of developmental changes in the pattern of children’s intervention choices (Table 1) yields some further interesting addi

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การอภิปราย

ผลการวิจัยของเราให้ข้อมูลที่สำคัญเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการพัฒนาในความสามารถของเด็กที่จะเรียนรู้โครงสร้างเชิงสาเหตุผ่านการแทรกแซง ความสามารถของเด็กที่จะเรียนรู้โครงสร้างโซ่สาเหตุการปรับปรุงพัฒนากับเด็กที่อายุน้อยไม่จัดการเพื่อเรียนรู้โครงสร้างนี้ที่ดังกล่าวข้างต้นมีโอกาสที่ระดับ แต่เราต้องพิจารณาว่าทำไม 5- 6 ปี olds อย่างถูกต้องระบุโครงสร้างสาเหตุที่พบบ่อยได้อย่างถูกต้องเป็น 7- 8 ปี olds มุมมองของเราคือการที่ผลการดำเนินงานที่ดีในการทดลองนี้ประเภทที่สองคือเนื่องจากแนวโน้มแม้แต่ในหมู่เด็กที่อายุน้อยที่สุดที่จะคิดว่าเมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นพร้อมกันโครงสร้างพื้นฐานเป็นสาเหตุ ศึกษาก่อนหน้านี้พบว่าทั้งเด็กและผู้ใหญ่ให้ใช้แก้ปัญหาชั่วคราวนี้ง่ายเมื่อพวกเขาสังเกตระบบสามตัวแปรที่มีการเรียงลำดับของตารางเวลาชั่วขณะนี้ (เบิร์นส์และ McCormack, 2009 ย์ FERNBACH และ Sloman 2009 Lagnado และ Sloman 2006 และ McCormack et al., 2015) แท้จริง McCormack, et al (2015) แสดงให้เห็นว่าเด็กจะใช้ประเภทของการแก้ปัญหาชั่วคราวนี้แม้เมื่อต้องเผชิญกับข้อมูลสถิติขัดแย้งให้ทั้งผ่านการสังเกตการดำเนินงานของระบบน่าจะเป็นสาเหตุหรือผ่านการสังเกตผลกระทบของการแทรกแซงในระบบกำหนด ดังนั้นผลการดำเนินงานที่ดีของเด็กอายุน้อยเกี่ยวกับโครงสร้างสาเหตุที่พบบ่อยมีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นถึงการใช้งานของการแก้ปัญหานี้มากกว่าการใช้งานของข้อมูลสถิติที่ได้มาจากการแทรกแซงในระบบ นอกจากนี้ยังจะตรงไปตรงมาอธิบายการขาดความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพการแทรกแซงและประสิทธิภาพการทำงานบนโครงสร้างสาเหตุที่.

การวิเคราะห์ของเด็กตัวเลือกการแทรกแซงให้ข้อมูลเชิงลึกว่าทำไมการพัฒนาประสิทธิภาพที่เพิ่มขึ้นเกี่ยวกับการทดลองโซ่สาเหตุ การแทรกแซงอาจจะจัดเป็นครั้งแรกที่ได้รับสามโครงสร้างเชิงสาเหตุที่เป็นไปได้ให้ข้อมูลหรือไม่ให้ข้อมูล กว่าการทดลองทั้งหมดซึ่งแตกต่างจากกลุ่มที่เก่าแก่ที่สุดกลุ่มคนเล็กของเด็กไม่ได้เลือกแทรกแซงข้อมูลมักจะมีโอกาสมากกว่า มันพิสูจน์แล้วว่าได้ผลสำเร็จ แต่เพื่อตรวจสอบตัวเลือกการแทรกแซงและวิธีการเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติในรายละเอียดมากขึ้นโดยใช้วิธีการแบบจำลองการทำงานของเรา การวิเคราะห์เบื้องต้นของผู้เข้าร่วมว่ามีประสิทธิภาพอยู่ในการผลิตชุดของการแทรกแซงที่สามารถในหลักการแยกแยะระหว่างสมมติฐานที่แตกต่างกันพบว่าทุกกลุ่มของเด็กที่ผลิตเช่นชุดขึ้นอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะคาดว่าพวกเขาเพียงแค่การเลือกระหว่างการแทรกแซงโดยการสุ่ม ซึ่งหมายความว่าแม้แต่เด็กที่อายุน้อยมีหลักฐานที่มีให้พวกเขาที่จะทำให้การหาข้อสรุปสาเหตุที่เหมาะสม แต่ประสิทธิภาพการแทรกแซงไม่ได้เป็นปัจจัยบ่งชี้ของการปฏิบัติงาน นี้แสดงให้เห็นว่าประสิทธิภาพการทำงานที่ดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับการเลือกเพียงครั้งแรกที่มีการแทรกแซงเป็นเรื่องของความเป็นจริง disambiguating เด็กอาจจะลืมหรือล้มเหลวในการใช้ประโยชน์จากสิ่งที่พวกเขาได้สังเกตและการแทรกแซงที่ตามมาทำให้พวกเขายังอาจมีผลต่อการตัดสินของพวกเขา.

