The truth will set you free.That li

The truth will set you free.

That line had been your motto for a long time. Your mother had given you a small white tile for your eighth birthday, on which that saying was painted in blue letters. It was originally a tile for in the bathroom, but you wouldn't have any of that. You wanted it on your bedroom wall, so you could look at it every morning when you woke up.

For a long time, you actually believed this saying. As long as you would speak truthfully, as long as you would be honest, nothing bad would happen. However, just because you were so honest, people started to dislike you. Ironic, huh? But it was also understandable since you were way too frank. However, since you were still very young and couldn't 'read' other people really well, and since your parents were often busy and hadn't taught you much about politeness, you didn't notice that.

So if a girl asked you what you thought of her new pink dress with frills, and you thought it made her look like a pig, you would say it. If a boy threw a paper plane through the classroom and the teacher angrily asked who'd done it, you would point out the culprit without hesitance. If a classmate wanted to work with you on an assignment, you would straightforwardly say that you didn't want to because the other was dumb or slow or something like that.

You didn't realize at the time what was wrong with your honesty. After all, being honest would only lead you to good things, right? It would set you free. But after a while, people started avoiding you and you didn't understand why. When you asked them, they just gave you dirty looks and walked away without another word. Even now, you remembered that you had spent entire nights in bed, hugging your knees and wondering why people didn't like you. You hadn't done anything wrong, right? You had only spoken the truth, so why?

This went on until you turned twelve and reached your last year of elementary school. You were tired of being ignored and tried once again to get closer to your classmates. The only thing that was different in your approach, was that you didn't speak truthfully anymore. You were hesitant about it at first, but you grew more confident when it turned out alright for you. People grew to like you, and you slept better at night. You had removed the tile from your wall, unable to look at it since it wasn't true. The truth didn't set you free, it only made your life more complicated.

Lies seeped into your words until you lied more often than you spoke truthfully. You'd compliment people from out of nowhere, you'd keep silent or give a cheeky remark when the teacher was angry with the class and if you got a bad student to work with for an assignment, you'd just put up with it. You grew more popular and when you entered Jr. High, you didn't know any better than to lie to people.

You enrolled in Tengawara Jr. Gakuen and quickly made a few friends. One of the boys in your class caught your interest and after a few months, you felt yourself falling for him. His name was Minaho Kazuto, a boy with orange hair that points up at the sides. You once worked with him on a duo assignment, but you hadn't talked to him other than that. The good thing was that you had exchanged phone numbers during that assignment, the bad thing was that you never dared to send any texts to him. What good would it do? you always thought bitterly as you deleted another text message. He probably already deleted my number anyway.

School was okay: it wasn't exactly fun, but it was bearable. The amount of homework was reasonable and you always had leisure time after you finished it. You didn't really like your friends, but you always lied about that and occasionally hung out with them. No one ever noticed you weren't truthful, since you were a really good liar.

But a few months before the end of the school year, it all went horribly wrong. You had told two people two different stories and they found out that you were lying almost all the time. The rumour spread quickly and in no time at all, you were known as 'the liar'. No one believed you anymore when you said something and they started to ignore you again. Some girls called you 'drama queen' or other silly names and though you didn't show it, it hurt.

Many sleepless nights followed, which had a heavy impact on the grades you got in the last weeks. You often wondered what you should do next. You knew that it wasn't good to lie, but lying brought you much more than the truth had ever done.

As you dug through your bag, searching for your bento, something loudly collided with your desk. You looked up, only to see the angry scowl on your former friend's face. Fumio-chan had been a friend before, but she turned away from you after she found out about your lies, like everyone else. Her family was one of the wealthiest in town and Fumio always wore the latest designer clothes. If looks could kill, you would've been sent to the graveyard by now.

"Where is it?" she hissed through her teeth.

"Where is what?" you asked indifferently, not really caring about her.

"Don't play dumb!" she shrieked, attracting attention from every student in the classroom. All conversations ceased as everyone stared at her and, unfortunately, at you. "Where is my silver bracelet?" Your eyes automatically shifted to her bare right wrist. Fumio got a silver bracelet, embedded with small onyx, from her parents for her birthday last month. She really treasured the ornament and showed it off whenever she could.

You shrugged and turned to your books again. "How would I know?" you mumbled.

"You stole it!" she yelled accusingly, and from the corner of your eyes you noticed how your classmates came closer, forming a circle around you. They were like a pack of wolves cornering an injured deer. A bead of sweat dripped down your neck when you realized who, between Fumio and yourself, was that injured deer.

"I didn't steal it," you denied, waving your arms to underline your statement.

"Liar!" she said and that name was repeated in mumbles by your classmates. "I often saw you glancing at it. You must have wanted it all for yourself and since you couldn't afford one, you stole mine!"

"I did not!"

"Liar," she said again. "All you ever do is lie, so if you say you didn't steal it, then you must have stolen it." She said it as if it was as obvious as the earth being round. Blood rushed to your cheeks when your classmates once again unanimously chose Fumio's side.

"Baka," you said. "If I say I did steal it you would believe me, but if I say I didn't steal it, you won't. How can I ever prove my innocence like that?"

"Gammon and spinach," a boy said. You couldn't determine whose voice it was, but that didn't matter since everyone wholeheartedly supported the anonymous speaker. You felt a growing pressure on your chest when you seemed to find enemies wherever you looked. Was there really no one who would side with you?

"Give it back!" Fumio yelled and in the heat of the moment, she raised her right hand to slap you on the cheek, a movement that was accompanied by encouraging yells from your classmates. However, she never hit you, for she was stopped by a calm but stern voice.

"There's no need to jump to conclusions." The crowd parted, revealing Minaho Kazuto. Your heart started to beat faster at the sight of his orange locks. His right hand was holding his cheek, while his right elbow was supported by his left hand. His eyes were closed and he was obviously deep in thought. When he opened his eyes, a small smile played around his lips.

Fumio realized that she got carried away and lowered her arm in shame, but she kept on glaring at you. "But she-"

"All we know is that your bracelet is gone," Minaho said. "We don't know if [l/n]-san has anything to do with it." People, boys and girls alike, looked down and shuffled with their feet when they realized that they might've gone too far.

