LifeThe cause-effect nature of life

Life
The cause-effect nature of life
The teaching of Buddhism centers primarily on human existence consisting of life, suffering, death and the way out of it. The Buddhist perspective on life, suffering and death can never be truly understood apart from the Buddhist laws of causality (Paticcasamuppada) and mutation. For the Buddhist these two laws are natural laws that operate universally in all physical and mental phenomena. The law of cause and effect is thus expressed: "when this exists, that exists, when this arises, that arises, when this is not, that is not, when this ceases, that ceases."1 This is interpreted as meaning that all that exists is the result of antecedent causes. Each "event" or "happening" acts as the cause or the necessary condition for the arising of the following event, which then provokes or causes another event. Thus, as used in Buddhism, the relation between cause and effect is only that of the earlier to the later phase of a single process. Therefore, in the context of this natural law, life consists of many psychophysical factors.2 It is a fabric of causes and effects, arising existing and continuing by the concatenation of these factors mutually conditioning one another. In Buddhism this process is specifically referred to as the kamma process. Kamma (or karma in Sanskrit) means volitional activity whether mental, verbal or physical. The concept is used to emphasize that life consists of interwoven activities of causes and effects. In this sense the preceding cause transmits its potential force to, and is received by, the following effect. Life is made possible because each of these factors is both conditioning and conditioned, with no beginning and no end point : the process is an endless cycle. Death is considered an integral part of existence and is one phase of this endless cycle; in no sense is death seen as terminating the cycle. This conditioned existence is called in the Buddhist texts samsara3 and represented in Buddhist art by the Wheel of Life (bhavacakra).4 This is in contrast to the unconditioned state of nibbana (nirvana in Sanskrit), which is the Buddhist highest ideal.5

The frailty and insecurity of life
In addition to this cause-and-effect nature of life, there is also an emphasis placed on its impermanence (anicca) and insubstantiality (anatta), through another law of mutation also referred to as the law of change. This law is expressed in the following formula : "all compound things are impermanent."6 By definition a compound object cannot be static or stable. In Buddhism this is extended to the idea that everything physical or mental is by nature transitory and in a constant state of change. Whatever rises must fall. This state of change must thereby result in decline and decay. In this sense existence is an unending cycle of growth and decay, integration and disintegration. That change is the very essence of existence is implied by the law of mutation, and this is applied to the life process. In this process the apparent unity of existence is divided into five aggregates, known as the khandhas. These five aggregates are material form (rupa), feeling (vedana), perception (sanna), disposition (sankhara) and consciousness (vinnana) and they include three traits : arising, remaining and passing away.7 Owing to its ephemeral nature, life is like a dream, quite brief and fleeting. However, Buddhism encourages us to work with this fleeting nature of life. Buddhism teaches that life, however brief, should be lived fruitfully so that there are no regrets. By emphasizing that the present moment is of paramount importance, Buddhism defines this moment as both cause and effect. As an effect the present is the product of the past, and as a cause it is the building block of the future. It is the only moment of life that one can free oneself from the effects of the past and at the same time project oneself into the future.

The void in life
Along with the frailty and insecurity of life, it is believed that at the center of existence there is a void. This void is the result of the insubstantial nature of life, and the aggregates, although forming a recognizable and perceivable object, do not produce a substance " all of them are insubstantial, a part of the endless movement of life. Even consciousness, considered the most important of the five aggregate, is in a state of constant flux. It has no stable quality and thus cannot remain constant for even a single second. In the thinking process, as thoughts enter and leave, there is no substantial ego. The apparent sameness seen in life is actually the continuity of preceding causes and subsequent effects. An analogy would be a process of filming in which projections are made of a series of running movements by many people to give the appearance of the action of one running person. The unity arises from continuity. It is the spectator who perceives this series as a single person. In the same way there is no identity in the process of change. What exists is the rapid change and unbroken line of causes and effects. This gives rise to the concept of a substantial self in the same way that one ray of light is produced by a succession of flames.

