beyond the horizons of global capit

beyond the horizons of global capital. These areas still offer opportunities for domestic capital.
Business is about taking risks to make a profit. Equally, managing a country like a business is about taking risks to accelerate growth. In his rise as a businessman, Thaksin claimed he loved taking large risks. Most business risks are about debt. The same is true of the risks of Thaksinomics, which involves three kinds of debt risk.
The first is household debt. Thailand was formerly a saving society. The rate of saving (GDS) was in the range of 30 to 40 percent, among the highest in the world and adequate to cover the investment needed for growth. The Thaksin government has encouraged people not to save but to consume, and to go into debt to consume. Household debt has roughly quadrupled. In international terms, the level of such debt is not spectacular. Thailand's level of household debt (measured in proportion to disposable income) is less than two-thirds that of Korea where a similar debt strategy prompted a minor bubble crisis in 2002 (BP, 21 January 2004). But it is larger than Thailand has experienced in the past, and thus difficult to predict what level is critical. The accumulation of household debt has primarily been incentivized by interest rates lower than anything in living memory. Such rates are a legacy of the crisis and the generally low rates prevailing in an over-liquid world. This situation will not last forever, and indeed is likely to change very fast in the near future. In its own way, this new form of debt is no more "hedged" than the corporate dollar loans that underlay the severity of the 1997 crisis. Thaksin shrugs off this risk by reference to his own history as a debtor. But not every corporate risk taker becomes a dollar billionaire because there are not enough oligopolies to go around.
The second debt risk comes from the large role of the government as the allocator of business credit. Countries that have made a success of directing credit in line with policy goals have had systems that ensure the recipients of such credit (and other governmentgranted benefits) deliver high levels of performance. There is no sign such systems are in place, or contemplated, in Thaksinomics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นอกเหนือจากขอบเขตของทุนทั่วโลก พื้นที่เหล่านี้ยังคงมีโอกาสสำหรับทุนภายในประเทศธุรกิจที่เกี่ยวกับความเสี่ยงในการทำกำไร เท่า ๆ กัน การบริหารประเทศเช่นธุรกิจที่เกี่ยวกับความเสี่ยงในการเร่งการเติบโต ในการเพิ่มขึ้นของเขาเป็นนักธุรกิจ ทักษิณอ้างรักความเสี่ยงใหญ่ ความเสี่ยงทางธุรกิจส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับหนี้ จะเป็นความเสี่ยงของทักษิโณมิค ที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงหนี้สามชนิดครั้งแรกเป็นหนี้ครัวเรือน ไทยเดิมสังคมประหยัด อัตราประหยัด (GDS) ในช่วงร้อยละ 30-40 สูงที่สุดในโลก และเพียงพอที่จะครอบคลุมการลงทุนที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโตได้ รัฐบาลทักษิณเป็นกำลังใจให้คนไม่ ให้บันทึก แต่ใช้ และ เข้าไปในตราสารหนี้เพื่อใช้ ประมาณได้เพิ่มหนี้ครัวเรือน ในข้อกำหนดนานาชาติ ระดับของหนี้ดังกล่าวไม่สวยงาม ของไทยระดับหนี้ครัวเรือน (วัดสัดส่วนรายได้) ไม่น้อยกว่าสองในสามของเกาหลีซึ่งกลยุทธ์หนี้คล้ายพร้อมท์วิกฤตฟองเล็กน้อยในปี 2002 (BP, 21 2547 มกราคม) แต่ก็มีขนาดใหญ่กว่าประเทศไทยที่มีประสบการณ์ในอดีต และดังนั้นยากที่จะทำนายระดับใดเป็นสำคัญ การสะสมของหนี้ครัวเรือนมีหลักการโดยมีคิม โดยอัตราดอกเบี้ยที่ต่ำกว่าสิ่งใด ๆ ในชีวิตหน่วยความจำ ราคาดังกล่าวเป็นแบบดั้งเดิมของวิกฤตและอัตราดอกเบี้ยต่ำโดยทั่วไปเกิดขึ้นในโลกที่เป็นของเหลวมากเกินไป นี้สถานการณ์จะไม่สุดท้ายตลอดไป และแน่นอนคือแนวโน้มการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในอนาคตอันใกล้ ในทาง ตราสารหนี้แบบใหม่นี้จะไม่ "hedged" กว่าเงินดอลลาร์บริษัทที่ความรุนแรงของวิกฤตปี 1997 อปป์ ทักษิณเข้าปิดความเสี่ยงนี้ โดยการอ้างอิงถึงประวัติของตัวเองเป็นลูกหนี้ แต่ไม่ทุกคนรับความเสี่ยงขององค์กรกลาย เป็นเศรษฐีดอลลาร์เนื่องจากมีไม่เพียงพอ oligopolies ไปทั่วความเสี่ยงหนี้สองมาจากบทบาทของรัฐบาลเป็นการจัดสรรสินเชื่อธุรกิจขนาดใหญ่ ประเทศที่มีผู้ประสบความสำเร็จของผู้กำกับเชื่อสอดคล้องกับนโยบายเป้าหมาย มีระบบที่ให้ผู้รับสินเชื่อดังกล่าว (และผลประโยชน์อื่น ๆ governmentgranted) มอบประสิทธิภาพระดับสูง มีป้ายไม่มีระบบดังกล่าวอยู่ในสถานที่ หรือ ไตร่ตรอง ทักษิโณมิค

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เกินขอบเขตอันไกลโพ้นของเงินทุนทั่วโลก พื้นที่เหล่านี้ยังคงมีโอกาสที่เงินทุนในประเทศ
ธุรกิจเป็นเรื่องเกี่ยวกับการรับความเสี่ยงที่จะทำกำไร อย่างเท่าเทียมกันในการจัดการประเทศเช่นธุรกิจเป็นเรื่องเกี่ยวกับการรับความเสี่ยงที่จะเร่งการเจริญเติบโต ในการเพิ่มขึ้นของเขาในฐานะนักธุรกิจทักษิณอ้างว่าเขารักการเสี่ยงขนาดใหญ่ ความเสี่ยงทางธุรกิจส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับหนี้ เช่นเดียวกับที่เป็นจริงของความเสี่ยงของทักษิซึ่งเกี่ยวข้องกับสามชนิดของความเสี่ยงหนี้
ที่แรกก็คือหนี้ภาคครัวเรือน ประเทศไทยเคยเป็นสังคมประหยัด อัตราการประหยัด (GDS) อยู่ในช่วง 30 ถึงร้อยละ 40 ในหมู่ที่สูงที่สุดในโลกและเพียงพอที่จะครอบคลุมการลงทุนที่จำเป็นสำหรับการเจริญเติบโต รัฐบาลทักษิณได้สนับสนุนให้คนที่จะไม่ประหยัด แต่การบริโภคและไปเป็นหนี้ที่จะบริโภค หนี้ภาคครัวเรือนได้ปากต่อปากประมาณ ในแง่ต่างประเทศระดับของหนี้ดังกล่าวเป็นไปไม่ได้ที่งดงาม ระดับของประเทศไทยหนี้ภาคครัวเรือน (วัดสัดส่วนรายได้ทิ้ง) น้อยกว่าสองในสามของเกาหลีที่เป็นกลยุทธ์หนี้ที่คล้ายกันแจ้งวิกฤตฟองเล็ก ๆ น้อย ๆ ในปี 2002 (BP, 21 มกราคม 2004) แต่มันมีขนาดใหญ่กว่าประเทศไทยได้มีประสบการณ์ในอดีตที่ผ่านมาและทำให้ยากที่จะคาดการณ์สิ่งที่มีความสำคัญระดับ การสะสมของหนี้ภาคครัวเรือนส่วนใหญ่ได้รับแรงจูงใจจากอัตราดอกเบี้ยที่ต่ำกว่าสิ่งที่อยู่ในความทรงจำ อัตราดังกล่าวเป็นมรดกของวิกฤตและอัตราที่ต่ำโดยทั่วไปที่เกิดขึ้นในโลกมากกว่าของเหลว สถานการณ์เช่นนี้จะไม่ตลอดไปและแน่นอนมีแนวโน้มที่จะมีการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วในอนาคตอันใกล้ ในทางของตัวเองในรูปแบบใหม่นี้ของหนี้ไม่มาก "การป้องกันความเสี่ยง" กว่าการกู้ยืมเงินดอลลาร์ขององค์กรที่หนุนความรุนแรงของวิกฤตปี 1997 ทักษิณ shrugs ปิดความเสี่ยงนี้โดยอ้างอิงถึงประวัติศาสตร์ของตัวเองในฐานะลูกหนี้ แต่ไม่ทุกคนรับความเสี่ยงขององค์กรกลายเป็นเศรษฐีเงินดอลลาร์เพราะมีไม่ oligopolies พอที่จะไปรอบ ๆ
ความเสี่ยงหนี้ที่สองมาจากบทบาทของรัฐบาลในฐานะจัดสรรของสินเชื่อธุรกิจ ประเทศที่ได้ทำสำเร็จของผู้กำกับเครดิตในสายกับเป้าหมายของนโยบายมีระบบที่ให้ผู้รับเครดิตดังกล่าว (และผลประโยชน์อื่น ๆ governmentgranted) ส่งมอบประสิทธิภาพในระดับสูง มีสัญญาณระบบดังกล่าวอยู่ในสถานที่ไม่เป็นหรือไตร่ตรองในทักษิ