Fumio tried to talk with Minaho, though you noticed that she, too, was a little ashamed. "But I caught her staring at it more than once and I know she likes it. Plus, she always lies!"

"That's true, but that doesn't have to mean anything. I think the best thing we can do now is to start an investigation. I will personally question the suspects and I'll do my best to find the missing bracelet again." He said it proudly, like a detective from an old movie. You figured he watched a lot of those.

.

And that is how you ended up with your one and only crush on the rooftop. He said he'd rather taken you to an empty classroom, but since he hadn't such a luxury, the roof was the best alternative. You grew quite nervous once you were really alone with him. You wanted to run, but you were quite certain that a few classmates were guarding the stairs.

Sighing, you sat down on the concrete edge around the room, feeling the metal fence against your back. Minaho sat down next to you and you immediately turned your back at him. You were furious since everyone accused you without any prove. Sure, you lied a lot, but that didn't mean you were an evil criminal or something!

"Are you okay?" Minaho inquired, but you didn't bother to answer. Just because Minaho stood up for you back then didn't mean he was your friend. He was here to question you, and you were sure that he secretly sided with Fumio.

The silence lasted and lasted, until you got curious and turned around. Minaho wasn't looking at you, like you had expected. Instead he looked down on the schoolyard and the students that ate outside on the benches or on the grass.

"Do you like Fumio-chan's bracelet, [l/n]-san?" Minaho asked and glanced at you from the corner of his eye. Your jaw clenched slightly, but you kept your composure. There it is, you thought bitterly, still staring over the schoolyard. If I say yes, he'll accuse me of stealing it. So should I lie now? But Fumio-chan already said I liked it and if I say no, it'll only be suspicious now...

"Yes, I like it."

