I. Making Monetary UnionFrom the st

I. Making Monetary Union
From the start, the basic analytical approach used to analyze the operation of European
monetary union (EMU) was the theory of optimum currency areas (Mundell, 1961).
Mundell’s framework pointed to different aggregate supply and demand disturbances to
different regions sharing a common currency as the main challenge to a smoothly functioning
monetary union. It pointed to labour mobility – the relocation of workers from
high- to low-unemployment regions – as a key adjustment mechanism. Kenen (1969)
added fiscal institutions for the transfer of resources from booming to depressed regions
as a further adjustment mechanism that might compensate for the absence of an independent
monetary policy.
From the early 1960s, when Mundell wrote his seminal article, through the late 1960s
and the discussions that led up to issuance of theWerner Report, Europe’s early if abortive attempt to move to monetary union, and the early 1990s, when European monetary
integration came onto the front burner with the Delors Report and the Maastricht Treaty,
there were nearly three decades in which to incorporate these insights into economic and
policy analysis. The points made by Mundell, Kenen and their followers were, by then,
familiar to anyone who had taken a first course in international economics. However, the
impact on policy-making was limited by the fact that the literature focused almost entirely
on analytical constructs. There were few efforts to apply it to actual or prospective
monetary unions like the one about to be constructed in Europe.
The most influential economic studies in the 1990s were therefore those that sought to
put empirical flesh on these theoretical bones. The dominant approach involved documenting
the operation of these mechanisms in an existing monetary union like the United
States and marshalling some evidence that their operation was weaker in Europe, and
likely to remain so.1 Blanchard and Katz (1992) documented the importance of interregional
labour mobility at business cycle frequencies in the United States. Sala-i-Martin
and Sachs (1992) showed that the federal tax and transfer system offset as much as 40 per
cent of idiosyncratic shocks to disposable incomes in American states. That these effects
were large did not mean that European monetary integration was unworkable, but the
observation did raise questions about how Europe would compensate for the weakness of
the standard adjustment mechanisms: whether anti-cyclical borrowing at the national level
would be enough to compensate for the absence of fiscal federalism, and whether wage
flexibility could be expected to compensate for the absence of labour mobility.
Bayoumi and Eichengreen (1993) did the same for asymmetric shocks.2 They used
structural vector autoregressions – essentially regressions of GDP growth and inflation on
their own lagged values together with assumptions about adding up constraints and the
presence or absence of contemporaneous effects – to distinguish shocks with a temporary
positive impact on output and permanent positive impact on prices (aggregate demand
shocks) from shocks with a permanent negative impact on output and positive impact on
prices (aggregate supply shocks). They implemented their model using data for EU
Member States and American census regions, obtaining two findings, neither entirely
unexpected. First, disturbances tended to be more asymmetric across EU members than
American regions. Second, this evidence of greater dispersion of disturbances disappeared
when the sample was limited to ‘core Europe’ – to Germany, France, the Benelux
countries and Denmark. This pointed to the desirability of a relatively small monetary
union that did not encompass southern Europe, the United Kingdom and Ireland – regions
where shocks were less symmetric and the suitability of a one-size-fits-all monetary
policy was more dubious.
Informed by these studies, subsequent discussion and analysis proceeded on the
assumption that monetary union would be limited to core Europe – at the outset at least.
The ‘convergence criteria’ of the Maastricht Treaty, which specified limits on the deficits,debts and inflation, interest and exchange rates that EU Member States would have to
satisfy to qualify for membership (as well as specifying certain institutional reforms, such
as making their national central banks independent), were seen as filters to ensure the
desired selectivity. The first unanticipated consequence of the monetary unification
process thus occurred even before the single currency was created: the decision was taken
to include not just the members of the European core (defined by this time to include
Austria, France, Finland, Germany and the Benelux countries, but not Denmark, which
had opted out) but also Italy, Ireland, Portugal and Spain. Greece was then added at the
beginning of 2001.
This is not an outcome that has been adequately explained in the subsequent literature.
Political scientists point to the desire, in France in particular, to avoid a monetary union
in which Germany wielded disproportionate power; surrounding it, Gulliver-like, with a
collection of smaller members was one way of tying it down. In terms of the economics,
fortuitous circumstances strengthening growth and budgets Europe-wide3 may have prevented
the Maastricht Treaty’s deficit and inflation criteria from playing their intended
roles. Italy and Greece used creative accounting to window dress their fiscal accounts
(although this observation does not explain why their EU partners allowed them to get
away with it). That Belgium, otherwise a member of the European core with a strong
claim to admission, had a high debt ratio made it difficult to apply the Maastricht debt
criterion in order to keep out other heavily indebted countries. The fact that in the EU
decisions like that to go ahead with monetary unification are taken by consensus allowed
countries that feared being left behind to credibly threaten to hold up the process (although
here the question is why their agreement could not have been secured, in traditional
European fashion, through the extension of side-payments and concessions in other
areas). Most important, perhaps, was the ability of countries with chronic debt, deficit and
inflation problems to disguise them through temporary and unsustainable fiscal and
monetary tightening during the short period centred on 1997 when the admission decision
was made on the basis of contemporaneous economic outcomes.
