- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
ature used to give those who live a
ature used to give those who live along the river Beni fair warning of looming threats. If rings appeared around the sun, the leaves of the ambaibo tree twisted to reveal their white undersides or lines of ants began to march into people’s houses, members of the indigenous Tacana nation took it as a sign that heavy rain was on the way.
But neither portents nor two months of ceaseless downpours prepared them for the deluge in northern Bolivia in February, drowning their livestock, ruining their crops, and sweeping vipers and anacondas through their half-submerged villages.
“Some people were saying it was the end of the world,” says Wenceslao Mamio, the phlegmatic corregidor, or chief, of the Capaina community. “We were flooded as never before and left under a metre and a half of water. The waters killed our crops – bananas, cassava, pineapples, avocados, everything – as well as our pigs, ducks and chickens.”
Those who could grabbed their children and animals and ran as the river burst its banks and its rain-swollen waters rushed 50m into their homes and fields. Not all of Capaina’s 140 inhabitants, however, were quick enough.
Dilma Mamio Cartagena spent most of that day standing on a bench, shivering and praying. With the water rising and her ears filling with the cries of petrified children and animals, the 76-year-old watched her pots and pans float away as snakes slid around her.
Floods in Bolivia by Sam Jones for Global Development: Dilma Mamio Cartagena, a 76-year-old member of the indigenous Tacana community of Capaina in northern Bolivia, who narrowly survived February's floods.
Facebook
Twitter
Pinterest
expand
Dilma Mamio Cartagena, a member of the indigenous Tacana community of Capaina, narrowly survived the floods in February. Photograph: Sam Jones/Guardian
“I nearly died of sadness,” she says. “I thought my life was over and I cried out to God, ‘Please save me. Don’t let the water come up any higher’. It rose up to my chest and I started to pray to San Gerardo, the patron saint of our village.”
Her pleas were finally answered that night when Wenceslao swam to her rescue and took her to the school where the rest of the community was sheltering.
Supported by:
About this content
The ordeal was repeated across parts of northern and central Bolivia, where irregular La Niña and El Niño weather patterns caused the worst floods in 60 years, killing dozens of people and 150,000 cattle, destroying more than 43,000 hectares of cultivated land and affecting 60,000 families.
While the survivors have found themselves destitute, hungry, thirsty, and prone to fevers, infections and mosquito-borne diseases, the psychological damage has been equally acute.
“It hit the kids hard,” says Wenceslao. “You didn’t see them playing outside for a month because they were too scared.”
The floods have also increased the Tacana’s sense of isolation and abandonment. The indigenous nation, which has traditionally survived by fishing, farming and hunting caimans for their skin and meat, felt marginalised even before the disaster.
Nine months on, they wonder how and whether they will survive as a group.
Two hours’ boat ride along the river is another Tacana settlement, Tres Hermanos. The flood damage there was so severe that, after living in cold mud and filthy water for a month, the community decided to leave behind their rotten huts and crops and move a mile deeper into the jungle.
“It was like living in a cave,” says one villager as he recalls listening to the radio and wondering whether help from the government and Red Cross would reach Tres Hermanos.
For two families, the losses were too high and the help too late. Unable to support themselves in the village, they moved to the town of Rurrenabaque, where ferries and cruisers criss-cross the Beni and backpackers trade jungle adventures over cocktails and cold beers.
Bolivia floods
Facebook
Twitter
Pinterest
expand
Hernán Chipunabi, corregidor of Tres Hermanos, stands by a statue of the village’s patron saint. He is trying to keep his community together in the aftermath of floods. Photograph: Sam Jones/Guardian
“They’re selling things on the streets of Rurrenabaque now,” says Tres Hermanos’ 30-year-old corregidor, Hernán Chipunabi. “But they want to come back because it’s calm and beautiful here. In the city if you can’t find work, you don’t eat.”
Advertisement
The last few months, says Chipunabi, have been the hardest times of his seven years as corregidor. He has struggled to balance the needs of his pregnant wife and three children with those of the wider community, and despite the help of NGOs such as Practical Action and Christian Aid – which have provided 475 families in the flood-affected areas with resilient seeds, nutritional aid and risk management training – he believes only the government can guarantee his community’s future.
“I grew up here, I live here and I want my children to grow up here,” he says. “But we need water and electricity.”
Taped to the wall of a freshly built hut in the new Tres Hermanos is an architect’s drawing of a water pump tower that could one day give the villagers an alternative to river water polluted with chemicals and animal waste.
Like the saint’s statue in the nearby glass case, the sprouting crops and the women learning to weave for market, the scheme allows them a little much-needed hope.
“The big problem is that these are very remote communities,” says Victor Yapu, Bolivia representative for Soluciones Prácticas, the Latin American branch of Practical Action. “Some of them are 12 hours upriver and they live by fishing and hunting, which leaves them very dependent on the river and very vulnerable.”
By working with the Tacana to improve farming methods, training them in flood preparedness and helping them access markets for their products, Yapu and his colleagues want to bring as much stability and resilience as possible to a community that sees itself as perennially forsaken. They are also co-ordinating their actions with five different government departments that are responsible for everything from civil defence to rural development and alternative energy.
