Tang Feng had never worked in mainl

Tang Feng had never worked in mainland China’s entertainment industry even in his previous life, but thankfully he knew some friends who did. When they met up, he would occasionally listen to them as they talked about the latest gossip and news. Compared to America’s more commercialized way of business, it was hard to stand out in China unless you came from elite art schools like Beiying, Zhongxi, or Shangxi.
The reason ultimately comes down to the people’s attitude. They simply have an easier time accepting other performers who’ve also gone to similar performing arts schools as them. Two employees who’ve graduated from the same college would naturally bond closer, simply because they had the same alma mater. Just by calling them shijie or shige , the distance between them would decrease. Not only does the industry highly regard these elite performers, the performers also have access to resources others did not, such as information from said famous art schools.
Adding all this together, although one wasn’t guaranteed an easy road to fame, it was enough to pass over the first hurdle. If the performer was already excellent, then just with a bit of good judgment in their personal and business life, fame would only be a matter of time.
But in the end, if your talents weren’t impressive enough to cause admiration, or if you don’t suddenly burst into fame, or even, if there’s no one there to support you, becoming famous would be quite difficult. This highlighted the importance of what people call connections.
Tang Feng was previously a multi-millionaire, but after he died, he donated all of his money and property to charity. The road laid out in front of him now was simple, either he kneels and agrees with the others, or he continues down his own road.
Fortunately, Tang Feng felt that with his talents, he wouldn’t need to follow these unspoken rules.
As for his current housemate Charles, due to his good manners and acceptably normal needs, Tang Feng didn’t mind associating with him for a short term. He was acting according to his own will, so there weren’t areas he was uncomfortable with.
Charles was stunned by the man coming out of the shower when he got home that night. He braced his arm on the door and whistled at Tang Feng, who now had started heading toward the bed to read.
The good thing about Tang Feng’s appearance was that he emitted the feeling of olden China. With eyebrows that looked almost painted, the idol hair with bangs did this man no good, and rather caused the opposite effect. Good facial features often shone brighter with a clean-cut and shorter hairstyle. Not to mention, Tang Feng himself wasn’t all that into the idol look. That style can get him some idol dramas, but would make his character look amateur in larger films.
Until now, there has not been any male performer who turned famous purely from having “pretty boy” looks, and in contrast, there were celebrities who’d tossed the pretty style away in order to become a truly attractive man and expand their stardom.
“Looks like I wouldn’t need to hire you a stylist. Tang Feng, don’t you think it’s a waste of talent that you didn’t become a stylist yourself?” Charles strode forward and sat down on the bed, taking in the light scent of soap from the man’s body.
Laying the book on the stand nearby, Tang Feng moved to make space next to him. He was still sleeping in the guestroom, and Charles would come by to visit him sometimes. Occasionally, he’d stay over in Charles’s room. The two of them didn’t talk about feelings. They simply knew each other well enough to keep quiet instead.
“You were drinking?” Tang Feng lightly smiled. He was close to Charles so he could smell the alcohol on him. “I’ll go pour a glass of water for you.”
“No need, I barely drank any. The fact that you care makes me really happy, you know.” Charles embraced Tang Feng and lightly kissed the man’s nape. “There’s going to be a banquet the day after tomorrow. You have to go with me. Director Li and his wife will be attending as well. You can chat with them then. It’ll be good for your audition next Monday.”
“I won’t embarrass you.” Tang Feng grinned. He knew what Charles was worried about. Men in the upper class of society don’t like to lose face.
“Sometimes, you’re so smart and direct… It’s touching.” Charles said as he pushed Tang Feng down with his body.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Tang ฮไม่เคยทำงานในวงการบันเทิงจีนแผ่นดินใหญ่แม้จะอยู่ในชีวิตของเขาก่อนหน้า แต่โชคดีที่เขารู้ว่าเพื่อนบางคนที่ไม่ เมื่อพวกเขาได้พบบางครั้งเขาจะฟังพวกเขาขณะที่พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับการนินทาและข่าวล่าสุด เมื่อเทียบกับวิธีการเชิงพาณิชย์มากขึ้นของอเมริกาของธุรกิจมันเป็นเรื่องยากที่จะยืนออกในประเทศจีนจนกว่าคุณจะมาจากโรงเรียนสอนศิลปะที่ยอดเยี่ยมเช่น Beiying, Zhongxi หรือ Shangxi.