Another aspect deserving more attention is why countries like Portugal and Greece,
where economic conditions, and therefore appropriate policies, were not well aligned with
those in core Europe, were so intent on adopting the euro. Herz and Kotios (2000) offer
three answers. First, the euro and its constraints were seen as a useful source of external
discipline on the country’s own erratic policies.With benefit of hindsight, one can say that
this belief that fiscal discipline could be outsourced was more than a little naïve. It
imputed a degree of efficiency to financial markets and to the EU’s Stability and Growth
Pact that neither in fact possessed. The incentive to pursue policies of restraint turned out
to be stronger at the stage when the membership decision was not yet taken than when the
country had gained admission, especially since Maastricht and subsequent treaties made
no provision for an incumbent member of the eurozone being expelled subsequently.
Second, there was the desire to avoid being consigned to second-class status within the
EU as more economic policy decisions were taken at the level of the eurozone. However,
while this may plausibly explain why some countries were anxious for membership, it
does not confront the fact that others (Denmark, for example) did not display the same
anxiety.
Third, there was the belief that adopting the euro would hasten convergence: that
Member States where per capita incomes and labour productivity were low would catch
up faster with the single currency. Adopting the euro would eliminate the erratic monetary
policies that had been an obstacle to catch-up growth in the past. Lower transactions costs
and less policy uncertainty would attract foreign investment, boosting capital formation
and hastening technology transfer. Lower transactions costs Europe-wide would enable
local firms to better exploit economies of scale and scope. The incentive to invest in
structural reforms would be sharpened since countries that failed to reform would lose out
in the competition for footloose factors of production.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

I. การสหภาพทางการเงินจากเริ่มต้น วิธีวิเคราะห์พื้นฐานที่ใช้ในการวิเคราะห์การดำเนินงานของยุโรปสหภาพทางการเงิน (EMU) มีทฤษฎีของสกุลเงินที่เหมาะสม (Mundell, 1961)กรอบของ Mundell ชี้ให้เกิดอุปสงค์และอุปทานรวมแตกต่างกันไปภูมิภาคต่าง ๆ ร่วมสกุลเงินทั่วไปเป็นความท้าทายหลักการทำงานราบรื่นสหภาพทางการเงิน มันชี้ไปเคลื่อนไหวแรงงาน – ย้ายแรงงานจากพื้นที่สูง - การต่ำว่างงานเป็นกลไกการปรับปรุงที่สำคัญ Kenen (1969)เพิ่มสถาบันทางการเงินสำหรับการโอนย้ายทรัพยากรจากเฟื่องฟูกับภูมิภาคตกเป็นกลไกการปรับปรุงที่อาจชดเชยสำหรับการขาดงานของอิสระนโยบายการเงินจากปี 1960 ก่อน เมื่อ Mundell เขียนบทของเขาบรรลุถึง ผ่านปลาย 1960และการสนทนาที่นำไปออกของ theWerner รายงาน ยุโรปก่อนถ้า abortive พยายามไปสหภาพทางการเงิน และในช่วงปี 1990 ค่า เมื่อยุโรปเงินรวมมาลงในเครื่องเขียนหน้ารายงาน Delors และสนธิสัญญามาสทริชต์มีเกือบสามทศวรรษที่รวมเหล่านี้ลึกเศรษฐกิจ และการวิเคราะห์นโยบาย คะแนนโดย Mundell, Kenen และลูกศิษย์ของตนได้ แล้วคุ้นเคยกับทุกคนที่ได้นำหลักสูตรแรกในเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ อย่างไรก็ตาม การผลกระทบต่อ policy-making ถูกจำกัด โดยข้อเท็จจริงที่ว่า วรรณกรรมที่เน้นทั้งหมดในการวิเคราะห์โครงสร้าง มีน้อยพยายามนำไปใช้จริง หรือมีแนวโน้มสหภาพทางการเงินเช่นเดียวกับสร้างในยุโรปการศึกษาเศรษฐกิจมีอิทธิพลสูงสุดในปี 1990 ได้ดังนั้นผู้ที่มีใส่เนื้อประจักษ์บนกระดูกเหล่านี้ทฤษฎี วิธีการหลักเกี่ยวข้องกับเอกสารการดำเนินงานของกลไกเหล่านี้ในสหภาพการเงินที่มีอยู่แล้วเช่นสหรัฐอเมริกาและจัดสรรหลักฐานบางอย่างว่า การทำงานของที่แข็งแกร่งในยุโรป และความสำคัญของฟิตจัดยังคง so.1 Blanchard และทซ (1992)แรงงานเคลื่อนที่ความถี่วงจรธุรกิจในสหรัฐอเมริกา ศาลาไอมาร์ตินและแซคส์ (1992) แสดงให้เห็นว่า ระบบภาษีและโอนย้ายกลางตรงข้ามถึง 40 ต่อร้อยละของแรงกระแทก idiosyncratic จะทิ้งรายได้ในอเมริกาอเมริกัน ว่าลักษณะพิเศษเหล่านี้มีขนาดใหญ่ไม่ได้หมายความ ว่า รวมเงินยุโรปถูก unworkable แต่สังเกตได้ยกคำถามเกี่ยวกับว่ายุโรปจะชดเชยจุดอ่อนของกลไกการปรับปรุงมาตรฐาน: ว่าต่อต้านแบบกู้ยืมในระดับชาติจะสามารถพอที่จะชดเชยสำหรับการขาดงานของเงินระบอบสหพันธรัฐ และค่าจ้างหรือไม่ความยืดหยุ่นอาจจะคาดว่าจะชดเชยสำหรับการขาดงานของแรงเคลื่อนEichengreen (1993) และ Bayoumi ไม่ได้เหมือนกันสำหรับ asymmetric shocks.2 จะใช้ได้โครงสร้างเวกเตอร์ autoregressions – regressions หลักของเศรษฐกิจและอัตราเงินเฟ้อในค่าของตนเอง lagged กับสมมติฐานเกี่ยวกับการเพิ่มค่าข้อจำกัดและหรือผล contemporaneous – แยกแยะแรงกระแทกกับตำแหน่งบวกผลกระทบต่อผลผลิตและผลกระทบในเชิงบวกอย่างถาวรราคา (อุปสงค์มวลรวมแรงกระแทก) จากแรงกระแทกกับผลกระทบเชิงลบแบบถาวรบนผลลัพธ์และผลกระทบในเชิงบวกราคา (รวมอุปทานแรงกระแทก) พวกเขาใช้รูปแบบการใช้ข้อมูลสำหรับ EUรัฐสมาชิกและภูมิภาคอเมริกันสำนึก ได้รับการค้นพบสอง ไม่ทั้งหมดไม่คาดคิด ครั้งแรก การรบกวนมีแนวโน้มเป็น asymmetric เพิ่มเติมสมาชิก EU มากกว่าภูมิภาคอเมริกา สอง หลักฐานมากกว่าการกระจายตัวของแหล่งนี้หายไปเมื่อตัวอย่างที่ถูกจำกัด 'หลักยุโรป' – เยอรมนี ฝรั่งเศส เบเนลักซ์ประเทศและประเทศเดนมาร์ก นี้ชี้ไปที่ชอบธรรมค่อนข้างเล็กเงินสหภาพที่ได้รอบยุโรปใต้ สหราชอาณาจักร และ ไอร์แลนด์ – ภูมิภาคซึ่งแรงกระแทกได้น้อยสมมาตรและความเหมาะสมของการ one-size-fits-all เงินนโยบายไม่แน่นอนมากขึ้นทราบ โดยการศึกษานี้ ตามมาอธิบายและวิเคราะห์ครอบครัวในการอัสสัมชัญที่สหภาพทางการเงินจะได้จำกัดหลักยุโรป – ที่มือน้อย'เงื่อนไขบรรจบกัน' ของสนธิสัญญามาสทริชต์ ซึ่งระบุวงเงินขาดดุล หนี้ และเงินเฟ้อ ดอกเบี้ย และอัตราแลกเปลี่ยนที่รัฐสมาชิก EU จะต้องพึงพอใจเพื่อสมาชิก (รวมทั้งระบุปฏิรูปสถาบันบางอย่าง เช่นเป็นธนาคารกลางของชาติอิสระ), ได้เห็นเป็นตัวกรองเพื่อให้การวิธีที่คุณต้องการ สภาวะสัจจะแรกของการเงินกระบวนการจึงเกิดก่อนสร้างสกุลเงินเดียว: การตัดสินใจที่ถูกนำมารวมสมาชิกหลักยุโรป (กำหนด โดยขณะนี้มีไม่เพียงออสเตรีย ฝรั่งเศส ฟินแลนด์ เยอรมนี และ ประเทศเบเนลักซ์ แต่ไม่เดนมาร์ก ซึ่งมีเลือกออก) แต่ยังอิตาลี ไอร์แลนด์ โปรตุเกส และสเปน กรีซถูกเพิ่มในการจุดเริ่มต้นของปีค.