Little by little, life in the communities is returning to its antediluvian rhythms. In Tres Hermanos, they are tending their rice crops and bagging up the peanut harvest. In Capaina, where today the Beni flows low, quiet and the colour of day-old tea, children play on swings made from caiman hides and show off the model they have made of their village. A banner across the top reads “Capaina, prepared for emergencies”, while yellow signs on the maquette shows the quickest escape routes should the waters rise again.
Standing by the village football pitch, Wenceslao reflects on the worst events of his 51 years and offers his own simple explanation for the devastation: “I think the climate is changing and we are living that change.”
And Dilma Maimo Cartagena still remembers the cold, the fear, and the skeletons of all the drowned peccaries, armadillos and jaguars that the forest gave up in the months after the flood.
She also still dreams of the floods, crying out in her sleep for someone to grab hold of her. “People say it will happen again but only God knows,” she says. “I don’t want to have to live through it again.”
But neither portents nor two months of ceaseless downpours prepared them for the deluge in northern Bolivia in February, drowning their livestock, ruining their crops, and sweeping vipers and anacondas through their half-submerged villages.
“Some people were saying it was the end of the world,” says Wenceslao Mamio, the phlegmatic corregidor, or chief, of the Capaina community. “We were flooded as never before and left under a metre and a half of water. The waters killed our crops – bananas, cassava, pineapples, avocados, everything – as well as our pigs, ducks and chickens.”
Those who could grabbed their children and animals and ran as the river burst its banks and its rain-swollen waters rushed 50m into their homes and fields. Not all of Capaina’s 140 inhabitants, however, were quick enough.
Dilma Mamio Cartagena spent most of that day standing on a bench, shivering and praying. With the water rising and her ears filling with the cries of petrified children and animals, the 76-year-old watched her pots and pans float away as snakes slid around her.
Floods in Bolivia by Sam Jones for Global Development: Dilma Mamio Cartagena, a 76-year-old member of the indigenous Tacana community of Capaina in northern Bolivia, who narrowly survived February's floods.
expand
Dilma Mamio Cartagena, a member of the indigenous Tacana community of Capaina, narrowly survived the floods in February. Photograph: Sam Jones/Guardian
“I nearly died of sadness,” she says. “I thought my life was over and I cried out to God, ‘Please save me. Don’t let the water come up any higher’. It rose up to my chest and I started to pray to San Gerardo, the patron saint of our village.”
Her pleas were finally answered that night when Wenceslao swam to her rescue and took her to the school where the rest of the community was sheltering.
Supported by:
About this content
The ordeal was repeated across parts of northern and central Bolivia, where irregular La Niña and El Niño weather patterns caused the worst floods in 60 years, killing dozens of people and 150,000 cattle, destroying more than 43,000 hectares of cultivated land and affecting 60,000 families.
While the survivors have found themselves destitute, hungry, thirsty, and prone to fevers, infections and mosquito-borne diseases, the psychological damage has been equally acute.
“It hit the kids hard,” says Wenceslao. “You didn’t see them playing outside for a month because they were too scared.”
The floods have also increased the Tacana’s sense of isolation and abandonment. The indigenous nation, which has traditionally survived by fishing, farming and hunting caimans for their skin and meat, felt marginalised even before the disaster.
Nine months on, they wonder how and whether they will survive as a group.
Two hours’ boat ride along the river is another Tacana settlement, Tres Hermanos. The flood damage there was so severe that, after living in cold mud and filthy water for a month, the community decided to leave behind their rotten huts and crops and move a mile deeper into the jungle.
“It was like living in a cave,” says one villager as he recalls listening to the radio and wondering whether help from the government and Red Cross would reach Tres Hermanos.
For two families, the losses were too high and the help too late. Unable to support themselves in the village, they moved to the town of Rurrenabaque, where ferries and cruisers criss-cross the Beni and backpackers trade jungle adventures over cocktails and cold beers.
Bolivia floods
expand
Hernán Chipunabi, corregidor of Tres Hermanos, stands by a statue of the village’s patron saint. He is trying to keep his community together in the aftermath of floods. Photograph: Sam Jones/Guardian
“They’re selling things on the streets of Rurrenabaque now,” says Tres Hermanos’ 30-year-old corregidor, Hernán Chipunabi. “But they want to come back because it’s calm and beautiful here. In the city if you can’t find work, you don’t eat.”
Advertisement
The last few months, says Chipunabi, have been the hardest times of his seven years as corregidor. He has struggled to balance the needs of his pregnant wife and three children with those of the wider community, and despite the help of NGOs such as Practical Action and Christian Aid – which have provided 475 families in the flood-affected areas with resilient seeds, nutritional aid and risk management training – he believes only the government can guarantee his community’s future.
“I grew up here, I live here and I want my children to grow up here,” he says. “But we need water and electricity.”
Taped to the wall of a freshly built hut in the new Tres Hermanos is an architect’s drawing of a water pump tower that could one day give the villagers an alternative to river water polluted with chemicals and animal waste.
Like the saint’s statue in the nearby glass case, the sprouting crops and the women learning to weave for market, the scheme allows them a little much-needed hope.
“The big problem is that these are very remote communities,” says Victor Yapu, Bolivia representative for Soluciones Prácticas, the Latin American branch of Practical Action. “Some of them are 12 hours upriver and they live by fishing and hunting, which leaves them very dependent on the river and very vulnerable.”
