By the commotion with the ice and f

By the commotion with the ice and figured that George had gone out to see what was happening. But when they got to the main staircase , he saw that they yellow glints were headed downstairs, not up to the deck
His heart stank
Phoebe had headed down to the first class baggage hold. because she knew that George wold want to see that mummy.
Of course she’d known
Phoebe could read his mind
A chill went through George’s bones
What if the scar-faced man was lurking in the baggage hold when Phoebe got there?
He ran faster down the stairs now. Aunt Daisy called after him, but he didn’t slow down
But when he got down to G deck, there was a gate stretched across the doorway
This wasn’t here when I came down, he said to Aunt Daisy. He tried to pull it open, but it was locked.
And just on the other side there was a mob of people standing restlessly, third class passengers from the looks of their worn clothing. Look Aunt Daisy said, pointing at one of Phoebe’s candies glinting on the floor on the other side of the gate, pushed next to the wall. She’s down here. Pardon me!
She called to the steward standing in front of the crowd.
You’ve gone the wrong way ,madam ,he said ,staring at Aunt Daisy’s huge diamond ring. The captain wants first class passengers up on the boat deck now.
My nice is down here somewhere, Aunt Daisy said. You need to let us through.
I’m sure she wouldn’t have wandered down this far, the steward said.
We’re quite sure she’s down here, Aunt Daisy said. So if you’ll please open the gate.
I’m sorry madam he said. Regulations…
Open this gate at once! Aunt Daisy shouted in a tone George had never heard her use before.
The man took a key from his pocket and opened the gate. He stepped aside to let them pass. The crowd surged forward.
Get back! The steward shouted. We’ll tell you when it’s time for you to go up!
A few of the man lunged toward him.
Aunt Daisy grabbed George’s arm.
The steward took a pistol from his pocket. His hand shook as he waved it toward the crowed. George and Aunt Daisy stepped through the gate. The steward slammed it behind them.
They were trapped down there, just like everyone else. George and Daisy squeezed through the crowd, weaving around trunks and stepping over sleeping children. There were so many people. If Phoebe’s candies were down here, they couldn’t see them anymore.
Suddenly something crashed into George from behind. A pair of arms wrapped around his waist so tightly he couldn’t breathe.
George’s heart stopped—the scar-faced man?
Giorgio! Enzo screamed up at him.
George’s eardrums nearly split in two.
Enzo’s father hurried over to them. He tried to gently peel Enzo away from George.
But the little boy wouldn’t let go.
No! he howled. No
Very sorry, Marco said, smiling apologetically at Aunt Daisy, who looked more confused than ever. We are old friends of Giorgio.
George started to introduce Aunt Daisy, but before he could get three words out, Enzo was dragging him down the hall, elbowing his way through the crowd like a pint-sized bull.
See! See! Enzo said.
What? George said. No…
See! See!
What was this kid doing? What did he want George to see?
The answer was just a few steps away, through an open doorway.
It was the mail sorting room.
Except now all George could see was water , green water swirling halfway up the stairs, foaming and churning like a stormy river. Sacks of mail bobbed up and down. Hundreds of letters floated on the surface.
And now George understood what Enzo was saying.
Sea.
The sea.
The Titanic was filling with water from the sea.
Unsinkable.
Unsinkable.
George whispered those words like a prayer, over and over in his mind. He thought of Mr. Andrews, of how sure he was of this ship.
But the longer he stared at that water, that foaming green water, rising higher every second, the more certain he became: The Titanic was in trouble.
We must go up, Marco said to Aunt Daisy. We find a way.
But she shook her head, holding up Phoebe’s bright blue coat and her life jacket.
My niece Phoebe, Aunt Daisy said. She’s down here…
George could see she was fighting back tears. George had never seen her look so sad and helpless, not even when Uncle cliff died.
She came down here looking for me, George said. We can’t find her.
Marco’s amber eyes became very intent.
An idea, he said. He knelt down and spoke to Enzo Italian.
The boy smiled and nodded.
Then Marco hoisted the little boy up onto his shoulders.
Enzo took huge breath and screamed,
Phoebe!
