learners vary their use of language

learners vary their use of language similarly. They are more likely to use the correct target-language forms in formal contexts and non-target forms in informal contexts.

Another important factor that accounts for the systematic nature of variability is the psycholinguistic context-whether
learners have the opportunity to plan their production. To illustrate how this works we can turn again to Jean. The transcript on page 16 is of the oral narrative that Jean produced after he had been given the chance to write it out. The transcript below is of another oral narrative which Jean produced, this time with no prior opportunity to plan. A comparison of how Jean marks verbs requiring past tense in the two narratives is revea ling. First, it is
clear that overall Jean uses a higher proportion of irregular verbs like 'saw' and 'went' in the unplanned narrative than in the planned one. Second, Jean is much more likely to mark verbs cor­rectly for past tense in the planned than in the unplanned narrative.
This is true for both regular and irregular verbs but especially so for the latter. In fact, in the unplanned narrative he fails to mark a single regular verb for past tense. It is clear that Jear's use of the past tense is strongly influenced by the availability of planing time. He is more likely to use target-language forms when he has time to plan.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผู้เรียนใช้ภาษาคล้ายกันแตกต่างกันไป พวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้แบบภาษาเป้าหมายที่ถูกต้องในบริบทที่เป็นทางการและแบบฟอร์มไม่ใช่เป้าหมายในบริบทเป็นอีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่บัญชีสำหรับระบบของความแปรผันคือ บริบท psycholinguistic-ว่าผู้เรียนมีโอกาสที่จะวางแผนการผลิตของพวกเขา เพื่อแสดงวิธีใช้งานเราสามารถเปิดอีกครั้งกับฌอง รายงานผลการศึกษาหน้า 16 เป็นปากบรรยายจีนที่ผลิตหลังจากที่เขาได้รับโอกาสที่จะเขียนออกมา เสียงบรรยายด้านล่างเป็นของเล่าเรื่องปากเปล่าอีกซึ่งจีนผลิต ด้วยไม่มีโอกาสทราบเพื่อวางแผนในครั้งนี้ การเปรียบเทียบวิธีจีนเครื่องกริยาอดีตกาลใน narratives สองต้องเป็นลิง revea ครั้งแรก มันเป็นล้างที่จีนโดยรวมใช้สัดส่วนที่สูงของคำกริยาที่ผิดปกติเช่น 'เห็น' และ 'ไป' ในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผนมากกว่าหนึ่งแผน สอง ฌองเป็นมากน่าจะทำเครื่องหมายคำกริยาในอดีตกาลในการวางแผนอย่างถูกต้องมากกว่าในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผนนี้เป็นจริงสำหรับคำกริยาทั้งปกติ และผิดปกติโดยเฉพาะแต่เพื่อให้ทันการ ในความเป็นจริง ในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผน ที่เขาไม่ทำเครื่องหมายเดียวกริยาปกติในอดีตกาล เป็นที่ชัดเจนว่า ใช้ของ Jear อดีตกาลอย่างยิ่งได้รับอิทธิพลจากความ planing ครั้ง เขามีแนวโน้มที่จะใช้รูปแบบภาษาเป้าหมายเมื่อเขามีเวลาวางแผน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เรียนแตกต่างกันการใช้ภาษาของพวกเขาในทำนองเดียวกัน พวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้รูปแบบเป้าหมายภาษาที่ถูกต้องในบริบทที่เป็นทางการและรูปแบบที่ไม่ใช่เป้าหมายในบริบททางการ. อีกหนึ่งปัจจัยสำคัญที่บัญชีสำหรับลักษณะที่เป็นระบบของความแปรปรวนเป็น psycholinguistic บริบทไม่ว่าผู้เรียนมีโอกาสที่จะวางแผนการผลิตของพวกเขา เพื่อแสดงให้เห็นวิธีการทำงานนี้เราสามารถเปิดอีกครั้งเพื่อ Jean หลักฐานในหน้า 16 ของการเล่าเรื่องในช่องปากที่ฌองผลิตหลังจากที่เขาได้รับโอกาสที่จะเขียนมันออกมา ด้านล่างนี้เป็นหลักฐานของการเล่าเรื่องในช่องปากอีกซึ่งฌองผลิตเวลาที่ไม่มีโอกาสที่จะวางแผนล่วงหน้า การเปรียบเทียบวิธีเครื่องหมาย Jean คำกริยาที่ต้องอดีตกาลในสองเรื่องเล่าเป็น revea ลิง ครั้งแรกเป็นที่ชัดเจนว่าโดยรวม Jean ใช้สัดส่วนของคำกริยาเช่น 'เห็น' และ 'ไป' ในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผนกว่าในการวางแผนอย่างใดอย่างหนึ่ง ประการที่สองฌองมากมีแนวโน้มที่จะทำเครื่องหมายคำกริยาอย่างถูกต้องสำหรับอดีตกาลในการวางแผนกว่าในการเล่าเรื่องโดยทันที. นี้เป็นจริงสำหรับทั้งคำกริยาปกติและผิดปกติโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อให้หลัง ในความเป็นจริงในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผนที่เขาล้มเหลวในการทำเครื่องหมายคำกริยาปกติเดียวสำหรับอดีตกาล เป็นที่ชัดเจนว่าการใช้ Jear ของอดีตกาลได้รับอิทธิพลอย่างมากจากความพร้อมของเวลาการวางแผน เขามีแนวโน้มที่จะใช้รูปแบบเป้าหมายภาษาเมื่อเขามีเวลาในการวางแผน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้เรียนที่แตกต่างกัน การใช้ภาษา เช่น พวกเขามีแนวโน้มที่จะใช้ภาษาเป้าหมายที่ถูกต้องในบริบทที่เป็นทางการและรูปแบบรูปแบบไม่มีเป้าหมายในบริบทนอก