ศ. 2001นี่ไม่ใช่ผลที่เพียงพอถูกอธิบายได้ในวรรณคดีตามมานักวิทยาศาสตร์ทางการเมืองส่อความปรารถนา ในฝรั่งเศสโดยเฉพาะ เพื่อหลีกเลี่ยงสหภาพทางการเงินในเยอรมนีที่ wielded อำนาจนำ ล้อมรอบ กัลลิเวอร์เหมือน มีการคอลเลกชันของสมาชิกขนาดเล็กแบบผูกลงได้ ในแง่ของเศรษฐศาสตร์สถานการณ์ fortuitous เสริมสร้างการเจริญเติบโตและยุโรป wide3 งบประมาณอาจมีป้องกันของสนธิสัญญามาสทริชต์ขาดดุลและเงินเฟ้อเงื่อนไขจากการเล่นของพวกเขาไว้บทบาทการ ใช้สร้างสรรค์บัญชีชุดหน้าต่างบัญชีเงินอิตาลีและกรีซ(แม้ว่านี้สังเกตไม่อธิบายทำไมพันธมิตร EU อนุญาตให้พวกเขาได้รับไปกับมัน) ที่เบลเยี่ยม มิฉะนั้นสมาชิกของยุโรปที่หลักกับแรงเรียกร้องให้ชม มีอัตราส่วนหนี้สินสูงที่ทำให้มันยากใช้หนี้มาสทริชต์เกณฑ์ให้ออกประเทศเป็นหนี้มาก ความจริงที่ในสหภาพยุโรปดำเนินการตัดสินใจเช่นนั้นจะรวมกันเงินตามมติที่ได้รับอนุญาตประเทศที่กลัวถูกทิ้งขู่ credibly คานการ (ถึงแม้ว่าที่นี่คำถามคือทำไมข้อตกลงของพวกเขาอาจไม่มีแล้วความปลอดภัย ในแบบดั้งเดิมแฟชั่นยุโรป ผ่านส่วนขยายของการชำระเงินด้านและสัมปทานในที่อื่น ๆพื้นที่) สำคัญ บางที มีความสามารถของประเทศที่มีหนี้สินเรื้อรัง ขาดดุล และปัญหาเงินเฟ้อเพื่อปลอมตัวพวกเขาผ่านบัญชีชั่วคราว และ unsustainable และขันเงินระยะสั้นศูนย์กลางในปี 1997 เมื่อตัดสินใจสมัครทำตามผล contemporaneous เศรษฐกิจด้านความสนใจเพิ่มมากขึ้นสมควรเป็นเหตุให้ประเทศเช่นโปรตุเกสและกรีซซึ่งภาวะเศรษฐกิจ และนโยบายที่เหมาะสมดังนั้น ก็ไม่ดีสอดคล้องกับในยุโรป หลักได้ดังนึกใช้ยูโร Herz Kotios (2000) เสนอคำตอบที่ 3 ครั้งแรก ยูโรและข้อจำกัดของถูกเห็นเป็นแหล่งประโยชน์ของภายนอกวินัยในนโยบายความเป็นประเทศด้วยประโยชน์ของ hindsight หนึ่งสามารถบอกว่าความเชื่อนี้ว่า วินัยทางการเงินสามารถผลิตนอกบริษัทขำน่ากว่าเล็กน้อยได้ มันimputed ระดับของประสิทธิภาพในตลาดการเงิน และความมั่นคงและเจริญเติบโตของ EUสนธิสัญญาที่ไม่ต้องมีในความเป็นจริง จูงใจให้ติดตามนโยบายของความยับยั้งชั่งใจที่เปิดออกจะแข็งแกร่งในขั้นเมื่อตัดสินใจเป็นสมาชิกไม่ได้กระกว่าเมื่อการประเทศได้รับชม โดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่มาสทริชต์และต่อมาสนธิสัญญาที่ทำไม่จัดเป็นสมาชิก incumbent ของยูโรโซนที่ถูกไล่ออกในเวลาต่อมาที่สอง มีความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงการถูกเหล่านั้นส่งมอบอันดับสองได้รับสถานะภายในEU เพิ่มเติมเป็นการตัดสินใจนโยบายเศรษฐกิจได้นำของยูโรโซน อย่างไรก็ตามขณะนี้ plausibly อาจอธิบายว่า ทำไมบางประเทศถูกพะวงสมาชิก มันเผชิญความจริงที่ว่า ผู้อื่น (เดนมาร์ก ตัวอย่าง) ได้แสดงเหมือนกันความวิตกกังวลที่สาม มีความเชื่อว่า ใช้ยูโรจะเร่งบรรจบกัน: ที่รัฐสมาชิกที่รายได้ต่อหัวและผลิตภาพแรงงานต่ำจะจับอัพเร็ว ด้วยสกุลเงินเดียว ใช้สกุลเงินยูโรจะขจัดการความเงินนโยบายที่เคยเป็นอุปสรรคต่อการเจริญเติบโตจับขึ้นในอดีต ธุรกรรมต้นทุนที่ต่ำกว่าและความไม่แน่นอนน้อยนโยบายจะดึงดูดการลงทุนต่างประเทศ ส่งเสริมการก่อตัวของทุนและ hastening การถ่ายทอดเทคโนโลยี ธุรกรรมต้นทุนที่ต่ำกว่าทั้งยุโรปจะเปิดการใช้งานบริษัทท้องถิ่นเพื่อใช้ประโยชน์เศรษฐกิจของขนาดและขอบเขต จูงใจให้ลงทุนในการปฏิรูปโครงสร้างจะรุนแรงขึ้นเนื่องจากประเทศที่ล้มเหลวในการปฏิรูปจะสูญเสียออกในการแข่งขันสำหรับ footloose ปัจจัยการผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

I. การสหภาพการเงิน
จากจุดเริ่มต้นวิธีการวิเคราะห์พื้นฐานที่ใช้ในการวิเคราะห์การดำเนินงานของยุโรป
สหภาพการเงิน (EMU) เป็นทฤษฎีของพื้นที่สกุลเงินที่เหมาะสม (Mundell 1961).