The reality and illusion of life
Despite this plain fact of experience people still believe in ego-consciousness, clinging to the fallacy that there is a permanent, abiding substance of Soul in and behind consciousness. Life for them is therefore a reality and an illusion. The five aggregates are real, but the enduring Ego is illusion. The term "self" is a name for the linkage of all five aggregates just as the term "human being" refers to an aggregate of body and mind. For Buddhism this term "self" is a societal invention for the purpose of communication. Therefore the "self" is an idea, not real. Devoid of a substantial Ego, life is like a bubble, with its center a void. This non-egocentric view of life is a belief and an explanation of human existence unique to Buddhism. This understanding encourages us to look at life objectively and to refrain from viewing it in terms of self-centeredness. By negating the self in life Buddhism tries to eliminate the vanity caused by self-absorption

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชีวิตลักษณะสาเหตุผลของชีวิตสอนของศูนย์พระพุทธศาสนาเป็นหลักในการดำรงอยู่มนุษย์ที่ประกอบด้วยชีวิต ความทุกข์ ความตายและทางจะ มุมมองพุทธศาสนาในชีวิต ความทุกข์ และความตายไม่สามารถอย่างแท้จริงเข้าใจจากกฎหมายพุทธ causality (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์ สำหรับพระพุทธศาสนา กฎหมายสองเหล่านี้เป็นกฎหมายธรรมชาติที่มีแพร่หลายในปรากฏการณ์ทางกายภาพ และจิตใจทั้งหมด จึงมีแสดงของเหตุและผล: "เมื่อนี้อยู่ ที่อยู่ เมื่อนี้เกิดขึ้น ที่เกิด เมื่อไม่ นั่นคือ ไม่ เมื่อนี้ยุติ ที่ยุติ" 1 นี้จะถูกแปลงเป็นความหมายที่ทั้งหมดที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุ antecedent แต่ละ "เหตุการณ์" หรือ "เกิดขึ้น" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขจำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ ซึ่งเรียก หรือทำกิจกรรมอื่นแล้ว ดังนั้น ใช้ในพระพุทธศาสนา ความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเท่าที่ระยะก่อนหน้านี้ไปที่หลังของกระบวนการหนึ่งของการ ดังนั้น ในบริบทของกฎหมายธรรมชาตินี้ ชีวิตประกอบด้วยหลาย factors.2 psychophysical เป็นผ้าของสาเหตุและผล เกิดที่มีอยู่ และต่อเนื่อง โดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันปรับกัน ในพระพุทธศาสนา กระบวนการนี้โดยเฉพาะเรียกว่ากระบวนการของกรรม กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึง กิจกรรม volitional จิต ด้วยวาจา หรือทางกายภาพ แนวคิดถูกใช้เพื่อเน้นว่า