I grew up for my first seven years

I grew up for my first seven years in Morden, Manitoba, a small town about 120 kilometers south of Winnipeg near the U.S. border. One way my hometown was different from any other place was that it was very flat. When it rained too much, the ditches would fill up with water and when they did, sometimes the water would come into the basement of our house. And because it was flat, you could see a long way, especially when you reached the edge of the town. That was special, too. To reach the end of town, I needed to walk for about five minutes!

One ritual I remember well is the noon siren. I always knew when it was 12 o’clock when the siren sounded and all the town dogs started barking. At school, the principal would come out with a large silver bell to ring us back into class. We had two recesses, one in the morning and one in the afternoon. I remember they were 20 minutes long. But we had longer school days there in Manitoba, compared to Burnaby where I moved at age seven.

Another difference was that we burned our paper garbage in big metal barrels. As a little boy, I was very interested in that. The boy next door was named Bernie and since he was big enough to do the job, he burned the garbage. I told my mother that it was funny his name was Bernie!

One very special thing about my small town was that I felt very safe there. One day, when I was seven, I rode my bike to see my father at his work. His work was probably five kilometers from my house. After I saw him, I rode further around the experimental farm where he worked. It was very exciting to travel by bicycle all around my small home town.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ดิฉันเติบสำหรับเจ็ดปีแรกของฉันใน Morden บารี เมืองเล็ก ๆ ทางตอนใต้ของวินนิเพกประมาณ 120 กิโลเมตรใกล้ชายแดนสหรัฐอเมริกา วิธีหนึ่งที่บ้านของฉันถูกแตกต่างจากอื่นถูกว่า ไม่แบนมาก เมื่อฝนตกมากเกินไป คูที่จะเติมน้ำ และเมื่อพวกเขาได้ บางครั้งน้ำจะมาลงในห้องใต้ดินของบ้านเรา และ เพราะมันแบน คุณสามารถดูทางยาว โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณมาถึงพัก ที่เป็นพิเศษ เกินไป ถึงจุดสิ้นสุดของเมือง ต้องเดินประมาณ 5 นาทีพิธีกรรมหนึ่งที่ข้าพเจ้าจำได้ดีคือ ไซเรนเที่ยง ฉันมักจะรู้ว่าเมื่อมันเป็น 12 นาฬิกาเมื่อไซเรนไพเราะ และสุนัขเมืองเริ่มเห่า โรงเรียน หลักจะออกมาพร้อมกับระฆังเงินแหวนเรากลับเข้าเรียน เรามีสองซอกชิ้นงาน หนึ่งในตอนเช้า และตอนบ่าย ฉันจำอยู่นาน 20 นาที แต่เรามีโรงเรียนอีกต่อไปมีวันในมานิโตบา เทียบกับพืนที่ฉันย้ายที่อายุเจ็ดความแตกต่างได้ว่า เราเขียนของเราขยะกระดาษในถังโลหะขนาดใหญ่ เป็นชาย ผมสนใจมากที่ เด็กประตูถัดไปชื่อเบอร์นี และตั้งแต่เขาใหญ่พอที่จะทำงาน เขาเผาขยะ ผมบอกแม่ว่า มันเป็นตลกพระเบอร์นีสิ่งหนึ่งที่พิเศษเกี่ยวกับเมืองเล็ก ๆ ของฉันถูกว่า รู้สึกปลอดภัยมี วันหนึ่ง เมื่อผมเจ็ด ฉันขี่จักรยานไปดูพ่อที่ทำงานของเขา งานของเขาอาจถูกห้ากิโลเมตรจากบ้านผม หลังจากที่ผมเห็นเขา ฉันขี่ไปรอบ ๆ ฟาร์มทดลองที่เขาทำงาน