"I see," Minaho nodded as bo

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความจริงจะได้คุณฟรีที่ได้รับของขวัญเป็นเวลานาน แม่ได้รับคุณเป็นกระเบื้องสีขาวขนาดเล็กสำหรับวันเกิดแปด ที่พูดที่เป็นสีในตัวอักษรสีน้ำเงิน เดิมเป็นกระเบื้องสำหรับในห้องน้ำ แต่คุณจะไม่มีที่ คุณต้องการบนผนังห้องนอนของคุณ เพื่อให้คุณสามารถดูได้ทุกเช้าเมื่อคุณตื่นขึ้นเป็นเวลานาน คุณจริงเชื่อว่า ตราบใดที่คุณจะพูดดี ๆ ตราบเท่าที่คุณจะซื่อสัตย์ ไม่มีอะไรไม่ดีจะเกิดขึ้น อย่างไรก็ตาม เพียง เพราะคุณได้ซื่อสัตย์ดังนั้น คนเริ่มไม่ชอบคุณ เรื่อง ฮะ แต่ก็ยังเข้าใจเนื่องจากคุณได้ตรงไปตรงมาเกินไป อย่างไรก็ตาม เนื่อง จากคุณยังมีอายุน้อยมาก และไม่สามารถ 'อ่าน' คนอื่นจริง ๆ ด้วย และเนื่อง จากพ่อแม่มักจะว่าง และไม่ได้สอนคุณมากเกี่ยวกับ politeness คุณไม่ได้สังเกตที่ดังนั้น ถ้าผู้หญิงถามคุณว่าคุณคิดว่า ชุดของเธอสีชมพูใหม่มีโอกาส และคุณคิดว่า มันทำให้เธอเหมือนหมู คุณพูดว่า ถ้าเด็กผู้ชายโยนเครื่องบินกระดาษผ่านห้องเรียน และครู angrily ถามผู้ทำนั้น คุณจะชี้ออกผู้ร้ายโดย hesitance ถ้าเหล่าที่ต้องการทำงานกับคุณในการกำหนด คุณดี ๆ พูดว่า คุณไม่ต้องการเนื่องจากอีกคนใบ้ หรือช้า หรือบางสิ่งบางอย่างที่ต้องการคุณไม่รู้ในเวลาที่ผิดกับความซื่อสัตย์ของคุณ หลังจากที่ทุก ซื่อสัตย์จะเฉพาะนำคุณไปสู่สิ่งดี ขวา มันจะได้คุณฟรี แต่หลังจากที่ในขณะที่ คนเริ่มหลีกเลี่ยงคุณ และคุณไม่เข้าใจว่าทำไม เมื่อคุณถามพวกเขา พวกเขาเพียงให้ดูสกปรก และเดินไป โดยไม่มีคำอื่น ถึงตอนนี้ คุณจำว่า คุณได้ใช้เวลาทั้งคืนเตียง กอดเข่าของคุณ และสงสัยว่า ทำไมคนไม่ชอบคุณ คุณไม่ได้ทำอะไรไม่ถูกต้อง ขวา คุณเพียงได้พูดความจริง เหตุดังนั้นนี้ไปจนกว่าคุณเปิด twelve และถึงคุณปีของโรงเรียนประถมศึกษา คุณเคยเบื่อการละเว้น และพยายามอีกครั้งที่จะได้ใกล้ชิดกับเพื่อน สิ่งเดียวที่แตกต่างในวิธีการของคุณ ไม่ว่า คุณไม่ได้พูดจริง ๆ อีกต่อไป คุณเคยลังเลเลยครั้งแรก แต่คุณเติบโตยิ่งมั่นใจเมื่อมันเปิดออกมาครับสำหรับคุณ คนโตชอบคุณ และคุณนอนหลับได้ดีขึ้นในเวลากลางคืน คุณได้เอาไพ่จากวอลล์ของคุณ สามารถดูได้เนื่องจากมันไม่ได้จริง ความจริงไม่ได้ตั้งค่าคุณฟรี เพียงทำชีวิตซับซ้อนมากขึ้นตั้งอยู่ seeped เป็นคำของคุณจนกว่าคุณโกหกบ่อยครั้งมากกว่าที่คุณพูดจริง ๆ คุณต้องชมเชยคน from out of ไหน คุณจะความสงบ หรือให้หมายเหตุ cheeky เมื่อครูโกรธชั้น และถ้าคุณมีนักเรียนไม่ดีทำงานด้วยการกำหนด คุณจะเพียงแค่ใส่ค่าด้วย คุณโตนิยมมากขึ้น และเมื่อคุณป้อนสูงจูเนียร์ คุณไม่ทราบก็ดีกว่าไปนอนกับคนคุณลงทะเบียนในวิทยาลัยจูเนียร์ Tengawara และทำกี่เพื่อนอย่างรวดเร็ว เด็กผู้ชายในชั้นเรียนของคุณอย่างใดอย่างหนึ่งจับความสนใจ และหลังจากไม่กี่เดือน คุณรู้สึกตัวเองตกเขา ชื่อของเขาถูก Minaho Kazuto เด็กชายผมสีส้มที่ชี้ขึ้นด้านข้าง คุณเคยทำงานกับเขาในกำหนด duo แต่คุณไม่ได้พูดคุยกับเขานอกจาก สิ่งดี ๆ ให้คุณแลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์ในช่วงที่กำหนด เป็นสิ่งที่ไม่ดีที่คุณไม่เคยกล้าส่งข้อความไปให้เขา มันจะทำอะไรดี คุณมักจะคิดว่า พิรี้พิไรคุณลบข้อความอื่น เขาคงลบไปแล้วหมายเลขของฉันต่อไปโรงเรียนมีไร: มันไม่ได้ว่าสนุก แต่มันไม่เจ็บ จำนวนบ้านเหมาะสม และตลอดเวลาพักผ่อนหลังจากที่คุณเสร็จสิ้น คุณไม่ได้ชอบเพื่อนของคุณ แต่คุณโกหกว่าเสมอ และบางครั้งแขวนออกกับพวกเขา ไม่มีใครเคยสังเกตเห็นคุณไม่สุจริตใจ เนื่องจากคุณได้โกหกเก่งจริง ๆแต่ไม่กี่เดือนก่อนสิ้นปี โรงเรียนทั้งหมดผิดอย่างน่ากลัว คุณได้บอกสองคนสองชั้นแตกต่างกัน และพวกเขาพบว่า คุณได้อยู่เกือบตลอดเวลา ซุบซิบที่มุ่งร้ายที่แพร่กระจายอย่างรวดเร็ว และ ในเวลาที่ คุณถูกเรียกว่า 'โกหก' ไม่มีใครเชื่อคุณอีกต่อไป เมื่อคุณกล่าวว่า สิ่งที่พวกเขาเริ่มไม่สนใจคุณอีก หญิงบางเรียกว่าคุณ 'ดราม่าควีน' หรือชื่ออื่น ๆ โง่ และแม้ว่าคุณไม่ได้แสดง เจ็บในสลีพเลสการ์ได้ตาม ซึ่งมีผลกระทบอย่างหนักในระดับคุณได้รับในสัปดาห์สุดท้าย นอกจากนี้คุณมักจะสงสัยว่า สิ่งที่คุณควรทำต่อไป คุณรู้ว่า มันไม่ได้ดีอยู่ แต่นอนมาคุณมากขึ้นกว่าที่เคยทำจริงตามที่คุณขุดผ่านกระเป๋าของคุณ ค้นหาของคุณ bento สิ่งดังฮาล์กับโต๊ะของคุณ คุณมองขึ้น เท่านั้นเมื่อต้องการดูโกรธหน้าคว่ำหน้าของเพื่อนเก่า Fumio-จันทร์ได้เพื่อนก่อน แต่เธอเปิดจากคุณหลังจากที่เธอได้พบข้อมูลเกี่ยวกับการตั้งอยู่ เช่นคนอื่น ๆ ครอบครัวของเธอเป็นหนึ่งที่ร่ำรวยที่สุดในเมือง และ Fumio เสมอสวมเสื้อผ้าที่ออกแบบล่าสุด ถ้าดูไม่ฆ่า คุณจะได้ส่งไปสุสาน โดยขณะนี้"ที่จะเป็น" เธอ hissed ผ่านฟันของเธอ"อยู่ที่ไหน" คุณถาม indifferently ไม่จริงมุ่งเกี่ยวกับเธอ"อย่าทำไก๋" เธอ shrieked ดึงดูดความสนใจจากนักเรียนทุกห้องเรียน บทสนทนาทั้งหมดเพิ่มเป็นทุกคนจ้องไป ที่เธอ และ แต่ คุณ "ซึ่งเป็นกำไลของฉัน" ดวงตาของคุณโดยอัตโนมัติจากข้อมือขวาเธอเปลือย Fumio สร้อยข้อมือเงิน ฝังกับเล็กโอนิกซ์ จากพ่อแม่ของเธอในเดือนวันเกิดของเธอได้ เธอตบมณีจริง ๆ และพบว่ามันปิดทุกครั้งที่เธอไม่คุณยักไหล่ และเปิดหนังสือของคุณอีกครั้ง "จะฉันรู้ได้อย่างไร" คุณ mumbled"คุณขโมยมัน" เธอ yelled accusingly และจากมุมของตา คุณสังเกตเห็นว่า เพื่อนมาใกล้ชิด ขึ้นรูปวงกลมรอบ ๆ ตัวคุณ พวกฝูงหมาป่าที่ควบคุมกวางบาดเจ็บเช่น ลูกปัดของเหงื่อ dripped ลงคอเมื่อคุณรับรู้ที่ ระหว่าง Fumio และตัวคุณเอง ถูกสัตว์ที่บาดเจ็บ"ผมไม่ได้ขโมยมัน คุณถูกปฏิเสธ โบกแขนของคุณเพื่อขีดเส้นใต้คำสั่งของคุณ"โกหก" เธอว่า แล้วชื่อที่ไม่ซ้ำในมัมเบิ้ลส์ โดยเพื่อน "ผมมักจะเห็นคุณทิวทัศน์ที่ คุณต้องมีต้องการตัวเอง และเนื่องจากคุณไม่สามารถจ่ายหนึ่ง คุณขโมยฉัน""ฉันไม่ไม่""โกหก เธอกล่าวอีกครั้ง "สิ่งที่คุณเคยทำได้อยู่ ดังนั้นถ้าคุณพูดว่า คุณไม่ได้ขโมย จากนั้นคุณต้องมีขโมยมัน" เธอกล่าวว่า มันเหมือนกับว่ามันเห็นได้ชัดว่าเป็นโลกที่อยู่รอบ เลือดวิ่งให้แก้มของคุณเมื่อเพื่อนเลือกข้างของ Fumio มีมติเป็นเอกฉันท์อีกครั้ง"Baka ที่คุณพูด "ถ้าผมบอกว่า ผมไม่ได้ขโมย คุณจะเชื่อฉัน แต่ถ้าผมบอกว่า ผมไม่ได้ขโมย คุณจะไม่ วิธีสามารถฉันเคยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันเช่นนั้น""เล่นและผักโขม กล่าวว่า เด็กผู้ชาย คุณไม่สามารถกำหนดเสียงมัน แต่ที่ไม่ได้เรื่องเนื่องจากทุกคนสนับสนุนลำโพงแบบนวล คุณรู้สึกความดันเติบโตบนหน้าอกของคุณเมื่อคุณดูเหมือนจะค้นหาศัตรูทุกที่ที่คุณมอง มีจริง ๆ ไม่มีใครจะข้างคุณหรือไม่"ให้มันไป" Fumio yelled และในขณะนี้ เธอยกมือขวาของเธอจะตบคุณแก้ม การเคลื่อนไหวที่ไม่พร้อม โดยส่งเสริมให้ yells จากเพื่อน อย่างไรก็ตาม เธอไม่เคยตีคุณ สำหรับเธอถูกหยุด ด้วยเสียงสงบ แต่ตรง ๆ"ไม่จำเป็นต้องข้ามไปยังข้อสรุป" ฝูงชนศึกษาธิการ เปิดเผย Minaho Kazuto ใจเริ่มเต้นเร็วขึ้นในสายตาของเขาล็อคสีส้ม มือขวาของเขาได้จับแก้มของเขา ในขณะที่ข้อศอกขวาของเขาได้รับการสนับสนุน โดยมือซ้ายของเขา ตาของเขาถูกปิด และเขาชัดลึกในความคิด เมื่อเขาเปิดตา ยิ้มเล็กเล่นรอบริมฝีปากของเขาFumio ตระหนักว่า เธอได้ดำเนินไป และลดลงแขนในความอัปยศ แต่เธอเก็บไว้ในแกลริงที่คุณ "แต่เธอ-"Minaho กล่าวว่า "ทั้งหมดที่เรารู้คือสร้อยข้อมือของคุณหายไป "เราไม่ทราบว่า [l/n] -ซานมีอะไรที่จะทำมัน" คน เด็กผู้ชาย และหญิงเหมือนกัน มองลงแบบสลับกับเท้าของพวกเขาเมื่อพวกเขารู้ว่า พวกเขาอาจได้ไปไกลFumio พยายามพูดคุยกับ Minaho แม้ว่าคุณสังเกตเห็นว่า เกินไป เธอละอายใจเล็กน้อย "แต่ผมจับเธอจ้องมันมากกว่าหนึ่งครั้ง และฉันรู้ว่า เธอชอบ พลัส เธอเสมออยู่""ก็จริง แต่ที่ไม่ได้หมายถึง อะไร ผมคิดว่า สิ่งดีที่สุดที่เราสามารถทำคือการ เริ่มการสอบสวน ผมเองจะถามให้ผู้ต้องสงสัย และฉันดีที่สุดในการค้นหาสร้อยข้อมือขาดหายไปอีก " เขากล่าวว่า ภูมิใจ เช่นนักสืบจากภาพยนตร์เก่า คุณคิดเขาดูมากผู้.และที่ว่าคุณสิ้นสุดกับคุณหนึ่ง และสนใจเฉพาะ บนดาดฟ้า เขากล่าวว่า เขาจะค่อนข้างนำมาคุณ จะมีห้องเรียนว่างเปล่า แต่เนื่อง จากเขาไม่ได้หรูดังกล่าว หลังคาดีที่สุดคือการ คุณประสาทค่อนข้างโตเมื่ออยู่คนเดียวจริง ๆ กับเขา คุณต้องการเรียกใช้ แต่คุณก็ค่อนข้างแน่นอนว่า กี่มลได้รักษาบันไดSighing คุณนั่งลงบนขอบคอนกรีตรอบ ๆ ห้องพัก รู้สึกกรอบโลหะกับหลังของคุณ Minaho นั่งลงคุณ และคุณเปิดหลังที่เขาทันที คุณเคยโกรธเนื่องจากทุกคนถูกกล่าวหาว่าคุณไม่ prove ใด ๆ แน่นอน คุณโกหกมาก แต่ไม่ได้หมายความ คุณถูกอาชญากรชั่วร้ายหรือสิ่ง"เป็นคุณล่ะ" Minaho ทูล แต่คุณไม่ได้รบกวนตอบ เพียง เพราะ Minaho ยืนขึ้นสำหรับ คุณกลับแล้วเลย เขาเป็นเพื่อน เขาได้สอบถามคุณ และคุณไม่แน่ใจว่า เขาแอบหน้ากับ Fumioความเงียบที่กินเวลา และกิน เวลา จนกว่าคุณมีความอยากรู้อยากเห็น และเกลียดสถาน Minaho ไม่ได้มองที่คุณ เช่นคุณได้คาด แต่ เขามองลงไปใน schoolyard และนักเรียนที่กินอยู่ บนม้านั่ง หรือ บนหญ้า"คุณเช่นสร้อยข้อมือ Fumio จันทร์, [l/n] -ซาน? " Minaho ถาม และ glanced ที่คุณจากมุมของตาของเขา กัดกรามของคุณเล็กน้อย แต่คุณเก็บความสงบของคุณ มี คุณคิดว่า พิรี้พิไร ยังคง จ้องมองไป schoolyard ถ้าผมบอกว่า ใช่ เขาจะโทษของขโมยมัน ดังนั้น ควรฉันอยู่ตอนนี้ แต่ Fumio จังว่า ฉันชอบ และถ้าผมบอกว่า ไม่มี ก็เท่านั้นจะสงสัยตอนนี้..."ใช่ ฉันชอบ""เห็น Minaho พยักหน้าเป็นบ่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ความจริงจะตั้งคุณฟรี. สายที่ได้รับคำขวัญของคุณเป็นเวลานาน คุณแม่ได้ให้คุณกระเบื้องสีขาวขนาดเล็กสำหรับวันเกิดที่แปดของคุณที่ว่าบอกว่าเป็นภาพวาดในตัวอักษรสีฟ้า แต่เดิมมันเป็นกระเบื้องสำหรับในห้องน้ำ แต่คุณจะไม่ต้องใด ๆ ที่ คุณอยากให้มันอยู่บนผนังห้องนอนของคุณเพื่อให้คุณสามารถมองไปที่มันทุกเช้าเมื่อคุณตื่นขึ้นมา. เป็นเวลานานคุณจริงเชื่อว่าคำพูดนี้ ตราบใดที่คุณจะพูดตามความเป็นจริงตราบใดที่คุณจะมีความตรงไปตรงมาไม่มีอะไรเลวร้ายที่จะเกิดขึ้น แต่เพียงเพราะคุณมีความซื่อสัตย์เพื่อให้คนเริ่มจะไม่ชอบคุณ แดกดันฮะ? แต่มันก็เป็นที่เข้าใจตั้งแต่คุณเป็นวิธีที่ตรงไปตรงมามากเกินไป