เหตุผลในท้ายที่สุดลงมาถึงทัศนคติของผู้คน พวกเขาก็มีเวลาได้ง่ายขึ้นยอมรับนักแสดงคนอื่น ๆ ที่ได้ไปยังที่คล้ายกันโรงเรียนศิลปะการแสดงเป็นพวกเขา พนักงานสองคนที่ได้จบการศึกษาจากวิทยาลัยเดียวกันธรรมชาติจะผูกพันใกล้ชิดเพียงเพราะพวกเขามีโรงเรียนเก่าเดียวกัน เพียงแค่เรียกพวกเขา Shijie หรือ Shige, ระยะห่างระหว่างพวกเขาจะลดลง ไม่เพียง แต่อุตสาหกรรมอย่างมากเกี่ยวกับนักแสดงที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้นักแสดงยังมีการเข้าถึงทรัพยากรของคนอื่นไม่ได้เช่นข้อมูลจากกล่าวว่าโรงเรียนสอนศิลปะที่มีชื่อเสียง.
เพิ่มทั้งหมดนี้เข้าด้วยกันถึงแม้คนหนึ่งก็ไม่ได้รับประกันว่าเป็นถนนง่ายเพื่อชื่อเสียงก็คือ พอที่จะผ่านอุปสรรค์แรก ถ้านักแสดงที่ยอดเยี่ยมอยู่แล้วแล้วก็มีบิตของการตัดสินใจที่ดีในชีวิตส่วนตัวและธุรกิจของพวกเขาจะมีชื่อเสียงเพียง แต่จะเป็นเรื่องของเวลา.
แต่ในท้ายที่สุดถ้าความสามารถของคุณไม่ได้น่าประทับใจมากพอที่จะทำให้เกิดความชื่นชมหรือถ้า คุณไม่ระเบิดเข้ามาในชื่อเสียงหรือแม้กระทั่งถ้ามีไม่มีใครที่จะสนับสนุนคุณกลายเป็นที่มีชื่อเสียงจะค่อนข้างยาก นี้เน้นความสำคัญของสิ่งที่คนเรียกการเชื่อมต่อ.
Tang ฮเคยเป็นเศรษฐี แต่หลังจากที่เขาเสียชีวิตเขาจะบริจาคเงินทั้งหมดของเงินและทรัพย์สินของเขาเพื่อการกุศล ถนนออกมาวางในด้านหน้าของเขาในขณะนี้เป็นเรื่องง่ายอย่างใดอย่างหนึ่งที่เขาคุกเข่าลงและตกลงกับผู้อื่นหรือที่เขายังคงลงที่ถนนของเขาเอง.
โชคดีที่ถังฮรู้สึกว่าด้วยความสามารถของเขาเขาจะไม่จำเป็นต้องทำตามกฎไม่ได้พูดเหล่านี้
ในฐานะที่เป็นหุ้นส่วนในปัจจุบันของเขาชาร์ลส์เนื่องจากมารยาทที่ดีของเขาและความต้องการปกติยอมรับรสฮไม่ได้ใจคบหากับเขาสำหรับระยะสั้น เขากำลังทำหน้าที่ตามความประสงค์ของตัวเองเพื่อให้มีพื้นที่ไม่ได้เขาก็ไม่สบายใจกับ.
ชาร์ลส์ตะลึงโดยคนออกจากห้องอาบน้ำมาเมื่อเขากลับมาถึงบ้านในคืนนั้น เขายันแขนของเขาบนประตูและผิวปากที่ Tang ฮซึ่งตอนนี้ได้เริ่มต้นมุ่งหน้าไปยังเตียงเพื่ออ่าน.
