The Rococo is rightly associated wi

The Rococo is rightly associated with the 18th-century in France, but even within the last years of the previous century, indications of the new style appear, as in the work of the court architect, Jules-Hardouin Mansart (1646-1708), at the Trianon at Versailles, and at Marly, another royal residence. In these two buildings Mansart broke away from the stultifying use of marble and bronze, turning rather to wooden panelling and paler colours. The very scale of the Trianon indicates a desire to escape from the grandiose palace, a feeling which occasioned a number of highly significant works in the 18th-century. [Note also the influence of the earlier Fontainebleau School (1530-1610) on the evolution of the Rococo style, in particular its playful stucco carvings and other Rococo-like motifs.]

Louis XIV appears to have much encouraged this reaction, as illustrated by his famous injunction to Mansart concerning the decoration of the room of the very young Duchesse de Bourgogne in the Chateau de la Menagerie: "You must spread everywhere the feeling of youthfulness". This was in 1699, and the King still had another sixteen years to live, years which were to determine the course of art and decoration for at least the next generation, not only in France but as far afield as Sicily and Austria.

If the Rococo was specifically a French creation, many factors from further afield influenced and fostered the style, as, for example, the graphic works of such seventeenth-century Italian artists as Stefano delia Bella, who spent a long time in Paris. In his designs delicate, feathery lines enfold forms which are often purely decorative in intent, as much rococo art was to be.

Many engraved books from the last decades of the seventeenth century reveal the rococo style in embryonic form. The tight scroll-work so characteristic of Flemish and German renaissance decoration, and even of the Fontainebleau School, was liberated, making it less severe and symmetrical, and fantastic elements were introduced, unknown in the originals. This is seen in France in the furniture of Andre-Charles Boulle and in Venice in the furniture of Andrea Brustolon, where curving, intricate baroque forms began to be modified around the turn of the century.

One of the first appearances of the new style in a highly important setting is in the bedroom of Louis XIV at Versailles. This was redecorated about 1701 mainly in white and gold, relying entirely for its effect on the crisp contrasts of finely sculptured pilasters against rich areas of gilded carving, and, set above the chimney-pieces, large mirrors with rounded tops. Large areas of Venetian mirror-glass were, of course, important decorative features as early as the creation of the Galerie des Glaces, and also of the Mirror Room in the Grand Trianon: they have often been mistakenly identified solely with the advent of the rococo style, in which, indeed, they were to play an important part. The design of Louis' bedroom, however, still bears witness to a strong preference for the Classical Orders, with pilaster decoration in the typically academic seventeenth-century tradition.

One of the problems of any examination of rococo decoration is that we are uncertain as to how much of it originated from the small army of draughtsmen, whose leading figures such as Mansart kept behind the scenes, and how much from the great architects themselves. Thus, while a building or an interior passes as the work of Mansart or De Cotte, the novel details in it may just as well have sprung from a 'ghost' designer with a certain sense of fantasy and an originality which the Royal Architect passed off as his own.

These draughtsmen were in all probability familiar with books of decorative patterns - derived from the era of Renaissance art - illustrating the famous grotesques of Raphael in the Villa Madama and the Vatican Loggia. Grotesques, descended from the stucco reliefs and paintings in Roman tombs (or grottoes, hence 'grotesques'), played an important part in French decoration as early as the 1650s and later appeared in some of Lebrun's own decorations, such as those in the Galerie d'Apollon in the Louvre. They consisted of curving plant-and-scroll forms, often originating in an urn or pot and winding upwards in a regular pattern, inhabited by playful monkeys, insects and other creatures who provide a slight asymmetrical touch. The lightness of this type of decoration was borne in mind by Pierre Lepautre when he decorated the King's suite of rooms at Marly in 1699.

Lepautre's interiors at Marly are, tragically, known to us only from drawings. They show that he dispensed with the heavy, rectangular frames around doors and mirrors, replacing them with miniature curving decorations integrated into the corners of mouldings, which themselves were finer and more elegant in effect than ever before. In place of the traditional painted and gilded ceiling, Lepautre simply articulated the great white plaster expanse with a delicate gilded rosette at the centre - this was to be imitated on both ceilings and panelling throughout the rococo period.

The rococo style developed most strongly during the Regency of the Duc d'Orleans (1715-23), whose town residence was the Palais Royale. Here, licence was the rule, and the tone of rococo society was set: a society which demanded constant novelty, wit and elegance - precisely the qualities of the rococo style. Society opened its doors to people whom Louis XIV would never have accepted: the newly rich and increasingly important intellectuals. During the Regency much of the aristocracy, which had found itself confined to Versailles during Louis XIV's reign, returned to Paris and commissioned new town houses, as in the Place Vendome, where the transitional style can still be clearly seen.

Their interiors did not call for the elaborate ceiling-paintings of the previous century, and in their place a new school of painters emerged who specialized in the gently curving trumeaux (over-doors) and small-scale painted panels which form a great part of the output of (eg) Francois Boucher (1703-70). Also in constant employment from this period until the Revolution were the scupteurs, who executed the often minutely detailed carving on the boiseries, the decorated panel-framings.

It was in about 1720 that the transitional style began to give way to a clear rococo style. The term 'rococo' probably derives from the French 'rocaille', which originally referred to a type of sculptured decoration in garden design. Certainly the leading designers of the rococo style, Gilles-Marie Oppenordt, Nicolas Pineau and Juste-Aurele Meissonnier, were very much aware of it. The grotesques of the seventeenth century were now transformed into arabesques under Claude Audran, Watteau's teacher, full of a new fantasy and delicacy.

The main steps forward were made in interior decoration and painting, while little of importance happened to the appearance of the exterior, except that a certain light sophistication replaced the heaviness of the Louis XIV style, and, instead of relying on the Classical Orders, architects such as Jean Courtonne and Germain Boffrand produced buildings whose main effect lay in the subtle treatment of stonework and the skilful disposition of delicate sculpture against sophisticated rustication. In Paris, two of the best examples are the famous Hotel de Matignon of 1722-23 and the Hotel de Torcy of 1714.

In interior decoration a steady progression towards extreme elaboration is seen during the Regency, as demonstrated by the Palais Royale and Hotel d'Assy, culminating in such triumphantly sophisticated rooms as the Salon Ovale of the Hotel de Soubise in Paris (1738-39) by Boffrand, whose influence on German rococo architecture was to be considerable.

A tendency to replace the huge series of very formal apartments favoured in the Louis XIV period with smaller, more intimate rooms is also seen, as in the Petites Appartements in Versailles, where form follows function more closely. Sadly these, together with many of the greatest rococo rooms, have disappeared without trace. Apart from Paris, much fine architecture and decoration in the full-blown rococo style was effected at Nancy, where the dethroned King of Poland lived.

