CENOCERATOPSIAAcross the warmer par

CENOCERATOPSIA

Across the warmer parts of the globe, herds of giant herbivorous ornithopods dominate the landscape. However, when trudging through the forests and swamps of tropical Asia, and to a lesser extent tropical Africa and South America, observers will often come face to face with dinosaurs of a very different kind – the parrot-beaked ceratopsians.


HISTORY

The ceratopsians first appeared in Early Cretaceous Asia and soon branched into two successful Laurasian groups (among several smaller ones). The Asian Protoceratopsidae were comparatively primitive forms that were usually hornless or, at most, in possession of a small nasal horn. While staying small, they became exceedingly abundant in places like the arid plains of Mongolia. Far more spectacular were members of the North American family Ceratopsidae which attained huge sizes (sometimes surpassing today's Indian megahorn, see below) and sported a dizzying array of facial horns, spikes and bosses. During the Campanian perhaps a dozen species of these frilled giants marched along the western shores of the interior seaway. However, as the Maastrichtian progressed, ceratopsid diversity waned.

The family made a comeback of sorts during the Palaeocene and Early Eocene, evolving into spectacular behemoths such as †Brontoceratops, the most massive ceratopsian ever known. Alas, these magnificent beasts vanished around the Eocene-Oligocene boundary.

At the same time, however, their smaller protoceratopsid cousins were having a more productive time. They grew larger and stranger, moving into niches vacated by their recently departed cousins. In terms of higher-level diversity, the Late Oligocene was the heyday of the protoceratopsids when a variety of weird lineages could be found throughout the Northern Hemisphere.

As the Neogene dawned, a number of factors conspired against this parrot-beaked menagerie. The Haughton impact at the close of the Oligocene led to localized extinctions in Asia and practically wiped them out in North America. Finally they quite certainly had difficulty coping with the spreading grasslands. The narrow beaks and slicing dentition of most species was great for tearing into tough bark and cycads, but considerably less efficient at processing grass than the square bills and grinding teeth of hadrosaurs. While the other groups dwindled, one line of protoceratopsids abandoned the characteristic scissor-teeth of their ancestors, allowing them to exploit a wider range foods (although they never produced a specialised grazer). These were the Caenoceratopia, which by the Late Miocene had regained much evolutionary lost ground. They soon became the dominant large browsers of southern Eurasia and made headway into Africa.

During the Pliocene or perhaps end-Miocene, they entered North America and marched across the Panama isthmus to become established in South America for the first time (as far as we know) in ceratopsian history. Then came the climatic seesaw that was the Quaternary. The lush woodlands which the ceratopsians favored appeared and vanished with the ebb and flow of the glaciers to the north. Today the caenoceratopians are no longer present in North America and northern Eurasia; but they continue to thrive in the warmer parts of Asia, Africa and throughout South and Central America.

FEATURES

One glance at its homely face is enough identify the creature in front of you as a ceratopsian. A unique bone called the rostral sits at the tip of the snout and, when combined with the predentary at the tip of the lower jaw, creates a narrow beak. Jutting out the back of its skull is a frill of bone formed by the parietals and squamosals. This frill can be used for display as well as providing an extended surface area for huge jaw muscles, giving the animal a formidable bite. Members of the extant clade Caenoceratopia share a number of additional features which separate them from their protoceratopsid ancestors. The ischium is now fairly straight, losing the pronounced downward curve. On the face, many of the ornamental features of the long extinct Ceratopsidae have convergently re-evolved, including horns on the nose and brows. Unlike the smooth-edged frill of protoceratopsians, those of caenoceratopsians may be decorated with prominent knobs and spikes.

The most characteristic feature is, however, in the teeth. The tooth batteries of early ceratopsians were arranged to form a set of vertical blades. In effect, they chewed their food with a set of garden shears – a trait which probably allowed them to subsist on tougher vegetation than their contemporaries. (This feature is still used by the undaurs, which in general eat tougher stuff than the gihugrongos with which they coexist.) However, it is difficult to imagine this mechanism as being anywhere as effective as the grinding batteries of hadrosaurs.