มันเป็นสิ่งที่น่าตื่นเต้นในการเดินทาง ด้วยจักรยานรอบเมืองบ้านขนาดเล็กของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเติบโตขึ้นมาเป็นเวลาเจ็ดปีแรกของฉันในมอร์เดน, แมนิโทบาเป็นเมืองเล็ก ๆ ประมาณ 120 กิโลเมตรทางใต้ของวินนิเพกใกล้ชายแดนสหรัฐ วิธีการหนึ่งที่บ้านเกิดของฉันแตกต่างจากสถานที่อื่นใดก็คือว่ามันแบนมาก เมื่อฝนตกมากเกินไปคูจะเติมด้วยน้ำและเมื่อพวกเขาบางครั้งน้ำจะเข้ามาในห้องใต้ดินของบ้านของเรา และเพราะมันเป็นแบนคุณจะได้เห็นทางยาวโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณมาถึงขอบของเมือง นั่นเป็นพิเศษอีกด้วย จะถึงจุดสิ้นสุดของเมืองที่ฉันต้องการที่จะเดินไปประมาณห้านาที! หนึ่งพิธีกรรมที่ผมจำได้ดีคือไซเรนเที่ยง ฉันมักจะรู้เมื่อมันเป็น 00:00 เมื่อไซเรนเป่าและทุกเมืองสุนัขเริ่มเห่า ที่โรงเรียนครูจะออกมาพร้อมกับระฆังเงินขนาดใหญ่ให้แหวนเรากลับเข้ามาในชั้นเรียน เรามีสองหลืบหนึ่งในตอนเช้าและในช่วงบ่าย ผมจำได้ว่าพวกเขามีความยาว 20 นาที แต่เรามีวันที่ไปโรงเรียนอีกต่อไปมีในแมนิโทบาเมื่อเทียบกับ Burnaby ที่ผมย้ายไปตอนอายุสิบเจ็ด. แตกต่างก็คือการที่เราเผาขยะกระดาษของเราในถังโลหะขนาดใหญ่ ในฐานะที่เป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ ผมมีความสนใจมากในการที่ เด็กประตูถัดไปเป็นชื่อเบอร์นีและตั้งแต่เขายังเป็นใหญ่พอที่จะทำผลงานที่เขาเผาขยะ ผมบอกแม่ของฉันว่ามันเป็นเรื่องตลกชื่อของเขาถูก Bernie! สิ่งหนึ่งที่พิเศษมากเกี่ยวกับเมืองเล็ก ๆ ของฉันคือการที่ฉันรู้สึกว่ามีความปลอดภัยมาก วันหนึ่งเมื่อฉันอายุได้เจ็ดขวบผมขี่จักรยานของฉันเพื่อดูพ่อของฉันในการทำงานของเขา ผลงานของเขาอาจจะเป็นห้ากิโลเมตรจากบ้านของฉัน หลังจากที่ผมเห็นเขาผมขี่ต่อไปรอบ ๆ ฟาร์มทดลองที่เขาทำงาน มันน่าตื่นเต้นมากที่จะเดินทางโดยจักรยานทั่วเมืองเล็ก ๆ ที่บ้านของฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันโตขึ้นฉันแรกเจ็ดปีใน morden , แมนิโทบา , เป็นเมืองเล็ก ๆประมาณ 120 กิโลเมตรทางใต้ของวินนิเพกใกล้ชายแดนสหรัฐอเมริกา วิธีหนึ่งในบ้านเกิดของฉันแตกต่างจากสถานที่อื่น ๆคือว่ามันแบนมาก เมื่อฝนตกมากเกินไป คูจะกรอกด้วยน้ำและเมื่อพวกเขาทำ บางครั้งน้ำจะเข้าไปในชั้นใต้ดินของบ้าน และเพราะมันแบน คุณสามารถเห็นได้ไกลโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อคุณมาถึงขอบของเมือง ที่พิเศษด้วย ถึงจุดสิ้นสุดของเมือง ผมต้องเดินไปประมาณ 5 นาทีพิธีกรรมหนึ่งผมจำได้ดีคือเที่ยง ไซเรน ผมรู้เสมอว่าเมื่อมันเป็น 12 นาฬิกา เมื่อเสียงไซเรน และสุนัขทุกเมืองก็เริ่มเห่า ที่โรงเรียน ครูใหญ่จะออกมาพร้อมกับกระดิ่งสีเงินขนาดใหญ่แหวนเรากลับเข้าห้องมา เรามีสองจริง หนึ่งในตอนเช้าและตอนบ่าย ผมจำได้ว่าพวกเขาเป็น 20 นาที แต่เราได้นานวันโรงเรียนในแมนิโทบา , เมื่อเทียบกับส่วนที่ผมย้ายตอนอายุเจ็ดขวบความแตกต่างอีกอย่างคือที่เราเผาขยะกระดาษของเราในถังโลหะขนาดใหญ่ เป็นเด็กผู้ชาย ฉันสนใจมากในนั้น เด็กประตูถัดไปเป็นชื่อเบอร์นี่และตั้งแต่เขาโตพอที่จะทำงานได้ เขาเผาขยะ ฉันบอกแม่ว่ามันเป็นตลก ชื่อของเขาคือ เบอร์นี่พิเศษที่เมืองเล็ก ๆ ของผม คือ ผมรู้สึกปลอดภัยมากมี วันหนึ่ง ตอนฉันอายุ 7 ขวบ ผมขี่จักรยานไปดูพ่อที่งานของเขา งานของเขาอาจจะห้ากิโลเมตรจากบ้านของฉัน หลังจากที่ผมเห็นเขา ผมขี่อีกรอบ จำนวนฟาร์มที่เขาทำงานอยู่ มันน่าตื่นเต้นมากที่จะเดินทางด้วยจักรยานรอบๆเมืองบ้านหลังเล็กๆของฉัน