Louis XIV appears to have much encouraged this reaction, as illustrated by his famous injunction to Mansart concerning the decoration of the room of the very young Duchesse de Bourgogne in the Chateau de la Menagerie: "You must spread everywhere the feeling of youthfulness". This was in 1699, and the King still had another sixteen years to live, years which were to determine the course of art and decoration for at least the next generation, not only in France but as far afield as Sicily and Austria.

If the Rococo was specifically a French creation, many factors from further afield influenced and fostered the style, as, for example, the graphic works of such seventeenth-century Italian artists as Stefano delia Bella, who spent a long time in Paris. In his designs delicate, feathery lines enfold forms which are often purely decorative in intent, as much rococo art was to be.

Many engraved books from the last decades of the seventeenth century reveal the rococo style in embryonic form. The tight scroll-work so characteristic of Flemish and German renaissance decoration, and even of the Fontainebleau School, was liberated, making it less severe and symmetrical, and fantastic elements were introduced, unknown in the originals. This is seen in France in the furniture of Andre-Charles Boulle and in Venice in the furniture of Andrea Brustolon, where curving, intricate baroque forms began to be modified around the turn of the century.

One of the first appearances of the new style in a highly important setting is in the bedroom of Louis XIV at Versailles. This was redecorated about 1701 mainly in white and gold, relying entirely for its effect on the crisp contrasts of finely sculptured pilasters against rich areas of gilded carving, and, set above the chimney-pieces, large mirrors with rounded tops. Large areas of Venetian mirror-glass were, of course, important decorative features as early as the creation of the Galerie des Glaces, and also of the Mirror Room in the Grand Trianon: they have often been mistakenly identified solely with the advent of the rococo style, in which, indeed, they were to play an important part. The design of Louis' bedroom, however, still bears witness to a strong preference for the Classical Orders, with pilaster decoration in the typically academic seventeenth-century tradition.

One of the problems of any examination of rococo decoration is that we are uncertain as to how much of it originated from the small army of draughtsmen, whose leading figures such as Mansart kept behind the scenes, and how much from the great architects themselves. Thus, while a building or an interior passes as the work of Mansart or De Cotte, the novel details in it may just as well have sprung from a 'ghost' designer with a certain sense of fantasy and an originality which the Royal Architect passed off as his own.

These draughtsmen were in all probability familiar with books of decorative patterns - derived from the era of Renaissance art - illustrating the famous grotesques of Raphael in the Villa Madama and the Vatican Loggia. Grotesques, descended from the stucco reliefs and paintings in Roman tombs (or grottoes, hence 'grotesques'), played an important part in French decoration as early as the 1650s and later appeared in some of Lebrun's own decorations, such as those in the Galerie d'Apollon in the Louvre. They consisted of curving plant-and-scroll forms, often originating in an urn or pot and winding upwards in a regular pattern, inhabited by playful monkeys, insects and other creatures who provide a slight asymmetrical touch. The lightness of this type of decoration was borne in mind by Pierre Lepautre when he decorated the King's suite of rooms at Marly in 1699.

Lepautre's interiors at Marly are, tragically, known to us only from drawings. They show that he dispensed with the heavy, rectangular frames around doors and mirrors, replacing them with miniature curving decorations integrated into the corners of mouldings, which themselves were finer and more elegant in effect than ever before. In place of the traditional painted and gilded ceiling, Lepautre simply articulated the great white plaster expanse with a delicate gilded rosette at the centre - this was to be imitated on both ceilings and panelling throughout the rococo period.

The rococo style developed most strongly during the Regency of the Duc d'Orleans (1715-23), whose town residence was the Palais Royale. Here, licence was the rule, and the tone of rococo society was set: a society which demanded constant novelty, wit and elegance - precisely the qualities of the rococo style. Society opened its doors to people whom Louis XIV would never have accepted: the newly rich and increasingly important intellectuals. During the Regency much of the aristocracy, which had found itself confined to Versailles during Louis XIV's reign, returned to Paris and commissioned new town houses, as in the Place Vendome, where the transitional style can still be clearly seen.

Their interiors did not call for the elaborate ceiling-paintings of the previous century, and in their place a new school of painters emerged who specialized in the gently curving trumeaux (over-doors) and small-scale painted panels which form a great part of the output of (eg) Francois Boucher (1703-70). Also in constant employment from this period until the Revolution were the scupteurs, who executed the often minutely detailed carving on the boiseries, the decorated panel-framings.

It was in about 1720 that the transitional style began to give way to a clear rococo style. The term 'rococo' probably derives from the French 'rocaille', which originally referred to a type of sculptured decoration in garden design. Certainly the leading designers of the rococo style, Gilles-Marie Oppenordt, Nicolas Pineau and Juste-Aurele Meissonnier, were very much aware of it. The grotesques of the seventeenth century were now transformed into arabesques under Claude Audran, Watteau's teacher, full of a new fantasy and delicacy.

The main steps forward were made in interior decoration and painting, while little of importance happened to the appearance of the exterior, except that a certain light sophistication replaced the heaviness of the Louis XIV style, and, instead of relying on the Classical Orders, architects such as Jean Courtonne and Germain Boffrand produced buildings whose main effect lay in the subtle treatment of stonework and the skilful disposition of delicate sculpture against sophisticated rustication. In Paris, two of the best examples are the famous Hotel de Matignon of 1722-23 and the Hotel de Torcy of 1714.

In interior decoration a steady progression towards extreme elaboration is seen during the Regency, as demonstrated by the Palais Royale and Hotel d'Assy, culminating in such triumphantly sophisticated rooms as the Salon Ovale of the Hotel de Soubise in Paris (1738-39) by Boffrand, whose influence on German rococo architecture was to be considerable.

A tendency to replace the huge series of very formal apartments favoured in the Louis XIV period with smaller, more intimate rooms is also seen, as in the Petites Appartements in Versailles, where form follows function more closely. Sadly these, together with many of the greatest rococo rooms, have disappeared without trace. Apart from Paris, much fine architecture and decoration in the full-blown rococo style was effected at Nancy, where the dethroned King of Poland lived.