When the caenoceratopians appeared in the Late Oligocene, their dentition progressively shifted towards a duckbill-like configuration where the crowns of the teeth rasp against each other to crush and grind plant food. This made chewing far more efficient than in earlier designs and was probably the key to their success. However, the teeth of caenoceratopians can easily be distinguished from those of hadrosaurs in being fewer in number, more robust in form and two to four times larger relative to body size. The teeth often bear prominent cusps and ridges which helps them to process plant matter that most ornithopods consider unpalatable.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

CENOCERATOPSIAในส่วนของโลกที่อุ่น ฝูงยักษ์ herbivorous ornithopods ครองภูมิทัศน์ อย่างไรก็ตาม เมื่อ trudging ผ่านป่าไม้และหนองน้ำของเอเชียเขตร้อน และขอบเขตอาฟริกาและอเมริกาใต้น้อยกว่า ผู้สังเกตการณ์จะมัก face to face with ไดโนเสาร์ชนิดแตกต่างกันมาก – ceratopsians beaked นกแก้วประวัติCeratopsians การปรากฏตัวครั้งแรก ในเอเชียก่อน Cretaceous และเร็ว ๆ นี้ branched เป็น Laurasian ประสบความสำเร็จ 2 กลุ่ม (หมู่หลายคนเล็ก) Protoceratopsidae เอเชียฟอร์มดั้งเดิมดีอย่างหนึ่งที่มักจะ hornless หรือ ที่สุด ในความครอบครองของแตรเล็กโพรงจมูก ได้ พักเล็ก พวกเขากลายเป็นไปมากมายในสถานที่เช่นราบแห้งแล้งของมองโกเลีย สมาชิกของครอบครัวอเมริกันเหนือ Ceratopsidae ที่ได้ขนาดใหญ่ (บางครั้ง surpassing megahorn อินเดียวันนี้ ดูด้านล่าง) และ sported เรย์ระหว่างหน้าแตร spikes และผู้บังคับบัญชา ได้งดงามมาก ในระหว่างการ Campanian ทีโหลพันธุ์ยักษ์เหล่านี้ครุยเดินตามชายฝั่งตะวันตกของ seaway ภายใน อย่างไรก็ตาม ขณะที่ Maastrichtian หน้าไปเพียงใด ความหลากหลาย ceratopsid wanedครอบครัวได้กลับมาประเภท Palaeocene และ Eocene ต้น พัฒนาเป็น behemoths งดงามเช่น †Brontoceratops, ceratopsian ขนาดใหญ่ที่สุดที่เคยรู้จัก อนิจจา สัตว์สวยงามเหล่านี้ศาสดารอบขอบ Eocene Oligoceneในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม ลูกพี่ลูกน้องของพวกเขา protoceratopsid ขนาดเล็กได้มีเวลามากขึ้น พวกเขาเติบโตใหญ่ และคนแปลก หน้า ย้ายไปตรงไหน vacated โดยลูกพี่ลูกน้องของพวกเขาเพิ่งพรากจากกันมา ในแง่ของความหลากหลายสูงกว่า Oligocene สายมั่งคั่งของ protoceratopsids เมื่อพบความหลากหลายของเชื้อชาติแปลกตลอดซีกโลกเหนือเป็นยุคนีโอจีนจะเริ่มขึ้น ปัจจัยสมคบกันกับ menagerie นี้นกแก้ว beaked Haughton ผลกระทบที่ปิด Oligocene ที่นำไป extinctions เป็นภาษาท้องถิ่นในเอเชีย และจริงเช็ดพวกเขาออกในอเมริกาเหนือ ในที่สุด พวกเขาค่อนข้างแน่นอนมีปัญหาเผชิญกับ grasslands ประมาณ Beaks แคบและแบ่ง dentition พันธุ์มากที่สุดถูกฉีกขาดเป็นเปลือกเหนียวและ cycads มาก แต่มากน้อยประสิทธิภาพประมวลผลหญ้ากว่าใบสี่เหลี่ยม และบดฟันของ hadrosaurs ในขณะที่กลุ่มอื่น ๆ dwindled, protoceratopsids บรรทัดหนึ่งถูกทอดทิ้งสุนัขฟันลักษณะของบรรพบุรุษ อนุญาตให้ใช้ประโยชน์อาหารช่วงกว้าง (แม้ว่าพวกเขาไม่เคยผลิต grazer พิเศษ) เหล่านี้ถูก Caenoceratopia ซึ่ง โดย Miocene สายได้จากพื้นดินหายไปมากวิวัฒนาการ พวกเขาเร็ว ๆ นี้กลายเป็น