แต่เนื่องจากคุณก็ยังเด็กมากและไม่สามารถ 'อ่าน' คนอื่นได้ดีจริงๆและตั้งแต่พ่อแม่ของคุณมักจะไม่ว่างและไม่ได้สอนให้คุณมากเกี่ยวกับความสุภาพ, คุณไม่ได้แจ้งให้ทราบว่า. ดังนั้นหากหญิงสาวคนหนึ่งขอให้คุณ สิ่งที่คุณคิดของการแต่งกายสีชมพูของเธอใหม่ที่มีจีบและคุณคิดว่ามันทำให้เธอมีลักษณะเหมือนหมูคุณจะบอกว่ามัน ถ้าเป็นเด็กโยนเครื่องบินกระดาษผ่านห้องเรียนและครูโกรธถามว่าใครจะทำมันคุณจะชี้ให้เห็นผู้กระทำผิดโดยไม่ hesitance ถ้าเพื่อนร่วมชั้นอยากจะทำงานร่วมกับคุณในการมอบหมายคุณตรงไปตรงมาจะบอกว่าคุณไม่ต้องการที่จะเป็นเพราะคนอื่น ๆ เป็นใบ้หรือช้าหรือสิ่งที่ต้องการ. คุณไม่ได้ตระหนักถึงในเวลาสิ่งที่ผิดกับความซื่อสัตย์ของคุณ หลังจากที่ทุกคนมีความซื่อสัตย์เท่านั้นที่จะนำคุณไปสู่สิ่งที่ดีใช่มั้ย? มันจะตั้งคุณฟรี แต่หลังจากที่ในขณะที่ผู้คนเริ่มหลีกเลี่ยงการที่คุณและคุณไม่เข้าใจว่าทำไม เมื่อคุณถามพวกเขาพวกเขาเพียงแค่ให้คุณลักษณ์ที่สกปรกและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไรอีก แม้ตอนนี้คุณจำได้ว่าคุณได้ใช้เวลาทั้งคืนอยู่บนเตียงกอดเข่าและสงสัยว่าทำไมคนที่คุณไม่ชอบคุณ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดใช่มั้ย? คุณได้พูดความจริงเท่านั้นดังนั้นทำไม? นี้ไปจนกว่าคุณจะหันสิบสองและถึงปีสุดท้ายของโรงเรียนประถมศึกษา คุณเหนื่อยกับการถูกละเลยและพยายามอีกครั้งที่จะได้ใกล้ชิดกับเพื่อนร่วมชั้นของคุณ สิ่งเดียวที่แตกต่างกันในแนวทางของคุณคือการที่คุณไม่ได้พูดตามความเป็นจริงอีกต่อไป คุณลังเลเกี่ยวกับเรื่องนี้ในตอนแรก แต่คุณเติบโตมีความมั่นใจมากขึ้นเมื่อมันเปิดออกไม่เป็นไรสำหรับคุณ คนเริ่มจะชอบคุณและคุณนอนหลับได้ดีในเวลากลางคืน คุณได้ออกจากผนังกระเบื้องของคุณไม่สามารถที่จะมองไปที่มันเพราะมันไม่เป็นความจริง ความจริงก็ไม่ได้ตั้งคุณฟรีก็เพียงทำให้ชีวิตของคุณที่ซับซ้อนมากขึ้น. โกหกซึมลงไปในคำพูดของคุณจนกว่าคุณจะโกหกบ่อยขึ้นกว่าที่คุณพูดตามความเป็นจริง คุณจะชมเชยคนจากจากที่ไหนเลยที่คุณจะเก็บเงียบหรือให้คำพูดหน้าด้านเมื่อครูโกรธกับการเรียนและถ้าคุณได้เป็นนักเรียนที่ดีที่จะทำงานกับการกำหนดคุณต้องการเพียงแค่ใส่กับมัน . คุณเติบโตที่นิยมมากขึ้นและเมื่อคุณป้อนจูเนียร์สูง, คุณไม่ทราบว่ามีดีกว่าที่จะอยู่กับคนที่. คุณลงทะเบียนเรียนใน Tengawara Gakuen จูเนียร์ได้อย่างรวดเร็วและทำให้เพื่อนไม่กี่ เด็กชายคนหนึ่งในชั้นเรียนของคุณจับความสนใจของคุณและหลังจากนั้นไม่กี่เดือนคุณรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักเขา ชื่อของเขาคือ Minaho ซึโตะเป็นเด็กที่มีผมสีส้มที่ชี้ขึ้นที่ด้านข้าง คุณเคยทำงานกับเขาที่ได้รับมอบหมายทั้งคู่ แต่คุณไม่ได้คุยกับเขากว่าที่อื่น ๆ สิ่งที่ดีคือการที่คุณได้แลกเปลี่ยนหมายเลขโทรศัพท์ในช่วงที่ได้รับมอบหมายนั้นสิ่งที่ไม่ดีคือการที่คุณไม่เคยกล้าที่จะส่งข้อความใด ๆ กับเขา สิ่งที่ดีก็จะทำอย่างไร คุณมักจะคิดว่าขมขื่นที่คุณลบข้อความอื่น เขาอาจจะลบไปแล้วหมายเลขของฉันต่อไป. โรงเรียนก็โอเค: มันก็ไม่สนุกตรง แต่มันก็สามารถรับไว้ได้ ปริมาณของบ้านเป็นที่เหมาะสมและคุณก็มีเวลาว่างหลังจากที่คุณเสร็จสิ้นแล้ว คุณไม่ได้ชอบเพื่อนของคุณ แต่คุณมักจะโกหกเกี่ยวกับที่และบางครั้งแขวนออกกับพวกเขา ไม่มีใครเคยสังเกตคุณไม่ได้จริงเนื่องจากคุณเป็นคนโกหกที่ดีจริงๆ. แต่ไม่กี่เดือนก่อนสิ้นปีโรงเรียนมันทั้งหมดไปอย่างน่ากลัวผิด คุณบอกว่าคนสองคนสองเรื่องที่แตกต่างกันและพวกเขาพบว่าคุณกำลังนอนอยู่เกือบตลอดเวลา ข่าวลือที่แพร่กระจายได้อย่างรวดเร็วและในเวลาไม่นานที่ทุกท่านเป็นที่รู้จักกันเป็น 'โกหก' ไม่มีใครเชื่อคุณอีกต่อไปเมื่อคุณพูดอะไรบางอย่างและพวกเขาก็เริ่มที่จะไม่สนใจคุณอีกครั้ง สาว ๆ บางคนเรียกว่าคุณ 'ละครราชินี' โง่หรือชื่ออื่น ๆ และแม้ว่าคุณจะไม่ได้แสดงมันเจ็บ. คืนนอนไม่หลับหลายคนตามที่มีผลกระทบอย่างหนักในเกรดที่คุณได้รับในสัปดาห์ที่ผ่านมา คุณมักจะสงสัยในสิ่งที่คุณควรจะทำอย่างไรต่อไป คุณรู้ว่ามันไม่ดีที่จะอยู่ แต่นอนนำคุณมากกว่าความจริงเคยทำ. ในขณะที่คุณขุดผ่านกระเป๋าของคุณค้นหาเบนโตะของคุณบางสิ่งบางอย่างเสียงดังชนกับโต๊ะทำงานของคุณ คุณมองขึ้นไปเท่านั้นที่จะเห็นหน้าบึ้งโกรธบนใบหน้าของเพื่อนเก่าของคุณ ฟูมิโอะจังได้รับเพื่อนมาก่อน แต่เธอหันออกไปจากคุณหลังจากที่เธอพบข้อมูลเกี่ยวกับการโกหกของคุณเหมือนคนอื่น ๆ ครอบครัวของเธอเป็นหนึ่งในที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองและฟูมิโอะมักจะสวมล่าสุดนักออกแบบเสื้อผ้า ถ้ารูปลักษณ์ที่สามารถฆ่าคุณจะได้รับการส่งไปยังสุสานโดยขณะนี้. "มันอยู่ที่ไหน" เธอ hissed ผ่านฟันของเธอ. "ที่ไหนคืออะไร?" คุณถามเอาใจใส่ไม่ได้จริงๆดูแลเกี่ยวกับเธอ. "อย่าเล่นโง่!" เธอร้องดึงดูดความสนใจจากนักเรียนทุกคนในชั้นเรียน การสนทนาทั้งหมดหยุดที่ทุกคนจ้องมองมาที่เธอและโชคไม่ดีที่คุณ "อยู่ที่ไหนสร้อยข้อมือเงินของฉัน" ดวงตาของคุณโดยอัตโนมัติจะขยับข้อมือข้างขวาของเธอเปลือย ฟูมิโอะได้สร้อยข้อมือเงินฝังตัวอยู่กับนิลขนาดเล็กจากพ่อแม่ของเธอสำหรับวันเกิดของเธอเมื่อเดือนที่แล้ว