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

กรอบกระจกเป็นเรื่องเกี่ยวข้องกับในสมัยศตวรรษที่ 18 ในฝรั่งเศส แต่แม้ในปีสุดท้ายของศตวรรษก่อนหน้า บ่งชี้ของลักษณะใหม่ ปรากฏ ในการทำงานของสถาปนิกคอร์ท Mansart ชูลส์ Hardouin (1646-1708), ที่ทรีอานอง ที่เวอเซียลเลส และ มาร์ อื่นรอยัลเรสซิเดนซ์ ในอาคารเหล่านี้สอง Mansart ยากจนจากการใช้ stultifying หินอ่อน และ บรอนซ์ เปิดแทนที่จะไป panelling ไม้และสีจาง มาตราส่วนมากของทรีอานองแสดงความปรารถนาที่จะหนีออกจากวังยอดเยี่ยม ความรู้สึกที่ occasioned หมายเลขของงานสำคัญสูงในในสมัยศตวรรษที่ 18 [ทราบยังอิทธิพลของโรงเรียนฟองเทนโบลก่อนหน้า (1530-1610) ในวิวัฒนาการของแบบโรโกโก โดยเฉพาะการแกะสลักปูนปั้นขี้เล่นโดดเด่นอื่น ๆ เช่นกรอบกระจก]Louis XIV ปรากฏให้ มีกำลังใจมากปฏิกิริยานี้ ตามคำสั่งของเขามีชื่อเสียงจะเกี่ยวข้องกับการตกแต่งห้องหนุ่มมาก Duchesse de อย่างไร Bourgogne ในชาโตว์เดอลา Menagerie Mansart: "คุณต้องไปทุกความรู้สึกของ youthfulness" นี่คือในปา และพระมหากษัตริย์ยังมีอีกสิบหกปีอยู่ ปีซึ่งได้กำหนดหลักสูตรศิลปะและตกแต่งสำหรับน้อยรุ่นต่อไป ไม่เพียงแต่ ในประเทศฝรั่งเศส แต่เป็นรวม เป็นอิตาลีและออสเตรียกรอบกระจกถูกโดยเฉพาะฝรั่งเศสสร้าง หลายปัจจัยจากการรวมผล แล้วเด็ก ๆ แบบ เป็น ตัวอย่าง งานกราฟิกเช่น seventeenth ศตวรรษอิตาลีศิลปินเป็นสเตฟาโน delia เบล ที่ใช้เวลานานในปารีส ในแบบของเขาละเอียดอ่อน บรรทัด feathery ดอกตูมฟอร์มซึ่งมักตกแต่งเพียงอย่างเดียวในเจตนา เป็นศิลปะโรโกโกมากจะหนังสือแกะสลักมากจากทศวรรษของศตวรรษ seventeenth เปิดเผยแบบกรอบกระจกในฟอร์มตัวอ่อน แน่นเลื่อนงานดังนั้นลักษณะ ของการตกแต่งโรงแรมเรอเนสซองซ์เวสต์เฟลมิชและเยอรมัน และแม้แต่ โรงเรียนฟองเทนโบล ถูก liberated ทำให้ความรุนแรงน้อยกว่า และองค์ประกอบสมมาตร และที่ยอดเยี่ยมขึ้นนำ ไม่รู้จักในต้นฉบับ นี้จะเห็นได้ในประเทศฝรั่งเศส ในเฟอร์นิเจอร์ของ Boulle Andre ชาร์ลส์ และเวนิสเฟอร์นิเจอร์ของ Andrea Brustolon ที่ซับซ้อน curving บาโรกฟอร์มเริ่มปรับเปลี่ยนรอบเปิดของศตวรรษหนึ่งนัดแรกรูปแบบใหม่ในการตั้งค่าที่สำคัญมากคือในห้องนอนของ Louis XIV ที่เวอเซียลเลส นี้ก็ประมาณนี้ส่วนใหญ่ในสีขาวและทอง อาศัยทั้งหมดสำหรับผลความแตกต่างชัดเจนของ pilasters ประณีตโดดเด่นกับพื้นที่รวยของหอคำแกะสลัก และ ตั้งอยู่เหนือปล่องไฟชิ้นส่วน กระจกบานใหญ่กับท็อปส์มน พื้นที่ขนาดใหญ่ของเวเนเชี่ยนกระจกแก้ว ได้ แน่นอน สำคัญตกแต่งห้องช่วงต้นเป็นการสร้าง ของเบคอน des Glaces และ ห้องกระจกในทรีอานองแกรนด์: พวกเขามักจะถูกแสดงระบุเท่ากับการถือกำเนิดแบบโรโกโก ที่ แน่นอน พวกเขาจะมีส่วนสำคัญ การออกแบบห้องนอนของ Louis อย่างไรก็ตาม ยังหมีพยานเพื่อความแข็งแรงสำหรับใบสั่งคลาสสิก ด้วย pilaster ในประเพณีศตวรรษ seventeenth ศึกษาโดยทั่วไปปัญหาใด ๆ ตรวจสอบตกแต่งกรอบกระจกอย่างใดอย่างหนึ่งได้ว่า เราไม่แน่ใจว่าจำนวนของมันมา จากกองทัพขนาดเล็กของ draughtsmen เลขชั้นนำเช่น Mansart เก็บเบื้องหลัง และจำนวนสถาปนิกดีเอง ดังนั้น ในขณะที่อาคารหรือตกแต่งภายในผ่านเป็นการทำงานของ Mansart หรือ Cotte เด รายละเอียดนวนิยายในอาจดีเช่นผุดจากนักออกแบบ 'ผี' กับความจินตนาการและมีความคิดริเริ่มซึ่งสถาปนิกหลวงผ่านปิดเป็นของเขาเองได้Draughtsmen เหล่านี้ได้ในทุกความน่าเป็นที่คุ้นเคยกับหนังสือของตกแต่งลวดลาย - มาจากยุคเรอเนสซองซ์ศิลปะ - การแสดง grotesques มีชื่อเสียงของราฟาเอล Madama วิลล่าและทางเดินของวาติกัน Grotesques สืบ reliefs ลวดลายปูนปั้นและภาพวาดในสุสานโรมัน (หรือถ้ำผา หยุ ดังนั้น 'grotesques'), เล่นเป็นส่วนสำคัญในการตกแต่งที่ฝรั่งเศสก่อนเป็น 1650s และปรากฏในภายหลังในบางตกแต่งของ Lebrun เช่นใน d'Apollon เบคอนในการลูฟร์ พวกเขาประกอบด้วย curving พืช และเลื่อนฟอร์ม มักจะเกิดในผอบหรือหม้อ และขดลวดขึ้นในรูปแบบปกติ การอาศัยอยู่ โดยลิงขี้เล่น แมลง และสัตว์อื่น ๆ ที่ให้สัมผัส asymmetrical เล็กน้อย แสงชนิดนี้ตกแต่งถูกเสียในใจตาม Pierre Lepautre เมื่อเขาตกแต่งห้องพระที่มาร์ปาTragically ตกแต่งภายในของ Lepautre ที่มาร์ รู้จักเราจากภาพวาดเท่านั้น พวกเขาแสดงว่า เขาคำกับเฟรมหนัก สี่เหลี่ยมรอบ ๆ ประตู และกระจก แทนพร้อม curving ตกแต่งในมุมของ mouldings ซึ่งตัวเองมีปลีกย่อย และสง่างามมากขึ้นมีผลมากกว่าเดิม แทนที่แบบดั้งเดิมทาสี และ gilded เพดาน Lepautre ก็พูดชัดแจ้งบริการปูนขาวดี ด้วยความละเอียดอ่อน gilded rosette ศูนย์ - คือต้องจะเลียนแบบบนเพดานทั้งสอง และ panelling ตลอดกรอบกระจกแบบโรโกโกพัฒนาอย่างยิ่งที่สุดระหว่างที่รีเจนซี่ d'Orleans ดัก (1715-23), เรสซิเดนซ์ที่มีเมืองรอยัล พาเลส ที่นี่ ใบอนุญาตถูกกฎ และตั้งค่าเสียงของกรอบกระจกสังคม: สังคมซึ่งต้องการนวัตกรรมคงที่ ปัญญา และสง่า งาม - แม่นยำคุณภาพแบบโรโกโก สังคมเปิดประตูให้คน Louis XIV จะไม่ยอมรับ: นักวิชาการเพิ่งรวย และมีความสำคัญมากขึ้น ในระหว่างที่รีเจนซี่ มากของชนชั้นสูง ซึ่งได้ค้นพบตัวเองถูกขังไปเวอเซียลเลสระหว่างรัชกาล Louis XIV ส่งกลับไปยังปารีส และมอบหมายอำนาจหน้าที่บ้านเมืองใหม่ ในเวนโดม สถานที่สไตล์อีกรายการสามารถยังคงสามารถเห็นตกแต่งภายในของพวกเขาก็ไม่โทรประณีตเพดานภาพ ของศตวรรษก่อนหน้านี้ และที่โรงเรียนใหม่ชื่อจิตรกรเกิดที่ความเบา ๆ curving trumeaux (ประตูเกิน) และติดตั้งตู้ระบุฟอร์มที่ ส่วนดีของของ Boucher รีสฟรนคอยส์ (eg) (1703-70) ยัง ทำงานอย่างต่อเนื่องจากช่วงนี้จนกระทั่งการปฏิวัติ ถูก scupteurs ที่ดำเนินการโดยละเอียด minutely มักจะแกะสลักบนตกแต่งแผง framings, boiseriesก็อยู่ในประมาณ 1720 ที่ลักษณะอีกรายการเริ่มให้วิธีการแบบกรอบกระจกชัดเจน คำว่า "กรอบกระจก" คงมาจากฝรั่งเศส 'rocaille" ซึ่งเดิม เรียกว่าชนิดโดดเด่นตกแต่งออกแบบสวน แน่นอนนักออกแบบชั้นนำแบบโรโกโก จิลล์มารี Oppenordt, Nicolas Pineau และสว่าง Aurele Meissonnier มีมากมายนั้น ตอนนี้ grotesques ศตวรรษ seventeenth มีแก่นให้ arabesques ภายใต้โคลด Audran ครูของ Watteau เต็มไปด้วยจินตนาการใหม่และอาหารขั้นตอนหลักข้างหน้าเกิดขึ้นในการตกแต่ง และทาสี ในขณะที่ความสำคัญเล็กน้อยเกิดขึ้นกับลักษณะของภายนอก ยกเว้นว่า ที่ซับซ้อนบางเบาแทนความหนักเบา ของลักษณะ Louis XIV และ แทนใบสั่งคลาสสิก สถาปนิกฌอง Courtonne และ Boffrand นี่ผลิตวางผลมีหลักในการรักษารายละเอียดของ stonework และครอบครองเชี่ยวของประติมากรรมอ่อนเทียบ rustication ซับซ้อนกับอาคาร ในปารีส สองอย่างดีที่สุดจะมีชื่อเสียงโรงแรมเด Matignon ของ 1722-23 และ Torcy เดอโรงแรมของค.ศ. 1714ในความก้าวหน้ามั่นคงต่อทุก ๆ มากจะเห็นได้ในระหว่างที่รีเจนซี่ เป็นโดยรอยัลพาเลสและโรงแรม d'Assy จบในห้องดังกล่าวประสบความสำเร็จมีความซับซ้อนเป็น Ovale ร้านของ Soubise เดอโรงแรมในปารีส (1738-39) โดย Boffrand ตกแต่งภายในที่มีอิทธิพลในเยอรมันกรอบกระจกสถาปัตยกรรมได้เป็นจำนวนมากแนวโน้มที่จะแทนชุดใหญ่ favoured Louis XIV ในห้องขนาดเล็ก ไปพักทางยังเห็น ใน Appartements Petites ในเวอเซียลเลส ซึ่งแบบฟอร์มดังต่อไปนี้ฟังก์ชันมากขึ้น เศร้าเหล่านี้ กับกรอบกระจกห้องมากที่สุด หายไร้ร่องรอย จากปารีส มากหล่อและการตกแต่งแบบโรโกโก full-blown ถูกผลกระทบที่ Nancy ที่อาศัยของกษัตริย์โปแลนด์ dethroned