By working with the Tacana to improve farming methods, training them in flood preparedness and helping them access markets for their products, Yapu and his colleagues want to bring as much stability and resilience as possible to a community that sees itself as perennially forsaken. They are also co-ordinating their actions with five different government departments that are responsible for everything from civil defence to rural development and alternative energy.
Little by little, life in the communities is returning to its antediluvian rhythms. In Tres Hermanos, they are tending their rice crops and bagging up the peanut harvest. In Capaina, where today the Beni flows low, quiet and the colour of day-old tea, children play on swings made from caiman hides and show off the model they have made of their village. A banner across the top reads “Capaina, prepared for emergencies”, while yellow signs on the maquette shows the quickest escape routes should the waters rise again.
Standing by the village football pitch, Wenceslao reflects on the worst events of his 51 years and offers his own simple explanation for the devastation: “I think the climate is changing and we are living that change.”
And Dilma Maimo Cartagena still remembers the cold, the fear, and the skeletons of all the drowned peccaries, armadillos and jaguars that the forest gave up in the months after the flood.
She also still dreams of the floods, crying out in her sleep for someone to grab hold of her. “People say it will happen again but only God knows,” she says. “I don’t want to have to live through it again.”
0/5000
ใช้เพื่อให้ผู้ที่อาศัยอยู่ตามแม่น้ำ Beni ยุติธรรมเตือนภัยคุกคาม looming ature ถ้าแหวนปรากฏใกล้ดวงอาทิตย์ ใบของต้น ambaibo บิดให้เหมาะกับทรวงอกของพวกเขา undersides สีขาว หรือบรรทัดของมดเริ่มตบเท้าเข้าบ้านประชาชน สมาชิกของประเทศ Tacana ชนเอาเป็นเครื่องที่มีฝนตกหนักมาแต่ไม่มี portents หรือ downpours ไม่ขาดระยะสองเดือนเตรียมไว้สำหรับสถานการณ์น้ำท่วมในภาคเหนือของโบลิเวียในเดือนกุมภาพันธ์ จมปศุสัตว์ของพวกเขา การทำลายของ พืช และกวาด vipers และ anacondas ผ่านหมู่บ้านของพวกเขาน้ำท่วมครึ่ง"บางคนก็บอกว่า มันเป็นจุดสิ้นสุดของโลก กล่าวว่า Wenceslao Mamio, phlegmatic corregidor หรือ ประธาน ชุมชน Capaina "เราถูกน้ำท่วมไม่เคยเป็นมาก่อน และเหลือเป็นเมตรและครึ่งหนึ่งของน้ำ น้ำการฆ่าพืชของเรา – กล้วย มันสำปะหลัง สับปะรด avocados ทุก สิ่ง – เป็นของสุกร เป็ด และไก่"ผู้ที่สามารถคว้าเด็กและสัตว์เลี้ยงของพวกเขา และวิ่ง ตามแม่น้ำระเบิดของธนาคาร และของน้ำฝนบวมวิ่ง 50 เมตรเข้าไปในบ้านของพวกเขาและเขตข้อมูล ทั้งหมดของ Capaina 140 คน อย่างไรก็ตาม ได้อย่างรวดเร็วพอDilma Mamio ท่านอื่นกำลังจองใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันนั้นในม้า สั่น และอธิษฐาน น้ำที่เพิ่มขึ้นและหูของเธอบรรจุ ด้วยเสียงร้องของเด็กดึกดำบรรพ์และสัตว์ 76 ปีดูเธอลอยหม้อและกะทะไปเป็นงูฝ่อรอบเธอน้ำท่วมในโบลิเวียโดย Sam Jones สำหรับพัฒนา: Dilma Mamio ท่านอื่นกำลังจอง สมาชิก 76 ปีของพื้น Tacana ของ Capaina ในโบลิเวียภาคเหนือ ผู้รอดชีวิตท่ามกลางน้ำท่วมของเดือนกุมภาพันธ์Facebookทวิตเตอร์PinterestขยายDilma Mamio ท่านอื่นกำลังจอง สมาชิกของชุมชน Tacana ชน Capaina รอดชีวิตน้ำท่วมแคบ ๆ ในเดือนกุมภาพันธ์ ภาพถ่าย: แซมโจนส์/ผู้ปกครอง"ฉันเกือบตายของความโศกเศร้า เธอกล่าวว่า "ฉันคิดว่า ชีวิตของฉันได้ และฉันทูลต่อพระเจ้า, ' โปรดช่วยฉัน อย่าปล่อยให้น้ำที่เกิดขึ้นได้สูง ' มันลุกขึ้นหน้าอกของฉัน และฉันเริ่มสวด Gerardo ซาน เซนต์สมาชิกของหมู่บ้านของเรา"Pleas ของเธอได้ในที่สุดตอบคืนเมื่อ Wenceslao พยายามจะช่วยเหลือเธอ และพาเธอไปโรงเรียนที่เหลือของชุมชนถูก