ชีวิตประกอบด้วยกิจกรรมกรองของสาเหตุและผลกระทบ ในนี้ สาเหตุข้างส่งแรงมันอาจจะ และได้รับ ผลต่อ ชีวิตจะเป็นไปได้เนื่องจากปัจจัยเหล่านี้แต่ละเครื่องปรับ อากาศ ไม่มีจุดเริ่มต้นและจุดสิ้นสุด และปรับ: กระบวนการเป็นวัฎจักร ตายถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่ และเป็นระยะหนึ่งของวงจรนี้สิ้นสุด ในความรู้สึกไม่มีความตายเป็นการสิ้นสุดของรอบ เรียกว่าใน samsara3 ข้อความพุทธ และแทน ด้วยล้อของชีวิต (bhavacakra) .4 นี้จะตรงข้ามกับรัฐ unconditioned นิบบาน่า (นิพพานในภาษาสันสกฤต), ซึ่งเป็น ideal.5 สูงสุดของพุทธศาสนาในพุทธศิลป์นี้มีเครื่องปรับอากาศFrailty และความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้ลักษณะสาเหตุ และผลของชีวิต มีความสำคัญไว้เป็นอนิจจัง (anicca) และ insubstantiality (อนัตตา), ผ่านการกลายพันธุ์หรือเรียกว่ากฎหมายเปลี่ยนแปลงกฎหมายอื่น กฎหมายนี้ถูกแสดงในสูตรต่อไปนี้: "สิ่งซับซ้อนเป็น impermanent" 6 โดยนิยาม วัตถุผสมไม่ได้คงที่ หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนา นี้จะขยายไปยังความคิดที่ทุกสิ่งทางกายภาพ หรือจิตใจ ตามธรรมชาติอนิยม และ ในสถานะคงที่ของการเปลี่ยนแปลง เพียงมาต้องตกอยู่ เปลี่ยนสถานะนี้ต้องผลจึงปฏิเสธและผุ ในนี้ มีอยู่เป็นวงจรบริษัทฯ เติบโต และผุ รวม และบูรณภาพ ว่าการเปลี่ยนแปลงสำคัญของการดำรงอยู่เป็นนัยตามกฎหมายของการกลายพันธุ์ และนี้จะใช้กับกระบวนการของชีวิต ในกระบวนการนี้ ความชัดเจนของการดำรงอยู่ถูกแบ่งออกเป็น 5 ผล เป็น khandhas ผลเหล่านี้ห้ามีฟอร์มวัสดุ (rupa), ความรู้สึก (เวดาน่า), รับรู้ (ซานนา), ครอบครอง (sankhara) และจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขามีสามลักษณะ: เกิดขึ้น ที่เหลือ และช่วย away.7 เนื่องจากลักษณะข้อมูลแบบชั่วคราว ชีวิตเป็นเหมือนความฝัน ค่อนข้างสั้น และตรึก อย่างไรก็ตาม ศาสนาพุทธสอนเราทำงานกับธรรมชาตินี้ลี้ของชีวิต ศาสนาพุทธสอนว่า โดยย่ออย่างไรก็ตาม ควรมีชีวิตที่ fruitfully ที่มี regrets ไม่ โดยเน้นที่ ปัจจุบันมีความสำคัญสูงสุด พระพุทธศาสนากำหนดช่วงเวลานี้เป็นทั้งสาเหตุ และผลกระทบ ผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ของอดีต และสาเหตุมันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตว่า หนึ่งสามารถฟรีตัวเองจากผล ของอดีต และ ในโครงการเดียวกันเวลาตัวเองในอนาคตโมฆะในชีวิตFrailty และความไม่มั่นคงของชีวิต มันจะเชื่อว่า ที่มีอยู่ มีการโมฆะ โมฆะนี้เป็นผลของธรรมชาติของชีวิต insubstantial และผล แม้ว่าการขึ้นรูปวัตถุเป็นที่รู้จัก และ perceivable ไม่ผลิตสาร "ทั้งหมดที่มี insubstantial ส่วนหนึ่งของการเคลื่อนที่สิ้นสุดของชีวิต แม้สติ ถือว่าสำคัญสุดของรวม 5 อยู่ในสถานะของไหลคง