แบบจำลองการทำงานของเราบอกว่านี่เป็นจริงกรณีนี้เพราะตัวชี้วัดคุณภาพของการแทรกแซงของเด็กที่เอาเข้าบัญชีของเรา ลำดับที่สมบูรณ์แบบของการแทรกแซงการคาดการณ์ผลการดำเนินงานเกี่ยวกับโครงสร้างโซ่สาเหตุภายใต้สมมติฐานที่ว่ามีระดับของการลืมบาง นอกจากนี้ยังแตกต่างจากประสิทธิภาพคุณภาพการแทรกแซงที่ดีขึ้นกับอายุกับเด็กเป็นแนวโน้มที่จะเลือกอย่างต่อเนื่องการแทรกแซงที่จะช่วยในการกระจ่างโครงสร้างเชิงสาเหตุที่ได้รับสิ่งที่พวกเขาได้สังเกตเห็นแล้ว ผลการศึกษานี้แสดงให้เห็นว่ามีการพัฒนาเด็กกลายเป็นฉลาดมากขึ้นในการเลือกของพวกเขาจากการแทรกแซงและเรื่องนี้มีผลกระทบต่อความสัมพันธ์เชิงสาเหตุการเรียนรู้โครงสร้างของพวกเขา.

ทำอย่างไรค้นพบของเราพอดีกับสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้วเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงการพัฒนาในการใช้งานของเด็ก ๆ ของการแทรกแซงที่จะเรียนรู้เกี่ยวกับระบบสาเหตุ ? ในการออกแบบการศึกษาของเราเราพยายามที่จะให้แน่ใจว่ามีความรู้เฉพาะของโดเมนคือไม่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงาน แต่นี้ไม่ได้ออกกฎเด็กใช้ประโยชน์จากประเภทของนิยายแม้ว่าโดเมนทั่วไปแก้ปัญหาเกี่ยวกับธรรมชาติของระบบสาเหตุคือว่าเมื่อหลายเหตุการณ์เกิดขึ้นทันทีหลังจากการแทรกแซง, โครงสร้างพื้นฐานมีแนวโน้มที่จะเป็นสาเหตุที่พบบ่อย ( McCormack et al., 2015) เมื่อหลักฐานที่เกิดจากการแทรกแซงสอดคล้องกับสมมติฐานนี้ (เช่นในการพิจารณาคดีสาเหตุที่พบบ่อย) แม้เด็ก ๆ ทำได้ดี อย่างไรก็ตามเด็กที่อายุน้อยกว่ามีความยากลำบากในการทิ้งสมมติฐานนี้บนพื้นฐานของหลักฐานที่ขัดแย้งให้โดยการแทรกแซงของพวกเขา ซึ่งสอดคล้องกับหลักฐานจากวรรณคดีการเรียนรู้ทางวิทยาศาสตร์ที่แสดงให้เห็นว่าเด็กมีปัญหาในการทิ้งสมมติฐานมาก่อนและเป็นประจำอาจจะไม่สนใจหลักฐานทางสถิติที่ล้มเหลวในการสนับสนุนดังกล่าวเป็นสมมติฐาน (แอมและบร็อคปี 1996 และ Kuhn et al., 1988).