shelteringสนับสนุนโดย:เกี่ยวกับเนื้อหานี้การทรมานถูกทำซ้ำในส่วนของภาคเหนือ และภาคกลางโบลิเวีย ที่ผิดปกติ La Niña และซันโตเอลนิโญอากาศรูปเกิดอุทกภัยครั้งเลวร้ายที่สุดในปี 60 ฆ่าหลายสิบคนและวัวควายบริการ 150000 ทำลายมากกว่า 43,000 เฮคเตอร์ของเรือกสวนไร่นา และผลกระทบต่อครอบครัว 60000ในขณะที่ผู้รอดชีวิตได้พบว่าตัวเองไร้ หิว กระหายน้ำ และแนวโน้ม fevers การติดเชื้อ และโรคที่ยุงแบกรับ ความเสียหายทางจิตใจได้รับเฉียบพลันอย่างเท่าเทียมกัน"ตีเด็กยาก กล่าวว่า Wenceslao "ไม่เห็นเล่นนอกเดือนเนื่องจากพวกเขากลัวเกินไป"น้ำท่วมยังได้เพิ่มความรู้สึกของ Tacana แยกและ abandonment ประเทศพื้น ที่ซึ่งมีชีวิตรอด โดยการตกปลา เกษตร และล่าสัตว์ caimans ผิวและเนื้อ รู้สึก marginalised แม้ก่อนเกิดเหตุ9 เดือน พวกเขาสงสัยว่า และว่าพวกเขาจะอยู่รอดเป็นกลุ่มสองชั่วโมงเรือแล่นไปตามแม่น้ำเป็นการชำระอื่น Tacana, Tres Hermanos ความเสียหายน้ำท่วมมีรุนแรงมากว่า หลังจากอาศัยอยู่ในโคลนเย็นและส่วนน้ำสำหรับเดือน ชุมชนตัดสินใจทิ้งเน่ากระท่อมและพืชของพวกเขา และย้ายนี่ลึกเข้าไปในป่าได้"มันเป็นเหมือนที่อาศัยอยู่ในถ้ำ กล่าวว่า ชาวบ้านหนึ่งเขาเรียกคืนฟังวิทยุ และสงสัยว่า ความช่วยเหลือจากรัฐบาล และกาชาดจะถึง Tres Hermanosสำหรับสองครอบครัว การสูญเสียสูงเกินไป และช่วยให้สายเกินไป ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองในหมู่บ้าน พวกเขาย้ายไปเมืองของรอเรนเนบัค ที่เรือ และก้าคริสแอขน Beni และแบ็คค้าป่าผจญภัยค็อกเทลและเบียร์ที่เย็นน้ำท่วมโบลิเวียFacebookทวิตเตอร์PinterestขยายHernán Chipunabi, corregidor Tres Hermanos ยืน โดยรูปปั้นของเซนต์สมาชิกของหมู่บ้าน เขาจะพยายามที่จะให้ชุมชนของเขากันน้ำท่วมตามมา ภาพถ่าย: แซมโจนส์/ผู้ปกครอง"พวกเขากำลังขายสิ่งต่าง ๆ บนถนนรอเรนเนบัคตอนนี้ กล่าวว่า Tres Hermanos' อายุ 30 ปี corregidor, Hernán Chipunabi "แต่พวกเขาต้องการมาได้เนื่องจากมันมีความสงบ และสวยงามที่นี่ ที่นี่ ถ้าคุณไม่สามารถค้นหางาน คุณห้ามรับประทาน"โฆษณาไม่กี่เดือน Chipunabi กล่าวว่า ได้รับธงเขาเจ็ดปีเป็น corregidor ที่ยากที่สุด เขาได้ต่อสู้เพื่อสมดุลความต้องการของภรรยาที่ตั้งครรภ์และเด็ก 3 คนกับชุมชนกว้างขึ้น และแม้มีความช่วยเหลือขององค์กรพัฒนาเอกชนดำเนินการปฏิบัติและช่วยคริสเตียน – ซึ่งได้ 475 ครอบครัวในพื้นที่ได้รับผลกระทบน้ำท่วมด้วยเมล็ดความยืดหยุ่น ความช่วยเหลือทางโภชนาการ และการฝึก อบรมการบริหารความเสี่ยง – เขาเชื่อที่รัฐบาลรับประกันอนาคตของชุมชนของเขา"ผมเติบโตขึ้นที่นี่ ผมอยู่ที่นี่ และอยากให้ลูก ๆ เติบโตที่นี่ เขากล่าวว่า "แต่เราต้องการน้ำและไฟฟ้า"น้องแอนไปผนังกระท่อมสดสร้างขึ้นใน Tres Hermanos ใหม่เป็นรูปวาดของสถาปนิกของอาคารสูบน้ำที่สามารถวันหนึ่งให้ชาวบ้านทางเลือกแม่น้ำน้ำเสีย ด้วยสารเคมีและขยะสัตว์เช่นรูปปั้นของนักบุญในกรณีกระจกใกล้เคียง พืช sprouting และชุดเรียนรู้การทอผ้าสำหรับตลาด โครงร่างได้พวกเขาหวังว่าจำเป็นมากน้อย"ปัญหาใหญ่คือ ที่นี่คือชุมชนที่ไกลมาก กล่าวว่า วิคเตอร์ Yapu โบลิเวียผู้แทน Soluciones Prácticas สาขาริกาของการดำเนินการปฏิบัติ "พวกเขามี 12 ชั่วโมง upriver และพวกเขาอาศัยอยู่ ด้วยการตกปลาและล่าสัตว์ ออกมากขึ้นอยู่กับน้ำ และเสี่ยงมากซึ่ง"โดยทำงานกับ Tacana เพื่อปรับปรุงวิธีการทำนา ฝึกอบรมพวกเขาในการเตรียมความพร้อมรับน้ำท่วม และช่วยให้พวกเขาเข้าถึงตลาดสำหรับผลิตภัณฑ์ของตน Yapu และเพื่อนร่วมงานของเขาต้องการให้มากความเสถียรและความยืดหยุ่นเป็นชุมชนที่เห็นตัวเองเป็นข้อละทิ้ง พวกเขายังมี co-ordinating การดำเนินการของรัฐบาลต่าง ๆ 5 แผนกที่รับผิดชอบสำหรับการป้องกันประชาชนเพื่อพัฒนาชนบทและพลังงานทดแทนน้อย ชีวิตในชุมชนมีความจะเป็นแบบ antediluvian ใน Tres Hermanos พวกเขามีแนวของข้าว และเย็บถุงค่าเก็บเกี่ยวถั่วลิสง ใน Capaina ที่วันนี้ Beni การไหลต่ำ เงียบและสีชาเก่า เด็กเล่นบนกระเช้าชิงช้าทำจาก caiman ซ่อน และแสดงแบบที่พวกเขาได้ทำในหมู่บ้านของพวกเขา แบนเนอร์เหนืออ่าน "Capaina เตรียมพร้อมสำหรับกรณีฉุกเฉิน" ในขณะที่สีเหลืองป้ายบน maquette