กรอบ Mundell ของชี้ไปที่อุปทานรวมแตกต่างกันและการรบกวนความต้องการ
ที่แตกต่างกัน ภูมิภาคร่วมกันสกุลเงินร่วมกันเป็นความท้าทายหลักในการทำงานได้อย่างราบรื่น
สหภาพการเงิน มันชี้ไปที่การเคลื่อนย้ายแรงงาน - การย้ายถิ่นฐานของแรงงานจาก
ไฮไปยังภูมิภาคต่ำว่างงาน - เป็นกลไกการปรับตัวที่สำคัญ Kenen (1969)
สถาบันเพิ่มงบประมาณสำหรับการถ่ายโอนทรัพยากรจากเฟื่องฟูไปยังภูมิภาคหดหู่
เป็นกลไกการปรับตัวต่อไปที่อาจจะชดเชยการขาดหายไปของอิสระ
นโยบายการเงิน.
จากต้นปี 1960 เมื่อ Mundell เขียนบทความน้ำเชื้อของเขาผ่านช่วงปลายทศวรรษที่ 1960
และการอภิปรายที่นำขึ้นไปออก theWerner รายงานยุโรปช่วงต้นปีถ้าสำเร็จความพยายามที่จะย้ายไปสหภาพการเงินและต้นปี 1990 เมื่อทางการเงินยุโรป
บูรณาการเดินขึ้นมาบนหน้าเตาที่มีรายงานโลส์และสนธิสัญญามาสทริชท์,
มีเกือบสาม ทศวรรษที่ผ่านมาในการที่จะรวมข้อมูลเชิงลึกเหล่านี้ในทางเศรษฐกิจและ
การวิเคราะห์นโยบาย จุดที่ทำโดย Mundell, Kenen และผู้ติดตามของพวกเขาจากนั้น,
คุ้นเคยกับทุกคนที่ได้รับหลักสูตรแรกในเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ อย่างไรก็ตาม
ผลกระทบต่อการกำหนดนโยบายที่ถูก จำกัด โดยความจริงที่ว่าวรรณกรรมที่เน้นเกือบทั้งหมด
ในการวิเคราะห์โครงสร้าง มีไม่กี่ความพยายามที่จะนำไปใช้กับที่เกิดขึ้นจริงในอนาคตหรือเป็น
สหภาพทางการเงินเช่นเดียวกับที่ถูกสร้างขึ้นในยุโรป.
การศึกษาทางเศรษฐกิจที่มีอิทธิพลมากที่สุดในปี 1990 ดังนั้นจึงมีผู้ที่พยายามที่จะ
ใส่เนื้อเชิงประจักษ์บนกระดูกทฤษฎีเหล่านี้ วิธีการที่โดดเด่นที่เกี่ยวข้องกับการจัดเก็บเอกสารใน
การดำเนินงานของกลไกเหล่านี้ในสหภาพการเงินที่มีอยู่เช่นประเทศ
สหรัฐอเมริกาและจัดสรรหลักฐานบางอย่างที่การดำเนินงานของพวกเขาได้ปรับตัวลดลงในยุโรปและ
มีแนวโน้มที่จะยังคงอยู่ so.1 ลอนชาร์ดและแคทซ์ (1992) เอกสารสำคัญของ Interregional
แรงงาน การเคลื่อนไหวที่ธุรกิจความถี่วงจรในประเทศสหรัฐอเมริกา ศาลา-I-มาร์ติน
และแซคส์ (1992) แสดงให้เห็นว่าภาษีของรัฐบาลกลางและระบบการโอนชดเชยมากที่สุดเท่าที่ 40 ต่อ
ร้อยกระแทกพิสดารรายได้ทิ้งในรัฐอเมริกัน ว่าผลกระทบเหล่านี้
มีขนาดใหญ่ไม่ได้หมายความว่าบูรณาการทางการเงินในยุโรปก็ทำไม่ได้ แต่
ไม่สังเกตซักถามข้อสงสัยเกี่ยวกับวิธียุโรปจะชดเชยความอ่อนแอของ
กลไกการปรับมาตรฐาน: ไม่ว่าการกู้ยืมป้องกันวงกลมในระดับชาติ
จะเพียงพอที่จะชดเชย ตัวตนของสหพันธ์การคลังและไม่ว่าค่าจ้าง
