เมื่อฉันมี แมว เป็นเพื่อน ทุกสิ่งทุ

เมื่อฉันมี แมว เป็นเพื่อน
ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเป็นเพื่อนเราได้ทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ สิ่งของ เมื่ออยู่กับเรานานๆเข้าก็จะเริ่มผูกพันธ์ และรักมันในที่สุด อะไรก็แล้วแต่เมื่ออยู่กับเราก็ครวดูแลรักษามันให้ดีที่สุด ต่อที่ยังมีอยู่บางสิ่งบางอย่างเราก็ลืมคุณค่าของมัน แต่เมื่อวันหนึ่งมันหายไปเราก็จะมองเห็นค่าในที่สุด และเป็นที่ฉันจะพูดถึงในวันนี้ก็คือ แมว สุดที่รักของฉันเอง
ฉันมีแมวอยู่ตัวหนึ่งมันหลงมาอยู่หน้าบ้านของฉัน ตอนนั้นฉันยังอยู่ ม.1-ม.2 อยู่เลย มันผอมมาก ขนฟูไปหมด แล้วตอนนั้นมันยังเด็กๆอยู่เลย มันกลัวฉันมาก ขู่ฉันไม่หยุด ฉันใช้เวลาอยู่นานกว่ามันจะหายกลัว ฉันเอาของกินไปให้มันเยอะแยะ จนมันเริ่มเชื่อใจว่าฉันไม่ทำร้ายมัน มันก็ค่อยๆเดินมาหาฉัน ฉันก็เลยอุ้มมัน แล้วก็ตั้งชื่อให้มันว่าหลง ฉันรักหลงมาก และฉันก็คิดว่าหลงมันก็คงจะรักฉันมากเหมือนกัน ฉันกับหลงเราจะติดกันมาก นอนด้วยกันทุกคืน เวลาที่ฉันทำการบ้านดึกมันก็จะไม่ยอมนอน จะต้องมานั่งเฝ้าและรอเข้านอนพร้อมกับฉันอยู่เป็นประจำ ในทุกวันตอนเช้าหลงมันก็จะค่อยทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกให้ฉันในทุกๆเช้า โดยการปลุกของมันคือ มันจะเดินขึ้นมาตรงน่าอกของฉันและใช้เท้าหน้าของมันเขี่ยๆที่หน้าของฉันและพร้อมกับร้องเรียก ถ้าฉันยังไม่ตื่นมันก็จะชอบวิ่งไปที่บนหัวเตียงและกระโดดลงมาที่ฉันจนกว่าฉันจะตื่นเป็นประจำ และในทุกวันที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนหลงมันก็จะคอยออกมารอรับฉันที่ทางเดินเป็นประจำทุกวัน และฉันก็ต้องอุ้มมันเข้าบ้านเพราะถ้าฉันไม่อุ้ม มันก็จะนั่งรอและร้องจนกว่าฉันจะอุ้มตลอด เป็นอย่างนี้อยู่ประจำแต่ฉันก็มีความสุขมาก และมันก็ชอบกินขนมมากขนาดไอติมมันยังกิน จะชอบมาแย่งฉันกินอยู่ประจำ มีอยู่หลายครั้งที่ฉันเครียด เศร้าใจ หรือร้องไห้ หลงมันก็จะคอยมานั่งข้างๆและมองหน้าฉันคอยฟังฉันบ่นให้ฟังทุกครั้ง มันจะมานั่งข้างนั่งเสมอ และมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก บ้างครั้งฉันรู้สึกว่ามันก็เหมือนคนเข้าไปทุกวัน มันเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวฉันที่ฉันรักมาก ฉันรักเจ้าหลงมาก