เธอที่รักจริงๆเครื่องประดับและแสดงมันออกเมื่อใดก็ตามที่เธอจะได้. คุณยักไหล่และหันไปหนังสือของคุณอีกครั้ง "ฉันจะรู้ได้อย่างไร?" คุณพึมพำ. "คุณขโมยมัน!" เธอตะโกนกล่าวหาและจากมุมของตาของคุณที่คุณสังเกตเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของคุณเข้ามาใกล้ขึ้นรูปวงกลมรอบ ๆ ตัวคุณ พวกเขาเป็นเหมือนฝูงหมาป่าต้อนกวางที่ได้รับบาดเจ็บ ลูกปัดของเหงื่อหยดลงลำคอของคุณเมื่อคุณตระหนักที่ระหว่างฟูมิโอะและตัวคุณเองนั่นคือกวางได้รับบาดเจ็บ. "ฉันไม่ได้ขโมยมัน" คุณปฏิเสธโบกแขนของคุณที่จะขีดเส้นใต้คำสั่งของคุณ. "โกหก!" เธอกล่าวและชื่อที่ซ้ำในงึมงำโดยเพื่อนร่วมชั้นของคุณ "ผมมักจะเห็นคุณ glancing ที่มัน. คุณจะต้องมีความต้องการทุกอย่างให้ตัวเองและเนื่องจากคุณไม่สามารถจ่ายหนึ่งคุณขโมยฉัน!" "ผมไม่ได้!" "โกหก" เธอกล่าวอีกครั้ง "ทั้งหมดที่คุณเคยทำคือการโกหกดังนั้นถ้าคุณบอกว่าคุณไม่ได้ขโมยมันแล้วคุณจะต้องได้ขโมยมัน." เธอบอกว่ามันราวกับว่ามันเป็นที่เห็นได้ชัดในขณะที่โลกรอบเป็น เลือดรีบวิ่งไปที่แก้มของคุณเมื่อเพื่อนร่วมชั้นของคุณอีกครั้งเลือกเป็นเอกฉันท์ด้าน Fumio ของ. "Baka" ที่คุณกล่าวว่า "ถ้าผมบอกว่าผมไม่ขโมยมันคุณจะเชื่อผม แต่ถ้าผมบอกว่าผมไม่ได้ขโมยมันคุณจะไม่. ฉันจะเคยพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉันเช่นนั้น?" "Gammon และผักขม" เด็กผู้ชายคนหนึ่งกล่าวว่า คุณไม่สามารถกำหนดซึ่งเสียงที่มันเป็น แต่ที่ไม่ได้เรื่องเพราะทุกคนบริสุทธิ์ใจสนับสนุนลำโพงที่ไม่ระบุชื่อ คุณรู้สึกว่ามีความดันที่เพิ่มขึ้นบนหน้าอกของคุณเมื่อคุณดูเหมือนจะพบศัตรูทุกที่ที่คุณมอง อยู่ที่นั่นจริงๆไม่มีใครจะเข้าข้างคุณ? "ให้มันกลับมาแล้ว!" ฟูมิโอะตะโกนและความร้อนในขณะที่เธอยกมือขวาของเธอจะตบคุณที่แก้มเคลื่อนไหวที่มาพร้อมกับการให้กำลังใจตะโกนจากเพื่อนร่วมชั้นของคุณ แต่เธอไม่เคยตีคุณเธอก็หยุดเสียงสงบ แต่ท้าย. "มีความจำเป็นที่จะข้ามไปยังข้อสรุปไม่ได้." ฝูงชนที่แยกเผยให้เห็น Minaho ซึโตะ หัวใจของคุณเริ่มที่จะเต้นเร็วขึ้นที่สายตาของล็อคสีส้มของเขา มือขวาของเขาถูกจับแก้มของเขาในขณะที่ข้อศอกขวาของเขาได้รับการสนับสนุนโดยมือซ้ายของเขา ดวงตาของเขาถูกปิดและเขาก็เห็นได้ชัดว่าลึกลงไปในความคิด เมื่อเขาเปิดตาของเขามีรอยยิ้มเล็ก ๆ เล่นรอบริมฝีปากของเขา. ฟูมิโอะรู้ว่าเธอได้ดำเนินการไปและลดแขนของเธอในความอัปยศ แต่เธอเก็บไว้ในที่จ้องมองมาที่คุณ "แต่ she-" "ทั้งหมดที่เราทราบว่าเป็นที่สร้อยข้อมือของคุณจะหายไป" Minaho กล่าวว่า "เราไม่ทราบว่า [ลิตร / n] -san มีอะไรที่จะทำอย่างไรกับมัน." คนชายและหญิงเหมือนกันและมองลงไปสับด้วยเท้าของพวกเขาเมื่อพวกเขารู้ว่าพวกเขาอาจจะได้ไปไกลเกินไป. ฟูมิโอะพยายามที่จะพูดคุยกับ Minaho แต่คุณสังเกตเห็นว่าเธอเกินไปเป็นเพียงเล็กน้อยละอายใจ "แต่ผมจับเธอจ้องมองที่มันมากกว่าหนึ่งครั้งและฉันรู้ว่าเธอชอบมัน. นอกจากนี้เธอมักจะอยู่!" "นั่นเป็นความจริง แต่ที่ไม่จำเป็นต้องหมายถึงอะไร. ผมคิดว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้ตอนนี้คือการ เริ่มต้นการตรวจสอบ. ผมเองจะถามผู้ต้องสงสัยและฉันจะทำของฉันดีที่สุดที่จะหาสร้อยข้อมือที่ขาดหายไปอีกครั้ง ". เขาบอกว่ามันภูมิใจเหมือนนักสืบจากภาพยนตร์เก่า คุณคิดว่าเขาดูจำนวนมากเหล่านั้น.. และนั่นคือวิธีการที่คุณจบลงด้วยความสนใจหนึ่งเดียวของคุณบนชั้นดาดฟ้า เขาบอกว่าเขาจะนำคุณค่อนข้างห้องเรียนว่างเปล่า แต่เพราะเขาไม่ได้เช่นหรูหราหลังคาเป็นทางเลือกที่ดี คุณเติบโตค่อนข้างประสาทเมื่อคุณจริงๆคนเดียวกับเขา คุณอยากจะวิ่งหนี แต่คุณก็ค่อนข้างมั่นใจว่าเพื่อนร่วมชั้นบางคนเฝ้าบันได. ถอนหายใจคุณนั่งลงบนขอบคอนกรีตรอบ ๆ ห้องรู้สึกรั้วเหล็กกับหลังของคุณ Minaho นั่งลงไปกับคุณและคุณทันทีหันกลับมาของเขา คุณกำลังโกรธเพราะทุกคนที่ถูกกล่าวหาว่าคุณโดยไม่ต้องพิสูจน์ แน่นอนว่าคุณโกหกมาก แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่าคุณเป็นอาชญากรหรือสิ่งที่ชั่วร้าย! "คุณโอเค?" Minaho ถาม แต่คุณไม่ได้รำคาญที่จะตอบ เพียงเพราะ Minaho ยืนขึ้นสำหรับคุณกลับมาแล้วไม่ได้หมายความว่าเขาเป็นเพื่อนของคุณ เขาอยู่ที่นี่ตั้งคำถามกับคุณและคุณแน่ใจว่าเขาแอบเข้าข้าง Fumio. ความเงียบกินเวลานานจนกว่าคุณจะอยากรู้อยากเห็นและหันไปรอบ ๆ Minaho ไม่ได้มองไปที่คุณเหมือนที่คุณคาดว่าจะมี แต่เขามองลงไปในโรงเรียนและนักเรียนที่กินนอกบนม้านั่งหรือบนพื้นหญ้า. "คุณชอบสร้อยข้อมือฟูมิโอะจัง [ลิตร / n] -san?" Minaho ถามและมองไปที่คุณจากมุมของตาของเขา ขากรรไกรของคุณกำเล็กน้อย แต่คุณเก็บไว้ความสงบของคุณ มีมันเป็นขมขื่นที่คุณคิดว่ายังคงจ้องมองมากกว่าสนามโรงเรียน ถ้าผมบอกว่าใช่เขาจะกล่าวหาว่าผมขโมยมัน ดังนั้นผมจึงควรนอนในตอนนี้? แต่ฟูมิโอะจังแล้วบอกว่าผมชอบมันและถ้าผมบอกว่าไม่มีมันจะน่าสงสัยตอนนี้ ... "ใช่ฉันชอบมัน." "ผมเห็น" Minaho พยักหน้าเป็นบ่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ความจริงจะตั้งคุณฟรี .