สิ่งที่ดีเกี่ยวกับลักษณะของถังฮคือการที่เขาปล่อยออกมาความรู้สึกของจีนสมัยก่อน กับคิ้วที่ดูทาสีเกือบไอดอลผมเรียบได้ผู้ชายคนนี้ไม่ดีและค่อนข้างก่อให้เกิดผลในทางตรงกันข้าม ใบหน้าคุณสมบัติที่ดีมักจะส่องสว่างด้วยการทำความสะอาดและตัดทรงผมสั้น ไม่พูดถึง Tang ฮตัวเองไม่ได้ทั้งหมดที่เข้ามาดูไอดอล สไตล์ที่จะได้รับเขาละครไอดอลบางส่วน แต่จะทำให้มือสมัครเล่นตัวละครที่ดูของเขาในภาพยนตร์ขนาดใหญ่.
จนถึงขณะนี้มียังไม่ได้รับการใด ๆ นักแสดงชายที่หันที่มีชื่อเสียงอย่างหมดจดจากการมี "เด็กสวย" ดูและในทางตรงกันข้ามมีดาราที่ 'วันที่โยนสไตล์สวยออกไปเพื่อที่จะกลายเป็นคนที่น่าสนใจอย่างแท้จริงและขยายเป็นดาราของพวกเขา.
"ดูเหมือนว่าฉันจะไม่จำเป็นต้องจ้างคุณสไตลิส Tang ฮคุณไม่คิดว่ามันเสียความสามารถที่คุณไม่ได้กลายเป็นสไตลิสตัวเอง? "ชาร์ลส์ก้าวไปข้างหน้าและนั่งลงบนเตียงการในกลิ่นแสงของสบู่จากร่างกายของมนุษย์.
วางหนังสือบน ยืนอยู่บริเวณใกล้เคียงถังฮย้ายเพื่อให้พื้นที่ถัดจากเขา เขายังคงนอนหลับอยู่ในห้องพักและชาร์ลส์จะมาจากไปเยี่ยมเขาในบางครั้ง บางครั้งเขาจะอยู่ในห้องพักมากกว่าชาร์ลส์ พวกเขาทั้งสองไม่ได้พูดคุยเกี่ยวกับความรู้สึก พวกเขาก็รู้จักกันดีพอที่จะเก็บเงียบแทน.
"คุณดื่ม?" Tang ฮเบา ๆ ยิ้ม เขาเป็นคนที่ใกล้ชิดกับชาร์ลส์เพื่อที่เขาจะได้กลิ่นแอลกอฮอล์ในเขา "ฉันจะไปเทลงแก้วน้ำสำหรับคุณ."
"ไม่ต้องฉันแทบจะไม่ดื่มใด ๆ ความจริงที่ว่าคุณดูแลทำให้ฉันมีความสุขจริงๆที่คุณรู้ว่า. "ชาร์ลส์กอดถังฮและจูบเบา ๆ คอของชายคนนั้น "มีจะเป็นงานเลี้ยงวันหลังจากวันพรุ่งนี้ คุณต้องไปกับฉัน ผู้อำนวยการหลี่และภรรยาของเขาจะเข้าร่วมงานได้เป็นอย่างดี คุณสามารถสนทนากับพวกเขาแล้ว มันจะดีสำหรับการออดิชั่นของคุณวันจันทร์ถัดไป. "
" ฉันจะไม่ทำให้เกิดปัญหาคุณ. "Tang ฮยิ้ม เขารู้ว่าสิ่งที่ชาร์ลส์เป็นห่วงเกี่ยวกับ ผู้ชายที่อยู่ในสังคมชั้นสูงของสังคมไม่ชอบที่จะเสียหน้า.
"บางครั้งคุณเพื่อให้สมาร์ทและตรง ... มันสัมผัส." ชาร์ลส์กล่าวว่าในขณะที่เขาผลัก Tang ฮลงกับร่างกายของเขา