มีคุณภาพมีเสถียรภาพ และจึง ไม่สามารถคงการแม้แต่วินาทีเดียว ในกระบวนการคิด ความคิดป้อน และ ปล่อย มีอาตมาไม่พบ Sameness ชัดที่เห็นในชีวิตจริงความต่อเนื่องของสาเหตุข้างต้นและผลที่ตามมาได้ การเปรียบเทียบจะเป็นกระบวนการของการถ่ายทำที่ประมาณการของชุดทำงานเคลื่อนไหวหลายคนเพื่อให้ลักษณะที่ปรากฏของการกระทำของคนทำงาน ความสามัคคีที่เกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง แข่งขันที่ละเว้นชุดนี้เป็นคนเดียวได้ เดียว จะไม่มีตัวตนในกระบวนการเปลี่ยนแปลง สิ่งได้เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและไม่เสียหายสายเป็นเหตุและผล นี้ให้เพิ่มขึ้นเป็นแนวคิดสำคัญของตนเองเดียวกับวิธีที่หนึ่งแสงไฟผลิตสืบทอดของเปลวไฟความเป็นจริงและภาพลวงตาของสิ่งมีชีวิตแม้ความจริงธรรมดาประสบการณ์ คนยังเชื่อในสติอาตมา เข้าใจเข้าใจผิดว่า มีถาวร ปฏิบัติสารของจิตใน และอยู่เบื้อง หลังสำนึก ชีวิตพวกเขาจึงเป็นความจริงและภาพลวงตามี ผลห้าจริง แต่อาตมายั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตนเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมโยงของผลทั้งหมดห้าเพียงคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมของร่างกายและจิตใจ สำหรับพระพุทธศาสนา คำนี้ "ตนเอง" ได้ประดิษฐ์นิยมเพื่อการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวตน" ความคิด ไม่ได้จริง อาตมาพบ ไร้ชีวิตได้เช่นฟอง มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ Egocentric ไม่ใช่มุมมองของชีวิตเป็นความเชื่อและคำอธิบายของการดำรงอยู่มนุษย์เฉพาะศาสนาพุทธ ความเข้าใจนี้ให้เรามองชีวิตเป็น และละเว้นจากการดูใน centeredness ตนเอง โดย negating ตนเองในชีวิต พระพุทธศาสนาพยายามกำจัดมานเกิดจาก self-absorption

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชีวิตธรรมชาติที่ทำให้เกิดผลกระทบในชีวิตการสอนของศูนย์พระพุทธศาสนาหลักในการดำรงอยู่ของมนุษย์ประกอบด้วยชีวิตความทุกข์ความตายและวิธีการออกของมัน มุมมองของพุทธศาสนาที่เกี่ยวกับชีวิตความทุกข์ทรมานและความตายไม่สามารถเข้าใจได้อย่างแท้จริงนอกเหนือจากกฎหมายพุทธเวรกรรม (Paticcasamuppada) และการกลายพันธุ์ สำหรับชาวพุทธทั้งสองกฎหมายกฎของธรรมชาติที่ทำงานในระดับสากลในทุกปรากฏการณ์ทางร่างกายและจิตใจ กฎแห่งเหตุและผลจะแสดงดังนี้: "เมื่อสิ่งนี้มีอยู่ที่มีอยู่แล้วเมื่อสิ่งนี้เกิดขึ้นที่เกิดขึ้นเมื่อนี้ไม่ได้ที่ไม่ได้เมื่อนี้สิ้นสุดที่สิ้นสุด." 1 นี้ถูกตีความว่าเป็นความหมายว่าทั้งหมด ที่มีอยู่เป็นผลมาจากสาเหตุมาก่อน แต่ละคน "เหตุการณ์" หรือ "เกิดขึ้น" ทำหน้าที่เป็นสาเหตุหรือเงื่อนไขที่จำเป็นสำหรับการเกิดขึ้นของเหตุการณ์ต่อไปนี้ซึ่งจะทำให้เกิดการกระตุ้นให้เกิดหรือเหตุการณ์อื่น