PHOBEB!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

โดยการหลีกหนีความวุ่นวายด้วยน้ำแข็ง และคิดว่า จอร์จแล้วออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อพวกเขาได้ทางหลัก เขาเห็นว่า พวกเขาสีเหลือง glints ถูกทิศชั้นล่าง ไม่ถึงดาดฟ้าหัวใจ stank Phoebe มีทิศลงไปถือกระเป๋าเดินทางชั้นหนึ่ง เพราะเธอรู้ว่า จอร์จอยากดูมัมมี่นั้นแน่นอนเธอรู้จักPhoebe สามารถอ่านจิตใจของเขา ความเย็นได้กระดูกของจอร์จถ้าคนหน้ารอยแผลเป็นซุ่มซ่อนในถือกระเป๋าเมื่อ Phoebe ได้มีเขาวิ่งเร็วขึ้นลงบันไดขณะนี้ ป้าเดซี่เรียกเขา แต่เขาไม่ได้ช้าลงแต่เมื่อเขาได้ลงไปชั้น G มีประตูยืดข้ามประตูนี้ไม่ได้ที่นี่เมื่อฉันมาลง เขากล่าวกับป้าเดซี่ เขาพยายามดึงเปิด แต่มันถูกล็อก และเพียงในด้านอื่น ๆ มีเป็นม็อบของคนที่ยืน restlessly ผู้โดยสารชั้นสามจากลักษณะของเสื้อผ้าพวกเขาสวมใส่ ดูป้าเดซี่กล่าว ชี้ไปที่หนึ่งลูกอมของ Phoebe glinting ชั้นในด้านอื่น ๆ ของประตู ผลักดันติดกำแพง เธอได้ลง ขอโทษ!เธอเรียก steward ที่ยืนอยู่ด้านหน้าของฝูงชนคุณได้ไปผิดวิธี ม่าย เขากล่าว จ้องป้าเดซี่แหวนเพชรขนาดใหญ่ กัปตันต้องการผู้โดยสารชั้นหนึ่งขึ้นบนดาดฟ้าเรือตอนนี้ของฉันดีลงที่ใดที่หนึ่ง ป้าเดซี่กล่าวว่า คุณต้องการให้เราผ่านผมมั่นใจว่า เธอจะไม่มีตัวที่เดินเข้าลงนี้ไกล steward ที่กล่าวป้าเดซี่กล่าวว่า เราค่อนข้างแน่ใจว่า เธอจะลงที่นี่ ดังนั้นถ้าคุณจะกรุณาเปิดประตูฉันม่ายขอเขากล่าวว่า ระเบียบข้อบังคับ...เปิดประตูนี้ทันที ป้าเดซี่ตะโกนในโทนที่จอร์จไม่เคยได้ยินเธอใช้ก่อนชายคนนั้นเอาคีย์จากกระเป๋าของเขา และเปิดประตู เขาก้าวกันไปผ่าน ฝูงชนจากการเพิ่มขึ้นไปข้างหน้ากลับมา! Steward ที่ตะโกน เราจะบอกคุณเมื่อถึงเวลาคุณขึ้นไปบางคน lunged ไปทางเขาป้าเดซี่คว้าแขนของจอร์จSteward เอาปืนจากกระเป๋าของเขา มือของเขาจับเป็นเขา waved ไปที่ crowed จอร์จและป้าเดซี่ก้าวผ่านประตู Steward ที่ถาโถมมันอยู่เบื้องหลังพวกเขาพวกเขาถูกติดลงมี เช่นเดียวกับคนอื่น ๆ จอร์จและเดซี่คั้นผ่านฝูงชน ทอรอบกางเกง และก้าวผ่านนอนเด็ก มีผู้คนจำนวนมาก ถ้าลูกอมของ Phoebe ลง พวกเขาไม่สามารถเห็นอีกต่อไปทันใดนั้นสิ่งที่ชนเข้าจอร์จจากด้านหลัง คู่ของแขนที่โอบรอบเอวให้แน่นที่เขาไม่สามารถหายใจหยุดหัวใจของจอร์จ — คนประสบแผลGiorgio Enzo กรีดร้องขึ้นว่าจอร์จ eardrums เกือบแยก 2พ่อของ Enzo รีบผ่านไป เขาพยายามถอกเบา ๆ Enzo จากจอร์จแต่เด็กชายจะไม่ปล่อยไม่ใช่! เขาเห่าหอน