ที่บรรทัดมีคำขวัญของคุณเป็นเวลานาน แม่ของคุณได้ให้คุณกระเบื้องสีขาวเล็ก ๆสำหรับวันเกิดของคุณ ซึ่งที่บอกว่าถูกทาสีตัวอักษรสีฟ้า เดิมเป็นกระเบื้องสำหรับห้องน้ำ แต่ คุณ จะ ไม่ มี ที่ คุณต้องการมันบนผนังห้องนอนของคุณ ดังนั้นคุณสามารถดูได้ทุกเช้าเมื่อคุณตื่นขึ้นมา

มาเป็นเวลานานคุณเชื่อจริงๆว่า ตราบใดที่คุณจะพูดความจริง ตราบเท่าที่คุณจะซื่อสัตย์ ไม่มีอะไรที่ไม่ดีจะเกิดขึ้น แต่เพียงเพราะคุณเป็นคนซื่อสัตย์ คนเริ่มไม่ชอบคุณ แดกเหรอ แต่มันก็ยังเข้าใจเธอเหมือนกัน แฟรงค์ อย่างไรก็ตาม , ตั้งแต่คุณยังเด็กมาก และไม่สามารถ ' อ่าน ' คนอื่น ๆได้ดีเพราะพ่อแม่มักจะยุ่งและไม่สอนเรื่องมารยาทเธอมาก เธอไม่ได้สังเกตว่า