ดังนั้นที่ใช้ในพระพุทธศาสนาความสัมพันธ์ระหว่างเหตุและผลเป็นเพียงที่ก่อนหน้านี้ไปยังขั้นตอนต่อมาขั้นตอนเดียว ดังนั้นในบริบทของกฎหมายธรรมชาติชีวิตประกอบด้วย factors.2 จิตหลายมันเป็นผ้าของสาเหตุและผลกระทบที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องที่มีอยู่และโดยเรียงต่อกันของปัจจัยเหล่านี้ร่วมกันเครื่องอีกคนหนึ่ง ในพุทธศาสนาขั้นตอนนี้จะเรียกว่าเป็นพิเศษเพื่อเป็นกระบวนการกรรม กรรม (หรือกรรมในภาษาสันสกฤต) หมายถึงกิจกรรม volitional ว่าจิตวาจาหรือทางกายภาพ แนวคิดที่ใช้ในการเน้นชีวิตที่ประกอบด้วยกิจกรรมสานของสาเหตุและผลกระทบ ในแง่นี้สาเหตุที่ก่อนหน้านี้ส่งแรงศักยภาพในการและได้รับโดยมีผลดังต่อไปนี้ ชีวิตคือการทำไปเพราะแต่ละปัจจัยเหล่านี้มีทั้งเครื่องปรับอากาศและมีจุดเริ่มต้นและไม่มีจุดสิ้นสุดไม่มีกระบวนการเป็นวงจรที่ไม่มีที่สิ้นสุด ความตายเป็นที่ยอมรับว่าเป็นส่วนหนึ่งของการดำรงอยู่และเป็นหนึ่งในขั้นตอนของวงจรไม่มีที่สิ้นสุดนี้ ในความรู้สึกไม่ตายเห็นเป็นยุติวงจร การดำรงอยู่ปรับอากาศนี้เรียกว่าในวัจนะ samsara3 และเป็นตัวแทนในพุทธศิลป์โดยล้อของชีวิต (bhavacakra) 0.4 นี้เป็นในทางตรงกันข้ามกับรัฐตลอดไปของนิพพาน (นิพพานในภาษาสันสกฤต) ซึ่งเป็นพุทธสูงสุด ideal.5 ความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตนอกจากนี้สาเหตุและผลกระทบธรรมชาติของชีวิตนอกจากนี้ยังมีการเน้นวางอยู่บนมันไม่เที่ยง (Anicca) และ insubstantiality (อนัตตา) ผ่านกฎหมายอีกหนึ่งของการกลายพันธุ์ที่เรียกว่ากฎหมายของการเปลี่ยนแปลง กฎหมายฉบับนี้จะแสดงในสูตรต่อไปนี้: "ทุกสิ่งเป็นอนิจจังสารประกอบ." 6 ตามคำนิยามวัตถุสารประกอบไม่สามารถเป็นแบบคงที่หรือมีเสถียรภาพ ในพระพุทธศาสนานี้จะขยายไปยังความคิดที่ว่าทุกอย่างทางร่างกายหรือจิตใจเป็นโดยธรรมชาติชั่วคราวและในสภาพคงที่ของการเปลี่ยนแปลง สิ่งที่เพิ่มขึ้นจะต้องตกอยู่ สถานะของการเปลี่ยนแปลงนี้จึงต้องส่งผลในการลดลงและการเสื่อมสลาย ในการดำรงอยู่ความรู้สึกนี้เป็นรอบไม่มีที่สิ้นสุดของการเจริญเติบโตและการเสื่อมสลายบูรณาการและการสลายตัว การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญมากของการดำรงอยู่ก็ส่อไปตามกฎหมายของการกลายพันธุ์และนี้ถูกนำไปใช้ในการดำเนินการชีวิต ในขั้นตอนนี้มีความเป็นเอกภาพที่ชัดเจนของการดำรงอยู่แบ่งออกเป็นห้ามวลรวมที่เรียกว่า khandhas เหล่านี้ห้ามวลรวมเป็นรูปแบบวัสดุ (Rupa) ความรู้สึก (Vedana) การรับรู้ (Sanna) จำหน่าย (สังขาร) และมีจิตสำนึก (vinnana) และพวกเขารวมถึงสามลักษณะ: เกิดขึ้นที่เหลือและผ่าน away.7 เนื่องจากลักษณะชั่วคราวของชีวิต เป็นเหมือนความฝันที่ค่อนข้างสั้นและหายวับไป แต่พุทธศาสนากระตุ้นให้เราทำงานร่วมกับธรรมชาติที่หายวับไปในชีวิตนี้ พุทธศาสนาสอนว่าชีวิตสั้น