ไม่ใช่ขออภัย มาร์โคกล่าว ยิ้ม apologetically ที่ป้าเดซี่ คันมากสับสนกว่าเดิม เราเป็นเพื่อนเก่าของ Giorgioจอร์จเริ่มแนะนำป้าเดซี่ แต่ก่อนที่เขาจะได้รับสามคำออก Enzo ลากเขาลงฮอลล์ elbowing เขาผ่านฝูงชนเช่นวัว pint-sizedดู ดู Enzo กล่าวอะไรนะ จอร์จกล่าว ไม่ใช่ดู ดูเด็กนี้ทำอะไร อะไรไม่ได้ต้องการให้จอร์จดูคำตอบคือ เพียงไม่กี่ขั้นตอน ผ่านประตูเปิดจดหมายที่ห้องเรียงลำดับได้ยกเว้นตอนนี้ทั้งจอร์จได้เห็นเป็นน้ำ น้ำเขียวหมุนรอบ halfway มาก มีฟอง และปั่นเหมือนแม่น้ำพายุ กระสอบของผลุบ หลายร้อยตัวอักษรลอยบนพื้นผิวและตอนนี้ จอร์จเข้าใจว่า Enzo พูดทะเลทะเลไททานิคลงน้ำทะเลUnsinkableUnsinkableจอร์จกระซิบคำเหล่านั้นเช่นคำอธิษฐาน เล่าในจิตใจของเขา เขาคิดว่า นายแอนดรูวส์ วิธีกำลังของเรือลำนี้แน่แต่อีกที่เขาจ้องไปที่น้ำ น้ำเขียว foaming เพิ่มขึ้นสูงทุกวินาที บางมากจน: ไททานิคมีปัญหาเราต้องไปขึ้น มาร์โคพูดกับป้าเดซี่ เราหาวิธีแต่เธอจับหัวของเธอ ถือตราสีฟ้าสดใสของ Phoebe และชูชีพของเธอแต่ Phoebe ป้าเดซี่กล่าว เธอจะลงที่นี่...จอร์จได้เห็นเธอได้ต่อสู้กลับน้ำตา จอร์จไม่เคยเห็นเธอดูเศร้ามาก และกำพร้า ไม่แม้แต่เมื่อลุงหน้าผาเสียชีวิตเธอลงมามองที่นี่สำหรับฉัน จอร์จกล่าว เราไม่พบเธอตาสีเหลืองอำพันของมาร์โคกลายเป็นนึกมากความคิด เขากล่าวว่า เขา knelt ลง และพูดเป็นภาษาอิตาลี Enzoเด็กยิ้ม แล้วพยักหน้าจากนั้น มาร์โค hoisted ชายขึ้นบนไหล่เขาEnzo เอาลมหายใจขนาดใหญ่ และกรีด ร้องPhoebePHOBEB

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

โดยความวุ่นวายด้วยน้ำแข็งและคิดว่าจอร์จได้ไปออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อพวกเขาไปถึงบันไดเขาเห็นว่า glints สีเหลืองที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปยังชั้นล่างไม่ได้ขึ้นไปยังดาดฟ้า
หัวใจของเขาตังค์
พีบีได้มุ่งหน้าลงไปที่ชั้นแรกกระเป๋าถือ เพราะเธอรู้ว่าจอร์จสโตนต้องการที่จะเห็นคุณแม่ที่.
แน่นอนเธอต้องการเป็นที่รู้จัก
พีบีสามารถอ่านใจของเขา
เย็นเดินผ่านกระดูกของจอร์จ
เกิดอะไรขึ้นถ้าคนแผลเป็นเผือดถูกซุ่มซ่อนในกระเป๋าถือเมื่อพีบีได้มี?
เขาวิ่งได้เร็วขึ้น ลงบันไดในขณะนี้ ป้าเดซี่เรียกว่าหลังจากเขา แต่เขาไม่ได้ชะลอตัวลง
แต่เมื่อเขาได้ลงไปที่ดาดฟ้า G มีประตูทอดข้ามประตู
นี้ไม่ได้อยู่ที่นี่เมื่อเราได้ลงมาเขาพูดกับป้าเดซี่ เขาพยายามที่จะดึงมันเปิด แต่มันถูกขัง.