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

โรโคโคที่ถูกต้องมีความเกี่ยวข้องกับศตวรรษที่ 18 ในฝรั่งเศส แต่แม้จะอยู่ในปีสุดท้ายของศตวรรษที่ผ่านมาบ่งชี้ของรูปแบบใหม่ที่ปรากฏในขณะที่การทำงานของสถาปนิกศาลจูลส์-Hardouin Mansart (1646-1708) ที่ Trianon ที่แวร์ซายและ Marly อีกพระที่นั่ง ในทั้งสองอาคาร Mansart ผละจากการใช้งานที่ทำให้น่าหัวเราะหินอ่อนและทองแดงเปลี่ยนค่อนข้างที่จะประดับไม้และสีซีด ขนาดมากของ Trianon แสดงให้เห็นความปรารถนาที่จะหนีออกจากพระราชวังที่ยิ่งใหญ่ในความรู้สึกที่ทำกิจธุระจำนวนของผลงานที่มีความสำคัญอย่างมากในศตวรรษที่ 18 [หมายเหตุยังอิทธิพลของก่อนหน้านี้โรงเรียน Fontainebleau (1530-1610) เกี่ยวกับวิวัฒนาการของสไตล์โรโคโคโดยเฉพาะอย่างยิ่งการแกะสลักปูนปั้นที่ขี้เล่นและอื่น ๆ ที่สำคัญโรโคโคเหมือน.] หลุยส์ที่สิบสี่ดูเหมือนจะได้รับการสนับสนุนมากปฏิกิริยานี้เป็นภาพประกอบโดย คำสั่งที่มีชื่อเสียงของเขาที่จะ Mansart เกี่ยวกับการตกแต่งของห้องพักของเด็กมาก Duchesse de Bourgogne ใน Chateau de la สัตว์ที่: "คุณจะต้องกระจายไปทุกความรู้สึกของความอ่อนเยาว์" นี่คือ 1699 และพระมหากษัตริย์ยังคงมีอีกสิบหกปีจะมีชีวิตอยู่ปีซึ่งจะกำหนดหลักสูตรศิลปะและการตกแต่งอย่างน้อยรุ่นต่อไปไม่เพียง แต่ในประเทศฝรั่งเศส แต่ไกลออกไปขณะซิซิลีและออสเตรีย. ถ้าโรโคโค เป็นเฉพาะการสร้างฝรั่งเศสหลายปัจจัยจากไกลอิทธิพลและเสริมสร้างสไตล์ที่เป็นตัวอย่างเช่นการทำงานของกราฟิกเช่นศตวรรษที่สิบเจ็ดศิลปินอิตาลีสเตฟาโนเลียเบลล่าที่ใช้เวลานานในปารีส ในการออกแบบของเขาละเอียดอ่อนเส้นเบากอดรูปแบบซึ่งมักจะตกแต่งอย่างหมดจดในเจตนาเป็นศิลปะโรโคโคมากจะเป็น. หนังสือสลักจากหลายทศวรรษที่ผ่านมาของศตวรรษที่สิบเจ็ดเปิดเผยสไตล์โรโคโคในรูปแบบตัวอ่อน เลื่อนการทำงานเพื่อให้แน่นลักษณะของการตกแต่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเฟลมิชและเยอรมันและแม้กระทั่งโรงเรียน Fontainebleau ถูกปลดปล่อยทำให้มันรุนแรงน้อยลงและสมมาตรและองค์ประกอบที่ยอดเยี่ยมที่ได้รับการแนะนำให้รู้จักไม่รู้จักในต้นฉบับ นี้มีให้เห็นในประเทศฝรั่งเศสในเฟอร์นิเจอร์ของอังเดรชาร์ลส์ Boulle และในเวนิซในเฟอร์นิเจอร์ของ Andrea Brustolon ที่โค้งรูปแบบบาร็อคที่ซับซ้อนเริ่มที่จะมีการปรับเปลี่ยนรอบหันของศตวรรษที่. หนึ่งในการปรากฏตัวครั้งแรกของรูปแบบใหม่ใน การตั้งค่าที่สำคัญมากอยู่ในห้องนอนของหลุยส์ที่สิบสี่ที่แวร์ซาย นี้ได้รับการตกแต่งใหม่เกี่ยวกับ 1701 ส่วนใหญ่อยู่ในสีขาวและสีทองอาศัยทั้งหมดสำหรับผลกระทบต่อความแตกต่างที่คมชัดของเสาแกะสลักอย่างประณีตกับพื้นที่ที่อุดมไปด้วยการแกะสลักลงรักปิดทองของและตั้งอยู่บนชิ้นปล่องไฟที่กระจกขนาดใหญ่ที่มีท็อปส์ซูโค้งมน พื้นที่ขนาดใหญ่ของเมืองเวนิสกระจกแก้วเป็นของหลักสูตรลักษณะการตกแต่งที่สำคัญเป็นช่วงต้นของการสร้างของ Galerie des Glaces และยังมีห้องกระจกในแกรนด์ Trianon พวกเขามักจะถูกระบุเข้าใจผิด แต่เพียงผู้เดียวกับการถือกำเนิดของโรโคโคที่ สไตล์ซึ่งแน่นอนพวกเขาจะเล่นเป็นส่วนสำคัญ การออกแบบของห้องนอนของหลุยส์ แต่ยังคงเป็นพยานในการตั้งค่าที่แข็งแกร่งสำหรับการสั่งซื้อคลาสสิกที่มีเสาตกแต่งในประเพณีทางวิชาการโดยทั่วไปศตวรรษที่สิบเจ็ด. หนึ่งในปัญหาของการตรวจสอบใด ๆ ของการตกแต่งสถาปัตยกรรมแบบหนึ่งคือการที่เรามีความไม่แน่นอนว่า วิธีการมากของมันมาจากกองทัพเล็ก ๆ ของ draughtsmen ซึ่งตัวเลขชั้นนำเช่น Mansart เก็บไว้เบื้องหลังและวิธีการมากจากสถาปนิกที่ดีของตัวเอง ดังนั้นในขณะที่อาคารหรือการตกแต่งภายในที่ผ่านการทำงานของ Mansart หรือ De Cotte ที่รายละเอียดในนิยายมันอาจจะเหมือนกันได้เด้งจาก 'ผี' นักออกแบบที่มีความรู้สึกบางอย่างของจินตนาการและความคิดริเริ่มซึ่งสถาปนิกรอยัลผ่านไป . เป็นของตัวเองdraughtsmen เหล่านี้น่าจะเป็นทุกคนคุ้นเคยกับหนังสือของรูปแบบการตกแต่ง - มาจากยุคของศิลปะยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา - ประกอบ grotesques ที่มีชื่อเสียงของราฟาเอลใน Villa Madama และวาติกัน Loggia grotesques สืบเชื้อสายมาจากลายปูนปั้นและภาพวาดในสุสานโรมัน (หรืออุโมงค์จึง 'grotesques') เล่นเป็นส่วนสำคัญในการตกแต่งฝรั่งเศสเป็นช่วงต้นของยุค 1650 และต่อมาปรากฏตัวในบางส่วนของการตกแต่งเอง Lebrun เช่นผู้ที่อยู่ใน Galerie Apollon ศิลปวัตถุในพิพิธภัณฑ์ลูฟร์ พวกเขาประกอบไปด้วยรูปแบบโค้งพืชและเลื่อนมักจะเกิดขึ้นในโกศหรือหม้อและคดเคี้ยวขึ้นในรูปแบบปกติที่อาศัยอยู่โดยลิงขี้เล่นแมลงและสัตว์อื่น ๆ ที่ให้สัมผัสที่ไม่สมดุลเล็กน้อย สว่างของประเภทของการตกแต่งนี้ได้รับการเป็นพาหะในใจโดยปิแอร์ Lepautre เมื่อเขาได้รับการตกแต่งชุดของพระมหากษัตริย์ของห้องพักที่ Marly 1699 ในการตกแต่งภายในLepautre ที่ Marly มีอนาถที่เรารู้จักกันจากภาพวาด พวกเขาแสดงให้เห็นว่าเขาจ่ายด้วยหนักกรอบสี่เหลี่ยมรอบประตูและกระจกแทนที่พวกเขาด้วยการตกแต่งโค้งขนาดเล็กรวมอยู่ในมุมของเครือเถาซึ่งเป็นตัวเองปลีกย่อยและสง่างามมากขึ้นมีผลมากขึ้นกว่าเดิม ในสถานที่ของดั้งเดิมทาสีและเพดานทองที่ Lepautre เพียงก้องขยายพลาสเตอร์สีขาวที่ดีกับดอกกุหลาบทองที่ละเอียดอ่อนที่ศูนย์ - นี้ก็จะถูกลอกเลียนแบบบนเพดานและฝาผนังตลอดระยะเวลาที่โรโคโค. สไตล์โรโคโคที่พัฒนามากที่สุดในช่วง รีเจนซี่ของ Duc d'Orleans (1715-1723) ซึ่งเป็นที่อยู่อาศัยเมืองปาเล Royale นี่คือใบอนุญาตเป็นกฎและเสียงของสังคมโรโคโคที่ถูกตั้ง: สังคมที่เรียกร้องความแปลกใหม่อย่างต่อเนื่องปัญญาและความสง่างาม - แม่นยำคุณภาพของสไตล์โรโคโค สังคมเปิดประตูให้คนที่หลุยส์จะไม่ได้รับการยอมรับ: ปัญญาชนใหม่ที่อุดมสมบูรณ์และความสำคัญมากขึ้น ในช่วง Regency มากของชนชั้นสูงซึ่งได้พบว่าตัวเองถูกคุมขังในแวร์ซายในช่วงรัชสมัยหลุยส์ที่สิบสี่ของกลับไปปารีสและนายบ้านเมืองใหม่เช่นเดียวกับใน Place Vendome ของที่รูปแบบการเปลี่ยนผ่านยังสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน. การตกแต่งภายในของพวกเขาไม่ได้โทร สำหรับซับซ้อนเพดานภาพวาดของศตวรรษที่ผ่านมาและในสถานที่ของพวกเขาโรงเรียนใหม่ของจิตรกรโผล่ออกมาที่มีความเชี่ยวชาญใน trumeaux โค้งเบา ๆ (ประตูมากกว่า) และขนาดเล็กแผงทาสีซึ่งรูปแบบส่วนใหญ่ของการส่งออกของ (เช่น ) Francois Boucher (1703-1770) นอกจากนี้ในการจ้างงานอย่างต่อเนื่องมาจากช่วงเวลาจนกว่าการปฏิวัติครั้งนี้มี scupteurs ที่ดำเนินการแกะสลักรายละเอียดมักจะพิถีพิถันใน Boiseries ที่ได้รับการตกแต่งกรอบการแบน. มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ 1720 ว่ารูปแบบการเปลี่ยนผ่านเริ่มที่จะหลีกทางให้สไตล์โรโคโคที่ชัดเจน คำว่า 'โรโคโค' อาจเกิดขึ้นจากฝรั่งเศส 'Rocaille' ซึ่ง แต่เดิมเรียกว่ารูปแบบของการตกแต่งรูปปั้นในการออกแบบสวน แน่นอนนักออกแบบชั้นนำของสไตล์โรโคโคที่ Gilles-Marie Oppenordt นิโคลัส Pineau และตาสว่าง-Aurele Meissonnier, มีความตระหนักมากมากของมัน grotesques ของศตวรรษที่สิบเจ็ดถูกเปลี่ยนตอนนี้เป็น arabesques ภายใต้ Claude Audran ครูวิทยาการของเต็มไปด้วยจินตนาการใหม่และความละเอียดอ่อน. ขั้นตอนที่สำคัญไปข้างหน้าได้ทำในการตกแต่งภายในและการวาดภาพในขณะที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มีความสำคัญที่เกิดขึ้นกับการปรากฏตัวของภายนอกที่ ยกเว้นว่าความซับซ้อนแสงบางแทนที่ความหนักเบาของสไตล์หลุยส์ที่สิบสี่และแทนที่จะอาศัยคำสั่งซื้อคลาสสิก, สถาปนิกเช่นฌอง Courtonne และอร Boffrand ผลิตอาคารที่มีวางผลกระทบหลักในการรักษาที่ละเอียดอ่อนของหินและจำหน่ายฝีมือของ ประติมากรรมที่ละเอียดอ่อนกับ rustication ที่มีความซับซ้อน ในปารีสสองตัวอย่างที่ดีที่สุดมีชื่อเสียง Hotel de Matignon ของ 1722-1723 และ Hotel de Torcy ของ 1714 ในการตกแต่งภายในความก้าวหน้าอย่างต่อเนื่องต่อรายละเอียดมากมีให้เห็นในช่วงรีเจนซี่ที่แสดงให้เห็นโดย Palais Royale และโรงแรม d 'Assy สูงสุดในห้องพักดังกล่าวมีความซับซ้อนชัยเป็นร้าน Ovale ของ Hotel de Soubise ในปารีส (1738-1739) โดย Boffrand ที่มีอิทธิพลต่อสถาปัตยกรรมเยอรมันโรโคโคจะเป็นมาก. มีแนวโน้มที่จะเปลี่ยนชุดใหญ่ของพาร์ทเมนท์ที่เป็นทางการมาก ได้รับการสนับสนุนในช่วงเวลาที่หลุยส์ที่มีขนาดเล็ก, ห้องพักใกล้ชิดมากขึ้นนอกจากนี้ยังมีให้เห็นในขณะที่ Appartements Petites ในแวร์ซายที่รูปแบบฟังก์ชั่นดังต่อไปนี้อย่างใกล้ชิด น่าเศร้าเหล่านี้ร่วมกันกับหลาย ๆ ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในห้องโรโคโคได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย นอกเหนือจากปารีสสถาปัตยกรรมที่ดีมากและการตกแต่งในสไตล์โรโคโคเต็มเป่าได้รับผลกระทบที่แนนซีที่สมบัติของกษัตริย์แห่งโปแลนด์อาศัยอยู่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