ๆ แต่ควรจะมีชีวิตอยู่มีผลเพื่อให้มีไม่เสียใจ โดยเน้นว่าขณะปัจจุบันมีความสำคัญยิ่งพุทธศาสนากำหนดขณะนี้เป็นทั้งเหตุและผล ในฐานะที่เป็นผลปัจจุบันเป็นผลิตภัณฑ์ที่ผ่านมาและเป็นสาเหตุที่มันเป็นกลุ่มอาคารในอนาคต มันเป็นช่วงเวลาเดียวของชีวิตที่หนึ่งสามารถปลดปล่อยตัวเองจากผลกระทบของอดีตที่ผ่านมาและในโครงการขณะเดียวกันตัวเองต่อไปในอนาคต. โมฆะในชีวิตพร้อมกับความอ่อนแอและความไม่มั่นคงของชีวิตที่มีความเชื่อกันว่าที่ศูนย์ของการดำรงอยู่มีความเป็นโมฆะ ช่องว่างนี้เป็นผลจากธรรมชาติที่ไร้สาระของชีวิตและมวลรวมแม้จะกลายเป็นวัตถุที่เป็นที่รู้จักและรับรู้, ไม่ได้ผลิตสาร "ทั้งหมดของพวกเขาไร้สาระเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวที่ไม่มีที่สิ้นสุดของชีวิต. แม้สติพิจารณา ที่สำคัญที่สุดของห้ารวมอยู่ในสภาพของเหลวคงที่. มันไม่มีคุณภาพมีเสถียรภาพและทำให้ไม่สามารถคงที่สำหรับแม้แต่วินาทีเดียว. ในกระบวนการคิดที่เป็นความคิดที่เข้าและออกจากไม่มีอัตตามาก. โดยเห็นได้ชัด เหมือนที่เห็นในชีวิตเป็นจริงต่อเนื่องของสาเหตุที่ก่อนหน้านี้และผลกระทบที่ตามมา. คล้ายคลึงจะเป็นขั้นตอนของการถ่ายทำซึ่งการคาดการณ์ที่ทำจากซีรีส์ของการทำงานการเคลื่อนไหวโดยคนจำนวนมากที่จะให้ลักษณะของการกระทำของคนคนหนึ่งที่ทำงานที่เป็น. โดย ความสามัคคีเกิดขึ้นจากความต่อเนื่อง. เป็นผู้ชมที่รับรู้ชุดเป็นคนเดียวนี้. ในทำนองเดียวกันมีตัวตนในกระบวนการของการเปลี่ยนแปลง. สิ่งที่มีอยู่คือการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วและทิวแถวของสาเหตุและผลกระทบ นี้จะทำให้เกิดแนวความคิดของตัวเองอย่างมีนัยสำคัญในทางเดียวกันว่ารังสีของแสงที่ผลิตโดยต่อเนื่องของเปลวไฟได้. ความจริงและภาพลวงตาของชีวิตอย่างไรก็ตามเรื่องนี้เป็นจริงธรรมดาของคนที่มีประสบการณ์ยังคงเชื่อมั่นในอัตตาสติยึดมั่นกับเข้าใจผิดว่ามีความถาวรปฏิบัติตนของวิญญาณและด้านหลังสติ ชีวิตสำหรับพวกเขาจึงเป็นความเป็นจริงและภาพลวงตา ห้ามวลเป็นจริง แต่อาตมาที่ยั่งยืนเป็นภาพลวงตา คำว่า "ตัวเอง" เป็นชื่อสำหรับการเชื่อมต่อของทั้งห้ามวลรวมเช่นเดียวกับคำว่า "มนุษย์" หมายถึงการรวมกันของร่างกายและจิตใจ สำหรับพุทธศาสนาคำว่า "ตัวเอง" นี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสังคมเพื่อวัตถุประสงค์ของการสื่อสาร ดังนั้น "ตัวเอง" เป็นความคิดที่ไม่จริง ไร้อัตตารูปธรรมชีวิตก็เหมือนฟองที่มีศูนย์กลางเป็นโมฆะ มุมมองที่ไม่เห็นแก่ตัวของชีวิตคือความเชื่อและคำอธิบายของที่ไม่ซ้ำกันดำรงอยู่ของมนุษย์กับพระพุทธศาสนา ความเข้าใจนี้กระตุ้นให้เรามองชีวิตอย่างเป็นกลางและให้ละเว้นจากการดูมันในแง่ของตัวเองเป็นศูนย์กลาง โดยกวนพระพุทธศาสนาในชีวิตของตัวเองพยายามที่จะกำจัดโต๊ะเครื่องแป้งที่เกิดจากการดูดซึมด้วยตนเอง