มาวันหนึ่งมันเกิดป่วยอาการหนักฉันไม่รู้จะทำไงเลยให้มันกินยาพาราที่ฉันละลายน้ำและป้อนให้มันกิน ฉันคิดว่าเดียวมันก็ต้องหายเดียวมันก็ดีขึ้น จนวันต่อมาอาการมันกับแย่ลงตัวมันบวมไปหมดทั้งตัวฉันเสียใจมากฉันรีบนำมันไปหาหมอทันที มันแพ้ยาพารา และไม่นานอาการมันก็เริ่มดีขึ้นแต่ก็ยังไม่หายดีตัวมันยังบวมๆอยู่ และวันสุดท้ายที่ฉันได้อยู่กับมันคือวันที่ฉันกลับจากโรงเรียนและเข้าบ้านช้า วันนั้นฉันลืมนึกมัน ฉันไม่นึกว่ามันจะออกมานั่งรอฉันกับบ้าน ทั้งที่มันก็ยังป่วยมันก็ออกมารอฉัน มันจึงโดนหมาแปดตัวรุมกัด เพราะมันยังป่วยเลยหนีไม่ทัน ตอนนั้นพี่ฉันเป็นออกไปช่วยมัน และอุ้มมันมาที่บ้านพอฉันรู้ข่าวฉันจึงรีบกลับเข้าบ้านทันที ทันทีที่มันได้ยินเสียงฉันมันก็จะพยายามลุกขึ้นพยายามร้อง ฉันรีบเข้าไปอุ้มมันพอมันเห็นฉันไม่นานมันก็ตายไปในออมกอดของฉัน มันยิ่งทำให้ฉันเสียใจและโกธรตัวเองมากถ้าวันนี้ฉันกลับบ้านให้เร็วกว่านี้เรื่องมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ ทั้งๆที่ป่วยอยู่แท้ๆ จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรักและคิดถึงมันมาก ฉันเสียใจมากทุกครั้งที่นึกถึงมันฉันแถบจะร้องไห้ทุกครั้งฉันน่าจะนึกถึงมันในวันนั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อฉันมีแมว
ไม่ว่าจะเป็นคนสัตว์สิ่งของ และรักมันในที่สุด แมว
ตอนนั้นฉันยังอยู่ม. 1 ม. 2 อยู่เลยมันผอมมากขนฟูไปหมดแล้วตอนนั้นมันยังเด็ก ๆ อยู่เลยมันกลัวฉันมากขู่ฉันไม่หยุดฉันใช้เวลาอยู่นานกว่ามันจะหายกลัวฉันเอา ของกินไปให้มันเยอะแยะ มันก็ค่อยๆเดินมาหาฉันฉันก็เลยอุ้มมันแล้วก็ตั้งชื่อให้มันว่าหลงฉันรักหลงมาก ฉันกับหลงเราจะติดกันมากนอนด้วยกันทุกคืน โดยการปลุกของมันคือ จะชอบมาแย่งฉันกินอยู่ประจำมีอยู่หลายครั้งที่ฉันเครียดเศร้าใจหรือร้องไห้ มันจะมานั่งข้างนั่งเสมอและมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาก ฉันรักเจ้าหลงมาก มันแพ้ยาพารา วันนั้นฉันลืมนึกมัน มันจึงโดนหมาแปดตัวรุมกัดเพราะมันยังป่วยเลยหนีไม่ทันตอนนั้นพี่ฉันเป็นออกไปช่วยมัน ทั้งๆที่ป่วยอยู่แท้ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อฉันมีแมวเป็นเพื่อน
