1. IntroductionThe Malayan sun bear

1. Introduction
The Malayan sun bear (Helarctos malayanu) is the
smallest of the eight extant bear species. Adults are
about 120–150 cm long and weigh 27–65 kg (Stirling,
1993). They were historically found in the forest of
Bangladesh, Myanmar, Thailand, Laos, Kampuchea,
Vietnam, Southern China, Peninsular Malaysia, and the
islands of Sumatra and Borneo (Stirling, 1993). It remains
the least known bear species, and one of the most
neglected large mammals in Southeast Asia (Servheen,
1999). Even basic biology such as food habits, home
range size, and reproductive characteristics are unknown.
Until recently, little research has been conducted
to investigate sun bear ecology, and no organized
surveys of the bear
s distribution and population densities
have been conducted (Meijaard, 1997). The lack of
biological information on the sun bear is a serious limitation
to conservation efforts (Servheen, 1999). Therefore,
basic research on sun bears is the highest priority
need for any bear species worldwide (Servheen, 1999).
Davies and Payne (1982) reported that sun bears are
found at low densities throughout dipterocarp and the
lower montane forests of Sabah, Malaysia from 0 to
1350 m in elevation. In the past few decades, these forests
have been greatly reduced. Malaysia and Indonesia
are the world
s leading exporters of tropical hardwoods,
which originate in sun bear habitat. Although some
forests were selectively logged, many were converted to
human developments and agriculture, including rubber
and oil palm plantations. Malaysia has become the
world
s largest producer and exporter of palm oil
(World Rainforest Movement, 2001). Wilson and Wilson
(1975), and Johns (1983a) suggested that sun bears
exist only in primary forest as none were found in logged

