The narrator of the poem is a young

The narrator of the poem is a young mulatto, expressing his frustration at being both black and white but never fully belonging to either of the two races. He is not accepted by blacks because he is half white, and he is shunned by whites because he is half black. The historical significance of this is that, during the 1920s (in the U.S.), the cultural and racial segregation of African Americans and Caucasians were very defined and apparent. As such, the narrator is stuck in a sort of purgatory/gray area/limbo, for he is deprived of the chance to be immersed in either race due to racial pride. Thus, he is left in a state of confusion, suffering an identity crisis. He has no one with which he can identify.

As the narrator matures, he realizes that he can't blame or hate his parents for who he is. It doesn't make any sense. At the end of the day, he'll still be who he is, so why hate?

The last stanza emphasizes the poverty of the Blacks versus the wealth of the Whites during this time period. For, the narrator says that his father died in a big house while his mother died in a shack. He still doesn't know how to categorize himself in terms of identity, but he accepts the issue as it is. Once he decides which path to lead--life as a black man or life as a white man--then he'll know where he'll die.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บรรยายของบทกวีเป็นการ mulatto หนุ่ม ถ่ายทอดเสียงของเขาที่มีทั้งสีดำและสีขาว แต่ไม่สมบูรณ์เป็นหนึ่งในสองเชื้อชาติ เขาไม่รับ โดยดำเนื่องจากเขาเป็นสีขาวครึ่งหนึ่ง และเขามีเชื้อฯ ขาวเนื่องจากเขาเป็นสีดำครึ่งหนึ่ง ความสำคัญทางประวัติศาสตร์นี้เป็นที่ ในระหว่างปี 1920 (ในอเมริกา), แบ่งแยกเชื้อชาติ และวัฒนธรรมของชาวอเมริกันแอฟริกันและ Caucasians ได้กำหนด และชัดเจนมาก เช่นนี้ เล่าจะติดอยู่ในลักษณะของพื้นที่นรก/สีเทา/ถูกลืม สำหรับเขาจะเปลื้องโอกาสที่จะได้รับการแช่ในการแข่งขันเนื่องจากความภูมิใจในเชื้อชาติ ดังนั้น เขาเหลือในสถานะของความสับสน ความทุกข์ทรมานเกิดวิกฤตตัวตน เขามีไม่มีใครที่เขาสามารถระบุเป็นผู้บรรยายที่ผู้ใหญ่ เขาตระหนักว่า เขาไม่ตำหนิ หรือเกลียดพ่อแม่ของเขาที่เขาเป็น จะไม่ทำให้รู้สึกใด ๆ ในตอนท้ายของวัน เขายังคงจะเป็นที่ เขาเป็น ดังนั้น ทำไมเกลียด บทที่ครั้งสุดท้ายเน้นความยากจนของคนผิวดำกับความขาวที่ช่วงเวลานี้ สำหรับ เล่ากล่าวว่า บิดาเสียชีวิตในบ้านใหญ่ในขณะที่แม่ของเขาเสียชีวิตในเพิง เขายังไม่ทราบวิธีการแยกประเภทตัวเองในแง่ของตัวตน แต่เขายอมรับปัญหามันเป็น เมื่อเขาตัดสินใจว่า เส้นทางนำ - ชีวิตเป็นชีวิตคนดำเป็นคนขาว - แล้วเขาจะรู้ว่าที่เขาจะตาย

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เล่าเรื่องของบทกวีเป็นลูกครึ่งหนุ่มแสดงความผิดหวังของเขาที่เป็นทั้งสีดำและสีขาวอย่างเต็มที่ แต่ไม่เคยอยู่ทั้งสองเผ่าพันธุ์ เขาไม่ได้รับการยอมรับจากคนผิวดำเพราะเขาเป็นสีขาวครึ่งหนึ่งและเขาเป็นที่รังเกียจด้วยผ้าขาวเพราะเขาเป็นสีดำครึ่ง ความสำคัญทางประวัติศาสตร์ของเรื่องนี้ก็คือว่าในช่วงปี ค.ศ. 1920 (ในสหรัฐอเมริกา) ที่แยกทางวัฒนธรรมและเชื้อชาติแอฟริกันอเมริกันและชาวผิวขาวถูกกำหนดมากและเห็นได้ชัด เป็นเช่นนี้ผู้บรรยายจะติดอยู่ในการจัดเรียงของนรก / พื้นที่สีเทา / ทอดทิ้งเพราะเขาถูกลิดรอนของโอกาสที่จะแช่อยู่ในการแข่งขันทั้งจากการมีความภาคภูมิใจเชื้อชาติ ดังนั้นเขาที่เหลืออยู่ในสถานะของความสับสนทุกข์วิกฤติ เขาไม่เคยมีใครคนหนึ่งซึ่งเขาสามารถระบุ. เป็นผู้บรรยายผู้ใหญ่เขารู้ดีว่าเขาไม่สามารถตำหนิหรือเกลียดพ่อแม่ของเขาเพราะเขาเป็นใคร มันไม่ได้ทำให้ความรู้สึกใด ๆ ในตอนท้ายของวันที่เขาจะยังคงว่าเขาเป็นใครดังนั้นทำไมเกลียด? บทสุดท้ายเน้นความยากจนของคนผิวดำกับความมั่งคั่งของคนผิวขาวในช่วงระยะเวลานี้ สำหรับผู้บรรยายบอกว่าพ่อของเขาเสียชีวิตในบ้านหลังใหญ่ในขณะที่แม่ของเขาเสียชีวิตในกระท่อม เขายังไม่ทราบวิธีการจัดหมวดหมู่ของตัวเองในแง่ของตัวตน แต่เขายอมรับปัญหาที่มันเป็น เมื่อเขาตัดสินใจที่จะนำไปสู่เส้นทาง - ชีวิตเป็นชายผิวดำหรือชีวิตเป็นชายผิวขาว - แล้วเขาจะรู้ว่าที่เขาจะตาย