นอกจากนี้ การตรวจสอบการเปลี่ยนแปลงการพัฒนาในรูปแบบของเด็กตัวเลือกการแทรกแซง (ตารางที่ 1) อัตราผลตอบแทนที่น่าสนใจบาง Addi เพิ่มเติม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การอภิปรายการค้นพบของเราให้ข้อมูลสำคัญเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพัฒนาการในเด็กสามารถเรียนรู้โครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ โดยการแทรกแซง เด็กสามารถเรียนรู้สาเหตุโซ่โครงสร้างการปรับปรุงพัฒนาการกับเด็กคนเล็กไม่ได้จัดการเรียนรู้โครงสร้างนี้ในระดับโอกาสข้างบน . แต่เราต้องพิจารณาว่าทำไม 5 และ 6-year-olds ได้อย่างถูกต้องระบุโครงสร้างสาเหตุเป็นอย่างถูกต้องเป็น 7 - 8-year-olds . มุมมองของเราคือการปฏิบัติที่ดีในวินาทีนี้ทดลองประเภทเนื่องจากแนวโน้มในหมู่เด็กหนุ่ม สันนิษฐานว่า เมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นพร้อมกัน โครงสร้างพื้นฐาน คือ สาเหตุ การศึกษาก่อนหน้านี้พบว่า ทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ ให้ใช้ง่าย และการแก้ปัญหาเมื่อพวกเขาสังเกตระบบสามตัวแปรประเภทนี้ของตารางชั่วคราว ( เบิร์นและ McCormack , 2009 , และ lagnado FERNBACH สโลเมิ่น , 2009 , และ สโลเมิ่น 2549 และ McCormack et al . , 2015 ) แน่นอน , McCormack et al . ( 2015 ) พบว่า เด็กจะใช้แบบชั่วคราวชนิดนี้เมื่อต้องเผชิญกับความขัดแย้งทางสถิติข้อมูลผ่านการสังเกตการทำงานของระบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุความน่าจะเป็นหรือผ่านการสังเกตผลของการแทรกแซงในระบบติดตั้งเครื่อง . ดังนั้นประสิทธิภาพที่ดีของเด็กๆบนโครงสร้างสาเหตุมีแนวโน้มที่จะสะท้อนให้เห็นถึงการใช้นี้แก้ปัญหามากกว่าใช้ข้อมูลสถิติที่ได้จากการแทรกแซงในระบบ นี้ก็ตรงไปตรงมาอธิบายการขาดของความสัมพันธ์ระหว่างคุณภาพและนโยบายการปฏิบัติงานโครงสร้างสาเหตุการวิเคราะห์ทางเลือกของเด็กโดยให้ข้อมูลเชิงลึกในการปรับปรุงประสิทธิภาพการพัฒนาการในการพิจารณาถึงห่วงโซ่เชิงสาเหตุ การแทรกแซงอาจจะเริ่มจัดเป็นข้อมูลหรือข้อมูลที่ให้ไม่สามเป็นไปได้สาเหตุโครงสร้าง ผ่านการคัดเลือกทั้งหมด ซึ่งแตกต่างจากกลุ่มที่เก่าแก่ที่สุด คือ อายุของเด็กไม่ได้เลือกหรือข้อมูลเพิ่มเติมมักจะมากกว่าโอกาส มันพิสูจน์แล้วว่ามีผลอย่างไร ศึกษาเพิ่มเติมตัวเลือกการแทรกแซงและวิธีการเหล่านี้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติในรายละเอียดเพิ่มเติมด้วยวิธีการทำงานแบบของเรา การเริ่มต้นการวิเคราะห์วิธีที่มีประสิทธิภาพจำนวนที่ผลิตชุดของการแทรกแซงที่อาจในหลักการแบ่งแยกระหว่างสมมติฐานที่แตกต่างกัน