. มีความยืดหยุ่นจะได้รับการคาดหวังว่าจะชดเชยการขาดหายไปของการเคลื่อนย้ายแรงงาน
Bayoumi และ Eichengreen (1993) ก็ทำเช่นเดียวกันสำหรับ shocks.2 ไม่สมมาตรพวกเขาใช้
autoregressions เวกเตอร์โครงสร้าง - เป็นหลักถดถอยของการเจริญเติบโตของจีดีพีและอัตราเงินเฟ้อใน
ค่าความล่าช้าของตัวเองร่วมกับสมมติฐานเกี่ยวกับการเพิ่มขึ้นข้อ จำกัด และ
มีหรือไม่มีผลกระทบสมัย - เพื่อแยกความแตกต่างที่มีแรงกระแทกชั่วคราว
ส่งผลกระทบในเชิงบวกต่อการส่งออกและผลกระทบเชิงบวกถาวรในราคา (รวมความต้องการ
แรงกระแทก) จากแรงกระแทกที่มีผลกระทบทางลบอย่างถาวรในการส่งออก และผลกระทบในเชิงบวกต่อ
ราคา (แรงกระแทกอุปทานรวม) พวกเขาดำเนินการรูปแบบของพวกเขาโดยใช้ข้อมูลสำหรับสหภาพยุโรป
ประเทศสมาชิกและภูมิภาคการสำรวจสำมะโนประชากรอเมริกันได้รับการค้นพบที่สองไม่ได้ทั้งหมด
ที่ไม่คาดคิด ครั้งแรกกับระเบิดมีแนวโน้มที่จะไม่สมมาตรมากขึ้นทั่วสมาชิกสหภาพยุโรปกว่า
ภูมิภาคอเมริกัน ประการที่สองหลักฐานของการกระจายตัวมากขึ้นของการรบกวนนี้หายไป
เมื่อตัวอย่างถูก จำกัด ให้ 'แกนยุโรป' - ไปยังประเทศเยอรมนี, ฝรั่งเศส, เบเนลักซ์
และประเทศเดนมาร์ก นี้ชี้ไปที่ความปรารถนาของตัวเงินค่อนข้างเล็ก
สหภาพที่ไม่ได้ครอบคลุมภาคใต้ของยุโรป, สหราชอาณาจักรและไอร์แลนด์ - ภูมิภาค
ที่แรงกระแทกน้อยสมมาตรและความเหมาะสมของหนึ่งขนาดเหมาะกับทุกการเงิน
นโยบายเป็นที่น่าสงสัยมากขึ้น.
แจ้งจาก การศึกษาเหล่านี้ภายหลังการอภิปรายและการวิเคราะห์เกี่ยวกับการดำเนินการ
สันนิษฐานว่าสหภาพการเงินจะถูก จำกัด ไปยังแกนยุโรป -. ในตอนแรกอย่างน้อย
'เกณฑ์การบรรจบกันของสนธิสัญญา Maastricht ซึ่งระบุข้อ จำกัด เกี่ยวกับการขาดดุลหนี้และอัตราเงินเฟ้อดอกเบี้ยและ อัตราแลกเปลี่ยนที่ประเทศสมาชิกสหภาพยุโรปจะมีการ
ตอบสนองจะมีคุณสมบัติสำหรับการเป็นสมาชิก (เช่นเดียวกับการระบุการปฏิรูปสถาบันบางอย่างเช่น
การทำธนาคารกลางแห่งชาติของพวกเขาเป็นอิสระ) ถูกมองว่าเป็นตัวกรองเพื่อให้แน่ใจว่า
การเลือกที่ต้องการ ผลที่ไม่คาดคิดแรกของการรวมกลุ่มทางการเงิน
ที่เกิดขึ้นในกระบวนการจึงแม้กระทั่งก่อนที่สกุลเงินเดียวที่ถูกสร้างขึ้น: การตัดสินใจที่ถูกนำ
ไปรวมถึงไม่ได้เป็นเพียงสมาชิกของแกนยุโรป (กำหนดโดยในครั้งนี้จะรวมถึง
ออสเตรีย, ฝรั่งเศส, ฟินแลนด์, เยอรมนีและเบเนลักซ์ ประเทศ แต่ไม่เดนมาร์กซึ่ง
ได้เลือกที่จะออก) แต่ยังไอร์แลนด์, อิตาลี, โปรตุเกสและสเปน กรีซถูกเพิ่มเข้ามาแล้วที่
. จุดเริ่มต้นของปี 2001
นี้ไม่ได้เป็นผลที่ได้รับการอธิบายอย่างเพียงพอในวรรณคดีที่ตามมา.