ทุกสิ่งทุกอย่างสามารถเป็นเพื่อนเราได้ทั้งสิ้นไม่ว่าจะเป็นคนสัตว์สิ่งของเมื่ออยู่กับเรานานๆเข้าก็จะเริ่มผูกพันธ์และรักมันในที่สุดอะไรก็แล้วแต่เมื่ออยู่กับเราก็ครวดูแลรักษามันให้ดีที่สุดแต่เมื่อวันหนึ่งมันหายไปเราก็จะมองเห็นค่าในที่สุดและเป็นที่ฉันจะพูดถึงในวันนี้ก็คือแมวสุดที่รักของฉันเอง
ฉันมีแมวอยู่ตัวหนึ่งมันหลงมาอยู่หน้าบ้านของฉันตอนนั้นฉันยังอยู่แอง 1 - แอง .2 อยู่เลยมันผอมมากขนฟูไปหมดแล้วตอนนั้นมันยังเด็กๆอยู่เลยมันกลัวฉันมากขู่ฉันไม่หยุดฉันใช้เวลาอยู่นานกว่ามันจะหายกลัวฉันเอาของกินไปให้มันเยอะแยะจนมันเริ่มเชื่อใจว่าฉันไม่ทำร้ายมันฉันก็เลยอุ้มมันแล้วก็ตั้งชื่อให้มันว่าหลงฉันรักหลงมากและฉันก็คิดว่าหลงมันก็คงจะรักฉันมากเหมือนกันฉันกับหลงเราจะติดกันมากนอนด้วยกันทุกคืนเวลาที่ฉันทำการบ้านดึกมันก็จะไม่ยอมนอนในทุกวันตอนเช้าหลงมันก็จะค่อยทำหน้าที่เป็นนาฬิกาปลุกให้ฉันในทุกๆเช้าโดยการปลุกของมันคือมันจะเดินขึ้นมาตรงน่าอกของฉันและใช้เท้าหน้าของมันเขี่ยๆที่หน้าของฉันและพร้อมกับร้องเรียกและในทุกวันที่ฉันกลับมาจากโรงเรียนหลงมันก็จะคอยออกมารอรับฉันที่ทางเดินเป็นประจำทุกวันและฉันก็ต้องอุ้มมันเข้าบ้านเพราะถ้าฉันไม่อุ้มมันก็จะนั่งรอและร้องจนกว่าฉันจะอุ้มตลอดและมันก็ชอบกินขนมมากขนาดไอติมมันยังกินจะชอบมาแย่งฉันกินอยู่ประจำมีอยู่หลายครั้งที่ฉันเครียดเศร้าใจหรือร้องไห้หลงมันก็จะคอยมานั่งข้างๆและมองหน้าฉันคอยฟังฉันบ่นให้ฟังทุกครั้งมันจะมานั่งข้างนั่งเสมอบ้างครั้งฉันรู้สึกว่ามันก็เหมือนคนเข้าไปทุกวันมันเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวฉันที่ฉันรักมากฉันรักเจ้าหลงมากมาวันหนึ่งมันเกิดป่วยอาการหนักฉันไม่รู้จะทำไงเลยให้มันกินยาพาราที่ฉันละลายน้ำและป้อนให้มันกินจนวันต่อมาอาการมันกับแย่ลงตัวมันบวมไปหมดทั้งตัวฉันเสียใจมากฉันรีบนำมันไปหาหมอทันทีมันแพ้ยาพาราและไม่นานอาการมันก็เริ่มดีขึ้นแต่ก็ยังไม่หายดีตัวมันยังบวมๆอยู่วันนั้นฉันลืมนึกมันฉันไม่นึกว่ามันจะออกมานั่งรอฉันกับบ้านทั้งที่มันก็ยังป่วยมันก็ออกมารอฉันมันจึงโดนหมาแปดตัวรุมกัดเพราะมันยังป่วยเลยหนีไม่ทันตอนนั้นพี่ฉันเป็นออกไปช่วยมันทันทีที่มันได้ยินเสียงฉันมันก็จะพยายามลุกขึ้นพยายามร้องฉันรีบเข้าไปอุ้มมันพอมันเห็นฉันไม่นานมันก็ตายไปในออมกอดของฉันทั้งๆที่ป่วยอยู่แท้ๆจนถึงตอนนี้ฉันก็ยังรักและคิดถึงมันมากฉันเสียใจมากทุกครั้งที่นึกถึงมันฉันแถบจะร้องไห้ทุกครั้งฉันน่าจะนึกถึงมันในวันนั้น