และเพียงในด้านอื่น ๆ มีกลุ่มคนที่ยืนอยู่พล่านผู้โดยสารชั้นสามจากลักษณะของเสื้อผ้าที่สวมใส่ของพวกเขา ดูป้าเดซี่กล่าวว่าชี้ที่หนึ่งของลูกอมพีบีแววบนพื้นในด้านอื่น ๆ ของประตูผลักติดกับผนัง เธอลงที่นี่ ประทานโทษ!
เธอเรียกให้พนักงานยืนอยู่ด้านหน้าของฝูงชน.
คุณได้ไปทางที่ผิดแหม่มเขากล่าวว่าจ้องมองที่แหวนเพชรขนาดใหญ่ป้าเดซี่ กัปตันต้องการผู้โดยสารชั้นหนึ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าเรือในขณะนี้.
ความสุขของฉันคือลงที่นี่บางป้าเดซี่กล่าวว่า คุณจำเป็นต้องแจ้งให้เราผ่าน.
ฉันแน่ใจว่าเธอจะไม่ได้เดินลงมาไกลขนาดนี้สจ๊วตกล่าวว่า.
เราค่อนข้างแน่ใจว่าเธอลงที่นี่ป้าเดซี่กล่าวว่า ดังนั้นถ้าคุณจะกรุณาเปิดประตู.
ฉันแหม่มขอโทษเขากล่าวว่า ระเบียบ ...
เปิดประตูนี้ในครั้งเดียว! ป้าเดซี่ตะโกนเสียงจอร์จไม่เคยได้ยินการใช้งานของเธอก่อน.
คนเอากุญแจจากกระเป๋าของเขาและเปิดประตู เขาก้าวไปข้างเพื่อให้พวกเขาผ่าน ฝูงชนเพิ่มขึ้นไปข้างหน้า.
รับกลับมาแล้ว! สจ๊วตตะโกน เราจะบอกคุณเมื่อมันถึงเวลาที่คุณจะไปขึ้น!
ไม่กี่คนพุ่งเข้าไปหาเขา.
ป้าเดซี่คว้าแขนของจอร์จ.
สจ๊วตเอาปืนออกมาจากกระเป๋าของเขา มือของเขาสั่นในขณะที่เขาโบกมือไปทางแออัด จอร์จและป้าเดซี่ก้าวผ่านประตู สจ๊วตกระแทกมันอยู่เบื้องหลังพวกเขา.
พวกเขาถูกขังอยู่ที่นั่นเช่นเดียวกับคนอื่น ๆ จอร์จและเดซี่บีบผ่านฝูงชนทอรอบลำต้นและก้าวมากกว่าเด็กนอน มีผู้คนจำนวนมากได้ หากลูกอมพีบีลดลงที่นี่พวกเขาไม่สามารถมองเห็นพวกเขาอีกต่อไป.
ทันใดนั้นสิ่งที่ชนเข้ากับจอร์จจากด้านหลัง คู่ของแขนโอบรอบเอวของเขาแน่นจนเขาไม่สามารถหายใจ.
จอร์จหัวใจหยุด-คนแผลเป็นเผือด?
Giorgio! Enzo กรีดร้องขึ้นที่เขา.
แก้วหูจอร์จเกือบแบ่งออกเป็นสอง.
พ่อของเอ็นโซรีบไปยังพวกเขา เขาพยายามที่จะค่อยๆลอก Enzo ห่างจากจอร์จ.
แต่เด็กน้อยจะไม่ปล่อยให้ไป.
ไม่มี! เขา howled ไม่
เสียใจมาก, มาร์โกกล่าวว่ายิ้มขอโทษที่ป้าเดซี่ที่มองสับสนมากขึ้นกว่าที่เคย เราเป็นเพื่อนเก่าของ Giorgio.
จอร์จเริ่มต้นที่จะแนะนำป้าเดซี่ แต่ก่อนที่เขาจะได้รับสามคำออก Enzo กำลังลากเขาลงห้องโถงข้อศอกทางของเขาผ่านฝูงชนเช่นวัวไพน์ขนาด.
ดู! ดู! Enzo กล่าว.
อะไร? จอร์จกล่าวว่า ไม่มี ...
ดู! ดู!
อะไรคือสิ่งที่เด็กคนนี้ทำอะไรอยู่? สิ่งที่เขาไม่ต้องการที่จะเห็นจอร์จ?