แสดงเส้นทางหนีเร็วควรน้ำขึ้นอีกครั้งยืน โดยสนามฟุตบอลหมู่บ้าน Wenceslao สะท้อนเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดของปี 51 ของเขา และมีของเขาเองภายหลังจากที่อธิบายเรื่อง: "ผมคิดว่า มีการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ และเรากำลังอาศัยอยู่ที่การเปลี่ยนแปลง"และท่านอื่นกำลังจอง Maimo Dilma ยังคงจดจำความเย็น ความกลัว และโครงกระดูกทั้งหมดเพชฌฆาต peccaries, armadillos และ jaguars ที่ป่าให้ในเดือนหลังจากน้ำท่วมเธอยังยังความฝันน้ำท่วม ร้องไห้ในการนอนหลับของเธอต้องจับไว้เธอออก "คนมันจะเกิดขึ้นอีก แต่พระเจ้าเท่านั้นรู้ว่า เธอกล่าวว่า "ฉันไม่ต้องการมีชีวิตผ่านมันอีก"
การแปล กรุณารอสักครู่..
ature used to give those who live along the river Beni fair warning of looming threats. If rings appeared around the sun, the leaves of the ambaibo tree twisted to reveal their white undersides or lines of ants began to march into people’s houses, members of the indigenous Tacana nation took it as a sign that heavy rain was on the way.
But neither portents nor two months of ceaseless downpours prepared them for the deluge in northern Bolivia in February, drowning their livestock, ruining their crops, and sweeping vipers and anacondas through their half-submerged villages.
“Some people were saying it was the end of the world,” says Wenceslao Mamio, the phlegmatic corregidor, or chief, of the Capaina community. “We were flooded as never before and left under a metre and a half of water. The waters killed our crops – bananas, cassava, pineapples, avocados, everything – as well as our pigs, ducks and chickens.”
Those who could grabbed their children and animals and ran as the river burst its banks and its rain-swollen waters rushed 50m into their homes and fields. Not all of Capaina’s 140 inhabitants, however, were quick enough.
Dilma Mamio Cartagena spent most of that day standing on a bench, shivering and praying. With the water rising and her ears filling with the cries of petrified children and animals, the 76-year-old watched her pots and pans float away as snakes slid around her.
Floods in Bolivia by Sam Jones for Global Development: Dilma Mamio Cartagena, a 76-year-old member of the indigenous Tacana community of Capaina in northern Bolivia, who narrowly survived February's floods.
Facebook
Twitter
Pinterest
expand
Dilma Mamio Cartagena, a member of the indigenous Tacana community of Capaina, narrowly survived the floods in February. Photograph: Sam Jones/Guardian
“I nearly died of sadness,” she says. “I thought my life was over and I cried out to God, ‘Please save me. Don’t let the water come up any higher’. It rose up to my chest and I started to pray to San Gerardo, the patron saint of our village.”
Her pleas were finally answered that night when Wenceslao swam to her rescue and took her to the school where the rest of the community was sheltering.
Supported by:
About this content
The ordeal was repeated across parts of northern and central Bolivia, where irregular La Niña and El Niño weather patterns caused the worst floods in 60 years, killing dozens of people and 150,000 cattle, destroying more than 43,000 hectares of cultivated land and affecting 60,000 families.
While the survivors have found themselves destitute, hungry, thirsty, and prone to fevers, infections and mosquito-borne diseases, the psychological damage has been equally acute.
“It hit the kids hard,” says Wenceslao. “You didn’t see them playing outside for a month because they were too scared.”