เบราว์เซอร์ใหญ่หลักของทวีปยูเรเชียทางตอนใต้ และเจริญก้าวหน้าในแอฟริกาDuring the Pliocene or perhaps end-Miocene, they entered North America and marched across the Panama isthmus to become established in South America for the first time (as far as we know) in ceratopsian history. Then came the climatic seesaw that was the Quaternary. The lush woodlands which the ceratopsians favored appeared and vanished with the ebb and flow of the glaciers to the north. Today the caenoceratopians are no longer present in North America and northern Eurasia; but they continue to thrive in the warmer parts of Asia, Africa and throughout South and Central America.FEATURESOne glance at its homely face is enough identify the creature in front of you as a ceratopsian. A unique bone called the rostral sits at the tip of the snout and, when combined with the predentary at the tip of the lower jaw, creates a narrow beak. Jutting out the back of its skull is a frill of bone formed by the parietals and squamosals. This frill can be used for display as well as providing an extended surface area for huge jaw muscles, giving the animal a formidable bite. Members of the extant clade Caenoceratopia share a number of additional features which separate them from their protoceratopsid ancestors. The ischium is now fairly straight, losing the pronounced downward curve. On the face, many of the ornamental features of the long extinct Ceratopsidae have convergently re-evolved, including horns on the nose and brows. Unlike the smooth-edged frill of protoceratopsians, those of caenoceratopsians may be decorated with prominent knobs and spikes.The most characteristic feature is, however, in the teeth. The tooth batteries of early ceratopsians were arranged to form a set of vertical blades. In effect, they chewed their food with a set of garden shears – a trait which probably allowed them to subsist on tougher vegetation than their contemporaries. (This feature is still used by the undaurs, which in general eat tougher stuff than the gihugrongos with which they coexist.) However, it is difficult to imagine this mechanism as being anywhere as effective as the grinding batteries of hadrosaurs.When the caenoceratopians appeared in the Late Oligocene, their dentition progressively shifted towards a duckbill-like configuration where the crowns of the teeth rasp against each other to crush and grind plant food. This made chewing far more efficient than in earlier designs and was probably the key to their success. However, the teeth of caenoceratopians can easily be distinguished from those of hadrosaurs in being fewer in number, more robust in form and two to four times larger relative to body size. The teeth often bear prominent cusps and ridges which helps them to process plant matter that most ornithopods consider unpalatable.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