Rococo เป็นอย่างถูกต้องที่เกี่ยวข้องกับศตวรรษที่ 18 ในฝรั่งเศส แต่ภายในปีสุดท้ายของศตวรรษที่ก่อนหน้านี้ ข้อบ่งชี้ในรูปแบบใหม่ที่ปรากฏในงานของศาลสถาปนิก , นโยบายและแนวปฏิบัติ ( 1646-1708 ) ในไทรอานอนที่แวร์ซายส์ และที่ มาร์ลีย์ อีกตำหนัก . ในทั้งสองอาคารม็องซาร์ยากจนห่างจาก stultifying ใช้หินอ่อนและบรอนซ์เปิดมากกว่าบัญชีรายชื่อ ไม้ สี และ ขาวกว่านี้ ระดับของไทรอานอนแสดงความปรารถนาที่จะหนีจากพระราชวังที่ยิ่งใหญ่ ความรู้สึกซึ่งมาจากหลายสําคัญสูงทำงานในศตวรรษที่ 18 [ หมายเหตุนอกจากนี้อิทธิพลของก่อนหน้านี้ Fontainebleau โรงเรียน ( 1530-1610 ) ในวิวัฒนาการของรูปแบบโรโคโคโดยเฉพาะปูนปั้นแกะสลักลวดลายโบราณ เช่น ขี้เล่นและอื่น ๆ ]