The floods have also increased the Tacana’s sense of isolation and abandonment. The indigenous nation, which has traditionally survived by fishing, farming and hunting caimans for their skin and meat, felt marginalised even before the disaster.
Nine months on, they wonder how and whether they will survive as a group.
Two hours’ boat ride along the river is another Tacana settlement, Tres Hermanos. The flood damage there was so severe that, after living in cold mud and filthy water for a month, the community decided to leave behind their rotten huts and crops and move a mile deeper into the jungle.
“It was like living in a cave,” says one villager as he recalls listening to the radio and wondering whether help from the government and Red Cross would reach Tres Hermanos.
For two families, the losses were too high and the help too late. Unable to support themselves in the village, they moved to the town of Rurrenabaque, where ferries and cruisers criss-cross the Beni and backpackers trade jungle adventures over cocktails and cold beers.
Bolivia floods
Facebook
Twitter
Pinterest
expand
Hernán Chipunabi, corregidor of Tres Hermanos, stands by a statue of the village’s patron saint. He is trying to keep his community together in the aftermath of floods. Photograph: Sam Jones/Guardian
“They’re selling things on the streets of Rurrenabaque now,” says Tres Hermanos’ 30-year-old corregidor, Hernán Chipunabi. “But they want to come back because it’s calm and beautiful here. In the city if you can’t find work, you don’t eat.”
Advertisement
The last few months, says Chipunabi, have been the hardest times of his seven years as corregidor. He has struggled to balance the needs of his pregnant wife and three children with those of the wider community, and despite the help of NGOs such as Practical Action and Christian Aid – which have provided 475 families in the flood-affected areas with resilient seeds, nutritional aid and risk management training – he believes only the government can guarantee his community’s future.
“I grew up here, I live here and I want my children to grow up here,” he says. “But we need water and electricity.”
Taped to the wall of a freshly built hut in the new Tres Hermanos is an architect’s drawing of a water pump tower that could one day give the villagers an alternative to river water polluted with chemicals and animal waste.
Like the saint’s statue in the nearby glass case, the sprouting crops and the women learning to weave for market, the scheme allows them a little much-needed hope.
“The big problem is that these are very remote communities,” says Victor Yapu, Bolivia representative for Soluciones Prácticas, the Latin American branch of Practical Action. “Some of them are 12 hours upriver and they live by fishing and hunting, which leaves them very dependent on the river and very vulnerable.”
By working with the Tacana to improve farming methods, training them in flood preparedness and helping them access markets for their products, Yapu and his colleagues want to bring as much stability and resilience as possible to a community that sees itself as perennially forsaken. They are also co-ordinating their actions with five different government departments that are responsible for everything from civil defence to rural development and alternative energy.
Little by little, life in the communities is returning to its antediluvian rhythms. In Tres Hermanos, they are tending their rice crops and bagging up the peanut harvest. In Capaina, where today the Beni flows low, quiet and the colour of day-old tea, children play on swings made from caiman hides and show off the model they have made of their village. A banner across the top reads “Capaina, prepared for emergencies”, while yellow signs on the maquette shows the quickest escape routes should the waters rise again.
Standing by the village football pitch, Wenceslao reflects on the worst events of his 51 years and offers his own simple explanation for the devastation: “I think the climate is changing and we are living that change.”
And Dilma Maimo Cartagena still remembers the cold, the fear, and the skeletons of all the drowned peccaries, armadillos and jaguars that the forest gave up in the months after the flood.
She also still dreams of the floods, crying out in her sleep for someone to grab hold of her. “People say it will happen again but only God knows,” she says. “I don’t want to have to live through it again.”
But neither portents nor two months of ceaseless downpours prepared them for the deluge in northern Bolivia in February, drowning their livestock, ruining their crops, and sweeping vipers and anacondas through their half-submerged villages.
“Some people were saying it was the end of the world,” says Wenceslao Mamio, the phlegmatic corregidor, or chief, of the Capaina community. “We were flooded as never before and left under a metre and a half of water. The waters killed our crops – bananas, cassava, pineapples, avocados, everything – as well as our pigs, ducks and chickens.”
Those who could grabbed their children and animals and ran as the river burst its banks and its rain-swollen waters rushed 50m into their homes and fields. Not all of Capaina’s 140 inhabitants, however, were quick enough.
Dilma Mamio Cartagena spent most of that day standing on a bench, shivering and praying. With the water rising and her ears filling with the cries of petrified children and animals, the 76-year-old watched her pots and pans float away as snakes slid around her.
Floods in Bolivia by Sam Jones for Global Development: Dilma Mamio Cartagena, a 76-year-old member of the indigenous Tacana community of Capaina in northern Bolivia, who narrowly survived February's floods.
expand
Dilma Mamio Cartagena, a member of the indigenous Tacana community of Capaina, narrowly survived the floods in February. Photograph: Sam Jones/Guardian
“I nearly died of sadness,” she says. “I thought my life was over and I cried out to God, ‘Please save me. Don’t let the water come up any higher’. It rose up to my chest and I started to pray to San Gerardo, the patron saint of our village.”
Her pleas were finally answered that night when Wenceslao swam to her rescue and took her to the school where the rest of the community was sheltering.
