The experience is never forgotten,

The experience is never forgotten, episode I 8-year-old I've had races I ran 100 meters with my friends. In a race to race at watbangprue school . I ran tripped on the grass. My face upside down on the pitch. And my legs pointing up to the sky. I don't know how it happened, I felt I was hurt and embarrassed. And I saw other people ran to the finish line. I got up and ran enter finish line. The events of that day to this day I have never forgotten it.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่เคยจะลืมประสบการณ์ ตอนที่ฉันอายุ 8 ปีได้แข่งขันผมวิ่ง 100 เมตรกับเพื่อนของฉัน ในการแข่งขันในการแข่งขันที่โรงเรียน watbangprue ฉันวิ่ง tripped บนหญ้า ใบหน้าของฉันคว่ำลงในบริเวณสนาม และขาของฉันชี้ขึ้นท้องฟ้า ไม่ทราบว่าจะเกิดขึ้น ฉันรู้สึกว่า ผมเจ็บ และอาย และผมเห็นคนอื่นวิ่งไปเส้นชัย ฉันมีค่า และวิ่งใส่เส้นชัย เหตุการณ์ในวันนั้นถึงวันนี้ฉันไม่เคยลืมมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประสบการณ์ที่จะไม่ลืมตอนที่ผม 8 ปีผมเคยมีการแข่งขันวิ่ง 100 เมตรกับเพื่อนของฉัน ในการแข่งขันที่จะแข่งที่โรงเรียน watbangprue ฉันวิ่งสะดุดบนพื้นหญ้า ใบหน้าของฉันคว่ำลงบนสนาม และขาของฉันชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า ผมไม่ทราบว่ามันเกิดขึ้นผมรู้สึกว่าผมได้รับบาดเจ็บและอาย และผมเห็นคนอื่นวิ่งถึงเส้นชัย ผมลุกขึ้นและวิ่งเข้าสู่เส้นชัย เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนั้นจนถึงวันนี้ผมไม่เคยลืมมัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประสบการณ์ที่ไม่มีวันลืม ตอนที่ฉันอายุ 8 ขวบ ผมเคยแข่งวิ่ง 100 เมตร กับเพื่อนๆ ในการแข่งขันการแข่งขันที่โรงเรียน watbangprue . ฉันวิ่งสะดุดล้มบนหญ้า ใบหน้าของฉันคว่ำบนสนาม ขาชี้ขึ้นฟ้า ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง ผมรู้สึกว่าผมเจ็บปวดและอับอาย และผมเห็นคนวิ่งให้ถึงเส้นชัย ฉันลุกขึ้นและวิ่งเข้าสู่เส้นชัยเหตุการณ์วันนั้น ถึงวันนี้ ฉันไม่เคยลืมมัน .