การที่จะกำหนดอนาคตของประเทศในช่วงต่

การที่จะกำหนดอนาคตของประเทศในช่วงต่อไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในประเด็นเรื่องการจะมีรัฐสวัสดิการ เพื่อช่วยบรรเทาปัญหาเรื่องของความเลื่อมล้ำของรายได้ และปัญหาความยากจนที่มีอยู่มากในบางส่วนของประเทศ โดยเห็นกันว่ารัฐสวัสดิการอาจจะเป็นคำตอบที่จะนำมาซึ่งความปรองดองของส่วน ต่างๆ ของประเทศได้ในที่สุด ในประเด็นนี้ ถ้าจะพูดไป รัฐสวัสดิการ หรือ Welfare State ไม่ใช่เรื่องใหม่ หลายประเทศในโลกโดยเฉพาะประเทศในยุโรป เช่น เบลเยี่ยม เดนมาร์ค สวีเดน ฟินแลนด์ ฝรั่งเศส เยอรมัน ได้ให้บริการสาธารณะแก่ประชาชน ทั้งในด้านการศึกษา การสาธารณสุข การคมนาคม รวมถึงการประกันสังคมในด้านต่างๆ อาทิ รายได้ช่วงที่ตกงาน เงินบำนาญหลังเกษียณ เงินอุดหนุนแก่กลุ่มบุคคลต่างๆ โดยอาศัยรายได้จากภาษีจากผู้มีรายได้สูง มาใช้ในการให้บริการสาธารณะเหล่านี้สำคัญที่ต้องถามก็คือ “ไทยพร้อมที่จะไปสู่การเป็นรัฐสวัสดิการแล้วหรือยัง” ถ้าตอบก็ต้องบอกว่า ไทยยังไม่อยู่ในฐานะที่จะไปให้บริการสาธารณะแก่ประชาชนได้ฟรีอย่างเต็มรูปแบบ ในขณะนี้ที่กล่าวเช่นนี้ก็เพราะว่าประเทศที่เป็นรัฐสวัสดิการนั้น
(1) ส่วนมากเป็นประเทศที่รัฐมีรายได้เป็นสัดส่วนที่สูงมากของ GDP ประมาณร้อยละ 40-50% โดยอาศัยที่ประชากรส่วนใหญ่อยู่ในฐานภาษี รัฐจึงสามารถจัดเก็บรายได้เป็นจำนวนมาก ทำให้อยู่ในฐานะที่จะจัดให้เกิดรัฐสวัสดิการขึ้น
(2) ประเทศเหล่านี้ได้พัฒนาเศรษฐกิจของตนไปมากแล้วในช่วงที่ผ่านมา ทำให้ความจำเป็นในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานสำคัญๆ ที่จะช่วยเอื้อต่อการลงทุนของภาคเอกชน โดยเฉพาะในส่วนของสาธารณูปโภค คมนาคม และโครงสร้างพื้นฐานต่างๆ ไม่ได้มีมากอีกต่อไป แต่สำหรับกรณีของไทยปัจจุบันรัฐบาลยังคงจัดเก็บภาษีได้ไม่มากนัก มีประชาชนที่จ่ายภาษีแค่เพียง 6 ล้านคน ขณะที่มีประชากรมากกว่า 60 ล้านคน อีกทั้งรายได้ของภาครัฐโดยรวมก็เพียงแค่ประมาณ 17% ของ GDP ด้วยเหตุนี้ การจะให้คนเพียง 10% ทำหน้าที่ในการเสียภาษีเพื่อให้บริการสาธารณะแก่คนที่เหลืออีก 90% คงเป็นเรื่องที่ยาก ยิ่งไปกว่านั้น ไทยยังมีข้อจำกัดสำคัญ อันเนื่องมาจากความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานอีกเป็นจำนวนมาก เพื่อเอื้อต่อการพัฒนาประเทศและลงทุนของภาคเอกชน ส่วนหนึ่งเพื่อเสริมสร้างศักยภาพและเพิ่มรายได้ของประเทศ และอีกส่วนหนึ่งเพื่อแข่งขันกับประเทศเพื่อนบ้านที่กำลัง พัฒนาประเทศอย่างขะมักเขม้น ถ้าเราล้าหลังในการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็น หรือมีภาษีที่สูงเกินไป เราก็อาจจะไม่เป็นที่ดึงดูดใจสำหรับนักลงทุนที่จะย้ายฐานการผลิตมาที่ ประเทศไทย ณ จุดนี้ ชัดเจนว่า รัฐบาลจะต้องเลือกว่าจะจัดสรรเงินภาษีที่มีอยู่จำกัดไปยัง “การลงทุน” เพื่อพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน หรือใช้ไปกับบริการสาธารณะของรัฐสวัสดิการที่พูดกัน ซึ่งในความเป็นจริง จากข้อจำกัดต่างๆ ต่อให้อยากทำรัฐสวัสดิการแบบเต็มรูปแบบ ก็คงทำได้อย่างจำกัดทำได้แบบครึ่งๆกลางๆเท่านั้น และถ้าไม่ระวังให้ดี