Supported by:
About this content
The ordeal was repeated across parts of northern and central Bolivia, where irregular La Niña and El Niño weather patterns caused the worst floods in 60 years, killing dozens of people and 150,000 cattle, destroying more than 43,000 hectares of cultivated land and affecting 60,000 families.
While the survivors have found themselves destitute, hungry, thirsty, and prone to fevers, infections and mosquito-borne diseases, the psychological damage has been equally acute.
“It hit the kids hard,” says Wenceslao. “You didn’t see them playing outside for a month because they were too scared.”
The floods have also increased the Tacana’s sense of isolation and abandonment. The indigenous nation, which has traditionally survived by fishing, farming and hunting caimans for their skin and meat, felt marginalised even before the disaster.
Nine months on, they wonder how and whether they will survive as a group.
Two hours’ boat ride along the river is another Tacana settlement, Tres Hermanos. The flood damage there was so severe that, after living in cold mud and filthy water for a month, the community decided to leave behind their rotten huts and crops and move a mile deeper into the jungle.
“It was like living in a cave,” says one villager as he recalls listening to the radio and wondering whether help from the government and Red Cross would reach Tres Hermanos.
For two families, the losses were too high and the help too late. Unable to support themselves in the village, they moved to the town of Rurrenabaque, where ferries and cruisers criss-cross the Beni and backpackers trade jungle adventures over cocktails and cold beers.
Bolivia floods
expand
Hernán Chipunabi, corregidor of Tres Hermanos, stands by a statue of the village’s patron saint. He is trying to keep his community together in the aftermath of floods. Photograph: Sam Jones/Guardian
“They’re selling things on the streets of Rurrenabaque now,” says Tres Hermanos’ 30-year-old corregidor, Hernán Chipunabi. “But they want to come back because it’s calm and beautiful here. In the city if you can’t find work, you don’t eat.”
Advertisement
The last few months, says Chipunabi, have been the hardest times of his seven years as corregidor. He has struggled to balance the needs of his pregnant wife and three children with those of the wider community, and despite the help of NGOs such as Practical Action and Christian Aid – which have provided 475 families in the flood-affected areas with resilient seeds, nutritional aid and risk management training – he believes only the government can guarantee his community’s future.
“I grew up here, I live here and I want my children to grow up here,” he says. “But we need water and electricity.”
Taped to the wall of a freshly built hut in the new Tres Hermanos is an architect’s drawing of a water pump tower that could one day give the villagers an alternative to river water polluted with chemicals and animal waste.
Like the saint’s statue in the nearby glass case, the sprouting crops and the women learning to weave for market, the scheme allows them a little much-needed hope.
“The big problem is that these are very remote communities,” says Victor Yapu, Bolivia representative for Soluciones Prácticas, the Latin American branch of Practical Action. “Some of them are 12 hours upriver and they live by fishing and hunting, which leaves them very dependent on the river and very vulnerable.”
By working with the Tacana to improve farming methods, training them in flood preparedness and helping them access markets for their products, Yapu and his colleagues want to bring as much stability and resilience as possible to a community that sees itself as perennially forsaken. They are also co-ordinating their actions with five different government departments that are responsible for everything from civil defence to rural development and alternative energy.
Little by little, life in the communities is returning to its antediluvian rhythms. In Tres Hermanos, they are tending their rice crops and bagging up the peanut harvest. In Capaina, where today the Beni flows low, quiet and the colour of day-old tea, children play on swings made from caiman hides and show off the model they have made of their village. A banner across the top reads “Capaina, prepared for emergencies”, while yellow signs on the maquette shows the quickest escape routes should the waters rise again.
Standing by the village football pitch, Wenceslao reflects on the worst events of his 51 years and offers his own simple explanation for the devastation: “I think the climate is changing and we are living that change.”
And Dilma Maimo Cartagena still remembers the cold, the fear, and the skeletons of all the drowned peccaries, armadillos and jaguars that the forest gave up in the months after the flood.
She also still dreams of the floods, crying out in her sleep for someone to grab hold of her. “People say it will happen again but only God knows,” she says. “I don’t want to have to live through it again.”
การแปล กรุณารอสักครู่..