ปัจจัยสำคัญอื่นที่บัญชีสำหรับธรรมชาติของความแปรปรวนอย่างเป็นระบบเป็น psycholinguistic บริบทว่า
ผู้เรียนมีโอกาสในการวางแผนการผลิตของพวกเขาเพื่อแสดงให้เห็นวิธีการทำงานนี้ เราสามารถเปิดอีกครั้งในจีน สำเนาหน้า 16 ของการเล่าเรื่องที่จีนผลิตได้หลังจากที่เขาได้รับโอกาสที่จะเขียนมันออกมา ด้านล่างเป็นสำเนาของอีกปากเล่าเรื่องซึ่งจีนผลิตครั้งนี้ ก่อนไม่มีโอกาสที่จะวางแผน การเปรียบเทียบวิธียีนเครื่องหมายคำกริยาที่ต้องการอดีตในสองเรื่องเล่าเป็น revea หลิง ครั้งแรกมันเป็นที่ชัดเจนว่าจีนโดยรวมใช้
สัดส่วนที่สูงของคำกริยาเช่น ' เห็น ' และ ' ไป ' ในนิยายไม่ได้กว่าในแผนเดียว ที่สองจีนมากขึ้นมีแนวโน้มที่จะทำเครื่องหมายกริยาครอง rectly ให้สำหรับอดีตในการวางแผนมากกว่าในนิยายไม่ได้ .
นี้เป็นจริงสำหรับทั้งปกติและคำกริยาที่ไม่สม่ำเสมอ แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งดังนั้นสำหรับหลัง ในความเป็นจริงในการเล่าเรื่องที่ไม่ได้วางแผน เขาล้มเหลวในการทำเครื่องหมายเป็นกริยาปกติเดียวสำหรับอดีต . เป็นที่ชัดเจนว่า เจี้ย ก็ใช้ของอดีตเป็นอิทธิพลอย่างมากโดยมีการวางแผนเวลา เขามีแนวโน้มที่จะใช้รูปแบบของภาษาเป้าหมาย เมื่อเขามีเวลา แผน