นักวิทยาศาสตร์ทางการเมืองชี้ไปที่ความต้องการในประเทศฝรั่งเศสโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จะหลีกเลี่ยงสหภาพการเงิน
ในเยอรมนีซึ่งใช้อำนาจสัดส่วน; รอบมันเหมือนกัลลิเวอร์กับ
คอลเลกชันของสมาชิกที่มีขนาดเล็กเป็นหนึ่งในวิธีการผูกมันลง ในแง่ของเศรษฐกิจ,
สถานการณ์การเสริมสร้างการเจริญเติบโตโดยไม่เจตนาและงบประมาณยุโรป wide3 อาจจะป้องกันไม่ให้เกิด
การขาดดุลสนธิสัญญา Maastricht และเกณฑ์อัตราเงินเฟ้อจากการเล่นของพวกเขาตั้งใจ
บทบาท อิตาลีและกรีซใช้บัญชีที่สร้างสรรค์ในการแต่งกายที่หน้าต่างบัญชีงบประมาณของพวกเขา
(แม้ว่าการสังเกตนี้ไม่ได้อธิบายว่าทำไมพันธมิตรสหภาพยุโรปของพวกเขาได้รับอนุญาตให้พวกเขาได้รับ
ไปกับมัน) ที่เบลเยี่ยมมิฉะนั้นสมาชิกของแกนยุโรปที่แข็งแกร่ง
เรียกร้องให้เข้ารับการรักษามีอัตราส่วนหนี้สินสูงทำให้มันยากที่จะนำไปใช้หนี้ Maastricht
เกณฑ์ในการที่จะให้ออกจากประเทศอื่น ๆ เป็นหนี้สินจำนวนมาก ความจริงที่ว่าในสหภาพยุโรป
ตัดสินใจเช่นนั้นไปข้างหน้าด้วยการผสมผสานทางการเงินจะได้รับการอนุญาตโดยฉันทามติ
ประเทศที่กลัวถูกทิ้งไว้ข้างหลังจะสนิทขู่ที่จะถือขึ้นกระบวนการ (แม้ว่า
ที่นี่คำถามคือทำไมสัญญาของพวกเขาอาจจะไม่ได้รับการรักษาใน แบบดั้งเดิม
แฟชั่นยุโรปผ่านการขยายตัวของการชำระเงินด้านและสัมปทานอื่น ๆ ใน
พื้นที่) สิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะเป็นความสามารถของประเทศที่มีหนี้เรื้อรังขาดดุลและ
ปัญหาเงินเฟ้อที่จะปกปิดพวกเขาผ่านทางการคลังชั่วคราวและไม่ยั่งยืนและ
การเงินคุมเข้มในช่วงระยะเวลาสั้น ๆ เป็นศูนย์กลางในปี 1997 เมื่อการตัดสินใจเข้ารับการรักษา
ที่ถูกสร้างขึ้นบนพื้นฐานของผลทางเศรษฐกิจสมัย
ด้านสมควรได้รับความสนใจมากขึ้นก็คือว่าทำไมประเทศเช่นโปรตุเกสและกรีซ
ที่มีสภาพเศรษฐกิจและนโยบายที่เหมาะสมจึงไม่ได้สอดคล้องกันได้ดีกับ
ผู้ที่อยู่ในยุโรปแกนมีเจตนาอื่น ๆ การใช้เงินยูโร เฮิร์ซและ Kotios (2000) มี
สามคำตอบ ก่อนที่เงินยูโรและข้อ จำกัด ของมันถูกมองว่าเป็นแหล่งที่มีประโยชน์ของภายนอก
วินัยใน policies.With ผิดปกติของประเทศตัวเองได้รับประโยชน์แห่งการหวนหนึ่งสามารถพูดได้ว่า
ความเชื่อนี้ว่าวินัยทางการคลังอาจจะ outsourced ได้มากกว่าน้อยไร้เดียงสา มัน
ถือว่าระดับของประสิทธิภาพการตลาดการเงินและเสถียรภาพของสหภาพยุโรปและการเจริญเติบโต
สนธิสัญญาว่าไม่ว่าในความเป็นจริงครอบครอง แรงจูงใจในการดำเนินนโยบายของความยับยั้งชั่งใจเปิดออก
จะแข็งแกร่งในขั้นตอนการตัดสินใจเมื่อสมาชิกไม่ได้ถ่ายเลยกว่าเมื่อ
ประเทศได้เข้ารับการรักษาได้รับโดยเฉพาะอย่างยิ่งตั้งแต่ Maastricht และสนธิสัญญาที่ตามมาทำให้
ไม่มีบทบัญญัติสำหรับสมาชิกหน้าที่ของยูโรโซนที่ถูกไล่ออก .