คำตอบที่เป็นเพียงไม่กี่ก้าวผ่านประตูเปิด.
มันเป็นห้องคัดแยกจดหมาย.
ยกเว้นตอนนี้จอร์จจะได้เห็นทั้งหมดถูกน้ำหมุนน้ำเขียวครึ่งทางขึ้นบันไดฟองและ churning เช่น แม่น้ำที่มีพายุ กระสอบจดหมายบ็อบขึ้นและลง หลายร้อยตัวอักษรลอยอยู่บนพื้นผิว.
และตอนนี้จอร์จเอ็นโซเข้าใจสิ่งที่พูด.
ซี.
ทะเล.
ไททานิคได้รับการเติมเต็มด้วยน้ำจากทะเล.
Unsinkable.
Unsinkable.
จอร์จกระซิบคำพูดเหล่านั้นเช่นการสวดมนต์กว่าและมากกว่าในใจของเขา . เขาคิดว่านายแอนดรูของวิธีแน่ใจว่าเขาเป็นของเรือลำนี้.
อีกต่อไป แต่เขาจ้องมองมาที่น้ำนั้นน้ำฟองสีเขียวที่เพิ่มขึ้นสูงกว่าทุกครั้งที่สองให้มากขึ้นบางอย่างที่เขากลายเป็น. ไททานิคมีปัญหา
เราจะต้องไป ขึ้นมาร์โกกล่าวว่าป้าเดซี่ เราหาวิธี.
แต่เธอส่ายหัวของเธอถือพีบีเสื้อสีฟ้าสดใสและแจ็คเก็ตชีวิตของเธอ.
หลานสาวพีบีของฉันป้าเดซี่กล่าวว่า เธอลงที่นี่ ...
จอร์จจะได้เห็นเธอได้รับการต่อสู้กลับน้ำตา จอร์จไม่เคยเห็นเธอดูเศร้าและทำอะไรไม่ถูกไม่ได้เมื่อหน้าผาลุงเสียชีวิต.
เธอมาลงที่นี่ฉันมองหาจอร์จกล่าวว่า เราไม่สามารถหาเธอ.
มาร์โกตาสีเหลืองอำพันกลายเป็นความตั้งใจมาก.
ความคิดที่เขากล่าวว่า เขาคุกเข่าลงและพูดกับ Enzo อิตาลี.
เด็กยิ้มและพยักหน้า.
จากนั้นมาร์โกยกเด็กน้อยขึ้นไปบนไหล่ของเขา.
Enzo เอาลมหายใจขนาดใหญ่และกรีดร้อง,
พีบี!
PHOBEB!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โดยความสับสนวุ่นวายกับน้ำแข็งและคิดว่าจอร์จได้ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อพวกเขามาถึงบันไดหลัก เขาเห็นพวกมันสีเหลือง glints มุ่งหน้าลงไปข้างล่าง ไม่ได้ขึ้นดาดฟ้า
หัวใจของเขาได้กลิ่น
ฟีบี้ก็ถือสัมภาระมุ่งหน้าลงไปที่ชั้นหนึ่ง เพราะเธอรู้ว่า จอร์จ กาอยากเห็นมัมมี่
แน่นอนเธอจะรู้จัก

จะอ่านความคิดเขา ฟีบี้เย็นไปถึงกระดูกของจอร์จ
ถ้าแผลเป็นเผชิญมนุษย์ได้หลบซ่อนอยู่ในกระเป๋าถือเมื่อฟีบี้มีไม๊
เขาวิ่งขึ้นลงบันไดแล้ว ป้าเดซี่ เรียกตามเขาไป แต่เขาไม่ได้ช้าลง
แต่เมื่อเขาได้ลงไปในเด็ค มีประตูยืดข้ามประตู
นี้ไม่ได้อยู่ที่นี่ เมื่อฉันมา เขาบอกว่า ป้าเดซี่ เขาพยายามที่จะดึงมันออก แต่มันถูกล็อคเอาไว้
และในด้านอื่น ๆมีม็อบของคนยืนพล่าน 3 ห้องผู้โดยสารจากลักษณะของพวกเขาสวมใส่เสื้อผ้า ดูป้าเดซี่กล่าวว่าชี้ไปที่หนึ่งของฟีบี้เป็นลูกอมแววบนพื้นอีกฟากหนึ่งของประตู ผลักติดกำแพง เธออยู่นี่ ยกโทษให้ผมด้วยครับ
เค้าเรียกบริกรที่ยืนอยู่ด้านหน้าของฝูงชน .
