“Eight…hundred…and sixty…four…”Lee’

“Eight…hundred…and sixty…four…”
Lee’s breathing was coming out in hoarse wheezes and puffs as he gasped out that number.
His running had deteriorated to a delirious staggering, to the point where anyone walking would be faster than him.

He had finally reached his limit.
Lee’s legs buckled from underneath him, as he helplessly pitched forward and collapsed. He didn’t even have the strength to try and soften his landing, falling straight onto the ground with a sudden thud.
Lee lay unmoving on the ground, face down in the dirt, and wondered where he had gone wrong.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"แปด ... ร้อย ... หกสิบ ... สี่ ... "
หายใจลีก็ออกมาใน wheezes แหบและพัฟในขณะที่เขาอ้าปากค้างออกตัวเลขที่.
การทำงานของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่ายไปยังจุดที่เดินทุกคนจะได้เร็วขึ้นกว่าเขา. เขา ในที่สุดก็มาถึงขีด จำกัด ของเขา. ขาลี buckled จากใต้เขาในขณะที่เขาทำอะไรไม่ถูกแหลมไปข้างหน้าและทรุดตัวลง เขาไม่ได้มีความแข็งแรงและพยายามเชื่อมโยงไปถึงนุ่มของเขาล้มลงบนพื้นดินตรงกับ thud ฉับพลัน. ลี unmoving วางบนพื้นดินหน้าลงในสิ่งสกปรกและสงสัยที่เขาได้ไปผิด

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ร้อยหกสิบแปด . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . สี่ . . . . . . . "
ลีออกมา เสียงแหบหายใจหอบหายใจในและเขาอ้าปากค้างว่า ชู หมายเลข
การวิ่งของเขาได้เสื่อมโทรมถึงเพ้อส่าย จนใครๆ เดินจะเร็วกว่าเขา

เขาในที่สุดก็ถึงขีดจำกัดของเขา
ขาลี เป็น buckled ใต้เขา เขาหมดหนทาง ขว้างไปข้างหน้าและล้มลงเขาไม่ได้มีความแข็งแรงที่จะลองและนุ่มลงของเขา ร่วงลงสู่พื้นดังตุ๊บขึ้นมา .
ลีเลย์ไม่เคลื่อนไหวบนพื้นดิน หน้าลงดิน และสงสัยว่าเขาได้ไปผิด