Louis XIV ปรากฏมากสนับสนุนนี้ ปฏิกิริยาที่แสดงโดยศาลที่มีชื่อเสียงของเขาม็องซาร์เกี่ยวกับการตกแต่งของห้องพักของหนุ่มมาก ภรรยาของท่านดยุค เดอ บูร์กอญใน Chateau de la สวนสัตว์ป่า : " คุณต้องกระจายกำลังไปทั่วความรู้สึกของวัยสาว " นี้คือใน 1699และกษัตริย์ยังมีอีกสิบหกปี ปี ซึ่ง มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักสูตรศิลปะและการตกแต่งอย่างน้อยรุ่นต่อไป ไม่ใช่แค่ในประเทศฝรั่งเศส แต่เป็นไกลไกลเป็นซิซิลีและออสเตรีย

ถ้า Rococo เป็นเฉพาะการสร้างฝรั่งเศส หลายปัจจัยมีอิทธิพลต่อ ( จากที่ไกลออกไปและลักษณะ เช่น , ตัวอย่างเช่นงานกราฟฟิค เช่น อิตาลี ศิลปินศตวรรษที่สิบเจ็ดเป็นสเตฟาโน่ เดเลีย เบลล่า ที่ใช้เวลานานในปารีส ในการออกแบบของเขาที่ละเอียดอ่อน เส้นเบาโอบกอดรูปแบบซึ่งมักจะตกแต่งอย่างหมดจดในเจตนา เป็นศิลปะโบราณมากถูก

หลายสลักหนังสือจากทศวรรษสุดท้ายของศตวรรษที่ 17 เปิดเผย Rococo ในรูปแบบของ .ให้เลื่อนงาน ดังนั้นลักษณะของเฟลมิชและตกแต่งยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาเยอรมัน และแม้แต่ในโรงเรียน ฟงแตนโบลได้รับการปลดปล่อยให้มันรุนแรงน้อยลงและสมมาตรและองค์ประกอบที่ยอดเยี่ยมแนะนําที่ไม่รู้จักในต้นฉบับ นี้จะเห็นในประเทศฝรั่งเศสในเฟอร์นิเจอร์ของอังเดร ชาร์ล บูลและในเวนิสในเฟอร์นิเจอร์ของแอนเดรีย brustolon ที่โค้งซับซ้อนพิสดารรูปแบบ เริ่มมีการปรับเปลี่ยนรอบหันของศตวรรษที่

หนึ่งในปรากฏตัวครั้งแรกของรูปแบบใหม่ในบรรยากาศสูง ที่สำคัญคือ ในห้องนอนของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ที่แวร์ซาย นี้คือเรื่องใหม่ 1701 ส่วนใหญ่ในสีขาวและทองที่ใช้ทั้งหมดสำหรับผลกระทบในกรอบความละเอียดปั้นเสากับพื้นที่ที่อุดมไปด้วยทองแกะสลักและชุดเหนือปล่องชิ้น กระจกบานใหญ่ พร้อมกับปัดเสื้อ พื้นที่ขนาดใหญ่ของบานเกล็ดกระจกกระจกแน่นอน ลักษณะการตกแต่งที่สำคัญก่อนการสร้างของ Galerie des glaces และยังมีห้องกระจกในไทรอานอนแกรนด์ : พวกเขาได้รับมักจะผิดพลาดที่ระบุ แต่เพียงผู้เดียวกับแอดเวนต์ของสไตล์โรโคโคที่ แน่นอน พวกเขาจะเล่นเป็นส่วนสำคัญการออกแบบห้องนอน , หลุยส์ อย่างไรก็ตาม ยังคงเป็นพยานเพื่อความต้องการที่แข็งแกร่งสำหรับสั่งแบบคลาสสิก ตกแต่งด้วยเสาอิงในประเพณีศตวรรษที่สิบเจ็ดโดยทั่วไปวิชาการ

หนึ่งของปัญหาใด ๆ การตกแต่งของมังกรโคโมโด คือเราไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่ มันมาจากกองทัพของ draughtsmen ขนาดเล็ก ,ที่มีผู้นำ เช่น ม็องซาร์ไว้เบื้องหลังและวิธีการมากจากมหาสถาปนิกเอง ดังนั้น , ในขณะที่อาคารหรือผ่านภายในงานของม็องซาร์หรือ เดอ คอตเต รายละเอียดนวนิยายในมันอาจแค่เป็นอย่างดีแล้วจากนักออกแบบ ' ผี ' กับความรู้สึกบางอย่างของจินตนาการและความคิดริเริ่มที่สถาปนิกหลวงผ่านปิดของเขาเอง

draughtsmen เหล่านี้อยู่ในความน่าจะเป็นทุกคนคุ้นเคยกับหนังสือของรูปแบบ - ตกแต่งที่มาจากยุค Renaissance ศิลปะ - แสดง grotesques ที่มีชื่อเสียงของราฟาเอลในวิลล่ามาดามาและเกียวาติกัน grotesques สืบต่อจากปูนปั้นนูนและภาพเขียนในสุสานโรมัน ( หรือถ้ำ จึง grotesques ' ' )เล่นเป็นส่วนสำคัญในการตกแต่งฝรั่งเศสเร็ว 1630 และต่อมาปรากฏในบางส่วนของการตกแต่งเอง ตัวแทนของเช่นในกาเล d'apollon ในลูฟว์ จำนวนโค้งรูปแบบพืชและเลื่อนมักจะเกิดในโกศหรือหม้อและคดเคี้ยวขึ้นในรูปแบบปกติที่อาศัยอยู่โดยลิงขี้เล่นแมลงและสัตว์อื่น ๆที่ให้เล็กน้อย ไม่สัมผัส ความสว่างของตกแต่งประเภทนี้เป็นพาหะในใจโดยปิแอร์ เลโพเทรอเมื่อเขาตกแต่งห้องพระห้องที่มาร์ลใน 1699 .