ตูเร เคยให้ผู้ที่อาศัยอยู่ตามแม่น้ำเบนิเตือนของภัยคุกคาม looming . ถ้าแหวนที่ปรากฏรอบ ๆดวงอาทิตย์ ใบของต้นไม้ ambaibo บิดเพื่อเผยผิวขาว undersides หรือเส้นของมดเริ่มเดินเข้าไปในบ้านของผู้คนประชาชน Tacana พื้นเมืองจึงเป็นสัญญาณว่าฝน
ถูกทางแต่ความเค้าลางหรือสองเดือนที่เตรียมพวกเขาสำหรับไม่ขาดระยะฝนตกน้ำท่วมในภาคเหนือของโบลิเวียในเดือนกุมภาพันธ์ , จมน้ำปศุสัตว์ของพวกเขาทำลายพืช , กวาดงู anacondas ผ่านครึ่งของหมู่บ้านและท่วม
" บางคนบอกว่ามันเป็นจุดสิ้นสุดของโลก กล่าวว่า wenceslao mamio , corregidor , อืดอาดหรือ หัวหน้า ของชุมชน capaina ." เราถูกท่วมอย่างไม่เคยมีมาก่อน และซ้ายภายใต้เมตรและครึ่งหนึ่งของน้ำ น้ำของเราและฆ่าพืชกล้วย มันสำปะหลัง สับปะรด อะโวคาโด ทุกอย่าง ( รวมทั้งไก่เป็ดและหมูของเรา . "
ผู้ที่สามารถคว้าเด็กและสัตว์และวิ่งตามแม่น้ำระเบิดธนาคารและบวมน้ำของฝนวิ่ง 50m ในบ้านของพวกเขาและเขตข้อมูลไม่ทั้งหมดของ capaina เป็น 140 คน อย่างไรก็ตาม ยังไวพอ
Dilma mamio Cartagena ใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันนั้นยืนอยู่บนม้านั่ง ตัวสั่น และสวดมนต์ กับน้ำที่เพิ่มขึ้นและหูของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาของไม้กลายเป็นหินเด็กและสัตว์ , 76 ปี มองดูเธอที่หม้อและกระทะลอยไปเหมือนงู แต่รอบๆตัวเธอ
น้ำท่วมใน โบลิเวีย โดยแซม โจนส์ Global พัฒนา :mamio Dilma ใน Cartagena , 76 ปี สมาชิกของชุมชนของชนพื้นเมือง Tacana capaina ในภาคเหนือของโบลิเวีย ที่หวุดหวิดรอดน้ำท่วมกุมภาพันธ์ .
Facebook Twitter Pinterest ขยาย
Dilma mamio Cartagena , สมาชิกของชุมชนพื้นเมืองของ capaina Tacana , รอดน้ำท่วมหวุดหวิด ในเดือนกุมภาพันธ์ รูปถ่าย : แซม โจนส์ / ผู้ปกครอง
" ผมเกือบตายเพราะความเศร้า เธอกล่าว
ถูกทางแต่ความเค้าลางหรือสองเดือนที่เตรียมพวกเขาสำหรับไม่ขาดระยะฝนตกน้ำท่วมในภาคเหนือของโบลิเวียในเดือนกุมภาพันธ์ , จมน้ำปศุสัตว์ของพวกเขาทำลายพืช , กวาดงู anacondas ผ่านครึ่งของหมู่บ้านและท่วม
" บางคนบอกว่ามันเป็นจุดสิ้นสุดของโลก กล่าวว่า wenceslao mamio , corregidor , อืดอาดหรือ หัวหน้า ของชุมชน capaina ." เราถูกท่วมอย่างไม่เคยมีมาก่อน และซ้ายภายใต้เมตรและครึ่งหนึ่งของน้ำ น้ำของเราและฆ่าพืชกล้วย มันสำปะหลัง สับปะรด อะโวคาโด ทุกอย่าง ( รวมทั้งไก่เป็ดและหมูของเรา . "
ผู้ที่สามารถคว้าเด็กและสัตว์และวิ่งตามแม่น้ำระเบิดธนาคารและบวมน้ำของฝนวิ่ง 50m ในบ้านของพวกเขาและเขตข้อมูลไม่ทั้งหมดของ capaina เป็น 140 คน อย่างไรก็ตาม ยังไวพอ
Dilma mamio Cartagena ใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันนั้นยืนอยู่บนม้านั่ง ตัวสั่น และสวดมนต์ กับน้ำที่เพิ่มขึ้นและหูของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาของไม้กลายเป็นหินเด็กและสัตว์ , 76 ปี มองดูเธอที่หม้อและกระทะลอยไปเหมือนงู แต่รอบๆตัวเธอ
น้ำท่วมใน โบลิเวีย โดยแซม โจนส์ Global พัฒนา :mamio Dilma ใน Cartagena , 76 ปี สมาชิกของชุมชนของชนพื้นเมือง Tacana capaina ในภาคเหนือของโบลิเวีย ที่หวุดหวิดรอดน้ำท่วมกุมภาพันธ์ .
Facebook Twitter Pinterest ขยาย
Dilma mamio Cartagena , สมาชิกของชุมชนพื้นเมืองของ capaina Tacana , รอดน้ำท่วมหวุดหวิด ในเดือนกุมภาพันธ์ รูปถ่าย : แซม โจนส์ / ผู้ปกครอง
" ผมเกือบตายเพราะความเศร้า เธอกล่าว
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- สิ่งที่ฉันกำลังมองหาการแลกเปลี่ยน
- ฉันไปมาก่อน
- เรื่อง อยู่อย่างพอเพียง
- เป็น
- I feel profoundly for the love of the co
- 신기한걸
- Its no problem baby I will get back to y
- Minimum high school education with fluen
- For good health
- what happend
- ยินดีต้อนรับสู่ทะเลเมืองไทย
- 今天来找我吗
- เท่าที่ฉันเคยพบ
- สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จัก
- · could you show me then??
- From smoke signals to email:Keeping in t
- in your heart of hearts
- It accelerates my heart rate
- you give me
- นอกจากจะทำการทดลองทำนาข้าวสำหรับเพาะปลูก
- entities
- equal breath sound
- minimum TOEIC score result at least 500
- software project management