CENOCERATOPSIA ข้ามส่วนที่อบอุ่นของโลกฝูง ornithopods พืชยักษ์ครองภูมิทัศน์ แต่เมื่อ trudging ผ่านป่าและหนองน้ำเขตร้อนของเอเชียและในระดับน้อยเขตร้อนแอฟริกาและอเมริกาใต้สังเกตการณ์มักจะมาเผชิญหน้ากับไดโนเสาร์ชนิดที่แตกต่างกันมาก - ceratopsians นกแก้วจงอย. ทาง HISTORY ceratopsians ปรากฏตัวครั้งแรก ในช่วงต้นยุคเอเชียและเร็ว ๆ นี้แยกออกเป็นสองกลุ่ม Laurasian ที่ประสบความสำเร็จ (ในขนาดเล็กหลายคน) เอเชีย Protoceratopsidae เป็นรูปแบบดั้งเดิมเมื่อเทียบกับที่มักจะทะลึ่งหรืออย่างมากที่สุดในความครอบครองของฮอร์นจมูกเล็ก ในขณะที่อยู่เล็ก ๆ พวกเขากลายเป็นที่อุดมสมบูรณ์เหลือเกินในสถานที่เช่นที่ราบแห้งแล้งของประเทศมองโกเลีย ฟางดงามมากเป็นสมาชิกของอเมริกาเหนือครอบครัว Ceratopsidae ซึ่งบรรลุขนาดใหญ่ (บางครั้งแซงหน้าอินเดีย megahorn วันนี้ดูด้านล่าง) และสวมอาร์เรย์ dizzying ของเขาใบหน้าแหลมและผู้บังคับบัญชา ระหว่าง Campanian อาจจะเป็นสายพันธุ์โหลของยักษ์ใหญ่ลูกไม้เหล่านี้เดินตามชายฝั่งตะวันตกของทะเลที่ตกแต่งภายใน แต่เป็น Maastrichtian ก้าวหน้าหลากหลาย ceratopsid จางหายไป. ครอบครัวกลับมาแปลก ๆ ในช่วง Palaeocene และต้น Eocene พัฒนาเป็น behemoths ที่งดงามเช่น† Brontoceratops, ceratopsian ขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยรู้จักกัน อนิจจาสัตว์งดงามเหล่านี้หายไปรอบเขตแดน-Eocene Oligocene. ในเวลาเดียวกัน แต่มีขนาดเล็กของพวกเขาญาติ protoceratopsid กำลังมีช่วงเวลาที่มีประสิทธิผลมากขึ้น พวกเขาเติบโตมีขนาดใหญ่และคนแปลกหน้า, เคลื่อนย้ายเข้าไปในซอกว่างจากญาติของพวกเขาออกไปเมื่อเร็ว ๆ นี้ ในแง่ของความหลากหลายในระดับที่สูงขึ้นในช่วงปลาย Oligocene เป็นความมั่งคั่งของ protoceratopsids เมื่อความหลากหลายของ lineages แปลกสามารถพบได้ทั่วซีกโลกเหนือ. ในฐานะที่เป็น Neogene dawned จำนวนของปัจจัยที่คิดร้ายต่อนี้สัตว์นกแก้วจงอย ผลกระทบ Haughton ที่ใกล้ชิดของ Oligocene นำไปสู่การสูญพันธุ์ท้องถิ่นในเอเชียและในทางปฏิบัติเช็ดพวกเขาออกในทวีปอเมริกาเหนือ ในที่สุดพวกเขาค่อนข้างมีความยากลำบากอย่างแน่นอนในการรับมือกับการแพร่กระจายของทุ่งหญ้า จะงอยปากแคบและงอกหั่นของสายพันธุ์มากที่สุดคือที่ดีสำหรับการฉีกขาดเป็นเปลือกยากและปรง แต่มีประสิทธิภาพน้อยมากอยู่ที่หญ้าประมวลผลกว่าค่าตารางและบดฟันของ hadrosaurs ในขณะที่กลุ่มอื่น ๆ ลดน้อยลง, หนึ่งบรรทัดของ protoceratopsids ร้างลักษณะขากรรไกรฟันของบรรพบุรุษของพวกเขาอนุญาตให้มีการใช้ประโยชน์จากอาหารที่หลากหลายมากขึ้น (แม้ว่าพวกเขาไม่เคยผลิตหญ้าพิเศษ) เหล่านี้เป็น Caenoceratopia ซึ่งโดยปลายยุคได้คืนมากวิวัฒนาการพื้นดินหายไป พวกเขาก็กลายเป็นเบราว์เซอร์ที่มีขนาดใหญ่ที่โดดเด่นของยูเรเซียใต้และความคืบหน้าในแอฟริกา. ในช่วง Pliocene