Out of curiosity, he read it. “What

Out of curiosity, he read it. “What nonsense, what idiotic phrases. Who knows when I might have written this?” he asked himself, searching his memory in vain, with a sense of annoyance and confusion that he had never felt before, and he passed his hand through his now-gray hair. “When could I have written this sort of rubbish? And who is this Ornella?”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่อยากรู้ เขาอ่านได้ "เหลวไหลอะไร วลีใด idiotic ใครรู้เมื่อเพราะอาจมีเขียนนี้ "เขาถามตัวเอง ค้นหาหน่วยความจำของเขาเปล่า ๆ กับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนว่า เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน และเขาผ่านมือผมสีเทาตอนนี้ของเขา "เมื่อไม่สามารถฉันได้เขียนขยะประเภทนี้ และ Ornella นี้เป็นใคร"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จากความอยากรู้เขาอ่านมัน "สิ่งที่ไร้สาระสิ่งที่งี่เง่าวลี ใครจะรู้ว่าเมื่อผมอาจจะเขียนนี้? "เขาถามตัวเอง, การค้นหาความทรงจำในไร้สาระกับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนว่าเขาไม่เคยรู้สึกมาก่อนและเขาผ่านมือของเขาผ่านผมตอนนี้สีเทาของเขา "เมื่อฉันจะได้เขียนเรียงลำดับของขยะนี้หรือไม่? และผู้ที่เป็น Ornella นี้หรือไม่? "

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความอยากรู้ เขาอ่านมัน " ไร้สาระ อะไรงี่เง่าวลี ใครจะไปรู้ว่าเมื่อไหร่จะได้เขียนนี้ ? " เขาถามตัวเอง ค้นหาความทรงจำในการเรียน กับความรู้สึกของความรำคาญและความสับสนที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน และเขาผ่านมือของเขาผ่านทางของเขาตอนนี้ผมสีเทา . " ตอนที่ผมเขียนนี้เป็นเรื่องเหลวไหล ? และใครคือร์เนลลานี่ ? "