ไปแล้วนะ คุณนายเขาบอกว่า มองป้าเดซี่ขนาดใหญ่แหวนเพชร กัปตัน ต้องการผู้โดยสารชั้นหนึ่งขึ้นไปบนดาดฟ้าแล้ว
ดีที่นี่ที่ไหน ป้าเดซี่ กล่าว คุณต้องให้เราผ่านไป
ฉันแน่ใจว่าเธอคงไม่ได้เดินลงไปไกล , สจ๊วตกล่าวว่า .
เราค่อนข้างแน่ใจว่าเธอที่นี่ ป้าเดซี่ กล่าว ดังนั้น ถ้าคุณจะกรุณาเปิดประตู
ขอโทษนะครับ เขากล่าว
ข้อบังคับ . . .เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ ! ป้าเดซี่ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่จอร์จเคยได้ยินใช้มาก่อน
เขาหยิบกุญแจจากกระเป๋าของเขาและเปิดประตู เขาก้าวออกไปเพื่อให้พวกเขาผ่าน ฝูงชนพุ่งไปข้างหน้า .
กลับมา ! คนต้นเรือนตะโกน พวกเราจะบอกคุณเมื่อมันถึงเวลาสำหรับคุณที่จะไปขึ้น
ไม่กี่ของผู้ชาย lunged ต่อเขา ป้าเดซี่ก็คว้าแขนของจอร์จ
.
สจ๊วตเอาปืนจากกระเป๋าของเขา มือของเขาสั่น เขาโบกมือต่อความแออัด . จอร์จ ป้าเดซี่ ก้าวผ่านประตู สจ๊วตกระแทกมันอยู่เบื้องหลัง
พวกเขาติดอยู่ใต้นั้น เหมือนกับทุกๆคน จอร์จและเดซี่เบียดผ่านฝูงชนทอรอบลำต้นและก้าวขึ้นไปนอนเด็ก มีคนมากมาย ถ้านกเล็กเป็นลูกอมลงมาที่นี่พวกเขามองไม่เห็นพวกเขาอีกต่อไป
ทันใดนั้นสิ่งที่ชนจอร์จจากด้านหลัง คู่ของแขนที่โอบรอบเอวของเขาไว้แน่น เขาหายใจไม่ออก .
หัวใจจอร์จหยุดแผลเป็น เจอเพื่อน
จิ ! เอนโดตะโกนไปที่เขา .
จอร์จ หูเกือบแตกเป็นสองส่วน
พ่อ Enzo เป็นรีบมาเพื่อพวกเขา เขาพยายามจะค่อยๆลอกเท้าห่างจากจอร์จ .
แต่เด็กน้อยคงไม่ปล่อย
ไม่ ! มันหอนออกมา ไม่มี
ขอโทษมาร์โกพูดยิ้มๆขอโทษที่ป้าเดซี่ ที่ดูสับสนมากขึ้นกว่าที่เคย เราเป็นเพื่อนเก่าของ Giorgio .
จอร์จเริ่มแนะนำป้าเดซี่ แต่ก่อนที่เขาจะได้รับคำออก เอนโดก็ลากเขาลงฮอลล์ elbowing ทางของเขาผ่านฝูงชนเหมือนไพน์ขนาดวัว .
ดู ! เห็นไหม ! เอนโดบอก
อะไร ? จอร์จกล่าวว่า ไม่ . . . . . .
ดู ! เห็นไหม !
สิ่งที่เด็กคนนี้ทำ เขาต้องการอะไร จอร์จ เห็น ?
คำตอบเพียงไม่กี่ก้าว ผ่านประตูเปิด มันเป็นห้องคัดแยกจดหมาย
.
แต่ตอนนี้ จอร์จ เห็นน้ำเขียวน้ำหมุนครึ่งทางขึ้นบันได และฟองปั่นเหมือนแม่น้ำมีพายุ ถุงเมล์ผลุบโผล่ . หลายร้อยตัวอักษรลอยบนพื้นผิว .