She looked at her watch. Two minute

She looked at her watch. Two minutes to go. No, more like one-and-a-half. She wondered if the device was really as accurate as that. Probably not. The moment might have come and gone already, or it might be three or even five minutes into the future....

She stopped herself. This wouldn't do. She was becoming paranoid. She must calm down and try to relax, try to approach the situation like an adult. It was only a first meeting with someone who had sounded perfectly all right on the phone. She hadn't been nervous then. He had been easy to talk to. What was she worried about? She was being silly. She made a deliberate effort to make her breathing slower and deeper, and to stop fidgeting with her handbag. That's better, she told herself. That's much better.

"Lisa?" The voice came from behind her, almost next to her ear, and it made her start. "Lisa Cooper?"

It was a kindly voice, and when she looked around it was a kindly face that met her gaze.

"I'm sorry. I shouldn't have sneaked-up behind you like that."

"No, not at all, it was silly of me... my mind was miles away...

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอมองไปที่นาฬิกาของเธอ สองนาทีไป ไม่ เพิ่มเติมเช่นหนึ่ง และครึ่ง เธอสงสัยว่า หาก อุปกรณ์ถูกจริง ๆ ถูกต้องเป็นที่ อาจจะไม่ ขณะนี้อาจได้มา และหายไปแล้ว หรืออาจจะสาม หรือแม้กระทั่งห้านาทีในอนาคต...เธอหยุดตัวเอง นี้จะไม่ทำ เธอได้กลายเป็นหวาดระแวง เธอต้องสงบลง และพยายามพักผ่อน พยายามเข้าสถานการณ์เหมือนผู้ใหญ่ มันเป็นเพียงการประชุมแรกกับคนที่ได้ฟังบนโทรศัพท์ได้อย่างสมบูรณ์แบบทุกอย่าง เธอไม่ได้ประสาทแล้ว เขาได้รับการพูดคุยกับ เธอเป็นกังวลอะไรอีก เธอถูกโง่ เธอทำความพยายามโดยเจตนาให้เธอหายใจช้า และลึก และหยุด fidgeting กับกระเป๋าถือของเธอ เธอที่ดีกว่า บอกตัวเอง ที่ดีกว่ามาก"ลิซ่า" เสียงมาจากด้านหลังเธอ เกือบติดกับหูของเธอ และทำให้เธอเริ่ม "ลิซ่าคู"มันเป็นเสียงกรุณา และเมื่อเธอมองไปรอบๆ ก็ใบโปรดที่จ้องมองเธอ"ขอโทษ ฉันไม่ควรมี sneaked ขึ้นหลังคุณต้องการ"ไม่ ไม่เลย มันก็โง่ของฉัน... ฉันถูกห่าง...

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอมองไปที่นาฬิกาของเธอ สองนาทีที่จะไป ไม่มีมากขึ้นเช่นหนึ่งและครึ่ง เธอสงสัยว่าอุปกรณ์ที่เป็นจริงถูกต้องเป็นที่ อาจจะไม่. ขณะที่อาจจะได้มาและหายไปแล้วหรือมันอาจจะสามหรือห้านาทีในอนาคต ....

เธอหยุดตัวเอง นี้จะไม่ทำ เธอได้กลายเป็นที่หวาดระแวง เธอจะต้องสงบลงและพยายามที่จะผ่อนคลายให้ลองวิธีสถานการณ์เช่นผู้ใหญ่ มันเป็นเพียงการประชุมครั้งแรกกับคนที่ได้ฟังได้อย่างสมบูรณ์แบบทุกด้านขวาบนโทรศัพท์มือถือ เธอไม่ได้รับการประสาทแล้ว เขาได้รับเรื่องง่ายที่จะพูดคุยกับ อะไรคือสิ่งที่เธอกังวลเกี่ยวกับอะไร? เธอกำลังโง่ เธอทำให้ความพยายามโดยเจตนาที่จะทำให้เธอหายใจช้าและลึกและเพื่อหยุดรำคญกับกระเป๋าถือของเธอ ที่ดีกว่าที่เธอบอกตัวเอง นั่นคือที่ดีมาก.

"ลิซ่า?" เสียงมาจากข้างหลังของเธอเกือบติดกับหูของเธอและทำให้เธอเริ่มต้น "ลิซ่าคูเปอร์?"

มันเป็นเสียงที่ละเมียดละไมและเมื่อเธอมองไปรอบ ๆ มันเป็นใบหน้ากรุณาพบว่าสายตาของเธอ.

"ฉันขอโทษ. ฉันไม่ควรจะต้องแอบตามมาข้างหลังคุณชอบที่."

"ไม่มีไม่ได้ ที่ทุกคนมันก็โง่ของฉัน ... ใจของฉันก็ห่างออกไป ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอมองดูนาฬิกาของเธอ สองนาทีที่จะไป ไม่ , มากกว่าหนึ่งและครึ่ง . เธอสงสัยว่า ถ้าอุปกรณ์มันต้องเป็นอย่างนั้น อาจจะไม่ ตอนนี้อาจจะได้มาและหายไปแล้ว หรืออาจจะสามหรือห้านาทีในอนาคต .เธอหยุดเอง นี้ไม่ทำ เธอกลายเป็นคนหวาดระแวง เธอต้องใจเย็นๆ และพยายามใจเย็น พยายามที่จะเข้าถึงสถานการณ์ได้เหมือนผู้ใหญ่ มันเป็นแค่ครั้งแรกที่เจอกับใครบางคนที่ดูสมบูรณ์แบบทั้งหมดบนโทรศัพท์ เธอไม่กังวลแล้ว เขาเคยคุยด้วยง่าย แล้วเธอกังวลเรื่องอะไร ? เธอกำลังทำตัวงี่เง่า เธอทำให้ความพยายามโดยเจตนาที่จะทำให้เธอหายใจช้าและลึก และหยุดกระวนกระวายกับกระเป๋าของเธอ นั่นดีกว่า เธอบอกตัวเธอเอง ดีขึ้นเยอะเลย" ลิซ่า " ? เสียงมาจากข้างหลังเธอ เกือบข้างๆหูของเธอ และทำให้เธอเริ่มต้น " . ลิซ่า คูเปอร์ ?มันเป็นเสียงที่ละเมียดละไม และเมื่อเธอมองไปรอบๆ มันเป็นใบหน้าที่พบกรุณาจ้องมองเธอ" ฉันขอโทษ ไม่ต้องแอบขึ้นหลังคุณแบบนั้น " ." ไม่ ไม่เลย มันโง่จัง . . . . . . . ในความคิดผม คือ ไมล์ . . . . . . .