หรือบางทีอาจจะสิ้นยุคที่พวกเขาเข้าอเมริกาเหนือและเดินข้ามคอคอดปานามาจะกลายเป็นที่จัดตั้งขึ้นในทวีปอเมริกาใต้เป็นครั้งแรก (เท่าที่เรา รู้) ในประวัติศาสตร์ ceratopsian จากนั้นก็มากระดานหกภูมิอากาศที่เป็น Quaternary ป่าเขียวชอุ่มซึ่ง ceratopsians ชื่นชอบปรากฏตัวขึ้นและหายไปกับการลดลงและการไหลของธารน้ำแข็งไปทางทิศเหนือ วันนี้ caenoceratopians จะไม่อยู่ในทวีปอเมริกาเหนือและทางตอนเหนือของยูเรเซีย; แต่พวกเขายังคงเติบโตได้ดีในส่วนที่อบอุ่นของเอเชียแอฟริกาและทั่วภาคใต้และอเมริกากลาง. คุณสมบัติหนึ่งอย่างรวดเร็วที่ใบหน้าเรียบง่ายของมันจะมากพอที่ระบุสิ่งมีชีวิตในหน้าของคุณเป็น ceratopsian กระดูกที่ไม่ซ้ำกันเรียกว่า rostral นั่งอยู่ที่ปลายจมูกและเมื่อรวมกับ predentary ที่ปลายสุดของขากรรไกรล่างสร้างจะงอยปากแคบ ยื่นออกไปทางด้านหลังของกะโหลกศีรษะที่เป็นฝอยกระดูกที่เกิดขึ้นจาก parietals และ squamosals เกร็ดนี้สามารถใช้สำหรับการแสดงผลเช่นเดียวกับการให้พื้นที่ผิวที่เพิ่มขึ้นสำหรับกล้ามเนื้อขากรรไกรขนาดใหญ่ให้สัตว์กัดที่น่ากลัว สมาชิกของ clade Caenoceratopia ที่ยังหลงเหลืออยู่ร่วมกันเป็นจำนวนมากคุณลักษณะเพิ่มเติมที่แยกพวกเขาออกมาจากบรรพบุรุษของพวกเขา protoceratopsid ischium อยู่ในขณะนี้เป็นธรรมตรงแพ้โค้งลงเด่นชัด บนใบหน้าหลายส่วนของคุณสมบัติของประดับ Ceratopsidae สูญพันธุ์มานาน convergently ใหม่พัฒนารวมทั้งแตรบนจมูกและคิ้ว ซึ่งแตกต่างจากฝอยขอบเรียบของ protoceratopsians พวก caenoceratopsians อาจจะตกแต่งด้วยลูกบิดที่โดดเด่นและ spikes. ลักษณะเด่นที่สุดคือ แต่ในฟัน แบตเตอรี่ฟันของ ceratopsians ต้นถูกจัดในรูปแบบชุดของใบมีดในแนวตั้ง ผลที่พวกเขาเคี้ยวอาหารของพวกเขากับชุดของกรรไกรสวน - ลักษณะที่อาจจะได้รับอนุญาตให้มีอยู่ในพืชผักที่รุนแรงกว่าโคตรของพวกเขา (คุณสมบัตินี้ยังคงใช้ undaurs ซึ่งโดยทั่วไปกินสิ่งที่รุนแรงกว่า gihugrongos กับที่พวกเขาอยู่ร่วมกัน.) แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่ากลไกนี้เป็นที่ใดก็ได้ที่มีประสิทธิภาพเป็นแบตเตอรี่บด hadrosaurs. เมื่อ caenoceratopians ปรากฏ ใน Oligocene ปลายงอกของพวกเขาก้าวหน้าขยับไปกำหนดค่า duckbill เหมือนที่ครอบฟันของตะไบฟันกับแต่ละอื่น ๆ ที่จะบดขยี้และอาหารพืชบด นี่เองที่ทำให้เคี้ยวไกลที่มีประสิทธิภาพมากกว่าในการออกแบบก่อนหน้านี้และอาจจะเป็นกุญแจสู่ความสำเร็จของพวกเขา แต่ฟันของ caenoceratopians สามารถจะแตกต่างไปจากผู้ hadrosaurs ในการเป็นจำนวนน้อยที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นในรูปแบบและ 2-4 ครั้งญาติขนาดใหญ่กับขนาดร่างกาย ฟันมักจะแบก cusps ที่โดดเด่นและสันเขาซึ่งจะช่วยให้พวกเขาที่จะดำเนินการเรื่องพืชที่มากที่สุด ornithopods พิจารณาไม่อร่อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