ประการที่สองมีความปรารถนาที่จะหลีกเลี่ยงการถูกนำกลับไปสู่สถานะชั้นสองภายใน
สหภาพยุโรปเป็นมากกว่าการตัดสินใจนโยบายเศรษฐกิจถูกนำในระดับของยูโรโซน อย่างไรก็ตาม
ขณะนี้มีเหตุผลอาจอธิบายว่าทำไมบางประเทศก็อยากเป็นสมาชิกก็
ไม่ได้เผชิญหน้ากับความจริงที่ว่าคนอื่น ๆ (เดนมาร์ก, เป็นต้น) ไม่ได้แสดงเดียวกัน
ความวิตกกังวล.
ประการที่สามมีความเชื่อว่าการใช้เงินยูโรจะเร่งการบรรจบกัน: ที่
ประเทศสมาชิกที่มีรายได้ต่อหัวของประชากรและผลิตภาพแรงงานต่ำจะจับ
ขึ้นมาได้เร็วขึ้นด้วยสกุลเงินเดียว การนำเงินยูโรจะกำจัดการเงินผิดปกติ
นโยบายที่ได้รับเป็นอุปสรรคต่อการเจริญเติบโตจับขึ้นในอดีตที่ผ่านมา ค่าใช้จ่ายในการทำธุรกรรมที่ลดลง
และความไม่แน่นอนของนโยบายน้อยจะดึงดูดการลงทุนจากต่างประเทศ, การส่งเสริมการสะสมทุน
และเร่งการถ่ายโอนเทคโนโลยี ค่าใช้จ่ายที่ต่ำกว่าการทำธุรกรรมยุโรปกว้างจะช่วยให้
บริษัท ท้องถิ่นที่ดีในการใช้ประโยชน์จากการประหยัดจากขนาดและขอบเขต แรงจูงใจในการลงทุนใน
การปฏิรูปโครงสร้างจะต้องรุนแรงขึ้นตั้งแต่ประเทศที่ล้มเหลวในการปฏิรูปจะสูญเสียออกมา
ในการแข่งขันสำหรับปัจจัยที่ชอบท่องเที่ยวของการผลิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันสร้างสหภาพการเงิน
ตั้งแต่เริ่มต้น , วิธีการวิเคราะห์พื้นฐานที่ใช้ในการวิเคราะห์การดำเนินงานของสหภาพการเงินยุโรป
( EMU ) คือทฤษฎีของเขตเงินตราที่เหมาะสม ( มันเดล , 1961 ) .
มันเดลกรอบชี้อุปทานรวมและอุปสงค์ที่แตกต่างกันในภูมิภาคต่าง ๆ

ใช้สกุลเงินร่วมกันเป็นความท้าทายหลัก ทำงานได้อย่างราบรื่น
สหภาพการเงิน .มันชี้แรงงานเคลื่อนย้ายโดยย้ายแรงงานจาก
สูง - ภูมิภาคการว่างงานต่ำและเป็นกลไกการปรับคีย์ kenen ( 1969 )
เพิ่มสถาบันการคลังเพื่อการโอนทรัพยากรจากเฟื่องฟูที่จะหดหู่ภูมิภาค
เป็นเพิ่มเติมการปรับกลไกที่อาจจะชดเชยการขาดนโยบายการเงินอิสระ
.
จากต้นปี 1960 ,เมื่อมันเดลล์เขียนบทความอสุจิของเขาผ่านปลายทศวรรษที่ 1960
และการอภิปรายที่นำไปสู่การออกรายงาน thewerner ของยุโรปก่อนถ้าทำแท้งพยายามที่จะย้ายไปยังสหภาพการเงิน และช่วงต้นทศวรรษ 1990 เมื่อระบบการเงินยุโรปมาไว้บนเตา
ด้านหน้ากับ delors รายงานและสนธิสัญญา Maastricht ,
มีเกือบสามทศวรรษซึ่งรวมข้อมูลเชิงลึกนี้ในการวิเคราะห์นโยบายเศรษฐกิจและ

จุดที่ทำโดยมันเดล kenen , และผู้ติดตามของพวกเขาอยู่ด้วยแล้ว
คุ้นเคยกับทุกคนที่ได้นำหลักสูตรแรกในเศรษฐศาสตร์ระหว่างประเทศ อย่างไรก็ตาม ผลกระทบต่อการกำหนดนโยบาย (
โดยข้อเท็จจริงที่ว่า วรรณกรรมที่เน้นเกือบทั้งหมด
วิเคราะห์โครงสร้าง .มีความพยายามน้อยที่จะใช้มันจริง หรืออนาคต
สหภาพทางการเงินเหมือนหนึ่งจะถูกสร้างขึ้นในยุโรป .
การศึกษาทางเศรษฐกิจที่มีอิทธิพลมากที่สุดในทศวรรษที่ 1990 ดังนั้นผู้ที่พยายามจะใส่เนื้อกับกระดูก
เชิงทฤษฎีเหล่านี้ วิธีการที่เด่นที่เกี่ยวข้องเอกสาร
การดําเนินงานของกลไกเหล่านี้ในสหภาพการเงินที่มีอยู่ เช่น สหรัฐ