ถ้าผู้หญิงถามว่าคุณคิดว่าชุดสีชมพูของเธอใหม่ที่มี frills และคุณคิดว่ามันทำให้เธอเหมือนหมู คุณจะพูดมัน ถ้าเด็กขว้างเครื่องบินกระดาษผ่านห้องเรียนและครูด้วยความโกรธ ถามว่าใครที่เป็นคนทำมัน คุณ จะ ชี้คนร้ายโดยไม่ hesitanceถ้าเพื่อนอยากทำงานกับคุณในการกำหนดคุณจะตรงไปตรงมาบอกว่าเธอไม่ได้ต้องการเพราะคนอื่นโง่ หรือ ช้า หรือ อะไรทำนองนั้น

คุณไม่ได้ตระหนักเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับความซื่อสัตย์ของคุณ หลังจากทั้งหมด , มีความซื่อสัตย์จะนำคุณไปสู่สิ่งที่ดีใช่มั้ย ? มันจะตั้งคุณฟรี แต่หลังจากนั้นผู้คนเริ่มหลบหน้าเธอ และคุณไม่เข้าใจว่าทำไม เมื่อคุณถามพวกเขา พวกเขาเพียงแค่ให้คุณดูสกปรก และเดินออกไปโดยไม่พูดสิ่งใดอีก จนถึงตอนนี้ , คุณจำได้ว่าคุณมีการใช้จ่ายคืน ทั้งบนเตียง กอดเข่าของคุณและสงสัยว่าทำไมคนถึงไม่ชอบคุณ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลยใช่มั้ย คุณก็พูดความจริง ทำไม ?

นี้ไปจนกว่าคุณจะเปิดถึงสิบสองปีสุดท้ายของม.ต้น คุณเบื่อกับการเพิกเฉยและพยายามอีกครั้งที่จะได้ใกล้ชิดกับเพื่อนร่วมชั้นของเธอ สิ่งเดียวที่แตกต่างในวิธีการของคุณ คือ คุณไม่ได้พูดความจริงอีกแล้ว คุณลังเลเกี่ยวกับมันในตอนแรก แต่คุณเริ่มมั่นใจมากขึ้นเมื่อมันออกมาดีสำหรับคุณ คนชอบคุณคุณนอนหลับได้ดีขึ้นในเวลากลางคืน คุณต้องเอากระเบื้องจากผนังของคุณ ไม่ได้ดู เพราะมันไม่เป็นความจริง ความจริงไม่ได้ทำให้คุณเป็นอิสระ มันทำให้ชีวิตของคุณที่ซับซ้อนมากขึ้น

โกหกไปคำของคุณจนกว่าคุณโกหกบ่อยกว่าที่คุณพูดความจริง . คุณจะชื่นชมคนมาจากไหนคุณจะเงียบ หรือให้พูดทะเล้นเมื่อครูโกรธชั้น และถ้าคุณมีนักเรียนที่ไม่ดีที่จะทำงานกับงาน คุณก็ต้องทนกับมัน คุณเติบโตที่นิยมมากขึ้นและตอนเข้าม.ต้น เธอไม่ได้รู้อะไรดีกว่าโกหกประชาชน .

คุณลงทะเบียนเรียนใน tengawara จูเนียร์โรงเรียนได้อย่างรวดเร็วและทำให้เพื่อนๆหนุ่มคนหนึ่งในชั้นเรียนของคุณจับความสนใจของคุณและหลังจากไม่กี่เดือน คุณรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักเขา ชื่อของเขาคือ minaho โตะ เด็กชายผมสีส้มที่จุดขึ้นที่ด้านข้าง คุณเคยทำงานกับเขา สองงาน แต่เธอไม่ได้คุยกับเขามากกว่านั้น สิ่งดีๆที่คุณได้แลกเบอร์โทรกัน ในระหว่างที่งานเสียดายที่คุณไม่เคยกล้าที่จะส่งข้อความไปให้เขา สิ่งที่ดีที่จะทำมัน ? คุณคิดว่าที่คุณลบอีกข้อความ เขาอาจจะลบเบอร์ผมอยู่แล้ว . . .

โรงเรียนโอเคมันไม่ได้เหมือนสนุก แต่มันก็ยังพอทนได้ การบ้านก็ไม่แพงและคุณก็มีเวลาพักผ่อนหลังจากที่คุณทำเสร็จแล้ว คุณไม่ได้ชอบเพื่อนของคุณแต่คุณก็โกหกเรื่องนั้น และบางครั้งก็อยู่กับพวกเขา ไม่มีใครเคยสังเกตเห็นเธอไม่ได้จริง เพราะคุณเป็นคนที่โกหกเก่งจริงๆ

แต่ไม่กี่เดือนก่อนสิ้นปีโรงเรียน มันก็ผิดอย่างน่ากลัว เธอบอกสองคนสองเรื่องราวที่แตกต่างกัน และพวกเขาก็พบว่าเธอนอนอยู่เกือบตลอดเวลา ข่าวลือแพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว และในเวลาที่ไม่ทั้งหมด