พบว่า กลุ่มเด็กที่ผลิตเช่นชุดเร็วกว่าที่คาดว่าจะเป็นถ้าพวกเขาเพียงแค่เลือกระหว่างการแทรกแซงที่สุ่ม นี่หมายความว่า แม้แต่เด็กที่อายุน้อยที่สุด มีหลักฐานพร้อมที่จะให้ข้อสรุปที่เหมาะสมสาเหตุ . แต่ประสิทธิภาพการแทรกแซงไม่ทำนายผลการปฏิบัติงาน นี้แสดงให้เห็นถึงประสิทธิภาพที่ดีไม่ได้ขึ้นอยู่กับเพียงแค่เริ่มต้นการเลือกปัญหาที่เป็นข้อเท็จจริง disambiguating . เด็กอาจจะลืม หรือล้มเหลวที่จะใช้ประโยชน์จากสิ่งที่พวกเขาได้เห็น และที่ตามมาแซงพวกเขาให้นอกจากนี้ยังอาจมีผลต่อการตัดสินของพวกเขางานนางแบบของเราแนะนำว่าเป็นอย่างนั้น เพราะเราวัดคุณภาพของเด็ก ( ที่เอาลงในบัญชีลำดับเบสที่สมบูรณ์ของการแทรกแซงทำนายสมรรถนะบนโครงสร้างห่วงโซ่เชิงสาเหตุภายใต้ข้อสมมติว่ามีบางส่วนของการลืม ซึ่งแตกต่างจากการแทรกแซงของการปรับปรุงประสิทธิภาพ คุณภาพ อายุ กับเด็กที่ถูกเลือกโดยมีแนวโน้มที่จะเสมอจะช่วยทำให้กระจ่างโครงสร้างสาเหตุจากสิ่งที่พวกเขาได้สังเกต ผลลัพธ์เหล่านี้บ่งชี้ว่า กับการพัฒนาเด็กจะพิถีพิถันมากขึ้นในการเลือกของพวกเขาจากการแทรกแซง และมีผลกระทบต่อโครงสร้างความสัมพันธ์เชิงสาเหตุของการเรียนรู้ทำไมผลของเราพอดีกับสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันอยู่แล้วเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงพัฒนาการของเด็กในการใช้มาตรการเพื่อเรียนรู้เกี่ยวกับระบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ ? ในการออกแบบ การศึกษาของเราที่เราพยายามที่จะให้แน่ใจว่าโดเมนความรู้เฉพาะไม่ได้เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติงาน อย่างไรก็ตาม , นี้ไม่ได้ออกกฎการใช้ประโยชน์จากประเภทของเด็กมาก่อน แต่สำหรับโดเมนทั่วไป เกี่ยวกับธรรมชาติของระบบความสัมพันธ์เชิงสาเหตุ คือว่าเมื่อเหตุการณ์หลายเกิดขึ้นทันทีต่อไปนี้การแทรกแซงโครงสร้างพื้นฐานมีแนวโน้มที่จะเป็นสาเหตุ ( McCormack et al . , 2015 ) เมื่อหลักฐานที่เกิดจากการแทรกแซง ซึ่งสอดคล้องกับสมมติฐานนี้ ( เช่น ในสาเหตุคดี ) แม้แต่เด็กเล็กก็ปฏิบัติหน้าที่ได้ดี อย่างไรก็ตาม เด็กเล็กมีความยากลำบากในการสมมุติฐานบนพื้นฐานของหลักฐานที่ขัดแย้งกันโดยการแทรกแซงของพวกเขา นี้สอดคล้องกับหลักฐานจากวรรณกรรมการเรียนรู้ทางวิทยาศาสตร์ ที่บ่งชี้ว่าเด็กมีความยากลำบากในการมาก่อนและสมมติฐานอาจตรวจไม่สนสถิติหลักฐานที่ไม่สนับสนุนสมมติฐานดังกล่าว และบร็อค แอมเซล ปี 1996 และ คุน et al . , 1988 )นอกจากนี้ การตรวจสอบการเปลี่ยนแปลง พัฒนาในรูปแบบของการแทรกแซงของเด็กการเลือก ( ตารางที่ 1 ) ผลผลิตบางอย่างเพิ่มเติมที่น่าสนใจ โฆษณา