cenoceratopsia

ในส่วนที่อบอุ่นของโลกของฝูงยักษ์พืชนิโธพอดครองภูมิทัศน์ อย่างไรก็ตาม เมื่อต้องมาเดินผ่านป่าและหนองน้ำของเอเชียเขตร้อน และน้อยกว่าขอบเขตเขตร้อนของทวีปแอฟริกาและอเมริกาใต้ เขามักจะเผชิญหน้ากับไดโนเสาร์ของชนิดแตกต่างกันมากสำหรับนกแก้วปากเซอราท็ เซียน




ประวัติการปรากฏตัวครั้งแรกในช่วงต้นยุคครีเทเชียสเซอราท็ เซียนและเอเชียแล้วแตกแขนงออกเป็น 2 กลุ่ม laurasian ประสบความสำเร็จ ( ในขนาดเล็กหลาย ) การ protoceratopsidae เอเชียเปรียบเทียบรูปแบบดั้งเดิมที่มักจะ hornless หรือ มากที่สุด ในความครอบครองของจมูกเล็กฮอร์น ที่พักขนาดเล็ก พวกเขาเป็นยิ่งนักดาษดื่นในสถานที่เช่นที่ราบแห้งแล้งของมองโกเลียไกลมากขึ้นที่งดงามถูกสมาชิกของอเมริกาเหนือครอบครัวเซราท็อปซิดีซึ่งบรรลุขนาดใหญ่ ( บางครั้งเหนือกว่า megahorn อินเดียวันนี้ดูด้านล่าง ) และ sported เป็น dizzying ของใบหน้าเขา แหลม และผู้บังคับบัญชา ในช่วง campanian บางทีโหลชนิดของยักษ์เซเหล่านี้เดินตามชายฝั่งตะวันตกของทะเลมีคลื่นภายใน แต่เป็น Maastrichtian ขึ้นความหลากหลาย ceratopsid waned

ครอบครัวทำให้การกลับมาของประเภทระหว่างพาลีโอซีนและต้นอีโอซีนซึ่งเป็น behemoths งดงามเช่นภีษมะ brontoceratops , เซอราทอปเชียนใหญ่ที่สุดที่เคยรู้จัก อนิจจา สัตว์เหล่านี้งดงามหายไปรอบอีโอซีนโอลิเขตแดน

ในเวลาเดียวกัน อย่างไรก็ตาม พวกเขามีขนาดเล็ก protoceratopsid ญาติมีเวลามากขึ้นพวกเขาเติบโตขนาดใหญ่และคนแปลกหน้า ย้ายเข้าย้ายออกของ niches โดยเมื่อเร็วๆ นี้ ก็ญาติกัน ในแง่ของระดับความหลากหลาย โอลิสายคือความมั่งคั่งของ protoceratopsids เมื่อความหลากหลายของพันธุ์แปลก ๆอาจจะพบตลอดซีกโลกเหนือ .

เป็นยุคนีโอจีน dawned หมายเลขของปัจจัยที่เกิดขึ้นนี้นกแก้วปากสวนสัตว์ป่า .ส่วนฮอเติ้นผลกระทบที่ใกล้ชิดของโอลินำไปสู่การสูญพันธุ์ในถิ่นเอเชียและในทางปฏิบัติเช็ดพวกเขาออกในทวีปอเมริกาเหนือ ในที่สุดพวกเขาก็ค่อนข้างแน่นอนมีความยากลำบากในการรับมือกับการแพร่กระจายทุ่งหญ้า มีจงอยปากแคบและหั่นฟันชนิดมากที่สุด คือ ที่ดีสำหรับฉีกเปลือกเหนียว และปรงใน ,แต่น้อยมากที่มีประสิทธิภาพในการประมวลผลหญ้ากว่าตั๋วตารางและบดฟันของแฮดโดรซอร์ . ขณะที่อีกกลุ่มลดลง หนึ่งบรรทัดของ protoceratopsids ทิ้งกรรไกรลักษณะฟันของบรรพบุรุษของพวกเขาที่ช่วยให้พวกเขาใช้ประโยชน์จากช่วงกว้างอาหาร ( แม้ว่าพวกเขาจะไม่ผลิตเฉพาะ grazer ) เหล่านี้เป็น caenoceratopia ,ซึ่งโดยมากมี regained สมัยไมโอซีนสายวิวัฒนาการสูญเสียพื้นดิน พวกเขาเร็ว ๆนี้กลายเป็นขนาดใหญ่และทำให้เบราว์เซอร์เด่นของภาคใต้ในความคืบหน้าในแอฟริกา