รัฐจะมีภาระอีกมากจากโครงการเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การที่จะกำหนดอนาคตของประเทศในช่วงต่อไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเด็นเรื่องการจะมีรัฐสวัสดิการเพื่อช่วยบรรเทาปัญหาเรื่องของความเลื่อมล้ำของรายได้และปัญหาความยากจนที่มีอยู่มากในบางส่วนของประเทศโดยเห็นกันว่ารัฐสวัสดิการอาจจะเป็นคำตอบที่จะนำมาซึ่งความปรองดองของส่วนต่าง ๆ ของประเทศได้ในที่สุดในประเด็นนี้ถ้าจะพูดไปรัฐสวัสดิการหรือรัฐสวัสดิการไม่ใช่เรื่องใหม่หลายประเทศในโลกโดยเฉพาะประเทศในยุโรปเช่นเบลเยี่ยมเดนมาร์คสวีเดนฟินแลนด์ฝรั่งเศสเยอรมันได้ให้บริการสาธารณะแก่ประชาชนทั้งในด้านการศึกษาการสาธารณสุขการคมนาคมรวมถึงการประกันสังคมในด้านต่าง ๆ อาทิรายได้ช่วงที่ตกงานเงินบำนาญหลังเกษียณเงินอุดหนุนแก่กลุ่มบุคคลต่าง ๆ โดยอาศัยรายได้จากภาษีจากผู้มีรายได้สูงมาใช้ในการให้บริการสาธารณะเหล่านี้สำคัญที่ต้องถามก็คือ "ไทยพร้อมที่จะไปสู่การเป็นรัฐสวัสดิการแล้วหรือยัง" ถ้าตอบก็ต้องบอกว่าไทยยังไม่อยู่ในฐานะที่จะไปให้บริการสาธารณะแก่ประชาชนได้ฟรีอย่างเต็มรูปแบบในขณะนี้ที่กล่าวเช่นนี้ก็เพราะว่าประเทศที่เป็นรัฐสวัสดิการนั้น (1) ส่วนมากเป็นประเทศที่รัฐมีรายได้เป็นสัดส่วนที่สูงมากของ GDP ประมาณร้อยละ 40-50% โดยอาศัยที่ประชากรส่วนใหญ่อยู่ในฐานภาษีรัฐจึงสามารถจัดเก็บรายได้เป็นจำนวนมากทำให้อยู่ในฐานะที่จะจัดให้เกิดรัฐสวัสดิการขึ้น (2) ประเทศเหล่านี้ได้พัฒนาเศรษฐกิจของตนไปมากแล้วในช่วงที่ผ่านมาทำให้ความจำเป็นในการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ ๆ ที่จะช่วยเอื้อต่อการลงทุนของภาคเอกชนโดยเฉพาะในส่วนของสาธารณูปโภคคมนาคมและโครงสร้างพื้นฐานต่าง ๆ ไม่ได้มีมากอีกต่อไปแต่สำหรับกรณีของไทยปัจจุบันรัฐบาลยังคงจัดเก็บภาษีได้ไม่มากนักมีประชาชนที่จ่ายภาษีแค่เพียง 6 ล้านคนขณะที่มีประชากรมากกว่า 60 ล้านคนอีกทั้งรายได้ของภาครัฐโดยรวมก็เพียงแค่ประมาณ 17% นั้น ๆ GDP ด้วยเหตุนี้การจะให้คนเพียง 10% ทำหน้าที่ในการเสียภาษีเพื่อให้บริการสาธารณะแก่คนที่เหลืออีก 90% คงเป็นเรื่องที่ยากยิ่งไปกว่านั้นไทยยังมีข้อจำกัดสำคัญอันเนื่องมาจากความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานอีกเป็นจำนวนมากเพื่อเอื้อต่อการพัฒนาประเทศและลงทุนของภาคเอกชนส่วนหนึ่งเพื่อเสริมสร้างศักยภาพและเพิ่มรายได้ของประเทศและอีกส่วนหนึ่งเพื่อแข่งขันกับประเทศเพื่อนบ้านที่กำลังพัฒนาประเทศอย่างขะมักเขม้นถ้าเราล้าหลังในการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็นหรือมีภาษีที่สูงเกินไปเราก็อาจจะไม่เป็นที่ดึงดูดใจสำหรับนักลงทุนที่จะย้ายฐานการผลิตมาที่ไทยณจุดนี้ชัดเจนว่ารัฐบาลจะต้องเลือกว่าจะจัดสรรเงินภาษีที่มีอยู่จำกัดไปยัง "การลงทุน" เพื่อพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานหรือใช้ไปกับบริการสาธารณะของรัฐสวัสดิการที่พูดกันซึ่งในความเป็นจริงจากข้อจำกัดต่าง ๆ ต่อให้อยากทำรัฐสวัสดิการแบบเต็มรูปแบบก็คงทำได้อย่างจำกัดทำได้แบบครึ่งๆกลางๆเท่านั้นและถ้าไม่ระวังให้ดีรัฐจะมีภาระอีกมากจากโครงการเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การที่จะกำหนดอนาคตของประเทศใน