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

1. บทนำหมีซันมาลายา (Helarctos malayanu) เป็นการน้อยที่สุดพันธุ์หมียังแปด ผู้ใหญ่มีประมาณ 120-150 ซม.ความยาว และน้ำหนัก 27-65 กิโลกรัม (สเตอร์ลิง1993) . ประวัติพวกเขาถูกพบในป่าของประเทศบังกลาเทศ พม่า ไทย ลาว กัมพูชาเวียดนาม จีนตอนใต้ มาเลเซียตะวันตก และเกาะสุมาตราและบอร์เนียว (สเตอร์ลิง 1993) มันยังคงอยู่พันธุ์หมีน้อยรู้จัก และเป็นหนึ่งสุดเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ที่ถูกละเลยในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Servheen1999) แม้กระทั่งชีววิทยาพื้นฐานเช่นอาหารนิสัย บ้านขนาด และลักษณะการสืบพันธุ์จะไม่รู้จักจนล่าสุด น้อยมีการดำเนินการตรวจสอบอาทิตย์หมีนิเวศวิทยา และไม่มีระเบียบการสำรวจแจกแจงและประชากรแน่น s ของหมีมีการดำเนินการ (Meijaard, 1997) การขาดข้อมูลชีวภาพของหมีซันเป็นข้อจำกัดอย่างจริงจังเพื่ออนุรักษ์ความพยายาม (Servheen, 1999) ดังนั้นหมีซันวิจัยพื้นฐานมีความสำคัญสูงสุดจำเป็นต้องมีหมีชนิดทั่วโลก (Servheen, 1999)เดวีส์และ Payne (1982) รายงานหมีอาทิตย์พบที่ความหนาแน่นต่ำตลอด dipterocarp และล่าง montane ป่า มาเลเซียซาบาห์จาก 0 ไป1350 ม.ใน ในไม่กี่ทศวรรษ ป่าเหล่านี้อย่างมากลดลง มาเลเซียและอินโดนีเซียมีโลก s ชั้นนำผู้ส่งออกไม้เนื้อแข็งเขตร้อนที่มาในการอยู่อาศัยของหมีซัน แม้ว่าบางป่าถูกเลือกเข้าสู่ระบบ จำนวนมากถูกแปลงเป็นพัฒนามนุษย์และการเกษตร รวมยางและปลูกปาล์มน้ำมัน มาเลเซียได้กลายเป็นโลก s ผู้ผลิตและผู้ส่งออกน้ำมันปาล์ม(โลกป่าครั้ง 2001) Wilson และ Wilson(1975), และจอห์น (1983a) แนะนำว่า ซันหมีมีอยู่เฉพาะในป่าหลักไม่พบในระบบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1. บทนำ
หมีอาทิตย์มลายู (Helarctos malayanu) เป็น
ที่เล็กที่สุดของแปดสายพันธุ์หมีที่ยังหลงเหลืออยู่ ผู้ใหญ่
ประมาณ 120-150 เซนติเมตรยาวและมีน้ำหนัก 27-65 กก. (สเตอร์ลิง,
1993) พวกเขาได้พบในอดีตในป่าของ
ประเทศบังคลาเทศพม่าไทยลาวกัมพูชา
เวียดนามภาคใต้ของจีน, มาเลเซียและ
เกาะสุมาตราและบอร์เนียว (สเตอร์ลิง, 1993) มันยังคงเป็น
ที่รู้จักกันในสายพันธุ์หมีน้อยและมากที่สุดแห่งหนึ่ง
ที่ถูกทอดทิ้งเลี้ยงลูกด้วยนมขนาดใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ (Servheen,
1999) ชีววิทยาพื้นฐานได้เช่นนิสัยอาหารบ้าน
ขนาดช่วงและลักษณะการสืบพันธุ์จะไม่รู้จัก.
จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ นี้การวิจัยน้อยได้รับการดำเนินการ
ในการตรวจสอบระบบนิเวศหมีดวงอาทิตย์และไม่มีการจัด
สำรวจความคิดเห็นของหมีหรือไม่กระจายและความหนาแน่นของประชากร
ได้รับการดำเนินการ (Meijaard , 1997) ขาด
ข้อมูลทางชีวภาพในหมีดวงอาทิตย์เป็นข้อ จำกัด อย่างจริงจัง
เพื่อการอนุรักษ์ (Servheen, 1999) ดังนั้น
การวิจัยพื้นฐานเกี่ยวกับหมีดวงอาทิตย์เป็นลำดับความสำคัญสูงสุด
ความจำเป็นสำหรับการขยายพันธุ์หมีใด ๆ ทั่วโลก (Servheen, 1999).
เดวีส์และเพน (1982) รายงานว่าหมีดวงอาทิตย์จะ
พบได้ที่ความหนาแน่นต่ำตลอดเต็งรังและ
ป่าภูเขาที่ต่ำกว่าของรัฐซาบาห์ประเทศมาเลเซียจาก 0 ถึง
1,350 เมตรในระดับความสูง ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมาป่าเหล่านี้
ได้รับการลดลงอย่างมาก มาเลเซียและอินโดนีเซีย
เป็นโลกที่ผู้ส่งออกชั้นนำของไม้เนื้อแข็งเขตร้อน
ซึ่งเกิดในที่อยู่อาศัยของหมีดวงอาทิตย์ แม้ว่าบางคน
ป่าได้รับการคัดเลือกเข้าสู่ระบบจำนวนมากถูกแปลงให้
การพัฒนามนุษย์และการเกษตรรวมทั้งยาง
และสวนปาล์มน้ำมัน มาเลเซียได้กลายเป็น
โลกที่ผู้ผลิตที่ใหญ่ที่สุดและผู้ส่งออกน้ำมันปาล์ม
(โลก Rainforest เคลื่อนไหว, 2001) วิลสันและวิลสัน
(1975) และจอห์นส์ (1983a) ชี้ให้เห็นว่าหมีดวงอาทิตย์
อยู่เฉพาะในป่าที่ไม่มีหลักที่พบในทะเบียน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
หมีหมา ( helarctos malayanu )
เล็กที่สุดของแปดยังรับชนิด ผู้ใหญ่
ยาวประมาณ 120 - 150 เซนติเมตร และหนัก 27 – 65 กิโลกรัม ( Stirling ,
1993 ) พวกเขามีประวัติศาสตร์ที่พบในป่าของ
บังกลาเทศ , พม่า , ไทย , ลาว , กัมพูชา
เวียดนาม จีนตอนใต้ คาบสมุทรมาเลเซียและเกาะสุมาตรา และเกาะบอร์เนียว
( Stirling , 1993 ) มันยังคง
อย่างน้อยรู้จักหมีชนิด และหนึ่งในที่สุด
ทอดทิ้งสัตว์ใหญ่ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ( servheen
, 1999 ) แม้พื้นฐานชีววิทยา เช่น บริโภคอาหาร ขนาดช่วงบ้าน
และลักษณะการสืบพันธุ์ไม่รู้ .
จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ , การวิจัยน้อย มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษานิเวศวิทยา
ทนแดด และไม่มีการจัด
การสำรวจของหมี
การกระจายและความหนาแน่นของประชากร
ได้ดำเนินการ ( ไมจาด , 1997 ) การขาดข้อมูลทางชีวภาพบนดวงอาทิตย์หมี

ข้อเป็นร้ายแรงเพื่ออนุรักษ์ ( servheen , 1999 ) ดังนั้น งานวิจัยพื้นฐานบนดวงอาทิตย์หมี

เป็นลำดับความสำคัญสูงสุดจำเป็นต้องมีหมีชนิดทั่วโลก ( servheen , 1999 ) .
เดวีส์ และ เพน ( 1982 ) รายงานว่า ซัน หมี ที่ความหนาแน่นต่ำตลอด

และป่าเต็งรังต่ำป่าภูเขาแห่งซาบาห์ , มาเลเซีย จาก 0
1350 เมตรในระดับความสูง ในไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา , ป่าเหล่านี้
ได้รับการลดลงอย่างมาก มาเลเซียและอินโดนีเซีย
เป็นชั้นนำของโลก
ส่งออก hardwoods เขตร้อน
ซึ่งมาจากดวงอาทิตย์ที่อยู่หมี . แม้ว่าบาง
ป่าถูกเลือกบันทึกไว้หลายแปลง
การพัฒนามนุษย์และเกษตรกรรม เช่น ยาง
น้ำมันและสวนปาล์ม มาเลเซียได้กลายเป็นโลกที่ใหญ่ที่สุด

ผู้ผลิตและส่งออกน้ำมันปาล์ม
( ป่าดงดิบโลกเคลื่อนไหว , 2001 ) วิลสันและวิลสัน
( 1975 ) และจอห์น ( 1983a ) แนะนำว่าหมีตะวัน
อยู่เฉพาะในป่าปฐมภูมิ ที่ไม่พบในบันทึก