ช่วงสมัยไพลโอซีนหรือบางทีจบสมัยไมโอซีน พวกเขาเข้าไปในทวีปอเมริกาเหนือและเดินข้ามคอคอดปานามากลายเป็นก่อตั้งขึ้นในอเมริกาใต้เป็นครั้งแรก ( เท่าที่เรารู้ ) ในประวัติศาสตร์เซอราทอปเชียน .จากนั้นก็มาถึงภูมิอากาศกระดานหกที่วิชาการ . ไม้ป่าที่ปรากฏและหายไปกับเซอราท็ เซียนโปรดลดลงและการไหลของธารน้ำแข็งไปทางทิศเหนือ วันนี้ caenoceratopians ไม่มีอยู่ในทวีปอเมริกาเหนือและตอนเหนือของทวีปยูเรเชีย แต่พวกเขายังคงเจริญในส่วนที่อบอุ่นของทวีปเอเชีย แอฟริกา และทั่วภาคใต้และอเมริกากลาง .



คุณสมบัติหนึ่งมองใบหน้าเรียบๆของมันคือพอระบุสิ่งมีชีวิตตรงหน้าเป็นเซอราทอปเชียน . กระดูกที่เป็นเอกลักษณ์ เรียกว่า ย่อยที่ตั้งอยู่ที่ปลายจมูก และเมื่อรวมกับ predentary ที่ส่วนปลายของขากรรไกรล่าง สร้างปากแคบ ที่ยื่นออกมาด้านหลังของกะโหลกศีรษะของมันเป็นฝอยของกระดูกที่เกิดจาก parietals และ squamosals .ชายครุยนี้สามารถใช้เพื่อแสดง รวมทั้งมีการขยายพื้นที่ผิวสำหรับกล้ามเนื้อขากรรไกรขนาดใหญ่ ให้สัตว์กินน่ากลัว สมาชิกของ caenoceratopia clade เท่าที่มีอยู่แบ่งปันหลายคุณลักษณะเพิ่มเติมที่แยกพวกเขาจากบรรพบุรุษ protoceratopsid ของพวกเขา ส่วนกระดูกก้นคือตอนนี้ค่อนข้างตรงไปจะโค้งลงชัดเจน บนใบหน้าหลายคุณสมบัติที่ประดับของเซราท็อปซิดีสูญพันธุ์มานาน convergently กำลังพัฒนารวมทั้งแตรบนจมูก และคิ้ว ซึ่งแตกต่างจากเรียบขอบชายครุยของ protoceratopsians เหล่านั้น caenoceratopsians อาจจะตกแต่งด้วยลูกบิดที่โดดเด่นและ spikes .

จุดเด่นที่สุดคือ , อย่างไรก็ตาม , ในฟันฟันแบตเตอรี่ก่อนเซอราท็ เซียนจัดแบบชุดของใบมีดในแนวตั้ง ผล พวกเขาเคี้ยวอาหารของพวกเขากับชุดของกรรไกรสวน–คุณลักษณะที่อาจจะทำให้พวกเขามีอยู่ในพืชมากกว่าโคตรของพวกเขา ( คุณสมบัตินี้ยังใช้โดย undaurs ซึ่งโดยทั่วไปกินของยากกว่า gihugrongos ซึ่งพวกเขาอยู่ร่วมกัน ) อย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการถึงกลไกนี้เป็นอย่างมีประสิทธิภาพทุกที่เท่าที่คัฟ แบตเตอรี่ของแฮดโดรซอร์

เมื่อ caenoceratopians ปรากฏในโอลิช้า ฟันของพวกเขาค่อยๆขยับต่อหัองภายในเซลล์เช่นการตั้งค่าที่ครอบฟันของฟันขูดกับแต่ละอื่น ๆ บดและบดอาหารพืชนี้ทำให้เคี้ยวไกลมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าในการออกแบบก่อนหน้านี้ และอาจเป็นกุญแจสู่ความสำเร็จของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ฟันของ caenoceratopians สามารถแตกต่างจากพวกแฮดโดรซอร์ในน้อยหมายเลขเพิ่มเติมที่แข็งแกร่งในรูปแบบและสองถึงสี่ครั้งใหญ่เมื่อเทียบกับขนาดของร่างกายฟันมักจะทนยอดแหลมโดดเด่นและสันเขาซึ่งช่วยให้กระบวนการผลิตไม่ว่านิโธพอดส่วนใหญ่พิจารณากลืนไม่ลง .