ช่วงต่อไปโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเด็นเรื่องการจะมีรัฐสวัสดิการเพื่อช่วยบรรเทาปัญหาเรื่องของความเลื่อมล้ำของรายได้และปัญหาความยากจนที่มีอยู่มากในบางส่วนของประเทศโดยเห็น กันว่ารัฐสวัสดิการอาจจะเป็นคำ ตอบที่จะนำมาซึ่งความปรองดองของส่วนต่างๆของประเทศได้ในที่สุดในประเด็นนี้ถ้าจะพูดไปรัฐสวัสดิการหรือ รัฐสวัสดิการไม่ใช่เรื่องใหม่หลายประเทศในโลกโดย เฉพาะประเทศในยุโรปเช่นเบลเยี่ยม เดนมาร์คสวีเดนฟินแลนด์ฝรั่งเศสเยอรมันได้ให้บริการ สาธารณะแก่ประชาชนทั้งในด้านการศึกษาการสาธารณสุขการคมนาคมรวมถึงการประกันสังคมในด้านต่างๆอาทิรายได้ช่วงที่ตกงานเงินบำนาญหลังเกษียณเงินอุดหนุนแก่กลุ่มบุคคลต่างๆโดยอาศัยรายได้จากภาษี จากผู้มีรายได้สูงมาใช้ ในการให้บริการสาธารณะเหล่านี้สำคัญที่ต้องถามก็คือ "ไทยพร้อมที่จะไปสู่การเป็น รัฐสวัสดิการแล้วหรือยัง " ถ้าตอบก็ต้องบอกว่าไทยยัง ไม่อยู่ในฐานะที่จะ ไปให้บริการสาธารณะแก่ประชาชนได้ฟรี อย่างเต็มรูปแบบในขณะนี้ที่กล่าวเช่นนี้ก็เพราะว่าประเทศที่เป็นรัฐสวัสดิการนั้น
(1) ส่วนมากเป็นประเทศที่รัฐมีราย ได้เป็นสัดส่วนที่สูงมากของ GDP ประมาณร้อยละ 40 -50% โดยอาศัยที่ประชากรส่วนใหญ่อยู่ใน ฐานภาษีรัฐจึงสามารถจัดเก็บรายได้เป็นจำนวนมากทำให้อยู่ในฐานะที่จะจัดให้เกิดรัฐสวัสดิการขึ้น
(2) ประเทศเหล่านี้ได้พัฒนาเศรษฐกิจของตน ไปมากแล้วใน ช่วงที่ผ่านมาทำให้ความจำเป็นใน การพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานสำคัญ ๆ ที่จะช่วยเอื้อต่อการลงทุนของภาคเอกชนโดยเฉพาะในส่วนของสาธารณูปโภคคมนาคมและโครงสร้างพื้นฐานต่างๆไม่ได้มีมากอีกต่อไป แต่สำหรับกรณีของไทยปัจจุบันรัฐบาลยัง คงจัดเก็บภาษีได้ไม่มากนัก มีประชาชนที่จ่ายภาษีแค่เพียง 6 ล้านคนขณะที่มีประชากรมากกว่า 60 ล้านคนอีกทั้งรายได้ของภาค รัฐโดยรวมก็เพียงแค่ประมาณ 17% ของจีดีพีด้วยเหตุนี้การจะให้คน เพียง 10% ทำหน้าที่ในการเสียภาษีเพื่อให้ บริการสาธารณะแก่คนที่เหลืออีก 90% คงเป็นเรื่องที่ยากยิ่งไปกว่า นั้นไทยยังมีข้อ จำกัด สำคัญอันเนื่องมาจากความจำเป็นที่จะต้องพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานอีกเป็นจำนวน มากเพื่อเอื้อต่อการพัฒนาประเทศและ ลงทุนของภาคเอกชนส่วนหนึ่งเพื่อเสริมสร้างศักยภาพและเพิ่มรายได้ของประเทศและอีกส่วนหนึ่งเพื่อแข่งขันกับประเทศเพื่อนบ้านที่กำลังพัฒนาประเทศอย่างขะมักเขม้นถ้าเราล้าหลังในการลงทุนโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็นหรือ มีภาษีที่สูงเกินไปเราก็อาจ จะไม่เป็นที่ดึงดูดใจสำหรับนักลงทุนที่จะย้ายฐานการผลิตมาที่ประเทศไทย ณ จุดนี้ชัดเจนว่ารัฐบาลจะต้องเลือกว่าจะจัดสรรเงินภาษีที่มีอยู่ จำกัด ไปยัง "การลงทุน" เพื่อพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานหรือใช้ไปกับ บริการสาธารณะของรัฐสวัสดิการที่พูดกันซึ่งในความเป็นจริงจากข้อ จำกัด ต่างๆต่อให้อยากทำรัฐสวัสดิการแบบเต็มรูปแบบก็คงทำได้อย่าง จำกัด ทำได้แบบครึ่งๆกลางๆเท่านั้นและถ้าไม่ระวังให้ ดีรัฐจะมีภาระอีกมากจาก โครงการเหล่านี้