เลโพเทรอของการตกแต่งภายในที่มาร์ล , อนาถ , รู้จักเราจากภาพวาดเท่านั้น พวกเขาแสดงให้เห็นว่า เขาเริ่มงานกับ หนัก กรอบสี่เหลี่ยม บริเวณประตูและกระจกแทนที่พวกเขาด้วยขนาดเล็กโค้งตกแต่งแบบบูรณาการในมุมที่ตัวเองเป็นปลีกย่อย moldings , และสง่างามมากขึ้นในผล มากกว่าที่เคย ในสถานที่ของดั้งเดิมทาสีและปิดทอง เพดานเลโพเทรอเพียงแค่การพูดชัดแจ้งแพนปูนใหญ่สีขาวที่มีความละเอียดอ่อนปิดทองลายดอกกุหลาบที่ศูนย์นี้ได้มีการเลียนแบบทั้งบนเพดานและบัญชีรายชื่อ ตลอดระยะเวลา rococo .

Rococo พัฒนาอย่างมากที่สุด ระหว่างผู้สำเร็จราชการของดึ๊ก d'orleans ( 1715-23 ) , ที่พักเมือง Palais Royale ที่นี่ , ใบอนุญาตถูกกฎ และเสียงของสังคมฝรั่งเศส ที่ตั้ง :สังคมที่เรียกร้องคงแปลก , ปัญญาและสง่างาม - แน่นอน คุณภาพของ Rococo . สังคมที่เปิดโอกาสให้คนที่ Louis XIV ไม่เคยยอมรับ : ปัญญาชนใหม่มากมายและที่สำคัญมากขึ้น ระหว่างผู้สำเร็จราชการของชนชั้นสูง ซึ่งก็พบว่าตัวเองอยู่ในช่วงรัชสมัยของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 แวร์ซาย ,กลับไปปารีสและรับหน้าที่ทาวน์เฮ้าส์ใหม่ , ในสถานที่ Vendome ที่รูปแบบเดียวยังสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

การตกแต่งภายในของพวกเขาไม่ได้เรียกเพดานซับซ้อนภาพวาดของศตวรรษที่ก่อนหน้านี้และในสถานที่ของโรงเรียนใหม่ของจิตรกรชุมนุมที่เชี่ยวชาญในโค้ง trumeaux เบาๆ ( ประตู ) และขนาดเล็กทาสีแผงซึ่งเป็นส่วนหนึ่งที่ยอดเยี่ยมของผลผลิต ( EG ) ฟร บูเชอร์ ( 1703-70 ) นอกจากนี้ในการจ้างงานอย่างต่อเนื่องจากช่วงเวลานี้จนถึงการปฏิวัติเป็น scupteurs ที่ดำเนินการมักจะละเอียดใน boiseries แกะสลัก ,ตกแต่งแผงกรอบ

มันประมาณ 1720 ที่ลักษณะเดียวเริ่มที่จะให้วิธีการสไตล์โรโคโคที่ชัดเจน คำว่า ' ฝรั่งเศส ' อาจมาจากภาษาฝรั่งเศส ' rocaille ' ซึ่งแต่เดิมเรียกว่าชนิดของการตกแต่งในการออกแบบสวน แน่นอนว่าดีไซเนอร์ชั้นนำของ Rococo , Gilles มารี oppenordt , นิโคลัสพินเนอ และตาสว่างเมสซอนนีเ ์ aurele ,มากตระหนักถึงมัน การ grotesques ของศตวรรษที่ 17 ได้ตอนนี้กลายเป็น arabesques ภายใต้ Claude audran อาจารย์ วาโต เต็มจินตนาการใหม่และอาหารอันโอชะ

ขั้นตอนใหญ่ไปข้างหน้าอยู่ในการตกแต่งภายในและภาพวาด , ในขณะที่เล็ก ๆน้อย ๆของความสำคัญขึ้นกับลักษณะของภายนอกยกเว้นที่งดงามแสงบางอย่างแทนที่ ความหนักเบาของพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 สไตล์ และ แทนที่จะใช้คำสั่งคลาสสิก สถาปนิก เช่น จีน และ courtonne เจอร์เมน boffrand ผลิตอาคารที่มีผลหลักวางในการรักษาสีสันของการก่อสร้างด้วยหินและการจัดการที่ซับซ้อนละเอียดอ่อน ฝีมือประติมากรรมกับคนบ้านนอก . ในปารีสสองตัวอย่างที่มีชื่อเสียงที่สุดคือโฮเต็ลมาติญยงของ 1722-23 และโรงแรม Torcy ใน 1714

ในงานมั่นคงก้าวหน้าไปสู่ขั้นรุนแรงภายในจะเห็นระหว่างผู้สำเร็จราชการ ดังที่แสดงโดย ปาเลส์ รอยัล และโรงแรม d'assy culminating ในชัยชนะที่ทันสมัยห้องพักเป็นรูปไข่ร้านเสริมสวยของโรงแรมเดอ soubise ใน ปารีส ( 1738-39 โดย boffrand ) ,ที่มีอิทธิพลต่อสถาปัตยกรรมสไตล์เยอรมันถูกมาก

ชอบแทนชุดใหญ่ ของ อพาร์ทเมน มาก เป็นที่ยอมรับอย่างเป็นทางการในพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 ระยะเวลาที่มีขนาดเล็ก , ห้องสนิทมากขึ้น จะเห็นได้ว่าใน petites เซาในแวร์ซายที่รูปแบบดังต่อไปนี้การทำงานอย่างใกล้ชิดมากขึ้น น่าเศร้าเหล่านี้ ร่วมกับหลายห้องฝรั่งเศสมากที่สุด หายไปโดยไร้ร่องรอยนอกจากปารีสมากปรับสถาปัตยกรรมและการตกแต่งในสไตล์ Rococo อาการภายนอกที่แนนซี่ ที่โค่นราชบัลลังก์ของกษัตริย์โปแลนด์อาศัยอยู่

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.